Εκπληκτικό και το Αμοργιανό! Ο μπάλος ε, δεν με ξεσήκωσε…
Περικλή, με το ποστάρισμα Καρναβά είχα οικονομία κειμένου…
Γιάννη, αν χρησιμοποιούσα λόγια που (φαντάζομαι ότι θα μπορούσαν να) είναι δικά σου, θα έπρεπε, νομίζω, να μιλήσω για κέντημα. Συμφωνείς; (εγώ θα πώ μόνο ότι, χαμένο πήγε, αν ήταν να κερδίσει εμένα…)
Έχω την εντύπωση (διορθώστε με) ότι σε αμοργό/σχοινούσα αυτό το παίξιμο το λένε “αξιώτικο”. το αυγό και η κότα, ή μάλλον στις μικρές κυκλάδες διατηρήθηκε μέχρι πιο πρόσφατα λόγω απομόνωσης και μικρότερου τουρισμού.
Δεν το ήξερα.
Σίγουρ; δεν είναι το παίξιμο που επικρατεί στη Νάξο, αλλά αυτό δεν αποκλείει να βγήκε από τη Νάξο, να διαδόθηκε γύρω γύρω, και τελικά να έμεινε πιο πολύ αλλού και λιγότερο στη Νάξο.
Η Νάξος, εκτός από τεράστιο (αναλογικά για Κυκλάδες) νησί, έχει και ιδιαίτερα παραγωγική μουσική παράδοση. Εννοώ πάρα πολλούς μουσικούς, από τον πιο ιδιωτικό ερασιτέχνη μέχρι την πιο πανελλήνια φίρμα. Είναι λοιπόν το πρώτο νησί που δημιούργησε πιάτσα επαγγελματιών μουσικών υπερτοπικής εμβέλειας. Υπάρχουν περισσότεροι Ναξιώτες μουσικοί και τραγουδιστές που να τους ξέρει και το «γενικό ακροατήριο» (π.χ. Κονιτοπουλαίοι) παρά από οποιοδήποτε άλλο νησί, εκτός από την Κρήτη.
Αυτοί οι μουσικοί είναι εύλογο (α) ότι στράφηκαν σ’ ένα ύφος πιο “κοινό”, λιγότερο ιδιωματικό, τουτέστιν -σε ό,τι αφορά το λαούτο- πιο κιθαρίστικο, και (β) ότι άσκησαν ξεχωριστή επίδραση στους υπόλοιπους μουσικούς του νησιού.
Γι’ αυτό, κατά τη γνώμη μου, στη Νάξο το λαούτο ως επί το πλείστον παίζεται κιθαρίστικα, και όχι μόνο σήμερα αλλά από κάποιες δεκαετίες ήδη.
Πέραν αυτού, το παλιό καθαρά λαουτίστικο παίξιμο του λαούτου είναι άκρες-μέσες στηριγμένο σε μια κοινή βάση σε όλα τα νησιά από τα οποία έχω πληροφόρηση. Δηλαδή: ίδια πατήματα, ίδια λογική ως προς τη μελωδία και την αυτοσυνοδεία, και διαφορές κυρίως στις πενιές, στη ρυθμική αίσθηση. Αυτό το παίξιμο είναι που ξέρω ως κυρίως Αμοργιανό, αυτό βλέπω και στους Κιμωλιάτες μπαρμπάδες, και κάποιες σπάνιες φορές το ακούμε και από Αξώτες, είτε παλιούς που κατά βάση είχαν εκσυγχρονιστεί αλλά πού και πού θυμούνταν και τα παλαιά τους είτε από σημερινούς που το 'χουν ψάξει. Μπορεί οι Αμοργιανοί να το λένε αξώτικο απλώς επειδή οι Αξώτες έπαιζαν λαούτο πιο παλιά από τους ίδιους (που δε μου φαίνεται διόλου απίθανο).
Μένω κυψέλη και έχω έναν γείτονα από την Αλβανία που παίζει κλαρίνο, μιλάμε τέτοια αγάπη για το όργανο δεν έχω ξανασυναντήσει. Μου ζήτησε λοιπόν να μάθω και να τον συνοδεύσω σε δύο τραγούδια με την κιθάρα. Τα άκουσα και μου έφυγαν τα σφραγίσματα.
ΦΙΛΙΠΠΑΣ ΡΟΥΝΤΑΣ. ΖΑΓΟΡΙΣΙΟ
https://www.youtube.com/watch?v=CXOBkulbE50
και
ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΡΟΥΝΤΑΣ - ΦΡΑΣΙΑ ΜΕ ΓΥΡΙΣΜΑΤΑ https://www.youtube.com/watch?v=gjUGXn_cQH0 πρεπει να τα ακούσω 100 φορες το καθένα για να καταλάβω όχι να τα παίξω. (με βλέπω για Αννουλα του χιονιά χα χα)
Μένουλα,
Κατ’ αρχήν απίστευτες ηχογραφήσεις και οι δύο. Μετά τη δεύτερη μένω ξέπνοος, και μόνο που την άκουσα!
Τώρα, ως προς το πρόβλημά σου:
Κι εμένα μου ακούγονται δύσκολα. Δεν ξέρω κατά πόσο παίζεις τέτοια πράγματα, πιθανόν για κάποιον κιθαρίστα ή λαουτιέρη που έχει εξοικείωση με το είδος να μην είναι παρά κομμάτια ρουτίνας. Ακούγοντας το πρώτο, η σκέψη που μου ήρθε ήταν «προσπάθησε να καταλάβεις και να μάθεις τη μελωδία του κλαρίνου - ρυθμός και συχγορδίες θα έρθουν μόνα τους». Με το δεύτερο όμως αυτή η σκέψη ακυρώνεται, γιατί είναι αδύνατον -για τα δικά μου αφτιά- να καταλάβω τη μελωδία! Από την άλλη, η συνοδεία του δεύτερου φαίνεται πιο απλή. Αλλά εννοείται ότι δεν μπορεί κανείς να μάθει τη συνοδεία έτσι μόνη της, χωρίς να ξέρει πώς πάει αυτό που συνοδεύει!
Εκεί λοιπόν μια λύση που συνήθως εφαρμόζω είναι να ψάξω το ίδιο κομμάτι σε διάφορες εκτελέσεις. Ακόμα και σ’ εκείνες που δε μου αρέσουν. Ο κάθε μουσικός, σολίστας ή συνοδός, συνήθως μένει πιστός στον βασικό μελωδικό πυρήνα και αυτοσχεδιάζει ασύστολα ως προς τις εκτελεστικές λεπτομέρειες. Τον βασικό μελωδικό πυρήνα, σκέτο και μόνο του, δε θα τον ακούσουμε σχεδόν ποτέ. Τον ακούει όμως στο κεφάλι του ο κάθε Ρούντας την ώρα που παίζει. Συγκρίνοντας λοιπόν διαφορετικές εκτελέσεις, είναι δυνατόν να εντοπίσουμε τι τελικά είναι αυτοσχέδια εκτελεστική λεπτομέρεια και, απομακρύνοντάς την νοερά, να ξεκαθαρίσουμε ποιος τελικά είναι ο πυρήνας. Μετά από αυτό, μπορούμε πλέον είτε να στήσουμε τη δική μας προσωπική εκτέλεση είτε και να επανέλθουμε σε μια από αυτές που ακούσαμε, ξαναντύνοντας τον πυρήνα με τα στολίδια του.
Ωχ το δεύτερο όντως είναι ζόρι.
Έχω μεσάνυχτα από στεργιανή παράδοση αλλά αν βοηθάει, αυτά που παρατηρώ είναι τα εξής:
Η δομή του με κάνει και το ακούω ως μια …συλλογή από 4 διαφορετικά κομμάτια που παρουσιάζονται διαδοχικά με το καθένα ένα βήμα πιο έντονο από το προηγούμενο.
1.Αρχίζει με αργό 4σημο ρυθμό
Εδώ αισθάνομαι μια συμμετρία στις φράσεις και αυτό φαίνεται από τις παύσεις που χωρίζουν τις φράσεις με τρόπο που νομίζω επαναλαμβάνεται, αλλά δεν είμαι βέβαιος.Οι παύσεις πάντως είναι πάντα στην τέταρτη κίνηση των μέτρων που παρουσιάζονται, δηλαδή στην άρση.
2.Στο 2.44 γυρνάει σε 3σημο ρυθμο
3.Στο 3.14 ο ρυθμός γίνεται γρήγορος 4σημος και το λαούτο γίνεται αρμονικά στατικό σταδιακά, καταλήγοντας σχεδόν σταθερό απο το 3.39, σαν ρυθμικός ισοκράτης.
4.Στο 4.42 η ταχύτητα αυξάνεται και το λαούτο ξαναμπαίνει σε κινητό αρμονικό ρόλο.
Μπορεί όμως έτσι να τους ήρθε εκείνη την ώρα και να μην υπάρχει η δομή που φαντάζομαι…
Δεν προσπαθώ να μεταφράσω παραδοσιακή μουσική σε δυτικούς όρους, απλά ακούω μια οργανωμένη δομή, την οποία προσπαθώ να εξηγήσω.
Μα ναι, το λέει κι ο τίτλος. Μία η Φράσια και 3 τα γυρίσματα. Εκτός αν η Φράσια είναι κομμάτι που αλλάζει ρυθμό, οπότε μπορεί τα γυρίσματα να πρέπει να μετρηθούν ως λιγότερα…
Στο 3:39, επίσης, το βιολί γίνεται “κλώστης”, δηλαδή κάνει αυτή την ιδιόρρυθμη δεύτερη φωνή που παραπέμπει σε φωνητικά πολυφωνικά τραγούδια της Β. Ηπείρου. (Άλλωστε γι’ αυτό και το λαούτο στεθεροποιείται: για να παραπέμπει στον ισοκράτη των πολυφωνικών.)
Νομίζω λοιπόν ότι σ’ αυτό το σημείο έχουμε άλλο ένα χώρισμα, παρόλο που ρυθμός και τέμπο δεν αλλάζουν. Άρα μία η Φράσια και 4 τα γυρίσματα = 5 (εφόσον πάντα η Φράσια είναι κομμάτι με έναν, σταθερό, ρυθμό).
Πέπε το σκέφτηκα αλλά δεν το βάζω ως χώρισμα γιατί υποψιάζομαι ότι είναι ρυθμικός αυτοσχεδιασμός σε οτι προηγήθηκε, δεν είμαι βέβαιος οτι μουσικά προχωράει σε εκείνο το σημείο…
εγώ ακούω 4 μέρη…αλλά βέβαια δεν έχω ιδέα απο τέτοια μουσική
Επεξεργασία: όχι λάθος κάνω, έχεις δίκιο Περικλή, είναι χώρισμα γιατί αλλάζει και τροπικά απο κάτι χιτζαζοειδές σε κάτι μινοροειδές, αν και δεν αλλάζει ρυθμικά.
Πιστεύω ότι πρέπει να υπάρχει και κάποια αντικειμενική απάντηση. Αν κυκλοφορεί εδώ γύρω κανείς που να ξέρει συγκεκριμένα ότι το κομμάτι «Φράσια + γυρίσματα» αποτελείται από την Φράσια, τάδε με τάδε δευτερόλεπτο, από το «Τάδε» γύρισμα, από το «Δείνα» γύρισμα κλπ., και ότι όλο μαζί είναι καθιερωμένος συνδυασμός ή όχι ή εν μέρει καθιερωμένος και εν μέρει επιλογή της στιγμής κλπ κλπ, ας έρθει να βοηθήσει.
Μερικά σχόλια για τα προηγούμενα:
- είναι μάλλον σαφές ότι η στοιχειώδης αισθητική δεν μπορεί να χωράει στην ίδια <<αγκαλιά>> τόσο το παλιακό συνοδευτικό πάιξιμο του λαούτου όσο και την κιθάρα του Σούκα!!!
- Ο καλός παίχτης πρέπει να μπορεί να πάιξει όλα τα ακόρντα και τα σόλα και τα ταξίμια, αλλά κυρίως πρέπει να ξέρει πότε θα τα πάιξει…
- Στο δικό μου αυτί, ακόμα και η γνωστή σε όλους μας ηχογράφηση του χειμαριώτικου από το Βασίλη Σούκα με το λαούτο του Χρ. Ζούμπα (ενός κατά γενική ομολογία απλά <<επαρκούς>> λαουτιέρη, όχι του φοβερού σολίστα) είναι πολύ πιο άρτια σε τέμπο και χρώμα από τις ξηρομερίτικου τύπου ελεκτρίκ εκτελέσεις Κοκκώνη, Καρναβά κ.α
- Οι διπλές χορδές, οι πολλαπλές δυνατότητες κρούσης της πένας, η μακροχρόνια συνύπαρξη-ταύτιση των οργάνων της στεριανής-νησιώτικης ζυγιάς, μας έφεραν τις εκτελέσεις σαν του Ρούντα που αναφέρθηκε προηγούμενα.
- Το ναξιώτικο παίξιμο άλλαξε, όπως άλλαξε και το παίξιμο πανελλαδικά, τίποτε περισσότερο ή λιγότερο. Ας μην ξεχνάμε όμως ότι υπάρχουν ακόμη αρκετοί ( κάποιοι νέοι μάλιστα) μουσικοί που αποδίδουν ακόμη το παλιό ύφος (κυρίως Απεραθίτες). Το ίδιο συμβάινει σε αρκετές περιοχές της Ηπέιρου. Εκεί μάλιστα ξανάπιασαν τα λαούτα μετά από διακοπή 25-30 ετών. Θυμάμαι πολύ καλά πανυγήρι με το Γρηγόρη τον Καψάλη, αρχές δεκαετίας του 80, με αρμόνιο, κιθάρα και ντράμς. Το ίδιο πανυγήρι, στο ίδιο χωριό (ξανα)γίνεται πλέον με βιολί, λαούτο, ντέφι. Κάτι κινείται. Λυπάμαι για την περιοχή της Αιτωλοακαρνανίας, με ιδιαίτερη και μεγάλη παράδοση, που …παραδόθηκε αμαχητί…στα καγκέλια…
Πολύ ενδιαφέρων προσεγγίσεις αν και τα τραγούδια είναι για advance παίχτες. Θα χρησιμοποιήσω και το πρόγραμμα riffstation (ενημερωτικά για όσους δεν το ξέρουν) που βρίσκει τα ακόρντα με μεγάλο ποσοστό επιτυχίας. οσο για τον ρυθμο…:112:
Γύρω στο 2000, είχα γνωρίσει έναν πιτσιρικά που ήταν από τα ανερχόμενα νέα ταλέντα στο ηπειρώτικο κλαρίνο. Να’ταν εικοσάρης; Κάπου εκεί. Ήδη επαγγελματίας, με κάποια πανηγύρια κλπ.
Μου έλεγε λοιπόν ότι εφόσον δεν τους το επιβάλει κάποιος ανυπέρβλητος παράγοντας, στην κομπανία του βάζουν πάντα λαούτο, ποτέ κιθάρα. Οπότε τον ρώτησα αν αυτό κάνει καμιά διαφορά για το κοινό. Γενικά όχι, μου είπε: κάποιοι το εκτιμάνε, αλλά είναι λιγοστοί και γέροντες. Τους έχω δει να το σχολιάζουν δείχνοντας και κάνοντας […χειρονομία τύπου “αυτό μάλιστα, μπράβο!:088:”].
Αυτό που εννοούσα είναι το εξής:
Σήμερα, που το σκυλοκιθααρίστικο παίξιμο έχει πολλή πέραση στη Νάξο, «παλιό ναξιώτικο» θεωρείται ένα άλλο, που όντως είναι αρκετά παλιό,που αποτελείται από συγχορδίες ματζόρε ή μινόρε + ένα συγκεκριμένο τρόπο στην πενιά, που νομίζω ότι είναι (αυτή η πενιά) ιδιαιτερότητα της Νάξου. Πολύ πιο λιτό και καθόλου σκυλάδικο. Όμως εμένα κι αυτό μού φαίνεται κιθαρίστικο, ακόμη κι αν μια κιθάρα δε θα μπορούσε να παίξει ακριβώς έτσι. Δεν μπορώ να φανταστώ ότι, όταν όλο το Αιγαίο έπαιζε μελωδία + ανοιχτές, ειδικά οι Ναξιώτες είχαν ανακαλύψει τις συγχορδίες χωρίς επίδραση από τις κιθάρες.
Κατόπιν τούτου, παίξιμο σαν αυτό των βιντέων που είδαμε πιο πριν δεν μπορώ παρά να υποθέσω ότι είναι το πραγματικά παλιό. (Δεν είναι μεν μελωδία+ανοιχτές, σίγουρα όμως είναι εντελώς παρθένο από οποιαδήποτε αρμονική αντίληψη.)
Να ταν μόνο η Αιτ/νία!!! Συμφωνώ, βέβαια 100% σε ότι έχεις γράψει!
Δεν πιστεύω να πιάσει κανένα ακόρντο. Ο ρυθμός δεν είναι δύσκολος. Γενικά, θέλει μύηση το Δημοτικό.
Ε, και βέβαια θέλει μύηση. Το συγκεκριμένο όμως πρόβλημα που συζητάμε, νομίζω πως αλλού έχει τη βάση του. Άρχισα να το σκέφτομαι αυτό, κάποτε στου Καρά παρατηρώντας τον λαουτιέρη. Νέος μουσικός, εκπαιδευτικός αλλά και μισοεπαγγελματίας της (φιλτραρισμένης από τον Καρά) δημοτικής μουσικής, με μεγάλη θεωρητική κατάρτιση και μεγάλη παικτική εμπειρεία. Παρατηρώντας το παίξιμό του, συνειδητοποίησα το επιδεικτικά κολλημένο στο ταβάνι του δωματίου βλέμμα του, την ώρα που “συνόδευε ρυθμικά” ένα κομμάτι. Ήταν σαν να μονολογούσε “ε, τι να κάνουμε, κάποιος πρέπει να την κάνει και αυτή τη βαρετή δουλειά, έτυχε σε μένα”. Τελικά, η αλήθεια να λέγεται, όλοι οι μουσικοί έχουν την επιθυμία της εξέλιξης, αλλά και της αυτοπροβολής. Ε, η δουλειά της ρυθμικής συνοδείας, έτσι όπως τη θέλουμε εμείς στα δημοτικά τραγούδια (ως ακροατές, φυσικά, όχι ως συμμετέχοντες στην παραγωγή), δεν προσφέρεται ούτε για εξέλιξη, ούτε για αυτοπροβολή.
Και κάτι ακόμα: Νεαρός μηχανικός, στέλεχος εταιρίας, συμμετείχα σε ένα σεμινάριο για την επαγγελματική εξέλιξη των εκτελεστικών στελεχών. Αμερικάνικο. Ένα μάθημα ξεκίναγε με την παράθεση μιάς φράσης, έντονα τυπωμένης και με μεγάλα γράμματα: “Βρείτε κάποιον τρόπο να τραβήξετε την προσοχή των άλλων επάνω σας. Αν ο τρόπος που σκεφτήκατε, σας φαίνεται κάπως γελοίος, μην απογοητεύεστε: Καλύτερα έτσι, παρά καθόλου”. Αμερικαναρία; Ναι, αλλά έτσι είναι η ζωή σήμερα. Οι μόνοι που δεν θα συμφωνήσουν με αυτό, είναι οι “λιγοστοί και γέροντες” του Περικλή…
Στον κόσμο της μουσικής υπάρχει χώρος για όσους επιθυμούν την αυτοπροβολή. Γίνε κλαριντζής, βιολιτζής, τραγουδιστής. Μη γίνεις λαουτιέρης, κρουστός, δεύτερος ζουρνατζής (μία νότα μέχρι να βγει στη σύνταξη), μπαγλαματζής, μπασίστας. Αν γίνεις κάτι από αυτά, έχεις επιλέξει έναν «αφανή» υποστηρικτικό ρόλο, και οφείλεις να μείνεις συνεπής στην επιλογή σου.
Μουσικός με τα μάτια στο ταβάνι μπορεί να δηλώνει και κάτι άλλο (χωρίς να εννοώ ότι αυτό έγινε στην προκειμένη περίπτωση): μπορεί να σκέφτεται «κάτσε μην κάνω κάνα λάθος, πώς το είπαμε; Λα ματζόρε, Ρε μινόρε, κόψιμο…». Όποτε συμβαίνει κάτι τέτοιο, δεν είναι πολύ ιδανικό αλλά σίγουρα δικαιολογείται. Κι ο καλύτερος μουσικός, κάποτε ήταν αρχάριος και δυσκολευόταν.
Η μύηση όμως στο δημοτικό προϋποθέτει, εκτός από την εκμάθηση του κάθε «περίεργου» ρυθμού / πενιάς / τεχνικής / στολιδιού / δρόμου κλπ κλπ, και τη συνειδητοποίηση της ολιστικής του διάστασης: η μουσική δεν είναι το άθροισμα του μέρους σου, του μέρους μου και του μέρους των άλλων της κομπανίας, αλλά η συνεργασία (η διαδικασία της συνεργασίας και όχι μόνο το αποτέλεσμά της) όλων αυτών, συν των χορευτών, συν των τραγουδιστών, ακόμη κι αν είναι ολόκληρη παρέα.
Μέχρι να γίνει όμως αυτό, προϋποτίθενται άλλα βήματα. Αναγκάστικά περνάμε κι από το στάδιο «μη με αποσπάτε γιατί προσπαθώ να θυμηθώ τα ακόρντα μου». Οπότε, ας πούμε και κάτι πιο πρακτικό:
Το Ζαγορίσιο είναι ρυθμός πεντάσημος, 3+2. Το τριάρι είναι σαν του τσάμικου, το δυάρι είναι κι αυτό σαν τους δύο πρώτους χρόνους του τσάμικου αλλά χωρίς τον τρίτο. Το κομμάτι όμως κάποια στιγμή γυρίζει σε κανονικό τσάμικο (κανονικό τρόπος του λέγειν - εννοώ απλώς «τσάμικο»). Έχοντας αυτό στο νου μας, μπορώντας δηλαδή να μετρήσουμε αυτό που ακούμε αντί να μας φαίνεται σαν νότες που έρχονται ποιος ξέρει πότε κι από πού, νομίζω ότι βγαίνει πιο εύκολα η μελωδία και άρα, σταδιακά, και τα ακόρντα.
Για τη Φράσια, όπως τα έγραψε ο Αλέξανδρος στο #132.
Όχι, είπαμε: “… και μεγάλη παικτική εμπειρεία”. Κατά τ’ άλλα, Περικλή μου, ωραία τα λές (
), όμως αν, προκειμένου να αυτοπροβληθείς, επέλεξες αντί για κλαρίνο, βιολί ή τραγούδι, την κιθάρα (ενδείκνυται και αυτή για αυτοπροβολή) και, τελικά, βρέθηκες να υποκαθιστάς λαούτο, τι θα κάνεις; Μα, ακριβώς αυτό που κάνει και ο κύριος με την αρπέζ “κιθαρούλα”, “συνοδεύοντας” (υποτίθεται) τον Καρναβά.
- όλα τα κοφτά ζαγορίσια τσάμικα <<γυρίζουν>> είτε σε απλό ηπειρώτικο συρτό, είτε στο κλασσικό ξηρομερίτικο τσάμικο, συνήθως σε πιο γρήγορο αναλογικά τέμπο, για να <<εκτονωθεί>> η προσπάθεια που κατέβαλαν οι χορευτές και οι μουσικοί στον εξαιρετικά πιο δύσκολο προηγούμενο ρυθμό.
- όλα τα όργανα της δημοτικής κομπανίας, σολιστικά και συνοδευτικά, μπορούν να φθάσουν σε υψηλά επίπεδα δεξιοτεχνίας, αρκεί να αποδεχθούν το ρόλο τους, συμφωνώ με τον pepe.
- Παρακολουθώ τακτικά videos του μεγάλου λαικού Βούλγαρου ακκορντεονίστα Petar Ralchev, είτε μόνο του, είτε σε σύμπραξη με άλλους. Αναζητήστε τα- στο youtube υπάρχουν αρκετά. Ο άνθρωπος δεν παίζεται στη γνώση των ρυθμών (πιο δύσκολοι από τους δικούς μας, αν και συγγενικοί) και στη γλύκα του ήχου του. Σε λιγώνει…Λοιπόν αυτός έχει μια ηχογράφηση με basoon, βαρύ και δύσχρηστο όργανο, το οποίο όμως πάιζει παπάδες…
- Στα μέρη μας οι λαουτιέρηδες ήτανε …δυό λογιώ… οι <<σολίστες>> τύπου Κόμη, Βόντα, Φυρογένη,Χατζόπουλου και οι <<μία και ογδόντα>> με τα απλά βασικά ακόρντα. Πάντως, και αυτοί ήταν προβεβλημένοι, γιατί συνήθως, απαλλαγμένοι από το φόρτο του σολιστικού οργάνου, ήταν επιφορτισμένοι με το τραγούδι, το κοτσάκι. Ως εκ τούτου, ήταν, πολλές φορές εξίσου δημοφιλείς με τα βιολιά. Προσωπικά δεν θυμάμαι κανένα παλαιό βιολίστα να τραγουδάει (παλαιό, δηλαδή μέχρι το 60).
Ε τότε να βγει κι ο ντράμερ της δημοτικής κομπανίας και να πει «εγώ ρε μάγκες πότε θα κάνω ταξίμι; μόνο το κλαρίνο;»
Εσύ μεγάλε θα κάνεις ταξίμι όταν θα φτιάξεις τζαζ μπάντα. Τόσες επιλογές υπάρχουν, έλεος.
Έλλειψη αυτοπειθαρχίας. Μεγάλο πρόβλημα.
— Νέο μήνυμα προστέθηκε στις 17:01 ::: Το προηγούμενο μήνυμα δημοσιεύθηκε στις 16:27 —
(Απαντούσα στο πιο πάνω του Νίκου, αλλά έγραφα ταυτόχρονα με τον Kontog)
Το ζαγορίσιο είναι 2+3. Θέλω να σχολιάσω και για το #144 αλλα δεν μπορώ από το κινητό. Αλλη στιγμη εάν δεν το ξεχάσω.
Με αυτό, ο ηλεκτροκιθαρίστας του Καρναβά σίγουρα δεν συμφώνησε, τουλάχιστο στο συγκεκριμένο κομμάτι. Με την έλλειψη αυτοπειθαρχίας, συμφωνώ βέβαια. Αλλά το ζητούμενο δεν ειναι η δική μου και η δική σου συμφωνία, είναι εκείνη του Καρναβά και του κοινού.
να δεις πάντως, που το ταξίμι του δημοτικού ντράμερ δεν θ’ αργήσει…