Καλημέρα σε όλους
Ερώτηση προς γνώστες.
Η επειχείρηση που έχει την ονομασία ‘‘Ζόζεφ’’ έχει καλά όργανα ή μόνο το όνομα κρατάει; Τι γνώμη έχετε για τα ‘‘σύγχρονα Ζόζεφ’’ αξίζει να αγοράσεις, τα αξίζει τα λεφτά του. Μου αρέσει πολύ το τρίχορδο που έχει στα 1200 ευρώ και αμφιταλαντευομαι στο τι να κάνω.
Σας ευχαριστώ πολύ, θα με βοηθούσε η γνώμη σας.
@Konstantinos97 καλωσόρισες στο Φόρουμ. Καλές συζητήσεις να έχουμε.
Δεν υπάρχει αντικειμενική απάντηση στο ερώτημά σου. Το όνομα “Ζοζέφ” είναι μια φίρμα που ανήκει στον μουσικό οίκο Στόλλα. Σε ακουστικά όργανα πηγαίνεις, πιάνεις το όργανο να δεις πως σου κάθεται στο χέρι, το γρατζουνάς να δεις τι ήχο βγάζει και εάν σε ικανοποιεί το αγοράζεις.
Χωρίς να είμαι απόλυτα σίγουρος, ο Στόλλας έχει εκ-βιοτεχνοποιημένα όργανα. Προσωπικά στα λεφτά αυτά δε θα πήγαινα σε μια τέτοια επιλογή. Αλλά και πάλι αυτό είναι μια προσωπική άποψη. Ειδικά για τρίχορδο που αναζητάς εσύ, θα προτιμούσα έναν μάστορα που θα είχα προσωπική επαφή μαζί του.
Σε ευχαριστώ πολύ για την άποψή σου, καλώς σας βρήκα!!!
Καλησπέρα κι από εμένα.
Τίποτα δεν είναι απόλυτο, συμφωνώ με τον φίλο alko101, μπορεί σε βιοτεχνίες μπουζουκιών να βρεις ένα όργανο που θα σκοτώνει στα πχ 1200 ευρώ και να μην βγάλει αλλού προβλήματα, και να δώσεις 1200 σε επαγγελματία οργανοποιό και να φας φόλα που να τρέχεις και να μην φτάνεις…και τούμπαλιν.
πριν πάρουμε κάτι κάνουμε οι ίδιοι όσο πιο πολλές δοκιμές οργάνων μπορούμε 
Καλημέρα φίλε μου.
Έχεις δίκιο. Το δοσκίμασα είναι η αλήθεια αλλά για ένα δύο λεπτά, πολύ καλό μου φάνηκε. Το θέμα είναι όμως στο μελλον μη μου βγάλει τίποτα. Αλλά με τα λεγόμενα σου και την δική μου σκέψη δε νομίζω. Άλλωστε έχουν ένα βαρύ όνομα στην φαρέτρα τους γιατί να το δυσφημίσουν; Σε ευχαριστώ πολύ για την άποψή σου.
Κανείς δε μπορεί να σου εγγυηθεί για το μέλλον ενός οργάνου (*). Έχει να κάνει με τον παράγοντα “τύχη”, με την ποιότητα υλικών και τις τεχνικές κατασκευής του, αλλά και κατά πόσο ο αγοραστής προσέχει και συντηρεί σωστά το όργανο.
Το μόνο σίγουρο είναι πιάνοντας στα χέρια σου ένα όργανο και παίζοντας το (όσες περισσότερες φορές γίνεται) έχεις μια πληρέστερη εικόνα στο τι αγοράζεις. Και μιλάμε πάντα για το ίδιο όργανο και όχι κάποιο παρόμοιο ή με κοινά χαρακτηριστικά 
(*) Για αυτό ακριβώς το λόγο υπάρχουν κατασκευαστές που δίνουν εγγύηση για τα όργανα που φτιάχνουν και την αξία τους και εάν πρόκειται για κατασκευαστικό λάθος το επισκευάζουν κλπ.
1200 ευρω ειναι ενα διολου ευκαταφρονητο ποσο. Μπορεις δηλαδη να αγορασεις ενα αξιολογο μη βιοτεχνικο οργανο. Συνηθως σε αυτες τις τιμες κινουνται οι λιγοτερο ονομαστοι τεχνιτες (οχι λιγοτερο καλοι), αλλα ειναι και ενα ποσο με το οποιο, αν κινηθεις σωστα στα μεταχειρισμενα οργανα, θα βρεις ισως κατι πολυ μεγαλυτερης αξιας και ποιοτητας. Ενα μεταχειρισμενο οργανο π.χ. Βαρλα ή Κατσιφη που αλλιως θα εδινες γυρω στα 2000 ευρω. Παρολαυτα οπως ειπαν οι φιλοι,
Μπορει να σου αρεσε σαν εμφανιση ενα οργανο, αλλα ο παραγοντας του να σου καθεται καλα στο χερι, ειναι πιο πανω απο την εμφανιση και τον ηχο ακομα. Αμα βολευεσαι με ενα οργανο, μετα μπορεις να το κανεις να παιξει και καλυτερα, εφοσον εχει τις προδιαγραφες της σωστης κατασκευης! Σε οποια περιπτωση ευχομαι να βρεις κατι που να αγαπησεις!
Η εμπορική ονομασία “Ζοζέφ” δεν έχει καμία σχέση με τον ιστορικό οργανοποιό Ζοζέφ Τερζιβασιάν (πέρα από κάποια κληρονομική σύνδεση).
Νομίζω καλύτερα τα €1200 να τα δώσεις σε κάποιον ενεργό οργανοποιό o οποίος έχει αποδείξει την αξία του με τη δουλειά του.
Για μεν την ποιότητα του ήχου, το πόσο ευκολόπαιχτο είναι κλπ. συμφωνώ κι εγώ ότι δοκιμάζει κανείς και κρίνει μόνος του. Το ίδιο όπως με την αισθητική: τι να ρωτήσεις να σου πουν αν ο Τάδε φτιάχνει όμορφα όργανα; Τα βλέπεις και ίσως να είναι για σένα όμορφο αυτό που για τον άλλον δεν είναι.
Άλλο όμως αυτό, και άλλο ο βαθμός εξασφάλισης από μελλοντικά προβλήματα:
Ούτε για την τύχη ρωτάμε, ούτε για το αν θα το προσέχουμε. Για το σημείο όμως που υπογράμμισα, η ερώτηση του Κωνσταντίνου είναι πολύ λογική: αν υπάρχουν δυο-τρεις ή περισσότεροι πελάτες που έχουν να καταθέσουν σχετική εμπειρία, θα είναι χρήσιμη.
Όταν λέμε μη-βιοτεχνικό όργανο, τι ακριβώς εννοούμε; Σκαλισμένο μπράτσο αντί για παντογράφο; Καθόλου χρήση ηλεκτρικών εργαλείων; π.χ. Το ρούτερ θεωρείται βιοτεχνικό; Τα ξύλα τα έχουμε αγοράσει έτοιμα ξεραμμένα με βιομηχανικές μεθόδους; Ένας μάστορας να το έχει φτιάξει όλο, αντί για ομάδα; Η ρύθμιση του οργάνου, δηλαδή τάστα, σκληρότητα δεν είναι αναγκαστικά χειροποίητη δουλειά; Συμφωνώ να στηρίζουμε τους μικρούς οργανοποιούς, όπως και τους μικρούς οτιδήποτε αλλά δεν είναι σωστό να δούμε το θέμα αυτό στην ουσία του;
Αντιλαμβάνομαι, π.χ. οτι αν θέλεις ένα όργανο “μοναδικό” σε ήχο, τότε ο μικρός οργανοποιός είναι η μόνη λύση. Αυτό όμως δεν σημαίνει οτι οι βιοτεχνίες φτιάχνουν υποδεέστερα όργανα.
“Μαζικής παραγωγής” ονομάζονται τα όργανα που φτιάχνονται με μεθόδους που εξοικονομούν χρόνο και χρήμα. Αυτό συνήθως συνεπάγεται ότι είναι πιο τυποποιημένος ο ήχος και η εμφάνισή τους, ότι χρησιμοποιούνται υλικά και τεχνικές που δεν διευκολύνουν την επισκευασιμοτητα τους, κλπ.
Από την άλλη, ένα τυποποιημένο όργανο στην καλή περίπτωση έχει κάποια ελάχιστα στάνταρ που τηρούνται, πράγμα που μπορεί να μην συμβαίνει πχ σε έναν κάποιον ερασιτέχνη.
Υπάρχουν μαζικά όργανα στην πολύ χαμηλή κατηγορία που απλά είναι πεταμένα λεφτά (κάτω από τα 300-400 ευρώ), στην μεσαία που μπορεί να αξίζουν τα λεφτά τους αναλόγως το εργαστήριο (400-600), αλλά από κει και πέρα (από τα 800 περίπου) υπάρχουν επιλογές σε κανονικό μάστορα.
Το θέμα ειναι, κάνουν δόσεις οι οργανοποιοι ή τα θέλουν ντουκου; Αν έχεις να μου προτείνεις κάποιον με δόσεις εκεί κοντά στα χίλια πάνω κάτω θα το εκτιμούσα πολύ.
Αυτό θα το συζητήσεις με τους οργανοποιούς, πιθανόν μέσω κάρτας.
Για μένα έχει να κάνει περισσότερο με την αλυσίδα παραγωγής. Όταν έχεις ένα εργαστήριο με κάποιον που κάνει σκάφη, άλλος που κάνει φιγούρες, άλλος που φτιάχνει ταστιέρες και άλλος κάνει το τελικό σετάρισμα, τότε μιλάμε για όργανα βιοτεχνίας ή μαζικής παραγωγής.
Όταν το όργανο φτιάχνεται από έναν μάστορα ανεξάρτητα με τις μεθόδους ή τα εργαλεία που χρησιμοποιεί τότε μιλάμε για χειροποίητο όργανο. Το ρούτερ δεν ξεχωρίζει αν ένα όργανο είναι χειροποίητο ή όχι. Όπως και ένα τριβείο. Δηλαδή πρέπει ο μάστορας να περνάει ώρες με το χέρι τρίβοντας το καπάκι, ενώ μπορεί να κάνει την ίδια δουλειά πιο εύκολα; Πάντα το τελικό φινίρισμα γίνεται με το χέρι. Τα εργαλεία δεν κάνουν τον μάστορα. Ο μάστορας κάνει τα εργαλεία.
Συμφωνω σε ολα και προσθετω απο πλευρας μου, οτι ενας μαστορας φυλαει και καλυτερη ξυλεια και για πολλα χρονια καποιες φορες. Σημαντικος παραγοντας μαζι με τα αλλα.
Πιστεύω πως αν και οι βιοτεχνίες οργάνων προσφέρουν πολύ τίμια όργανα για να ξεκινήσει κανείς , είναι καλύτερο εφόσον έχεις παραπάνω λεφτά να πας σε έναν οργανοποιό . Διότι ο μεν πουλάει δεκάδες μέχρι και εκατοντάδες όργανα τον μήνα ενώ ο δε ένα με δύο , άρα τα χρήματα σου έχουν μεγαλύτερη αξία για τον δεύτερο . Επίσης ο κάθε οργανοποιός έχει διαφορετική λογική στα όργανά του άρα και διαφορετικό ήχο πράγμα που σημαίνει πως έχεις περισσότερες επιλογές από την βιοτεχνία που προσφέρει ένα τυποποιημένο αποτέλεσμα . Τελευταίο και πιο σημαντικό για μένα είναι η ανθρώπινη επαφή . Ακόμα και το ευχαριστώ του έχει την σημασία του . Νομίζω στο κομμάτι μουσική και ότι την περιβάλει ,όπως τα όργανα, αν γίνουμε σαν το σουπερμάρκετ την κάτσαμε την βάρκα !
Ωραία συζήτηση, θα σου αναφέρω τα κοινά μιας βιοτεχνίας και ενός μάστορα και μάλιστα μάστορα 1ης επαγγελματικής γραμμής
Κοινά
Διάφορες
Για μένα από 800 ευρώ και πάνω ο μάστορας είναι μονόδρομος…
Υ.Γ. Υπάρχουν και ελάχιστες εξαιρέσεις από πρωτοκλασάτους οργανοποιους που κάνουν πολλά μόνοι τους, βλέπε Καφετζόπουλο που χαραζε τις ταστιέρες μόνος του, καδογλου που μόνο τα κλειδιά δεν φτιάχνει από το μηδέν κ.α.
Μπράβο! Αυτή η προσέγγιση είναι η καλύτερη μέχρι στιγμής, γιατί θέτει το ζήτημα που καλό είναι να μην κρύβουμε κάτω από το χαλί. Οτι δηλαδή, ακόμα και πολλοί μικροί οργανοποιοί αγοράζουν πολλά κομμάτια έτοιμα από βιοτεχνίες ή από άλλους μικρούς.
Η αλήθεια είναι οτι έχω γνωρίσει ανθρώπο που τις φιγούρες τις έφτιαχνε μόνος του και άλλους που φτιάχνουν τα σκάφη μόνοι τους. Επίσης έχω γνωρίσει που χαράσουν τα τάστα μόνοι τους, κάτι που εξ’όσον γνωρίζω χρειάζεται εργαλεία που κοστίζουν πολύ και ενδεχομένως να μην έχουν όλοι τα λεφτά να τα αγοράσουν.
Τίποτα από αυτά δεν είναι κακό. Όπως δεν είναι κακό και να αγοράσεις και το μπράτσο έτοιμο ή ψιλοέτοιμο που να έχει βγει από μηχανή ή να είναι χειροποίητο (πιο πολύ για κιθάρες). Το να αγοράζουμε κομμάτια από άλλους είναι αυτό που κάνουν σε όλον τον πλανήτη για να ρίξουν το κόστος παραγωγής. Είναι δηλαδή: “συνεταιρισμός”. Έχω την αίσθηση οτι μερικές φορές προσπαθούμε να “πουλήσουμε” την αδυναμία μας να συνεταιριζόμαστε ως δύναμη… Δεν είναι όμως. Αυτό είναι ένα ζήτημα που αφορά και άλλους κλάδους, όχι μόνο την οργανοποιεία.
Κάποτε και εμένα μου έκανε αίσθηση το τι έχει φτιάξει ο οργανοποιος πάνω στο όργανο από το μηδέν, στην πορεία κατάλαβα ότι δεν έχει καμία σημασία…
Και αν δώσεις τα ίδια έτοιμα υλικά και μέρη του μπουζουκιού σε έναν μάστορα και σε μια βιοτεχνία το αποτέλεσμα θα κλείνει θεωρώ προς το μέρος του μάστορα !
Δεν ισχύουν απόλυτα αυτά. Υπάρχουν οργανοποιοί που διαφημίζουν χειροποίητα όργανα και είναι όλα έτοιμα σκάφη και ταστιέρες, με λέιζερ και cnc και δεκα παραγιους να τριβουν. Κάποιες βιοτεχνίες είναι πολύ πιο τίμιες.
Αυτό που πρέπει να φροντίζει ο μάστορας πέρα από εμφάνιση και ήχο, είναι να είναι σωστό το όργανο σε όλες τις περιοχές, να έχει σταθερότητα και αντοχές, και κάτι πολύ σημαντικό που συνήθως παραγνωρίζεται: να έχει προβλέψει την δυνατότητα επισκευής του. Με έτοιμα σκάφη ή εξωτερικούς λουστραδορους γίνεται αυτό (ειδικά όταν δίνει ο ίδιος ο μάστορας αυστηρές προδιαγραφές), με έτοιμες χαραγμένες ταστιερες δεν γίνεται.
Επίσης ένα οργανοποιειο πρέπει να προσφέρει και παραμετροποίηση, με δικά του καλούπια ή φιγούρες, και φυσικά το δικό του ήχο. Αυτό προϋποθέτει να ξέρει ο μάστορας να αξιοποιεί τα ξύλα και τι επίδραση έχει κάθε παράγοντας στον τελικό αποτέλεσμα.