Γειά χαρά στους μάγκες του Περαία,της Μάνης,των Ιωαννίνων και όλων των περιχώρων…Πρόσφατα άρχισα να ασχολούμαι με το φαινόμενο της κιθάρας.Έχω όμως κάποια κολληματάκια…Έχουμε ένα τραγούδι.Γνωρίζουμε το δρόμο του και το σόλο του μπουζουκιού.Πώς καταλαβαίνω τι συγχορδίες θα παίξω(εννοώ αν υπάρχει μουσικός κανόνας)?Ξέρω οτι ο κάθε δρόμος έχει κάποιες ορισμένες συγχορδίες.Όμως μονάχα ορισμένες απο αυτές χρησιμοποιούνται σε κάθε κομμάτι.Τί σχέση υπάρχει ανάμεσα στη νότα του μπουζουκιού και στη συγχορδία της κιθάρας?Και τέλος αυτό το πανέμορφο πέρασμα απο τη μία συγχορδία στην άλλη είναι απλά ένα μπάσο σόλο στην κιθάρα?
Συγχωρέστε με για τους μουσικούς όρους που χρησιμοποιώ,αλλα μόνο αυτούς ξέρω τώρα.ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ-Όσοι ασχολούνται με τετράχορδα να μην απαντήσουν…
Θα σου μιλήσω με “μη μουσικούς” όρους.
Η διαφορά ανάμεσα στο ΑΚΚΟΡΝΤΟ και τον ΔΡΟΜΟ, είναι πως το πρώτο λειτουργεί καθέτως (δηλαδή συγχρόνως και παράλληλα), ενώ ο Δρόμος εξελίσεται οριζοντίως (γραμμικά, δηλαδή η μία νότα μετά την άλλη.
[Πρέπει να πω εδώ πως Δρόμος και Μακάμι ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΟ ΙΔΙΟ ΠΡΑΓΜΑ].
Ετσι, χοντρικά φερ΄επείν, μπορούμε να πούμε πως η κιθάρα παίζει τις νότες του Δρόμου σε ακκόρντο (δηλαδή συγχρόνως), και προβλέπει την αλλαγή του δρόμου (ή της παραλλαγής του δρόμου) και την προετοιμάζει με το σχετικό ακόρντο.
Τώρα, υπάρχει μιά διαφορά.
Οι περισσότεροι δρόμοι, περιέχουν και ΜΙΚΡΟΤΕΡΟΥΣ ΤΟΥ ΗΜΙΣΕΩΣ ΤΟΝΟΥΣ, κι αυτά είναι τα περιβόητα “μπεμόλια” των λαικών, και σ΄αυτά η κιθάρα δε μπορεί παρά ν΄ακολουθήσει με ένα “μπάσο σόλο” που λες κι εσύ. Διότι η κιθάρα είναι συγκερασμένη (δηλαδή με τάστα) ενώ το ούτι λ.χ. είναι ασυγκέραστο.
Με μιάν εξαίρεση: Ο δρόμος ΝΙΑΒΕΝΤΙ (ΝΑΧΑΟΥΝΕΤ λέγεται στην αραβική) είναι ένας δρόμος (όπως και το αντίστοιχο μακάμι) που ΔΕΝ ΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΕΙ ΜΙΚΡΟΤΕΡΟΥΣ ΤΟΥ ΗΜΙΣΕΩΣ ΤΟΝΟΥΣ. Αυτό επέτρεψε στον μεγάλο Γιάγκο Αλεξίου (Γιοβανίκα) να δημιουργήσει το μοντέλο του ΣΜΥΡΝΕΙΚΟΥ ΜΙΝΟΡΕ (ή ΜΙΝΟΡΕ ΤΣ΄ ΑΥΓΗΣ) που επιδέχεται ακόρντα σ΄όλο το μήκος του, κι έτσι άνοιξε το δρόμο όχι μόνο στο ΜΙΝΟΡΕ ΤΟΥ ΤΕΚΕ του Χαλκιά (το μπουζούκι έχει τάστα), αλλά και στα ματζορομίνορα (Τζιβαέρι, Μπουρνοβαλιό κ.ο.κ.)
Ελπίζω να έγινα κατανοητός.
Φέρρης
Μαθήματα “δι’ αλληγροφίας” ψάχνεις ρε Κάβουρα;
Οταν κατεβαίνεις στις διακοπές, ν’ αφήνεις και λίγο τη γυναίκα και να 'ρχεσαι κοντά μας να βλέπεις μόνος σου. Ο σίγουρος τρόπος να μάθεις να ακομπανιάρεις είναι να κάτσεις να …ακομπανιάρεις.
Θα μπορούσα να σου πω δυο-τρία πράγματα κι από δω, αλλά δεν το κάνω γιατί είσαι σκέτη λούφα.
ΑΝ
Και όμως - μιας και αναφέρθηκε - ο Νιαβέντ, κατ’ άλλους, έχει τόνο μικρότερο του μισού: Η 4η βαθμίδα έλκεται από την 5η κατά τι (πιθανόν κατά 2/72)!
Ας πούμε με κλίμακα Ρε, η Σολ# είναι πλησιέστερα στην Λα. Είναι οξύτερη, ανάμεσα στην Σολ# και στην Λα. Βέβαια, είναι “στολίδι” και όχι συστατικό της. Ανετα σολάρεις με Σολ# και δεν το παίρνει χαμπάρι κανείς. Δοκιμάστε το πάντως. Απλά θέλει λίγο “τράβηγμα” η χορδή σε εκείνο το σημείο.
Αυτό μου το είχε πεί το 1982 ένας μεγάλος λαϊκός /δημοτικός οργανοπαίχτης: ο Λευτέρης ο Τζέμος. Απο τότε ο Νιαβέντ ηχεί διαφορετικά στο αυτί μου.
ΚΚ
Αμάν, βρε Κώστα, δεν αφήνεις ψίχουλο να πέσει χάμω…
Εντάξει, “η 4η βαθμίδα έλκεται από την 5η κατά τι (πιθανόν κατά 2/72)!”, αλλά αυτό είναι μιά παρέκλιση του νιαβέντ, και δεν είναι απαραίτητο να χρησιμοποιηθεί.
Ο Γιοβανίκας (κι αυτό είναι το μεγαλείο του Μινόρε του) χρησιμοποίησε τη βασική δομή του Νιαβέντ (ή Ναχαουέντ), γιά να το δέσει με τις Δυτικές αρμονίες (ακόρντα), κι άμα λάχει με τη φωνή του Τσανάκη ή της Παπαγκίκα, ή το (άταστο) βιολί του ιδίου, να περάσει στο… 2/72, το ακόρντο υποχωρούσε και κράταγε μόνο το ίσον. Αυτό το πάντρεμα της Δυτικής Παράλληλης Αρμονίας με την Ανατολίτικη Γραμμική Μονοφωνία είναι μοναδικό στον κόσμο, και γι αυτό επιμένω τόσο πολύ:
ΤΟ ΜΙΝΟΡΕ ΤΟΥ ΓΙΟΒΑΝΙΚΑ (και στη συνέχεια ΤΟΥ ΧΑΛΙΚΙΑ) ΕΙΝΑΙ (γιά μένα) ΤΟ ΙΔΑΝΙΚΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ. Και όλα τ’άλλα είναι τρίχες και υπεκφυγές.
Οταν πιά έρχεται το “πρίμο-σεγκόντο” (Παπαιωάννου, Χατζηχρήστος, Μπαγιαντέρας, Τσιτσάνης, Καπλάνης κ.λ.) είναι γιά να εξοστρακίσει εντελώς τα μπεμόλια, ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΕ Ο ΨΑΡΟΥΔΑΣ ΤΟ 1937 ΓΙΑ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟ ΤΟΥ ΜΕΤΑΞΑ (που ήταν Κεφαλονίτης), κι αυτό δεν έγινε με τη μεσολάβηση του Παπαιωάννου, αλλά του ίδιου του Τσιτσάνη, που ΕΠΑΙΞΕ ΜΕ ΤΟ ΜΠΟΥΖΟΥΚΙ ΤΟΥ ΤΟ ΜΙΝΟΡΕ ΤΟΥ ΧΑΛΚΙΑ ΣΤΟΝ ΜΟΥΣΙΚΟΛΟΓΟ ΛΟΓΟΚΡΙΤΗ ΕΝΤΙΜΟΤΑΤΟ ΚΥΡΙΟ ΙΩΑΝΝΗ ΨΑΡΟΥΔΑ.
Ο καυγάς γιά τα μπεμόλια χρονολογείται από τον 19ο αιώνα, και εντάσσεται στη διαμάχη αν είμαστε Ανατολίτες ή Δυτικοί. Η λογοκρισία της… μουσικής (άλλο ένα μοναδικό φαινόμενο στον κόσμο, το Αργεντίνικο ταγκό είναι άλλη περίπτωση κι έχει σχέση με την ηθικολογία περί χορού) έγινε γιά να ξεμπερδεύουνε με τα λεγόμενα “Τουρκομερίτικα”, γιατί τους δημιουρούσαν ενοχές γιά την Καταστροφή της Σμύρνης.
Αλλο τίποτα;
Κώστας Φέρρης
Xρωστέα Παντόπουλε του Φεσοκλή (ανυπομονώ να γνωρίσω τον πατέρα σου), εν συντομία σου λέω ότι η κιθάρα ως συνοδευτικό (κατ’ εμέ κύριο) όργανο των ρεμπέτικων αποδίδει κατά βάση χρησιμοποιούμενη ως μπάσο. Mην έχεις στο νου σου απλώς την εναλλαγή των συγχορδιών.Για τον λόγο αυτό πρέπει απαραιτήτως να μάθεις να παίζεις και τις κλίμακες στην κιθάρα.Δεν αρκεί να μάθεις τις συγχορδίες.Kάποια στιγμή θα σου δείξω μερικά πράγματα.
Eίμαστε ξεφτίλες, διότι απέχουμε μόνο δύο οικοδομικά τετράγωνα και συζητούμε μέσω του forum.(Mάλλον πιο ξεφτίλας είμαι εγώ διότι σου απάντησα…)
Kαλά κάνει και σου τα χώνει ο Άρης. Kάτι ξέρει το παιδί…
Σας το λέω από τώρα, δεν πρόκειται να εμπλακώ σε κανέναν καινούργιο καυγά, και θα πω δυό λόγια μιά κι έξω γιατί με καίει.
(Αν θέλει, ας με συμπληρώσει ο Φραγκίσκος, πούναι σοβαρός άνθρωπος).
Η κουβέντα του τύπου “μ΄αρέσει” ή “δε μ΄αρέσει” το βιολί ή το μπουζούκι, δεν έχει νόημα. Είναι αλήθεια πως ακόμα δεν έχουν μπει τα πράγματα στη θέση τους με την υπάρχουσα βιβλιογραφία, αλλά λίγο ως πολύ έχουν ξεκαθαρίσει τα τελευταία χρόνια:
Με την ίδρυση του Ελληνικού Κράτους, κάτι από κεκτημένη ταχύτητα της Επανάστασης με τις Μαρς και τις μεταγλωτισμένες Μασαλιώτιδες, κάτι οι Βαυαροί και τα κόλπα τους, άρχισε ν΄αναπτύσσεται το Αστικό Δυτικότροπο Τραγούδι, που στον 20ό αιώνα θα γίνει “Ελαφρό”.
Παράλληλα όμως, το Δημοτικό και Παραδοσιακό, βοηθούσης και της συσσώρευσης πολιτών στις μεγάλες πόλεις, μετατρέπεται σιγά-σιγά σε Αστικό Λαικό Τραγούδι, και είναι πολύ δημοφιλές στα λαικά πλήθη και τους διανοούμενους. Σ΄αυτό το τραγούδι, είναι κυρίαρχο το βιολί, προφανώς γιατί αυτό χρησιμοποιούσαν οι δημοφιλέστεροι οργανοπαίκτες, τουτέστιν οι Μικρασιάτες (βλέπε Χατζηπανταζή και τα Καφέ Αμάν του 19ου αιώνα).
Η διαμάχη ανάμεσα στους “Ανατολιστές” και τους “Δυτικότροπους” έχει ξεκινήσει.
Στα τέλη του 19ου αιώνα, δημιουργούνται οι Εστουδιαντίνες, που αποτελούνται από μορφωμένους μουσικούς, που παίζουν τόσο τις Δυτικότροπες “καντάδες” όσο και τους Ανατολίτικους τρόπους, αλλά με πολύ σορόπι.
[Εκεί πάνω εμφανίζεται κι ο Γιοβανίκας, που συνεργάζεται ακόμα και με τις Εστουδιαντίνες].
Ρεμπέτικο, στην “επίσημη” και αναγνωρισμένη σκηνή (πάλκα ή πανηγύρια) δεν υπάρχει, παρά μόνο ίσως περιστασιακά. Το ρεμπέτικο είναι ακόμα αδέσποτο και αδιαμόρφωτο, και παίζεται μόνο στα καταγώγια και τα μπορντέλα, ξεπέφτει μόνο σε κανένα Καφέ Αμάν χάριν αστεισμού.
Τα όργανα του ρεμπέτικου, είναι αυτά που μεταφέρονται εύκολα και λαθραία (μπαγλαμάς, τζουράς, μπουζούκι στην καλύτερη περίπτωση).
(Επεται Συνέχεια).
Μέρος δεύτερο
Στις αρχές του 20ού αιώνα, έχομε:
- Δημογραφική έκρηγη.
- Μετανάστευση κυρίως στην Αμερική
- Μικρασιατική Καταστροφή
Αυτά τα φαινόμενα (στην Αμερική μετανάστευσαν και… 15.000 ληστές με τους τζουράδες τους!) δημιουργούν ένα ενδιαφέρον γιά το τραγούδι του περιπλανόμενου και αποδιωγμένου, που είναι το ρεμπέτικο, αδέσποτο ως τότε. Και οι Σμυρνέικες Κομπανίες του Πειραιά (προσοχή, όταν λέμε “Σμυρνέικα”, εννούμε τα μετά το 22 Πειραιώτικα σαντουρόβιολα) φλερτάρουν με το λούμπεν προλεταριάτο, και μην ξεχνάτε πως είναι οι λούμπεν Μαγαζάτορες του Πειραιά που τους δίνουν δουλειά) και γράφουν μεταξύ άλλων κάποια… ρεμπετότροπα αν μου επιτραπεί ο όρος. Μην ξεχνάτε ακόμα πως τα περισσότερα τραγούδια του Τούντα και του Παπάζογλου, είναι κάτι σαν Αθηναικά και Επιθεωρησιακά (Βαρβάρα, Μου φαίνεται κ.λ.).
Η Αναγνώριση του ρεμπέτικου και η κλασική περίοδος, έρχεται με:
- Τη διακογράφηση μπουζουκιού στην Αμερική (Χαλκιάς).
- Το ανέβασμα της Τετράδας στου Σαραντόπουλου.
- Τη δισκογράφηση της Τετράδας.
Η Κλασική περίοδος του ρεμπέτικου (δηλαδή η περίοδος όπου το ρεμπέτικο αναγνωρίζεται επισήμως από την κοινωνία, διακρίνεται σε δύο μεγάλες περιόδους:
α) Την Πειραιώτικο (μπουζουκομπαγλαμάδες)
β) Την Αθηναική (πρίμα-σεγκόντα).
Από κει και πέρα το Χάος.
Κώστας Φέρρης
Το χάος!
Ομως ζήσαμε να δούμε την επιστροφή. Το «Ρεμπέτικο Νο2» - χωρίς να εννοώ την ταινία Φέρρη βέβαια!
Για την επιστροφή αυτή τι έχουμε να πούμε;
Είναι ο γδικιωμός για την αδικία;
Είναι η ποιότητα που δεν αφανίζεται με αστυνομικά μέτρα;
Είναι η ελαφρότητα του “χάους” (όπως ορθά είπες) που δεν αντέχεται πλέον;
Στα πριν το 40 εκδίδεται διάταγμα της Κ.Ε. του ΚΚΣΕ του Στάλιν, που διαλύει τα καλλιτεχνικά σωματεία και τα ενοποιεί, θέτοντάς τα υπό την εποπτεία του κράτους. Ο Μαγιακόβσκυ άντεξε λίγα χρόνια και μετά μας είπε «άντε γεια».
Την ίδια περίοδο στον υπόλοιπο “δυτικό” κόσμο (ΗΠΑ, Ευρώπη) έχουμε το μέγιστο δυνατό έλλειμμα δημοκρατίας που θα μπορούσε να παρουσιαστεί.
Η πορεία προς την καταστροφή έχει διαγραφεί.
Ακολουθεί η αιματοβαμμένη νίκη των συμμάχων και η επικράτεια καπνίζει Lucky Strike υπό τους ήχους των musical made in Hollywood. Αι δημοκρατικαί ΗΠΑ με τους δορυφόρους τους (εθνικά υπερήφανες πλέον) θέλουν και μπορούν να κατακτήσουν τον κόσμο. Εχοντας αφανίσει από το χάρτη δύο πόλεις του εχθρού με το νέο όπλο που έφτιαξαν με καταπληκτικές μεταγραφές επιστημόνων από τον «εχθρό».
Ο κόσμος διαμαρτύρεται χωρίς να γνωρίζει για τι πράγμα ακριβώς. Χίπις και απλοϊκές Μ-Λ ερμηνείες για τον κόσμο νομίζουν ότι εστιάζουν αλληθωρίζοντας. Ο Πουλαντζάς αποχωρεί με ένα ταρατατζούμ, η Γαλλική «διανόηση» κάνει πλάτες στη 17Ν και η Ιταλική με τη Γερμανική ερωτοτροπούν με ταξιαρχίες και Μάϊνχοφ.
Η μουσική πλέον παρασκευάζεται στα εργαστήρια της Coca Cola, μαζί με το σκατουλί ποτό, συντροφεύοντας τον καταναλωτή σε όλες του τις εκφάνσεις.
Ολα πάνε καλά.
Το τραγούδι, η εφηβική παρθενιά και ο τρίτος κόσμος γίνονται πλέον επικερδές εμπόρευμα κι ένας μοναχικός Βαμβακάρης τραγουδάει «τα όμορφα τα γαλανά σου μάτια που μοιάζουνε σαν τα αστέρια του ουρανού».
Πιάνουν το μήνυμα αι κομπανίαι και μας σπάνε στο κεφάλι τα ξεκούρδιστα «μπουζούκια» τους ζητώντας να δώσουμε 500 φράγκα ανά κούπα μπύρας (το 1980) για να ζητήσουν είκοσι χρόνια αργότερα (οι ίδιοι και μάλιστα στα ίδια κωλομάγαζα) 25 με 30 καφετιά ανά φιάλη με τα «παρελκόμενα».
Οι πιο ψαγμένοι, μελετάνε ρίζες, φύτρες και καταγωγές. Κατατάσσουν, κατηγοριοποιούν και μουσικο-μονολογούν, σε έναν ακήρυχτο διαγωνισμό: «ποιος θα βρει το σπανιότερο».
Περιθώρια για το «καινούργιο» δεν υφίστανται. Αλλά ούτε κι αυτό κάνει σοβαρές προσπάθειες. Ο Ασημος δε μας γούσταρε και μας τόπε και από Σολ και από Ρε. Ο Σιδηρόπουλος πήρε τη βόλτα του παρομοίως.
Αυτό που εμείς ονομάσαμε ρεμπέτικο μοιάζει να είναι εδώ.
Μην έχει κουραστεί;
Μπας και θέλει να δώσει τη σκυτάλη;
Κοιτάει δώθε, κοιτάει εκείθε… Βλέπει τίποτα;
ΚΚ
Αυτό που εμείς δεν ονομάσαμε, αλλά καταλαβαίνουμε
ως ρεμπέτικο (μέσα στην σύγχρονη βαβέλ, που οι λέξεις χάνουν την σημασία τους κι εμείς προσπαθούμε να την ξαναβρούμε για να συνεννοηθούμε)ε.ιναι εδώ.Για τον απλό λόγο ότι είμαστε κι εμείς εδώ.Οι άνθρωποι που μ’ αυτό το τραγούδι εκφράζονται,διασκεδάζουν, επικαλούνται τους νεκρούς τους και τις ανάγκες τους στην πρωτογενή τους μορφή.Όσο υπάρχουν λοιπόν τέτοιοι
άνθρωποι, θα υπάρχει και το ρεμπέτικο.Μπορεί να μην προκύψει καμία μεγάλη σύγχρονη γενιά δημιουργών, αλλά θα αναπαράγεται σαν άκουσμα και σαν λειτουργική μουσική για την ψυχή μας.Γιατί ,σε τελική ανάλυση, είναι κι αυτό μία μουσική.Και οι ρίζες της δημιουργίας και της αναπαραγωγής του είναι μέσα στην ψυχή μας, όσο κι
αν προσπαθούν να το εντάξουν στα δεδομένα της οικονομικής κατασκευής τραγουδιών.Επομένως κοιτάζοντας δώθε και κείθε, βλέπει καλούς και αγνούς λάτρεις του να προσπαθούν να το μελετήσουν μέσα στον χρόνο, βλέπει κακόβουλους “μελετητές”
να προσπαθούν να το τιθασεύσουν, αλλά χαμογελάει όταν ακούει απ’ τις παρέες να βγαίνουν οι ήχοι των τραγουδιών του και άνθρωποι κάθε ηλικίας να τραγουδούν , να χορεύουν και να ζουν μ’ αυτό.
Το ρεμπέτικο ζει, γιατί είμαστε ζωντανοί εμείς που το ακούμε…
Σιγά σιγά αρχίζουμε και καταλαβαίνουμε , κάτι έχει αυτή η κωλόφαρα και θυμάται τα πάντα , δεν ξεχνάει τίποτα .
Οί Δωρικές μουσικές του Μάρκου όπου κι αν τις παίζουμε συγκλονίζουν , τα χέρια υψώνονται ψηλά και οι γυναίκες σκληρίζουν για τους άντρες τους που αγριεύουνε στον ζειμπέκικο .
Τά ποτήρια σηκώνονται ψηλά και συγκρούονται με δύναμη στον αέρα οι ψυχές σηκώνονται ακόμα ψηλότερα.
Οί ειδήμονες τα έχουν χάσει τελείως εκεί που πάνε ν αρχίσουν την νεκροτομή το πτώμα σαλεύει.
Δεν μπορεί κάτι θα χει το νερό που πίνει ετούτη η φάρα.
Θα είναι αυτό το 1/8 που περισεύει , τα 8/8 τα κουμαντάρουμε ταιριάζουνε και
στο aerobic μας , αλλά αυτό το ένα δεν μπαίνει στο μαντρί ξεκινάει την διαδικασία της μίτωσης και τσούπ ξαναγίνεται εννέα.
Τα ίδια αρχαία λόγια ξαναλέγονται και οι αιώνιοι δαίμονες ξυπνούν , ο έρωτας κάνει
παρέα με τον θάνατο και πνίγονται στα τέλια του μπαγλαμά.
Τήν σκυτάλη την πήραμε και θα την δώσουμε μαζί με τα στολισμένα σαν γκόμενες
μπουζούκια μας (είδατε ποτέ στολισμένο βιολί ή πιάνο?),το μόνο πράγμα που πέθανε είναι η ελπίδα τους οτι θα σκοτώσουν το αδέσποτο όγδοο.
Δεν χρειάζεται να κάνουμε τίποτα το ρεμπέτικο είναι αθάνατο απο μόνο του.
Ρε παιδιά,μιά ερώτηση έκανα για να μάθω κάτι στην κιθάρα,κι εσείς μου αναλύσατε την ιστορία του έθνους!!!ʼμα θέλετε να μαλώσετε ανοίχτε θέμα ¨Ο ΚΑΥΓΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΡΕΜΠΕΤΙΚΟ¨…
Προς ʼρη-Κορόνι μου έχεις απόλυτο δίκιο.Θα το εφαρμόσω φέτος το καλοκαίρι…
Προς Δήμο-Εσύ κι αν έχεις δίκιο.Πάρε τηλέφωνο όποτε μπορείς(θα πάρω κι εγώ κάποια στιγμή)…
Προς Γιωργάκη-Είσαι πολύ ενοχλητικός(Λανς).Πού κρύβεσαι ρε αναρχικέ?ΣΚΑΣΕ!!
Προς Τασία-βάλε τα γίδια στο μαντρί τώρα…
Ρε Λιάκο, που κρυβόσουνα μάνα μου τόσον καιρό; Μόλις πήρα πρέφα ότι μας συντροφεύει και ο Δήμος. Πώς πάνε οι μελέτες; Πρέπει να έχεις τελειώσει μέχρι τον Αύγουστο.
Ρίξε ρε ψηλέ κανα e-μέλι.
Καβουράκο, εμένα με λένε Κουρούνη και όχι “Κορόνι”.
Εσένα αλήθεια;
ΚΚ
Α ρε Κουρούνη… Τσάμπα πήγες στη Μάνη πέρυσι…
Το “Κορόνι” (κανονικά γράφεται “Κορώνι” και βγαίνει απ’ τη λέξη “Κορώνα”) είναι η πιο συνήθης μανιάτικη προσφώνηση. Ο Κάβουρας απευθυνόταν σε μένα. 
ΑΝ
ΠΦΓ-ΜΜ (Παγκοσμίου Φήμης Γλωσσολόγος - Μισός Μανιάτης)
ΥΓ. Ηλία τον λένε και είναι φίλος από κάτω που σπουδάζει βόρεια…
Προς ΚΚ (για το Νιαβέντι):
Πράγματι, με λίγο “τράβηγμα” το Sol# δεν ηχεί καθόλου άσχημα. Νομίζω όμως ότι θα ακουστεί σαν φάλτσο αν παίζεις παρέα με μια κιθάρα. Κι αυτό γιατί την ώρα που εσύ κοπανάς Sol# η κιθάρα κοπανάει μια ντιμινουίτα…
Θα το δοκιμάσουμε πάντως μόλις βρεθούμε.
ΑΝ
OK. Μπέρδεμα φίλε Λιάκο.
Ζμπαθάτε με αλλά τα γλωσσικά ιδιώματα που ο μέσος έλληνας καλείται να ξέρει παρά-έιναι πολλά. Οσο ήμουνα φοιτητής κάτι κατάφερνα (απο ανάγκη για καλύτερο συγχρωτισμό).
Εδεσσιανά, Θεσσαλονικώτικα, Λαρισινά, Κρητικά, Ροδίτικα, Κυπριακά, Ξανθιώτκα, Ποντιακά, Αρβανίτικα, Ρουμελιώτικα, Ηπειρώτικα, Κυκλαδίτικα, Βολιώτικα, Επτανησιώτικα, Μανιάτικα, Σπαρτιάτικα…
Α παρατάτε μας ρε!
Μάθετε μια γαμημένη Αθηναϊκή να συνενογιόμαστε.
Το Sol# είναι διακοσμητική (περαστική) - και για τον Κώστα τον Φέρρη αυτό - και ουχί μόνιμη έλξη. Είναι στιγμές που μελωδικά “πάει σα λουκούμι”. Πιθανόν στο σημείο αυτό να μην υπάρχει ανάγκη της ελαττωμένης που λές Αρη. Διαβατάρικη είναι, γιατί να την τονίσεις ντε και καλά; Δε ξέρω - ρωτάω.
Είναι και κάνα δυό τρία ακόμα, και σίγουρα άλλα δέκα που ίσως μάθω ως που να «την κάνω» από δω.
Δοκίμασε την έλξη του Do# προς το Do στον Χιτζαζκιάρ (δηλ παίξε Re Mi b -
- Sib Do τραβηγμένο Re αντί για Sib Do# - Re.
Δοκίμασε επίσης να παίξεις τον Σαμπάχ χωρίς Re! Δηλαδή Re Mi
Do# και προς τα πίσω πάλι.
Ολα αυτά είναι σαφείς επιρροές (κατάλοιπα) από την μη συγκερασμένη περίοδο της μουσικής αυτού του ρημαδότοπου. Πράγματα για τα οποία ουδείς νοιάστηκε να τα διασώσει, και εννοώ κάποιον που νάναι η δουλειά του όχι το χόμπυ του σα κι εμάς.
Για την ιστορία να πώ το εξής. Οταν έμαθα για αυτές τις “έλξεις” άνοιξε ένα νέο κεφάλαιο μουσικής: Εκεί που νόμιζα οτι οι δυτικοποιημένες μεταφορές των παλιών δρόμων είναι “στατικές”, δηλ. πατάς στα τάστα και πάει - τέλειωσε η ιστορία, μαθαίνω και ύπαρξη εξαιρέσεων.
Συζητάω απο δω κι απο κει και μαθαίνω οτι είναι συνηθέστατο φαινόμενο (έως κανόνας) οι “έλξεις” στην Βυζαντινή μουσική. Ειναι ενας απο τους λόγους που πυροδοτήθηκε η περιέργειά μου για το είδος αυτό.
Χαιρετώ
ΚΚ ΔΦΗΒΜ (Διεθνούς Φήμης Ημιμαθής Βυζαντινής Μουσικής)
Προς ΚΚ:
Το να “τραβήξεις” λίγο το Sol# ώστε να πλησιάσει πιο πολύ την La γίνεται. Το να “τραβήξεις” όμως το Do για να γίνει Do#μείον κάτι… κομματάκι χλωμό το βλέπω στο μπουζούκι. Εκτός αν θες να παίζεις σαν τον Σπόρο (πίου πίου κλπ). Το τζουρά… Ε, εκεί ίσως υποφέρεται. Εκτός αν γουστάρεις να βάλουμε ένα ελατηριάκι στον καβαλάρη κι ένα μοχλό ώστε να τον γέρνουμε μπροστά, όπως στις ηλεκτρικές κιθάρες.
ΑΝ
ΠΠΠΚΑΠ (Πατέντες,Πατέντες,Πατέντες Κι Αλλες Πατέντες)
ΥΓ. Γιατί ρε μειώνεις το …master σου; Το “Διεθνούς Φήμης” δε σημαίνει και πολλά πράγματα. Αν σε αναγνωρίζουν στη Μάλτα, στην Αλβανία, στο Μαλάουι και στη Σαμόα, διεθνής λέγεσαι. Ενώ το δικό μου το “Παγκοσμίου Φήμης”… ε σου δίνει άλλη χάρη…
Χε χε. Και βέβαια είναι δύσκολο!
Είναι δύσκολο απο τη στιγμή που έχουμε εκπαραθυρώσει το σωστό παίξιμο “αργα-και-κατανοητά” προς όφελος του πιασάρικου, ψευτομάγκικου, κομπανία του '80 στύλ, γρήγορου - όλα τα σφάζω όλα τα μαχαιρώνω - μπουζουκιού.
Τωρα (ακόμα και εμείς) παίζουμε “σωστά” αλλά ΛΑΘΟΣ. Λάθος, αφου οι μικρές λεπτομέρειες, τα γλυκάδια, έχουν εξαφανιστεί προκειμένου να βγεί η “λεβέντικη πενιά” που εντυπωσιάζει!
Απο μια άποψη, πέρασε και το μπουζούκι στον 21ο αιώνα, τι να κάνουμε; Και λοιπά και λοιπά…
Απ’ την άλλη το τετράχορδο παίξιμο σε τρίχορδο σατανά είναι και επιλογή του καθενός μας.
Ακούστε με προσοχή το μινόρε του τεκέ, το ράστε του τεκέ και άλλα οργανικά του Χαλκιά (είναι και ο Τσαούσης και καμπόσοι ακόμα).
Δεν την κατάφερε κανένας αυτή τη πενιά, όχι γιατί δεν υπάρχουν τα δάχτυλα ή η ψυχή, αλλά γιατί ΑΛΛΑΞΑΜΕ στυλάκι. Πήγαμε στο μπουζουξίδικο παίξιμο.
Στη φάση που ζούμε (χωρίς να κάνω γενικεύσεις που δεν χωράνε στο φόρουμ) επανάσταση είναι να επιμένεις να ανασκαλεύεις τα εσκεμμένα-ξεχασμένα.
Εκτός από κάτι παλαβούς που ξέρω (είναι στη παρέα μας) ποιός δίνει ένα… σαφρίδι για όργανα με παραπάνω από 12 ημιτόνια ανά οκτάβα;
Τώρα, αν εκεί είναι το κουμπί για μια πιο ανθρώπινη μουσική (ή όχι) δεν το γνωρίζω. Μπορώ όμως να βεβαιώσω οτι πρόκειται περί μιας διάστασης που ΠΟΛΥ ΕΥΚΟΛΑ την κάναμε πέρα.
Αφύσικα εύκολα.
ΚΚ - ΠΦΗ (Παγκ. Φήμης Ημιτονιολόγος)
ʼρη μου,έχεις απόλυτο δίκιο για το κορώνι.Βλέπεις ο δαίμονας του τυπογραφείου!!
Ελπίζω να συναντηθούμε κάποια φορά με όλους εσάς-Κουρούνηδες,Φερητζήδες κτλ.
Προς Γιώργο-Μιλάς πολύ πρόστυχα!!!Σου στέλνω ι-μέλι…