Μετά την όμορφη μελωδική παρέμβαση του Μάνου, να επανέλθω εγώ σε κάποιες διαπιστώσεις-ερωτήματα. Στο μπουζούκι έπαιζα με μια πένα μικρών διαστάσεων και μεσαίας σκληρότητας. Με τον τζουρά διαπίστωσα ότι με την ίδια πένα χτυπάω συχνά τα δάχτυλα πάνω στις χορδές προκαλώντας θόρυβο, οπότε μαζί και με κάποιες άλλες παραγγελίες (βιβλία, χορδές, θήκη κλπ) σκέφτομαι και μια πένα μεγαλύτερων διαστάσεων και να δοκιμάσω και πιο σκληρή πένα, αφού οι χορδές μου φαίνεται πως είναι πιο μαλακές στον τζουρά λόγω μικρότερης κλίμακας. Γενικά είναι λογική η σκέψη μου ότι ο τζουράς παίζεται με μεγαλύτερη πένα και πιο σκληρή ή είναι υποκειμενική επιλογή του καθενός αυτό; τέλος σε σχέση με το πιάσιμο, Νίκο ανέφερες ότι αγκαλιάζουμε το μανίκι με τον αντίχειρα, δηλαδή το κοίλο τμήμα του μανικιού βρίσκεται κάπου στο μέσο του αντίχειρα; γιατί στο μπουζούκι συνήθως ακουμπάει ανάμεσα στον αντίχειρα και τον δείκτη, αλλά βέβαια εκεί δεν πέφτει σχεδόν καθόλου βάρος στο αριστερό χέρι. Συγγνώμη αν γίνομαι κουραστικός, αυτές τις μέρες παίζω δοκιμάζοντας διάφορετικές θέσεις στο αριστερό και το δεξί χέρι προσπαθώντας να βρω αυτή που μου δίνει το πιο άνετο και καλύτερο (χωρίς λάθη) παίξιμο. Μάλιστα τα γράφω κάθε φορά σε βίντεο και βλέπω μετά σε κάθε θέση τα λάθη και τις αστοχίες που υπήρξαν προσπαθώντας να κατασταλάξω κάπου. Η πιο βολική θέση που έχω βρει μέχρι τώρα είναι τελείως αντισυμβατική και σίγουρα δεν θα μπορούσα να την γενικεύσω. Μου κάνει εντύπωση που στα περισσότερα βίντεο που έχω δει με παίξιμο τζουρά οι περισσότεροι κρατάνε τον τζουρά όπως το μπουζούκι, χωρίς όμως να στηρίζεται στο δεξί χέρι, οπότε υποθέτω πως το στηρίζει το αριστερό, αλλά ταυτόχρονα κινούν άνετα το αριστερό χέρι πάνω κάτω. Υποθέτω βάζουν κάποιο υλικό στο χέρι ή στο μανίκι για να μειώσουν την τριβή;
προφανώς είναι δύσκολο να στο εξηγήσω από το πληκτρολόγιο, αλλά ας πούμε πως το κοίλο μέρος είναι ελεύθερο, το κάτω πλαϊνό ακουμπάει στον δείχτη και εκεί στηρίζεται το όργανο, ενώ ο αντίχειρας είναι τελείως ελεύθερος και χαλαρός. το δοκίμασα με ένα μισομπούζουκο που έχει σκάφος τζουρά, και αφήνοντας όλο το βάρος στο μανίκι αλλά και στηρίζοντας το σκάφος με τον δεξί καρπό ώστε να στέκεται το μανίκι στη θέση του.
σκέψου το σαν να είσαι πάντα έτοιμος να παίξεις με τον αντίχειρα στην μπουργάνα (“βάλε τον αργύρη” όπως λέγανε). επίσης πάντα βοηθάει να έχεις το όργανο με γωνία 45 μοιρών προς τα έξω, ώστε να μην εγκλωβίζεται το αριστερό χέρι αλλά να έχει ελευθερία κινήσεων.
όσο για την πένα, όσο πιο χαλαρές είναι οι χορδές τόσο πιο μαλακή πένα θέλεις. γύρω στα 0.65-0.75mm θα είσαι καλά πιστεύω. να την νοιώθεις χαλαρή μέσα στα δάχτυλά σου, να μην είναι ακλόνητη στο χτύπημα της χορδής. οι μικρές τριγωνικές είναι καλές γιατί σε αναγκάζουν να κάνεις μικρή και μαζεμένη κίνηση, χωρίς περιττά πέρα-δώθε.
Perastikos εγώ δεν παίζω τζουρά, όχι συστηματικά τουλάχιστον (καλά τώρα δεν παίζω τίποτα συστηματικά) αλλά ο τρόπος που τον κρατάω είναι να πιέζω με τον καρπό το σκάφος (στο καπάκι του χορδοκράτη) στην κοιλιά μου. Λίγο, μόνο όσο χρειάζεται να μην γλυστράει.
Επειδή δεν παίζω λοιπόν, έψαξα βίντεο του Γενιτσαρη και του Μουφλουζέλη. Ειδικά στον Γενίτσαρη είναι φανερό, δες την γωνία που κάνει το χέρι του που “έρχεται από πίσω”, σπάει ο καρπός πάνω στην “κόψη” καπακιού - σκάφους και η παλάμη κρέμεται χαλαρά μπροστά. Αν το κρατάς έτσι, ακόμα και χωρίς πίεση, μόνο με το βάρος του χεριού, το όργανο έχει “αγκυρωθεί”. Βέβαια μένει να ελευθερώσεις τον καρπό.
Επίσης κρατάει το μανίκι σχετικά ψηλά, εκτός από την γωνία 45° που λέει ο liga rosa (αυτό είναι σε κάτοψη φαντάζομαι), έχει ψηλά και τον καράολα.
Δες και τα βίντεο (αν δεν τα έχεις δει δηλαδή)
στο 0:38
στο 2:33
στο 1:41
και ο Μουφλουζέλης νομίζω το ίδιο κάνει, αν και πιο “διακριτικά”. Από μπροστά φαίνεται το χέρι να είναι παράλληλο με το καπάκι, αλλά αν δεις εδώ
στο 1:59 που η κάμερα γυρνάει και παίρνει από πίσω και δεξιά, πάλι φαίνεται ο καρπός να αγκαλιάζει το σκάφος.
Για την πένα, νομίζω είναι περισσότερο θέμα προσωπικής προτίμησης, δοκίμαζε μέχρι να βρεις ποιά σου κάθεται καλύτερα - κι αυτό ενδεχομένως να αλλάξει στο μέλλον. Κι εγώ πάντα με αυτά τα νούμερα που προτείνει ο liga rosa παίζω (0.63-0.73), αλλά στην αρχή δοκίμαζα τα πάντα - μέχρι κάτι μεγάλες, “τυρόπιτες” τις λέγαμε. Τώρα για το μέγεθος, έχε υπόψη ότι οι αποστάσεις των χορδών μεταξύ τους μπορεί να είναι μεγαλύτερες στα τρίχορδα απ’ ό,τι στα τετράχορδα (που έχεις και συγκρίνεις), δεν ξέρω αν παίζει ρόλο αλλά εμένα στο τρίχορδα πάντα με βολεύει το μεγαλύτερο μέγεθος, κανα δυο φορές που έπιασα τετράχορδο λέω ότι ίσως θα βόλευε και το μικρό.
Κανονικό μάθημα το σχόλιο σου.
Όντως όταν τον κρατάς τον τζουρά όχι οριζόντια, αλλά έχοντας σημαντική κλίση προς τα πάνω το αριστερό χέρι ανεβοκατεβαίνει πιο εύκολα και είναι λογικό, αφού το βάρος από το μανίκι που πέφτει πάνω στο χέρι μειώνεται και συνεπώς μειώνεται και η τρίβη. Αρκεί να μην το παρακάνεις, γιατί μετά δημιουργείται πρόβλημα στο χέρι με την πένα. Επίσης μερικές φορές έτσι έστω και για μικρό χρονικό διάστημα κρατιέται το όργανο από το δεξί χέρι. Στα βίντεο βέβαια που παρέθεσε ο Μάνος, το σκάφος των οργάνων είναι αρκετά μικρό, ειδικά ο τζουράς του Μουφλουζέλη, έχει σχεδόν μπαγλαμαδίσιο σκάφος, οπότε φαντάζομαι θα είναι εφικτό να παίζει με την πένα και με το μικρό δάχτυλο ή/και τον παράμεσο να κρατά και το σκάφος διακριτικά όποτε χρειάζεται.
Ανακινώ το θέμα, μετά από αρκετό καιρό. 6 μήνες, αφού πρωτοέπιασα τον τζουρά, εκατοντάδες ώρες ασκήσεων μετά, προσπάθειας για παίξιμο τραγουδιών και παρακολούθησης βίντεο επανέρχομαι με μερικά ερωτήματα, κυρίως γιατί διαπίστωσα ότι τους τελευταίους μήνες δεν διακρίνω κάποια πρόοδο στο παίξιμο μου. Θα παραθέσω 2-3 βίντεο που τράβηξα σήμερα και χθες συνοδευόμενα από 2-3 ερωτήσεις.
Μια δυσκολία που έχω είναι στο χέρι με την πένα να κινώ πάνω κάτω τον καρπό, όπως κάνω στο μπουζούκι. Όπως κρατάω τον τζουρά η παλάμη δεν είναι παράλληλα με το καπάκι του οργάνου, οπότε αναγκαστικά κάνε περιστροφικές κινήσεις στον καρπό παίζοντας. Κάτι άλλο που δεν ξέρω αν είναι όντως λάθος, αλλά έχω προσέξει πως στο αριστερό χέρι έχω προσέξει πως τα δάχτυλα που δεν πατάνε σε κάποιο διάστημα της ταστιέρας, τα σηκώνω πολύ ψηλά με αποτέλεσμα αυτό να μου βάζει φραγμούς στην ταχύτητα (τουλάχιστον στο δικό μου μυαλό). Θα ήθελα να ακούσω τη γνώμη κάποιου ποιου έμπειρου, αν διέκρινε κάποια σημαντικά λάθη στο παίξιμο μου (πέρα από τη δυσκολία ενός αρχάριου να κινηθεί με άνεση και με ταχύτητα στην ταστιέρα).
φίλε μου βασικά πρέπει να βάλεις ρυθμό στο παίξιμό σου. έτυχε να τα ξαναγράψω πρόσφατα οπότε σε παραπέμπω κατ’ευθείαν εκεί, ελπίζω να απαντήσει και το παληκάρι που άνοιξε το θέμα:
πέρα από αυτό, στο σάκκαινα είναι ξεκούρδιστη η λα -σε σημείο που θα έπρεπε να σε ενοχλεί και να διακόψεις το βίντεο για να κουρδίσεις.
στο καραντουζένι στην αρχή με τις γεμάτες πας να μπεις σε ρυθμό, αλλά μετά το χάνεις πάλι.
έχεις δίκιο για την περιστροφική κίνηση του καρπού, μπορεί να δημιουργήσει προβλήματα σε μικρό χρονικό διάστημα.
στο αριστερό έχε μαζί δείκτη και αντίχειρα να ορίζουν θέση, και μετά βάζε 2ο αν έχεις ημιτόνιο και 3ο αν έχεις τόνο. αυτό πέρα από το καλύτερο τόνισμα θα σου τοποθετήσει και καλύτερα το χέρι στην ταστιέρα.
αλλά πρώτα δες τον ρυθμό!
Πρώτα από όλα, ευχαριστώ για την απάντηση. Για το ρυθμό στα τραγούδια, διαπίστωσα ότι οι ασκήσεις με μετρονόμο δεν με βοήθησαν να βελτιωθώ, τουλάχιστον όσο θα ήθελα και σε κάποια τραγούδια που τα “έμαθα” πρώτα πρώτα και τα παίζω σχετικά εύκολα κάνω προσπάθεια να τα βγάλω με μετρονόμο, αλλά δύσκολα. Δεν μπορώ όμως να πιάσω την ταχύτητα στις μικρές χρονικές αξίες. Δηλαδή όταν πχ με ένα τέμπο 140 στα όγδοα, εμφανίζονται μερικά δεκαταέκτα τότε τα παίζω απλώς λίγο πιο γρήγορα από τα όγδοα, αλλά σε καμιά περίπτωση στον ρυθμό που πρέπει, πολύ σπάνια θα πετύχω το ρυθμό που πρέπει σε τραγούδια όπως πχ το μπουζούκι μου διπλόχορδο ή το κουτσαβάκι στα σημεία που έχει δεκαταέκτα και κάνουν αρκετές αλλαγές από όγδοα σε δέκαταέκτα. Και βέβαια εξίσου με δυσκολεύει μερικές φορές μετά τα δέκατα έκτα να κόψω ρυθμό για τα όγδοα.Το καραντουζένι είναι ειδική περίπτωση μου φαίνεται εύκολο τραγούδι και μου αρέσει και ο ρυθμός, στην εκτέλεση που ανέβασα το έπαιξα για πρώτη φορά μετά από 3-4 μήνες, αφού ήταν ένα από τα πρώτα τραγούδια που έπαιξα στον τζουρά. Πιστεύεις ότι το να μαθαίνω τραγούδια είναι κακό; σκέφτηκα πως ίσως δυσκολεύομαι να τα παίξω με μετρονόμο, γιατί τα έμαθα χωρίς αυτόν και τώρα δεν πρέπει απλά να μάθω κάτι νέο, αλλά να ξεχάσω και να βγάλω από το μυαλό μου το πως συνήθισα να τα παίζω. Μήπως δηλαδή να προσπαθώ να βγάλω εξ’ αρχής με τον μετρονόμο ένα τραγούδι ακόμα και αν στην αρχή χρειάζομαι πολλαπλάσιο χρόνο; πιστεύεις θα βοηθούσε;
Σίγουρα θα βοηθούσε να πείσω την κόρη μου ότι της αρέσει η μουσική και να τη γράψω σε κάποια σχολή από Σεπτέμβρη και ταυτόχρονα να κάνω κι εγώ μαθήματα, αλλά με την ελπίδα θα μείνω 
το πρόβλημα δεν είναι η ταχύτητα, αλλά η σταθερότητα και η κατανόηση του ρυθμού. αν το κομμάτι έχει δέκατα έκτα, εσύ πρέπει να τα έχεις ήδη στην πένα σου και ανά πάσα στιγμή να μπορείς να τα παίξεις. δηλαδή θα έχεις τα όγδοα σε κάθε χτύπο (θέση και άρση μαζί) άρα δέκατα έκτα σε κάθε κίνηση (μια θέση ή μια άρση).
στο καραντουζένι μπορείς να το παίξεις έτσι, γιατί είναι γρήγορο ζεϊμπεκάκι με απλά παξίματα. τις γρήγορες φράσεις πρέπει να τις απλοποιήσεις. τα χασάπικα έτσι κι αλλιώς φτάνουν μέχρι δέκατα έκτα μόνο.
Γιά να δούμε αν μπορεί να γίνει δουλειά με γραπτό λόγο…
Παρατήρησα ένα λάθος που κατά τη γνώμη μου οφείλεται σ’ αυτό: κακή κατανόηση του ρυθμού. Είναι ένα σημείο όπου, αν επιπλέον κάνεις και κάτι λάθος ως προς τη στάση, την κίνηση, το κράτημα, τη φορά της πενιάς κλπ., δε θα μπορέσω να βοηθήσω, ωστόσο, ακόμη κι αν όλα αυτά διορθωθούν, το λάθος θα παραμείνει. Για να φύγει το λάθος πρέπει να ξεκαθαρίσεις στον νου σου το σωστό.
Πρόκειται για τις τρεις πρώτες νότες στο Πολίτικο χασάπικο. Μι-Μι-Μι. Όπως αρχίζεις το κομμάτι δεν ακούγεται κάτι ιδιαίτερα άρρυθμο, όταν όμως τελειώνει το πρώτο θέμα και στο καπάκι ξαναρχίζει, εκεί τα τρία μι είναι σε λάθος στιγμή και πετάνε όλο το κομμάτι έξω από τον ρυθμό.
Πρόσεξε τι γίνεται εδώ:
Το κομμάτι αρχίζει με ελλιπές μέτρο. Ελλιπές μέτρο σημαίνει ότι, ενώ κανονικά το χασάπικο είναι «εν, δυο, εν, δυο…», το πρώτο μέτρο είναι λειψό. Αρχίζει κατευθείαν στο «δυο». Το πρώτο από τα τρία μι σκάει ακριβώς πάνω στο «δυο», και η τέταρτη νότα (ρε# στο «μι-μι-μι-ρε#-μι-ντο») πάνω στο «εν» του επόμενου μέτρου. Άρα αυτό το ρε# είναι η πρώτη τονισμένη νότα.
Το θέμα συνεχίζεται και ολοκληρώνεται, αλλά ο συνθέτης χρωστάει μισό μέτρο. Μας το επιστρέφει στο τέλος του θέματος: το κλείσιμο είναι Μι-Λα (μι στην μπουργάνα, λα μεσαία ανοιχτή). Το Μι είναι στο «δυο» του προηγούμενου μέτρου, και το Λα, η τελευταία νότα, είναι στο «εν» του επόμενου. Αυτό το επόμενο λοιπόν είναι το μισό μέτρο που μας έλειπε από την αρχή. Παίζεις «εν» κι έχεις τελειώσει το θέμα! Στο «δυο» (εδώ είναι που φαίνεται ότι το ‘χεις καταλάβει λάθος) βρίσκεσαι ήδη στην επόμενη φράση, που είναι η αρχή της επανάληψης, δηλαδή ξανά το Μι-Μι-Μι (περίπου 0:40’').
Το λάθος που κάνεις είναι το εξής: παίζεις το μι-μι-μι σαν να ήταν στο «εν», παραβλέποντας ότι η προηγούμενη νότα (το καταληκτικό Λα) ήταν ήδη στο «εν» και ότι η επόμενη νότα (ρε#) είναι κι αυτή στο «εν» του επόμενου μέτρου, άρα τρως ένα «δυο» και έχεις πολλά συνεχόμενα «εν» που διασαλεύουν τον ρυθμό.
Για να το ξεκαθαρίσεις αυτό στο μυαλό σου, θα πρότεινα:
Άσε το όργανο κάτω. Μέτρα «εν, δυό» ρυθμικά, παίζοντας πενιές στον αέρα, κάτω-πάνω (κάτω στο «εν», πάνω στο «δυο»). Και τραγούδα τη μελωδία με το στόμα, με να-να-να ή λέγοντας τις νότες. Θα πρέπει, μετά από μερικά άδεια μέτρα με «εν, δυο», να μπεις στο ελλιπές, να πεις «εν» και μετά, τη στιγμή που θα έλεγες το «δυο», να αρχίσεις με το μι-μι-μι.
Μην το πας έτσι για όλο το θέμα. Μας ενδιαφέρει μόνο το σημείο με το λάθος. Αν τραγουδάς «μι-μι-μι-ρε-μι-φα» (προφανώς δε θα τραγουδήσεις τη λέξη «δίεση» μαζί με το «ρε»), θα πρέπει το «ρε» να σκάσει μαζί με την κάτω πενιά, και το «φα» στην επόμενη πάνω πενιά. Ακολουθεί μια κάτω πενιά χωρίς νότα, και στην επόμενη πάνω ξαναβάλε το μι-μι-μι και επανάλαβε σαν λούπα αυτή τη σύντομη φρασούλα. Πολλές φορές. Τραγουδάς τις συλλαβές «μιμιμιρέμιφα» και παίζεις αεροπενιές πάνω-κάτω.
Άμα το κάνεις κάμποσες φορές, επόμενη άσκηση: μια λούπα με το κλείσιμο του θέματος και το ξαναξεκίνημά του. Πιάσ’ το από το σημείο που κατεβαίνεις την κλίμακα: μι-φα-μι-ρε-ντο-σι-λα, μι (μπουργάνα) - λα, και μετά πάλι το μιμιμιρέμιφα. Αυτό πάει ως εξής:
Πάλι μετράς μερικές φορές «εν, δυό», παίζοντας αεροπενιές, και κάποια στιγμή, αφού έχεις πει «εν» κι έχεις παίξει αεροπενιά κάτω, στην πενιά πάνω αντί να πεις «δυό» ξεκινάς με το «μι» της κατεβασιάς «μι-φα-μι-ρε-ντο-σι-λα». Σ’ αυτό το «δυο» παίζεις τις δύο πρώτες νότες, μι-φα, στο επόμενο «εν» τις άλλες δύο (μι-ρε), στο «δυο» τις άλλες δύο (ντο-σι), στο επόμενο «εν» το σκέτο λα, στο «δυό» το μπάσο μι, στο άλλο «εν» το καταληκτικό λα, κι έφτασες στο ελλιπές μέτρο: χωρίς διακοπή, αφού είχες κλείσει με «εν», ξαναρχίζεις στο «δυο» με το μι-μι-μι και συνεχίζεις όπως στην πρώτη άσκηση. Θα παίξεις λοιπόν πάλι το μιμιμιρέμιφα, που όπως είπαμε κλείνει στο «εν», μετά ένα «δυο» χωρίς νότα, και στο «δυο» ξαναρχίζει η λούπα.
Για να το κάνεις αυτό με άνεση, απομνημόνευσε τις συλλαβές των νοτών σαν να ήταν λόγια. Αν αυτό σε μπερδεύει, λέγε απλώς νανανα.
Άμα το εμπεδώσεις αυτό, η διάρκεια της κάθε νότας και της κάθε παύσης θα σου έχει αποτυπωθεί στο μυαλό, και μάλιστα όχι σαν σκέτο μηχανικό άκουσμα αλλά με κατανόηση. Τώρα πρέπει από το μυαλό να πάει και στα δάχτυλα. Οπότε, ξεκίνα να το περνάς και στο όργανο. Όχι το κομμάτι, τις δύο λούπες!
Εκεί, αν δεις ότι σκαλώνεις και με άλλα ζητήματα (κράτημα πένας, δαχτυλισμοί κλπ.), θα πρέπει αυτά να μη σε κάνουν να ξεχάσεις τον στόχο. Αυτή τη στιγμή λύνουμε το πρόβλημα του ελλιπούς μέτρου (δηλαδή πώς πάει ρυθμικά το κλείσιμο και το ξαναξεκίνημα της πρώτης φράσης), και κανένα άλλο. Κάθε άλλο πρόβλημα θα περιμένει τη σειρά του.
Πρώτα από όλα, ευχαριστώ που ασχολήθηκες και έκανες τον κόπο να μου δώσεις τόσο αναλυτικά τις συμβουλές σου. Το πρόβλημα είναι πως δεν διαθέτω σε παρτιτούρα το τραγούδι, και το έπαιξα αντιγράφοντας παίξιμο από βίντεο που βρήκα στο youtube. Προσπαθώ να συγχρονίζομαι με την εκτέλεση στο βίντεο, έστω και βάζοντας το στο 0,7-0,75 της κανονικής ταχύτητας. πχ το μι-μι-μι που αναφέρεις, υπέθεσα ότι είναι τρίηχο από το άκουσμα, όπως και σε άλλα σημεία από την εκτέλεση που “αντέγραψα” υπέθεσα ότι υπάρχει παρεστιγμένο ή οτιδήποτε άλλο, δηλαδή προσπάθησα να μαντέψω την χρονική αξία κάθε νότας ακούγοντας την εκτέλεση, αλλά δεν έχω την ικανότητα να το κάνω απόλυτα σωστά, παρόλο που στο βίντεο έπαιζε και κάποιο μηχάνημα κρατώντας τον ρυθμό με ντραμς. Θα προσπαθήσω να βρω την παρτιτούρα της εκτέλεσης και με τη βοήθεια μετρονόμου να προσπαθήσω να συγχρονιστώ. Στο συγκεκριμένο σημείο θα προσπαθήσω να κάνω αύριο αυτό που λες αρχικά παίζοντας στον αέρα, μετά να παίξω τα συγκεκριμένα σημεία και μετά να εκτελέσω ξανά όλο το τραγούδι με τον μετρονόμο. Σήμερα όλη την μέρα την πέρασα κάνοντας ασκήσεις με μετρονόμο που πριν 3 μήνες τις έβγαζα άνετα, αλλά διαπίστωσα ότι το γεγονός ότι παρασύρθηκα τους τελευταίους μήνες με τραγούδια με έκανε να “χάσω” κάποια πράγματα που είχα κατακτήσει. Ευχαριστώ πολύ για τις συμβουλές και ελπίζω σύντομα να είμαι σε θέση να ανεβάσω μια πιο ορθή εκτέλεση.
Κανένα πρόβλημα. Τι να την κάνεις την παρτιτούρα; Αφού τις σωστές νότες παίζεις.
Ναι, είναι τρίηχο. Σ’ όλο το κομμάτι, από το «εν » μέχρι το «δυο» και από το «δυο» μέχρι το επόμενο «εν», ο χρόνος χωρίζεται στα τρία. Είτε τρεις ίσες νότες, είτε δύο που η μία είναι διπλάσιας διάρκειας από τηνάλλη, είτε μία μόνο (με διάρκεια τριών) είτε, τέλος, παύση (με ίδια διάρκεια).
Τι εννοείς; Όταν ακούς δε χρειάζεται να μαντέψεις τίποτε. Και να έβρισκες κάπου γραμμένη την πληροφορία ότι η μία νότα είναι όγδοο, η άλλη 16ο κλπ., σε τι παραπάνω θα σε βοηθούσε;
Είναι σαν να λες «έχω βγάλει όλη τη μελωδία σωστά αλλά δεν ξέρω τις νότες (ρε, μι, φα…)». Ε, εντάξει, αφού τις έπαιξες σωστά λύθηκε το πρόβλημα.
Οι νότες (ονόματα, αξίες, γραφή στο 5γραμμο) εφευρέθηκαν για να βγάζουν τα κομμάτια όσοι δεν έχουν τη δυνατότητα να τα ακούσουν, για να διαβάζουν όσοι έχουν τεράστια μουσικά κείμενα που δεν απομνημονεύονται, για να οριστικοποιούνται λεπτομέρειες που ο συνθέτης τις ήθελε έτσι και όχι αλλιώς, κλπ. - γενικά για να συμπληρώνουμε πληροφορίες που αλλιώς μάς έλειπαν. Όχι για ανθρώπους που μπορούν να δουν και να ακούσουν ένα βίντεο και να το αναπαραγάγουν σωστά όπως εσύ. Εσένα δε σου λείπει καμία πληροφορία (εννοώ καμία που να χρειάζεσαι). Ένα σου λείπει:
Φυσικά δεν την έχεις, κανείς δεν την έχει πριν …την αποκτήσει!
Καλησπέρα, επανέρχομαι με ένα καινούριο βίντεο, μετά από λίγη εξάσκηση στο θέμα του ρυθμού σύμφωνα με αυτά που μου είπατε και με προσπάθεια μερικές φορές να βγάλω το τραγούδι με μετρονόμο. Παραθέτω μια εκτέλεση στα 2/3 του τέμπο της κανονικής εκτέλεσης. Θα ήθελα μια γνώμη αν βρίσκομαι στο σωστό δρόμο σε σχέση με αυτά που επισημάνατε σε παλιότερα μηνύματα:
Υ.Γ. Σας τυχαίνει και εσάς να έχετε παίξει 10 φορές ένα τραγούδι, χωρίς να σας ξεφύγει λάθος πενιά και όταν γράφετε κάποιο βίντεο για πρώτη φορά να κάνετε μαζεμένα λάθη; γιατί εμένα μου συμβαίνει συνεχώς.
λοιπόν, διάλεξες δύσκολο ρυθμό γιατί ο καρσιλαμάς σπάει την συνεχόμενη και σταθερή θέση-άρση.
τα 9/8 στο κομμάτι αυτό παίζονται ώς εξής 2+2+2+3/8: Θ-Α + Θ-Α + Θ-Α+ Θ-_-Α. (Θ=θέση, Α=άρση). όπως βλέπεις, στο τελευταίο ισχυρό που είναι τριάδα, παίζεις θέση-κενό-άρση ώστε να συμπληρωθεί τριάδα και όχι διάδα.
αυτό το κάνεις πολύ ωραία στο βίντεο, όμως κάποιες φορές ξεκινάς με μια διπλή πενιά και τελικά το παίζεις όλο ανάποδα, παίζοντας άρση στις ισχυρές νότες. μετά το διορθώνεις και συνεχίζεις σωστά. επίσης μου άρεσε που γενικά δεν μπερδεύεσαι με αλλαγές χορδών και συνεχίζεις την αλληλουχία θέση-άρση. αν προσέξεις να έχεις πάντα θέση στα ισχυρά, θα βγει μια χαρά το κομμάτι.
υγ: εννοείται πως το παθαίνουμε όλοι, σε βίντεο, σε ηχογράφηση, μπροστά στον δάσκαλο, μπροστά σε έναν πολύ καλό παίχτη…
Πρώτα από όλα ευχαριστώ για την απάντηση. Όλως παραδόξως το συγκεκριμένο τραγούδι που είναι και από τα αγαπημένα μου μου φαίνεται από τα πιο εύκολα, ίσως επειδή μου φαίνεται ότι υπάρχουν πολύ λιγότερες εναλλαγές στον ρυθμό που κινείται το δεξί χέρι. Έχεις απόλυτο δίκιο και δεν το είχα προσέξει παρόλο που έχω παίξει δεκάδες φορές το τραγούδι. Στην εισαγωγή που επαναλαμβάνονται από δυο φορές φορές τα τέσσερα μέτρα κάθε φορά που εκτελείται πιθανά για στολίδι άλλοτε η πρώτη νότα παίζεται δυο φορές σαν δύο δέκατα έκτα, αντί για ένα όγδοο και άλλοτε στην τελευταία τριάδα αντί για κενό υπάρχει ο ίδιος φθόγγος με την προηγούμενη θέση και αυτό μου αντιστρέφει μετά τις θέσεις και τις άρσεις μέχρι να ξαναρχίσω κάποιο μέτρο από την αρχή. Θα το κοιτάξω και αν δω ότι πάνω στο παίξιμο δεν μπορώ στον επόμενο φθόγγο να επαναφέρω το χέρι της πένας στην σωστή κατεύθυνση, στην χειρότερη περίπτωση θα αφήσω ως όγδοο την πρώτη νότα και το κενό στην τριάδα και θα αφαιρέσω προς το παρόν τα “στολίδια”. Θα φτωχύνει η εκτέλεση, αλλά θα είναι πιο σωστή έτσι.
το δεξί χέρι καθορίζει τις νότες που μπορείς να παίξεις με το αριστερό, όχι το ανάποδο.
ο καρσιλαμάς βγαίνει μια χαρά με αυτές τις εννιά κινήσεις (οχτώ πενιές), τα παραπάνω στολίδια απαιτούν ή διπλάσια ταχύτητα στην πένα ή παίξιμο με λεγκάτο.
Σε κάποιες φράσεις βέβαια το τριάρι είναι τρεις ξεχωριστές νότες. Εκεί μοιραία η αλληλουχία θέση-άρση πρέπει να σπάσει, με δύο συνεχόμενες ίδιες πενιές. Όπου μπόρεσα να προσέξω, Περαστικέ, έπαιζες θ-α-θ (και βέβαια μετά ξανά θ στην αρχή του επόμενου μέτρου), που μου φαίνεται σωστό - πάντως σωστό ακούγεται.
(Εγώ κομπλάρω αξιοσημείωτα όταν έχω να μιλήσω σε μικρόφωνο. Η δουλειά μου είναι να μιλάω σε ακροατήρια, το κάνω κάμποσες ώρες κάθε μέρα εδώ και πάρα πολλά χρόνια, όταν είμαι ο ίδιος ακροατήριο είμαι από αυτούς που πάντα θα έχουν ερωτήσεις και παρατηρήσεις, είμαι λογάς γενικά, μόνο μη μου δώσεις μικρόφωνο: ξεχνώ τα μισά που ήθελα να πω και τα άλλα μισά τα στραβοδιατυπωνω και δεν καταλαβαίνει κανείς. Μόλις παραδώσω το μικρόφωνο, αρχίζω να θυμάμαι τι δεν είπα καλά και τι δεν είπα καθόλου.)
Η ταχύτητα μου βγαίνει στο συγκεκριμένο κομμάτι, τα δέκατα έκτα με δυσκολεύουν όταν δεν είναι στον ίδιο φθόγγο , αλλά όπως πολύ σωστά επισήμανες, αντιστρέφω μετά τις πενιές, έβαλα να δω το βίντεο σε αργή ταχύτητα μετά την επισήμανσή σου. Οι θέσεις παίζονται άρσεις και το αντίστροφο. Οπότε αν δεν καταφέρω να επανέρχομαι στη σωστή κίνηση μετά το δέκατο έκτο, απλά θα παίζω το τραγούδι, χωρίς αυτά.
@pepe έχεις δίκιο, αλλά το συγκεκριμένο κομμάτι βγαίνει μια χαρά με το κενό ανάμεσα.
@perastikos ο επόμενος τρόπος να ξεπεράσεις το σκόπελο της τριάδας, είναι αυτός που λέει ο περικλής, παίζοντας δηλαδή δύο συνεχόμενες θέσεις (τέλος μέτρου και αρχή επόμενου).
σκέφτεσαι πάντα με αφετηρία το αριστερό χέρι, δηλαδή την μελωδία. αν δεν γυρίσει ο διακόπτης να βασιστείς πάνω στον ρυθμό, το κομμάτι δεν θα πατήσει σωστά.
όποιον τρόπο και να διαλέξεις να παίξεις την τριάδα, μια χαρά θα βγεί το κομμάτι. η μελωδία θα έρθει και θα ταιριάξει πάνω στις πενιές σου, γιατί εξαρχής εκεί πάτησε ο παπάζογλου για να το γράψει.
μια καλή άσκηση είναι να παίζεις μόνο το δεξί με τον σωστό τρόπο κρατώντας τον ρυθμό, και να τραγουδάς (ή έστω να σκέφτεσαι) την μελωδία χωρίς να την παίζεις όμως και σε μπερδεύει.