Χειμερινοί Κολυμβητές - Η μαστοράντζα του Ερντεμπίλ
Οι Χειμερινοί Κολυμβητές σε 14 “ιστορικά” τραγούδια του Ε.Ζαχου.
14 πολύ όμορφα τραγούδια-ιστορίες για την “Ανατολή Ανατολών”, ποτισμένα από το άρωμα και τη μαγεία της, που κάποιοι ακόμα θυμούνται και νοσταλγούν…
θα γίνουμε και τουρκολόγοι στο τέλος,για να παρακολουθήσουμε τους αργυροχειμερινούς…
Εκπληκτικός δίσκος, με πολυ ωραία τραγουδια του Ε.Ζάχου και πλούσιο booklet προς γνωσην και γκελ Κιορογλου!
Τάσο, τα θέματα των τραγουδιών της “Ανατολής Ανατολών” δεν είναι θέματα τουρκολογίας. Είναι μεράκια, σεβντάδες, θρύλοι, παραμύθια και ιστορίες των ανθρώπων που έζησαν στο χώρο που άλλοτε λεγόταν Βυζάντιο κι άλλοτε Οθωμανική αυτοκρατορία. Είναι απ’ αυτά που η επίσημη ιστορία άφησε απ’ έξω, γιατί έχουν να κάνουν με τον Άνθρωπο κι όχι με τις ομάδες. Με τον Άνθρωπο που “από τον πύργο της Βαβέλ κρατάει, χωριό του ο έρωτας και τραγουδάει πως η αγάπη δεν έχει πατρίδα”. Απ’ την άλλη, άμα σου είναι δυσάρεστο δεν είσαι και υποχρεωμένος να τους παρακολουθήσεις τους “αργυροχειμερινούς”, ντε και καλά…
Σωστος! αλλα μη χάσουμε και το humor μας.
26 χρόνια τους παρακολουθώ αγαπητέ Κώστα Πετρά,τα δε τραγούδια του τελευταίου σιντί τα έχω ακούσει 2-3 φορές σε συναυλίες τους.δεν δικαιούμαι να μου βγαίνει μιά…κούραση?
αμα δε θές πραγματικά να δείς τον σταδιακό εξισλαμισμό της Μικρασίας,διάβασε και το σχετικό βιβλίο του Σ.Βρυώνη απο το Μορφωτικό Ιδρυμα Εθνικής Τράπεζας,έτσι για να ελέγξεις πόσο ακροβατεί ο Ζάχος σε όσα τραγουδάει μέν όμορφα,αλλά κατά την ταπεινή μας γνώμη,όχι πάντα ιστορικά αρκούντως τεκμηριωμένα.
άφεριμ!
Ποιος ειναι ο Ζαχος ρε παιδια ;;
Το cd τελικα αξιζει τον κοπο ;;
Περι τινος προκειται μουσικα και στιχουργικα ;;
Μας εχετε ψιλο-μπερδεψει …
μα,για να καταλάβεις,κάθε τραγούδι συνοδεύεται απο σημείωμα…1 σελίδας.ιστορίες της ανατολής κυρίως,με μουσουλμάνους,δερβίσηδες,ασίκηδες κλπ κλπ.
όσο γερνάνε αυτοί,τόσο δυσκολεύουν.κι επειδή είναι πολύ ορεξάτοι και ακμαίοι,φαντάσου τι θα βγάζουν όταν γίνουν…80 ετών!!!
υγ.δεν πηρα απάντηση:τι είναι τα μάγουλα των πεσσών?μήπως αυτό που λέμε “παρειές”?
Τάσο, τα τραγούδια της “μαστοράντζας” δε χρήζουν καμίας ιστορικής τεκμηρίωσης, όπως και κανένα τραγούδι άλλωστε. Το ότι βασίζονται σε υπαρκτούς μύθους και προφορικές παραδόσεις -γι’ αυτό και “ιστορικά”- νομίζω γίνεται σαφές στα σημειώματα που λες. Ο εξισλαμισμός της Μικρασίας, τώρα, τί σχέση έχει; Σίγουρα συνέβη και σίγουρα με βίαιο τρόπο. Αλλά αυτά λίγο-πολύ τα ξέρουμε, μας τα 'χουν πει και ξαναπεί στην ιστορία. Αυτά που δεν ξέρουμε είναι τα όμορφα, τα μαγικά που συνέβαιναν εκείνη τη δαιμονοποιημένη και απωθημένη από την ιστορική μας μνήμη περίοδο και που συμβαίνουν παντού και πάντα, όπου υπάρχουν Άνθρωποι. Κι εμένα τουλάχιστον δε με κουράζει καθόλου να τα μαθαίνω, αντιθέτως με ενθουσιάζει, με ταξιδεύει και με διασκεδάζει.(καλά, η “τσουλήθρα” και το “πατώνει” δε σε κουράσανε 26 χρόνια;
φίλε,ο εξισλαμισμός δεν συνέβη τις περισσότερες φορές με βίαιο τρόπο.αντίθετα ο κατακτητής πήρε πολλές φορές την κουλτούρα του κατακτημένου,ο δε εξισλαμισμός ήταν μία διέξοδος για τα φτωχά στρώματα που είχαν γονατίσει απο την σκληρή φορολογια των προηγούμενων (βυζαντινών).όπως και νάχει απο ένα ιδαίτερο φαινόμενο που διήρκεσε γύρω στα 300 χρόνια (1100-1400) δημιουργηθηκε ο λαικός πολιτισμός της μικρασίας και ανακατώθηκαν οι εκατέρωθεν μύθοι και λαικοί ήρωες.έτσι το βλέπω εγώ.δεν είναι απαραίτητο να συμφωνούμε,κι ούτε έχει και νόημα να συνεχίσουμε τη συζήτηση.προφανώς είσαι καινούριος φάν των κολυμβητων κι άρα πιό ενθουσιασμένος απο μένα.κι αυτό σωστό.τουλαχιστον,τώρα υπάρχει κάποιο νεανικό κοινό του μπακιρτζή.στην δεκαετία του 80 είμασταν 3 κούκοι κι ο ένας!!!
Πραγματικά, ε ξ α ι ρ ε τ ι κ ή αυτή η δουλειά ! Έχω μάθει όλα τα τραγούδια απέξω! Για καινούργια παραγωγή δε μου είχε ξανασυμβεί, εδώ και χρόνια… (Εεε… παίζουν οι καλύτεροι “μουσικάρες” μας: Βόμβολος, Σιγανίδης, Φλωρίδης).
Δεκατέσσερα πανέμορφα τραγούδια-ιστορίες ποτισμένες με το άρωμα και τη μαγεία τής Ανατολής. Θρύλοι, παραμύθια, σεβντάδες και ιστορικά ντοκουμέντα από τα Βαλκάνια ώς την Περσία. Στο 36σελιδο καλαίσθητο ένθετο, γίνεται η παρουσίαση-επεξήγηση του κάθε τραγουδιού.
Αισθάνομαι πως είναι η καλύτερη δουλειά των Χειμερινών -κι ό,τι πιο καλό έχω ακούσει από τη σύγχρονη τραγουδοποιία!
Παραθέτω μια πολλή καλή και ουσιαστική παρουσίαση-ανάγνωση της δουλειάς από τον Κώστα Καρδερίνη, στο MIC.GR (http://www.mic.gr/cds.asp?id=28706)
"Αυτό κι αν ήταν χριστουγεννιάτικο δώρο από τον Αργύρη και την παρέα του. Μια αφηγηματική πατριδογνωσία των νεώτερων βαλκανίων σε έμμετρη μορφή δε θα μπορούσε να είναι πιο παραδοσιακή, πιο σύγχρονη, πιο ψαγμένη, πιο θελκτική, πιο μεταμοντέρνα και πιο παιχνιδιάρικη. Με τη βαθιά γνώση που μεταγγίζει σταγόνα-σταγόνα, νότα-νότα ο κύριος Ζάχος και τις γλυκόπιοτες σκανταλιές και τις παραλλαγές των Κολυμβητών, έχετε εμπρός σας ένα ρόουντ σιντί, ένα βαλκάνιο σύμπακτο δίσκο που μας/σας πηγαίνει βόλτα σε κάθε ξεχασμένη, χωνεμένη κι αφομοιωμένη γωνιά της σύγχρονής μας λαϊκής κουλτούρας.
Γιατί [τολμώ να πω] πως αυτή η ατόφια κατάθεση έχει μέσα της κάτι το αρχετυπικό, κάτι γονιδιακό, κάτι αποκαλυπτικό, κάτι που σε κάνει ν’ αντιληφθείς το άπιαστο μεγαλείο, αυτόν τον κόσμο τον μικρομέγα που σε περιέχει και τον περιέχεις.
Και τι δεν περιέχει τούτος δω ο μπαχτσές. Ανατολίτικο κάντρι γουέστερν στο στιλ του Μορικόνε, αναφορά στον Σαγιάτ Νοβά και στην βιογραφική ταινία “Το χρώμα του ροδιού” του Σεργκέι Παραντζάνοφ. Αγιωργήτικο διηγηματικό άσμα στο στιλ των δημωδών, των πανηγυριών και των πλανόδιων ασίκηδων τραγουδιστάδων. Ρεμπέτικο σμυρναίικο από τους στίχους του τσιγγάνου ποιητή Αμπντούλ Χασάν ελ Νουρί που έψαχνε τον προσωπικό του δρόμο προς τη θέωση.
Το έπος του Κιόρογλου Νεστανή που θα πει “ο γιος του τυφλού”. Ο Κιόρογλου είναι εν και το αυτό με τον Διγενή Ακρίτα, ισχυρίζονται κάποιοι μελετητές. Μια επαναστατική θεωρία που έγινε πράξη ήτανε και η διακήρυξη των Μαστόρων του Ερντεμπίλ. Οι σαλοί δεν είναι μόνον άγιοι της εκκλησίας. Κι ούτε έχουν μόνο αυτοί στενή σχέση με τη φύση και τα ζώα. Ταξίμι για το κλείσιμο της αλβανικής βεντέτας.
Ελεγεία στον Μάρκο Κράλη που άγιασε ως λαϊκός ήρως, προστάτης των φτωχών, εισηγητής της συναδέλφωσης και της συμφιλίωσης. Σερβικό αντιπολεμικό μοιρολόι με τη βιόλα να στριγκλίζει. Ωδή στο ψάρι που το λεν Κοράν. Ριζίτικα κάλαντα του Κεμάλ του τουρκοκρητικού. Ένα έξοχο δείγμα στην παράδοση των μεικτών πολυγλωσσικών τραγουδιών, μια παραλλαγή στον μύθο της πρωτόπλαστης Εύας. Νεκρικό άσμα, του θάρρους και της επιστροφής. Ψαλμός σε ήχο πλάγιο τρίτο, μονωδία βυζαντινή.
Κι όλ’ αυτά κι άλλα πολλά [π.χ. κάποτε η λέξη τούρκος ήταν υποτιμητική, σχεδόν βρισιά] θα τα βρείτε λεπτομερώς στο 36 σελίδων βιβλιαράκι που συνοδεύει το εκπληκτικό αυτό δισκάκι. Το μελέτησα σαν ευαγγέλιο, σα μια βίβλο του πρόσφατου ιστορικού μας παρελθόντος μπλεγμένου σε θρύλους παραδόσεις και παραλογές. Το ρούφηξα και το απήλαυσα ως μια νέα προσπάθεια ενωτικού πνεύματος για την αρμονική συνύπαρξή μας, όπως την οραματίστηκε ο Ρήγας κι ο Σαμπατάι Σεβή.
Σε τέτοιους αβέβαιους, καταναλωτικούς και λάθρα παγκοσμιοποιημένους καιρούς που ζούμε, λίγη επιστροφή στις [άγνωστές μας κι ανεξερεύνητές μας] ρίζες δε βλάπτει ποσώς. Νομίζω;"
Γειά χαρά σε όλους και καλή Άνοιξη!!!
Ο τίτλος του δίσκου των αγαπημένων χειμερινών κολυμβυτών¨¨Ανατολή Ανατολών¨,το οποίο θα πάρω πάραυτα,με προτρέπει να σας συστήσω μία πάρα πολυ καλή δουλειά που κυκλοφόρησε πρόσφατα της Κατερίνας της Παπαδοπούλου (η συνθέσεις είναι δικιές της στο δίσκο αυτό) με τίτλο ¨Ανατολή Ανατολή μου¨.Πρόκειται για μιά δουλειά που παρόλο που βασίζεται σε σύγχρονη στιχουργική και πρόσφατες συνθέσεις μουσικής, καταχωρείται πιστεύω, σαν μιά δουλειά που προεκτείνει την μουσική μας παράδοση απο κάθε άποψη (φωνές ορχήστρα,ποίηση,θέματα, ενορχήστρωση, ύφος, χρώμα κ.λ.π.).Βάση της ορχήστρας είναι μία ομάδα επιφανών Τούρκων μουσικών (Γιορντάλ στο ούτι, Καρτάλ στο κανονάκι κ.λ.π.) που πλαισιώνονται απο διαλεχτούς δικούς μας, όπως την Κατερίνα την Παπαδοπούλου και την Π. την Νικολαίδου που τραγουδάνε, τον Γιώργη τον Ξυλούρη στο λαούτο και τραγούδι κ.λ.π.
Νομίζω ότι περισσότερα λόγια περιτεύουν. Όταν θα το ακούσετε θα με θυμηθείτε!
Κυκλοφορεί απο την Universal.
Ανατολή ακούω και το το μέταλλό μου σιγοσκίρτησε προς το μαγνήτη του… Αύριο, μετά από τρίμηνο εγκλεισμό πάνω από ένα γραφείο-κλίνη, θα πάω να τα αγοράσω αμφότερα.
Θα σας μεταφέρω εντυπώσεις, άμα τη ακροάσει των!
ΥΓ: Η τόσο γόνιμη αυτή Ανατολή πώς και συζεί τόσους αιώνες με άφατα τύρρανους θεούς; Και πότε θα διώξει τον καπνό τους να ξαναλάμψει το ροδάκινο στα οπλοστάσια της ζωής, στα εν παλμώ σαβανωμένα θηλυκά της;
Γιάννη (μεταξύ σοβαρού και αστείου) στην αναζήτησή σου για το απόλυτο ροδάκινο νομίζω μπορώ να σε βοηθήσω…Βέροια φίλε μου…ο παράδεισος των ροδακίνων.
Μπιρ Αλλάχ
Νίκος
Μας έχει πιάσει υστερία με την Ανατολή.Τι υπήρχε στην Μικρασία μέχρι την έλευση των τούρκων δεν το αναφέρει κανείς.
Εννοώ τον βυζαντινό πολιτισμό στην ακμή του.
Αλλά,έλληνες είμαστε.Ότι το ξένο μάς θαμπώνει.
Τάσο,
Μήν το βλέπεις έτσι!! Είπαμε η μουσική δεν έχει σύνορα ,δεν έχει υπηκοότητα ούτε είναι ιδιοκτησία κανενός έθνους! Άλλωστε σε αυτόν τον χώρο που πολλοί ονομάζουν ¨καθ’ημάς Ανατολή¨πέρα απο το ότι είχαμε, και έχουμε φυσική παρουσία έχουμε αφήσει και εμείς όπως πολλοί άλλοι λαοί ανεξύτιλα τα σημάδια της πολυπρόσωπης συμβολής μας.
Όσο για τον Βυζαντινό πολιτισμό σε αναφορά με την μουσική έχουν γραφτεί πάρα πολλά πράγματα, ίσως όχι όσα θα έπρεπε! ή θα θέλαμε, αλλά θα έπρεπε να αναζητηθούν στην συντριπτική τους πλειοψηφία σε ξενόγλωσσες πηγές και ερευνητές.Αν μπορούσαμε να συγκεντρώσουμε και να απαριθμήσουμε τις ολοκληρωμένες εργασίες που αναφέρονται στο μακρύ παρελθόν του Βυζαντινού πολιτισμού σε αναφορά με την μουσική φοβάμαι πώς θα μας έπιανε απογοήτευση.
Λέω αγαπητέ Αγάπιε ότι αλλιώς μας “κάνει” ο Κιόρογλου,παρά ο Διγενής Ακρίτας.
Είμαστε έθνος περίεργον!!!
Τάσο την ένστασή σου αυτή την έχεις ξανακάνει σ αυτό το τόπικ…
Και έρχομαι και ρωτώ εγώ τώρα. Γιατι απορείς?? Σου φαίνεται παράξενο σ ένα πλή8ος συμπολίτες σου και “συμπατριώτες” σου να τους “κάνει” περισσότερο ο Κιόρογλου απο τον Διγενή ? Μήπως να ψαχτείς στα ερίσματα και στο γενεαλογικό τους δέντρο?
Πόσοι κρατάνε απο Μικρασία και απο Πόλη? Απο Πόντο και απο πιο μακριά? Πόσοι μεγάλωσαν (συμπεριλαμβανομένου και εμού του ιδίου) με κιοφτέδες και “γιαβρί μου” και με όλα αυτά τα καλούδια? Πόσοι έχουν παππούδες και συγγενείς που ακούγανε τούρκικα και κλαίγανε γιατι λησμονούσαν την πατρίδα τους??Πόσοι είναι αυτοί που ακόμα και αυτή την πατρίδα που τους υποχρεώσαν να την λένε πατρίδα ΔΕ ΤΗΝ ΝΙΩθΟΥΝ ΠΑΤΡΙΔΑ??? Επαναλαμβάνω αν μεγάλωνες σε προσφυγική οικογένεια θα το ήξερες…
Γιατι παραξενεύεσαι λοιπόν?
Οι χειμερινοί κολυμβητές και όχι μόνο έχουν αποδείξει κατα καιρούς οτι έχουν τέτοιου είδους ακούσματα και επιρροές…ευτυχώς που το αποδεικνύουν ακόμα μια φορά με αυτό το δισκάκι.
Νίκος
Γεια σας,
Τάσο, παλιά (πολύ παλιά!) αναγκάστηκα λόγω σπουδών να διαβάσω όλο το έπος του Διγενή Ακρίτα…και σε αρκετά στρυφνά βυζαντινά ελληνικά, που ευτυχώς τα έχω ξεχάσει τώρα! Γι’ αυτό οφείλω να θυμίσω ότι ο Διγενής (το λέει κιόλας τ’ όνομά του!) είναι κάργα Ανατολίτης από τη μεριά του πατέρα του, που ήταν ʼραβας εμίρης. Ο άνθρωπος έγινε αργότερα Χριστιανός, χάρη στην όμορφη αγαπημένη του. Όσο για το δοξασμένο Βυζάντιο, έχω βρει το εξής γουστόζικο απόφθεγμα από ένα αγγλικό άρθρο:
We are speaking of a world where the people spoke Greek, professed Christianity, dressed like Persians, built like Syrians, fought under Armenians and called themselves Romans…
Δεν αμφισβητεί κανένας τους δεσμούς ανάμεσα στη σημερινή Ελλάδα και το Βυζάντιο (ή τους δεσμούς ανάμεσα στην αρχαία Ελλάδα και το Βυζάντιο). Αυτό δε σημαίνει όμως ότι οι Βυζαντινοί είχαν ελληνική εθνική συνείδηση με την έννοια που λέμε τώρα. Αποκαλούσαν τον εαυτό τους Ρωμαίους (Έλληνας εκείνον τον καιρό σήμαινε “ειδωλολάτρης”, “άπιστος”) και αυτό που τους ξεχώριζε από τους άλλους λαούς γύρω γύρω ήταν η θρησκεία και όχι η “εθνικότητα” τους…που είναι μια πολύ μεταγενέστερη έννοια. Αλλά αυτά θα τα ξέρετε ήδη, βέβαια…
Εύα
Δηλαδή η Ρωμαική πραγματικότητα είναι πιό μακρυνή απο την λάγνα ανατολή!
Τότε γιατί μας λέμε ρωμιούς κι όχι …οσμανλήδες?
(εκεί ,εγώ,να προβοκάρω)