Πολύ σωστά !!!
Ένας ιδιαιτερος τομέας δε, της επιστήμης της ακουστικής, που ασχολείται με αυτό το τελευταίο, είναι η ψυχοακουστική.
Μακάρι να ήταν εύκολο. Το reverse engineering στην περίτπωση των μουσικών οργάνων αποδεικνύεται εξαιρετικά δύσκολο. Δηλαδή, άντε και μετρήσαμε κάποιο διάσημο βιολί Στραντιβάρι. Μπορεί από τις μετρήσεις να φτιάξουμε ένα βιολί με ίδιο ηχητικό αποτέλεσμα; Δυστυχώς όχι! Ακόμα ψάχνουμε αν είναι τα λούστρα ή τα υλικά ή κάποιο άλλο στοιχείο που δίνει τον συγκεκριμένο ήχο. Οπως λέει και ο Παύλος Γύπας “δεν φτάνει να αντιγράψεις την γεωμετρία ενός οργάνου. Είναι πολλά παραπάνω που καθορίζουν τον τελικό ήχο”.
Οι ακουστικές μετρήσεις βοηθούν να κατανοήσουμε τα φαινόμενα, καθώς και για να διαπιστώσουμε πως επιδρούν οι διάφορες μεταβλητές. Από αυτό το σημείο όμως μέχρι το να μπορούμε να τις επιρρεάζουμε και να καθορίζουμε απόλυτα το ηχητικό αποτέλεσμα, νομίζω έχουμε αρκετό δρόμο ακόμα. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο (εμπειρικά ή με μετρήσεις), αυτό άλλωστε προσπαθούν όλοι οι οργανοποιοί του κόσμου. Ο καθένας ανακαλύπτει το δικό του μικρό ή μεγαλύτερο κομάτι αυτής της απαιτούμενης γνώσης.
Επειδή τα μπουζούκια έχουν ξύλα, σκάφη, χορδές κλειδιά, καβαλαραίους και κοκαλάκια και ντούγιες και λούστρα και χορδές, ας απλοποιήσουμε την κουβέντα περί ακουστικής.
Έχετε ακούσει δύο “τρίγωνα” απ’ αυτά που παίζουν τα κάλαντα με τον ίδιο ήχο; Εγώ όχι!
Δύσκολη η ακουστική και “μαέστροι” όσοι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο την ελέγχουν στο μέτρο του δυνατού και πάντα αξίζει και θα αξίζει το ακριβό προσεγμένο όργανο.
Όλα τα άλλα μου θυμίζουν το Διογενικόν “σβησθείσης της λυχνίας πάσα γυνή ομοία”. Αν ήταν έτσι η μοιχεία δεν θα ήταν ένα από τα 10 προς αποφυγήν αμαρτήματα (για τους πιστούς…:))
Σχετικά με τις τιμές, άποψη μου είναι ότι συγκριτικά με άλλες χώρες, τα χειροποίητα έγχορδα που κατασκευάζονται στην Ελλάδα, είναι σχετικά φτηνά. Το μπουζούκι όμως σαν όργανο, προσωπικά, το βρίσκω λίγο ακριβό, γιατί ποτέ κανείς μέχρι τώρα δεν κατάφερε να καινοτομήσει πάνω στην κατασκευή του και να δώσει την μακροβιότητα που του πρέπει ώστε να έχει διαχρονική αξία. Όταν πρόκειται ν’ αγοράσω π.χ. ένα μπουζούκι αξίας είτε 1.000 ή 10.000 ευρώ έχω την απαίτηση να αντέχει στο χρόνο κατασκευαστικά αλλά και να μη χάνει τη χρηματική του αξία όπως συμβαίνει και με κάποια άλλα όργανα. Βέβαια οι ώρες εργασίας και τόσα άλλα που αναφέρθηκαν από κάποιους σίγουρα μετράνε στην κοστολόγηση, το όργανο όμως και κυρίως όταν φέρει τη “διάσταση” ενός έργου τέχνης θα έχει διαχρονική αξία;
Βλέπω όμως ακόμα και σήμερα κάποιους επώνυμους μπουζουκοκατασκευαστές να ενδιαφέρονται μόνο για το αρχικό ηχητικό αποτέλεσμα και τίποτα παραπέρα…
Δεν μπορείτε κύριοι, για μένα, να πουλάτε (όσοι πουλάτε) μπουζούκια με βαμμένη (κατεστραμμένη) καρυδιά, 2.000 και 3.000 ευρώ και να κοστολογείται το όργανο μόνο με τον ήχο, τα όστρακα και τα ασετοπαστοσυνθετικά στολίδια από τα λέιζερ. Σε ποιές άλλες χώρες και σε ποιά άλλα όργανα γίνονται αυτά, βαφές με υδροχλωρικό οξύ (από κάποιους) στα σκάφη και να σέβονται ένα τέτοιο αποτέλεσμα; Το ρώτησα και στο μήνυμα # 161 αλλά κανείς δεν απάντησε. Σε ποιά άλλη χώρα επώνυμος κατασκευαστής θ’ αγόραζε από αλλού το σκάφος ή την πλάτη του οργάνου κλπ., ή ακόμα και το ίδιο το όργανο που γίνεται από κάποιους και θα το πουλούσε για χειροποίητο δικό του προσωπικό δημιούργημα; Σε ποιά άλλη χώρα επώνυμος οργανοποιός που θα κατασκεύζε προσωπικά δημιουργήματα π.χ. των 5.000 ή 8.000ευρώ, θα κατασκεύαζε παράλληλα και όργανα κάτω των 1.000ευρώ, όπως στην Ελλάδα;
Πιστεύω ότι τέτοιοι επώνυμοι (εκτός κάποιων εξαιρέσεων) μόνο στην Ελλάδα εργάζονται έτσι, όπως επίσης πιστεύω ότι δεν ισχύει πάντα η γενική αρχή: “ότι πληρώνεις παίρνεις”. Διαβάζω κάποιες απόψεις ότι οι επαγγελματίες οργανοποιοί βγάζουν το ψωμί τους ή ότι οι οργανοποιοί δουλεύουν για το μεροκάματο ή ότι δεν είναι πλούσιοι κλπ. Νομίζω ο καθένας στη δουλειά του, το ψωμί του κοιτάει να βγάλει, όποιος όμως δεν μπορεί να το βγάλει τίμια, για μένα να μείνει άνεργος, ή ν’ αλλάξει επάγγελμα όποια δουλειά κι αν κάνει, ίσως κάποια άλλη να του ταιριάζει καλύτερα. Προσωπικά ξέρω πολλούς μουσικούς αλλά και άλλους επαγγελματίες που λόγω κυρίως της οικονομικής κρίσης άλλαξαν επάγγελμα επειδή έμειναν άνεργοι.
Υ.Γ. Υποψήφιοι αγοραστές προσοχή! Μιλάει παθών αγοραστής ακριβοπληρωμένου “έργου τέχνης” από μπουζουκο-εμπορο-κλεφτο-κατασκευαστή με μεγάλο όνομα, μεγάλη εμπειρία, ιστορία και σταδιοδρομία στο χώρο.
Συμφωνώ και επ αυξάνω με τον Πάρη.
Θα προτιμούσα όμως να ονομάζονται οι όχι και τόσο τίμιοι κατασκευαστές για τους εξής λόγους: 1. Όπως καλά κάνουν και αναφέρουν τους τίμιους και σωστούς κάποιοι αγοραστές μετά από μία θετική συνεργασία αγοραπωλησίας, έτσι θα έπρεπε να συμβαίνει και με τις αρνητικές συνεργασίες προς συμμόρφωση των υποψηφίων αγοραστών αλλά κυρίως, γιατί 2. δεν αξίζει να τους προστατεύουμε. Στο ντάκο λοιπόν. Έτσι σιγά σιγά θα καθαρίσει και το επάγγελμα.
Μα γιατί να καινοτομήσει?
Ας …παλαιοτομήσει!!!:):
Όργανα εκατό και πλέον ετών(μια και το μπουζούκι δεν είναι και πολύ παλαιότερο), με τις σχετικές βέβαια μικρές επισκευές -όπως σε όλα άλλωστε τα παλιά όργανα- παίζουν υπέροχα !
Οι έχοντες τέτοια παλιά όργανα, ας το επιβεβαιώσουν.
Καλημέρα σε όλους,
Μιας και ο λόγος για το αν αξίζει ή όχι η αγορά ακριβού οργάνου θα ήθελα να αναφέρω κι εγώ την εμπειρία μου, μήπως και τελικά καταφέρουμε να βγάλουμε άκρη, ως πως το πότε ένα όργανο είναι ακριβό και πότε όχι. Έψαχνα που λέτε για ένα καλό μπουζούκι (ηχητικά και οπτικά και πάντα με τα δικά μου κρητήρια) εδώ και αρκετό καιρό. Την προηγούμενη εβδομάδα βρέθηκα στη Θεσσαλονίκη για λόγους υγείας της συζύγου μου (ευτυχώς πήγαν όλα πολύ καλά) και έτσι βγήκα στη γύρα. Ο δρόμος (και το φόρουμ) με έφερε και στο μαγαζί του Παναγιώτη του Στάμκου. Μπήκα μέσα και μετά το απαραίτητο κέρασμα και την ξενάγηση στο εργαστήριο όπου είδα και διάφορα όργανα, σκέφτηκα να τον ρωτήσω για την τιμή που θα έπρεπε να πληρώσω αν μου έφτιαχνε ένα όργανο όπως εγώ το φανταζόμουν. Με ρώτησε για τα είδη των ξύλων που με ενδιαφέρουν (εξηγώντας μου ταυτόχρονα και τις ιδιότητες τους) και όσο περίμενα να ακούσω την τιμή, σκεφτόμουν ότι σε λίγο θα πρέπει να αρχίσω να κάνω συμβιβασμούς ώστε να φτάσουμε την τιμή στο δικό μου προυπολογισμό. Μόλις όμως μου ανακοίνωσε την τιμή έμεινα άναυδος. Φυσικά κλείσαμε τη συμφωνία και τώρα θα παραμείνω άυπνος μέχρι να παραλάβω το μπουζούκι μου. Από εκείνη όμως τη στιγμή μπερδεύτηκα ακόμα περισσότερο. Τι έπρεπε λοιπόν να παραγγείλω, για να ανέβει και άλλο η τιμή? Χρυσά κλειδιά και στολίσματα? είναι τα μόνα που δεν έβαλα. (τιμή θα ανακοινώσω μετά που θα παραλάβω το μπουζούκι και μόλις ανεβάσω φωτογραφίες, για να δείτε κι ακούσετε κι εσείς).
Λίγες μέρες μετά βρέθηκα στο “ουζάδικο” που παίζουν ο zabe, o guv’s και ο Γιάνν’ς. Εξαιρετικά παιδιά με υπέροχο πρόγραμμα. Παιδιά σας ευχαριστώ εκ μέρους όλης της παρέας. Περάσαμε υπέροχα (εξαιρετικό ήταν και το φαγητό). Μήπως να μετακόμιζα Θεσσαλονίκη?
Με συγχωρείτε για το μακροσκελές μουρμουρητό μου. Θέλω επίσης να ευχαριστήσω τον ωραιότερο τρελλό του κόσμου (Παναγιώτη έχεις ένα φίλο στην Κύπρο) αλλά και την κυρία Κική που μας ανέκτηκε και μας βοήθησε να της βάλουμε μπελάδες με τις φιγούρες που θα έπρεπε να φτιάξει για το μπουζούκι και για την προθυμία της και την ευγένεια της. Σας ευχαριστώ όλους και όταν έρθετε Κύπρο… ξέρετε…
1η Διεθνής Εκθεση μπουζουκιού
Ακούγεται σαν πλάκα, αλλά πως θα σας φαινότανε αν κάποτε είχαμε μια πρώτη έκθεση όπου γνωστοί και άγνωστοι κατασκευαστές θα εξέθεταν τα μπουζούκια τους, τις τιμές τους τα ξύλα τους και τις ιδιότητες τους;
Θα είχαμε και τα μοντέλα: Τα βασικά μοντέλα, τις ναυαρχίδες κλπ…
Ισως η απουσία μια τέτοιας οργάνωσης να δημιουργεί τους μύθους γύρω από κάποια πράγματα. Και η παρουσία της να έβαζε κάποια πράγματα στη θέση τους.
Καλό ακούγεται, αλλά σε μια άλλη ζωή…
Υπάρχει τόση έχθρα αναμεταξύ ορισμένων οργανοποιών, ειδικά αυτών που ασχολούνται περισσότερο με μπουζούκια. Έχουν γραφτεί πολλά! και έχουν εκφράσει πολλά αρνητικά σχόλια για τους συναδέλφους τους, από τους νεότερους προς τους παλιότερους και το αντίστροφο. Αυτά μαθεύονται εύκολα, τα μεταδίδουν και πελάτες που γυρνάνε στα εργαστήρια. Τα ακούνε από τον ένα, για τον άλλο, και πηγαίνουν στον άλλο και τα λένε χαρτί και καλαμάρι…
Αν γίνει κάποια ανάλογη έκθεση, καλό είναι να υπάρχει και ασθενοφόρο παραδίπλα… 
Θα καταλήξει σαν το φεστβάλ τραγουδιού της Θεσ/νίκης. Στην 1η μπορεί να έρθουν οι καλοί, αλλά μετά θα γίνει των ερασιτεχνών…
Εξαρτάται Γρηγόρη. Σε μια τέτοια έκθεση, θα έρχεται κόσμος από όλη την Ελλάδα. Θα υπάρχουν προσφορές και αγορές. Οπότε, αν υπάρχει και το οικονομικό κίνητρο, σχεδόν όλοι θα έρχονται. Ειδικά αν γίνονται παράλληλα και σεμινάρια, ή επιδείξεις από δεξιοτέχνες, η έκθεση θα αποχτά ένα άλλο ενδιαφέρον.
Απλά μικρά πράγματα που μπορούν να τονώσουν την αγορά, να φέρουν τον κόσμο του μπουζουκιού κοντά, αλλά που απλά δεν γίνονται, έστω και σαν προσπάθεια, ακόμα κι αν αποτύχει…
Υ.Γ. Το ασθενοφόρο υπάρχει παντού και είναι απαραίτητο: στις συναυλίες, στα ματς, γενικά όπου υπάρχουν ανθρωποι 
κατευθείαν με ερασιτεχνες θα ξεκινησει
Γιατί να παει το ονομα και να συγκριθεί με αλλους που τα όργανα τους εχουν τον ιδιο ήχο στη μισή τιμή;
Καλό, Τάσο:)
Τάχουμε δει και σε πιο «ανώδυνες» καταστάσεις. Ρώτα και το Γιάννη, για το Συνέδριο της Σπάρτης…
Να μη σου πω τι είχε γίνει και τι ακούστηκε με την ίδρυση του Συλλόγου Φίλων Καλλιτεχνικής Οργανοποιίας…
Και είχαμε προσπαθήσει (και τηρήσει με θρησκευτική ευλάβεια!) να αφήσουμε όλα τα «επαγγελματικά» απέξω... Φαντάσου νανοίγαμε και αυτή την πόρτα (καλύτερα, τους ασκούς του Αιόλου)…
Ευτυχώς όμως, στο χώρο μας έχουν αναπτυχθεί και ισχυρές φιλίες, που βασίζονται πρώτα στην αλληλοεκτίμηση και το ήθος.
Σίγουρα τα πράγματα σιγά-σιγά αλλάζουν, με πολύ αργούς όμως ρυθμούς…
Διαγωνισμός κατασκευαστών ποντιακής λύρας, χθες 02/04/11 στην Αργυρούπολη.
Αυτό το πιστεύω και εγώ Νίκο, και εύχομαι οι ρυθμοί του ήθους και της αλληλοεκτίμησης να τρέχουν γοργά στις μέρες μας.
Τα υπόλοιπα…… υγεία και καλή καρδιά…
Πάντως διαβάζοντας τις απόψεις των δύο σεβαστών οργανοποιών παραπάνω και χωρίς να απαλάσσω τον εαυτό μου ως μουσικός για τις λάθος επιλογές που είχα μεχρι τώρα σε όργανα και συμπεριφορές μέχρι που έμαθα (ελπίζω…)…αναγνωρίζω και μία άλλη διασταση του προβλήματος που αφορά το ακριβό μπουζούκι και αυτό δεν είναι άλλο από το “ποιός είναι αυτός και αφού αυτός πουλάει τόσο έγω που είμαι καλύτερος θα πουλήσω παραπάνω…κ.τ.λ” αντί φυσικά να συμβαίνει το αντίθετο,αυτό λοιπόν που συμπέρανα είναι ότι υπάρχει όχι ο υγιής συναγωνισμός αλλά ένας κακός ανταγωνισμός ο οποίος σίγουρα δε συμβάλλει ούτε στην ανάπτυξη της δουλειάς ούτε φυσικά βοηθά το μουσικό και ειδικά τον αρχάριο να βγάλει σαφή συμπεράσματα…
Καλέ μου φίλε ΔΗΜΗΤΡΗ.Ούτε συμφωνώ ούτε επαυξάνω με την άποψη του ΠΑΡΗ. Ναι να ανακοινώνονται,τα αρνητικά θέματα σε μια αγορά οργάνου,αλλά θα κρίνει ποιός και θα ισχυρίζεται τι.Και ελαφρά τη καρδία,θα λέμε απλά το μακρύ και το κοντό μας έτσι απλά,χάριν κουβέντας; Στο συγκεκριμένο θέμα ο ΠΑΡΙΣ ισχυρίζεται ότι δεν πήρε απάντηση στο μύνημα #161,ενώ ακριβώς στο επόμενο μύνημα ο συμφουρομίτης ΑΛΧΗΜΙΣΤΗΣ - ευγενικά - του απαντά πως κάνει λάθος,και πως έχει μπερδέψει τον εμποτισμό με την βαφή.Και θα το πάω ακόμη παρακάτω εγώ,γιατί “ΟΧΙ ΚΥΡΙΟΙ,ΟΙ ΒΑΦΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΒΛΑΒΕΙΣ ΣΤΟ ΞΥΛΟ ΓΕΝΙΚΑ.ΜΟΝΟΝ ΑΥΤΕΣ ΜΕ ΤΗΝ ΜΕΘΟΔΟ ΤΟΥ ΒΡΑΣΜΟΥ,ΚΑΙ ΜΕ ΠΡΟΣΘΗΚΗ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΩΝ ΧΗΜΙΚΩΝ”.Τα βαμμένα βιολιά,και άλλα όργανα χρονών,το μαρτυρούν.Στο τέλος μας προτρέπει να προσέχουμε,γιατί την έχει πατήσει σε ακριβό όργανο,από πολύ καλό μάστορα,χωρίς να μας αναφέρει σε τι ,και πως την πάτησε , και ποιός είναι αυτός ο μάστορας.Τέτοιες τοποθετήσεις χωρίς στοιχεία,είναι στον χώρο καί μόνον της υποκειμενικότητας.Είπα πιο πάνω ότι οι οργανοποιοί,βγάζουν το ψωμί τους -όπως όλοι οι επαγγελματίες - και αυτό είναι απολύτως αληθές.Όταν θέλουμε να θίξουμε επαγγελματίες που βιοπορίζονται,γιατί ΄μπορεί να μας ξεγέλασαν σε κάτι,πρέπει να βρίσκουμε στοιχεία τρανταχτά , που να υποστηρίζουν τους ισχυρισμούς μας.Και εφ όσον τα στοιχεία είναι τέτοια , τότε να γίνει κατ ΄ευθείαν αναφορά ,για τον συγκεκριμένο επαγγελματία,και όχι για όλη την οργανοποιία.Δεν μπορούμε βάσει κάποιων ισχυρισμών,να βγάζουμε την άποψη,ότι ένα όργανο των 2000, είναι ισάξιο με ένα των 700.Είναι τόσο ισάξιο,όσο ένα φιατάκι,με μια μερσεντές,ένα έπιπλο ικεα με ένα “δια χειρός”,με μια ρετσινούλα,με ένα μπορντώ πεπαλαιωμένο.Και καλή η ρετσινούλα,εξαιρετική,πάει και με το ιμάμ,και με την σαρδελίτσα,ή και ξεροσφύρι τέλεια, αλλά όπως και να το κάνουμε,αν πεις σε κάποιον “ΠΟΥ ΞΕΡΕΙ”, ότι η ρετσινούλα είναι καλύτερη από το π.χ. αγιωργίτικο ΝΕΜΕΑΣ, θα γελάση και ο κάθε πικραμένος.Και να κάνω και μια δήλωση.ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΜΑΙ ΤΟΥΣ ΟΡΓΑΝΟΠΟΙΟΥΣ.Είναι και πολύ κουραστικό.Απλά θεωρώ ότι είναι πολύ ευαίσθητο θέμα,γιατί μιλάμε για επαγγελματίες,και ότι θα λέγεται,θα πρέπει να λέγεται μετά από σκέψη,και να κατατίθεται και με στοιχεία.Τότε και μόνον θα είναι αξιόπιστη,η άποψη και θα έχει και κάποια αξία, για τους ανθρώπους που μας διαβάζουν.Και φυσικά αυτό είναι που δίνει, ή δεν δίνει αξία σε ένα φόρουμ.
Σ΄αυτό συμφωνώ απόλυτα
Το θέμα είναι να ανακαλύψουμε ποια είναι τα κριτήρια που το κάνουν να μην είναι ισάξιο και αν πραγματικά αξίζει να έχει τη διαφορά που έχει στην τιμή. Διότι μπορεί δύο πράγματα που δεν είναι ισάξια, να είναι ισότιμα ή και το αντίθετο.
Καλησπερα! Κυριε Νικο, εγω οπως και αρκετοι αλλοι πιστευω, ανακαλυψα το φορουμ οταν ενδιαφερθηκα να αγορασω οργανο. Διαβασα κριτικες που ολα τα βγαζαν ροδινα (πλην ελαχιστων…). Οταν ανεβηκα Αθηνα, για 5 μερες και γυριζα απο οργανοποιο σε οργανοποιο, αλλα και απο οργανα που εχουν πεσει στα χερια μου, καταλαβα οτι μονο εδω μεσα ειναι ροδινα… Το φορουμ ειναι μια παρεα με ανθρωπους που αγαπουν το ρεμπετικο.Εγω στην δικη μου παρεα συζητω απροκαλυπτα, και ετσι πρεπει. Επισης νιωθω αβολα να αναφερω ονοματα και φολες, αλλα… Καποια πραγματα πρεπει να ερθουν στην ΘΕΣΗ ΤΟΥΣ! Το μονο προβλημα ειναι οτι απο την πολυ την “πονηρια” μας, σιγουρα θα υπαρχουν και οι καλοθελητες που θα θελουν να με γλιτωσουν απο τον ΣΦΑΓΕΑ!!! Σε παρομοιες περιπτωσεις κακοβουλων σχολιων με σκοπο την διαφημιση, ολοι πηραμε χαμπαρι τι συνεβαινε. Ειναι δυσκολο ζητημα, αλλα κοιταξτε την καταληξη στο θεμα ΑΡΝΗΤΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ (Απλα και μονο για παραδειγμα το αναφερω).
Δηλαδή φίλε μου εννοείς ότι επειδή είχε θετική κατάληξη το θέμα, ήταν όλο στημένο από την αρχή με σκοπό τη διαφήμιση? Σου ζητώ τη διευκρίνηση, αφού όπως αναφέρεις πιο πάνω, σου αρέσει να συζητάς απροκάλυπτα.