Και εγώ το βρισκω κάπως άτοπο. Και στο κάτω κάτω οι μισοί όταν ακούνε ρεμπέτικα σκέφτονται ζαμπετα και μπελλου. Που μέχρι κάποιο σημείο δεν είναι λάθος αλλά περιπλεκει την κατάσταση. Άλλωστε και το ρεμπετικο ως λαϊκό τραγούδι το αναφέρουν σε συνεντεύξεις και άρθρα οι καλλιτέχνες της εποχής. Δεν βαριέσαι
1 «Μου αρέσει»
Είναι τεκμηριωμένο ότι η διάκριση ανάμεσα στο ρεμπέτιο και το λαϊκό προέρχεται από ερευνητοτέτοιους; Και όχι λ.χ. από το ίδιο το κοινό, από τα μαγαζιά, τους ραδιφωνικούς παραγωγούς, τα ράφια των δισκάδικων κλπ., ή και τους ίδιους τους μουσικούς;
Διότι εγώ για παράδειγμα, ταμπέλες (με την κυριολεκτική σημασία: επιγραφές) τύπου «ρεμπέτικα - λαϊκά», τις θυμάμαι να υπάρχουν στα λαϊβάδικα από τότε που έφτασα σε ηλικία να μ’ ενδιαφέρουν τέτοια πράγματα. «Ρεμπέτικα και λαϊκά» σημαίνει προφανώς ότι θα μπορούσαν να παίζουν και μόνο το ένα ή μόνο το άλλο, άρα ότι οι ίδιοι τα θεωρούν διαφορετικά.
Και εν πάση περιπτώσει, είναι μια χρήσιμη και λειτουργική διάκριση. Μπορείς να ρωτήσεις τον καθένα «ακούς λαϊκά; ακούς ρεμπέτικα;» και να σου απαντήσει ναι ή όχι και να γίνει συνεννόηση. Το ότι δεν υπάρχει σαφής διαχωριστική γραμμή δε σημαίνει τίποτε: ποτέ δεν υπάρχει τέτοια γραμμή (πότε τέλειωσε η αρχαιότητα;).
Το ότι οι ρεμπέτες ονόμαζαν τα ρεμπέτικα λαϊκά είναι αλήθεια, αλλά δε μας αφορά. Μέσα σε ογδόντα τόσα χρόνια αλλάζει το λεξιλόγιο. Κι εμείς δε λέμε σήμερα «πολιτσμάνος», «σοφεράκι», «νταμίρα». Χώρια που το '30 ή το '50 δεν είχαν καμία ανάγκη για λεξιλόγιο που να διαχωρίζει τη μουσική τους από αυτήν του '60 ή του '80 ή του σήμερα!