Μόνο που το ομάλ δεν είναι ένας ρυθμός! Κάνω μια βόλτα σε διάφορα ποντιακά στο ΥΤ και βλέπω ότι ανάλογα με την περιοχή (ομάλ Τραπεζούντας, Νικοπόλεως, Γαράσαρης, Πάφρας…) υπάρχουν δίσημα, υπάρχουν 9σημα διάφορων τύπων, κλπ. Ακόμα κι ο ίδιος ο χορός δε μου φαίνεται να είναι παντού ο ίδιος.
Ποντιακός χορός σε ρυθμό 2-3-2-2, που δε φαίνεται να είχε τοπικές παραλλαγές, είναι το διπάτ. Ο ρυθμός πολλών αφηγηματικών τραγουδιών (Οι Τούρκ’ την Πόλ’ επαίραν, Αητέντς επαραπέτανεν, Ακρίτας όντας έλαμνεν κλπ.).
Αλλά είναι πεποίθησή μου ότι οι παλιοί παραδοσιακοί μουσικοί δεν είχαν ορολογία για τους ρυθμούς. Εδώ που τα λέμε, ακόμη και για τους χορούς τίθεται σε κάποια αμφισβήτηση αν η λαϊκή ορολογία είχε τόσο αυστηρά ταξινομική λογική (αυτά τα βήματα = αυτός ο χορός, άλλα βήματα = άλλος χορός) όσο σήμερα, γιατί έχουν εντοπιστεί περιπτώσεις όπου αυτό το εισήγαγαν οι χοροδιδάσκαλοι, ενώ ο ίδιος ο κόσμος, με 2-3 ονόματα, κάλυπτε πολλούς διαφορετικούς χορούς (διαφορετικούς με τα σημερινά κριτήρια).
Η ανάγκη για διαφορετική ονομασία του 2-3-2-2 από το 2-2-2-3, εφόσον χορεύονται ίδια, αφορά τους σημερινούς μουσικούς, που σκέφτονται πιο αναλυτικά.
Επομένως, στην αναζήτηση του πώς ξεφύτρωσε ο όρος «αργιλαμάς = καρσιλαμάς 2-3-2-2» περιττεύει να αναζητήσουμε άλλους χορούς με το ίδιο μέτρο ή γενικώς οτιδήποτε με κριτήριο το μέτρο.
Προσωπικά δε θα απέκλεια την πιθανότητα να συνέβη όχι νωρίτερα από το 1980-1990, τον καιρό της πρώτης αναζωπύρωσης του ενδιαφέροντος για τα ρεμπέτικα. Σε δίσκους εκείνων των χρόνων με επανεκδόσεις παλιών ηχογραφήσεων, όπως και σε σχετικά κείμενα, διακρίνεται έντονα η προσπάθεια των επιμελητών να αποκρυυπτογραφήσουν, χωρίς κανένα κλου, διάφορες εξωτικές λέξεις όπως μακάμι, ντουζένι κλπ., με αποτέλεσμα διάφορες βαρβάτες παρανοήσεις.
Θα είχε ενδιαφέρον να βρίσκαμε αν η λέξη «αργιλαμάς» / «αγριλαμάς», με τη συγκεκριμένη έννοια (μέτρο 2-3-2-2), εντοπίζεται παλιότερα από εκείνη την εποχή.