Ψάχνω ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να βγει πιστά στα ηχεία ο ήχος των «παραδοσιακών» εγχόρδων: λαούτου, βιολιού, σαζιού, ουτιού κλπ. Διευκρινίζω ότι από τεχνολογία είμαι μηδέν.
Μικρόφωνο: ‘Εχω παρατηρήσει ότι σε συναυλίες κάποιων αξιώσεων οι ουτίστες, κλασικοί κιθαρίστες και λοιποί μουσικοί ακουστικών οργάνων προτιμούν το μικρόφωνο. Κάτι θα ξέρουν. Όμως δημιουργεί δυσκολίες: μου έχει συμβεί να μου λέει ο ηχολήπτης «για το λαούτο που είναι δυνατό θα κάθεσαι με το μικρόφωνο στα 17,5 cm από το μέσον της απόστασης καβαλάρη-ροδάντζας, ενώ για το σάζι που είναι πιο χαμηλόφωνο μια απόσταση 13.6-14 εκατοστά είναι καλύτερη…». Σόρι αλλά δεν μπορώ να παίξω μουσική έτσι, ιδίως μάλιστα αν έχω και μικρόφωνο φωνής που πάλι θα κρατάω τις ενδεδειγμένες αποστάσεις, κοιτώντας παράλληλα τον κόσμο, τους συμμουσικούς μου και τα τάστα μου. Για όποιον είναι εξοικειωμένος μ’ αυτή την πρακτική μπορεί να είναι σωτήριο. Εγώ, άμα δεν μπορώ να κουνήσω ούτε το φρύδι μου χωρίς να φέρω την καταστροφή, δεν μπορώ.
Μαγνήτης: χρησιμοποιείται πολύ σε πανηγύρια και σε ό,τι να ‘ναι λάιβ. Κατά κανόνα καταστρέφει τον ήχο, ιδίως μάλιστα αν μερικά όργανα είναι με μαγνήτη και άλλα με μικρόφωνο. Άλλωστε και μόνο την ιδέα της εγχείρισης σ’ ένα όργανο για να μπει μαγνήτης χαλώντας τη ροδάντζα δε θα την εφήρμοζα αν δεν υπήρχε κάποιος πραγματικά πειστικός λόγος. Ωστόσο δεν αποκλείω κάποιος να έχει αντίθετες εμπειρίες.
Κάψα: την έχω δοκιμάσει μια-δυο φορές και μου έκανε καλή εντύπωση. Μου φάνηκε ότι δεν αλλοιώνει τον ήχο, ενώ παράλληλα αφήνει στον μουσικό την ίδια ελευθερία κινήσεως όπως ο μαγνήτης, κάτι που δε συμβαίνει με το μικρόφωνο. Επιπλέον τη μεταφέρεις εύκολα από το ένα όργανο στο άλλο. Δεν ξέρω καθόλου τι τύποι και περιπτώσεις κάψας κυκλοφορούν στην αγορά.
Παίρνουμε ως δεδομένο ότι ο ηχολήπτης είτε δε θα είναι καλός, είτε δε θα είναι καν ηχολήπτης. Αυτή είναι η πραγματικότητα στην πλειοψηφία των λάιβ. Αν πέσουμε στην εξαίρεση και ο άνθρωπος ξέρει, τότε δε μας νοιάζει, θα τα κανονίσει αυτός. Αν όμως είναι χασάπης, τότε ας έχουμε τουλάχιστον το μέσο που θα συνδράμει λιγότερο στη σφαγή.
Χμμμμ! η κάψα εάν σε ικανοποιεί είναι καλή λύση. Εάν βάλεις μικρόφωνο θα πρέπει να είναι πυκνωτικό για να είναι σε κάποια απόσταση και όχι δυναμικό που θα κολλήσει κοντά και θα σε δυσκολεύει στην κίνηση. Αλλά από την άλλη, το πυκνωτικό είναι και πιο ευαίσθητο σε μικροφωνισμούς δεδομένης της έλλειψης ηχολήπτη.
Βέβαια, είναι ριψοκίνδυνο να εκφράσουμε σωστή άποψη διότι δεν έχουμε ιδέα από τον χώρο και τις απαιτήσεις της δουλειάς…
Σε εσωτερικο χωρο πιστευω πως το πυκνωτικο ειναι μακραν ο,τι καλυτερο υπαρχει…βεβαια χρειαζονται και τα καταλληλα μηχανηματα για να υποστηριχτει ο ηχος…Σε εξωτερικο χωρο τεινω να συμφωνησω με την καψα…Λειτουργει και σαν μικροφωνο (βεβαια, εμενα μου φαινεται πως χανεται πολλη ενταση) και μπορεις να παιξεις (απο αποψη κινησεων) φυσιολογικα, και να βγαλεις εναν ηχο της προκοπης (σε αντιθεση με τον μαγνητη).
Εκτός από τους συνηθισμένους μαγνήτες που λειτουργούν όντως με μαγνητισμό, υπάρχουν οι πιεζοηλεκτρικοί που μπαίνουν κάτω από τη γέφυρα και οι οποίοι λειτουργούν και με μη μεταλλικές χορδές π.χ κλασσική κιθάρα, ούτι κλπ. Ο ήχος είναι πιο κοντά στο φυσικό ήχο της χορδής αλλά λείπει ο “όγκος” του ξύλου. Γι αυτό υπάρχουν και τα fishman aura κλπ. Η τελευταία μόδα στις ηλεκτροακουστικές κιθάρες είναι ο συνδιασμός του πιεζοηλεκτρικού με μικρόφωνο μέσα στο ηχείο.
Θεωρητικά από τεχνολογία και ηχοληψία ούτε εγώ είμαι γνώστης. Τα μικρόφωνα αποδίδουν πιο πιστά τον ήχο, αλλά έχουν όλες τις άλλες δυσκολίες που ανέφερες. Ούτε βολεύουν και για εξωτερικές δουλειές, π.χ. πανηγύρια, γιατί μικροφωνίζουν κι εύκολα, στο βιολί δεν μπόρεσα ποτέ να τα δουλέψω, ίσως σε άλλα όργανα να είναι πιο βολικά.
Για το λαούτο ούτε εγώ θα σκεφτόμουνα να χαλάσω τη ροδάντζα (αν είχε) και να τρυπήσω την κολάντζα για να βάλω μαγνήτη.
Ένα κατάστημα με διάφορα μοντέλα από μικρόφωνα, κάψες, μαγνήτες, είναι: http://www.tap.com.gr/. Κάποια στιγμή θέλω να περάσω από εκεί για να δοκιμάσω κάψα για λαούτο, απ’ ότι ξέρω τις δουλεύουν αρκετοί μουσικοί, π.χ. Φιλιππίδης, αλλά υπάρχουν κι άλλα καταστήματα όπως του Μάτσικα, Φίλιππος Νάκας, κ.α., που έχουν και εισαγόμενα μοντέλα.
Στο βιολί βολεύομαι με πιεζοηλεκτρικό μαγνήτη, (όπως οι περισσότεροι), όλα τα άλλα σε μεγάλες εντάσεις ήχου είναι μπελάς στο όργανο αυτό.
Θα σου προτεινα αυτο που εκανα κι εγω οταν επρεπε να παιξω ουτι ζωντανα. Εβαλα μια απλη καψα και, ενδιαμεσα με την κονσολα, εβαλα di box, το οποιο ενισχυει το σημα της καψας, καθ’ οτι με σκετη καψα το ουτι δεν ειχε ενταση και ο ηχος του εβγαινε λες και ηταν πλαστικο το οργανο. Με τον τροπο αυτο πετυχα και δυνατο και φυσικο ηχο! Εννοειται, βεβαια, οτι θα πρεπει να κανεις και τις καταλληλες ρυθμισεις απο την κονσολα (πριμα, μεσαια, μπασα κλπ). Παντως, εγω εμεινα ενθουσιασμενος!:088: Στ’ αληθεια δεν πιστευα οτι θα εβγαζα τοσο φυσικο ηχο!:109:
Είχα την εντύπωση ότι τα πυκνωτικά χρησιμοποιούνται κυρίως για να πιάνουν πολλές μαζί πηγές ήχου που είναι διάσπαρτες μέσα σε ένα κάποιο χώρο. Χρησιμοποιούνται και ατομικά;
Τι είναι αυτά;
Κι αυτό φαίνεται ενδιαφέρον. Το έχεις δοκιμάσει, emc; Ή κάποιος άλλος; Να υποθέσω ότι πιάνει τον ήχο τόσο πιστά όσο ένα κανονικό μικρόφωνο σε σωστή τοποθέτηση; Από τις φτγρ. δεν μπόρεσα να καταλάβω αν η βάση είναι κατάλληλη για να το προσαρμόζουμε σε οποιοδήποτε όργανο. Επίσης δε βρήκα τις τιμές.
Το di box τι είναι;
Ευχαριστώ όλους. Και αυτό ας μην εκληφθεί ως επίλογος, η συζήτηση μπορεί να συνεχίσει.
Το DPA το έχω δοκιμάσει από το βιολί ενός φίλου μου (κάθε όργανο θέλει τη δική του βάση, στο λαούτο δεν ξέρω αν ταιριάζει κάποια), αποδίδει πιστά τον ήχο, αλλά δεν είναι για μεγάλες εντάσεις, ανοιχτούς χώρους κλπ. (μικροφωνίζει). Ένα άλλο αρνητικό είναι ότι έχει πολύ ψιλό καλώδιο και με μια αδέξια κίνηση μπορεί να κοπεί, απαιτείται να διαθέτει fantom η κονσόλα για να λειτουργήσει και η τιμή του είναι πανάκριβη (περίπου 450 ευρώ πριν δυο χρόνια).
Πότε πότε παίζω κιθάρα συνοδεύοντας βιολί ή ακκορντεόν για σκοτσέζικους χορούς. Παίζω με κλασσική τεχνική επειδή προσπαθώ να μιμηθώ πιάνο ή το αριστερό χέρι του ακκορντεόν, οπότε η ακουστική ένταση του οργάνου μου είναι πολύ μικρότερη από τους άλλους μουσικούς και όποτε δοκιμάσαμε ενίσχυση με μικρόφωνα ο ήχος μου χάνεται. Μάλλον το μικρόφωνο μου καταλήγει να ενισχύει κι άλλο το ακκορντεόν αντί εμένα (το λεγόμενο spill). Η λύση για μένα ήταν να αγοράσω τη φτηνότερη ηλεκτροκλασσική γιαμάχα που βρήκα με πιεζοηλεκτρικό και μετά είτε κατευθείαν στο μίκτη, ή με di.
Το di δεν ταιριάζει απλά τις αντιστάσεις αλλά την εμπέδηση. Τα πηνία του κλασσικού μαγνήτη π.χ εκτός από την απλή αντίσταση R, έχουν και αυτεπαγωγή L, με την εμπέδηση να είναι |Z|^2=R^2+(2πνL)^2 αν τα θυμούμαι καλά . Η εμπέδηση δηλαδή είναι μεγαλύτερη στις ψηλές συχνότητες (μεγαλύτερο ν), οι οποίες δεν θα περάσουν στο μίκτη στην σωστή αναλογία χωρίς το di και ο ήχος θα είναι μουντός.
Για το Fishman aura: ο πιεζοηλεκτρικός κρύσταλλος θα μετατρέψει την ταλάντωση της χορδής σε ηλεκτρικό σήμα. Όταν παίζουμε το όργανο ακουστικά όμως αυτό που ακούμε δεν είναι μόνο η ταλάντωση της χορδής αλλά η ταλάντωση του ξύλου που δεν ενισχύει απλά τη χορδή αλλά τη “χρωματίζει” ανάλογα με το μέγεθος, τον τρόπο κατασκευής κλπ του οργάνου. Το aura προσπαθεί να χρωματίσει ανάλογα τον ξερό ήχο της χορδής ώστε η κιθάρα να ακουστεί π.χ σαν αμερικάνικο υπερωκεάνειο dreadnought, ή σαν μικρή λαϊκή parlor.
Για την εμπέδηση θα έβαζα και ένα μιγαδικό τύπο αλλά προτίμησα να τα διατυπώσω απλά για λυκειακό επίπεδο Εφόσον μπαίνουμε σε τεχνικές λεπτομέριες για γλωσσολογία, φιλολογία ή μουσικολογία γιατί όχι και για ήχο/τεχνολογία;
Παιδια καλησπερα και χρονια πολλα, εγω αγορασα μια καψα θα ελεγα το γνωστο “μανταλακι” και το προσαρμοζω στο ηχειο χαμηλα και το καρφι του στον ενισχυτη, το εκανα ετσι επειδη δεν θελω να το τρυπησω και μου αρεσει ο φυσικος ηχος,(παιζω ερασιτεχνικα εντελως). αλλα ο ενιχυτης που εχω δεν εχει το γνωστο “βαθος” που χρειαζεται το μπουζουκι και ψιλοξενερωνω καθ" οτι δανεικος, πανω αυτο θελω να σας ρωτησω… τι ενισχυτη μου προτεινετε ??? μεχρι 20αρη το πολυ λεω. Οποιος φιλος ξερει ας μου πει, ευχαριστω .
Μόνος, O Σαμίρ αφιέρωμα στη γειτονιά Ulad Fatuma Pardo στη Σουηδία από τον πατέρα μου Balmain
Alone, O Samir tribute to the neighborhood Ulad Fatuma Pardo in Sweden from my father Balmain
Allein, O Samir Tribut an die Nachbarschaft ULAD Fatuma Pardo in Schweden von meinem Vater Balmain
Seul, O Samir hommage au quartier Oulad Pardo Fatuma en Suède de mon père Balmain
Δεν θα σκάσω και ιδιαίτερα αλλά, ρε Περικλή, το πού κολλάει η Σουηδία μήπως μπορείς να μας το εξηγήσεις;
εντυπωσιακό, πάντως, ότι όταν ζητήσεις μετάφραση από τα αραβικά, ο δρομέας μετακινείται στο πάνω ΔΕΞΙΑ! άκρο του παραθύρου.
Λέω μήπως, η αραβικά διατυπωμένη πρόταση έλεγε κάτι σαν “Μόνο στη Σουηδία, ειδικά στη γειτονιά του πανεπιστημίου Pardo, ο Άραβας πατέρας της Φυσικής Σαμίρ και ο Balmain αφιέρωσαν κλπ”;
με πιεζοηλεκτρικό και μετά είτε κατευθείαν στο μίκτη, ή με di.
Εφόσον μπαίνουμε σε τεχνικές λεπτομέριες για γλωσσολογία, φιλολογία ή μουσικολογία γιατί όχι και για ήχο/τεχνολογία;