Πολλοί θα πουν ότι το ζεϊμπεκικο δεν διδάσκεται και είναι χορός που τον χορεύει ο καθένας όπως θέλει.
Επειδή όμως είμαι από τους ανθρώπους που αμα δεν ξέρω να κάνω κάτι σωστά, προτιμώ να μην το κάνω καθόλου θα ήθελα να βρω κάποιο δάσκαλο για ζεϊμπεκικο.
Το κακό είναι όμως ενώ έχω ψάξει στο internet, όλες οι σχολές χορού το ζεϊμπέκικο το έχουν κάπου ανάμεσα στο mambo kai to chacha και φυσικά το αποτέλεσμα βγαίνει πολύ “χορευτικό”.
Σκέφτηκα ότι εδώ ίσως να έχουν αντιμετωπίσει και άλλοι το ίδιο πρόβλημα και μπορείται να με κατευθείνετε κάπου πιο συγκεκριμένα.
θα σου έλεγα ακριβώς, να μην το κάνεις καθόλου. Είναι των αδυνάτων αδύνατο να χορέψει κάποιος σωστό ζεϊμπέκικο αποκλειστικά με μαθήματα από δάσκαλο. Ευτυχώς, οι δάσκαλοι για ζεϊμπέκικο στην Ελλάδα σπανίζουν. Πρέπει όμως να πούμε ότι σήμερα σπανίζουν (ίσως ακόμα περισσότερο) και οι σωστοί νέοι χορευτές. Ψάξε σε παλιές ελληνικές ταινίες, συνειδητοποίησε τι σου αρέσει και τι όχι και, κάποια στιγμή, πιές και ένα ποτηράκι παραπάνω, στην ταβέρνα ή και στο σπίτι. Αν είναι νά ΄ρθει, θε να ρθεί. Αλλοιώς, άσ’ το.
Νίκο σε ευχαριστώ για την ξεκάθαρη απάντηση σου. Καταλαβαίνω τι εννοείς και τελικά μάλλον εκεί πάλι θα καταλήξω, στο να μην το κάνω καθόλου.
Εαν παρόλα αυτά γνωρίζεις κάποιο δάσκαλο θα χαρώ να ακούσω τα νέα σου.
Όπως σωστά υποψιάστηκες, δεν γνωρίζω κανέναν δάσκαλο ζεϊμπέκικου. Επαναλαμβάνω ότι τέτοιου είδους πράγματα τα προσεγγίζει κανείς με το συναίσθημα, όχι με τη λογική.
Δεν ξέρω να χορεύω ακόμη και πολύ απλούστερα πράγματα, αλλά ας μου επιτραπεί έστω και απ’ έξω μια γνώμη:
Το ζεϊμπέκικο είναι αυτοσχεδιασμός. Γιατί να μη διδάσκεται; Άλλα είδη αυτοσχεδιασμού διδάσκονται, όπως π.χ. στη μουσική. Φίλe FD3S, γενικώς χορεύεις; Δεν ξεκινάμε από τα δύσκολα, αλλά από τα εύκολα μέσα στα οποία μαθαίνουμε γενικώς τον έλεγχο του σώματός μας. Μήπως να απευθυνόσουν σε κανένα μυτιληνιό σύλλογο;
Οπωσδήποτε δάσκαλο ζεϊμπέκικου έτσι όπως το θέτεις δεν έχω υπόψη μου, αλλά δε θεωρώ απίθανο να υπάρχει δάσκαλος χορού που το αναλαμβάνει και αυτό.
Να, λοιπόν, και μία γνώμη διαφορετική και πολύ δημιουργική. Το μυτιληνιό ζεϊμπέκικο δεν είναι βέβαια το αστικό πανελλήνιο / παγκόσμιο, δεν είναι ούτε αυτοσχεδιαστικό, αλλά περιέχει πάρα πολλά στοιχεία που θα σε βοηθήσουν να προσεγγίσεις το θέμα έτσι όπως αρχικά το σκέφτηκες. Μυτιληνιό χορευτικό γκρουπάκι, λοιπόν, και εσύ θα έχεις βέβαια την κρίση να κρατήσεις αυτά που θα σου είναι χρήσιμα και να προσθέσεις τα υπόλοιπα από την καρδιά σου. Όπως σίγουρα κάνουν και οι καταγόμενοι από τη Μυτιλήνη, όταν χορεύουν εκτός τοπικιστικού συλλόγου.
Πολύ ενδιαφέρουσα γνώμη σου pepe. Έχεις δίκιο και εσύ Νίκο ένα από τα καλύτερα ζεϊμπέκικα που έχω δει ποτέ το χορεύει κάποιος ο οποίος είχε πολλά χρόνια χορευτική εμπειρία σε σύλλογο χορευτικό με δημοτικά και καμία σχέση με το ζεϊμπέκικο ο άνθρωπος.
Γνωρίζετε κάποιο μυτιληνιό χορευτικό σύλλογο?
Γενικά ναι pepe χορεύω αλλά ποτέ δεν έχω πάει σε σχολή, και δεν θεωρώ τον ευατό μου ότι τα πέρνω εύκολα στο χορό. Για αυτό πιστεύω ότι χρειάζομαι μια βοήθεια να πατήσω πάνω σωστά και μετά να μπορώ να προσθέσω τα δικά μου σιγά σιγά. Απλά θεωρώ ότι η βάση είναι πολύ σημαντικό πράγμα σε ότι και αν κάνουμε γιατί αν ξεκινήσεις λάθος και σου δείξουν στραβά, θα προσθέτεις λάθοι σε ένα λάθος . Επί του συγκεκριμένου θεωρώ για εμένα λάθος το να έχει καταβολές latin χορών και να διδάσκεις και ζεϊμπέκικο. Το αποτέλεσμα δεν βγαίνει σωστά τις περισσότερες φορές.
Υπάρχουν αρκετοί Μυτηλινιοί σύλλογοι. Ένας που γνωρίζω είναι του Μεσοτόπου που στην Αθήνα εδρεύει στη Δάφνη (http://www.mesotopites.gr/gr/Index.html). Γνωρίζω καλά το δάσκαλο χορού διότι μου κάνει μάθημα στο χορευτικό του Δήμου Αργυρούπολης (είναι και ο ίδιος Μεσοτοπίτης). Είναι εξαίρετος δάσκαλος και λάτρης της χορευτικής μας κληρονομιάς. Το όνομά του είναι Κώστας Πιπίνης. Εγώ θα σου πρότεινα να έρθεις στο χορευτικό μας στο Δήμος Αργυρούπολης (τμήμα ενηλίκων) όπου διδάσκονται όλοι οι παραδοσιακοί χοροί.
Το ζειμπέκικο που μας δίδαξε ο Κώστας έχει κάποιες βασικές γραμμές, αλλά μετά μπορεί κάποιος να αυτοσχεδιάσει. Έχω μία επιφύλαξη για τις ελληνικές ταινίες που είπε ο Νίκος παραπάνω μιας και πολλές φορές τουριστικοί λόγοι επέβαλλαν την αλλοίωση των χορευτικών βημάτων.
έχω και εγώ. Υπάρχουν όμως ταινίες όπου το ζεϊμπέκικο δεν το χορεύει ούτε ο ζεν πρεμιέ ούτε επαγγελματική ομάδα (αυτοί ειδικεύονται στα “χασάπικα”, ο θεός να τα κάνει, αλλά ρίχνουν και καμμιά ζεϊμπεκιά άμα λάχει…) παρά κάποιος θαμώνας που έτυχε να βρίσκεται στο κέντρο όπου γυρίστηκε η σκηνή και άρεσε ο χορός του στον σκηνοθέτη ή τον παραγωγό.
Για το αστικό ζεϊμπέκικο έχω ακούσει ιστορίες ανθρώπων που χόρευαν σε ένα πλακάκι. Ωστόσο τέτοιο χορό εγώ δεν έτυχε ποτέ να δω. Παρόλ’ αυτά πιστεύω πως άλλο είναι ο βηματικός κορμός ενός χορού και άλλο ο αυτοσχεδιασμός του κάθε μερακλή, που μπορεί ακόμη και να καταργεί πλήρως τον βηματικό κορμό, διατηρώντας όμως την γνώση του πού πατάνε τα πόδια σε σχέση με τον ρυθμό. Νομίζω, λοιπόν, ότι το αστικό ζεϊμπέκικο δεν μπορεί να είναι πλήρως αυτοσχεδιαστικός χορός, υπό την έννοια ότι ακολουθεί συγκεκριμένη ρυθμική φόρμα. Επομένως και τα πατήματα δεν μπορεί να είναι άσχετα με τον ρυθμό, όπως συχνά βλέπει κανείς να συμβαίνει. Από εκεί και πέρα έρχεται ο αυτοσχεδιασμός. Ακόμα κι εδώ όμως υπάρχουν πιστεύω αυτοσχεδιασμοί που άρεσαν και καθιερώθηκαν. Άρα τόσο ο κορμός του χορού, όσο και κάποια συγκεκριμένα πατήματα, νομίζω ότι μπορούν να διδαχθούν από δάσκαλο. Από εκεί και πέρα, συμφωνώ με τον κ. Πολίτη ότι το να μάθεις 5 βήματα δεν αρκεί για να πεις ότι χορεύεις ζεϊμπέκικο. Θέλει βίωμα. Όμως αυτό πιστεύω ότι συμβαίνει με όλους τους χορούς, ιδιαίτερα δε με χορούς που σηκώνουν αυτοσχεδιασμό (μπάλλοι, απτάλικα, ζεϊμπέκικα, τσάμικο και ένα σωρό άλλοι χοροί).
Νομίζω ότι πρέπει όταν δεις κάποιον που χορεύει το ζειμπέκικο που σου αρέσει, να τον πλησιάσεις και να του ζητήσεις εάν θέλει και μπορεί να σου δείξει κάποιες φιγούρες ή κάποια βασικά. Ή προσπάθησε να αποθηκεύεις αυτά που βλέπεις και σου αρέσουν ώστε να τα εφαρμόζεις. Επίσης θεωρώ ότι και στον χορό, εκτός από το ταλέντο και το μεράκι, μετράνε οι “εργατοώρες”, δηλ. όσο πιο πολύ χορεύεις, τόσο πιο πολύ θα βελτιώνεσαι.
ΥΓ. Πριν λίγο καιρό στην ταβέρνα που παίζω έσκασε μύτη 80άχρονος (κι ουχί… ά-χρονος) “έφηβος”, ο οποίος χόρεψε καμιά 10αριά βαριά ζειμπέκικα, έδωσε παράσταση: με παλαιού τύπου φιγούρες μάγκικες, που απαιτούν σωματική δύναμη και ισορροπία (τινάγματα, περιστροφές, εκούσιες πτώσεις χωρίς επιπτώσεις) και μάλιστα σε κάποιες φάσεις με ένα κρασοπότηρο να ισορροπεί στο κεφάλι του. Σαν κάτι ναύτες σε ελληνικές ταινίες, πριν εφευρεθούν οι…χορογράφοι. Μακάρι να ήταν πιο εύκολος άνθρωπος αυτός ο γερόμαγκας, θα του ζήταγα να τον φιλμάρω ή να μου κάνει μαθήματα. Κανάς τέτοιος παππούς γνώστης πρέπει να μας δείξει.
πριν 8 χρόνια, στο πρώτο μαγαζί που έπαιξα, είχαν έρθει δύο ζευγάρια γύρω στα 80, με όλα τα κρουστά μαζί τους -κουτάλια, ντέφια, ζίλιες, κλπ. και χορέψανε κάθε ζεϊμπέκικο, καρσιλαμά, χασάπικο και τσιφτετέλι υποδειγματικά! όπως μπορούν μόνο άνθρωποι που είναι μαζί 60 ολόκληρα χρόνια…
ισχύει και για φίλους που χορεύουν ή παίζουν ή κάνουν ο,τιδήποτε πολλά χρόνια μαζί -είναι άλλο το δέσιμο.
εντάξει βρε άλκη, και οι διαζευγμένοι έχουν ψυχή!
