[Από άλλη συζήτηση]
Εκεί υπάρχει επιτέλους η εξήγηση του αρχικού ζητήματος. Ένας πραγματικά ικανός ερευνητής, που ξέρει από συνεντεύξεις, κι ένας μουσικός που πέρα από την αναμφισβήτητη αυθεντικότητα και πληρότητα της γνώσης του είναι επιπλέον υπομονετικός και συζητήσιμος, ξεδιαλύνουν (μέσα από ατελείωτες ερωταποκρίσεις) ότι: όταν η μουσική στροφή δεν έχει τόσα μέτρα όσα η χορευτική, θα πρέπει να επαναληφθεί μέχρι να βγει το ελάχιστο κοινό πολλαπλάσιο. Το μέτρημα ξεκινάει από το πρώτο βήμα του χορευτή, όποτε κι αν το κάνει, και όχι από την αρχή του σκοπού.
Δηλαδή: η δεύτερη, τρίτη, τέταρτη κλπ. επανάληψη της στροφής μπορεί και να μην αρχίζουν με πρώτο βήμα. Η πρώτη όμως φορά που ακούγεται η επόμενη στροφή, είναι υποχρεωτικά στο 1 του χορευτή. Και αν ο μουσικός υπολογίσει σωστά το ΕΚΠ αλλά παρά ταύτα γίνει λάθος από τον χορευτή, ο μουσικός μακραίνει ή κονταίνει τη φράση του έτσι ώστε να τον ξαναβρεί στο 1 της επόμενης στροφής.