Ίσως να μην έχει περιέλθει εδώ στο φόρουμ η εκπληκτική αυτή φωτογραφία του Henri Cartier-Bresson από πειραϊκό στέκι του 1953. Θεωρώ ότι ο σπουδαίος αυτός καλλιτέχνης έχει «αιχμαλωτίσει» σε μια φλασιά όλα εκείνα που μας γοητεύουν στο ρεμπέτικο:
http://www.magnumphotos.com/Asset/-2S5RYD1E9YQE.html
(Η φωτογραφία αυτή είναι «αδελφάκι» της γνωστότερης εκείνης, όπου εικονίζεται και ο Λαύκας με το μπουζούκι του.)
Σε μια φωτό ολος ο νταλκάς και το μεράκι του ρεμπέτικου. Πολύ πολύ ωραία.
Ωρες ωρες σκέφτομαι…ρε ***το πόσο μακρυά είμαστε απο τα βιώματα και τις καταστάσεις εκείνων των καιρών/ανθρώπων…
Μελετάμε (ο καθένας στο μέτρο του) και γουστάρουμε το ρεμπέτικο αλλά νιώθω οτι κάτι εχουμε χάσει οταν βλέπω κατι τετοιες φωτογραφίες ή παρόμοια ντοκουμέντα. Ισως γιατι αντιλαμβανόμαστε το ρεμπετικό πλέον με “μουσικά”/“μουσικολογικά” κριτήρια.
Απο την άλλη είναι η μοίρα κάθε τέχνης να εξελίσεται και να επαναδιαμορφώνεται με τους καιρούς. Και τεχνικά καποιοι (νεο-)ρεμπέτες είναι αρτιοι, άπιαστοι θα έλεγα.
Και σήμερα μπορεί κανείς να δει παρόμοιες εικόνες.
Απλώς, μπορεί να μην είναι σε μαγαζί που εμφανίζεται κάποιος γνωστός οργανοπαίκτης ή τραγουδιστής της σύγχρονης λαϊκής-ρεμπέτικης σκηνής ή σε μαγαζί που στους “κύκλους” μας έχει όνομα καλό για τους μουσικούς και για τα τραγούδια που παίζονται.[COLOR=“Grey”]