Αλλιώς, μπουζουκάκι σε προπολεμικό στυλ κατασκευής ΑΝΤΩΝΗ ΜΥΛΩΝΑ
Ο όρος burnout, αποδίδεται συνήθως στα ελληνικά με τις λέξεις
«εξαντλημένος/η» ή «εξουθενωμένος/η» και εκφράζει την
ψυχοσωματική καταπόνηση του εργαζόμενου και την εξάντληση όλων
των προσωπικών ψυχικών του αποθεμάτων κατά την προσπάθεια
προσαρμογής του στις καθημερινές δυσκολίες που σχετίζονται με την
επαγγελματική του δραστηριότητα.
Επιπλέον, ο όρος burnout περιγράφει την καθημερινή δυσφορία και
ευερεθιστότητα, την καταβολή δυνάμεων, το αίσθημα «κενού», την
αίσθηση απογοήτευσης και ανικανότητας πολλών εργαζόμενων και
ιδιαίτερα εκείνων που απασχολούνται στις υπηρεσίες υγείας και
πρόνοιας (helping professions).
Παράδοξος τίτλος και τρόπος για να παρουσιάσεις ένα νέο όργανο…
Κι όμως η ύπαρξή του του οργάνου, ο σπόρος που το γέννησε, ήταν αυτό το παράξενο και βασανιστικό, για όσους το έχουν ζήσει, σύνδρομο.
Θα μπορούσα να γράφω ώρες για την κατάσταση που με καθήλωσε ένα χρόνο πριν. Για τα συμπτώματα, τη δυσκολία να αντεπεξέλθω στη δουλειά , την ένταση, το φόβο , την αγωνιώδη προσπάθεια να συνέλθω και να ξαναβρώ τη σταθερότητα και την πίστη στο εαυτό μου.
Χρειάστηκε να γυρίσω πολύ πίσω στο χρόνο, να αναζητήσω τα αυθεντικότερα και πιο αγαπητά, αλλά ίσως λησμονημένα, στοιχεία του εαυτού μου. Κάπως έτσι προέκυψε και η βαθιά νοσταλγία για τους ήχους των πρώτων ηχογραφήσεων που με σημάδεψαν στην πρώιμη εφηβική ηλικία και καθόρισαν την αντίληψη μου για το τραγούδι, τη βαθιά αγάπη για το ρεμπέτικο.
Ίσως πάλι, να ήθελα απλώς -ως αλλοτριωμένο ον- να καταναλώσω…
Άλλωστε ένα από τα χαρακτηριστικά του burnout είναι η έλλειψη ικανοποίησης. Οπότε, ήταν αναμενόμενο να αναζητώ κάτι διαφορετικό από το εξαιρετικό -σύγχρονης αντίληψης- πολύ αγαπημένο μπουζουκάκι μου.
Αναζητώντας το “μύθο” των προπολεμικών οργάνων , όπως και πολλοί από εμάς εσχάτως, με πολύ φυσικό τρόπο οδηγήθηκα στον άνθρωπο που θα το έφτιαχνε. Το φίλο και “συμπαίκτη” Αντώνη Μυλωνά που ζει και δημιουργεί στη Μυτιλήνη. Παρακολουθούσα πολύ καιρό τη δουλειά του και αισθάνθηκα από την αρχή ότι θα έφτιαχνε ένα εξαιρετικό όργανο.
Αν και δεν ήξερα τι ακριβώς ζητούσα, εκτός ίσως από το μέγεθος που θα ήταν μικρότερο από ένα “κανονικό” μπουζούκι ο Αντώνης κατάλαβε κατάλαβε καλύτερα από μένα…
“Δηλαδή από ότι κατάλαβα θες να είναι μπουζουκάκι μικρό και μόρτικο, βραχνό και δυνατό , μαλακό και στακάτο…” τα λόγια του μάστορα.
Και ο μπαγάσας έφτιαξε αυτό ακριβώς που περιέγραψε, πάνω και από τις προσδοκίες μου, αν και το όργανο “μυρίζει” ακόμα ξύλο…
Θα ήθελα να δώσω και μια συμβουλή σε όσους αναζητούν όργανο και δε βολεύονται με κάποιο ήδη έτοιμο.
Επιλέξτε τον μάστορα που εμπιστεύεστε και αφήστε τον να κάνει αυτό που ξέρει πολύ καλύτερα από εμάς. Συχνά η προσπάθεια μας να επιλέξουμε ή να ελέγξουμε τη διαδικασία παραγωγής ενός οργάνου ευνουχίζει το μάστορα. Του αφαιρεί την ελεύθερη σκέψη και τη δυνατότητα να επιλέξει τα υλικά και τη φόρμα που θα δημιουργήσουν τον ήχο.
Προσωπικά δεν ανακατεύτηκα καθόλου , ούτε σε υλικά , ούτε σε σχέδια , ούτε σε τίποτα άλλο. Κατά κάποιο τρόπο χρηματοδότησα ένα όργανο που θα ήθελε ο ίδιος ο μάστορας να φτιάξει. Και είμαστε και οι δύο ευτυχισμένοι και ικανοποιημένοι…
Και κάτι λίγα από ήχο (ταβερνίσιο…)
Ο Ηλίας Μπόικος παίζει με κιθάρα δικής του κατασκευής.
(Συγκρατήστε το όνομα, θα μας απασχολήσει, είμαι σίγουρος)
https://www.youtube.com/watch?v=widdvGrNeIk&feature=youtu.be