Κάποιο κρύο πρωινό
του Ιανουαρίου, ένας άντρας κάθησε σε ένα κεντρικό σταθμό του μετρό
και ξεκίνησε να παίζει το βιολί του.
Έπαιξε για περίπου 45 λεπτά.
Κατά τη διάρκεια αυτών των 45 λεπτών, δεδομένου ότι ήταν ώρα αιχμής,
πέρασαν από μπορστά του αρκετές χιλιάδες άνθρωποι, οι περισσότεροι
πηγαίνοντας στη δουλειά τους.
Τρία λεπτά μετά την έναρξη της μουσικής, ένας μεσήλικος κύριος
παρατήρησε ότι υπήρχε ένας μουσικός που έπαιζε βιολί, τον κοίταξε για
λίγα δευτερόλεπτα και συνέχισε το βιαστικό του βηματισμό. Ένα λεπτό
αργότερα, ο βιολιστής εισέπραξε το πρώτο του δολλάριο, από μια κυρία
που το πέταξε στο καπέλο του καθώς περνούσε από μπροστά του χωρίς να
σταματήσει καθόλου.
Λίγο αργότερα, κάποιος ακούμπησε στον τοίχο και τον άκουσε για λίγο,
αλλά μετά κοίταξε το ρολόι του και έφυγε βιαστικός.
Πιο πολύ από όλους τους περαστικούς, ασχολήθηκε μαζί του ένα τρίχρονο
αγόρι που ήθελε να σταματήσει για να ακούσει, αλλά η μητέρα του τον
τράβηξε για να συνεχίσουν τη διαδρομή τους.
Το παιδί κοιτούσε συνεχώς προς τα πίσω καθώς απομακρυνόταν. Το ίδιο
επαναλήφθηκε και με άλλα παιδιά και τους γονείς τους, οι οποίοι -
χωρίς καμία εξαίρεση - τα τράβαγαν για να συνεχίσουν το δρόμο τους.
Στα 45 λεπτά μουσικής, συνολικά σταμάτησαν για να ακούσουν - έστω και
για λίγο - μόνο 6 άνθρωποι. Περίπου 20 άνθρωποι έριξαν λεφτά στο
καπέλο καθώς συνέχιζαν να περπατούν, χωρίς να ελαττώσουν την ταχύτητα
του βηματισμού τους.
Η συνολική είσπραξη ήταν 32 δολλάρια. Όταν η μουσική σταμάτησε και
υπήρξε σιωπή, κανείς δεν το πρόσεξε. Κανείς δε χειροκρότησε,
ούτε υπήρξε κανενός άλλου είδους αναγνώριση.
Αυτό που δεν ήξερε κανείς ήταν ότι ο συγκεκριμένος βιολιστής ήταν ο
Joshua Bell, ένας από τους καλύτερους μουσικούς του κόσμου, και έπαιζε
με ένα βιολί Stradivarius αξίας 3,5 εκατομμυρίων δολλαρίων,
κατασκευασμένο από τον ίδιο τον Antonio Stradivari το 1713. Δύο ημέρες
νωρίτερα, ο Joshua Bell έπαιξε σε ένα κατάμεστο θέατρο της Βοστώνης
και η τιμή ενός κάτω-του-μετρίου εισητηρίου ήταν 100 δολλάρια.
Ο Bell αμοίβεται με περίπου 1000 δολλάρια το λεπτό!
Το συγκεκριμένο πείραμα, δηλαδή το να παίξει ο Joshua Bell στο σταθμό
του μετρό incognito, οργανώθηκε από την εφημερίδα Washington Post, ως
μέρος μιας κοινωνικής μελέτης περί του τι εκλαμβάνουμε ως σημαντικό,
τι μας αρέσει, και σε τι δίνουμε προτεραιότητα.
Η γενική περιγραφή του πειράματος ήταν: « Σε ένα συνηθισμένο
περιβάλλον, σε μια ακατάλληλη ώρα, αντιλαμβανόμαστε το ωραίο;
Σταματάμε για να το ευχαριστηθούμε; Αναγνωρίζουμε το ταλέντο σε ένα
μη-αναμενόμενο περιβάλλον;»
Πηγή: Washington Post,
Δεν ξέρω πόσοι από εσάς γνωρίζουν αυτό το κείμενο.Πάντως έχω απορία τι θα γινόταν εδώ στην ίδια περίπτωση…
Μανουσάκη, κάνε και καμμία αναζήτηση πριν δημοσιεύσεις κάτι που έχει ήδη δημοσιευτεί και μάλιστα πολύ πρόσφατα. Επί της ουσίας: έχεις την εντύπωση πως, εδώ θα είχαμε διαφορετικά αποτελέσματα;
Παντως το πειραμα αποδεικνυει πως το μεγαλυτερο μερος του κοσμου εχει μαυρα μεσανυχτα απο τεχνη, διοτι νομιζει πως η τεχνη δημιουργειται και αναπαραγεται μονο μεσα σε ‘‘μεγαρα και οπερες’’ και πως για να εχει καποια επαφη με το ειδος θα πρεπει να πιαστει κοροιδο απο καποιους διοργανωτες και να πληρωσει τ’ αντερα του απλως και μονο για να ειναι ‘‘in’’ στις πρωτες θεσεις των αιθουσων, ενω πολλες φορες του δινεται απλοχερα και φθηνα και δεν το συνειδητοποιει( οπως με τον τυπο στον σταθμο).
Για το ότι την ιστορία την έχω ξαναδιαβάσει, και μάλιστα πολύ πρόσφατα, είμαι σίγουρος. Τόσο πολύ δεν έχει ραμολίρει το μυαλό μου. Όμως, σειρά ολόκληρη αναζητήσεων δεν απέδωσε, για αυτό το φόρουμ, παρεμφερή δημοσίευση εκτός από εκείνη της «Μανουσάκης». Οπότε είμαι υποχρεωμένος να ζητήσω συγνώμη από την κοπέλα, κακώς έγραψα τα όσα έγραψα. Γράψε λάθος, λοιπόν.
Το τελευταίο ξαναπές το. Θυμάμαι (πάνε πέντε χρόνια) είχα πετύχει στην Αθήνα, στα Εξάρχεια συγκεκριμένα, κάτι πλανόδιους που παίζανε Κοζάκικες μελωδίες, πάνω στα οποία βασίστηκαν τα τραγούδια που έπαιζε η μπάντα του Κόκκινου Στρατού στη μάχη του Στάλινγκραντ:109::109:. Απλά συγκλονιστικό.
Όπως και στη Θεσσαλονίκη θυμάμαι (πάλι κάπου τόσο καιρό θα έχει) μια γιαγιούλα που τραγουδούσε στη γύρα στα υπαίθρια μαγαζιά. Μιλάμε για πολύ συγκλονιστική φωνή (από τις καλύτερες που έχω ακούσει.:109::109:
Για να καταλήξω σε κάτι πιτσιρίκια κοντά στα 10 που τα φυσάνε τα όργανά τους, και παίζουν απλά τα πάντα. Προσφάτως, έπαιζα μπαγλαμά σε ένα μαγαζί και πέρασε ένας τέτοιος πιτσιρικάς, μου πήρε το μπαγλαμαδάκι από τα χέρια και μας άφησε ολίγον άφωνους:110::110:.
Η καλή μουσική βρίσκεται ακόμα και εκεί που δεν πάει ο νους σου να την αναζητήσεις:089:
Θυμαμε πριν 15 χρονια περιπου στην Ομονοια κατω πριν γινει το μετρο ενα τυπο τυφλομε ακκορντεον επαιζε και τραγουδουσε τελεια ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗ το τι γινοταν πολλες φορες δεν λεγετε!!! Μαζευοταν τοσος κοσμος που εμποδιζε τους αλλους να κατεβουν στον ηλεκτρικο.
Τον χειροκροτουσαν του εδιναν χρηματα . που να ειναι αραγε αυτος ο ανθρωπος!
Νικο εγω δε το βλεπω σαν ελεημοσυνη αυτο ειδικα εναν καλλιτεχνη δεν μιλαμε για ενα ρεμαλι που καθετε με ενα μπουκαλι ουζο και περιμενει να τον λυπηθουν.
καποτε στην σουηδια σε εναν μεγαλο σταθμο μια γριουλα παλια μεγαλη πιανιστρια ειχε κατεβασει ολοκληρο το πιανο της στο σταθμο και επαιζε καθημερινα το βραδυ εφευγε και το εδενε με αλυσιδα… εμενα δε μου ταιριαζει η λεξη ελεημοσυνη για αυτους τους ανθρωπους , ειχα πετυχει καποτε ενα παλικαρι σε ενα πεζοδρομο με μικρο ενυσχητη να παιρνει ρευμα απο ενα κουτι και να παιζει μπασσο Σολο με slap κτλ , ακομα και για κατι βουλγαρους που ερχοντε με το ακορντεων και παιζουν , ποτε δε θα μπορουσα να μην δωσω λεφτα σε αυτους τους ανθρωπους διοτι αισθανομαι και εγω μουσικος … και δινοντας νιωθω σαν να τους επιβραβευω .
Alanis, είχα πετύχει και γω ένα τυφλό με ακκορντεόν στους σταθμούς του ηλεκτρικού, ακόμη πιο παλιά, τη δεκαετία του 80. Ίσως μιλάμε για τον ίδιο. Ήταν λίγο γεμάτος; Τον θυμάμαι στο σταθμό του Ν. Φαλήρου να ερμηνεύει το “Γεννήθηκα για να πονώ” και είχα μείνει…Αυτός ο άνθρωπος κάλλιστα θα μπορούσε να δούλευε επαγγελματικά σε κάποιο κέντρο…
Είμαι σίγουρος ότι και άλλοι από το φόρουμ θα τον έχουν πετύχει. Αναρωτιέμαι και γω τι νάχει γίνει.
Μαζί σου φίλε. Προσφέρω σχεδόν πάντα το κάτι τι για τους λόγους που προανέφερες.
Παραθέτω δυο περιστατικά: 1ο. Πριν πολύ καιρό σε κεντρικό δρομο της Γλυφάδας άκουσα από μακρυά ήχο λατέρνας. Πλησίασα και σταμάτησα στο πλάι απολαμβάνοντας. Με πήρε είδηση ο ηληκιωμένος χειριστής-παίχτης της λατέρνας και δώστου τα μεράκια. Μαζεύτηκε κόσμος. Κράτησε κάνα μισάωρο. Όταν διαλύθηκε η σύναξη τον εύχαρίστησα (και οβολικώς βεβαίως-βεβαίως) και άνοιξα κουβέντα μαζί του. Μου είπε ότι η λατέρνα του είναι αυτή από το “Λατέρνα φτώχεια και φιλότιμο”. Δυσπίστησα, με διαβεβαίωσε …έφυγα. Από τότε τον αναζητώ αλλά μάταια. Ξέρει αλήθεια κανείς τι απέγινε εκείνη η λατέρνα του κινηματογραφικού έργου;
2ο. Πριν μερικές μέρες βγήκα σε κεντρικό δρόμο της γειτονιάς για κολατσιό. Έξω από ένα super market σ’ ένα αναπηρικό καροτσάκι ένας νεαρός με την κιθάρα του έβγαζε κάτι μελωδίες απίθανες. Αφοσιώθηκα τόσο που δεν πήρα χαμπάρι το συνάδελφο ο οποίος καθόταν απέναντί μου και με παρακολουθούσε. Ευχαρίστησα τον νεαρό και απομακρυνθήκαμε. Την επομένη έρχεται ο συνάδελφος και μου λέει: “Ωραία παίζει ο τύπος με την κιθάρα, τον ξαναείδα σήμερα και κόλησα κι εγώ”.
εχω μεγαλη ευαισθησια στους πλανοδιους οργανοπαιχτες …
δεν ξερω τον λογο , αλλα αγγιζουν τα φυλλοκαρδια μου …
με βγαζουν απ` τον “δρομο” μου , με τρελαινουν , με οδηγουν
σε ονειρικα ταξιδια … και μπορω να σας νοιωσω απολυτα …
δεν ξερω πως τους εκλαμβανω , τους “αδικημενους” της ζωης ?
επιλογη τους ο τροπος , μεσο το οργανο και η γνωση του ?
δεν ξερω … πολλες φορες δακρυζω … αυτα …
Πάντως και στο Μέγαρο έχω δεί τύπους να ροχαλίζουν ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ, και δυστυχώς στα περισσότερα ζωντανά προγράμματα που’χω παρακολουθήσει ελάχιστες φορές έχω δεί ανθρώπους να βγάζουν το σκασμό! Σιγά μη κάτσει ν’ασχοληθεί ο κόσμος στο μετρό όταν σκέφτεται την επιταγή που λήγει σε δυο μέρες και δεν μπορεί να την καλύψει ή τα έξοδα, τα δίδακτρα κλπ, κλπ.
Αυτός ο τυφλός και κάπως παχουλός, είναι ο ΣΤΑΜΑΤΑΚΗΣ. Έπαιζε ακκορντεόν πολλά χρόνια με τον Καζαντζίδη, αλλά και με πολλούς άλλους. Έγραψε και δικά του τραγούδια.
(π.χ ‘‘Τη μια με διώχνεις και μου λές,
πως δεν με ξαναθέλεις,
την αλλη μέρα έρχεσαι
κι αγάπη μου γυρεύεις.
Άσε με πια στο καυμό μου το μεγάλο,
άσε να καίγομαι και δεν θέλω τίποτ΄άλλο’’ …,
''Καθισμένος στο απέναντι παγκάκι, Σαββατόβραδο … (Της μοίρας το παιχνίδι)
‘‘Έτσι είναι πάντα μ΄ ένα αντίο φεύγει ο ένας απο τους δύο.’’
Όταν πέθανε η γυναίκα του αφοσιώθηκε στο να μεγαλώσει το παιδί του. Δουλειά στα μαγαζιά δεν υπήρχε για τους ‘‘παλιούς’’ και ‘‘μη εμφανίσιμους’’, άρα … Ομόνοια.
Μαθήτριά του (στην ουσία τον μελέτησε) η Ζωή Τηγανούρια (η κοπελλιά που παίζει ακκορντεόν με Γαλάνη, Αρβανιτάκη, Νταλάρα) αλλά ασχολείται κυρίως με tango και latin - ‘‘Tanguera’’, και εχει το συγκρότημα Senso Latino.
Για τον κ. Σταματάκη, έμαθα απο μια παλιά εκπομπή που έκανε ο Χρήστος Παπαδοπουλος (μπουζούκερ στα παιδιά απο την Πάτρα), σε ένα κανάλι…χμμμμμμμμμμμ, και απο την ίδια την κ. Τηγανούρια.
Να μη ξεχνάμε πως για πολλούς μουσικούς, το παίξιμο στο δρόμο είναι επιλογή και όχι λύση ανάγκης. Και το μεροκάματο πολύ καλύτερο απ΄ αυτό του “μαγαζιού”
Προσωπικά, καταλαβαίνω πολύ καλά το γιατί. Μπορεί βέβαια στο δρόμο να έπαιξα μόνο δυό φορές, έπαιξα όμως σε (κάτι) “μαγαζιά” και έχω άποψη:087:
Εδώ στη Γερμανία δεν βοηθάει ο καιρός, ο οποίος είναι απρόβλεπτος ακόμα και το μικρό μας καλοκαίρι. Παρ΄ όλα αυτά υπάρχουν κατάλληλες συνθήκες για μουσική στο δρόμο. Έχω βάλει δυό πόλεις στο μυαλό μου και ψήνω (αν είναι δυνατόν) κάποιους μικρότερούς μου για το καλοκαίρι.
Τότε δούλευα κοντά στην ΟΜΌΝΟΙΑ όταν τον έβλεπα τρελαινόμουν καθόμουν με τις ώρες και ανέβαλα τις υπόλοιπες δουλειές μου. Και υπήρχαν πολλοί σαν και μένα. Δεν ήξερα ότι ήταν ο Σταματακης. Εβγαλε και τετοια μαθητρια…:109: Παντως ο ανθρωπος εβγαζε ψυχουλα !!
και ο κοσμος τον θαυμαζε
Ενας απ’ αυτούς ήμουν κι εγώ. Στην υπόγεια διάβαση που έβγαζε στην Αθηνάς. Ανεβαίναμε πάνω στα περίπτερα, παίρναμε μπύρες + τσιγάρα και κατεβαίναμε να ακούσουμε το Σταματάκη. Σπανίως και που, τον πετυχαίναμε στο ουζάδικο (ορθάδικο) μπροστά στον Κοράκη στη ψαραγορά. Αλλά έτρωγε μόνο. Δεν έπινε.
:102:Έχω κάποιες επιφυλάξεις για τον τυφλό με το ακορντεόν , αν ήταν ο Σταματάκης .Τόν άκουγα στην Ομόνοια , στον υπόγειο, να λέει κάργα Καζαντζίδη και μάλιστα μόνο ζειμπέκικα .Μπακάλη ,Κολοκοτρώνη, Δερβενιώτη κλπ. Όταν ο Καζαντζίδης έκανε μια μάζωξη στους Θρακομακεδόνες ,η οποία έγινε και δίσκος ,με μπουζούκι τον Παλαιολόγου , ήταν ακορντεόν ο Σταματάκης, σε τίποτα όμως δε μου θύμιζε τον άνθρωπο της Ομόνοιας ,μπορεί και να κάνω λάθος αλλά …
