Ποιο είναι τελικά το ρεμπέτικο;

Γεια σας,

Σχετικά με το σχόλιο του κ. Φέρρη για την “πρέζα”, βρήκα το ακόλουθο άρθρο στο διαδύχτιο:

http://www.mathisis.com/nqcontent.cfm?a_id=5389

Απ’ ό, τι έχω καταλάβει η πρέζα είναι η ηρωϊνη, που βέβαια δεν πίνεται, αλλά μπαίνει κατευθείαν στο αίμα με ένεση. Όμως, αν το “πίνει” σημαίνει και “καπνίζω”, “φουμάρω”, μπορεί να φανταστεί κανείς γιατί μερικοί συνδύαζαν/συνδυάζουν την ηρωϊνη με το κάπνισμα…Οι εξ αγχιστείας θείοι και θείες μου στην Έλλάδα, όντας Μικρασιάτες και Πόντιοι, λένε ακόμα πως “πίνουν” το τσιγαράκι τους…είναι γλωσσικό δάνειο από τα τουρκικά, πιστεύω. Βέβαια, αν η συνήθεια να φουμάρουν τη ηρωϊνη πρωτοεμφανίστηκε με το “crack” δεν στέκει η υπόθεση μου.

Εύα

Εισπνέω (ηρωϊνη) από τη μύτη = μυτιά
(σήμερα το λένε σνιφάρισμα)
Ένεση = βελόνι
“Την πίνω” ή “τον πίνω” (τον ναργιλέ) λέγεται μόνο γιά το χασίς.
Ας σημειωθεί πως ο ναργιλές ή αργελές του χασίς, είναι πιό σωστό να λέγεται λουλάς ή λουλαδάκι.

Εχουμε μια τάση να πηγαίνουμε συχνά απ’ το ένα άκρο στο άλλο. Στην προκειμένη περίπτωση κοντεύει να αποδειχτεί ότι ο όρος “ρεμπέτικο” είναι μεταγενέστερος χαρακτηρισμός για να οριοθετηθεί ένα κομμάτι του λαϊκού μας τραγουδιού.
Δε διαφωνώ ότι στο πλατύ σύγχρονο κοινό ο όρος καθιερώθηκε (ίσως να μην είναι σωστό το ρήμα) απ’ τον Πετρόπουλο. Ομως ο χαρακτηρισμός υπήρχε.
Αν δεν κάνω λάθος, το “Τικ τακ” του Ψαμαθιανού (γύρω στα 1910) φέρει τον υπότιτλο “Ρεμπέτικο” (άσχετα αν είναι “ελαφρό” τραγουδάκι, ο χαρακτηρισμός υπάρχει). Προσωπικά θυμάμαι κάμποσες ετικέτες δίσκων πριν το ‘30 που κάτω απ’ τον τίτλο γράφει “ρεμπέτικο”.
Οι ίδιοι οι ρεμπέτες χρησιμοποιούσαν πλατιά αυτό τον όρο. Τα τραγούδια που τον αναφέρουν είναι αρκετά:
Το “ρεμπέτικο καρέ” αναφέρεται στο “Ενας μάγκας στο Βοτανικό”.
Ο Χατζηχρήστος μιλάει αλλού για “ρεμπέτες”, αλλού για “ρεμπέτικες βραδιές” (“Ελα μικρό μου χαδιάρικό μου”), αλλού για “ρεμπέτισσες” (“Η πεντάμορφη”).
Ο Καλδάρας λέει “Εβίβα ρεμπέτες”.
Ο Μάρκος μιλάει για όλους τους “Ρεμπέτες του ντουνιά”. Κι αργότερα παραδέχεται ότι τον “…έχουν φάει τα ξενύχτια κι αυτή η ρεμπέτικη ζωή”.
Ο Κερομύτης τραγουδάει “Εγώ ρεμπέτης ήμουνα”, του Τούντα αν θυμάμαι καλά.
Ο Τσιτσάνης στο “Τρελή που θα με στεφανώσεις” προειδοποιεί ότι “…με μένα το ρεμπέτη και μπατήρη, στα σίγουρα θα πέσεις στον γκρεμό”.
Αν ψάξουμε λεπτομερειακά θα βρούμε κι άλλα τέτοια τραγούδια. Οι ρεμπέτες λοιπόν θεωρούσαν τους εαυτούς τους …ρεμπέτες. Το “γιατί” μετά το '60 απόφευγαν όπως ο διάολος το λιβάνι να πουν κάτι τέτοιο (μάλιστα κάποιοι όπως ο Τσιτσάνης προσπαθούσαν να πείσουν για το αντίθετο) είναι ξεκάθαρο. Πρώτα-πρώτα υπήρχε πάντα ο φόβος να βρεθούν εκτός δισκογραφίας, όπως συνέβη με τους κλασσικούς ρεμπέτες. Επειτα (ο συνήθης λόγος) η ταμπέλα “ρεμπέτης” για τον πολύ κόσμο σήμαινε ταυτόχρονα και χασικλής, περιθωριακός κλπ.
Και βέβαια υπήρχαν και οι ρεμπέτες που μέχρι τέλους θεωρούσαν τον εαυτό τους “ρεμπέτη” και μάλιστα το 'λεγαν με καμάρι (Μ. Γαβριήλ, Γ. Κυριαζής, Στ. Κερομύτης κ.ά.).
Παραδείγματα για τη χρήση του όρου “ρεμπέτικο” από παλιά υπάρχουν ένα σωρό. Σώζονται κατάλογοι της Columbia όπου υπάρχει κατηγορία “Λαϊκά-Ρεμπέτικα”. Να θυμίσω ότι το διαφημιστικό που τύπωσε ο Μ.Βαμβακάρης για το μαγαζί του (το 1936 στα Ασπρα Χώματα) έχει φωτογραφία την “Τετράδα του Πειραιώς” κι από κάτω γράφει:
"Η λαϊκή ρεμπέτικη ορχήστρα που θα παίζη κάθε βράδυ στο ρομαντικόν μπαρ “ΜΑΡΚΟΣ”.

  1. Μάρκος Βαμβακάρης 2) Ανέστης Δελιάς 3) Γεώργιος Μπάτης 4) Στράτος Παγιουμτζής"

Τέλος, για τους άλλους διαχωρισμούς που έκαναν στα τραγούδια, αυτοί είχαν την λογική της κατηγοριοποίησης των ρεμπέτικων κι όχι γενικά των τραγουδιών. Τα “τραγούδια του Μάρκου” ή τα “φυλακόβια” δεν σημαίνει τίποτα άλλο παρά “τα ρεμπέτικα τραγούδια του Μάρκου”, “τα ρεμπέτικα φυλακόβια” κ.ο.κ. Να μη φτάσουμε στο σημερινό χάλι (αυτό σίγουρα ξεκίνησε απ’ τον Πετρόπουλο) όπου χωρίζουν τα λαϊκά τραγούδια σε διάφορες κατηγορίες, όπως “μουρμούρικα”, “κουτσαβάκικα”, “της απαισιοδοξίας”, “της …πεθεράς” κλπ.
ΑΝ

Γεια σας,

Προς το Κ. Φέρρη-ευχαριστώ για την εξήξγηση. Φαίνεται πως μερικοί τραγουδοποιοί που δεν ήταν πολύ “της πιάτσας” μπέρδεψαν τα πράγματα!:wink:

Eva

H πρέζα καπνίζεται! 'Ετσι μας έφαγε… Παραδίδονται μαθήματα για επίδοξους πρεζάκιδες.

ʼρη, κατάλαβα πως δε διάβασες τα 2 πρώτα κείμενα αυτού του topic.

Το θέμα δεν είναι η παρεξήγηση που δημιουργήθηκε μ.Π. Αυτό που έθεσα, είναι πως γιά να ξεκαθαρίσουμε τί εννοούμε ΣΗΜΕΡΑ με τον νεολογισμό “ρεμπέτικο”, έστω και με την πολιτογράφηση των παρεξηγήσεων, θα πρέπει να βρούμε τι εννοούσαν οι παλιοί π.Π. με τον όρο. Και είπα πως με έρευνα της Θέσιας, μπορούμε ίσως να υποθέσουμε πως:
α) Ρεμπέτικο τραγούδι σήμαινε κανταδόρικο τραγούδι, δηλαδή αυτό που τραγουδιέται από χορωδία, και κατά συνέπειαν αρμονικό και ενίοτε τριφωνικό.
β) Ρεμπέτης (τότε) σήμαινε ξενύχτης, μικροαστός ή μεσοαστός, που αγκαζάρει μιά κομπανία γιά να τραγουδήσει μιά πατινάδα στο μπαλκόνι της αγαπημένης, και εκ των πραγμάτων έχει συνάφεια με μουσικούς και άλλους επαγγελματίες ή αδέσποτους…

Τα παραδείγματα που φέρνεις, συνηγορούν σ’ αυτή την άποψη.

Και περνάω στο δεύτερο σκεπτικό: Αν καταλήξουμε πως έτσι έχουν τα πράγματα, θα πρέπει σιγά-σιγά να καταλήξουμε πως ο μ.Π. νεολογισμός, πρέπει να περιορίσει το αντικείμενο του όρου “ρεμπέτικο τραγούδι” στο κατά κάποιο τρόπο έντεχνο λαϊκό-αστικό τραγούδι 1932-1955, που φωνογραφήθηκε, με σολιστικό όργανο το μπουζούκι.

Από κει και πέρα, θα μπορούμε να βγάλουμε τα κοινωνιολογικά, ταξικά, πολιτικά και ιστορικά μας συμπεράσματα.

Εχεις δίκιο Κώστα, με ξεγελάει το “Last day” που χρησιμοποιώ για να διαβάζω τα νέα μηνύματα. Πάντως έχω ένα δίκιο να φωνάζω, γιατί τελευταία ακούγεται πολύ ότι το ρεμπέτικο χαρακτηρίστηκε έτσι εκ των υστέρων. Πιάνονται κάποιοι από μια δήλωση ενός ρεμπέτη που προσπαθεί μετά από χρόνια να βγάλει από πάνω του τα …στρέμματα μαύρο που ήπιε, παίζοντας πιάνο!
Υπάρχει μια ζόρικη δήλωση του μάγκα Γιάννη Κυριαζή, που λέει:
“…Μερικοί, τους ρωτούν για τα παλιά και ψάχνουν να βρουν τους πεθαμένους για να τους φορτώσουν τα χασίσια που ήπιαν…”.
ΑΝ

Ρε σεις ξαναρωτώ: Ποια είναι αυτή η Θέσια? Μόνο εγώ δεν την ξέρω?

Τα τραγούδια που αναφέρθηκαν όπως “Μάγισσα της Αραπιάς”,“όλοι οι ρεμπέτες του ντουνιά”,“Εβίβα ρεμπέτες” καθώς και όλα όσα γνωρίζω και προχειρα φέρνω στο μυαλό μου σαν “κανταδόρικα” έχουν ρυθμικό μέτρο (αργό ή γρήγορο) 4/4 ή 2/4.
Κάτι που τα χαρακτηρίζει σαν κανόνας, όπως π.χ. το τσάμικο (Ηπειρος, Στερεά, Πελοπόννησος) είναι πάντοτε 3/4, το “χασαπικο” πάντοτε 2σημος, κ.λ.π.
Το “ρεμπέτικο”, “αστικό”, “λαικό” τραγούδι (κυρίως 9σημοι αλλά και 7σημοι και 5σημοι και 3σημοι και φυσικά 4σημοι)γεννήθηκε πριν το 1932 γιατί οι πόλεις σαν κέντρα υποδοχής εργατικών χεριών, τυχοδιοκτών, σπουδαστών, κ.λ.π. λειτούργησαν πολύ πριν από το 32.
Ο “ρεμπέτης”, ο “ρέμπελος”, ο έχων κλίση στη γλυκιά ζωή μακριά από της ευθύνες της οικογένειας,
ο μποέμ τύπος, ο ανένταχτος κοινωνικά όσο πατάει η γάτα και ο ανένταχτος κοινωνικά όσο πατάει ο ελέφαντας, ο παράνομος σαν εύκολο δημιούργημα της πόλης με την ανωνυμία που προσφέρει, συναντούν ο ένς το άλλον
και χρονικά και τοπικά και μουσικά πριν το 1932.
Τώρα αν ο ένας (όπως άλλωστε και σήμερα) αγγίζε τα όρια της παρανομίας του και ΄του κοινων. ρίσκου
χαλβαδιάζοντας τις γκόμενες και ξενυχτώντας, ο άλλος δίπλα του ή πάραδίπλα του άγγιζε τα όριά του ξεπερνώντας αυτά της κοινωνίας “πίνοντας” γλυκές φούντες ή πρέζα (πίνεται η πρέζα με την έννοια του καπνίζεται), έχει να κάνει με το γούστο, τη δύναμη, τις εμπειρίες και τα χαστούκια που έχει φάει ο καθένας στη ζωή του.
Όταν κάποιος δεν μπορεί να ενταχτεί “στη σκληρή ξενητιά”,¨"μακριά από της μάννας του την αγκαλιά",
και δεν βλέπει “άσπρη μέρα” τότε βρίσκει τις “λύσεις” στα ναρκωτικά ή γίνεται σκληρός και επιθετικός κακοποιός… και γιά κάθε περίπτωση το ρεμπέτικο τραγούδι έδωσε στίχο και τραγούδι.
Το τραγούδι αυτό όπως ακριβώς και οι άνθρωποι ήρθε, γεννήθηκε, επιρρεάστηκε, μετάλαξε, διασκέυασε τη μουσική της υπαίθρου. Μιά μουσική παράδοση με τόση ποικιλία σε ρυθμούς και μελωδίες που μου φαίνεται (σεμνά θα το πω) παράλογη η
θεωρία: ΡΕΜΠΕΤΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ = ΚΑΝΤΑΔΟΡΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ

*το μικρασιάτικο παραδοσιακό ρεμπέτικο τραγούδι (πριν το 32 φυσικά) “αιντε ας ρεμπελέψουμε” δίνει μιά σαφή περιγραφή.
“Αιντες ας ρεμπελέψουμε
ρεμπέτες να γενούμε αμάν
να μας ΄γαπούν μελαχροινές
να τες περιφρονούμε
αιντες δεν θέλω… να ΄γαπώ
ούτε να μ΄αγαπούνε
για ν΄μαι ΄λεύτερο πουλί
να με παρακαλούνε”

Θέσια Παναγιώτου είναι η σύζυγος του Φέρρη καταγόμενη εκ Λευκωσίας.
Γνωστές παραγωγές της Θέσιας

ΑΠΟΨΕ ΣΤΟΥ ΘΩΜΑ (τηλεοπτική σειρά Φέρρη)
ΟΝΕΙΡΟΥ ΕΛΛΑΣ

Επίσης φανταστική η διασκευή πάνω στο
αριστούργημα του Χατζηχρήστου για τις ανάγκες
της ταινίας ΚΑΙΞΗΣ όπου πρωταγωνιστούσε η
Κ. Μουτσάτσου.

Επίσης η Θέσια ενορχηστρώνει στη συλλεκτική σειρά ΑΠΟΨΕ ΣΤΟΥ ΘΩΜΑ.

Αυτά τα λίγα σαν μικρό ευχαριστώ στο Φέρρη
που παλιότερα είχε δώσει στο φόρουμ
τη μίνι αυτοβιογραφία του.

Ευχαριστώ, Μελτέμη, και γιά να μην αδικήσω τη Θέσια, θα προσθέσω:

Ειδική Μουσική Παραγωγός της ΕΡΑ 3, με κλασσικές πλέον ραδιοφωνικής σειρές στο ενεργητικό της, όπως:
“Νυχτερινή Πτήση”
“Τα Ρ της μουσικής” (Ρίζες, Ροκ, Ρέγκε, Ρεμπέτικο"
“Ρεμπέτικη Καληνυχτιά”
“Προ Πενταγράμμου”
“Ανατολικά της Εδέμ” (Οριανταλισμός)
κ.ά.

Στη δισκογραφία της, πρέπει να προσθέσω τα CD με συνθέσεις της:
“Απόδραση”
“Ω Βαβυλών”
“Ηλέκτρα και άλλα εγκλήματα”
“Ρεμπέτικο Μυστήριο”
κ.λ.

Στα “σάουντρακ” ταινιών επίσης:
“Ηλέκτρα” του Τζάϋ Ρασκίν
“Ρόζα σ’ αγαπώ” της Ουσούλ Οζγκεντούρκ

Βραβείο καλύτερης κινηματογραφικής μουσικής, 1988, Θεσαλονίκη (Ω Βαβυλών)
Βραβείο καλύτερης κινηματογραφικής μουσικής, 1990, Φεστιβάλ της ʼγκυρας (Ρόζα, σ’ αγαπώ)

Εξαιρετικές οι παρατηρήσεις (και η ποιητική φλέβα) του Παραδοξολόγου, αλλά απορώ που διαψεύδουν την άποψη ΡΕΜΠΕΤΙΚΟ = ΚΑΝΤΑΔΟΡΙΚΟ.

Θάλεγα μάλιστα πω η παρατήρηση της συνάντησης δεξιά κι αριστερά του περιθωρίου δύο διαφορετικών τάξεων με κοινό χαρακτηριστικό το ρεμπελιό, συμπληρώνει υπέροχα και διευρύνει το δικό μου σκεπτικό.

Και να υπενθυμίσω πως μιλάμε γιά την εποχή του Γιοβανίκα, δηλαδή τέλη του 19ου αιώνα.

Στα παιδικά μου χρόνια, αυτά που σήμερα λέμε “βαρειά” ή “βαρειά ρεμπέτικα”, τα λέγαμε “μάγκικα”.

Επαναλαμβάνω γιά να μη μας ξεφεύγει:
Μιλάω πάντα γιά την έννοια που έδιναν οι παλιοί (π.Π.)
στη λέξη “ρεμπέτικο”, από μουσικολογική άποψη κυρίως, και εξ αυτού από κοινωνιολογική (γιά τον “ρεμπέτη”.

Γιά το τι θ’ αποφασίσουμε πως εννοούμε σήμερα, το βλέπομε με την ησυχία μας.

Εδώ στη Γερμανία και πριν 3 εβδομάδες Κ. Φέρρη,
σε μιά εκπομπή της τηλεόρασης, το “Stern-TV”, ο διασημότερος γερμανός παρουσιαστής G. Jauch
ζήτησε από το ακροατήριο 20 τυχαία χαρτονομήσματα.
Στα 19 απ΄ αυτά βρέθηκε κοκαίνη (95%).
Διπλώνουν το χαρτονόμισμα σαν καλαμάκι και ρουφάνε κοκαίνη απ΄τη μύτη. Από τη μύτη λοιπόν
οι κοκαινοπότες και γιά τη γεύση στα ούλα!

TELIKA EXW THN AISTHHSH…OTI KATA BATHOS OLOI MAS XEROUME ME ENAN “YPOKEIMENO-ANTIKEIMENIKO” TROPO TI EINAI REMPETIKO. TO AISTAHNOMASTE …TO ANAGNWRIZOUME…TO EYXARISTIOMASTE OTAN TO AKOYME…KAI SIGOYRA XEROYME TI DEN EINAI REMPETIKO…!
AN OMWS ,OPWS FAINETAI KAI APO THN KOYBENTA, EGRAFE O KATHENAS TON DIKO TOY ORISMO TI AKRIBWS EINAI AUTO TO PERIBOHTO REMPETIKO OLOI THA EIXAME KOINA KAI DIAFORETIKA STOIXEIA …POY ASXETA ME THN POSOTHTA …KANENA APO TA STOIXEIA AYTA DEN THA HTAN APORRIPTEO…!
EDW EINAI ISWS TO MYSTHRIO KAI H DIAXRONIKH GOHTEIA TOY REMPETIKOY…SE ENA TOSO EYRY KOINO.
ME AFORMH THN KOUBENTA STO FOROUM ETHESA TO ERWTHMA POLY SYGKEKRIMENA STO AKROATHRIO TOY RADIOFWNIKOY PROGRAMMATOS POU KANW KATHE PARASKEYH STH NEA YORKH " REMPETIKA MONOPATIA"
( KWSTA FERRH EIXES THN TIMHTIKH SOY THN PERASMENH EBDOMADA).
STHN ERWTHSH “TI EINAI GIA SAS AUTO POU LEME REMPETIKO TRAGOYDI”? OLOI APANTOYSAN ME THN APOPSH/PERIGRAFH TI EINAI “REMPETHS”…KAI OXI TI EINAI TO REMPETIKO SAN TRAGOYDI. ENAS AKROATHS EIPE “REMPETHS EINAI O SWSTOS, KYMPARHS, MAGKAS POU MILA ME EILIKRINEIA GIA TA PROSWPIKA TOY SYNAISTHHMATA MESA APO TO REMPETIKO TRAGOUDI”…
AUTA APO TO NIOUGIORKI…!

Σ’ ευχαριστώ, Γρηγόρη, και θα πω πως κατά τη γνώμη μου, πως ο ακροατής σου είχε δίκιο. Γιατί (κατά τη γνώμη μου πάντα), το “ρεμπέτικο” γιά το οποίο μιλάμε σήμερα (1932-1955) προέκυψε από τη “μπέσα” ανάμεσα στην προσφυγιά της Σμύρνης και το ημι-λούμπεν του Πειραιά. Αυτή η “μπέσα”, είναι ένας “λόγος τιμής” γιά τους μεν, μιά “συμφωνία κυρίων” γιά τους δε, στην ουσία μιά ταξική αλληλεγγύη της φτωχολογιάς, που απαιτεί “κιμπαριλίκι”, ειλικρίνεια και αλληλουποστήριξη. Και αυτά, φυσικά, εκφράστηκαν όχι μόνο από το ρεμπέτικο όπως το γνωρίζομε, αλλά και το επιθεωρησιακό και οπερετικό των Αθηναίων αστών, που ασχολήθηκε με τη “μάγκα” ή “μαγκία”.

Κατά τα άλλα, ρωτήθηκα από έναν φίλο που θέλει να κάνει μιά μελέτη γιά το ρεμπέτικο τραγούδι, και του απάντησα τα εξής:

"Αυτό που σου πας να κάνεις, είναι περίπλοκο, σύνθετο, και εξαιρετικά δύσκολο αν δεν διευκρινίσεις την οπτική που θα διαλέξεις.
Συγκεκριμένα, μπορώ να σου εκθέσω πρόχειρα μιά σειρά από “οπτικές”, που φανερώνουν τη δυσκολία του εγχειρήματος:

  1. Ιστορική. Γιά ποιό “ρεμπέτικο” μιλάμε;
    α) Αυτό που αντιλαμβανόμαστε σήμερα, ύστερα από τόσες αναβιώσεις και ανατυπώσεις;
    β) Ή αυτό που εννούσαν οι παλιοί με τον όρο “ρεμπέτικο”;

  2. Κοινωνιολογική.
    α) Τις συνθήκες που δημιούργησαν το παλιό (προ 1890) “αδέσποτο” και ανώνυμο
    “μάγκικο”;
    β) Την ανάπτυξη του αστικού τραγουδιού (στη Μικρά Ασία κυρίως) από το 1890 περίπου ως το 1922;
    γ) Τις κοινωνικές συνθήκες της δημιουργίας της “Σμυρνέϊκης” σχολής του Πειραιά μετά το 1922;
    δ) Τις κοινωνικές συνθήκες που δημιούργησαν το “αδέσποτο” των λιμανιών;
    ε) Ή τις κοινωνικές συγκυρίες που προκάλεσαν το “έντεχνο” και εν πολλοίς δισκογραφημένο ρεμπέτικο και λαϊκό, από το 1932 και πέρα;

  3. Μουσικολογική.
    α) Το τραγούδι που προέκυψε από τη Βυζαντινή υμνωδία, τ’ Ανατολίτικα μακάμια και τους Ελληνικούς δρόμους,
    β) Ή αυτό που προέκυψε από την πρόσμιξη Ανατολίτικης και Δυτικής μουσικής,
    με προεξάρχον το Γιοβανίκειο “Μινόρε”;

κ.λ. κ.λ. κ.λ."

Αυτά γιά να ξέρομε κάθε φορά γιά τι μιλάμε, και να μη χανόμαστε με συμπεράσματα απ’ όλες τις θεματολογίες σε σύγχιση.

Σόρρι παίδες, ίσος δεν καταλαβαίνω πέρι τι πρόκεται αυτή η συζήτιση αλλά μου φαίνετε πως κάνετε νεκροψία σε άγνωστο πτόμα…αν θέλετε να μάθετε πράγματι τι ήταν το Ρεμπέτικο πρέπει να μιλήσετε με κάποιον που το έζησε από κοντά και ζεί ακώμα στο περιθόριο και ξεχασμένος εδώ στην Γερμανία. Μετά θανάτου, βγαίνουν κάποιοι μουσοκολόγοι, ιστορηκοί και συμφεροτολόγοι που ζούνε απο το να περιγράφουν τι ήταν το ένα και το άλλο…

Η νεκροψία μπορεί να σου δείξει όμως από τι πέθανε ο μακαρίτης και αν ασελγήσανε πάνω στο ταλαίπωρο κορμί. Κάτι που στη συγκεκριμένη περίπτωση που συζητάμε εδώ (ρεμπέτικο) σίγουρα έχουν ασελγήσει πολλοί και μάλιστα οι ίδιοι οι καλλιτέχνες, ή οι συγγενείς τους ή οι δήθεν βιογράφοι τους. Εδώ ανταλλάσονται απόψεις χωρίς να χρεώνουμε σε κανέναν τις εργατοώρες που αναλώνουμε για να πούμε τη γνώμη μας. Καθαρά και τις περισσότερες φορές κοσμιότατα. Μάλιστα δε, μας ψυχ-αγωγεί πραγματικά και εποικοδομητικά.
Και μη ξεχνάς φίλε “κανένας” πως πολλοί από αυτούς πού ζούνε ακόμα ίσως να έχουν ξεμωραθεί και να μας λένε ένα κάρο μπαρούφες ως μιά ύστατη προσπάθεια να δειχτούνε.
Και αφού δε μας λες το όνομα σου πες μας τουλάχιστον ποιός είναι αυτός που ζεί στο περιθώριο και πολύ εχαρίστως να ακούσουν όλοι εδω μέσα τι έχει να μας πει.Δεν αρνηθήκαμε σε κανέναν να πί τη γνώμη του και αν είναι όπως μας τα λες θα μας είναι πολύ, μα πάρα πολύ χρήσιμος.
ΑΦΙΛΟΚΕΡΔΩΣ πάντα.

Ως για στοιχεία, αποδείξεις ή και απλές ενδείξεις: στο βιβλίο του Αριστομένη Καλυβιώτη “ΣΜΥΡΝΗ - Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΖΩΗ 1900-1922” υπάρχει μια φωτογραφία με την ετικέτα δίσκου της εταιρίας ORFEON, που περιέχει το τραγούδι “ΑΠΟΝΙΑ (ΡΕΜΠΕΤΙΚΟ)” και παίζεται από Εστουδιαντίνα (Estudiantina grecque). Είναι μία από τις πρώτες αναφορές της λέξης “ΡΕΜΠΕΤΙΚΟ (Rebetico)” στη δισκογραφία. Ποιός ξέρει περισότερα για αυτό το τραγούδι;

Ενδιαφερουσα η αμφισβητηση του ορου που για
ολους τους “μυημενους” στο ρεμπετικο φαινεται
ιεροσυλια μια και ρεμπετικο θεωρειται απο το
“Μανωλης χασικλης” μεγαλη επιτυχια του 1930 αλλα
και της επανεμφανισης του ρεμπετικου μετα το '75
και το “Χθες το βραδυ στον τεκε μας” του 1934 εως το “Πληρωνω τα ματια του αγαπω” και “Μακαρι να γινοτανε” των αρχων της δεκαετιας του '50.
Θελω να πω οτι σημερα αλλα και απο το '75 και μετα
ρεμπετικα θεωρουνται τα λαϊκα τραγουδια της δεκαετιας του '30, '40 και '50 εως το '55-´58.
Αλλοι βεβαια διατεινονται οτι πραγματικα ρεμπετικα ειναι τα μαγκικα και
χασικλιδικα αλλοι οτι ειναι και τα σμυρνεικα και αλλοι κανουν ολους τους δυνατους συνδυασμους αυτων των κατηγοριων και το πραγμα μπερδευει ακομα πιο πολυ.
Κι ερχεται και ο Κ.Φερρης που ξαφνικα ριχνει και αυτη την αποψη …εν ετει 2004. Σιγουρα το εχει ψαξει δε νομιζω να το συμπεραινει απο μια πηγη μονο ή μια εμμονη ιδεα.

Σ’ αυτή την κουβέντα, αλλά και σε μερικές άλλες, είχα διαφωνήσει για με τις απόψεις κάποιων φίλων ότι το ρεμπέτικο ονομάστηκε έτσι απ’ τον Πετρόπουλο ή ότι ο Πετρόπουλος έφερε αυτό το χαρακτηρισμό ως νεολογισμό ή τέλος πάντων ότι το ρεμπέτικο ονομάστηκε έτσι εκ των υστέρων και ότι στην εποχή του δε χρησιμποιούσαν αυτή την ονομασία. Αντίστοιχες διαφωνίες υπήρξαν και για το χαρακτηρισμό του ρεμπέτη μουσικού ως …ρεμπέτη.
Στην έκφραση των διαφωνιών μου είχα πει ότι υπάρχουν πολλά στοιχεία που στηρίζουν την (αντίθετη) άποψή μου: Στίχοι παλιών τραγουδιών, αφηγήσεις παλιότερων φωτογραφίες…
Μια και έχουμε πια την τεχνική δυνατότητα ας αρχίσουμε απ’ το τελευταίο: