Στο θέμα “νέοι και ρεμπέτικο” που μας έχει απασχολήσει αρκετά φέτος σε διάφορα θέματα, έρχεται να προστεθεί και αυτό το άρθρο από το Inside Story:
Παραθέτω και άλλα θέματα όπου συζήτησαμε το θέμα “νέοι και ρεμπέτικο” φέτος:
Αλλά και ένα ακόμη παλαιότερο:
Α, όχι, μάγκες! Το να μου παρουσιάζεις κάποιο θέμα που, αν το βρώ ενδιαφέρον, μπορώ να το παρακολουθήσω, το δέχομαι. Το να μου πετάς μόνο τρεις παραγραφούλες που, από μόνες τους, δεν λένε απολύτως τίποτα, και να μου ζητάς να γραφτώ συνδρομητής στη σελίδα σου (πράγμα που το έχεις ήδη κάνει δύο ακόμα φορές, σε διαφορετικούς χώρους της σελίδας) προκειμένου να διαβάσω όλο το στόρυ, όχι. Οι συνδρομητές μιας (οποιασδήποτε) σελίδας αυξάνονται από μόνοι τους (φέρνοντας και τις καλοδεχούμενες διαφημήσεις) όταν η σελίδα ενδιαφέρει. Μόνον τότε, αλλά αυτόματα, χωρίς προτροπές.
Εμένα μου το έδειξε όλο το άρθρο… Αλλά μάλλον έχει κάποιο σύστημα που δείχνει δωρεάν 1-2 άρθρα και μετά το κλείνει μόνο προς συνδρομητές…
ούτε εμένα μου το βγάζει, αλλά δεν πειράζει. δεν ενδιαφέρομαι για λαιφστάιλ άρθρα.
Μερικές φορές έχει ενδιαφέρον να βλέπουμε την άποψη και των lifestyle άρθρων για να τις αντιπαραβαλλουμε και με την πραγματικότητα και να συνθέτουμε την δική μας 
Γι’ αυτό το ανέβασα και εδώ, όχι για να “μάθουμε” από αυτό αλλά σαν αφορμή συζήτησης.
Ε τότε να την εκμεταλευτουμε! Εγώ που αν και αρκετά νέος “γοητευτικα” από το ρεμπετικο λόγω της θεματολογίας ο τρόπος που μιλάει και αντιμετωπίζει την κοινωνία, το πως προσεγγίζει το αίσθημα της αγάπης, διάφορα επαγγέλματα που δεν τα βλέπεις γενικά σε άλλα είδη τόσο συχνά και τέλος με εκπλήσσει το γεγονός πως μέσω παραδοσιακών δρόμων δημιουργήθηκε ένα αυτοτελές είδος την σύγχρονη εποχή και φυσικά τα όργανα και οι καλλιτέχνες που το αποτέλεσαν με τις διαφορετικες προσεγγίσεις τους και φυσικά τα οργανα
Εμένα όχι. Όπως στον Νίκο.
Αλλά εν πάση περιπτώσει, ας τσιμπήσουμε στην πρόταση του @Johnkosguit, γιατί όχι;
Λοιπόν, αυτό που θυμάμαι να με σαγηνεύει στα ρεμπέτικα όταν πρωτοάρχισα να τα μαθαίνω, γύρω στα 17, μουσικά μεν δεν μπορώ να το ορίσω (γιατί μου άρεσε η μουσική; απλά, γιατί μου άρεσε!), στιχουργικά όμως ήταν ξεκάθαρα τα περιθωριακά θέματα: ναρκωτικά, υπόκοσμος, φυλακή, νταηλίκια. Ίσως γιατί είχαν ένα είδος εξωτισμού, ίσως για την πρωτόγνωρη ελευθεροστομία, δεν ξέρω. Σίγουρα πάντως όχι γιατί εξέφραζαν δικές μου εμπειρίες! 
Και βέβαια, μόλις μπήκα λίγο περισσότερο στο ψάξιμο κόλλησα και με τον Πετρόπουλο, για παρόμοιους λόγους. Μετά, αυτά τα δύο (ν’ ακούω τραγούδια και να διαβάζω Πετρόπουλο, με προτίμηση στο περιθωριακό σκέλος και των δύο) έγιναν ένας φαύλος κύκλος αλληλοανατροφοδότησης.
Εγώ, που χρονολογικά προηγήθηκα, μπορώ να καταθέσω ότι στα ρεμπέτικα βρήκα αυτό που το έψαχνα, το είχα ανάγκη, αλλά ούτε στα αμερικάνικα, ούτε στο (ελληνικό) νέο κύμα, ούτε βεβαίως στην ευρωπαϊκή κλασική μουσική το βρήκα. Και, Πετρόπουλος δεν υπήρχε τότε.
Καλησπέρα στην Παρέα! Με την ευκαιρία να πω ότι το νέο χρωματάκι πολύ μου αρέσει στο φόρουμ!!!
Εγώ ενώ έπαιζα κιθάρα στα τέλη της Α Λυκείου πήρα ένα τετράχορδο κι άρχισα να γρατζουνάω διάφορα τραγούδια, κυρίως από μνήμης. Έπειτα έβγαζα τραγούδια ακούγοντάς τα. Στην αρχή της Γ λυκείου, δεν ξέρω πως μου έκατσε έτσι αλλά άκουσα κάποια τραγούδια του Μάρκου που είχα στην διάθεσή μου πολύ καιρό, πριν την αγορά το μπουζουκιού. Είχα ξαναβάλει να τα ακούσω αλλά οι ηχογραφήσεις, μιας και ήταν παλιές δεν μου άρεσαν καθόλου και τα έκλεινα αμέσως.
Τέτοια εποχή ήταν λοιπόν, πριν αρχίσει το σχολειό που άκουσα τον “Μαστούρα”, το “αντιλαλούν οι φυλακές”, “τα μπλέ παράθυρα”, το “σκύλα με έκανες και λιώνω” και αν θυμάμαι καλά το “Ώρες με θρέφει ο λουλάς”. Αυτό ήταν. Είχα μείνει και απορρούσα πως γινόταν να μην μου αρέσουν αυτά τα τραγούδια πιο πριν. Δεν ξέρω γιατί, πως… Δεν ήταν οι στίχοι. Ήταν η φωνή του Μάρκου και το λιτό και μάγκικο, βαρύ παίξιμό του. Έπειτα άκουσα Μπάτη, Δελιά, Τσαούς και όλους τους μεγάλους…
Χωρίς τότε να έχω σύνδεση ίντερνετ σπίτι, πήγαινα σε σπίτια φίλων και κατέβαζα από το διαδίκτυο τραγούδια. Έπειτα τα έγραφα σε CD και τα άκουγα όταν ήμουν σπίτι. Κάποια στιγμή ένας ξάδερφος μου μου έδωσε αυτή την συλλογή της ΑΕΠΙ με τα τραγούδια του ρεμπέτικου. Με όλους τους μεγάλους συνθέτες. Έτσι άκουσα τραγουδια του Περιστέρη, Μπαγιαντέρα, του Τούντα, του Σκαρβέλη, του Μοντανάρη και άλλων πολλών. Δεν είναι τα λόγια και οι στίχοι. Είναι η αίσθηση, το μεράκι που βγάζουν αυτά τα τραγούδια… Τα επιφωνήματα και οι επικλήσεις στα τραγούδια. Όλα αυτά. Όλο αυτό το κλίμα που βγάζει αυτή η μουσική είναι εκ της ψυχής και μιλάει στην ψυχή. Δεν μπορώ να το εξηγήσω αλλιώς…
Υ.Γ: Κάποια χρόνια μετά, συγκεκριμένα το παραεπόμενο καλοκαίρι έπεσε στα χέρια μου ένα τρίχορδο μπουζούκι και βγήκε όλη η πενιά στο όργανο που δεν μπορούσα να βγάλω στο τετράχορδο, κι απορούσα όταν έπαιζα πως το έκανε ο Μάρκος στο “μια όμορφη μελαχρινή” και το έπαιζε τόσο ωραία κι εγώ δεν μπορώ. Η καλύτερη γνωριμία της ζωής μου με το τριχορδάκι…
Εσύ Νίκο θα έπρεπε κατά τη γνώμη μου να κάτσεις κάποια στιγμή να γράψεις αναλυτικά την ιστορία της γνωριμίας σου με το ρεπμπετικο. Νομίζω ότι πρέπει να αποτελεί σημαντικό ντοκουμέντο. (Θα προσφερόμουν να σου πάρω συνέντευξη, αλλά ας όψεται η ξενιτιά…)
Ευχαριστώ πολύ Αλέξανδρε, πράγματι τώρα παρουσιάστηκε ολόκληρο το άρθρο και το διάβασα.
κι εγώ
κι εγώ!
Λίγο βιαστικά και διαγώνια μεν, αλλά μ’ αυτή τη γρήγορη ματιά δεν το βρήκα κακό. Ψάξανε πέντε πραματάκια, δε ζήτησαν απλώς δηλώσεις και φωτογραφίας από καναδυό εύθυμους γλεντζέδες φοιτητές και να μας το πετάξουν στη μούρη.
Χμμμ… Κακό δεν είναι, ΄ντάξ΄.Εγώ θα έλεγα ότι ελάχιστα παραπέρα από αυτό το επίπεδο πήγαν. Τέσπα, δεν θα κάτσουμε να σκάσουμε…
θα κρατήσω μόνο αυτό που ανέφεραν οι θαμώνες, ότι προτιμάνε να ξέρουν ότι υπάρχουν σταθερά σχήματα σταθερές μέρες. να τα ακούνε οι μαγαζάτορες που μας έχουν ταράξει στα εναλασσόμενα, και καταλήγουμε σε χαρτζηλίκια μια φορά τον μήνα ή το δίμηνο.
Γνώρισα το ρεμπέτικο από το Λύκειο περί το 1980. Αν και είχα ακούσματα από επανεκτελέσεις της περιόδου εκείνης (Νταλάρας, Πουλόπουλος (Θεός σχωρέστονε), Αλεξίου κλπ) το μεγάλο σοκ ήταν η επαφή με τις πρώτες εκτελέσεις από τους δίσκους γραμμοφώνου που παιζόταν τότε σε μερικές εκπομπές στο κρατικό ραδιόφωνο. Έτσι δεν μπορώ να πω ότι ήταν η θεματολογία που με τράβηξε στο είδος (και οι προαναφερθέντες τραγουδιστές, στις επανεκτελέσεις, τα ίδια έλεγαν) αλλά εκείνος ο αρχικός ήχος.
Και για όσους θέλουν να ακούσουν τη μουσική είναι πρόβλημα ότι δεν υπάρχουν σταθερά σχήματα. Θυμάμαι παλιότερα που έβγαινα τακτικά, ψάχναμε πότε παίζουν κάποια σχήματα και πολλές φορές φυσικά το μαθαίναμε εκ των υστέρων. Αν ξέρεις όμως ότι ένα σχήμα πχ παίζει κάθε Παρασκευή σε αυτό το μαγαζί κάνεις και το κουμάντο με την παρέα σου και είναι η εβδομαδιαία (ή σε όποια περίοδο είναι εφικτό) συνάντηση της παρέας για να ακούσει μουσικούλα.
Πρώτη φορά άκουσα κάποια ρεμπέτικα από επανεκτελέσεις σε κασέτες και έπαθα εμμονή με το 5 χρόνια δικασμένος και το νύχτωσε χωρίς φεγγάρι. Μιλάμε για ηλικία 6-7 ετών το 84-85. Οι συνομήλικοι μου άκουγαν το σκα-σκα κι εγώ άκουγα 5 χρόνια δικασμένος. Σήμερα πιο συνειδητοποιημένος δίνω και μια άλλη διάσταση στο γιατί κανείς ακούει ρεμπέτικο και τον γοητεύει πέρα από αυτό το γοητευτικό της παράνομης ζωής σε τεκέδες κλπ. Λέω γοητευτικό τώρα που δεν υπάρχει και το βλέπεις από χρονική απόσταση, γιατί τότε ίσως πολλοί να είχαμε κάνει άλλη επιλογή. Ηχητικά νομίζω πως γοητεύει ότι ο ήχος είναι πιο απλός και προσιτός, πιο κατανοητός και κάθε όργανο πιο διακριτό, όπως και η μελωδία. Κάτι που σε επόμενες δεκαετίες εγώ δεν το αντιλαμβάνομαι. Ειδικά στο μπουζούκι που είναι το βασικό όργανο που γοητεύει τον ρεμπετόφιλο. Στα μετέπειτα λαϊκά μερικές φορές ακούς γεμίσματα και τσαλιμάκια από το μπουζούκι και λιγότερο μελωδική γραμμή. Ακούγοντας ρεμπέτικα ένιωθα ότι είναι μια μουσική που κι εγώ παίρνοντας ένα όργανο μπορώ μόνος μου να μάθω να παίζω 10 τραγούδια και να περνάω όμορφα τον χρόνο μου. Κάτι που με άλλα είδη δεν το νιώθω. Νιώθω δηλαδή ότι το ρεμπέτικο είναι κάπως η δημοτική μουσική της πόλης, δηλαδή μια μουσική που ο καθένας μπορεί να παίξει και να τραγουδήσει και όχι μόνο ο επαγγελματίας μουσικός και έτσι την νιώθω πιο δικιά μου μουσική.
εξέφρασες πολύ ωραία αυτά που γουστάρουμε στα ρεμπέτικα! ειδικά αυτό περί προσιτότητας με διάφορους τρόπους.
προσωπικά μεγάλωσα με μπητλς και λοϊζο, ρεμπέτικα είχα ελάχιστα ακούσματα από το σπίτι. αργότερα ο αδερφός μου πάλευε με έναν τζουρά, χωρίς όμως να με τραβήξει προς τα κει. του χρωστάω όμως ότι με έσπρωξε να ξεκινήσω κιθάρα.
στα ρεμπέτικα βούτηξα με την κοπέλα που είχα στα 22, τα άκουγε μέρα νύχτα και τα λάτρεψα μαζί της. παράλληλα γνώρισα μια παρέα οικοδόμους που παίζανε πειραιώτικα, και λίγο μετά μια παρέα γιατρούς (και στα αλώνια και στα σαλώνια). στο κλαρί με έβγαλε ένας φίλος στα 26, δε ρεστ ιζ χίστορυ… ποτέ δεν άκουσα λαϊκό και είμαι ευγνώμων γι’αυτό, δεν μου μπαστάρδεψε τα ακούσματα.
υγ: για το rotation στα μαγαζιά, εννοείται πως και ως θαμώνας προτιμώ σταθερότητα. μόνο έτσι κάνεις στέκι ένα μαγαζί και πας κάθε βδομάδα επί μήνες ή χρόνια.
Να επανέλθω λίγο στο αρχικό δημοσίευμα:
«Τη δεκαετία του ’80 είχε ξεκινήσει μια κάποια αναβίωση του ρεμπέτικου. Τότε προβαλλόταν στην τηλεόραση και Το Μινόρε της Αυγής. Πάντα όμως παρέμενε στο περιθώριο αυτό το είδος μουσικής. Υπήρξε μια αναβίωση που είχε ξεκινήσει από τον Σαββόπουλο, βγήκε τότε η Αθηναϊκή Κομπανία, η Οπισθοδρομική Κομπανία, ο Αγάθωνας, ο Μπάμπης Γκολές και ξεκίνησε ξανά να ακούγεται το ρεμπέτικο, κάτι που είχε σταματήσει για αρκετό διάστημα, αλλά πάντα υπήρχε σε δεύτερο πλάνο – διότι σε πρώτο πλάνο υπήρχαν αυτά που ακούγονταν στα ελληνάδικα, τα πιο “καινούρια” τραγούδια, όπως κομμάτια του Διονυσίου».
Χρήστος Σιάννας, μουσικός, καθηγητής μπουζουκιού στο Μουσικό Σχολείο στο Ίλιον
Αυτά δε νομίζω πως είναι ανακριβή, είναι όμως μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Ό,τι γεννήθηκε στη δεκαετία '80 είχε κυοφορηθεί στη Χούντα και τη Μεταπολίτευση. Εκεί έγιναν ζυμώσεις για τις οποίες δε γνωρίζουμε πολλά πράγματα, ενώ αυτά που λέει το παράθεμα είναι πιο γνωστά.
Υπήρξαν πράγματι οι κομπανίες αυτές (και κυρίως η Ρεμπέτικη Κομπανία), ο Γκολές, ο Αγάθων κλπ., καθώς και η εμπλοκή του Σαββόπουλου, υπήρξαν όμως και πολλοί άλλοι σκαπανείς που μερικοί δεν ήταν καν μουσικοί ενώ κι άλλοι, που ήταν, τελικά είτε έγιναν γνωστοί για τελείως άλλα πράγματα είτε δεν έγιναν ολωσδιόλου γνωστοί. Βασίλης Μιχαηλίδης, Γιώργος Χατζημιχελάκης, Νίκος Διονυσόπουλος, Ανδρέας Τσεκούρας, Μιράντα Τερζοπούλου είναι μερικά ονόματα που είτε τυχαία γνωρίζω είτε απλώς υποψιάζομαι ότι είχαν συμμετοχή σ’ εκείνες τις ζυμώσεις πριν τη δημόσια εκδήλωση της αναβίωσης.
Και άλλος ένας, ο Νίκος Πολίτης.
Ο οποίος ήταν εκεί και δεν έχει λόγους ούτε να απορεί ούτε να υποψιάζεται -όπως εγώ και άλλοι- για το τι συνέβη τότε, αφού το έζησε αυτοπροσώπως. Γι’ αυτό και η προτροπή μου παραπάνω:
(Το ίδιο, αν δεν απατώμαι, πρέπει να ισχύει και για τον @alkiviadis_mavros.)
Ίσως το έχω ξαναπεί: όταν, αρχές-μέσα της δεκαετίας του ‘90, πέρασα από το ν’ ακούω ρεμπέτικα στο σπίτι από δίσκους, στο να πηγαίνω σε ρεμπετοταβέρνες και μετά να παίζω κιόλας σ’ αυτές, πίστευα χωρίς αμφιβολίες ότι οι ταβέρνες με τρίχορδο-κιθάρα-μπαγλαμά, παλιό ρεπερτόριο και χωρίς ήχο ήταν κάτι που εξακολουθούσε αδιάπτωτα να υπάρχει από τότε που τα τραγούδια αυτά δεν ήταν παλιά αλλά μόλις έβγαιναν. Κι όμως, είχε ξεκινήσει πολύ πρόσφατα! Αλλά εγώ δεν το ήξερα - και πέρασε πολύς καιρός μέχρι να το μάθω.
ενα ενδιαφερον βιβλιο πανω σε αυτο περιπου το θεμα, εχει γραψει ο κωστας μητσιος. λεγεται ‘‘τα ρεμπεταδικα’’. παντως σε καθε εποχη που γινονταν μοδα αυτα τα παλια τραγουδια υπηρχε και ενα ξεχωριστο χαρακτηριστικο. διαφορετικο για καθε εποχη. οπως και το ρεπερτοριο που προτιμαν να παιζουν καθε φορα. και μαλιστα αρκετοι επωνυμοι καλλιτεχνες ξεκινησαν με αυτο το στυλ και καθως εξελλισονταν στην πορεια εκαναν ενα ξεχωριστο δρομο στην ελληνικη μουσικη. η ουσια ειναι οτι αυτοι οι παλαιοι καλλλιτεχνες, ερχονται με τους δισκους τους απο το παρελθον να μας διδαξουν, και να ξαναβαλλουν το τραινο πανω στις ραγες… αλλα το οτι καποιοι ‘‘ρεμπετολογιοι’’ και ‘‘ερευνητοτετοιοι’,’ βαλαν ταμπελες, και ξε-χωρισαν σε ομαδες η και στρατοπεδα, το λεγομενο ρεμπετικο απο το λαικο, αυτο ηταν μεγαλο ατοπημα κατα την γνωμη μου.