Αναμφισβήτητες οι υπηρεσίες που προσφέρει το διαδίκτυο!
Όμως, δημοσιεύματα που έρχονται στο φως, χτυπάνε το καμπανάκι του κινδύνου από την αλόγιστη χρήση του, ειδικά στις νεαρές ηλικίες.
Περίπτωση 1η:
Πώς ένα κοριτσάκι παγιδεύτηκε μέσα από το διαδίκτυο, με αποτέλεσμα να οδηγηθεί στην αυτοκτονία.
Και περίπτωση 2η, παράξενη και πρωτότυπη - ίσως - μαζί:
Τα ίδια τα παιδιά ανησυχούν για τις επιπτώσεις στο θεσμό της οικογένειας, όταν οι γονείς καταναλώνουν ώρες σε ιστοσελίδες…
Πολύ εύστοχο το θέμα Ελένη.
Το διαδίκτυο κατάφερε να φέρει σε επαφή, χωρίς υπερβολή, ολόκληρο τον πλανήτη. Πέρα απο τα όποια θετικά που υπάρχουν σ’ αυτό, ο καθένας κρυμμένος στην ανωνυμία που του προσφέρει ένα " όνομα χρήστη " ( όπως καλή ώρα η αφεντιά μου ) μπορεί να βγάζει στην φόρα τα αποθημένα του, όσο άρρωστα και αν είναι αυτά.
Στην προκειμένη περίπτωση θα πρέπει σίγουρα να αναζητήσουμε ευθύνες στους γονείς του κοριτσιού που δεν έλεγχαν τις διαδικτυακές δραστηριότητες του παιδιού τους, όμως υπάρχει και η άλλη πλευρά. Και αυτή εχει να κάνει με την ψυχική αρρώστια που κουβαλάει η συγκεκριμένη γυναίκα. Έχω την αίσθηση οτι είτε μέσω διαδικτύου, είτε με οποιονδήποτε άλλο τρόπο επαφής η γυναίκα αυτή θα έφτανε στον σκοπό της. Μην ξεχνάμε άλλωστε πόσο ευμετάβλητος είναι ο συναισθηματικός κόσμος των παιδιών και των εφήβων, που στα χέρια επιτήδειων " ταχυδακτυλουργών " είναι ικανά για τα πάντα.
Οσον αφορά το δεύτερο θέμα, θα μπορούσε να ξεκινήσει μια ολόκληρη κουβέντα. Εμένα πάντως δεν μου έμεινε τόσο το γεγονός οτι τα παιδιά καταγγέλουν τους γονείς για αμέλεια, όσο οτι διαπιστώνεται έμπρακτα, και για πολλοστή φορά, η κρίση που διέρχεται αυτός ο δύσμοιρος γάμος.
Για να φτάνουν στο σημείο τα αντρόγυνα να αναζητούν απο το φλέρτ μέχρι το σεξ στο διαδίκτυο, σημαίνει οτι υπάρχει ουσιαστικό έλλειμα στην σχέση τους. Με τη σειρά του αυτό προδίδει οτι η σχέση μπήκε απο μιας αρχής σε λάθος βάση. Το τραγικότερο βέβαια είναι οτι τα παιδιά γίνονται μάρτυρες όλων αυτών των καταστάσεων και μπορούμε να φανταστούμε όλοι μας τον αντίκτυπο που έχουν στην ψυχολογία τους.
Τα διαδικτυακά ( ή μη ) παιχνίδια είναι εθιστικά για όλους μας. Πρόσφατα διάβαζα ένα άρθρο σχετικά με το θέμα ( το υπέγραφε μια ψυχολόγος ), στο οποίο γινόταν λόγος για τις εγκεφαλικές ουσίες που διεγείρονται κατα τη διάρκεια του παιχνιδιού και που μας οδηγούν στο να θέλουμε να ξαναζήσουμε αυτήν την εμπειρία το συντομότερο δυνατό και για τον περισσότερο δυνατό χρόνο.Δηλαδή, τι να πεις για έναν γονιό που είναι κολλημένος με κάτι εξαιρετικά σύνηθες: με την τηλεόραση (π.χ. ποδόσφαιρο, “ενημερωτικές” εκπομπές κ.λπ.). Οπότε, κάθε απόγευμα αλλά και όλο το σαββατοκύριακο ζαπάρει με το τηλεκοντρόλ στο ένα χέρι και με το τσιγάρο στο άλλο. Αυτά τι είναι; Υγεία;
Κακά τα ψέματα. Οταν οι σχέσεις δοκιμάζονται, ακόμα και οι πλέον αυτονόητες ασχολίες (παιδιών και γονιών) διαστέλλονται πέρα απ’ τις πραγματικές τους διαστάσεις. Χάνεται το μέτρο, οπότε κανείς δεν ξέρει τι είναι φυσιολογικό και τι αφύσικο. Και αυτό είναι εύκολο να συμβεί, αφού το “φυσιολογικό” και το “αφύσικο” είναι έννοιες σχετικές: Κάθε οικογένεια φτιάχνει τη δική της μεζούρα για να τις μετρήσει.
Το διαδύκτιο είναι ένα μέσο
Στην ιστορία της ανθωπότητας αυτός που κατείχε τα μέσα διαμορφωνε και τη χρηση τους
το ίντερνετ σήμερα είναι συνιφασμένο στο lifestyle της εποχής. Αυτοι που σου λένε σήμερα ότι για να είσαι σωστός πρέπει να βλέπεις Τατιάνα να κουνάς τον κ… σου στις μπάρες της παραλιακής να κοιτάς την πάρτη σου να είσαι και λίγο ρουφιάνος είναι και οι ίδιοι που λένε ότι το υγιές είναι ενα παιδι στα 15 του χρόνια για να είναι κομπλε πρέπει να παιζει pc games καμια 15αρια ωρες σερί.
Το γενικεύω πολυ αλλα ελπίζω να καταλαβαίνετε τι θέλω να πω.
Το διαδύκτιο θα μπορούσε να είναι μέσω εκμάθησης πληροφόρησης διευκόλυνσης στην παιδεία και σε άλλους τομεις. Αντί αυτού όμως είναι κυρίως μέσω κατανάλωσης αλλα και προβολής κάθε είδους αθλιώτητας. Δεν τα βλέπω όλα μαύρα αλλα σίγουρα τα πράγματα γίνονται πλέον επικύνδινα. Είναι αφύσικο όπως και να το κάνεις ένα παιδι να ψάχνει φιλενάδα απο chatroom η απ το facebook. Είναι αφύσικο το Σαββατόβραδο να το περνάει σε inernet cafe μέχρι το πρωί σ ενα παιχνίδι που σκοτώνεις τους ‘‘τρομοκράτες’’.
Φυσικά η πολιτεία δεν παίρνει κανένα ουσιστικό μέτρο ενημέρωσης αφού οι επιχειρήσεις τύπου internet cafe lan κτλ αποκωμίζουν τεράστια κέρδη
Μεγάλο θέμα άνοιξες Ελένη. Αυτοί οι κίνδυνοι που ανέφερες ασφάλώς και είναι σοβαροί. Εγώ έχω τουλάχιστον ένα καυγά εβδομαδιαίως με τους δυο γιούς μου για την υπερβολική χρήση διαδυκτίου.( Πόση άραγε ευθήνη έχω κι εγώ γι αυτο που συμβαίνει?). Όμως ο κίνδυνος που έρχεται μαζικά και δεν είνα άμεσα ορατός, είναι οι αρώστιες. Το αυτοκίνητο έφερε την ακινησία και τις καρδιοπάθειες, τα κυκλοφορικά κ.λ.π. Η ακινησία επί ατέλειωτες ΄ώρες στην καρέκλα τι θα φέρει άραγε; Σύγουρα θα επιτείνει τα υπάρχοντα. Ξεχάσαμε ότι ο άνθρωπος γενήθηκε για να περπατάει, να κινήται με την δική του μηχανή και διαρκώς. Αν προσθέσομε και την πιθανολογούμενη προς το πάρον προκληση καρκίνων από τα computer, άστα να πάνε. Από τότε που έμπλεξα κι εγώ με το forum του αφιερώνω πολύ χρόνο γι αυτό μάλλον θα συμφωνήσω με τον Ari για τις μπύρες που έλεγε κάπου αλλού. Κάπως πεσιμιστικό μου φάνηκε το μύνημα που έγραψα και διάβασα πριν το στείλω αλλά …Εύχομαι να κάνω λάθος.:245:
Μπράβο και ξανά μπράβο kostas™. Χάνεται το μέτρο, βέβαια. Το λέω και το φωνάζω συνέχεια. Όλοι όταν αρχίζουν να κάνουν κάτι λάθος (ότι και να είναι αυτό) το οποίο θα τραβήξει σε μάκρος με απρόβλεπτες εξελίξεις, ξεχνάνε την “αρχή”. Την “αρχή” του πως ήμουν και του πως κατάντησα, ή του τι έκανα. Και δυστυχώς ο δρόμος είναι χωρίς επιστροφή. Είναι ποταμός που κυλάει ασταμάτητα. Οπότε χάνεται το μέτρο. Χάνεται η ουσία. Χάνεται το αληθινό. Που να ξέρεις μετά ποιο είναι το φυσικό και ποιο είναι το αφύσικο. Τι είναι ηθικό και τι ανήθικο. Ποιο είναι το σωστό και ποιο το λάθος. Με τι πρέπει να συγκρίνουμε; Με το χάλι και την βρωμιά που μας περιβάλλει σήμερα, ή με τις αξίες που είχαμε αλλά τις χάσαμε. Όλα αυτά που βλέπουμε σήμερα στην τηλεόραση και εξελίσσονται στο διαδίκτυο (γενικά στο γυαλί δηλαδή), πριν μερικά χρόνια ήταν κατακριτέα και ανήθικα. Σήμερα λογούνται φυσιολογικά. Φυσιολογική δηλαδή η προσβολή της αξιοπρέπειας και της νοημοσύνης όλων μας. Και οι περισσότεροι το ευχαριστιούνται. Το απολαμβάνουν. Το θεωρούν μέρος της καθημερινότητάς τους.Αν μέσα μου κατά βάθος πιστεύω ότι υπάρχει ελπίδα να βρεθεί λύση για το μεγάλο πρόβλημα που λέγεται πλανήτης και περιβάλλον, δεν πιστεύω να σώσει τίποτα τον άνθρωπο από την ηθική κατρακύλα που έχει πάρει. Και σίγουρα αν ανατρέξουμε στην ιστορία θα πει κανείς ότι αυτά έχουν γίνει ξανά, άρα είναι τροχός που θα γυρίσει. Εκείνα τα χρόνια όμως το μορφωτικό και πνευματικό επίπεδο ήταν πολύ, μα πολύ χαμηλότερο. Τότε ήταν ελάχιστοι οι μορφωμένοι και το σύνολο σχεδόν ήταν αμόρφωτοι. Υπήρχε αν μπορεί να το πει κανείς άλλοθι. Σήμερα όμως γίνονται όλα συνειδητά. Γνωρίζουμε δηλαδή και δεν υπάρχει ελαφρυντικό. Δεν υπάρχει δικαιολογία.
Φυσικά να μη μας διαφεύγει η σχεδιασμένη προπαγάνδα μέσα απο τα lan games ενδεικτικά αναφέρω ότι δύο μήνες πριν γίνει η εισβολη στο Ιράκ στις ΗΠΑ είχε κυκλοφορήσει παιχνίδι που έπρεπε να σώσεις την Αμερική απο τον Σαντάμ και τους συμμάχους του, Παρόμοια παιχνίδια είσάγωνται καθημερινά στη ζώη μας με σκοπό να συνιθίζουμε αυτό που ζούμε!
ερωτηση: θεωρήτε τυχαίο την εισαγωγή του παιχνιδιου big brother πρώτη φορά στην ελληνική τηλεόραση ένα χρόνο πριν γεμίσει η ελλάδα απο κάμερες δήθεν για τους ολυμπιακούς (έχονται οι ολυμπιακοί του Πεκίνο κι εμείς ακόμα ζουμε με τους καμεροχαφιέδες)
Γι αυτό είχα πει και αρχικά τα μέσα (όπως και το ιντερνετ ) ανήκουν σ αυτους που κάνουν κουμάντο κατα κύριο λόγο
δυτυχώς πάντα έτσι ήταν!
Ενταξει τι να πουμε ρε παιδια τωρα εδω υπαρχουν γονεις που παιζουν παιχνιδια rpg και καιγοντε πχ wow και αλλες τετοιες βλακειες .
Αγαπητέ ΦΩΛΙΑ ΑΡΗ συμφωνώ απόλυτα μαζί σου.Όσον αφορά δε τα games τα αποτελέσματα για το αν έχουν πετύχει το στόχο τους, τα βλέπουμε κάθε μέρα γύρω μας.Παιδιά ηλικίας 8-10 χρονών με συμπεριφορές βίας ανεξήγητες (ανεξήγητες;). Τόσοι νέοι θύματα της ασφάλτου καθημερινά γιατί νομίζουν ότι ο δρόμος είναι ένα video game που μετά το game over πατάμε ένα πλήκτρο και συνεχίζουμε. Τέτοια πλήκτρα στη ζωή όμως δεν υπάρχουν. Υ.Γ. Συγχωρέστε με για την απαισιοδοξία που βγάζω στα πρώτα μου μηνύματα. Δεν είμαι τέτοιος χαρακτήρας. Αλλά τον τελευταίο καιρό βλέπω τόσα γύρω μου, που μου χαλάνε τη διάθεση.
Ένα email που έλαβα μόλις σήμερα και ενισχύει όλα τα παραπάνω.
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΒΑΤΡΑΧΟΥ
Να την διαβάσετε, να την σκεφτείτε και να την διαδώσετε.
είναι ωμή μα πραγματική …
Από την αλληγορία της σπηλιάς του Πλάτωνα, έως το Matrix, διαβαίνοντας δια μέσου των μύθων του LaFontaine, η χρήση του γλωσσικού συμβολισμού είναι ένα προνομιακό μέσο, το οποίο κάνει τον κόσμο να σκεφτεί και να διαδώσει τις ιδέες.
[FONT=Arial]Ο Olivier Clerc, συγγραφέας και φιλόσοφος, με αυτή την μικρή ιστοριούλα, μέσω της αλληγορίας, εμφανίζει τα καταστροφικά αποτελέσματα της μη συνειδητοποιήσεως των αλλαγών, που επηρεάζουν δυσμενώς την υγεία μας, τις μεταξύ μας σχέσεις, την κοινωνική εξέλιξη και το περιβάλλον.[/FONT]
[FONT=Arial]Είναι μέσα της, συμπυκνωμένες, η ζωή και η γνώση, που ο καθείς μας θα πρέπει να φυτέψει στον προσωπικό του κήπο ώστε αύριο να μπορέσει να δρέψει τους καρπούς.[/FONT]
Το βατραχάκι που δεν ήξερε ότι θα βραζόταν….
Φαντασθείτε μια κατσαρόλα γεμάτη κρύο νερό μέσα στο οποίο κολυμπά ανέμελα ένα βατραχάκι…
Κάτω από την κατσαρόλα, ανάβετε μια μικρή φωτιά και το νερό αρχίζει να ζεσταίνεται πολύ αργά.
Το νερό σιγά-σιγά γίνεται χλιαρό και το βατραχάκι, βρίσκοντάς το μάλλον ευχάριστο, συνεχίζει να κολυμπά.
Η θερμοκρασία του νερού συνεχίζει να ανεβαίνει.
Τώρα το νερό είναι πιο ζεστό απ΄ ό,τι το βατραχάκι θα θεωρούσε ευχάριστο, αισθάνεται λίγο κουρασμένο, αλλά παρ΄ όλα ταύτα δεν αισθάνεται κανένα φόβο.
Τώρα το νερό είναι πραγματικά καυτό και το βατραχάκι αρχίζει να αισθάνεται δυσάρεστα, αλλά είναι εξουθενωμένο. Γι΄ αυτό το λόγο υπομένει και δεν αντιδρά.
Η θερμοκρασία συνεχίζει να ανεβαίνει, μέχρι που το βατραχάκι καταλήγει να βράσει και ως εκ τούτου να πεθάνει.
Εάν έριχναν το ίδιο βατραχάκι κατʼ ευθείαν σε νερό θερμοκρασίας 50 βαθμών, με μια εκτίναξη των ποδιών του θα είχε πηδήξει αμέσως έξω από την κατσαρόλα.
Αυτό αποδεικνύει ότι όταν μια αλλαγή γίνει με τρόπο επαρκώς αργό, διαφεύγει της συνειδήσεως και, στην πλειονότητα των περιπτώσεων, δεν προκαλεί καμία αντίδραση, καμία αντίσταση, καμία επανάσταση.
Εάν παρατηρούσαμε αυτό που συμβαίνει στην κοινωνία μας εδώ και λίγες δεκαετίες, θα μπορούσαμε να διακρίνουμε ότι υφιστάμεθα μια αργή παρέκκλιση από την σωστή πορεία, την οποία όμως σιγά-σιγά συνηθίζουμε.
Ένα μεγάλο μέρος καταστάσεων, που πριν από 20, 30 ή 40 χρόνια θα μας έκαναν να φρίξουμε, σιγά-σιγά έγιναν κοινότοπες και σήμερα περνάνε απαρατήρητες ή αφήνουν τελείως αδιάφορη την πλειονότητα του κόσμου.
Εν ονόματι της προόδου, της επιστήμης και του κέρδους, γίνονται διαρκώςαυθαιρεσίες κατά της προσωπικής ελευθερίας εκάστου, της αξιοπρέπειάς του, της ακεραιότητας της φύσεως, της ομορφιάς και της χαράς της ζωής, με αργό ρυθμό αλλά ασταμάτητα, με την συνεχή συνενοχή των αδαών θυμάτων, που ίσως και στο μεταξύ να έχουν χάσει την ικανότητα και τη θέλησή τους
ν΄ αμυνθούν.
Τα άσχημα προγνωστικά για το μέλλον μας, αντί να προκαλούν αντιδράσεις και προληπτικά μέτρα, δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να προετοιμάζουν ψυχολογικά τον κόσμο, ώστε να υφίσταται και να αποδέχεται τις εξαθλιωτικές και δραματικές επιβαλλόμενες συνθήκες ζωής
Το συνεχές σφυροκόπημα από τα μέσα ενημερώσεως, αναφερόμενο στην πληροφόρηση, υπερκορεννύειτους εγκεφάλους και ως εκ τούτου εκείνοι χάνουν την ικανότητά τους να ξεχωρίζουν και να κρίνουν τις διάφορες καταστάσεις…
Όταν για πρώτη φορά μίλησα γι αυτά τα πράγματα, αναφερόμουν στο αύριο…
Τώρα, αναφέρομαι στο σήμερα!!!
Λοιπόν, αν δεν είστε σαν το βατραχάκι –μισοβρασμένοι- κάντε μια γερή εκτίναξη με τα πόδια, πριν είναι πολύ αργά
Είμαστε ήδη μισοβρασμένοι ;!!
Ή όχι ακόμα ;!
Υ.Γ. Το email ήταν αρχείο powerpoint, αλλά λόγω μεγάλου σχετικά μεγέθους, παραθέτω μόνο το κείμενο.