Κ. Ρουμελιώτης είναι το ψευδώνυμο του Κωνσταντίνου Φαλτάϊτς ως στιχουργού.
Υπάρχουν τραγούδια που έγραψε π.χ. της Ρ. Εσκενάζι ʽστης φυλακής τα σίδεραʼ, του Περπινιάδη ʽ Ο Ρεμπέτηςʼ
κα.
Υπάρχει κάποιος φίλος που να γνωρίζει έργα του Φαλτάϊτς ή Κ. Ρουμελιώτη;
Ο Κώστας Φαλτάιτς χρησιμοποίησε μάλλον το ψευδώνυμο Κ. Ρουμελιώτης για τα τραγούδια λαϊκής τεχνοτροπίας (δημοτικοφανή και ρεμπετοειδή) που χτυπήθηκαν σε δίσκους το 1933 και 34. Οι τίτλοι που αναφέρει ο Μανιάτης είναι 12, στους οποίους εμφανίζεται ως στιχουργός και συνθέτης, εκτός από δύο στα οποία συνθέτης εμφανίζεται ο Κώστας Μακρής. Ο Φαλτάιτς αποδεδειγμένα δεν ήταν μουσικός, αλλά ο μικρότερος αδελφός του Νίκος ήταν στέλεχος της Κολούμπια. Ο νοών, νοείτο.Ως Κώστας Φαλτάιτς εμφανίζεται σε 17 τίτλους, την ίδια εποχή (1934 και 35), στιχουργός σε όλα με συνθέτες τον Γ. Μακρή (8), Ι, Ντάβο (6), Μ. (Μαρία;) Μακρή, Ν. Γούναρη και Κ. Φαλτάιτς (από ένα). Όλα είναι ελαφρά, εκτός από εκείνο του Ν. Γούναρη (“δημοτικοφανές καλαματιανό”, τίτλος “Η σουσουράδα?”, μάλλον η γνωστή). Το κομμάτι όπου εμφανίζεται και ως συνθέτης είναι οι Ταβερνιαροπούλες, ταγκό, κατά τον Μανιάτη, όχι λοιπόν Ντάβος.
Οι “Μακρήδες” μάλλον είναι ο μαέστρος Γ. Μακρής (χαβάγιες). Για Ρόζα δεν υπάρχουν εγγραφές.
Σύμφωνα με τον Στελλάκη Περπινιάδη (αυτοβιογραφία του), ο Φαλτάιτς (δεν θυμάμαι ποιος από τους δύο) ήταν πρωτοπόρος ερευνητής του ρεμπέτικου, γύρναγε και σε τεκέδες για να μελετήσει τη ζωή και τις συνήθειες των ρεμπέτηδων.
Ποιοι είναι οι δύο; Πάντως ο Κωνσταντίνος σίγουρα έχει γράψει ένα τέτοιο κείμενο. Δείχνει να στηρίζεται σε αληθινή επιτόπια εμπειρία από τεκέδες, και είναι μοναδικό για την εποχή του και προχώ ακόμα και σήμερα. Το αναδημοσίευσε ο Λιάβας στο “Ελληνικό τραγούδι” (“Τα τραγούδια του μπαγλαμά”). Αν υπήρχε κι άλλος Φαλτάιτς που την έψαξε ακόμη περισσότερο, αξίζει να τον μάθουμε.
Ο “λόγιος” της οικογένειας ήταν ο Κ. Φαλτάιτς. Τον Νίκο τον τοποθέτησε στην Κολούμπια (λόγω γνωριμιών) και εκείνος τον συμβουλευόταν πάντα σε θέματα στιχουργίας κλπ. Ενδιαφέρον έχει και μία ανακοίνωση που έγινε στη Σκύρο το 2010 από τον Μάνο Φαλτάιτς, γιό του Κώστα, σχετικά με το στίχο του “Χατζηκυριάκειου”: Ο Μπαγιαντέρας, αφηγούμενος στον Κ. Χατζηδουλή, παραδέχτηκε ότι ο πρώτος στίχος (“Από βραδύς … μέχρι … Άγιο Νείλο”) είναι τροποποίηση του Φαλτάιτς. Ο ίδιος είχε γράψει “Μεσ’ στο Χατζηκυριάκειο, κοντά στον Άγιο Νείλο” αλλά δεν θυμόταν πώς ακριβώς συνέχιζε.
Ο Στελλάκης είχε μπερδέψει λίγο την κατάσταση, αφού δεν ήξερε προσωπικά παρά μόνο τον Ν. Φαλτάιτς, που είχε γνωρίσει στην Κολούμπια, αλλά νόμιζε πως ήταν ο δημοσιογράφος (ο Κώστας δηλαδή) που έγραφε σε περιοδικά.