Μπα, αυτό είναι το τελευταίο. Αν αλλάξεις τα διαστήματα και κρατήσεις όλα τα υπόλοιπα ίδια, η τελική διαφορά στον ήχο θα είναι ελάχιστη. Νομίζω ότι στη δοξαριά κυρίως είναι η διαφορά, όπως άλλωστε η δοξαριά είναι και γενικότερα που κυρίως φτιάχνει τον εκάστοτε ήχο. (Αυτή την εντύπωση έχω - δεν παίζω βιολί για να 'μαι σίγουρος).
Σε πολλά τοπικά μουσικά ιδιώματα (αυτή τη στιγμή έχω στον νου μου κυρίως το καλύμνικο και το κισσαμίτικο) τα εντελώς βασικά της τεχνικής στηρίζονται σε αρχές που είναι ό,τι απαγορεύεται στο κλασικό βιολί. Και γιατί απαγορεύεται; γιατί παράγει ήχους που δεν αρμόζουν σ’ εκείνη την αισθητική, ενώ αποτελούν επιδίωξη στην άλλη.
Ας λάβουμε υπόψη μας και το εξής:
Σε κάθε επιμέρους τοπική παράδοση, συνήθως μνημονεύεται κάποιος παλιός οργανοπαίχτης που να υπήρξε το πρότυπο για όλους τους μετέπειτα. (Ή, καμιά φορά, δύο ή περισσότεροι που «ίδρυσαν» ισάριθμες παράλληλες «σχολές».) Κατά κανόνα αυτός θα ήταν αυτοδίδακτος. Κράταγε το όργανο όπως τον βόλευε, το δοξάρι όπως τον βόλευε, τα δάχτυλα όπως τον βόλευε κλπ. Αλλά δεν ήταν αυτός ο λόγος που άφησε εποχή. Αν τον αγάπησε και τον θαύμασε ο κόσμος, θα ήταν για την εκφραστικότητά του, για την ικανότητά του να κρατάει γλέντι, να αγγίζει την ψυχή του κάθε χορευτή και του κάθε μερακλή. Κι ακόμη, κατά περίπτωση, για τις συνθέσεις ή τους αυτοσχεδιασμούς του. Μπορεί ακόμη και μόνο για την ικανότητά του να παίζει πολλές ώρες και να ακούγεται δυνατά - φαίνεται σαν να μιλάμε για τίποτε άμουσους κάφρους, κι όμως είναι ζητήματα μείζονος σημασίας όταν η μουσική εξυπηρετεί λειτουργικούς σκοπούς και δεν είναι για συναυλίες. (Τι να το κάνω πως παίζεις αγγέλους άμα δε σ’ ακούω, ή άμα έχεις πέσει κάτω από τη νύστα πριν να έρθει η σειρά της παραγγελίας μου;)
Η αντικειμενική ποιότητα του ίδιου του του ήχου, του σκέτου ήχου αν τον ακούσουμε εκτός πλαισίου, λίγο επηρέαζε την απήχησή του.
Αλλά φυσικά, ο πιτσιρικάς που εμπνεόμενος από έναν τέτοιο οργανοπαίχτη αποφάσιζε να πιάσει κι ο ίδιος το όργανο, από αυτόν θα έκλεβε -έστω και ασύνειδα- ό,τι είχε να κλέψει. Πώς το πιάνουν το βιολί; Όπως ο μέγας Τάδε (σάμπως είχε δει και τον Μενουχίν πώς το πιάνει;). Και από κει και πέρα, κάθε επόμενη γενιά μπορεί να βελτίωνε τις τεχνικές μικρολεπτομέρειες που διαμορφώνουν και τον καθαρό πλέον ήχο, πάντα όμως μέσα στα όρια που είχε θέσει ο μέγας Τάδε. Ούτε ο κόσμος θα ανταποκρινόταν εύκολα σ’ έναν ήχο που να απομακρύνεται αισθητά από τον ήχο του μεγάλου Τάδε, τον φορτωμένο με τόσες θετικές συνδηλώσεις, αλλά ούτε και του μουσικού θα του έβγαινε μια τέτοια επιδίωξη.
…Και κάπως έτσι διαμορφώνονται οι τοπικές αισθητικές και οι αντίστοιχες τεχνικές.