Μηπως γνωρίζει κανείς αν προβλήθηκε το παρακάτω αφιέρωμα:
Με αφορμή τη συμπλήρωση 100 χρόνων από τη γέννηση του Μάρκου Βαμβακάρη, η ΕΡΤ 3 αφιερώνει τέσσερις (4) ωριαίες εκπομπές με την ακόλουθη θεματογραφία:
Σάββατο 6/2/2005 από 21.00 έως 22.00 μμ (Βιογραφικά ) από τη Σύρα στο Πειραιά……
Η εκπομπή θα επαναληφθεί
Σάββατο 13/2/2005 από 21.00 έως 22.00 μμ (Από τα σφαγεία του Πειραία στα σαλόνια της Αθήνας….).
Πως συνθέτει και πως στιχουργεί ο Μάρκος
Σάββατο 20/2/2005 από 21.00 έως 22.00 μμ (Ο Μάρκος και οι γυναίκες….)
Η συμπεριφορά του Μάρκου προς τις γυναίκες, όπως παρουσιάζεται μέσα από τα τραγούδια του.
Σάββατο 27/2/2005 από 21.00 έως 22.00 μμ ( Ο Μάρκος φιλόσοφος και μέσα σ’όλα…)
Αλβανικό έπος, το μάταιο της ζωής, θεομηνίες κ.λ.π
Το πρώτο επεισόδιο το παρακολούθησα, το δεύτερο δεν ξέρω αν πραγματοποιήθηκε.
Η εκπομπή γίνεται από την ΕΤ3 και την παρουσιάζει ο Πάνος Σαββόπουλος με τον συνεργάτη του δημοσιογράφο(ξεχνώ τ’ όνομά του).
Προχθές (Σάββατο 19/2/05) πάλι δεν έγινε η εκπομπή (νομίζω πως είχε ποδοσφαιρικό αγώνα).
Κάτω από τέτοιες συνθήκες, δεν ξέρει κανείς πότε και αν θα πραγματοποιηθεί το συγκεκριμένο πρόγραμμα - αφιέρωμα στο Μάρκο.
Αν ξέρει κανείς κάτι σχετικό, παρακαλώ ας μας πληροφορήσει.
Σήμερα είδα στην τηλεόραση ότι η συγκεκριμένη εκπομπή θα μεταδίδεται κάθε Σάββατο στις 18.00 από την ΕΤ3. Υποθέτω ότι θα αρχίσει από το προσεχές Σάββατο, δεν άκουσα όμως θα συνεχιστεί από το 2ο επεισόδιο ή θα επαναληφθεί και το πρώτο.
Σ.Π.
(Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/ην ΣΑΚΗΣ 23 Φεβρουάριος, 2005)
Παρακολούθησα αυτό το α’ μέρος και εκνευρίστηκα. Μετά είδα και (ολίγον από) Σπύρο Παπαδόπουλο το βράδυ και απόγινα. Τι να σας πω ρε παιδιά, μεγάλη απογοήτευση…
Δεν φταίνε αυτοί, φταίμε εμείς που αφιερώνουμε τμήμα του πολύτιμου χρόνου μας στην τηλεόραση. Πάρτε το απόφαση, ΤΙΠΟΤΑ δεν αξίζει πλέον, εκτός και αν γίνει χαμός οπότε και θα το μάθουμε και εμείς.
Συμφωνώ.
Το χαζοκούτι είναι σχεδόν πάντα, απλό χάσιμο χρόνου.
Δεν έχει κάν υποδομές η TV για κάτι καλό. Και τις λίγες φορές που κάτι πήγε να γίνει, σε δεύτερη ανάγνωση διαπιστώσαμε πόσο κουτσουρεμένο ήταν και πόσο ‘λίγοι’ είναι αυτοί που διαμορφώνουν πρόγραμμα.
Μόνο σε εκείνη η σειρά με τον εγγονό του Παπαζογλου βγήκαν δυο τρεις (πασίγνωστες) αλήθειες στον αέρα. Κι αυτό για να το δούμε, έπρεπε να το πληροώσουμε με σύνολο 10 ώρες μπροστά στο κουτί και να ακούσουμε ένα ενοχλητικά έως απελπιστικά χιλιοπαιγμένο ρεπερτόριο τύπου ρεμπετάδικο του '80 στα Εξάρχεια.
Δηλαδή, έλεος!
Για μιά λόξα που έχουμε θα μας γδάρουν ζωντανούς στο τέλος;
Να την αποκηρύξουμε τη λόξα να ησυχάσουμε άμα είναι.
Το κουτί μόνο για οθόνη προβολής DVD κάνει.
Καλύτερα να σερφάρεις στο www.
Δεν είχε κανένα νόημα και σκοπό. Δυό τύποι σε ένα τραπέζι παρουσίαζαν την ζωή του Μάρκου με μοναδική αναφορά την αυτοβιογραφία του, επιμένοντας σε λεπτομέρειες που δεν είχαν σημασία (π.χ. αν τα πήγαινε καλά με τον δάσκαλό του). Στα μεσοδιαστήματα της φλυαρίας εμφανίστηκαν διάφορες κομπανίες, άλλες καλές, άλλες μέτριες, άλλες χάλια, οι οποίες έπαιξαν ένα ρεπερτόριο γνωστό και εν πολλοίς ασύνδετο. Με δυό λόγια, σε κάποιον που γνώριζε, η συγκεκριμένη εκπομπή ήταν ανούσια ή και βαρετή, ενώ για κάποιον που αγνοούσε το έργο του Μάρκου, δεν προσέφερε τίποτα έτσι χαμένη στην λεπτομέρεια και την φλυαρία που ήταν. Τι θα ήθελα να δω? Μια συζήτηση με τα παιδιά του (δόξα τω Θεώ, οι δυό τουλάχιστον είναι μουσικοί, κάτι περισσότερο θα είχαν να πουν…), μια κουβέντα από μουσικούς που συνεργάστηκαν μαζί του (άσχετο: ο Καρανικόλας ζει?), μια κουβέντα επίσης από κάποιους “έντεχνους” που οι ίδιοι δηλώνουν ότι τους επηρέασε (π.χ. Ξαρχάκος). Ακόμα, μια σύνδεση με τα κοινωνικά δρώμενα της εποχής (π.χ. τι μετανάστευση υπήρχε από την Σύρα στην Αθήνα στις αρχές του 20ου αιώνα?) νομίζω ότι είναι απαραίτητη. Πρέπει να καταλάβουμε ότι μια παρουσίαση οποιουδήποτε η οποία θέλει να λέγεται σοβαρή, οφείλει τουλάχιστον να εντάσσει αυτό το πρόσωπο και το έργο του μέσα στο κοινωνικό κα μουσικό πλαίσιο της εποχής του.
Για τον Σπ. Παπαδόπουλο:
Η αισθητική του Γαύρου σε όλο της το μεγαλείο. Κιτς με όλη την σημασία της λέξης. Όσο για τον Λεμπέση, ειλικρινώς η “κλίκα” παίζει καλύτερα. Διότι, αν μη τι άλλο, τα παιδιά έχουν πάθος και μεράκι για τα τραγούδια που παίζουν, κάτι που ο Λεμπέσης έχει απωλέσει από της αρχές του 80.
Ο Καρανικόλας “έφυγε” πέρσι.
Τα αφιερώματα στήνονται στο πόδι απο ανθρώπους που έχουν αναγνωριστεί απο το τηλεοπτικό κοινό ως ρεμπετοκάτι ή ως αφορμές για ενα γλεντάκι στο studio για αυτούς που για διάφορους λόγους δεν μπορούν να ζήσουν την εν λόγω φάβα live στην μουσική ταβέρνα της γειτονιάς τους.
Ο Πάνος Σαββόπουλος έχει πάρει το χρίσμα το ρεμπετοπαρουσιαστή και κάνει που και που τις φιλολογικές βραδιές του με πολυ συναίσθημα περισσότερη φανφάρα και μηδέν ουσία.
Ο Σ.Παππαδόπουλος απο την άλλη πλευρά αναζητεί “θέμα” αγωνιωδώς για το τηλεγλεντάκι του.
Αυτή την βδομάδα την πλήρωσε το ρεμπέτικο την άλλη βλέπουμε ίσως έχει σειρά το ελαφρό και η αθηναική καντάδα
Σίγουρα όλες οι εκπομπές που βλέπουμε κατά καιρούς στο χαζοκούτι σχετικά με το ρεμπέτικο, πονάνε από λίγο έως πολύ…
Εγώ από μεριάς μου, όμως, έχω μια ικανοποίηση ότι έστω και με (πολλά ομολογουμένως) λάθη γίνεται (έστω και για εμπορική κατανάλωση) μία προβολή του ρεμπέτικου και αυτών που σήμερα αποτελούν τις γνώριμες φιγούρες του χώρου…
Κάνοντας ζάπιγκ και παρακολουθώντας τι μας σερβίρουν τα διάφορα fame story, και βλέποντας με μεγάλη απογοήτευση την μαζική αποδοχή την οποία έχουν μόνο θλίψη μου προκαλούν…
Με τα διαμορφωμένα ήθη της σημερινής εποχής δεν βρίσκω εξαιρετικά τραγικές τις όποιες τηλεοπτικές αναφορές στο ρεμπέτικο, ακόμα και αν ενίοτε εθελοτυφλώ για τα τυχόν κίνητρα ή για το βαθμό επιτυχίας στην προσέγγιση της ουσίας…
Βέβαια, σε καμία περίπτωση δεν δηλώνω απόλυτα ικανοποιημένος…
Απλά κάθε φορά που προβάλλεται κάτι σχετικό με το ρεμπέτικο δεν νοιώθω πλέον τόσο γραφικός που τη βρίσκω με μπαγλαμάδες και κουτούκια…
Εχθές έδειξε η Γερμανική τηλ. ένα ντοκιμαντέρ για την σημερινή Αθήνα ( τρόπος ζωής , διασκέδασης κτλπ. )
Λέω μέσα μου, επιτέλους και κάτι θετικό, διότι μας είχαν ξεσκίσει πριν τους ολυμπιακούς.
Οι “νουνοί” της εκπομπής ειταν οι πρώτες φίρμες του Ελληνικού τραγουδιού στην Γερμανία : Κώστας Κορδάλης, Νάνα Μουσκούρη, Βίκυ Λεάνδρος.
Δυστυχώς δεν άντεξα να δω όλο το ντοκιμαντέρ, διότι με έπιασε… διάρρoια με τον τρόπο που παρουσίασαν την Ελληνική μουσική και κάποια άλλα πράγματα…
Για να καταλάβετε, η backround music ( κλασικό ) “ο Ζορμβάς” με φουλ echo ( και ο Κωστάκης να χορεύει),
“White roses from Athens”, και κάποια άλλα τραγούδια του ήδους lets have fun and dance all together Sirtaki,
with tzatziki and soufklaki…
<font size="-2">Τη τραβάμε και δεν το μαρτυράμε…</font>
(Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/ην aegeos 01 Μάρτιος, 2005)
Costa Cordalis!!!
Οπως λέμε Costa Brava!
Τι παλίκαρος είναι αυτός ρε παιδιά; Τύφλα να 'χει ο Sakis!
Τον έχουν πάρει χαμπάρι οι υπεύθυνοι της Eurovision στην Ελλάδα; Αυτός είναι ταμάμ για τον διαγωνισμό (τον πιο καρακιτσάτο διαγωνισμό της Ευρώπης). Θα σαρώσεεεεειιιιιιι!!!
Κι όμως (αν αληθεύουν αυτά που ακούω κατά καιρούς) ο Costa Cordalis ασχολείται με το ρεμπέτικο όταν είναι μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας.
Στην ηλικία περίπου του Νταλάρα μαζί με την Βίκυ Λέαντρος (τη βαρώνη παρακαλώ) είναι οι πιό διάσημοι Έλληνες στη Γερμανία!!! Κρατιέται δεκαετίες τώρα στη δημοσιότητα έχοντας καταλάβει τι ζητάει ο Γερμανός, φτιάχνοντας γύρω από το τραγούδι μιά οικογενειακή επιχείρηση (κόρη και γιός στα χνάρια του). Μέχρι και βασιλιάς της ζούγκλας (το γνωστό τηλεπαιγνίδι) βγήκε πέρσι, τρώγοντας μαμούνια, παλεύοντας με φίδια, κολυμπώντας με χέλια, …, και τραγουδώντας μιά διασκευή του πάνω στο Γιάγκα (έτσι δεν λέγεται ο χορός…«γιάγκα χορεύει όλη η αθήνα…»)
Εεεεε ναι,
πήγε και έπαιξε στο παιχνίδι της ζούγκλας διότι είταν άφραγκος και ήθελε να ξαναδεί την φάτσα του στο ΤV.
Εν λόγου εμφάνισης ώμος οι Γερμανοί νομίζουν ότι πολλοί ( ας πω ) όλοι Ελληνες έχουν τα ίδια γούστα οπος ο Κωστάκης,διότι έτσι εμφανίζετε στην τηλεόραση: Mισό ανοιχτό παρδαλό πουκάμισο, μποτούλα, χρυσή αλυσίδα και χρώμα, σαν να είμαστε καθημερνής στην παραλία…( οπός πολλοί Λαζογερμανοί που κατεβαίνουν τα καλοκαίρια στην Ελλάδα με το καινούργιο ΒMW, και στο φουλ ο Πανταζής να τραγουδάει απο τα ηχεία της PIONEER )
Κάτι τέτοιοι γίνονται ανάρπαστοι στην Γερμανία, όπου μουσικά είναι ακόμα στην εποχή των Boney M, Village People.
Θυμάμαι σ’ ένα πάρτυ ενός πρώην συναδέλφου μου στο Ratigen στην Γερμανία η μόνη μουσική που ακούγαμε ήταν καρέκλες disco δεκαετίας 80s.
Θα μας το επιβεβαιώσουν και οι εις Γερμανία διαμένοντες φίλοι μας.
