Ξεκινήμα στο μπουζούκι (αγορα,βοηθεια) (2013)

Πρωτα απ’ ολα χαιρετω ολα τα παιδια του ρεμπετικου φορουμ…
Αν και μπαινω εδω και καιρο σημερα πηρα την αποφαση να κανω εγγραφη και να γραψω αυτο που θελω εδω και καιρο…
Με λενε Βαγγελη και ειμαι 19χρονων…και να πω πως ειμαι τελειος αρχαριος…
Απο μικρος ειχα το παθος για το ρεμπετικο τραγουδι τοσο να το ακουω οσο και να θελω να παιξω κατι που ακομα δεν εχει γινει…
Για να μην τα πολυλογω με τα χρηματα που θα παρω απο το φοιτιτικο επιδομα(ευελπιστω το συντομοτερο)σκεφτομαι να αγορασω ενα μπουζουκι(βασικα η μεγαλη μου αγαπη ειναι ο μπαγλαμας αλλα ολοι με παροτρυνουν στο μπουζουκι,βεβαια δεν με χαλαει και πολυ!)…Αλλα το σημαντικοτερο προβλημα ειναι οτι δεν υπαρχουν χρηματα για δασκαλο και θελω να ρωτησω αν μπορω να τα καταφερω μονος μου με τα μαθηματα που υπαρχουν στο youtube και κανενα βιβλιο…Επισης,αν τελικα δεν μου αλλαξει το οικονομικο κομματι γνωμη οι τιμες για 3χορδο(που λογικα αυτο χρειαζομαι) που κυμαινονται?..εχω ψαχτει λιγο αλλα για να πω την αληθεια ψιλομπερδευτικα και θα ηθελα την γνωμη σας…Ευχαριστω εκ των προτερων…!

Γεια σου Βαγγέλη (Χρόνια πολλά και για προχθές) !

Βάζεις πολλά ερωτήματα ταυτόχρονα. Ας τα πάρουμε όμως με την σειρά.
Καταρχάς εγώ προσωπικά θεωρώ ότι καλά κάνεις και ακούς τους άλλους στο θέμα μπουζούκι ή μπαγλαμάς. Και τα 2 όργανα ανήκουν στην ίδια οικογένεια με αποτέλεσμα το παίξιμο τους να μοιάζει αρκετά. Ψάχνοντας λίγο το forum για παλαιότερα (παρόμοια) θέματα θα δεις ότι οι πιο πολλοί προτείνουν την απευθείας εκμάθηση σε μπουζούκι καθώς είναι πιο εύκολο να μεταβείς από κάποιο όργανο μεγαλύτερης κλίμακας σε μικρότερης παρά το αντίστροφο. Δηλαδή είναι πιο εύκολο μαθαίνοντας μπουζούκι να “περάσεις” σε τζουρά / μπαγλαμά, παρά από μπαγλαμά προς τζουρά / μπουζούκι. Βέβαια όλα αυτά απλά θεωρητικά.
Στο θέμα “δάσκαλος”, καλό θα ήταν εάν γινόταν έστω τα πρώτα βήματα να τα μάθαινες από κάποιον που έχει εμπειρία στο θέμα. Εάν αυτό δεν γίνεται προσπάθησε να βρεις κάποιον φίλο/γνωστό που να έχει εκείνος μεγάλη εμπειρία. Εάν στερήσε και από αυτό, τότε υπάρχει και η λύση των βιβλίων / ίντερνετ.
Και πάμε στο “φλέγον” θέμα “οικονομική στενότητα” που λίγο-πολύ αγγίζει όλους μας και μαζί με εμάς και τα 2 προηγούμενα ερωτήματα. Ένα μπουζούκι είναι πιο ακριβό από ένα μπαγλαμά (δες το ως μια γενική εικόνα). Μια τάξη τιμής έναρξης είναι τα 250-300 ευρώ για μπουζούκια “εμπορίου”. Μετά οι τιμές ανεβαίνουν σταδιακά ανάλογα τα υλικά, την ομορφιά, την ποιότητα κατασκευής, το όνομα του μάστορα, το όνομα του παππού του μάστορα και διάφορα άλλα τέτοια, φτάνοντας σε τιμές αξίας ενός καινούριου αυτοκινήτου. Έτσι το όριο στην τιμή για ένα όργανο το καθορίζεις εσύ και η τσέπη σου. Φυσικά μπορείς να βρεις και μεταχειρισμένα όργανα καλά ή μπορείς να ζητήσεις και να σου δανείσουν / χαρίσουν (με τις τελευταίες επιλογές να σπανίζουν στις μέρες μας … ευνόητοι οι λόγοι). Το να μιλήσω τώρα για τιμές μαθημάτων νομίζω πως είναι ένα βήμα παραπέρα.
Σαν μια πρώτη εικόνα, ελπίζω να σε βοήθησα να ξεκαθαρίσεις λίγο το τοπίο γύρω σου.

Ναι με βοηθησες αρκετα…Σ ευχαριστω πολυ…
Μακαρι να πανε ολα καλα και να το αγορασω…!!!

Φίλε μου η γνώμη είναι να στραφείς σε αυτό που σου αρέσει πιο πολύ.
Εάν ειναι μπαγλαμάς στον μπαγλαμά.
Το βασικό στην μουσική είναι το μεράκι γιατί αυτό σου δίνει το κουράγιο να προσπαθείς όλο και περισσότερο.
Για αυτό πρέπει να διαλέξεις αυτό το όργανο που σου αρέσει περισσότερο.
Από πρακτική πλευρά με τα λεφτά ενός πολύ καλού μπαγλαμά δεν παίρνεις ένα πολύ καλό μπουζούκι.
Η διαφορά στην σχέση τομή ποιότητας κρατάει και στα πιο χαμηλής κατηγορίας όργανα και τα μαθητικά βέβαια.

Φίλε, γενικά μιλώντας και χωρίς να σε γνωρίζω με τα ταλέντα σου, τις ικανότητές σου ή τις δυσκολίες που τυχόν έχεις, η απάντηση είναι ναι. Θα ήταν ναι και χωρίς ίντερνετ. Μια λεπτομέρεια μόνο: το κούρδισμα. Είναι κάτι απολύτως απαραίτητο για να παίξεις έστω και μια ανοιχτή χορδή, αλλά που συνήθως δυσκολεύει όσους δεν ξέρουν. Στα μαθήματα λ.χ. συνήθως σ’ το κουρδίζει ο δάσκαλος. _____________________ Αν προχωρήσεις και ευωδωθούν τα σχέδιά σου, το πιθανότερο είναι να καταλήξεις να παίζεις και τα τρία 3χορδα. Νομίζω ότι πολύ λίγοι άνθρωποι είναι αυστηρά εξειδικευμένοι μόνο στο μπουζούκι ή μόνο στον μπαγλαμά. Άμα θες μπαγλαμά, πιάσε μπαγλαμά. Είναι και φτηνότερος. Και για κάποιο λόγο προσφέρει και ένα ψυχολογικό αβαντάζ (ίσως επειδή είναι μικρός δεν τρομάζει τους αρχάριους, ενώ με το μπουζούκι ίσως σκέφτονται «πω πω, τώρα θα μάθω όργανο, αλλάζω σελίδα στη ζωή μου…»). _____________________Καλή επιτυχία.

Ειλικρινα παιδια σας ευχαριστω για το ενδιαφερον που δειξατε και για τις απαντησεις σας…Θα επιστρεψω ελπιζω με καλα νεα…!!!

Η φραση σου τα λεει ολα…αλλωστε ο Μπατης τον κουβαλαει ακομα μεσα απ’το σακακι του…

Ειμαι και εγω υπερ να ξεκινησεις με αυτο που σου αρεσει καλυτερα. Αν εινια ο μπαγλαμας, ξεκινα με αυτον. Ομως για να εισαι σιγουρος για την επιλογη σου, πρεπει να σκεφτεις ολες τις παραμετρους. Προσωπικα και εμενα ο μπαγλαμας μου αρεσει περισσοτερο απο το μπουζουκι, και γι αυτο καταπιαστηκα με αυτον προσφατα. Αλλα υπαρχει μια σημαντικη διαφορα, διοτι δεν ξεκινησα την ενασχοληση μου με τη μουσικη απο τον μπαγλαμα, παιζω ηδη κιθαρα -αυτοδιδακτος.
Ο μπαγλαμας εχει μικρα ταστα τα οποια ισως σε δυσκολεψουν. Η σταση του σωματος και το κρατημα του επισης. Σε αυτα τα 2 το μπουζουκι υπερτερει σαφως απο τη φυση του, και για καποιον που δεν εχει αλλη εμπειρια απο εγχορδα ειναι πολυ σημαντικα. Ακομα ο μπαγλαμας ειναι ενα οργανο πιο παρεϊστικο -οχι οτι δεν μπορεις να παιξεις σολο, αν και πιο δυσκολα απο ενα μπουζουκι- αλλα γιατι περιοριζεσαι στο σολιστικο ρεπερτοριο, και οσο να ναι το να παιζεις μονος σου τη συνοδεια του μπαγλαμα μοναχα, για τα ρεμπετικα, ειναι καπως μονοτονο.
Απο την αλλη βεβαια εχει το μαγικο ηχοχρωμα, μια ιδιαιτερη θεση στην ορχηστρα, και ακριβως την επιλογη του ακομπανιαμεντου.
Συνεπως, εχεις παρεα να παιξεις μαζι τους μπαγλαμα? Εχεις δοκιμασει και μπουζουκι και μπαγλαμα να δεις τι σου καθεται καλυτερα στο χερι?
Δεν τα γραφω ολα αυτα για να σε αποθαρρυνω, γιατι το χειροτερο που μπορει να σου συμβει εινια μετα απο ενα μικρο διαστημα ενασχολησης με το ενα οργανο να αποφασισεις οτι θα ηταν προτιμοτερο το αλλο, δηλαδη δεν ειναι και το τελος του κοσμου

Φίλε Βαγγέλη, κατ’αρχάς για να μάθεις να παίζεις ένα όργανο είναι καθαρά θέμα μελέτης (δεν γνωρίζω εαν έχεις κάποιες μουσικές γνώσεις)! Το να ξεκινήσεις με μπουζούκι είναι για μένα καλύτερη επιλογή για διάφορους λόγους… Κατ’αρχάς είναι πιο εύκολο να βρεις βοηθητικό υλικό στο διαδίκτυο, έπειτα μπορείς να μελετάς μόνος σου όσο θέλεις (τα βασικά μόνο είναι…ατέλειωτα) ενώ με τον μπαγλαμά που φαντάζομαι σκέφτεσαι να τον χρησιμοποιήσεις με συνοδευτικό ρόλο είναι, αν θες, πιο “βαρετό” να συνοδεύεις…τίποτα ενώ εξασκείσαι! Ακόμη, μπαγλαμά θα μάθεις απ’το μπουζούκι σίγουρα, μπουζούκι από τον μπαγλαμά ίσως! Τέλος, σε καμία περίπτωση μην κάνεις σκέψεις του τύπου 'το μπουζούκι είναι δύσκολο ενώ με τον μπαγλαμά σε κάνα μηνάκι θα μπορώ να γρατζουνίσω άμα βρεθώ σε καμιά παρέα! Ό,τι και να διαλέξεις καλή αρχή φίλε μου και κάνε ότι βαίνει από μέσα σου!

Κύριοι, δεν είναι έτσι. Ή πάντως, σίγουρα δεν είναι μόνο έτσι. Ο μπαγλαμάς δεν είναι μπάσο, που στέκει μόνο όταν υπάρχει κάποια ορχήστρα για να συνοδέψει. Μπορεί να μην έχει τη μελωδική ευελιξία του μπουζουκιού, λόγω των δυσκολιών που δημιουργούν τα μικρά τάστα, αλλά μπορεί να παίξει ολοκληρωμένες μελωδίες. Συγκεκριμένα, μια δουλειά που μπορεί κάλλιστα να κάνει ο μπαγλαμάς είναι να παίζει σε κάθε τραγούδι την εισαγωγή μελωδικά, και τις στροφές να τις συνοδεύει με συγχορδίες (εφόσον φυσικά υπάρχει κάποιος που να τραγουδάει). Αυτό σε μια παρέα μπορεί να λειτουργήσει τόσο καλά όσο και τον καιρό του Μπάτη. Αν κάποιος θέλει να «γίνει μουσικός», να παίζει σε κομπανίες και μαγαζιά κλπ., τότε οπωσδήποτε αλλάζει το πράγμα. Αν όμως δεν υπάρχει άμεσα τέτοια προοπτική, τότε δε βλέπω γιατί θα έπρεπε να σκεφτόμαστε το πρότυπο της ολοκληρωμένης κομπανίας. Όσο αυτός που τραγουδάει σε μια παρέα δεν κρατάει μικρόφωνο (ούτε παριστάνει ότι κρατάει), άλλο τόσο και όποιος παίζει όργανο δεν παίζει το ρόλο που θα έπαιζε κάπου αλλού. __________________________ Τα γράφω αυτά έχοντας υπόψη μου πώς ξεκίνησα εγώ: Σε ηλικία γύρω στα 17-18, πήρα έναν μπαγλαμά. Είχα ελάχιστη εμπειρία μουσικής (φλογέρα στο Δημοτικό, αυτοδίδακτα ψευτογρατζουνίσματα σ’ ένα αρμόνιο στο Λύκειο) και αρκετά μικρή γνώση του ίδιου του ρεμπέτικου (μερικοί δίσκοι στο σπίτι: νεότερα Τσιτσάνη, Ρεμπέτικη Ιστορία Χατζηδουλή, καναδυό άλλα ΛΠ, + όσα τραγούδια ήταν πασίγνωστα και διάχυτα στην κοινωνία, π.χ. Μαύρα μάτια μαύρα φρύδια κλπ.). Ως υποσυνείδητο πρότυπο δεν είχα κανένα σύγχρονο ή παλιότερο επαγγελματία μουσικό, αλλά τα ρεμάλια τους φίλους μου που, παίζοντας ήδη από παλιότερα κιθάρα, κρατούσαν ολόκληρες (και υπέροχες) βραδιές, αυθεντικά παρεΐστικες, με άλλου είδους τραγούδια -Σιδηρόπουλο και τέτοια. Κανείς τους δεν είχε ποτέ σκεφτεί ότι η κιθάρα κάνει τίποτε άλλο εκτός από το να παίζει στην παρέα -δεν είχε δηλαδή δει τον εαυτό του ως δυνάμει μουσικό. Όταν έφτασα στο επίπεδο να παίζω μερικά τραγουδάκια χωρίς να διακόπτω, άρχισα να τον φέρνω στην παρέα. Την κουλτούρα του να τη βγάζουμε με μπιρίτσες και τραγούδι την είχαμε ήδη εμπεδωμένη. Προσθέσαμε όμως το ρεμπέτικο στο ρεπερτόριο αυτών των βραδιών. __________________________________ Διάβαζα Πετρόπουλο για να συμπληρώσω το συμφραζόμενο αυτών των τραγουδιών, και Παγιάτη γιατί είχα ανακαλύψει ότι υπάρχει και κάποια θεωρία από πίσω. Έτσι οι φίλοι τους οποίους τόσο καιρό θαύμαζα και μιμούμουν άρχισαν κάποια στιγμή να λένε «κι εσύ που είσαι καλός»!! _____________________________ Ένας εξ αυτών πήρε κάποια στιγμή έναν τζουρά (πλέον δηλαδή τα πρότυπά μου έπαιρναν πρότυπο από μένα!). Κάποιος γνωστός γνωστού μάς πρότεινε να παίξουμε, ρεμπέτικο τρίο, σ’ ένα μπαράκι. Καμένη περίπτωση (έκλεισε δυο βδομάδες μετά το ντεμπούτο μας), αλλά για μας ήταν η ανέλπιστη ουρανόθεν καταξίωση. Ως «κομπανία» ήμασταν οικτρού επιπέδου για τα σημερινά στάνταρ, τότε όμως υπήρχε αυτό το πράγμα, να παίζεις σε μαγαζιά όπως παίζεις στην παρέα, δηλαδή απλώς να αναγνωρίζεται το κομμάτι. Ε, μετά γνώρισα κάτι παιδιά που έπαιζαν συστηματικά στην Καπνικαρέα και στο Εφήμερο, το 'να έφερε το άλλο, έφτασα για μια χρονιά (τη μοναδική της ζωής μου) να τη βγάζω ως μουσικός με 4-5 μεροκάματα την εβδομάδα. Κάποια στιγμή είπα: παιχτικά έχω φτάσει με τον μπαγλαμά μέχρι εκεί που θα ήθελα, καιρός τώρα να μάθουμε και κάτι πιο συστηματικά, με δάσκαλο. Και πήρα ένα σάζι. ___________________________ Και λοιπά.

Περικλη δε διαφωνω καθολου με την οπτικη σου. Το μονο διαφορετικο που παραθετω -και αυτο οχι δογματικα, ουτε καν εμπειρικα αλλα περισσοτερο ως διαισθηση- ειναι η καταλληλοτητα του για πρωτο οργανο, για καποιον που δεν εχει ασχοληθει με εγχορδα ή με τη μουσικη γενικοτερα. Αυτο δε σημαινει οτι δε θα μαθει καποιος τελικα, εξαλλου εσυ εισαι η ζωντανη αποδειξη για το αντιθετο, αλλα το με ποση ανεση, ευχερεια και προοπτικη θα μαθει κανεις. Σε τελικη αναλυση, και εγω ο ιδιος μπαγλαμα γουσταρω περισσοτερο, δεν εχω κανενα λογο-εμπαθεια να αποθαρρυνω καποιον απο το να ασχοληθει με το συγκεκριμενο οργανο, απλα θα πρεπει να ειναι πληροφορημενος και για τα “αρνητικα” και για τα “θετικα” του (οπως ημουν και εγω) ωστε να μην φτασει σε επιπεδο που εχω δει σε αλλες συζητησεις στο φορουμ, τυπου “πηρα μπαγλαμα, επαιξα 3 μηνες, αλλα τωρα βαρεθηκα και θελω μπουζουκι”. Οχι οτι αυτο ειναι κακο ή μεμπτο, γιατι ο καθενας που εχει πιασει ενα τριχορδο νομιζω ειναι θεμα χρονου να πιασει και τα υπολοιπα, απλα για την ψυχολογια και την τσεπη του παικτη.

Νομίζω ότι η δυσκολία του μπαγλαμά ισχύει μόνο συγκριτικά. Από μόνος του είναι ένα αρκετά εύκολο όργανο (έτσι μου φάνηκε εμένα), απλώς έχει όρια στο τι μπορείς να παίξεις. Κάποια δύσκολα ή εκφραστικώς απαιτητικά σόλα μπουζουκιού δε βγαίνουν βέβαια, αλλά έτσι κι αλλιώς αυτά απευθύνονται σε μπουζουξήδες! ______________________________________ Τέλος πάντων, ας ακούσει ο φίλος διάφορες απόψεις κι ας αποφασίσει μόνος του. Δεν έχω κανένα σκοπό να προπαγανδίσω τον μπαγλαμά, αλλά ίσως μου ξεφεύγει και τελικά κάνω αυτό ακριβώς επειδή αυτός με συνόδεψε εκείνα τα πρώτα και ωραία χρόνια…

Φιλε αμα αγαπας μπαγλαμα, να παρεις μπαγλαμα. Ο μπαγλαμας ειναι πιο φτηνος. Μεταφερετε ευκολα. Ακουγετε υπεροχα. Εχει γαματη ιστορια. Μπορεις να σολαρεις χωρις κανενα προβλημα. Και οπως αναφερε καποιος πιο πανω, μπορεις να τον βαλεις μεσα στο σακακι σου να ζεστανει την καρδια σου…

ΕΠειδη και γω χωρις δασκαλο αρχισα, το προβλημα που ειχα ειναι με το κουρδισμα γιαυτο εχει υποψην στο να αγωρασεις αυτα τα κινεζικα μηχανακια για κουρδισμα.

ΕΠισης εγω αρχισα να παιζω με ταμπλατουρες. Αλλα νομιζω καλυτερα να μαθεις να διαβαζεις νοτες επειδη οι ταμπλατουρες ειναι περιορισμενες και εχουν πολλα λαθοι. Επισης με τις ταμπλατουρες χανεσε λιγο με τον ρυθμο μερικες φορες.

Να προσθεσω πως οι τοτε που ηταν στην εξορια… μπαγλαμα επεζαν και δεν ηταν με παρεα αλλα μονη τους…

Συμφωνώ απόλυτα με τον pepe, ας ξεκινήσεις πρώτα με τον μπαγλαμά και μετά βλέπεις. Η ίδια η ενασχόλησή σου με το όργανο θα σε σπρώχνει κάθε φορά να ανακαλύπτεις και περισσότερα πράγματα και να βρεις αυτό που σου ταιριάζει. Κι εγώ ήθελα να μάθω μπουζούκι,όμως για αρχή πήρα ένα μπαγλαμαδάκι και σε λίγο χρονικό διάστημα κι ένα μπουζούκι. Τώρα παίζω και στα δυο, ανάλογα την όρεξη… Βέβαια, το να κάνεις μαθήματα θα σε βοηθήσει επειδή είσαι αρχάριος στη μουσική, αλλά αυτό εξαρτάται από το πόσα διαθέτεις. Καλή αρχή!