Ποία η καταγωγή της ιδέας που έχουμε περί του ρεμπέτικου;
Μήπως αυτή κατάγεται από διαλέξεις και βιβλία γραμμένα από ανθρώπους οι οποίοι ομιλούν αναρμοδίως;
Τί απομένει από την έννοια “ρεμπέτικο”, εάν απαλλαγούμε από ιδέες αυθαιρέτως πεποιημένες και επίπλαστες;
Και τί θα απέμενε, εάν μπορούσαμε να απαλλαγούμε από τις εντυπώσεις που μας παρέχουν οι υλοποιήσεις των ιδεών αυτών, που είναι αποτέλεσμα της εργασίας μεταρεμπετικών ή/και παραρεμπετικών καλλιτεχνών, δηλαδή ανθρώπων, που ασκούν την καλή τέχνη τους επί ενός ‘είδους τραγουδιού’ το οποίο αυτοί μεν ονομάζουν ρεμπέτικο, αυτό δε, απογίγνεται τοιούτο, κατόπιν της δικής τους παρέμβασης;
Ο Χατζηδάκης είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα τέτοιου καλλιτέχνη (και όχι το μόνο).
Υπενθυμίζω ένα λογοπαιγνιώδες συμπέρασμα:
Το ερώτημα διά το ρεμπέτικο δεν είναι το:
“Πόθεν κατάγεται;”
αλλά, το:
“Πώς κατά άγεται;”
Προσθέτω δε την διευκρίνιση:
Όχι το ρεμπέτικο, ως είδος αλλ’, ως ιδέα…
Τα ανωτέρω αποτελούν απόσπασμα από το #49 του νήματος με τίτλο:
“Η περίφημη διάλεξη Μ. Χατζηδάκι”
Εις αυτό το σχόλιο, στο τέλος, ‘εισάγεται’ ο όρος “Το χατζηδακικό ρεμπέτικο”.
Ο όρος, (νομίζω πως) μπορεί να αποδειχθεί εξαιρετικά χρήσιμος… αλλά δεν (νομίζω πως) μπορώ να το εξηγήσω τώρα… δηλαδή, ερήμην ενός, εκπεφρασμένου, σχετικού ενδιαφέροντος.