τι να κανω, που δεν μπορω να ανεβασω “ζωντανα ντοκουμεντα” απο το 1982-85 στο L’ Amore στην Κομοτηνη…τοτε που τα πιατα ηταν χιλιαδες…και ο λογαριαμος μιας παρεας μονο, ηταν 300.000 δρχ (1983) σε ενα βραδυ…τελειωσαν τα πιατα… Αλλες εποχες…
Πρεπει να μου δωσει αδεια να τα ανεβασω δημοσια
μερικα ηχητικα ανεβασα, αλλα δεν μπορω να κανω πολλα σχολια
Ο Τακης, ηταν, και ειναι για πολλους απο τους σημερινους-αντιγραφεις μπουζουκιστες Δασκαλος…
αυτό τώρα για καλό το λες;
θα σου πω…
τοτε, που τα κατεγραφα αυτα με εικονα κ ηχο, το 99% με κοροιδευαν…
Σημερα οι ιδιοι ανθρωποι, μου ζητανε εστω και ενα μικρο δειμγα απο εκεινα τα βραδυα, ο καθενας για δικους του λογους φυσικα…
Βεβαια, ο Τακης ηταν Μαγνητης για πολλους σημερινους “Επωνυμους”, που ερχονταν κρυφα στο μαγαζι κ εγραφαν σε κασσετοφωνα…και μετα τα επαιζαν σε μαγαζια της συμπρωτευουσας…
μην πω και τι σχολια εκαναν, ενας μαλιστα (σημερινος αστερας της Σαλονικης, τοτε ηταν Φανταρος - 1984) ειπε… “Μην τον πετυχω πουθενα…” , εννοωντας οτι παιζει καλυτερα απο τον Τακη…
Ηθη της εποχης μας και αυτα…
Εσύ είσαι τυχερός που τα έχεις ακόμη… εγώ όταν παράτησα το μπουζούκι αρχές δεκαετίας του ‘90 τα πούλησα όλα (μόνο το μπουζούκι έμεινε και αυτό όχι γιατί μου έφαγε τ’ αυτιά η γυναίκα να μη το δώσω αλλά γιατί τότε δεν έβρισκα αριστερόχειρα να το πουλήσω)…
ήταν μάλιστα τόση η απογοήτευση μου που τα παρατούσα, ώστε δεν πρόσεχα καθόλου το υλικό με αποτέλεσμα σε μια μετακόμιση να χαθεί όλο το υλικό που είχα μαζέψει με κόπο (περίπου δύο μαύρες σακούλες σκουπιδιών τίγκα στην κασσέτα)… μέσα σε αυτές είχα και 5-6 του χρυσόπουλου… καμιά 20αρια του Γιάνναρου… και πολλές άλλες… μόλις το κατάλαβα έψαξα μέχρι και στους κάδους απορρημάτων, αλλά άφαντες οι σακούλες… βέβαια πριν χρόνια σε ένα κουτάκι είχα βρει καμιά 15 κασσέτες αλλά δεν είχε μέσα τον Χρυσόπουλο.
Γι’ αυτό Dm 33… συμβουλή… πρόσεχε τες σαν τα μάτια σου… είναι χρυσάφι αυτά που έχεις στα χέρια σου…
Συμφωνώ απολύτως… και όσοι είχαν την τιμή να τον ακούσουν και εκτός πίστας… αυτοί ξέρουν…
ναι, ναι…μιλαμε για καμαρινια και τετοια…
Ενα βραδυ δε…μικρη ιστορια,(1985) πριν το λαικο προγραμμα, και ενω επαιζαν ο Ντραμερ !, εκει που επαιζε, επαιζε με το ενα χερι μονο και γελουσε μονος του…
Γυρνουσε ο Τακης και τον κοιταζε, αλλα αυτος στον κοσμο του, συνεχιζε κανονικα…
Οποτε στο τελος της δουλειας, αφου ξημερωσε…τον ρωτησε γιατι γελουσε.
Απαντηση : " Διαβαζα Λούκυ Λουκ…!!! " κοκκαλο ολοι μειναμε…
δες και εδω…
οκ κατάλαβα, δεν σας απασχολεί η σπατάλη και η επίδειξη των νεόπλουτων (ή τζακιών)… συνεχίστε την κουβέντα περί τεχνικής, συγγνώμη κιόλας που σας διακόπτω.
Ωραιο γκομενακι!!!
Αν εννοείς τα πιατά… ποτέ δεν μου άρεσε αυτό το πράγμα, άσε που από ένα σημείο και μετά από την γυψόσκονη δεν μπορούσες να ανασάνεις… και αν σου έρχονταν και κανένα κοματάκι γύψο προς το φεντεράκι τραβούσες τα μαλιά σου…
…όπως δεν μου αρέσει και το σπάσιμο ποτηριών ή τα λουλούδια σήμερα… ή το άλλο με τις χαρτοπετσέτες… όλα βλακείες…
η σπατάλη και η επίδειξη ποτέ δεν έκαναν καλό… και τότε και τώρα…
όλα αυτά είναι περιττά εάν ξέρεις να διασκεδάσεις…
τι να θυμηθω…με εκανες κ ειδα το αρχειο που εχω…
τα πιο “ωραια” ειναι αυτα, που δεν γνωριζει ο αλλος οτι βιντεοσκοπεις η καταγραφεις αυτα που παιζει…
δεν λεω για αυτα τα show σημερα, σημερα ΔΕΝ ΠΑΙΖΟΥΝ, ΑΠΛΑ ΠΑΠΑΓΑΛΙΖΟΥΝ Κ ΑΝΤΙΓΡΑΦΟΥΝ.
οσοι ΔΕΝ ΕΖΗΣΑΝ ΕΚΕΙΝΕΣ ΤΙΣ ΕΠΟΧΕΣ,πως κρινουν σημερα αυτα που λεμε ?
Να θυμηθουμε και τις εκεινες τις καλες μερες του 1978-80 στο μαγαζι του φιλου μας Ηλια Παλαβρατζη (που δεν ειναι σημερα μαζι μας) στον Ευοσμο στην Σαλονικη…
Στα Δειλινα το 1979 νομιζω, δεν μπορω να θυμηθω ακριβως, ηρθε ενας Αθηναιος Τραγουδιστης, ΜΕΓΑΛΗ φιρμα…εφερε κ τα 2 μπουζουκια που τον συνοδευαν στην Σαλονικη…
Ηρθαν λοιπον Σαββατο σουρουπο στο μαγαζι του Μαστορα Ηλια (ΚΑΜΠΑΝΑ),να δουνε οργανα του Ηλια…
Ο Μαστορας ηταν λιγο Ζορικος,(οσοι τον ηξεραν ας πουνε) δεν σηκωνε πολλα,…και σε μια στιγμη που ο Μεγας τραγουδιστης ελεγε διαφορα με μεγαλο κομπασμο, οτι παιζει κ μπουζουκι…κλπ…κλπ…και δεν σταματουσε την μαγκια του,
ο Μαστορας του λεει… “Ανοιξε την πορτα…” αυτος απαντησε γιατι ? "Ανοιξε την πορτα κ βγες εξω απο εδω…“εδω ειναι χωρος για ανθρωπους κ οχι…” ας μην γραψω καλυτερα τι ειπε…
σύμφωνα με το προφίλ σου, τότε ήσουν περίπου 12 χρονών, όσο δηλώνει και ο giorgos* σήμερα. εγώ πρόφτασα να δω την πλαστή (για τους πολλούς, οι λίγοι πάντα θα έχουν) ευμάρεια γύρω στο 2000. και έχω μιλήσει με αρκετούς που δουλεύανε στα σκυλάδικα το '80, αλλά και με θαμώνες.
ένα σχόλιο μόνο για την παπαγαλία και την αντιγραφή που λες -πώς να υπάρχει παραγωγή μέσα στη κιτς χλίδα των μπουζουκιών σε στυλ ντίσκο;
Η εκτέλεση της καρδιάς παραπονιάρας απο΄τον Χρυσόπουλο (θαυμαστή η τεχνική του, καμμία αντίρρηση) με βάζει στον πειρασμό να σας θυμήσω την αυθεντική εκτέλεση. Και ερωτώ τα εξής απλά πράγματα:
Αν κάποιος που ξέρει τι σημαίνει ζειμπέκικο επιθυμεί να χορέψει ποια απο τις δυο θα προτιμήσει;
Αν πάλι κάποιος θέλει ν’ ακούσει το τραγούδι από μεράκι ,ποια απ’ τις δύο εκδοχές θα προτιμήσει;
Τρομερός δεξιοτέχνης ο Χρυσόπουλος δεν λέω! Όμως τα κακόμοιρα τα τραγούδια σε τι του φταίνε; Η επίδειξη ταχύτητας και τα ακροβατικά θα μπορούσαν να γίνουν σε οργανικά, χώρες, τσιφτετέλια κλπ. Εμένα όλη αυτή η κατάσταση με οδηγεί στο συμπέρασμα της έλλειψης σεβασμού προς το τραγούδι και ας φαντάζει βαρύγδουπο.
Όταν δούλευα με τον Μπίνη (που ήταν πολύ αυστηρός στον τρόπο που πρέπει να παίζονται τα κομμάτια) μου έλεγε:
“ήμουν στο Πίγκαλς με Χιώτη, Μπέμπη και ‘γω ανάμεσα. Τα τραγούδια παίζονταν νότα-νότα! Τίποτα παραπανήσιο. τίποτα λιγότερο. Αν δεν τους ήξερες δεν σου παίρναγε απ’ το μυαλό πως ήταν δεξιοτέχνες. Ο “χαμός” γινόταν στα οργανικά και στα χορευτικά ταξίμια οριεντάλ ή τσιφτετέλια!”
Βέβαια από τότε πέρασαν 62 χρόνια και τα πράγματα άλλαξαν σε κατεύθυνση βαθύτατης παρακμής. Και βρισκόμαστε στο δυσάρεστο σημείο να προσπαθούμε να αποδείξουμε πως δεν είμαστε ελέφαντες!..
Άλκη μη συγκρίνεις δύο διαφορετικά πράγματα… το ένα είναι μέσα από κέντρο 30 χρόνια μέτα από την εκτέλεση που κοινοποίησες, με ότι αυτό συνεπάγεται και το άλλο είναι από ηχογράφηση του 1950 σε στούντιο… δύο τελείως διαφορετικά πράγματα…
Προσωπικά επειδή έχω παίξει και σε Ταβέρνα και σε Ρεμπετάδικο αλλά κυρίως σε μπουζουξήδικα μπορώ με βεβαιότητα να σου πώ ότι εκτός της ταβέρνας που από την φύση της δεν προσφέρεται για χορό, στα άλλα δύο χορευόταν κανονικά απ’ όλους (ανάμεσα στους οποίους υπήρχαν και επαγγελματίες χορευτές).
Εγώ προσωπικά προτιμώ την παιχτική εκδοχή του Χρυσόπουλου.
Όσο για το νότα - νότα που λες, και γω που ήμουν σάλτσας όταν έπαιζα μόνος έβαζα ότι ήθελα… όταν ήμασταν όμως δύο μπουζούκια αναγκαστικά στις πρόβες τα κομμάτια τα βγάζαμε νότα - νότα… γιατί έτσι πρέπει όταν υπάρχουν σεκόντα…
Όσο για την παρακμή που λες εγώ σου έχω πει την άποψη μου και σε άλλο θέμα… και έχω τελείως διαφορετική άποψη από τη δική σου… όχι παρακμή δεν υπάρχει, αλλά αντίθετα σήμερα είναι σαν να πήραν το όργανο από το 10 (που ήταν την εποχή εκείνη) και το έχουν φτάσει στο 1000 σε ποιότητα και τεχνική.
Βέβαια πάντα θα πρέπει να θυμόμαστε ότι ο κάθε τρόπος εκτέλεσης, ο κάθε ήχος δεν είναι για όλες τις ώρες και για όλες τις καταστάσεις… άλλοτε θα σου κάνει κλικ να ακούσεις Χρυσόπουλο, άλλοτε παλιές εκτελέσεις… είναι πως θα σε βρει η στιγμή…
κάθε εκτέλεση έχει την χάρη της.
καμιά εκτέλεση δεν είναι κακή… ο μουσικός που θέλει να προοδέψει στο όργανο του, οφείλει να σέβεται κάθε εκτέλεση (από την πιο εύκολη έως την πιο δύσκολη) και κάθε είδος μουσικής (ακόμη και αυτά που δεν περιέχουν το όργανο του) και να προσπαθεί να αντλεί στοιχεία από κάθε μια ώστε να ενσωματώνει τεχνικά στοιχεία που ίσως δεν έχει στην φαρέτρα του.
Θεόφαλτσε, κατατάσσεις το επίπεδο δεξιοτεχνίας του κάθε μουσικού ανάλογα με το επίπεδο τεχνικής δυσκολίας που είναι σε θέση να διεκπεραιώσει και, την τεχνική αυτή την μετράς με νότες ανά δευτερόλεπτο. Δεν σκέπτονται, αλλά κυρίως δεν απολαμβάνουν τη μουσική όλοι έτσι.
Νίκο από που έβγαλες το συμπέρασμα ότι όταν μιλάμε για τεχνική, μιλάμε μόνο για νότες/δευτερόλεπτο… είναι πολλά στοιχεία συνδιαζόμενα μεταξύ τους…
θα πάω για παράδειγμα στα πιο απλά που μπορεί να προσθέσει ακόμη και κάποιος αρχάριος στη φαρέτρα του…
Έτσι τα ολισθήματα είναι τεχνική,
Τα φτερουγίσματα είναι τεχνική,
τα 3ηχα, 4ηχα, 5ηχα 6ηχα… είναι τεχνική
η ανάλυση ακόρντων είναι τεχνική
κλπ κλπ κλπ
φυσικά όλα αυτά σε διάφορες εκδοχές τους. Π.χ. ένα τρίηχο μπορεί να είναι 1-2-3 ή 1-2-4 ή 1-3-4 ή 4-3-1 κλπ…
ΦΥΣΙΚΑ και το επίπεδο δεξιοτεχνίας του κάθε μουσικού είναι ανάλογο με το επίπεδο τεχνικής δυσκολίας που μπορεί να διεκπαιρεώσει… αλλοίμονο εάν δεν ήταν… τότε όλοι θα ήμασταν Καραντίνης ή Τατασόπουλος κλπ… (ή για να το κάνω πιο προσιτό στο αντικείμενο του forum… τότε όλοι θα ήμασταν Τρίγκας, Πάππος, Παπαδόπουλος, Ορφανίδης κλπ…) ο καθένας παίζει όσο μπορεί και καλά κάνει και παίζει και θα πρέπει να συνεχίσει να παίζει…
Δεν είναι όμως δυνατό να χαρακτηρίσουμε σήμερα, κάποιον ως δεξιοτέχνη του μπουζουκιού όταν παίζει 2 νότες και αυτές γκραγκ - γκραγκ… έχει τεράστια διαφορά το παίζω μπουζούκι από το είμαι δεξιοτέχνης του μπουζουκιού…
Θα σου δώσω ένα απλό παράδειγμα…
Ας πάρουμε τον Χιώτη…
κάποιος μπορεί να έχει φτάσει στο επίπεδο να μπορεί να εκτελέσει το http://www.youtube.com/watch?v=I35xFrP1x6I που έχει κάποια τεχνικά χαρακτηριστικά για πιο προχωρημένους από αυτό του επιπέδου αρχαρίου… (Υ.Γ. έβαλα αυτή την εκτέλεση… γιατί μου αρέσει… εννοώ όμως την πρωτότυπη εκτέλεση.)
όμως για να εκτελέσει το Περασμένες μου Αγάπες πρέπει πραγματικά να έχει καλά τεχνικά στοιχεία.
ή για παράδειγμα αυτό http://www.youtube.com/watch?v=vvCwj8NWclc που δεν είναι γρήγορο (εκτός ορισμένων σημείων) αλλά απαιτεί πάρα πολύ μέγαλή τεχνική κατάρτιση…
Πιστεύω να σε κάλυψα ως προς το τι είναι ο όροι τεχνική και δεξιοτεχνία.
Για το πως απολαμβάνει ο καθένας την μουσική είναι υποκειμενικό… ο κάθε άνθρωπος έχει διαφορετικές γνώσεις, διαφορετικές αφετηρίες, διαφορετικά βιώματα κλπ κλπ… Δεν είναι δυνατό όλοι να έχουμε τις ίδιες απόψεις… οπότε στην τελευταία πρόταση του μηνύματος σου συμφωνώ απολύτως.
Λοιπόν, η καρδιά παραπονιάρα που ανέβασες, για τα δικά μου αυτιά, δεν είναι για καμία ώρα, για καμία μέρα και νύχτα , για κανένα χρόνο. Αν είχα κάνει ποτέ το λάθος να μπω σε αυτό το μαγαζί, θα είχα φύγει τρέχοντας…
Προσωπική αισθητική θα μου πεις…
Αλλά μη μας τρελαίνεις τώρα.
Άλλη η αθήνα του 30 , άλλη του 2012. Πόλη η μία πόλη κι άλλη.
Άλλο ένα μπαλκόνι στολισμένο με γεράνια και τριαντάφυλλα, άλλο ένα μπαλκόνι στολισμένο με αηβασίληδες και λαμπόνια και τσιμεντένια κιονόκρανα. Μπαλκόνι το ένα μπαλκόνι και το άλλο.
Άλλο τα τσαλίμια του Νταλγκά, άλλο ο δήθεν νταλγκάς των τσαλιμιών (ξεφωνισμάτων) της εκτέλεσης σου.
Άλλο ο λόγος , άλλο η φλυαρία, άλλο το κουτσομπολιό…
Άλλο η δεξιοτεχνία, άλλο η δεξιότητα όταν ξεχνάει την τέχνη.
Λάθος δικό μου: εννοούσα την ποιότητα ενός μουσικού γενικότερα, όχι αποκλειστικά την τεχνική του επάρκεια. Την ποιότητα, που όπως λές εσύ σήμερα βρίσκεται στο 1000, ενώ ο Τσιτσάνης ή ο Μάρκος είχαν οργανοπαικτική ποιότητα 10.
Νίκο,
και ο Μάρκος και ο Τσιτσάνης και ο Παπαϊωάννου και ο Μητσάκης και τόσοι άλλοι είχαν ποιότητα και μάλιστα για την εποχή τους ορισμένοι ήταν πολύ μπροστά…
όμως οι καιροί αλλάζουν, οι τεχνικές αλλάζουν και βελτιώνονται…
αυτό βέβαια δεν αναιρεί την ποιότητα που έχουν τα τραγούδια αυτών που προανέφερα.
Άλλωστε δεν είναι τυχαίο ότι το 90% (για να μη πω το 100%) του 2ου προγράμματος στα σημερινά μπουζουξήδικα είναι σύγχρονες εκτελέσεις των τραγουδιών των συνθετών αυτών.
Ποτέ δεν ξεχνάμε από που ξεκινήσαμε αλλά δεν μπορούμε να σταματήσουμε εκεί… με βάση όλους τους παλιούς δημιουργούμε το μέλλον, όμως με τις δικές μας πινελιές.
Αν σταματήσουμε και αφοσιωθούμε μόνο στο παλιό… τελειώσαμε… όχι μόνο ως μουσικοί αλλά γενικά στα πάντα… σαν κοινωνία… πρέπει να χτίζουμε καθημερινά… να μελετάμε και να βελτιωνόμαστε, να προσθέτουμε γνώση, τεχνική.
Είναι σαν ένα αντρόγυνο να λέει… “ωραία… εμάς μας έφεραν στον κόσμο οι γονείς μας… ας προσκοληθούμε λοιπόν μόνο σε αυτούς και ας μη κάνουμε δικά μας παιδιά”… υπάρχει περίπτωση να υπάρχει συνέχεια στη ζωή;;;;; όχι φυσικά…
Έτσι είναι και στην μουσική… αγαπάμε τους γονείς μας, τους τιμούμε, τους θυμόμαστε αλλά κάνουμε τα δικά μας παιδιά και μεταφέρουμε όλο αυτό το μουσικό DNA σε αυτά και αυτά στα δικά τους… κάθε γενιά δημιουργεί τα δικά της χαρακτηριστικά… και προοδεύει… νομοτελειακά δεν μπορούμε να το σταματήσουμε αυτό το πράγμα όσο και αν το θέλουμε…
Κάθε γενιά, θέλει να κρατήσει το απόλυτο γι’ αυτήν (αυταρέσκεια;;;; δεν ξέρω)… όμως όσο και να το θέλει… η μουσική όπως και η ζωή εξελίσεται… σε 30 χρόνια οι σημερινοί μουσικοί θα λένε ότι δεν είναι τραγούδια και μουσική αυτά που παίζουν… όμως εκείνοι θα είναι 30 χρόνια μπροστά από σήμερα…
Τα πάντα πρέπει να τα βλέπουμε ως εξέλιξη…
Και γιατί βρε Θεόφαλτσε, αυτοί οι σπουδαίοι τεχνίτες ,που έχουνε πάει το μπουζούκι στο 1000 και έχουν εκτοξεύσει την λαική μας μουσική στα ύψη, δεν μπορούν να φτιάξουν ούτε ένα τραγούδι που ν’ ακούγεται και αρέσκονται να βανδαλίζουν τα παλιά αριστουργήματα; Η σύνθεση εξαιρείται; Δεν συμπεριλαμβάνεται στην… “εξέλιξη”;
αφού η πρόοδος και η εξέλιξη είναι συνάρτηση μόνο του χρόνου που περνά, και πηγαίνει μόνο μπροστά… τότε να δεχτούμε τον κάθε μεσαίωνα με ανοιχτές αγκάλες;
την δεκαετία του '30 (αλλά και του '60), υπήρχε μια τρομερή άνθηση στις τέχνες, στα κοινωνικά και πολιτικά κινήματα, στην αρχιτεκτονική, κλπκλπ -και χρειάστηκε ένας πόλεμος για να ανακόψει και να ισοπεδώσει αυτήν την πρόοδο. η ιστορία δεν πάει ευθεία και νομοτελειακά, είναι ανιστόρητη μια τέτοια θεώρηση -την οποία έχω συναντήσει σε πολλούς τετράχορδους.
εξάλλου, κάθε πράγμα στον καιρό του. μιλώντας προσωπικά για μουσική στην ελλάδα, μέχρι το '50 θα ακούσω μπουζούκια, το '60 νέο κύμα, το '80 ροκιές, κοκ. δεν θα ακούσω μπουζούκια του '70, ροκιές του '90 και έντεχνα του 2010 (μην ξαναλέμε τα αυτονόητα για τις εξαιρέσεις). και όσο κι αν πειράξω κάποιο κομμάτι, ποτέ δεν θα ξεχάσω και ποτέ δεν θα υποτιμήσω το αρχικό.
άντε, έφυγε ο παούρης και ήρθε ο χρυσόπουλος!
Ποιος σου είπε ότι δεν γράφονται αριστουργήματα και τώρα;
όπως τότε γραφόταν τραγούδια που ακουγόταν και έμειναν, αλλά γραφόταν και τραγούδια που έκλεινες τ’ αυτιά σου… το ίδιο ισχύει και σήμερα.
Κάθε γενιά βγάζει τους δικούς της και τα δικά της τραγούδια.
Απλώς το ότι δεν αρέσουν π.χ. σε σένα που καλά κάνεις και σου αρέσει το παλιό πρωτότυπο ρεμπέτικο… δεν είναι όμως όλοι εσύ… και δεν αντιλαμβάνονται όλοι το καλό, το κακό, το άσχημο, το ποιοτικό, το μη ποιοτικό, την δεξιοτεχνία, την μη δεξιοτεχνία κλπ. με τον ίδιο τρόπο…
Μπορεί ούτε η δική σου κρίση αλλά ούτε και η δική μου να είναι ορθές… μπορεί να είναι κάποιου άλλου… τα πάντα είναι υποκειμενικά…
Πάντως το ότι πήγαν τουλάχιστο τεχνικά το μπουζούκι, όχι στο 1000 αλλά στο 100000000 είναι δεδομένο… όποιος δεν μπορεί να το παραδεχθεί τότε δύο τινά συμβάνουν. Ή ότι είναι άσχετος από μουσική, ή είναι κοντόφθαλμος και φοράει παρωπίδες.
Το εάν τα τραγούδια, τα σόλα και οι ερμηνείες σήμερα είναι ποιοτικότερα ή όχι του τότε, αυτό είναι υποκειμενικό.
Εγώ προσωπικά, έχω ακούσει (και παιχτικά αλλά και τραγουδιστικά) επανεκτελέσεις που βάζουν ποιοτικά κάτω την πρωτότυπη εκτέλεση (βέβαια πάντα το πρωτότυπο είναι πρωτότυπο).
Έχω ακούσει σύγχρονα τραγούδια που από την εισαγωγή πάω παρακάτω… το ίδιο όμως συμβαίνει και με παλιά λαϊκά ή ρεμπέτικα…
Προσωπικά επιλέγω πάρα πολυ αυστηρά τι ρεμπέτικο κομμάτι θα βγάλω, διότι υπάρχουν πάρα μα πάρα πολλά σκάρτα που απλώς δεν μπορείς να τ’ ακούσεις… και φυσικά βάζω τις δικές μου πινελιές για να γίνουν σύγχρονα…
Με τις τοποθετήσεις αύτες απάντησα και στο μήνυμα του/της liga rosa