Όχι, δεν είναι αυτή η μεθοδολογία. Όποιος εμφανίζει μια καινούργια άποψη, βαρύνεται ο ίδιος με την ευθύνη να την αποδείξει, όχι οι διαφωνούντες να την καταρρίψουν. Άρα, από σένα περιμένουμε να φέρεις στοιχεία για κατασκευαστές μαντόλας.
Αλλά έστω και παρακάμπτοντας τη μεθοδολογία:
Ορίστε!
Πάμε παραπέρα τώρα. Εγώ, καλόπιστα, δεν αμφιβάλλω ότι αφού μιλάς για πηγές περί κατασκευαστών μαντόλας, οι πηγές θα υπάρχουν. Ωραία, υπήρχαν μαντόλες. Επικρατούσαν όμως κιόλας;
Στοιχεία για έναν οργανοποιό δε λένε τίποτε. Και για δέκα οργανοπιούς να φέρεις, πάλι δε λένε τίποτε. Τα όργανα που στ’ αλήθεια επικρατούσαν δεν τα κατασκεύαζαν οργανοποιοί, τα κατασκεύαζαν οι μουσικοί για τον εαυτό τους. Το ότι σήμερα ο μουσικός θα απευθυνθεί σ’ έναν ειδικευμένο κατασκευαστή οφείλεται σ’ ένα συνολικό τρόπο ζωής όπου κυριαρχεί η εξειδίκευση, που προνεωτερικά ίσχυε μόνο για τις ανώτερες οικονομικά τάξεις. Επί αιώνες που -σύμφωνα με άπειρες μαρτυρίες- κάθε ραχούλα αντιλαλούσε από τις φλογέρες όλων των τσοπάνηδων, άμα βρεις καταχώριση για ΕΝΑΝ κατασκευαστή φλογέρας τρύπα μου τη μύτη!
Μόνοι τους τη φλογέρα. Μόνοι τους τον ζουρνά, το νταούλι, τη λύρα, τον σκαφτό ταμπουρά, την τσαμπούνα. Σε κάποιο βαθμό ακόμα και σήμερα γίνεται έτσι. Οργανοποιοί υπήρχαν για τους κλασικούς μουσικούς, για τους μουσικούς της στρατιωτικής μπάντας, για τους μουσικούς που επαγγέλλονταν να διασκεδάζουν τους έχοντες με συναυλίες, όπερες και θέατρα, και σπανίως για κανέναν ερασιτέχνη μουσικό σαν τον Μακρυγιάννη. Όταν άρχισαν να μπαίνουν στη δημοτική μουσική τα βιολιά και τα κλαρίνα, τότε για πρώτη φορά (με δειλά βήματα στην αρχή) άρχισαν κι οι δημοτικοί μουσικοί να στρέφονται προς τους οργανοποιούς.