Αυτό ακριβώς εννοώ κι εγώ Λουκά.
Εγω δεν το βλέπω παιδιάστικο και τόσο απλό το θέμα φίλε μου.Φυσικά μπορείς για δικαιολογία να πεις οτι φταίει η νύχτα για πολλά ,αλλά δεν ειναι κι ευκολο να την βγάλεις καθαρή αν ξενυχτάς στα πάλκα.Θυμάμαι τον Γ.Μάμμο και τα μαγαζιά στην Κοκκινιά που δούλευε.Και ακριβώς επειδή το μονοπάτι ηταν πολύ στενό και οι παγίδες πολλές, στα τελευταία χρόνια του ,μόνο σε ταβερνάκια και μαγαζιά της γειτονιάς επαιζε.Χωρίς κονσομασιον ,χωρίς το μαύρο να κάνει βόλτες στον αέρα,χωρίς τους νταβατζήδες και τα ρέστα.
“Θελει μαγκιά μεγάλη,και χαρακτήρα ατσάλινο μου ελεγε,για να μείνεις καθαρός Κώτσο,και να μην χαλάσει το σπίτι σου η Νύχτα.”
Αυτά απο μένα.
1 «Μου αρέσει»
Ο Δελιας κι ο Μπέμπης είχαν πέσει στην ηρωίνη… όλοι οι υπόλοιποι ήταν μόνο του μπάφου και δεν παθανε ποτέ τίποτα. Ηρωίνη και μαυρακι μέρα με την νύχτα η σύγκριση. Δεν επιβραβεύω κανέναν αλλά θέλω να μου πείτε δύο τρία ονόματα από ρεμπέτες της εποχής εκείνης που δεν έπιναν χασίσι.
Δεν επιβραβεύω την μαστούρα αλλά ρεμπέτης κάθε αυτού ήτανε χασικλης , τωρα το τι κάνουν οι νέοι της εποχής είναι άλλο ο καθένας ας δώσει τον δικό του ορισμό σε αυτή την ορολογία. Ρεμπέτης σημαίνει επαναστατης και όχι νοικοκυρης
Πολύ μεγάλο και πολύπτυχο θέμα.
Συντάσσομαι απολύτως με την αρχική εισήγηση του Δημήτρη. Από κει και πέρα, συμφωνώ και με διάφορα σημεία που εθίγησαν, που μερικά τα είπαν σχολιαστές που διαφωνούσαν μεταξύ τους ενώ εγώ συμφωνώ και με τους δύο!
Οπότε, λέω μάλλον να πετάξω μερικά μεμονωμένα χωρίς να μπω στο «συμφωνώ με τον τάδε αλλά» - «διαφωνώ με τον δείνα μόνο που».
- Η ανευθυνότητα, η άγνοια, σκοτώνουν.
- Το να νιώσει κανείς έλξη προς τα ναρκωτικά ή το μεθοκόπι επειδή άκουσε μερικά τραγούδια είναι ανεύθυνο και χαζό, αλλά είναι υπαρκτό φαινόμενο.
- Υπάρχουν όντως άνθρωποι για τους οποίους η καλλιτεχνική δημιουργία και η αυτοκαταστροφική κατάχρηση (αλκοολισμός, ναρκωτικά, ή και άλλα - τζόγος, νταηλίκι…) αποτελούν αξεχώριστες πτυχές μιας ενιαίας προσωπικότητας. Πρόκειται για ακραίες προσωπικότητες, που δεν μπορούν να αποτελέσουν πρότυπο γιατί δεν είναι κάτι που το κάνεις επειδή το είδες να το κάνει ο άλλος: ή είσαι τέτοιος, κι αλλίμονο στη μανούλα σου, ή δεν είσαι και άραξε στα κυβικά σου. Για να το θέσω λίγο υπεραπλουστευτικά: υπάρχουν καλλιτέχνες ή μάγκες ή αυθεντικοί τύποι που την πίνουν και πάνε και σκοτώνονται, αλλά άμα την πίνεις δε θα γίνεις ούτε καλλιτέχνης ούτε μάγκας ούτε …αυθεντικός τύπος βέβαια!
- Τα ρεμπέτικα όντως γράφτηκαν σε άλλες εποχές, με άλλες αξίες. Το οτιδήποτε έκανε κάποιος είχε διαφορετικό νόημα απ’ ό,τι αν κάνει το ίδιο σε μια άλλη εποχή με άλλους κώδικες.
- Ο καθένας (και οι κάτω των 18) είναι υπεύθυνος για τον εαυτό του και για τις πράξεις του. Ακόμα κι αν «η κοινωνία» σε ρίξει στα βάσανα, δεν απαλλάσσεσαι από την ευθύνη: «η κοινωνία» μπορεί να φταίει, αλλά μόνος σου θα την παλέψεις.
6 «Μου αρέσει»
Ένα ένα λοιπόν
Το διαχωρίζεις ποιοτικά όπως λες, σε αντιπαράθεση όμως με την συνέχεια:
Οπότε αβίαστα το συμπέρασμα βγαίνει ότι η αντιπαράθεση που βάζεις είναι μεταξύ του περιστασιακά και π.χ της μόνιμης αυτοκαταστροφής. ΄Έτσι όπως το θέτεις το “περιστασιακά” είναι μια κάποια λύσις αποδεκτή.
Μιλάς για κοινωνικές αναφορές πάντα σε σχέση με το θέμα των ναρκωτικών. Τα ναρκωτικά θεωρούνται πρόβλημα? Γιατί οδηγείται κάποιος στα ναρκωτικά? Επειδή όλα πάνε καλά στη ζωή του? Η μελέτες σχετικά με τα ναρκωτικά δείχνουν ότι όσο περισσότερα προβλήματα υπάρχουν στην κοινωνία τόσο η χρήση αυξάνεται. Άρα εκ των πραγμάτων κοινωνικά προβλήματα και ναρκωτικά είναι συνδεδεμένα. Το να υπάρχουν περιπτώσεις που έχουν άλλη αφετηρία από τα κοινωνικά προβλήματα είναι απλά εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Σχετικά με το θέμα που όπως λες ότι δεν προκύπτει από πουθενά. Το ναρκωτικό τι προσφέρει? Ας δούμε τι λέει ο Μάρκος μιας και μιλάμε για το ρεμπέτικο.
Αυτοβιογραφία Μάρκος Βαμβακάρης εκδόσεις Παπαζήση σελ. 82:
“Όσοι εργαζόντουσαν στα λιμάνια απόκτησαν την συνήθεια και τη διάδωσαν στους χαμάληδες, απλούς εργάτες, και σ’ όποιον αποζητούσε να ξεχνά.”
Να ξεχνά τι ακριβώς? Την καλή ζωή που κάνει? Ή να ξεφύγουν από τα καθημερινά προβλήματα? Από αυτό προκύπτει η “πάρτη του”.
Σε ευχαριστώ που θεωρείς ότι δεν βλέπω το θέμα αφ’ υψηλού και έχεις δίκιο σε αυτό για προσωπικούς λόγους.
Τι ακριβώς θεωρείς κέρδος? Ότι κάποιοι άνθρωποι πλησίασαν το ρεμπέτικο με στρεβλή εικόνα γι αυτό, π.χ. ρεμπέτικο = χασίσι και χασίσι = ρεμπέτικο και μετά συνέχισαν να την αναπαράγουν διαιωνίζοντας την? Φτάνοντας σήμερα να υπάρχει μεγάλη πλειοψηφία ανθρώπων που συνεχίζει αυτή την ταύτιση, που δεν αξίζει στο ρεμπέτικο και στην ουσία του κάνει κακό? Γιατί επικεντρώνει σε ένα μόνο στοιχείο από όλα αυτά που το αποτελούν κρύβοντας την μεγαλύτερη εικόνα?
Όπως και η προσπάθεια που γίνεται σήμερα, (όχι από εσένα προσωπικά, εδώ κουβέντα κάνουμε,) να παρουσιαστεί η χρήση ως κάτι φυσιολογικό και αποδεκτό.
Ο Δ. Μυστακίδης λέει κάτι πολύ συγκεκριμένο:
2 «Μου αρέσει»
Πολύ ωραίο θέμα και επίκαιρο. Οι συμβουλές από έναν έμπειρο άνθρωπο ποτέ δεν πρέπει να νοούνται ως “δασκαλίστικες”.
Συμφωνώ απόλυτα. Όποιος ταυτίζει τον ρεμπέτη με τον χασισοπότη ή μπεκρή είναι εκτός τόπου και χρόνου. Άλλο το ότι (σε διαφορετικό κοινωνικοοικονομικό πλαίσιο πάντα) τότε οι περισσότεροι ρεμπέτες κάναν χρήση χασίς κι άλλο να παίρνεις αυτό το κομμάτι και να λες είναι ρεμπέτικο και άρα το κάνω. Είναι ηλίθια αντίληψη που (θέλω να ελπίζω ότι) δεν έχει σχέση με τον λόγο που κάνουν χρήση οι νέοι μουσικοί ή τον λόγο που πίνουν. Αυτοί πίνουν θεωρώ γιατί είναι κάτι που είναι διαδεδομένο στον χώρο τους, συναναστρέφονται με πολλούς που μπορεί να καπνίζουν και να πίνουν κι όχι τόσο (κατά την ταπεινή μου άποψη) για να το παίξουν ρεμπέτες. Δεν το επιδιώκουν πιστεύω. Γιατί δεν είναι ότι θα τους αναγνωρίσει το κοινό για αυτό. Πάντα κατά την οπτική μου. Τώρα για την θεωρία ότι θα γίνει κάποιος καλύτερος παίκτης μεθυσμένος και μαστουρωμένος πραγματικά δεν θα σχολιάσω. Το πιο ανησυχητικό είναι ότι για να το αναφέρει ο κ Δημήτρης αυτό "παίζει στα μυαλά ορισμένων και είναι πραγματικά κρίμα. Πολλοί καλλιτέχνες έχουν φύγει νωρίς από αλκοολισμό/χρήση ναρκωτικών ουσιών. Τα χάπια οι κόκες και το ποτό δεν απαλύνουν πάντως το ξενύχτι και τις “κακουχίες” του επαγγέλματος.
Το ρεμπέτικο είναι πρώτα η μουσική και μέσα από αυτή αναδύεται μια ζωή στο περιθώριο σε κάποιες περιπτώσεις κλπ. Αναδεικνύεται όμως κι ο έρωτας, τα βάσανα της ζωής, τα επαγγέλματα των ανθρώπων και μια σειρά άλλα πράγματα. Άρα για να είσαι καλός ρεμπέτης κοιτά να μάθεις την μουσική αυτή καλά, να την ακούς και να σε αγγίζει. Αυτό είναι. Όποιος ξέρει να παίζει μουσική ας παίξει. Το να μεταφέρεις χωρίς φίλτρο, σε τελείως διαφορετική εποχή πράγματα βιωματικά από τραγούδια του τότε και να τα κάνεις για να γίνεις “ρεμπέτης” είναι τουλάχιστον ανεγκέφαλο. Μακάρι τα παιδιά που είναι μπλεγμένα σε αυτή την κατάσταση να μπορέσουν να ορθοποδίσουν και να συνεχίσουν να προσφέρουν με την μουσική.
3 «Μου αρέσει»
Επειδή το προσπέρασα αυτό στο προηγούμενο μήνυμά μου, θέλω να σε ρωτήσω τι ακριβώς εννοείς με αυτή την αντίθεση που βάζεις.
Έτσι όπως το διαβάζω (αν και μπορεί να κάνω λάθος, γι αυτό σε ρωτάω), βγάζω το συμπέρασμα ότι το χασίσι ή η περιστασιακή χρήση (σύμφωνα με το υπόλοιπο ποστ), είναι ο διαχωρισμός μεταξύ του χωρίς καμιά συναίσθηση του κόσμου γύρω τους και του καλού πολίτη - υποταγμένου στο σύστημα?
2 «Μου αρέσει»
Κι ένα ακόμη που είχα ξεχάσει:
Ο επαγγελματίας μουσικός συχνά ζει μια ζωή σκληρή, απίστευτα απαιτητική, και αφύσικη. Έχει ανθρώπους που παίζουν από εξάωρο και πάνω κάθε βράδυ, ή 5 στα 6 βράδυα. Μιλάμε για ανθρώπους που δε βλέπουν τον ήλιο, δε βλέπουν τη γυναίκα τους και τα παιδιά τους, τρώνε σε ό,τι να 'ναι ώρες, δεν μπορούν να κάνουν ένα σωρό από τα εντελώς στοιχειώδη πράγματα μιας φυσιολογικής καθημερινότητας, κατά τη διάρκεια δε της δουλειάς πρέπει να είναι ακούραστοι, κεφάτοι, ανεκτικοί σε χίλιες δυο απαιτήσεις, ευέλικτοι κλπ…
Απίστευτα απαιτητικό. (Το ξανάπα αλλά παραμένω εντυπωσιασμένος!)
Ε, δεν είναι παράδοξο όποιος τη βγάζει μ’ αυτό τον τρόπο να πίνει και πολλά ξίδια ή πολλά τσιγάρα ή κόκες.
Όχι όμως επειδή αυτό είναι πιο ρεμπέτικο ή πιο ροκ, αλλά επειδή ζει με πολύ στρες.
2 «Μου αρέσει»
Εγραψα μονοκοπανια και σιγουρα δεν το ξεκαθαρισα.Για το κοινωνικο-πολιτικο κομματι θεωρω πως η συστηματικη χρηση ναρκωτικων οδηγουν στην εσωστρεφια και την αποσπαση απ την κοινωνια, την καχυποψια για τον διπλανο σου,στον ατομισμο και την αλλοτριωση.ναι ειναι μεγαλο προβλημα και καταστρεφει πολλα μυαλα και σωματα,φιλους, σχεσεις και οικογενειες.ταυτοχρονα, νιωθω πως καταλαβαινω πολλα απ αυτα τα παιδια,εν μερη απο προσωπικη εμπειρια, και δεν μπορω να τα κατηγορησω ευκολα,καθε αλλο δηλαδη,τουλαχιστον οσους δεν γινονται τοξικοι,ρουφιανοι ή επικινδυνοι απεναντι σε δικους τους.
απεχθανομαι τους “καλους πολιτες” εννοωντας τους μικροαστους, τους νοικοκυραιους, αυτους που με πιστη περιμενουν λυση στα προβληματα τους απο νομους και εξουσια,τους καπιταλιστες, τους ρουφιανους, τους κρυφοφασιστες και τους βολεμενους, τους ησυχους και φοβιτσιαριδες κραχτες του καναπε κλπ
σιχαινομαι την ταυτιση του ρεμπετικου με την ηθικη “παρακμη”, που λεει κι ο Καβακος, που ελεγε ο Μεταξας, που ειπαν οι χρυσαυγιτες για τη συναυλια με τα “ασεβη τροπαρια” κλπ
Προσπαθησα κατα τ αλλα να εξηγησω 1.πως βλεπω γυρω μου ανθρωπους που κανουν περιστασιακη χρηση ελαφρων ναρκωτικων(κι ας σου τη σπασει παλι δεν πειραζει), να ειναι κοινωνικα και μουσικα ενεργοι χωρις να πεφτουν στον βουρκο αλλα το αντιθετο, αλλα και οτι 2.για ενα πολυ μεγαλο κομματι της νεολαιας του 90’-2000 που συσχετιζαν την κοινωνικη τους ταυτοτητα λογω μουσικων οπως το χιπ χοπ με το χασις αυτο υπηρξε η αφορμη, σε συνδιασμο με ολη την κουλτουρα του “αλανιου” που προβαλεται και στα αλλα τους ακουσματα και για λιγους απο αυτους εχει να κανει και με την τωρα ζωη τους, να ασχοληθουν με το ρεμπετικο και τελικα να ανακαλυψουν ενα μεγαλο μερος του πλουτου του, που καμια σχεση δεν εχει με τα ιδια τα ναρκωτικα και τη χρηση, και να ανοιχτουν γι αυτους οριζοντες καινουργιοι-και αυτο ειναι καλο,πολυ καλο για μενα(οχι προφανως το οτι πινουν αλλα το οτι βρεθηκε αφορμη να “συναντηθουν” με το ρεμπετικο-μουσικη “των μεγαλων”)-και εχει βαλει το λιθαρακι του κι ο Μυστακιδης, κι ο Εισβολεας, κι η Σεμελη, και πολλοι απο μας ισως, ακουσια και μη, στο να μπορουν να ανακαλυψουν και την ουσια του πραγματος. Καπως ετσι εν παση περιπτωση αφου τα ψυριζεις χαχαχαχ
3 «Μου αρέσει»
Λουκα ποιος σου ειπε οτι ενας χρηστης μαλακων ουσιων, παει κατ’αναγκη στα βαρια? Ξερω παρα πολλους χασικληδες και κανενας δεν εχει πιει πρεζα και ουτε προκειται. Καλυτερα να κοψουν το χερι τους. Ξερω παρα πολλους χασικληδες που ειναι και της υγιεινης ζωης παραδοξως. Που φυτευουνε το μαυρο τους κλπ κλπ. Ο Μπλεκος ειπε την αληθεια. Υπαρχει χρηση και καταχρηση. Καποιοι ειναι πιο επιρρεπεις. Αυτους τους βοηθαει η οικογενεια τους και οι φιλοι τους να μην εμβαθυνουν. Ειναι οι πιο λιγοι. Αν ισχυε αυτο με τα μαλακα-σκληρα, τοτε ενα πολυ μεγαλο, αλλα πολυ μεγαλο, μερος της κοινωνιας, θα ηταν πρεζονια.
Επισης πολλοι παλιοι ρεμπετες που ηταν επιτυχημενοι και ικανοτατοι μουσικοι ηταν χασικληδες και εχουν στο ρεπερτοριο τους περισσοτερες επιτυχιες απο ολους μαζι τους σημερινους και τραγουδιουνται ακομα. Το χασισι δε σκοτωνει, αλλα ως παλιος χρηστης θα πω μονο οτι ειναι πο***κο ναρκωτικο. Μπορει να σου φερει απιστευτη αδρανεια και να σου φαει χρονια, αλλα οχι να σε σκοτωνει. Ειναι πολυ καλυτερο απο το τσιγαρο.
Φυσικα ολα τα παιδια μακρια απο ολα, μπορουν να εχουν χαρακτηρα και πολυ ωραια ζωη χωρις καμια βλακεια στο στομα ή το αιμα τους.
Μπλεκος, χρηση/καταχρηση η απαντηση.
2 «Μου αρέσει»
ΦΙλε μου η εννοια του ρεμπετη δε μας ειναι τοσο καθαρη οσο νομιζεις. Σημερα λεμε ας παιξουμε κανα ρεμπετικο και παιζουμε π.χ. εναν Τσιτσανη του 39. ΕΙναι λαικο. Το ρεμπετικο ειναι δυστυχως ή ευτυχως σχεδον ενωμενο με την κουλτουρα της χρησης. Και κατ’επεκταση της ‘‘μαγκιας’’ της ‘‘αλητειας’’ κλπ κλπ
Αδαης ο Μαρκος?
Να κάτσω να μαστουρωθώ, να σπάσω νταλγκαδάκι ] 2x
Να φύγ’ η κάψα απ’ την καρδιά κι όλο μου το μεράκι
να φύγ’ η κάψα απ’ την καρδιά κι όλο μου το φαρμάκι
Τέτοια ζωή που έκανα κι αυτή πάντα θα κάνω ] 2x
Σ’ αυτό τον ψεύτικο ντουνιά, ντερβίσης θ’ αποθάνω
Σ’ αυτό τον ψεύτικο ντουνιά, ρεμπέτης θ’ αποθάνω
Θα προτιμήσω θάνατο, το μαύρο δεν τ’ αφήνω ] 2x
Κι όπου θα βρίσκω αργιλέ, τη τζούρα μου θα πίνω
κι όπου θα βρίσκω αργιλέ, θα κάθουμαι να πίνω
Υποψιν ντερβισης=χασικλης στα λογια των παλιων πολλες φορες
Και ο Στελλακης?
Ο ρεμπέτης το φουμάρει
το μαυράκι βερεσέ αμάν-αμάν
το μαυράκι βερεσέ
Τα ρεμπετικα στην πολυ παλια χρηση του ορου, ενεχουν σχεδον σιγουρα το χασισι στην κουλτουρα τους, οχι μονο σε στιχακια.
Και ο Παπαζογλου παρακαλαει να σταματησει να πινει φουντα να ανοιξει το ματακι του.
Και ο Μαρκος λεει ξεκαθαρα για τις κρισεις πανικου απο το χασισι στο Ωρες με θρεφει ο Λουλας…
Δεν ειναι ενας πολος μονο και τελειωσαμε. Χρηση/καταχρηση που λεει ο Μπλεκος…
2 «Μου αρέσει»
Ο Μπεμπης ητανε αλκοολικος, για τον Τσιτσανη λενε δεν επινε. Και ειμαι σιγουρος οτι πολλοι δεν επιναν ή περασαν σαν κομητες απο το σπορ και φυγανε. Απλα η εννοια ρεμπετης οπως τη χρησιμοποιουσαν παλια ειχε αυτο το πραγμα μεσα. Οπως αργοτερα σε συνεντευξεις λεγανε αλλο ρεμπετικα αλλο λαικα. Ο Μπινης πχ και αλλοι λεγανε οτι τα ρεμπετικα ηταν αλητοτραγουδα και το πραγματικο τραγουδι ειναι το λαικο και τετοια.
1 «Μου αρέσει»
Για το “Ώρες με θρέφει ο Λουλάς” έχουμε μιλήσει εδώ.
Έχει ενδιαφέρον εκεί η συζήτηση γιατί ο @fotis_anikanopoihtos, ανέβασε ένα κείμενο του Κώστα Βάρναλη για τους τοξικομανείς της Αθήνας, στην εφημερίδα “Πρωΐα” στις 5/8/1942, εν μέσω κατοχής, με αναφορά στο τραγούδι του Μάρκου, “Ώρες με θρέφει ο λουλάς”.
Όσον αφορά την υπόλοιπη κουβέντα, επειδή την έχουμε ξανακάνει στο παρελθόν, θα είχε ενδιαφέρον να διαβάσουμε και το παρακάτω θέμα, και να προσπαθήσουμε να χρησιμοποιήσουμε τα συμπεράσματα της παλιότερης συζήτησης στην νέα.
Παρακάτω θα παραθέσω μερικά ενδιαφέροντα σημεία που “αλίευσα” από εκεί:
1. Το ότι πολύ ρεμπέτες ήταν χρήστες χασίς, δεν σημαίνει ότι τα πάντα στο αστικό λαϊκό τραγούδι γυρνούν γύρω από αυτό.
2. Την τοποθέτηση του @agis
Ψάχνοντας και άλλο στο φόρουμ, βρήκα και το παρακάτω θέμα, το οποίο όμως δεν πρόλαβα να το διαβάσω αλλά είμαι σίγουρος ότι θα έχει μέσα ενδιαφέροντα στοιχεία και συμπεράσματα…
Και στο παρακάτω άρθρο της @elenh:
Τα παραπάνω τα βάζω ώστε, να εμπλουτίσουμε όσο κατά το δυνατόν περισσότερο τις απόψεις μας πάνω στο θέμα 
2 «Μου αρέσει»
Το Ωρες με θρεφει ο λουλας ειναι για μενα το καλυτερο χασικληδικο τραγουδι που εχει γραφτει σε στιχο. Και το αλλο μαρκος ειναι 
ΕΙναι ξεκαθαρα οι κρισεις πανικου, που πολλες φορες η χρηση χασισιου μπορει να φερει. Δεν αντιδρουν ολοι οι οργανισμοι παντα το ιδιο στην τετραυδροκανναβινόλη. Τη μια αισθανεται ωραια και δυνατος και την αλλη φοβαται πως θα’ρθει ο θανατος του. Λεει δηλαδη την αληθεια για το χασισι. Εχει τα καλα του και τα κακα του. Αμα κανεις καταχρηση, ειναι σιγουρο οτι καποτε θα παθεις κρισεις τετοιου τυπου, που μπορει να σε τραβηξουν πολυ πισω.
Συμφωνώ. Είναι τόσο εκτός πραγματικότητος όσο το να πιστέψει κανείς πως όσοι πίνουν αλκοόλ οδηγούνται στον αλκοολισμό. Ολόκληρη η κοινωνία πίνει αλκοόλ, με ελάχιστες εξαιρέσεις λόγω υγείας ή άποψης ή γούστων, και η αλήθεια είναι ότι δεν είναι λίγοι αυτοί που θα χάσουν κάποιες φορές το μέτρο (έλα μωρέ, θα πάω από τα στενά που δεν έχει αλκοτέστ), αλλά καθαυτού αλκοολικοί είναι κάποιοι λίγοι. Και δεν έγιναν αλκοολικοί επειδή δοκίμασαν μπίρα ή κρασί, αλλά για τους λόγους του ο καθένας.
3 «Μου αρέσει»
Εχει αποδειχτει νομιζω, οτι ουκ ολιγες φορες ειναι γονιδιακο, που σε συνδυασμο με την επαφη, ερχεται πανω. Ισως υπαρχουν ανθρωποι που μεγαλωσαν μακρια απο ουσιες που αμα δοκιμαζαν, θα γινονταν τελειως εξαρτημενοι με τον καιρο. Και μιλαω για ολες τις ουσιες. Ακομα και το φαρμακο που ξεβουλωνει τη μυτη, που ειναι εθιστικο.
1 «Μου αρέσει»
Για αυτό και δεν πρέπει να διαχωρίζονται σε σκληρά και μαλακά. Εν τέλει είτε σκληρά είτε “μαλακά” φέρνουν την απομάκρυνση και αποστασιοποίηση από τις παρέες τους ανθρώπους τα προβλήματα. Με αυτό το σκεπτικό τα “μαλακά” είναι χειρότερα γιατί είναι ευρέως διαδεδομένα και μάλιστα πλέον αποποινικοποιούνται γιατί “το παράνομο ελκύει”. Είναι μεγάλη κουβέντα και δεν θα τελειώσει ποτέ.
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι ασχέτως του πως κάποιος ξεκινάει και πως καταλήγει (σκληρά, θάνατοι κι ιστορίες) όλοι εν τέλει κάνουν χρήση για να “περάσουν καλά” φτάνοντας σε σημείο να γράφουν την παρέα ή να βγαίνουν μόνο και μόνο για να καπνίσουν. Άλλοι πίνουν για “να απαλύνουν τον πόνο”, “να ξεχαστούν” και διάφορα. Για αυτό για μένα ίσως να είναι και χειρότερα, γιατί νέους ανθρώπους με όνειρα και όρεξη για ζωή τέτοιες ουσίες τους οδηγούν να ξεχνιούνται, να κάθονται στο παρασκήνιο, να μην αγωνίζονται στην ζωή τους για το κάτι καλύτερο- είτε αυτό είναι μια καλύτερη δουλειά, περισσότερη γνώση σε ένα όργανο, είτε είναι αγώνας συλλογικός για την διεκδίκηση μισθών, δικαιωμάτων κ.α
Ο Ανεστάκος παραδέχτηκε ότι έχασε χρόνια από την ζωή του. Όλοι ξέρουμε ότι τα νιάτα μας είναι η πιο παραγωγική ηλικία της ζωής μας. Είναι λοιπόν κρίμα νέοι καλλιτέχνες να χάνονται στη μαστούρα αντί στην μουσική τους. Είναι κρίμα παιδιά που τα απολύουν από την δουλειά τους αντί να αναλάβουν δράση και να αγωνιστούν να λένε πάω να πιω να ξεχαστώ. Προσωπικά έχω 3 τέτοια παραδείγματα. Είναι κρίμα να μην κοιτάς την ζωή κατάματα όσο σκληρή και να είναι.
Να τελειώσω λέγοντας ξανά το προφανές. ΔΕΝ ΕΊΜΑΣΤΕ ΣΤΟ 1934. Ούτε μπορούμε να μεταφέρουμε μηχανιστικά τις συνήθειες της τότε εποχής μιας μερίδας ανθρώπων και να τις κάνουμε πράξη σήμερα για να αυτοαποκαλούμαστε με έναν όρο (Ρεμπέτης) που μπορεί σε κάθε μυαλό να πάιρνει και άλλο νόημα.
4 «Μου αρέσει»
Καταρχήν να ευχαριστήσω τον VardaFournelo για τον χρόνο που διέθεσε για να ξεκαθαρίσει κάποια πράγματα.
Που ακριβώς το λέω εγώ αυτό το πράγμα? Πότε είπα ότι όλοι όσοι έχουν καπνίσει χασίς έπεσαν στα βαριά?
Η διαφωνία η δικιά μου είναι η παρουσίαση της χρήσης ως κάτι το κοινό και το αποδεκτό. Το έλα μωρέ δεν τρέχει τίποτα είναι φυσιολογικό.
Τώρα τα: π.χ, εγώ ξέρω τόσους ή είναι πολύ καλύτερο από το τσιγάρο, είναι από αντιεπιστημονικά έως μυθολογία χωρίς καμιά βάση. Εκτός και αν θεωρούμε ότι η πραγματικότητα είναι η άποψή μας και όλος ο κόσμος οι άνθρωποι που γνωρίσαμε.
Προσπαθώ να βάλω σε μια τάξη ότι έχω βρει και επανέρχομαι.
2 «Μου αρέσει»
Χαίρομαι που ξεκαθαρίζεις κάποια πράγματα για να μην πηγαίνουμε γύρω γύρω αποσπασματικά.
Καταρχήν συμφωνούμε ότι οι χρήστες δεν είναι αυτοί που με ευκολία πρέπει να κατηγορήσουμε, και θα προσθέσω ότι δεν θα ήθελα να πέσουμε στο επίπεδο της προσωπικής ευθύνης σαν τον κορωνοιό ένα πράγμα. Υπάρχει αλλά μέχρι ένα όριο. Γιατί αν το ρίξουμε στην ατομική ευθύνη τότε υποβιβάζουμε όλους τους άλλους παράγοντες που οδηγούν σε αυτό.
Συμφωνούμε ως προς την απέχθειά σου όπως και σε αυτό που σιχαίνεσαι.
- Ναι υπάρχουν και αυτοί οι άνθρωποι αλλά αυτό δεν σημαίνει, επαναλαμβάνω, ότι η χρήση ναρκωτικών (χωρίς το ελαφρά, ελπίζω να μην σου την έσπασα), είναι κάτι το φυσιολογικό.
- Σε άλλες κουβέντες που είχαμε κάνει σχετικά με το πως πλησιάζει κανείς το ρεμπέτικο (π.χ. Ιμάμ Μπαιλντί), εκφράστηκε η άποψη ότι “οτιδήποτε φέρνει τον κόσμο κοντά στο ρεμπέτικο είναι καλό.” Εγώ διαφωνώ με αυτή την άποψη και είχα στο μυαλό μου και την περίπτωση που περιγράφεις. (Βέβαια τότε είχα φέρει για παράδειγμα, τους τίτλους αρχής μιας ταινίας, που δεν μπορούσε να φαίνεται στο ρεμπέτικο φόρουμ και σωστά). Αν ασχοληθείς με μια μουσική για να νιώσεις καλά για κάτι που κάνεις, (δικοί μας είναι), ή να το δικαιολογήσεις στην συγκεκριμένη περίπτωση, θεωρώ ότι είναι η λάθος προσέγγιση και πολύ δύσκολα αλλάζει, εκτός και αν αλλάξεις ο ίδιος.
Και συμπληρωματικά θα φέρω εδώ την δική μου εμπειρία, που με τα παιδιά που έπαιζα, τα μόνα τραγούδια που ήθελαν να παίζουν, ήταν τα χασικλίδικα δεν υπήρχε τίποτα άλλο από το ρεμπέτικο. Όχι όλοι βέβαια υπήρχε και ένας που το έψαχνε περισσότερο.
1 «Μου αρέσει»
Εδώ το λες αγαπητέ, ή τουλάχιστον έτσι το εκλαμβάνω εγώ. Αφού διαφωνείς με αυτό που λέει ο μπλεκος περί ανθρώπου που κάνει χρήση ή κατάχρηση και τα βάζεις όλα στον τίτλο ναρκοκουλτούρα. Και μετά λες ότι το ότι το χασίς δεν είναι πρόβλημα.τα σκληρά είναι , είναι δικαιολογία που λένε οι τοξικομανείς. Εγώ έκανα και δεν πήρα ποτέ ναρκωτικά. Είμαι ειλικρινής. Το πόδι να μου κοβες πρέζα και χάπια δε θα έβαζα στο σώμα μου. Μιλάω φιλικά όχι απόλυτα