Επειδή το δεξί χέρι είναι σπουδαίο κεφάλαιο για τον μπουζουξή θέλω να μάθω που μπορώ να βρώ ποικιλία από πένες.Όταν λέω ποικιλία όμως θέλω ποικιλία!Παλιά κυκλοφορούσαν κάτι πένες IBANEZ μάλλον, μαλακές-μίντιουμ μικρές άσπρες με μια γωνία.Το εργοστάσιο σταμάτησε την παραγωγή τους.Μπορεί κάποιος να βοηθήσει να βρώ κάτι με αυτά τα χαρακτηριστικά ή και να πειραματιστώ γιατί όχι με κάτι διαφορετικό;
Αν ειναι καποιος που θα εχει Ibanez αυτος ειναι ο Τρίμης που εχει την αντιπροσωπεια στην αρχη της Χαριλαου Τρικουπη κοντα στην Πανεπιστημιου.
Αλλιώς κοιταξε στο e-bay.com η e-bay.co.uk
δοκιμασε τις πενες planet waves που φερνει ο νακας, κοκκινες των 0,46mm και για πιο σκληρη την λευκη περλα 0,70mm.
Για το σχημα τωρα…παρε ψαλιδι και αυτοσχεδιασε…μονο που καθε αποτυχημενο πειραμα κοστιζει περι τα 0,60 γιουρο
(Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/ην kuzuryuu 18 Ιανουάριος, 2006)
Δοκίμασε και τις πορτοκαλί 0.60 ψαλιδισμένες στο σχήμα της τριγωνικής φέντερ.
Ευχαριστώ πολύ παιδιά. Το κόλπο με το λιμάρισμα εφαρμόζω κι εγώ αλλά ψάχνω παράλληλα κάτι τυποποιημένο μήπως και βολευτώ!
Εγώ ψάχνω ενα μηχανουργό μήπως μου φτιάξει μια σγρόμπια στο επιθυμητό σχήμα ωστε με μια σφυριά να κοβει την πενα και μετα, να θέλει μόνο λίγο λιμάρισμα. αν έχει κανεις κανενα φιλαράκο να μας την φτιάξει, λύσαμε το πρόβλημα.
Έχω ένα φίλο χρυσοχόο.Θα ρωτήσω μήπως μπορεί να βοηθήσει.
παιδια εγω παιζω με μικρες τριγωνες και ειμαι πολυ ευχαριστημενος…μη δινεται σημασια στην πένα οσο στο πως θα χτυπάει η πένα στη χορδή…
Συμφωνώ κι εγώ με τον Γερογιάννη. Άλλωστε δεν υπάρχουν μαγικά. Όλοι αυτοί οι μπουζουκαραίοι που ακούμε έχουνε λιώσει κιλά πέννες για να φτάσουν σ’ αυτό το επίπεδο.
Γι’ αυτό Πάνο θα σου πρότεινα, βρες ένα τύπο πένας να σου ταιριάζει και συνέχισε (υποθέτω ότι κάνεις ήδη) τις ασκήσεις σου για το δεξί. Μετά ακόμα και με κουμπί θα σκοτώνεις…
Δυστυχώς καθώς λιώνεις τις πενες και περνανε οι δεκαετίες, αυτό που στο τέλος μετράει είναι να μην διαλύσεις τα χέρια σου. Πρέπει να βγάζεις την πιο γεμάτη πενια, με την ελάχιστη δυνατή καταπόνηση.Ολες τις πενες θα τις συνηθίσεις αλλα η σκληρότερη απο 0.75 λογω τις ανελαστικότητας της θα σε ζορίσει ποικιλοτρόπως, ενω η μαλακότερη του 0.58 θα σε αναγκάσει να κοπανας.
Οσο για τις ασκήσεις στο δεξί, πρέπει να είσαι σίγουρος οτι φτιαχνεις και δεν καταστρέφεις.
Γιώργο κοίτα να δεις αντικειμενικά ενας τροπος υπαρχει για να βγαινει η νοτα καρυδι που λεμε…η πενα να χτυπαει καθετα και το χερι σου να ειναι οσο πιο χαλαρο γινεται…δε σημαινει οτι οταν εισαι χαλαρος δε βαζεις δυναμη…μπορεις καποιος να σπασει τη χορδη αλλα η πενα να του φευγει απ’το χερι απο την ανεση…το οτι εισαι χαλαρος σημαινει οτι ειναι χαλαρο το μυαλο σου και ετσι μπορει και δινει το χρωμα τονιζοντας τα δυναμικα σημεια αναλογα…για να ειναι χαλαρο ομως το μυαλο πρεπει να εισαι σιγουρος οτι οπως και να χτυπησεις τη χορδη θα βγαλει το σωστο ηχο και οτι το κομματι που παιζεις το κατεχεις…δηλαδη πρεπει να νιωσεις ασφαλεια και το μυαλο σου να μην ειναι πως χτυπαει η πενα και τι θα παιξω τωρα με αποτελεσμα να σφιγγεσαι απ’το αγχος και τοτε να χαλας τα χερια σου…για να γινουν ομως αυτα οπως ειπε και ο ισαακ χρειαζονται τονους πενας που σημαινει πολλες ωρες μελετη…οποτε φτανουμε στο ιδιο σημειο γιατι η ανεση και η χαλαροτητα που λεμε δεν ερχεται απ΄τη μια μερα στην αλλη…
Η άνεση δεν έρχεται απο τη μια μέρα στην άλλη.Σωστο.Δυστυχώς μπορεί να μην έρθει και ποτέ.Ξεκινήσαμε πολλοί την δεκαετια 1975 με 1985 τοτε που δουλεύαμε 7 μέρες τη βδομάδα.Κι όμως, η μεγάλη πλειοψηφία δεν τα κατάφερε.Οχι απο έλλειψη μελέτης.Απο λάθος μελέτη.Λάθος χειρισμούς που ακόμη και σημερα επαναλαμβάνουν, γιατι εχουν πια στηρίξει ενα ολόκληρο ρεπερτόριο πάνω τους.
Κοίτα τωρα πάει αλλού το θέμα…από ένα σημείο και μετά ειναι και θέμα διδασκαλίας…δηλαδή πρέπει οι δάσκαλοι όλοι να μαθαίνουν στους μαθητές το τι σημαίνει βάζω δύναμη και το σημαίνει χαλάω τα χέρια μου απ’το σφίξιμο…το ότι κάποιος παίζει δυνατά και αυτό έρχεται από την πολύ μελέτη…η ταχύτητα δεν παίζει κανένα ρόλο…όλα ειναι μέσα στο μυαλό σου…αν φτάσεις σε ένα σημείο όπου μπορείς με το μυαλό σου να ελέγχεις τις κινήσεις και όχι σφίγγοντας τα χέρια σου τότε από τη μια μέρα στην άλλη θα δεις διαφορά όχι μεγάλη αλλά θα δείς ποσο πιο άνετα θα πηγαίνει το χέρι σου και μετά δικό σου θέμα να το βελτιώσεις…ξεκίνα σήμερα και χτύπα όσο πιο χαλαρά μπορείς το χέρι σου άσχετα με την ένταση…αν μελετήσεις έτσι ένα μήνα θα δεις ότι στο τέλος του μήνα θα παίρνεις αυτιά από την ένταση…και χωρίς να χρειάζεται να σφίγγεσαι…
Το σίγουρο είναι ότι ο Γιώργος Νικολέρης δεν χρειάζεται μαθήματα.Είναι ο ένας εκ των δύο μπουζουξήδων της Αθηναικής Κομπανίας αν κατάλαβα καλά, έτσι Γιώργη; Τώρα για την πένα θέλω να πώ κι εγώ με τη σειρά μου ότι όπως σωστά παρατηρήσατε ζητούμενο είναι η άνεση με γεμάτο ήχο.Το κάθε χέρι είναι διαφορετικό και βρίσκει την επιθυμητή συνοχή(χέρι-πένα) σε άλλο υλικό,ή σε άλλη ελαστικότητα.
Τώρα βέβαια μου ήρθε ένα γενικότερο, πιο θεωρητικό θέμα “Η ΠΕΝΙΑ” που θα ήθελα τη γνώμη σας.Εκεί η λεπτομέρεια μετρά περισσότερο.Ο κάθε παίκτης έχει καταλήξει σ’έναν ήχο που τον ικανοποιεί.Το ζήτημα της πενιάς είναι θέμα ευρύτερο, είναι άποψη, είναι άκουσμα.Μέσα από τη μελέτη κερδίζεις πράγματα πρακτικά αλλά το κάτι παραπάνω είναι που κάνει πάντα τη διαφορά.Εμένα πχ δεν με φτιάχνει ποτέ ο Πολυκανδριώτης όσο τεχνικά και “στρογγυλά” να παίζει.Ενώ αν ακούσω το Βλάχο μπορεί να πιώ μισό μπουκάλι ουίσκι χωρίς να το καταλάβω.Δεν ξέρω, τις καρφώνει πιο αλήτικα! Κάποιος μπορεί να πεί ότι είναι λίγο σκληρός παίκτης, παίζει κοντά στο καβαλάρη κλπ. Αλλά αυτά είναι γούστα και άποψη πάνω απ’όλα.Εκεί πρέπει να επικεντρωθεί η μελέτη.Ν’ακούσει ο μαθητής πολύ ταξίμι Παπαιωάννου, Τατασσόπουλο και γενικά παλιά φρουρά.Η δικαίωση είναι όταν σταματάει το κοινό να μιλάει και ακούει το ταξιμάκι λέγοντας όχι “τρέχει, έχει μελετήσει” αλλά “φέρε παιδί άλλο ένα μπουκάλι, εδώ θα κάνουμε γούστα μέχρι το πρωί”.Τώρα θα σας μεταφέρω και κάτι που πλανιέται ως άποψη σε μαθητές-μπουζουξήδες γνωστού ωδείου με επικεφαλής γνωστούς δεξιοτέχνες επαγγελματίες: “Η αξία του ρεμπέτικου περιορίζεται σε τριάντα-σαράντα τραγούδια”.Αλλά εδώ ο Θεοδωράκης είπε ότι οι κομπανίες βγήκαν με πολιτική απόφαση για να χτυπήσουν το πολιτικό τραγούδι(για να γελάνε και τα μωρά)περιμένουμε από το κ…ο της μυλωνούς καλλιγραφία. Κι άλλο ένα χαριτωμένο: Μπαίνει ο Μαργαρίτης και κατευθύνεται προς τον δάσκαλο.Σύσσωμη η παρέα των μαθητών πάιζει το “Δε με νοιάζει μη σε νοιάζει”. Τελειώνουν και κάποιος “σκαλίζει” το “απόψε είναι βαρειά” του Μητσάκη.Ο Μαργαρίτης επιδοκιμάζει τον “παραβάτη” και ο δάσκαλος ρωτάει ποιό είναι το τραγούδι!!!Ηθικό δίδαγμα:Τι να τον κάνω εγώ αυτόν το μπουζουκοδάσκαλο αν βγάζει μηχανές τζουκ-μπόξ μπουζουξήδες χωρίς να κατευθύνει και λίγο αισθητικά το μαθητή ν’ακούσει τραγούδια γραμμένα από μπουζουξήδες για μπουζούκι.Πρέπει να χείς άποψη πριν καταλήξεις στον ήχο που θέλεις να βγάλεις.Ο Παπαιωάννου έπαιζε με δύο δάκτυλα στο αριστερό χέρι.Αν με ρωτήσετε ποιός παίζει καλύτερα ο Καραντίνης ή ο Παπαιωάννου και με την απειλή ηλεκτρικής καρέκλας στην δεύτερη επιλογή, εγώ πάλι το νούμερο δύο θα διαλέξω!
Βουνο το δίκιο σου Παναγιώτη.Μια και αναφέρθηκες προσωπικα σε μένα και το φίλο μου το Μανώλη, θέλω να επισημάνω κάτι.Τα τηλεοπτικά έχουν κολλήσει ουσιαστικα σε πεντε εξι σολίστες. Καθώς παιζουμε κοντα σε άλλους μπουζουξήδες όχι τοσο προχωρημένους, δημιουργούνται λάθος εντυπώσεις.Πλακώνουμε και τα δεκαταέκτα σε τέμπο 200 και κολάνε τις κάμερες και μας παρουσιάζουν σαν… υπερμπουζουξήδες στα μάτια του ανύποπτου τηλεθεατή.Μέγα λάθος και αδικία.Δεκάδες τρομεροί σολίστες υπάρχουν σε όλη την Ελλάδα που κάλιστα μπορεί να είναι και καλύτεροι, και είναι αποκομένοι απο τη δισκογραφία και το χαζοκούτι…Με βάση το παραπάνω σκεπτικό, βλέπω οτι έχει ουσία και η οπτική γωνία του φίλου Γερογιάννη, αφού μάλιστα εχουμε να κάνουμε με ένα θέμα πολυδιάστατο.
Για να ξεκινήσει ένας ενδιαφέρων προβληματισμός για την πενα σε προχωρημένο επίπεδο, προτείνω να αναλύσουμε το φραζάρισμα των 2 πρώτων μέτρων απο την εισαγωγή των Γλάρων.Αν βέβαια η παρέα θέλει ας προτείνει κάποιο άλλο θέμα.
1 «Μου αρέσει»
Ενδιαφέρον μου ακούγεται.Εσύ διδάσκεις κιόλας. Τώρα δεν ξέρω αν ο τίτλος “πένα” είναι ορθός. Άνοιξα την κουβέντα με βάση την πένα(σαν υλικό, ελαστικότητα, μέγεθος).Τώρα η συζήτηση θα κινηθεί ευρύτερα στο αντικείμενο δεξί χέρι-τεχνική-πενιά.Πολύ ωραίο θέμα για όλους τους μπουζουξήδες.Οι διαχειριστές αν χρειαστεί θα το τοποθετήσουν αλλού με άλλο τίτλο.Προχώρησε την κουβέντα και σίγουρα στο φόρουμ ενδιαφέρει πολλούς η πενιά είτε πρακτικά-τεχνικά είτε φιλοσοφικά-αισθητικά.
Να ρωτήσω και κάτι άλλο(όλα μαζί άρτσι,μπούρτζι και λουλάς!!!).Έχω διδαχθεί κλασσική κιθάρα μέχρι το πτυχίο αλλά εδώ και δεκαπέντε χρόνια παίζω παράλληλα φανατικά τρίχορδο.Η αλήθεια είναι ότι δεν μελετάω 5 ώρες τη μέρα ασκήσεις για να παίξω τις πενιές Μπέμπη 5 φορές πιο γρήγορα από τον Μπέμπη στο 220 του μετρονόμου.Έχω διδαχθεί πράγματα είτε κλέβοντας οπτικά είτε σε προφορική συζήτηση για διάφορα τεχνικά θέματα.Ο προβληματισμός μου εντοπίζεται στην διδακτική διαδικασία.Δηλαδή θέλω να μάθω πως συνηθίζεται σήμερα ο δάσκαλος να διδάσκει στον μαθητή τον ήχο που θα βγάλει.Κι αν του διδάξει έναν τρόπο να κρατά το όργανο ή την πένα και βγάλει έναν ήχο ικανοποιητικό που έχει ο δάσκαλος στο μυαλό του, τελείωσε, αυτό ήταν, έκλεισε το ζήτημα; Ή μήπως ξεκινά η διαδικασία έτσι κράταγε ο Χιώτης το όργανο έτσι έβγαινε αυτός ο ήχος έτσι ο άλλος, ψάξε κι εσύ παρακάτω.Μπορεί να γίνει το μπουζούκι “ακαδημαικό” τελικά; Έτσι κρατάς το μπράτσο(γωνία ψ),έτσι χτυπάς την πένα, κλίση 15%,1+1=2. Τελικά ο δάσκαλος βγάζει στον μαθητή αυτό που έχει ο πρώτος στο μυαλό του ή τον αφήνει να ψαχτεί.Κι αν το ψάξιμο αρχίζει και ξεφεύγει δεν είναι πρόβλημα το που θα καταλήξει; Δεν αλλοιώνεται το παίξιμο ενός παίκτη αν τη μια μέρα προσπαθεί να μιμηθεί το “Σε διώξαν απ’ τη Κοκκινιά” και την άλλη μέρα “το άγαλμα”; Πως ξεπερνιούνται αυτές οι δυσκολίες; Μια παρτιτούρα δεν αποτυπώνει με τίποτα το παίξιμο του Σπόρου πχ στο “Άσπρο πουκάμισο φορώ”.Πως ξεπερνιέται αυτή η ανάγκη να διδάξεις (η διδασκαλία προυποθέτει μέθοδο, βήματα, τυποποίηση) και να διασωθεί παράλληλα η μαγεία της ελευθερίας του μπουζουκιού, το ξεχωριστό αυτό φαινόμενο να παίζουν δύο παίκτες το ίδιο τραγούδι τις ίδιες νότες και αξίες και να προκύπτει τόση διαφορά.(Μου’ρθαν τώρα στο μυαλό τα καβουράκια που αν θυμάμαι έχουν παιχτεί από Τατασσόπουλο με Μπίνη,από Τσιτσάνη ή Αγγέλου με Νίνου και Παπαιωάννου με Ντάλια).Τρείς ίδιες και μαζί τόσο ανόμοιες εκδοχές.
Κοίτα Παναγιώτη τώρα έβαλες το μαχαίρι στο κόκκαλο.Από καιρό περιμένω κάποια τέτοια συζήτηση.Κοίτα να δεις παρόλο που είμαι τελοιόφοιτος ωδείου ειδικά τα ελληνικά ωδεία δεν τα έχω σε καμμιά εκτίμηση και ειδικά στη διδασκαλία μπουζουκιού.Το μπουζούκι είναι όργανο για ανθρώπους παρορμητικούς.Αν μπούμε στη λογική των κλασικών δηλαδή αυτή που έλεγες γωνία Ψ και κλίση 15%,1+1=2 καϊκαμε.Ο μαθητής μένει τόσο προσηλωμένος στη θέση και στη μόστρα και χάνει όλο το συναίσθημα…δε λέω υπάρχουν ορισμένοι κανόνεςόπως οι κανόνες πένας που κάθε μαθητής πρέπει να τους κατέχει για να μη δυσκολεύει τη ζωή του.Αλλά αν ο μπουζουξής δεν είναι ταξιμιτζής και μείνει προσηλωμένος στην παρτιτούρα και στο μετρονόμο…πάει αυτή ήταν η εποχή των μπουζουξήδων…
Ο κάθε άσχετος τη σήμερον ημέρα γράφει μουσική και παρτιτούρα…προσπαθεί να γράψει μέχρι και ταξίμια…όπως υπάρχουν ορισμένες μέθοδοι δεν θα τις ονομάσω…συμφωνείτε κύριε Νικολέρη…;
Συμφωνώ απολύτως.Γραφοντας το ταξίμι στο χαρτι κάνουμε μια τρύπα στο νερό.Οσο για τις μεθόδους είναι ακριβώς οπως τα λές και,πράγματι, παμε να βάλουμε το μαχαίρι στο κόκκαλο.Κατα τη γνώμη μου, που, σε καμμιά περίπτωση βέβαια να μην θεωρηθεί αλάνθαστη και πληρέστατη, υπάρχουν κάποια δεδομένα. 1.καλή πενιά είναι η επιθυμητή πενιά.μία καλοπαιγμένη φράση χρειάζεται εκφραστική άρθρωση και οχι μια σειρα απο ομοιόμορφους ήχους. 2.Οι αργές φράσεις μας δίνουν τη δυνατότητα να επιλέξουμε άρθρωση.Πχ η απλή φράση ρε μι φα σολ άν παιχτεί με όλες τις πενιές προς τα κάτω προκαλεί έντονη προωθητική αίσθηση προς το σολ, ενώ αν παιχτεί με πενιά πάνω κάτω θα προχωρήσει στο σολ χαλαρά. Σε πιό περίπλοκες φράσεις μια ατυχής επιλογή θέσεων άρσεων θα τις κάνει να ακουστούν σαν κακοχτυπημένες, κιας είναι ωραίες οι πενιές. 3.σε γρήγορες φράσεις με αλλαγή χορδής, πού αναγκαστικά θά παιχτούν πάνω κάτω, γίνονται οι μεγαλύτερες γκάφες απο επίδοξους δασκάλους. κάτι που πολλοί αγνοούν συστηματικα είναι οι τρείς ποιότητες αλλαγής χορδής. βολική, άβολη, πολύ άβολη.η ποιότητα της αλλαγής πρέπει να συνεκτιμηθεί με την δυσκολία της δακτυλοθεσίας του αριστερού χεριού, και να βρεθεί η καλύτερη εκδοχή. όχι να παίζουμε ότι βολεύει το αριστερό και να κατηγορούμε μετα το δεξί πού δεν βγάζει τον επιθυμητό ήχο, που σφίγγεται κλπ. 4. δεν ειναι δυνατόν με ένα τύπο πενιάς να ανταποκριθεί το όργανο σε όλες τις περιοχές του.Η λα χορδή στα πρώτα τάστα δεν θα δώσει όγκο αν δεν βυθίσουμε την πένα.Οι πενιές στη μουργκάνα πρέπει να είναι πιό κοφτες και απότομες.
Ας σχολιάσουμε τα παραπάνω και ας προσθέσουμε οτι χρειάζεται για να φτιάξουμε τη βάση της ανάλυσής μας. Και πάνω στην πάνω στη βάση αυτή κάτι καλό θα βγεί μακρια απο σοφιστείες και αφηρημένα μαθηματικά.
Αυτή η τυποποίηση της διδασκαλίας που παρουσιάζεις έχει μεγάλη χρησιμότητα.Βέβαια το άκουσμα αποσαφηνίζει στη συνέχεια τι εννοείς ακριβώς.Αυτό γίνεται πρακτικά αντιληπτό όταν ακούς έναν άπειρο μουσικό που πιάνει πρώτη φορά ένα μπουζούκι και παίζει το ζειμπέκικο της Ευδοκίας.Ακούς ήχους στη σειρά γιατί απλά δεν έχει την αίσθηση της συρμάτινης χορδής του μπουζουκιού, της ταστιέρας, δεν ξέρει πως να χτυπήσει την πένα ωστε το όργανο να “γεμίσει” το χώρο με τη φωνή του.Προχώρα και την ανάλυση μιας συγκεκριμένης φράσης έτσι σαν οδηγό,(δεν εννοώ μάθημα).Απλά επειδή σίγουρα υπάρχουν άτομα που με πάθος ξεκινούν ίσως τώρα τη μελέτη του οργάνου είναι νομίζω σημαντική ενότητα για το φόρουμ ένας μπούσουλας για την διευκόλυνση του παίκτη στη χρήση του οργάνου.Θα πρότεινα το “φτωχομπούζουκο” του Χιώτη αλλά καλύτερα να επιλέξεις ότι θέλεις, καθώς έχεις τη διδακτική εμπειρία.
Τέλος να συμπληρώσω ότι αυτά μπορεί να ακούγονται λίγο πεζά σαν να βάλαμε σε μια κατσαρόλα φασόλια, λάδι,ντομάτα,κλπ και σε μισή ώρα βγήκε η φασολάδα.Αλλά είναι πρακτικά χρήσιμα και ενδιαφέροντα και βγαίνουν από την πείρα της ενασχόλησης μ’ένα λαικό όργανο κι όχι επειδή ένας καθηγητής πανεπιστημίου υποστήριξε κάτι.Να πω κι ένα χαριτωμένο.Μου ήταν δύσκολο να τραγουδήσω σε μικρόφωνο παίζοντας παράλληλα.Κράταγα το μάνικο στο “παρά τέταρτο”(στη…Δύση) και δεν μπορούσα να δώ τη ταστιέρα όποτε χρειαζόταν χωρίς να κουτουλάω στο μικρόφωνο.Τελικά ανακάλυψα την πυρίτιδα φέρνοντας το μάνικο στο “παρά δέκα”(…βορειοδυτικά) κι όλα λύθηκαν.Μια απλή κίνηση που όμως με τυράννησε κάπως.