Πολύ ωραίο ντοκιμαντέρ ή ακριβέστερα ίσως ντοκουμέντο, με αφιέρωμα στα τσιαττιστά. ΡΙΚ 1983, 47 λεπτά.
Εκτός από το καθαυτό θέμα, έχει πολύ ενδιαφέρον και η μουσική -θυμίζω τις διάφορες συζητήσεις μας παλιότερα για το παίξμο του λαούτου, ενώ ακούμε επίσης μερικές φωνάρες, μια ενδιαφέρουσα παραλλαγή του γνωστού Απτάλικου Ραστ και μια στειακή κοντυλιά- αλλά και ο χορός, με ζεϊμπέκικα από παλιούς χορευτές που παρουσιάζουν μια τελείως άλλη αντίληψη από τη σημερινή ελλαδίτικη και, βέβαια, με συρτό σε ζευγάρια αυστηρά ομόφυλα.
Γλωσσικά δύσκολο βέβαια.
Θέλω να επισημάνω μια ενδιαφέρουσα (αν και ασφαλώς όχι τη σημαντικότερη) λεπτομέρεια:
Ενώ ο βασικός σκοπός των τσιαττιστών ακούγεται πάρα πολλές φορές και καταλαβαίνουμε μια χαρά πώς είναι στη θεωρητικά πλήρη μορφή του, φαίνεται να είναι τελείως αποδεκτό να διακόπτει ο τραγουδιστής τα όργανα σ’ όποιο σημείο κι αν βρίσκονται, όταν εκείνος είναι έτοιμος να μιλήσει. Το συναντάμε και σ’ άλλες τοπικές παραδόσεις και, αντίθετα απ’ ό,τι νομίζει κανείς αν το διαβάσει ή το φανταστεί χωρίς να το ζήσει, είναι μάλλον ίδιον των πραγματικά έμπειρων τραγουδιστών/γλεντιστάδων παρά του άσχετου που απλώς δεν καταλαβαίνει τη μουσική.