Ταμπουράδες - Ηχογραφήσεις

Όπως έχει συζητηθεί επανειλημμένως, ο ταμπουράς ήταν ένα όργανο με πολλές και διάφορες παραλλαγές, που όλες έχουν χαθεί αφήνοντας λιγοστά ίχνη. Από αυτά τα ίχνη, τα κυριότερα (εξαιρώντας τα ίδια τα σωζόμενα όργανα και τις φωτογραφίες, αφού δε μας βοηθούν να φανταστούμε το παίξιμο) είναι:
α) Ο Φουσταλιέρης, που το όργανό του, το μπουλγαρί, είναι κατ’ εξαίρεσιν ο μόνος ταμπουράς που δε χάθηκε και εξακολουθεί να παίζεται. Εκτός από τους σημερινούς συνεχιστές, υπάρχουν οι ιστορικές ηχογραφήσεις του Φουσταλιέρη, κάποιες πιο πρόσφατες, και πολλά βιντεάκια στο ΥΤ (από εκπομπές της Σαμίου κ.ά.).
β) Ο Γιοβάν Τσαούς και οι ηχογραφήσεις του, στο μέτρο που το όργανό του μπορεί να θεωρηθεί ταμπουράς. Εγώ νομίζω ότι μπορεί κάλλιστα.
γ) Οι περίφημες δύο γριές από τη γνωστή-άγνωστη εκπομπή για το Άγγιστρο Σερρών, που έπαιζαν δίχορδους ταμπουράδες.

Ανακάλυψα κάποια ίχνη ακόμα:

1. Στις περίφημες ηχογραφήσεις της Μέλπως Μερλιέ το 1930, υπάρχουν και τρεις μ’ έναν Καππαδόκη οργανοπαίχτη, τον Θεόδωρο Χατζησυμεωνίδη, που έπαιζε μπουζούκι. Το όργανο έχει καταγραφεί μ’ αυτή την ονομασία, χωρίς να προκύπτει αν έτσι το έλεγε ο ίδιος ή η Μερλιέ. Επίσης δεν είναι σαφές αν ο Χατζησυμεωνίδης ήταν από την Ανακού, τα Φλοϊτά ή τη Μαλακοπή. Τα δύο από τα τρία τραούδια είναι στα τούρκικα. Το τρίτο είναι το γνωστό παιδικό Ντίλι ντίλι, και έχει βγει στο δίσκο «Δημοτικά τραγούδια από τη συλλογή της Μέλπως Μερλιέ».
Σύντομα δείγματα των ηχογραφήσεων υπάρχουν στο σάιτ του Μουσικού Λαογραφικού Αρχείου:
Μπεν ατίμι
Ντίλιμ ντίλιμ
Γεσίλ τσαντιρλάρ κουρουλντού
Κλικ στο «δείγμα».

2. Στο δίσκο 33στρ. «Βρύση μου μαλαματένια - Λαϊκός χειμώνας 6» του Μελίκη υπάρχει ένα «Ταξίμι με καρσιλαμά (οργανικό - Σινώπης Πόντου)», όπου παίζει σάζι ο Λευτέρης Τσακιρίδης, πρόσφυγας (1ης γενιάς; δύσκολα…) από τη Σινώπη στο Άργος Ορεστικό. Έτσι όπως το ακούω, και μου μοιάζει και δε μου μοιάζει με το σάζι που ξέρω. Και μπουζούκι θυμίζει, αλλά δεν μπορώ να το ταυτίσω με συγκεκριμένο όργανο. Είναι και θέμα τεχνικής βέβαια.

3. Κανονικό σάζι σήμερα πρέπει να παίζουν οι Πομάκοι της Θράκης. Δεν ξέρω όμως κατά πόσο είναι δικό τους όργανο ή επιρροή από τους Τούρκους Τουρκίας και Ελλάδας. Δεν έχω ακούσει ποτέ ούτε ζωντανά ούτε σε ηχογράφηση. Υπάρχει όμως ένας πομάκικος δίσκος, «Πομάκικα τραγούδια από τη Σμίνθη Ξάνθης Αρ. 2» (θα υπάρχει και το 1 αλλά δεν το έχω), όπου ο Μουσταφά Αχμετσίκ παίζει σύγχρονο τετράχορδο μπουζούκι μ’ έναν εντελώς ιδιόρρυθμο τρόπο, που ίσως προέρχεται από σάζι. Ακούγεται λίγο σαν σαζίστας που κατ’ ανάγκην βολεύτηκε με μπουζούκι.Τραγουδάει ο ίδιος χωρίς άλλα όργανα.
Φυσικά και οι Τούρκοι της Θράκης παίζουν σάζι, αλλά αυτό δεν είναι καμιά αξιοσημείωτη πληροφορία.

Ίσως να είναι. Στην Τουρκία οι Ρουμελιώτες πρόσφυγες παίζουν σάζι ή είναι αποκλειστικά ανατολίτικο όργανο;

Αφού βγαίνεις και εκτός ελληνικών συνόρων: Η “ταμπουρά” αναφέρεται ως ένα από τα όργανα που παίζει και διδάσκει ο Τώνης Σολωμού. Ο μπλόγκερ του cypromusicology λέει ότι αυτό είναι σάζι και είναι το όργανο στην ηχογράφηση της μαρινιωτούς [AUDIO]http://www.tonysolomou.com/songs/4/4%20mariniotou.mp3[/AUDIO]

Ο μπλόγκερ με μπέρδεψε αρκετά, και νομίζω ότι κι ο ίδιος δεν τα 'χει απολύτως ξεκαθαρισμένα. Η πληροφορία “in designating the entire family of long-necked lutes, the words tambouras and saz are interchangable” παίρνει υπόψη της και την ελληνική χρήση της λέξης σάζι, που είναι εντελώς δευτερογενής. Η εκπομπή της ΕΡΤ με τον Χρ. Κωνσταντίνου που παίζει σάζι και στη συνέχεια τζουρά με συνοδεία κιθάρας, λαούτου και τουμπελεκιού (1988 - έχει σημασία κι αυτό) δε μου λέει απολύτως τίποτε.
Ούτε με τον Τώνη Σολωμού κατάλαβα πολύ καλά τι γίνεται. Στην ιστοσελίδα του αναφέρεται ότι “τα μουσικά όργανα που χρησιμοποιούσαν και χρησιμοποιούν οι Μαρωνίτες είναι πιθκιάβλι, ταμπουρά, ζορνές, βιολί, λαούτο, ταμπουτσιά και τουμπερλέκι”. Ωραία, αλλά πόσοι είναι οι Μαρωνίτες, πόσοι από αυτούς είναι ταμπουρατζήδες, και ποια αγορά τούς καλύπτει; Τα πιθκιαύλια και τις ταμπουτσιάες μπορεί να τα φτιάχνουν μόνοι τους, τα βιολιά / λαούτα / τουμπελέκια είναι κοινά και βρίσκονται εύκολα, ο ζορνετζής είναι ένας μόνο που τον είδαμε σε άλλη συζήτηση. Τους ταμπουράδες πού τους βρίσκουν για να παίξουν;
Ότι οι Έλληνες της Κύπρου έπαιζαν ταμπουρά το αναφέρει και ο Ανωγειανάκης στο βιβλίο του ΠΛΙ για την κυπριακή μουσική, αλλά δεν έχει μαρτυρίες παρά μέχρι τον μεσοπόλεμο. Αυτό μου φαίνεται πιο πιστευτό (όσο κι αν σε κάποιο δυσπρόσιτο ορεινό χωριό μπορεί να συνέχισαν να παίζουν εν αγνοία του Ανωγειανάκη).

Κάτι άλλο που θυμήθηκα: κάποτε σε μια ταβέρνα της Απάνω Χώρας της Σύρας είχα δει δυο δίχορδα όργανα (κιντέλια / ikitelli ;;), αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ αν ήταν πραγματικά ή σε φωτογραφία.

Όπως λέω και εδώ, υπάρχει μαρτυρία από επιστημονική έρευνα του 1913 - 14:
"(Στη Σύρο …) … Εις παλαιοτέραν εποχήν τα όργανα άτινα συνόδευον τον χορόν ήσαν: δύο κιντέλια, είδος μπουζουκιού με δύο χορδάς (πρόκειται για το ικι -τέλι), μία τραμπούκα και έν τέφιον. Σήμερον όμως χρησιμοποιείται η λατέρνα".

Ωραία, άρα βρήκαμε και πού ήξερα τη λέξη κιντέλι. Θυμόμουν ότι την έχω διαβάσει κάπου παλιά. Προφανώς το κείμενο του Σιδέρη, εκτός από εσένα Νίκο, θα πρέπει να το έχει παραθέσει και κανένας Πετρόπουλος ή άλλος συγγραφέας που να είχα διαβάσει τότε (μιλάμε για πολύ πριν μάθω ότι υπάρχει ίντερνετ ή ταμπουράς).

Μωρέ, πράγματι, κάπου νομίζω να το έχω δει και εγώ να αναφέρεται, σίγουρα όμως όχι στον Πετρόπουλο, που το κείμενο του βιβλίου το ξέρω σχεδόν απ’ έξω, αλλά πολύ πιο πρόσφατα. Όταν πάντως έγραφα τη συγκεκριμένη εργασία, τη φωτοτυπία της έρευνας του Σιδέρη μου την είχε προμηθεύσει ο αδερφός μου απ’ ευθείας από τη “Λαογραφία”.

Περικλή, δεν ξέρω αν διαβάζεις γερμανικά, αλλά ο παρά κάτω ερευνητής έχει ασχοληθεί με το αλβανικό cifteli:

http://eeo.uni-klu.ac.at/index.php/Çifteli

Η ιστοσελίδα του, που περιέχει βιβλία και δημοσιεύσεις:

http://tinyurl.com/3wlw7f5

Εύα

Σωστά όσα μας λέει ο γερμανοτραφής Δρ. Αχμέτ Αγά, στην παράθεση της Εύας. Και θα μπορούσαν όλα, μα όλα να ισχύουν και για την (ε, λιγάκι προγενέστερη) Ελλάδα, χωρίς να χρειάζεται να αλλαχτεί ούτε μια λέξη, εκτός από ονοματολογία και μικρολεπτομέρειες, με την σημείωση βέβαια ότι σε εμάς το δίχορδο μακρυμάνικο δεν ήταν τόσο δημοφιλές όσο στην Αλβανία. Το μόνο που θα ήθελα να ξέρω είναι, ποιό ακριβώς όργανο υπονοείται με το όνομα “Sharki”.

Ιδού η απάντηση, χάρη στο Google!

Έχει πολλά άλλα βίντεο στο youtube με sargija:

Εύα

Εύα, πώς θα γίνει να σε προσλάβουμε για ηλεκτρονική βιβλιοθηκάριο;

Δυστυχώς όχι.

Αγγλικά…;

http://www.atlasofpluckedinstruments.com/europe3.htm

Εύα

Εδά, μάλιστα!

— Νέο μήνυμα προστέθηκε στις 17:29 ::: Το προηγούμενο μήνυμα δημοσιεύθηκε στις 17:21 —

Επ! Μία τραμπούκα;

Ας κρατήσουμε αυτή την παραπομπή, σίγουρα κάπου θα μας φανεί χρήσιμη.

Από εργασία ενός γνωστού (και πολύ φίλου) Τούρκου ερευνητή της λαϊκής μουσικής:

The Zeybeks were a group of people with an identity both interesting and mysterious. We know that the Zeybeks first appeared in history as outlaw clans in the western region of Anatolia at the beginning of 16th century. After the Turkish Republic was founded in 1923, the Zeybeks, as a warrior clan, became obsolete, but aspects of Zeybek culture still prevail, and the songs and dances connected with them are performed frequently throughout the Aegean (western) region. When Zeybek dances are performed in large halls, or outdoors, they are more often accompanied by musicians playing the zurna (a type of loud double-reed oboe) and the davul (a fairly large double-sided drum hung over the shoulder and played with different width sticks which provide a treble and bass effect). Since the start of the 20th century alternative instruments such as the clarinet and even the trumpet have begun sometimes replaced the zurna in certain regions. In smaller or enclosed settings the baglama (a long-necked lute), the kaval (a shepherdʼs flute) and the kabak kemane (a spiked fiddle) may be used, and there are also ince ηalgi ensembles which consist of oud (ud), the western violin (keman) and an open-ended hand drum (the darbuka, found throughout Muslim countries).

Πρόκειται φυσικά γιια μία μορφή του τουμπελεκιού (η επισήμανση, δική μου)

Δεν βρίσκω τον λόγο να παραμείνει ανώνυμος ο ερευνητής. Ισα ίσα το αντίθετο, αφού είναι και φίλος σου.

Δε νομίζω ότι χρειάζεται να ψάξουμε την ιστορία του τουμπελεκιού. Προχείρως υποθέτω ότι το επινόησαν διάφοροι λαοί, αφού είναι μία από τις παραλλαγές της παγκόσμιας ιδέας του τυμπάνου (μια μεμβράνη τεντωμένη πάνω σε κάποιο πλαίσιο).

Αλλού όμως έχουμε αναφερθεί στο ορθό ή όχι της χρήσης του στις σημερινές δημοτικές ορχήστρες. Εκεί (θα ψάξω το λινκ) είχα γράψει ότι μάλλον χρησιμοποιόταν σε διάφορα ελληνικά μέρη ως ερασιτεχνικό όργανο εκτός ορχήστρας. Να λοιπόν ένα στοιχείο περί του αντιθέτου.

Σωστά. Ali Fuat Aydin από τη Σμύρνη.

Σε άλλη συζήτηση, όπου πάλι πιάσαμε και τους Πομάκους, βρέθηκαν μερικά βίντεο με τον Αχμετσίκ. Κουκαβισσκανα κουκοβα, Φεσσε ιμομ βιντιςς λι. Όποιος κοιτάξει εκεί γύρω θα βρει κι άλλα. Από εκείνη τη συζήτηση ψαρεύω και μια πιο εμπεριστατωμένη περιγραφή του παιξίματός του:

περικλή έχεις δίκιο, εδώ έπρεπε να βάλω την μουσικοκριτική μου. στις φωτό του βίντεο έτσι μου φάνηκε το μπουζούκι του, και στην ηχογράφηση έβγαλα το κούρδισμα. να διευκρινήσω για την πεντατονική (αυθαίρετη ερμηνεία), είναι ο τρόπος παιξίματος που προσωπικά μου την θύμισε. υποθέτω πως έχει να κάνει με τη συγκεκριμένη μελωδία (ίσως και από τον συγκεκριμένο παίχτη).
αντίθετα, το σχήμα ντο ματζόρε ανάπτυξη - ρε μινόρε κατάληξη (για ρε-σολ-ντο, αντίστοιχα σολ+ σε λα- για λα-ρε-σολ) είναι πολύ κοινό στη λαϊκή μουσική -σίγουρα σε κυκλάδες και κρήτη, φαντάζομαι και αλλού. σε πηγαίνει το κούρδισμα εκεί, όπως και στη συνήχηση 1ης/4ης που είναι χαρακτηριστική (δηλαδή ρε-σολ-ρε=ρε μινόρε, λα-ρε-λα=λα μινόρε! με τον καιρό το συνήθισα!).

Δεν μπορώ να πω ότι θα περιέγραφα ακριβώς έτσι αυτό που ακούω. Βέβαια αν πιάσω όργανο να το βγάλω νότα-νότα πιθανόν να αποδειχθεί ότι έχεις δίκιο. Αλλά ως γενικό σχήμα (πέρα από το συγκεκριμένο κομμάτι) καταλαβαίνω πολύ καλά τι εννοείς.

Μα αυτό είναι, κατά τη γνώμη μου, όλη η ουσία της τροπικότητας! Και είναι πολλά τα όργανα που το κούρδισμά τους σε οδηγεί έτσι, ακόμη και πνευστά. Αν αυτό που λες το επεκτείνουμε και στους χρωματικούς δρόμους (ρε χιτζάζ = ντο νιγρίζ), τους 5τονικούς και σε ορισμένους με πειραγμένη κλίμακα (π.χ. με μια ύφεση στο λα βγαίνουν: ντο σουζινάκ = ρε καρτζιγιάρ = μι χουζάμ -με τη μακαμίστικη ορολογία*), έχουμε σχεδόν όλο το φάσμα των δρόμων.


* μι χουζάμ μακαμιστί = ντο σεγκιάχ παγιατιστί