Όλοι οι μεγάλοι μπουζουκσήδες έχουν το δικό τους χαρακτηριστικό ήχο στη πενιά, χαρακτηριστικές φράσεις, χαρακτηριστική δομή στα ταξίμια τους και τα σόλο, καθώς και τα δικά τους ιδιαίτερα “κόλπα”. Εκεί που χάνομαι λίγο είναι όταν περνάμε την εποχή του ρεύματος, τα πολλά ντεσιμπέλ, όπου γίνεται δύσκολο να ξεχωρίσεις την ιδιαιτερότητα στη πενιά, ας πούμε. Οι μεγάλοι, όμως, κάθε εποχής έχουν πολύ έντονα το δικό τους ύφος που τους κάνει να ξεχωρίζουν.
Λες να ακούσεις Καραπιπέρη και να μην τον καταλάβεις; ή Μανέτα; κάθε πενιά 150 κιλά. Πώς μπορείς να μην ξεχωρίσεις αμέσως την ολοκάθαρη και κατά τόπους κοφτή πενιά του Χαλικιά; τα ταξίμια του Μπάτη με τα χαρακτηριστικά γυρίσματα στον μπαγλαμά;την ολόγλυκια πενιά του Δελιά, ειδικά σε κάτι ραστ αυτοσχεδιασμούς; την τέλεια ρυθμική και όλο μαγκιά πενιά του Μάρκου; του Χατζηχρήστου; την μαντολινίστικη πενιά του Περιστέρη; τα ανυπέρβλητα ταξίμα του τεράστιου Παπαϊωάννου; τους αρπισμούς του Τσιτσάνη στα προπολεμικά του σόλο (όπως και μερικά σκόρπια ταξίμια του σε μπαγλαμά); τις gypsy jazz φράσεις του Χιώτη, ειδικά τη δεκαετία του '40; από κει και πέρα κάπως πληθαίνει και το πράμα, και μπαίνει σε πιο εννιαίες φόρμες, αλλά και πάλι, οι μεγάλοι κρατάνε το ύφος τους. Ποιός δε καταλαβαίνει αμέσως τον Σπόρο όταν τον ακούει, πχ, να παίζει Τσιτσάνη με τον Καζαντζίδη; ή τον Μπέμπη; ο Ζαμπέτας που αναφέρθηκε δε κρύβεται με τίποτα, ακόμα και από την πρώτη στακάτη-στακάτη νότα του. Ο Ιορδάνης, με ή χωρίς βαρειά ντεσιμπέλ, ακόμα και τη τσιγκολελέτα να παίξει, κλείνεις τα μάτια κι ακούς “ΤΖΟΡΝΤΑΝ, ΤΖΟΡΝΤΑΝ, ΤΖΟΡΝΤΑΝ…”. Τελείως χαρακτηριστικές φράσεις σε ταξίμια και σόλο, τελείως χαρακτηριστικός ήχος (βέβαια, όταν άκουσα πριν λίγα χρόνια τον Λαϊνάκη να παίζει Τσομίδη τρόμαξα…).
Ο Παπαδόπουλος, που μάλιστα άκουσα πρόσφατα κάτι σόλο κομμάτια σε διασκευές του, κάνει μπαμ. Τον Μωραίτη τον καταλαβαίνεις από τα ταξίμια όταν πιάνει πειραιώτικο ύφος, και τον Στουραίτη τον πιάνεις από το χιλιόμετρο, ακόμα και παλιότερα που δεν είχε τόσο έντονα αυτό που μπαινοβγαίνει τέλεια στο χρόνο. Τον Παπαβασιλείου τον καταλαβαίνω από τα εξαιρετικά ταξίμια του, το ίδιο και τον Πάππο, του οποίου όμως τις ολοστρόγγυλες πενιές ξεχωρίζω πολύ πιο εύκολα. Τον Βασίλα για το ολοκάθαρο παίξιμό του, τον Τατασόπουλο… τί να πεις; Εύκολα ξεχώριζα και τον Μιλάνο τον Στέφανο. Πάρα την ηλικία του, είχε από τα πιο “καθαρά” παιξίματα. Και λοιπά και λοιπά…
Σε ταξίμια και σόλο επίσης υπάρχει και το στοιχείο των επιρροών από τους παλιούς, πάντα διατηρώντας αναλλοίωτο το δικό τους προσωπικό ύφος. Πχ, ο Χιώτης ξεσήκωνε πολύ φράσεις προπολεμικού Τσιτσάνη, το ίδιο και ο Ζαμπέτας ο οποίος ώρες ώρες πετάει και φράσεις του Μάρκου όταν πιάνει τα πιο μάγκικα… ο Τσομίδης φέρνει καμιά φορά σε Μπέμη, ο Παπαδόπουλος και ο Κωνσταντίνου σε ταξίμια χρησιμοποιούν μεταξύ των άλλων Παπαϊωάννου, τον Βασίλα τον έχω “τσακώσει” να “πιάνει” Ιορδάνη, και πάει λέγοντας.