Σώπα ρε μεγάλε Panos που θα γελάσουν και οι καρέκλες! Βρισκετε και τα κάνετε αυτά στα μικρά μαγαζιά με τους καλαμπόρτζηδες! Ενας σωστός επαγγελματίας ΔΕΝ ΘΑ ΣΟΥ δώσει καν το δικαίωμα -με τον τρόπο του- να του ζητήσεις παραγγελιά στο τζάμπα! Στα μεγάλα μαγαζά όρθιοι με 150 τη φιάλη και 12 το ποτό γιατί καθεστε σούζα και δεν τολμάτε ούτε καν να απευθυνθείτε στους μουσικούς;;;;; Εκεί δεν έχει καρέκλες να γελάσουν;;;;;
Λυπάμαι γι αυτή την υποτίμηση που κάνεις στους μουσικούς όντας μουσικός (
ο ίδιος! Αξιοπρέπεια, ήθος, μελέτη και επαγγελματισμός! Το Τζουκ μποξ που τα παίζει όλα δωρεάν σε ΚΑΝΕΝΑΝ! Σε λίγο θα σας βάζουν μετα το “πρόγραμμα” να σκουπίζετε κιόλας! Ασε που αμοίβεστε ΛΙΓΟΤΕΡΑ απο τα γκαρσόνια και τους μάγριρες στα μαγαζιά!!!
Παιδιά λίγο κράτει στις εκφράσεις και στα εύκολα συμπεράσματα. 
Θα ξαναπώ ότι ένα σωστό μαγαζί έχει εκπαιδεύσει τους πελάτες στην κουλτούρα της χαρτούρας, το έχω δει σε παλιές καλές ταβέρνες. Από την άλλη, αν σκάσει η άκυρη παραγγελιά μαζί με το εικοσάρικο είναι πιο δύσκολο να την αρνηθείς… Προσωπικά θα ανοιχτώ σε επιθυμίες μόνο από το σημείο που θα έχω μετρήσει το κοινό και ξέρω ότι υπάρχει συνεννόηση και αντίληψη.
@Panos το ότι με τα χρόνια υποτιμήθηκε τόσο το επάγγελμα του μουσικού δεν σημαίνει ότι πρέπει να το καταπιούμε αδιαμαρτύρητα. Δεν γελάει καμιά καρέκλα όταν ένας άνθρωπος έρχεται με σεβασμό και αφήνει το χαρτονόμισμα ως ένδειξη εκτίμησης, και πολλές φορές χωρίς καν να ζητήσει κομμάτι.
Δεν υπάρχει λόγος για επιθετική γραφή, εδω είμασστε όλοι για κάτι που αγαπάμε και μας ενώνει.
Σαν να έχεις μια εμμονή με τα ποτά και τις φιαλες.
Εδω μεσα θα δυσκολευτείς να βρεις ανθρώπους που πάνε σε τέτοια μαγαζιά και εγω σίγουρα δεν ειμαι ένας απο αυτούς.
Ξέρεις εσυ τι κάνω με τους μουσικούς?
Εδω πάει να γίνει συζήτηση καφενείου…
Το “μουσικος” απο το ερασιτέχνης απέχει πολλά χιλιόμετρα και εγω ανήκω στην δεύτερη κατηγορία.
Νικόλα δεν κατάλαβες, αν ερθω εγω το βράδυ να σε ακούσω στο μαγαζί και στο τέλος σου πω ιδιαιτέρως "Νικόλα μου μπορεις να παίξεις την φυλακισμένη? " και εσυ μου απαντήσεις “ναι ρε Πάνο, δωσε μου 5 ευρω” εκει θα γελασουν οι καρέκλες μαζι και τα πόμολα.
2 «Μου αρέσει»
Δεν θα συμφωνήσω, είναι δικαίωμα του μουσικού να ζητήσει αυτό που θεωρεί σωστό. Αντίστοιχα θα μπορούσες να πεις ότι γελάει ο κόσμος όταν ζητάμε αξιοπρεπές μεροκάματο, ένσημα, βενζίνες, ήχο, φαγητό…
Και μη βλέπεις εμάς που έχουμε μια προσωπική σχέση, γενικά παίζει η χαρτούρα στο είδος λαϊκό-ρεμπέτικο-παραδοσιακό.
2 «Μου αρέσει»
Νικολα το δικαίωμα το έχει ο μουσικός, εσυ το εχεις κανει ποτε ? Ζητησες λεφτά για 1 τραγούδι?
Πίστεψέ με, πολλές φορές θα ήθελα να το κάνω σε διάφορους απαιτητικούς και φορτικούς πελάτες χωρίς συναίσθηση του πού βρίσκονται. Όπως επίσης το δέχομαι με εκτίμηση όταν κάποιος το κάνει με ωραίο τρόπο.
2 «Μου αρέσει»
Νικόλα μου δεν συζητάμε για απαιτητικούς πελάτες που πανε σε μαγαζιά και θέλουν δικη τους playlist, εκει ναι , ο μουσικός αν δεν του το κόψει μαχαίρι καλο θα είναι να τον ξεζουμισει.
Μιλάμε για τις 3-4 παρέες που μπορεί στο τέλος να σου ζητήσουν απο ένα τραγούδι.
Αν κάποιος θελει να κάνει το κομμάτι του και να ακούει μονο τα τραγούδια που θέλει ας πληρώσει και ας το κανει ο μουσικός.
Προσωπικά αν ζητήσω, θα είναι ενα τραγούδι προς το τέλος και πάντα με σεβασμό, αν οι παίχτες τα εχουν "τσούξει " δεν το ζητάω καν, τους αφηνω να πανε να ξεκουραστουν…
Λεφτά θα αφήσω στους μουσικούς (κατι που στο είχα συζητήσει απο κοντα, κατα ποσο μπορει να παρεξηγηθεί σαν κίνηση), αλλα αν βρεθεί κάποιος και μου πει οτι για ενα τραγούδι οφείλω να πληρώσω, θα γελάσω και δεν θα ξαναδεί ευρω απο την τσέπη.
Τίποτα δεν ειναι τσάμπα, αλλα ζούμε σε πολυ ζόρικες εποχές, και οπως αναφέρθηκε απο πολλους πιο πανω, σε ενα ρεμπεταδικο συνήθως δεν θα πάει ο φράγκατος που θελει να κανει το κομματι του αλλα κάποιοι που εκτιμανε αυτη την μουσικη και τους μουσικούς. (Συνήθως, το τονιζω, γιατι αν σε κανα τραπεζι παιζει κανα ωραίο κορίτσι ολο και κάποιος θα δείξει με καποιον τροπο οτι το φυσαει).
Ας μετριάσουμε λίγο τις εκφράσεις μας για να έναν καλύτερο διάλογο όπως είπε και ο @liga_rosa παραπάνω.
Κάποτε (δε ξέρω εάν ισχύει και σήμερα) στα πανηγύρια η ορχήστρα πληρωνόταν μόνο από τη χαρτούρα. Επίσης δε χόρευε άλλος παρά μόνο η παρέα που είχε πληρώσει. Αλλιώς ήταν προσβολή. Τα πανηγύρια είναι κάτι άλλο και να μη σταθούμε εκεί.
Συχνά στα εν λόγω μαγαζιά οι μουσικοί είναι οι ίδιοι που θα έπαιζαν σε ένα ταβερνάκι. Όπως είναι και οι ίδιοι που θα έπαιζαν σε μια συναυλία. Ο χώρος, το κοινό και η νοοτροπία (που συνοδεύεται με τον χώρο) αλλάζει.
Πάππος, Τατασόπουλος και πόσοι άλλοι αυτής της λογικής και της ηθικής, κατά τη δική μου άποψη θεωρούνται σωστοί επαγγελματίες και δε μου ζήτησαν ποτέ λεφτά για να μου παίξουν ένα τραγούδι. Εάν κατά τη γνώμη σου δεν είναι επαγγελματίες, θα ακούσω την άποψη αλλά αφήστε μου το δικαίωμα να μη τη δεχτώ.
Υπάρχουν μουσικοί που μεγάλωσαν, έμαθαν, ωρίμασαν και έγιναν αυτό που είναι πάνω σε πάλκα, μέσα σε ταβέρνες κλπ. Ακούω και δέχομαι την εμπειρία τους. Μάλιστα μου αρέσει να ακούω και τις ιστορίες τους. Αλλά αυτό δε τους κάνει λιγότερο ή περισσότερο μουσικούς από αυτούς που βγάζουν το ψωμί τους παίζοντας σε συναυλίες, στο Μέγαρο ή σε λαϊκά μαγαζιά. Όταν ο Παπαϊωάννου έπαιζε ξαπλωμένος ανάμεσα σε στοίβες πιάτα δεν τον έκανε λιγότερο καλό μουσικό. Ή όταν ο Τσιτσάνης έπαιζε στο Χάραμα (λαϊκό μαγαζί της εποχής) με πιάτα και ανθρώπους που τα έπιναν πάνω από το κεφάλι του, δεν το έκανε λιγότερο επαγγελματία (https://www.youtube.com/watch?v=9GM-27Pk2Hc&t=180s).
Εάν λοιπόν το μαγαζί και οι πελάτες του δε ταιριάζουν με το μουσικό δε φταίνε οι δύο πρώτοι. Όταν ο μουσικός ΕΠΙΛΕΓΕΙ να παίξει σε ένα μαγαζί, έμμεσα επιλέγει το μαγαζί, τους πελάτες και τη νοοτροπία τους. Αυτό είναι κομμάτι του επαγγελματισμού του. Εάν δεν αρέσει στο μουσικό αυτό το πράγμα είτε ψάχνει και βρίσκει κάποιο άλλο μαγαζί ή επιλέγει να μην αναλάβει αυτή τη δουλειά. Για το καλό τόσο της δικής του ψυχικής και σωματικής υγείας όσο και του μαγαζάτορα και των θαμώνων το μαγαζιού.
3 «Μου αρέσει»
Γιατί να γελάσεις; Σκέψου το λίγο στο εξής πλαίσιο:
Αρχίζει το πρόγραμμα. Έχεις μια κομπανία επαγγελματίες, που είναι μεν καλλιτέχνες αλλά δεν παύουν να βιοπορίζονται κιόλας. Στην αρχή λοιπόν σού επιδεικνύουν την πραμάτεια τους, παίζοντας αυτά που συνήθως παίζει κανείς σαν πρώτα μέχρι να ζεσταθεί το πράγμα. Παράλληλα οι θαμώνες σιγά σιγά εγκλιματίζονται.
Ζεσταίνεται το πράγμα. Έχεις ακούσει δεν ξέρω πόση ώρα ωραίες πενιές, έχεις πιει τα δεν ξέρω πόσα πρώτα, κι αρχίζεις να μερακλώνεις. Σηκώνεσαι, ζητάς το τραγούδι σου, αφήνεις τη χαρτούρα σου, φέρνεις τη βόλτα σου.
Τι πιο τίμιο;
Η αλήθεια είναι ότι αυτό είναι λίγο ρετρό περιγραφή, δεν αποτελεί την κυρίαρχη κουλτούρα σήμερα, κι όποιος το συνηθίζει δεν μπορεί να το κάνει οπουδήποτε, υπάρχουν μέρη που απλά δε χωράει κάτι τέτοιο.
Και επίσης είναι αλήθεια ότι υπάρχουν κι άλλοι τρόποι παραγγελιάς, εξίσου τίμιοι και αξιοπρεπεις αλλά διαφορετικοί. Αναφέραμε ήδη την περίπτωση όπου, απλά και φιλικά, σαν πρόταση πιο πολύ, ζητάς ένα τραγούδι που λογικά θεωρείς ότι θα το 'χουν. (Ιδίως μάλιστα αν ξέρεις ότι το 'χουν.)
Και υπάρχει και μια άλλη περίπτωση: θυμίζω την κλασική στιχομυθία:
-Παίξε μου το τάδε.
-Οι παραγγελιές είτε πληρώνονται είτε χορεύονται! (Που εγώ το ερμηνεύω ως εξής: να το κάνουμε αν σ’ ευχαριστεί, αλλά θέλουμε να μας δείξεις με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ότι στ’ αλήθεια σ’ ευχαριστεί!)
Είτε μπουν στη μέση τα λεφτά είτε όχι, υπάρχει και καλός και κακός τρόπος. Η παραγγελιά από μόνη της δεν είναι ούτε καλός τρόπος ούτε κακός, είναι συνάρτηση πολλών πραγμάτων, που συνήθως ο κάθε στοιχειωδώς μη-κάφρος θαμώνας τα αντιλαμβάνεται, σ’ όποια κουλτούρα κι αν ανήκει.
3 «Μου αρέσει»
Περικλή σε οσα γράφεις ειμαι σύμφωνος με μια σημείωση.
Θα το γράψω ξανά, σε ενα συνοικιακο ρεμπεταδικο η ταβερνάκι, αν ΠΡΟΣ το τέλος, ζητήσω ευγενικά απο τους μουσικούς ενα τραγούδι δέχομαι 4 απαντήσεις:
- Δεν παίζουμε παραγγελίες,
- Δεν το ξέρουμε
- Είμαστε κουρασμένοι
- Ευχαρίστως
Αν μου ζητησουν σε τέτοιο μαγαζί χρήματα για ενα τραγούδι, έγραψα τι θα κάνω πιο πανω.
Εκτός αν εχω πιει και εγω τα κρασιά μου και αρχισω να τον ρωταω κοστος ανα τραγούδι…
Σωστά. Τα περισσότερα τραγούδια όμως, παιζόταν κατόπιν παραγγελίας+χαρτούρας. Και ήταν σύνηθες μέχρι να έρθει η επόμενη π+χ, η ορχήστρα απλά να κάθεται βουβή.
Δεν είναι και τόσο παλιά αυτή η εποχή, ακόμα κι ένας σημερινός 40άρης που είχε επαφή με τα πανηγύρια σε νεότερη ηλικία, θα θυμάται αυτή την ησυχία ανάμεσα στις παραγγελίες.
Με την έλευση του ελεύθερου χορού, στο δημοτικό έχει πλέον καθιερωθεί ένα ποτ-πουρί συνεχόμενο και ασταμάτητο για ώρες ολόκληρες, ώστε να μην αδειάζει ποτέ η πίστα.
Στο ρεμπέτικο και λαϊκό τώρα, είναι αλήθεια πως αυτό δεν ήταν τόσο “αυστηρά” καθιερωμένο όπως ήταν στα δημοτικά. Παρ’ όλ’ αυτά όμως υπήρχε η έννοια του ‘παραγγέλνω άρα πληρώνω’, έστω ως ηθική υποχρέωση.
Η περίπτωση λοιπόν έχει κάποιες ομοιότητες στα δικά μου μάτια.
Ο καθένας πλέον μπορεί να παραγγέλνει ότι θέλει, κάποιες φορές είναι εντός κλίματος και ύφους, κάποιες άλλες είναι εντελώς εκτός τόπου και χρόνου, σημασία δεν έχει (κόστος δεν έχει ούτως ή άλλως).
Οι μουσικοί από την άλλη πολλές φορές προσπαθούν να κάνουν τα χατήρια πάνω στον ενθουσιασμό, και σιγά σιγά ήρθε και “στα του μπουζουκιού” τα λημέρια η φάση “ελεύθερος χορός-ποτ πουρί ατελείωτο-παίζουμε τα πάντα όλα αρκεί να είναι χορεύουν όλοι” ή εναλλακτικά στο άλλο εντελώς άκρο “παίζουμε αυστηρά και μόνο το πρόγραμμα και τη σειρά που ετοιμάσαμε” λες και είναι συναυλία και όχι λαϊκό γλέντι.
Αυτό ακριβώς περιέγραψα στο #9 με τη φράση μου “ούτε οι μουσικοί είναι μουσικά προγράμματα που εκτελούν λίστες.”. Είναι κάτι που εμένα δε μου αρέσει να ακούω.
Από την άλλη το “ποτ-πουρί” στα μέρη που συχνάζω και παίζονται ρεμπέτικα και παλιά λαϊκά είναι κάτι που το αποφεύγουν οι μουσικοί. Άλλωστε είναι στο χέρι του μουσικού εάν θέλει να παίξει με τέτοιο ύφος/στυλ και εάν ταιριάζει το παίξιμο αυτό με το μαγαζί. Τα είπαμε και πιο πάνω …
Που εδω να πω οτι μεχρι και οι metallica με 200.000 κοσμο απο κάτω εχουν πει και 2 τραγούδια πέραν του προγράμματος που τα ζήταγε το κοινό… για αυτό απο το πρωι δεν μπορώ να καταλάβω γιατί γράφτηκαν 2 σελίδες για ενα τραγούδι που μπορεί καποιος να ζητήσει στο τελος…
Αν ο Παπος και ο Τατασόπουλος κάνουν κεφι τζάμπα να σου κάνουν εσένα τα γούστα πρόβλημά τους φίλε! Μισή ντροπή δική τους μισή δική σου! Από τη στιγμή που παίρνεις μονομερώς το θάρρος και το θράσος να ζητήσεις δωρεάν παραγγελιά … δεν θα σου πω μπράβο τη στιγμή μάλιστα που το παινεύεσαι κιόλας! Μιας και μου παρέθεσες βιντεακι, να σε πληροφορήσω ότι γεννήθηκα και μεγάλωσα δίπλα στο Χάραμα στην οδό Οδεμησίου κολλητα στο Σκοπευτήριο, και έζησα από μέσα και έξω την ιστορία του! Τα πιάτα που λές κλπ κλπ στον Τσιτσάνη τα έχεις δεί εσύ προσωπικά ή στα έχουν πεί; Για την ιστορία του καθενός μας επίσης, παραθέτω τη φωτο απο τις πρώτες δικές μου εμπειρίες και τους δασκάλους μου… για να ξέρουμε ποιοί είμαστε και τι λέμε (εγώ είμαι πίσω απο τον Μπίνη).
…Κάποτε (δε ξέρω εάν ισχύει και σήμερα) στα πανηγύρια η ορχήστρα πληρωνόταν μόνο από τη χαρτούρα. Επίσης δε χόρευε άλλος παρά μόνο η παρέα που είχε πληρώσει. Αλλιώς ήταν προσβολή. Τα πανηγύρια είναι κάτι άλλο και να μη σταθούμε εκεί.
Στα χρόνια τα δικά μας τα πανηγύρια είχαν μεροκάματα τεράστια χωρίς βεβαια ωράριο, εφοσον είχες τα άντερα να αντεπεξέλθεις σε 12ωρο παίξιμο και εξειδικευμένα ρεπερτόρια!!! Ξεκινούσαμε 8-9 με τον ήλιο και τελειώναμε στο χάραμα, τα ξημερώματα ηλαδή! 10ε΄τια 80 κάτω απο 30.000 δρχ μεροκάματο πανηγ’υρι δεν υπήρχε και μπροστα στην ορχήστρα τα καφάσια για τη χαρτούρα που μοιραζόταν σε ίσα μερίδια το πρωί! Υπήρχαν πανηγύρια που φεύγαμε με 100 και 150 χιλιάρικα το πρωί! Τελευταία, απο το 2007-8 και μετα΄ οι μαγαζάτορες βρήκαν μπόσικους καλαπόρτζηδες-μουσικούς και πάνε χωρίς μεροκάματο μόνο για χαρτούρα αν κάτσει τίποτα χωρίς μεροκάματα! Δυστυχώς! Η αξιοπρέπεια και η καλλιτεχνία πήγαν περίπατο! Τόσο που ο “πελάτης” θεωρεί δικαίωμά του να υποχρεώσει το μουσικό να του παίξει τζάμπα παραγγελιές…
Στις Τρί 14 Ιουν 2022 στις 3:18 μ.μ., ο/η alko101 via Ρεμπέτικο Φόρουμ <noreply@rembetiko.gr> έγραψε:
ΕΠίσης, ναι! Στα πανηγύρια οι παραγγελιές πληρώνονταν απο 500 δρχ και πάνω και χόρευε μονο αυτός ή αυτοί που έκαναν την παραγγελιά! Υπήρχε λίστα και γινόταν ανακοίνωση απο τον τραγουδιστή/τραγουδίστρια π.χ. “Παραγγελία ο κ. Σπηλιόπουλος”. Αυτά γίνονταν μετα τις 1-2 τη νύχτα όταν οι “καμικάζι” του παλκου (συνήθως έμπειροι - πανηγυρτζήδες τραγουδιστες/τραγουδίστριες και κλαρινιτζήδες/μπουζουξήδες) είχαν “σταμπάρει” τις παρέες απο τις οποίες θα τα έπαιρναν τις επόμενες ώρες! Κα΄τι παρόμοιο με τα μπουζουκομάγαζα ή τα σκυλάδικα τότε!
Στις Τρί 14 Ιουν 2022 στις 7:16 μ.μ., ο/η Γιάννης Σπηλιόπουλος <john.spiliopoulos@gmail.com> έγραψε:
Μα και πάλι παραβλέπεις Γιάννη ότι υπάρχουν περιπτώσεις και περιπτώσεις. Αν πάω όχι στον Πάππο και τον Τατασόπουλο αλλά ακόμη και στον φοιτητή που βγάζει ένα χαρτζιλήκι στο πάλκο, για να του ζητήσω κάτι τόσο άσχετο και σε τόσο άσχετη στιγμή ώστε να ικανοποιεί μόνο τα δικά μου γούστα, ποδοπατώντας το ενδεχόμενο να μη γουστάρουν ούτε οι μουσικοί ούτε το υπόλοιπο ακροατήριο, τότε είμαι απλά ο άνιωθος κάφρος που λέγαμε και παραπάνω. Αν πάλι κάνω μια κίνηση παρόμοια όπως φαντάζομαι ότι θα έκαναν οι φαν των Μετάλικα στο άλλο παράδειγμα, δηλαδή από τραγούδια που ούτως ή άλλως παίζουν και μπορεί να το είχαν και στα υπόψη, να προτείνω ένα, τότε το «τζάμπα» δεν κολλάει πουθενά (δεν παίζουν τζάμπα ούτως ή άλλως, βγάζουν ένα μεροκάματο και δεν τους ζήτησα τίποτα έξτρα, απλώς έκανα μια πρόταση).
Αν πάλι κάνω άσχετη εγωκεντρική παραγγελιά και πλερώσω κιόλας, τότε σχεδόν τους εκβιάζω.
2 «Μου αρέσει»
Ας πω και εγώ την γνώμη μου, που έχω και εγώ μια όπως και όλοι κάτι άλλο όπως λέει η λαϊκή παροιμία…
Όσο αρχάριος ή έμπειρος είναι ένας μουσικός, έχει φτιάξει ένα πρόγραμμα το οποίο παλεύει να το αποδώσει σωστά, γιατί έτσι το έχει σκεφτεί, η για 1002 άλλους λόγους, μπορεί πχ να μην θυμάται καλά ένα τραγούδι που του έχει ζητηθεί, και φυσικά από το να παίζει Γαλλία, καλύτερα μην το παίξει καθόλου
Άλλωστε όταν βλέπουμε ένα θεατρικό έργο, σηκωνόμαστε από την καρέκλα να ζητήσουμε αλλαγή πλοκής;
Για μένα, είτε πρόκειται για συναυλία, είτε για λαϊκό ξεφάντωμα, ο μουσικός πρέπει να αντιμετωπίζεται σαν καλλιτέχνης, όχι σαν λατέρνα
Προσωπικά σε μαγαζί που θα δω να σηκώνονται για να χορέψουν γύρω γύρω, θα σηκωθώ και θα φύγω, και το έχω κάνει
Αν θέλω να χορέψω θα πάω σε μουσική κονσέρβα, όταν υπάρχει μουσικός όμως, θέλω να ακούσω μουσική
1 «Μου αρέσει»
Θα το γράψω ξανά, σε ενα συνοικιακο ρεμπεταδικο η ταβερνάκι, αν ΠΡΟΣ το τέλος, ζητήσω ευγενικά απο τους μουσικούς ενα τραγούδι δέχομαι 4 απαντήσεις:
- Δεν παίζουμε παραγγελίες,
- Δεν το ξέρουμε
- Είμαστε κουρασμένοι
- Ευχαρίστως
Αν μου ζητησουν σε τέτοιο μαγαζί χρήματα για ενα τραγούδι, έγραψα τι θα κάνω πιο πανω.
Εκτός αν εχω πιει και εγω τα κρασιά μου και αρχισω να τον ρωταω κοστος ανα τραγούδι…
Νευριάζω τώρα, δε μπορώ!!! Το να ζητήσεις δηλαδή ευγενικά κάποιο κομμάτι και να βάλεις το χεράκι στην τσέπη (που δεν έχει καβούρια) για ένα 20άρικο δεν παίζει σαν ενδεχόμενο! Ναι; Είσαι ωραίος πελάτης εσύ, με αυτόκλητα δικαιώματα! Κρατάς και όργανο απ ότι βλέπω…Και “δέχεσαι” μόνο 4 απαντήσεις απο τους υπαλλήλους σου, που βαράνε ολη νυχτα αναπνέοντας την κάπνα σου, συνήθως “σκέτα/παρεϊστικα” να ξελαρυγγιάζονται και να σπάνε χέρια και ακριβά όργανα, για τη διασκέδασή σου και όταν γουστάρεις εσύ… τις παραγγελιές σου τζάμπα! ΣΥΓΝΩΜΗ ΡΕ ΜΑΓΚΕΣ αλλά δεν αντέχω σε τέτοια γελοιοποίηση και απαξία! Ίσως εμείς της “Παλιάς Γενιάς” να έχουμε άλλη θεώρηση των πραγμάτων. Ιδιαίτερα, όταν δάσκαλοί μας ήταν τα θηρία της εποχής…
Κι εσύ μουσικός είσαι, αλλά απ’ ό,τι βλέπουμε δεν ακούς και πολύ. Άλλα σου λένε, κι εσύ απαντάς σ’ αυτά που ήθελες εξαρχής να απαντήσεις είτε τα πει κανείς είτε όχι.
7 «Μου αρέσει»