Έχω ακούσει ότι το κούφιο μανίκι το έβγαλε ο Κουνάδης από το μυαλό του. Αφού δεν έχω δει το όργανο δεν μπορώ να έχω γνώμη, ωστόσο δε μου φαίνεται απίθανο κάποιος που δεν ξέρει από οργανοποιία να δει ένα όργανο που εξ άλλων λόγων είναι ιδιαίτερα ελαφρό, να δει και τις ντούγες να συνεχίζονται στο μπράτσο (έστω και αν είναι οπτική απάτη), και να μπερδευτεί.
Έτσι κι αλλιώς το κείμενο του Κουνάδη που παρατίθεται στην άλλη συζήτηση όπου παραπέμπεις είναι όσο ξέρω η μόνη γνωστή πηγή. Και το κείμενο είναι φανερό ότι μερικές φορές λέει ό,τι νά 'ναι. Π.χ. : «Όσον αφορά στο μεγάλο όργανο (…), ακολουθεί με ακρίβεια τα διαστήματα του προπολεμικού σαζ-μπαγλαμά που κατασκεύαζαν στην Τουρκία, όπου γίνεται χρήση των γνωστών διαστημάτων της μονοφωνικής μουσικής, 9/8, 10/9 (επόγδοος και επιένατος τόνος) και 16/15 ή 256/243 για τα ημιτόνια, με 5 σημεία ενδιάμεσης παρέμβασης στα διαστήματα του τόνου. (…) Το 2ο όργανο (…) ακολουθεί τα διαστήματα του τουρκικού σαζ-τζουρά, με μικρολάθη στις τοποθετήσεις των τάστων που οφείλονται μάλλον στον κατασκευαστή.» Δεν υπάρχουν «γνωστά διαστήματα της μονοφωνικής μουσικής», τα νούμερα είναι ολοφάνερα ξεσηκωμένα από κάποιο θεωρητικό εγχειρίδιο περί βυζαντινής ή αρχαιοελληνικής ή οθωμανικής μουσικής (σιγά μη μέτρησε με χάρακα τα 256/243!!), δεν υπάρχουν ξεχωριστά διαστήματα για τα διάφορα είδη τούρκικων σαζιών, τα 5 σημεία ενδιάμεσης παρέμβασης δεν μπορεί να είναι στα διαστήματα του τόνου (γιατί τότε θα ήταν ημιτόνια και θα ήταν ούτως ή άλλως αναμενόμενο να υπάρχουν) αλλά προφανώς σε 5 ημιτόνια, και το κυριότερο, κάποιος που ξέρει από όργανα το πρώτο που θα έγραφε είναι αν τα τάστα ήταν σταθερά ή κινητά.
Τώρα, αν το κείμενο αυτό, που έχει περάσει στη μυθολογία του ρεμπέτικου, έδωσε αφορμή στον Παπαδάμου να πειραματιστεί, κανείς δεν αποκλείει να έβγαλε κάτι αξιόλογο και ενδιαφέρον. Η εικόνα μου για τον εν λόγω μουσικό/οργανοποιό είναι ότι αν δεν ήταν καλό δε θα το πούλαγε καν. Δε σημαίνει όμως ότι πρόκειται για ρεπλίκα του οργάνου του Γιοβάν Τσαούση.