Προφανώς δεν πρόκειται με ένα ποστ να καταγράψω εγώ την τεχνική όλη του μπουζουκιού, αλλά (ελπίζω να συμμετάσχετε δηλαδή) μπορούμε συλλογικά σαν φόρουμ να κάνουμε μια συμπύκνωση της κατάστασης και της γνώσης (που υπάρχει άφθονα γενικά εδώ και με τον καιρό καλυτερέυει), ώστε να βοηθηθεί ένας αρχάριος που θα γνωρίζει από εδώ πέντε-δέκα βασικά βήματα να πατήσει και να προσέξει, για να θεμελιώσει το παίξιμο του.
Εγώ θα βάλω εδώ κάποιες απόψεις και ελπίζω η μπουζουκαρία και μη, του φόρουμ, να ρίξει συμβουλές και γνώση.
Καταρχάς για μένα το πιο σημαντικό για να παίξει κανείς ωραίο μπουζούκι (δεν κρίνω εξ ιδίων), κάτι που έχω δει σε αρκετούς, είναι το πάθος και το μεράκι για το όργανο και τη μουσική. Ξέρω πολλές περιπτώσεις μουσικών, καλών τεχνικά, που τους λείπει αυτό το πράγμα. Ε λείπει και στο παίξιμο τους. Δυστυχώς το μπουζούκι τράβηξε τα φώτα κάποτε και επειδή υπήρχε άγνοια διαχείρισης του θέματος, καταλήξαμε στα μαύρα γυαλιστερά μπουζούκια και τα βιρτουοζιλίκια για το θεαθήναι. Αν θες να παίξεις δηλαδή, καλύτερα να μην είναι απλός ενθουσιασμός αλλά μαζί και αγάπη.
Το βασικότερο σημείο να ξεκινήσει να προσέχει κανείς, είναι η πένα. Κατ’επέκταση η καθαρότητα στις νότες, η παραγωγή ‘‘ωραίου’’ αισθητικά ήχου (να καλύπτεται ο παίκτης) και η δεξιοτεχνία γενικά. Παρά τη σημαντικότητα της, παρατηρώ και συμφωνώ με τον Κώστα Παπαδόπουλο, ότι υπάρχει αχρωμία στους πιο πολλούς παίκτες. Δηλαδή ακούμε πολύ συχνά το ίδιο άκουσμα λες και παίζει ένας. Βέβαια αυτό συμβαίνει κυρίως στις πίστες και τη δισκογραφία, γιατί στα μέρη που παίζουνε ρεμπέτηδες μουσικοί, άνθρωποι που γουστάρουν τον ήχο που λέμε, βλέπουμε όλοι χρώματα ωραία και καλές πενιές. Που σημαίνει. Προπόνηση με την πένα, όχι μόνο πάνω κάτω που λέμε (alternate picking) αλλά και γωνίες, δύναμη, έμπνευση (πολλές φορές παραβαίνοντας το πάνω κάτω έχουμε απίστευτο αποτέλεσμα) και τεχνικές του καρπού και των δακτύλων. Δηλαδή προσπάθεια απόδοσης άλλων ηχοχρωμάτων και όχι μόνο μέσω της κρούσης μακριά ή κοντά στο ηχείο. Σαφώς και προπόνηση της πένας στα βασικά, π-κ που είπα πριν και λοιπά. Έχει γίνει ζημιά πιστεύω με τη διδασκαλία του μπουζουκιού, δυστυχώς μάλλον δε θα διορθωθεί. Το μπουζούκι είναι ένα όργανο που παίζεται ποικιλότροπα. Αν παίξεις σαν το Μάρκο (λεμε αν), είναι άλλο όργανο όχι μόνο από το να παίξεις σαν το Μπέμπη αλλά και από το να παίξεις Ζουριδάκη! Παρά τις ομοιότητες λόγω δρόμων, τα ταξίμια, οι πενιές, οι παύσεις, τα ερμηνευτικά τέλος πάντων, είναι νύχτα μέρα. Και σήμερα διδάσκονται δυο ύφη μπουζούκι βαριά. Το σκυλάδικο και το λαικό το δεξιοτεχνικό αλά παφρανίδης κλπ. Δε διδάσκει κανείς ρεμπέτικο ύφος και παίξιμο.
Το άλλο κομμάτι είναι να μελετήσεις πολύ τα τραγούδια που σου αρέσουν. Δεν είμαι φαν του να παίζει κάποιος ακριβώς την πρώτη εκτέλεση, θεωρώ σημαντική το να το μελετήσεις και να πάρεις πολλά. Έτσι μαθαίνεις πως παίζεται το μπουζούκι. Από την πηγή. Η τεχνοτροπία του προπολεμικού τσιτσάνη έχει χαθεί πλήρως. Μόνο στα στέκια και τις παρέες ακούς κάναν μπουζουξή να παίζει με κείνη την πενιά και το αριστερό. Οι δαχτυλοθεσίες, τα ακόρντα κ.λ.π. είναι εμφανή τις πιο πολλές φορές πράγματα που μαθαίνονται. Και κυρίως η ανάπτυξη του ρυθμού. Η πένα και το αριστερό χέρι είναι συγχρονισμένα και παίζουν στο ρυθμό. Τα παλιά ρεμπέτικα είναι πολύ ρυθμικά κομμάτια.
Ορίστε και ο κύριος Παπαδόπουλος, ο οποίος είθισται να θεωρείται ο σπουδαιότερος εν ζωή δεξιοτέχνης μαζί με τον κύριο Καρνέζη, να κάνει ταξίμια σε ένα καινούργιο μπουζουκάκι. Και δάχτυλα στο καπάκι ακουμπάει και ελεύθερα γρήγορα παίζει. Μάλλον κάτι λάθος λέμε στα παιδιά με την πένα! Ο άνθρωπος είναι από τους λίγους ΤΟΣΟ καλούς μουσικούς του μπουζουκιού, είναι λάθος? Ερμηνεία πάνω απ’όλα!
Υ.Γ. πάλι μόνος θα μιλάω 
:112: :mad: 
