Τίτλος Τραγουδιού - Επανεκτέλεσης: Πήρα το δρόμο τον στενό - Γ. Παπαϊωάννου
Βίντεο - Ηχογράφηση:
Συμμετέχοντες: Εγώ 
Λίγα λόγια για την επανεκτέλεσή σου:
Τώρα που γύρισα στην Ελλάδα, μετά από 2+ μήνες “απαιξίας”, αποφάσισα εκτός από την κιθάρα να κάνω και μερικές απόπειρες με το μπουζούκι (αν και θέλω πολύ δουλειά ακόμη). Το συγκεκριμένο τραγούδι είναι ένα από τα αγαπημένα μου, και κάνω και μια προσπάθεια να βάλω ένα ταξιμάκι μπροστά… Καλή ακρόαση σε όλους!
Μπράβο βρε Χρήστο, κι ας είναι δύσκολο να τραγουδάς μόνος σου! Καλά θα τα πας στο μπουζούκι, θα σε βοηθήσει το ότι ξέρεις κιθάρα (και τούμπαλιν).
Μπράβο, δύσκολο να παίζεις και να τραγουδάς μόνος πράγματι. Και επίσης δύσκολο να παίρνεις και να φέρνεις όργανα από το πατρικό σπίτι στην πόλη/χώρα που σπουδάζεις, οπότε διαλέγεις ένα και αναγκαστικά εγκαταλείπεις τα άλλα.
Πρέπει να παραδεχτώ ότι είναι πολύ καλό και μπράβο σου Χρήστο.
Υ.Γ. Κανόνισε να το γυρίσεις τώρα και εσύ. Πρόσεξε μην σε ξεμυαλίσει. 
Ωραιος Χρηστο.
Και η επιλογη του τραγουδιου πολυ καλη.
Ο Παπαιωαννου ειχε γραψει καποια πολυ δυνατα τραγουδια. Πιστευω πως αυτο ειναι ενα απο αυτα.
Να παραφρασω και λιγο τον τιτλο αστειευομενος πως “πηρες το δρομο το σωστο” και το γυριζεις σε μπουζουκι.
Μπράβο ρε μάγκα!
Λαμβάνοντας υπόψη ότι υπό τέτοιες συνθήκες εκτέλεσης (ένας μόνος του, τραγούδι και όργανο, μπροστά στην κρύα και αμείλικτη κάμερα, να κάνει κάτι στο οποίο είναι καινούργιος) δεν αποδίδουμε ούτε στο μισό επίπεδο από αυτό που έχουμε κατακτήσει, και συμπληρώνοντας το άλλο μισό με τη φαντασία μου (πώς θα έπαιζες δηλαδή σε μια πιο άνετη στιγμή), σε βρίσκω μια χαρά!
Φυσικά! Όχι μόνο τεχνικά, αλλά και ως μέλος μιας ομάδας που έχει βρεθεί και στους άλλους ρόλους. Μπουζουξής που ξέρει και κιθάρα ξέρει τι να περιμένει από τον κιθαρίστα, και το αντίστροφο.
Αυτό ακριβώς, καλά έκανες και το έγραψες αναλυτικά!
Η κιθάρα θεωρητικά ρωτάω, δεν βοηθάει και περισσότερο στον ρυθμό σαν αντίληψη ?
Δηλαδή ενας αρχάριος κιθαρίστας συνήθως δεν έχει καλύτερη επαφη με το μετρο απο έναν αρχάριο μπουζουξη?
Δεν ρωτάω για επαγγελματίες γιατί αυτοί λογικά σε τέτοιο επίπεδο θα έχουν καταπιεί μετρονομο με τα Χρόνια.
Nομίζω ότι η απάντηση θα είναι διαφορετική, ανάλογα με τον κάθε ένα παίκτη ξεχωριστά. Υπάρχουν σολίστες (μιλάω για ερασιτέχνες, οι επαγγελματίες δεν έχουν πρόβλημα) που έχουν μετρονόμο μέσα τους, άλλοι χρειάζονται προσοχή, άλλοι δεν τα καταφέρνουν καθόλου χωρίς ρυθμική υποστήριξη από άλλον συμπαίκτη και κάποιοι, όπως παρατηρεί και ο Πάνος, μαθαίνουν με τον καιρό. Η δική μου εμπειρία ως ερασιτέχνη, περιλαμβάνει μεγάλο χρονικό διάστημα, πριν δεκαετίες, όπου συνήθως έπαιζα μόνος μου χωρίς συνοδευτικό ρυθμικό ή άλλο όργανο, χωρίς πρόβλημα ρυθμού.
Με το μέτρο, ίσως. Όταν όλη σου η δουλειά είναι να παίζεις ένα ρυθμικό σχήμα εναλλάσσοντας απλώς συγχορδίες (αυτό δεν κάνει συνήθως ένας αρχάριος κιθαρίστας;), είναι πιο πιθανό τα 9/4 να σου βγουν σωστά 9 και όχι 8 ή 10, παρά όταν παίζεις τη μελωδία που πατάει (μερικές φορές με πονηρό τρόπο) πάνω σ’ αυτά τα 9/4.
Όμως άλλο να κρατάς σωστά το μέτρο, άλλο αν η κάθε σου νότα θα είναι στην ώρα της ή καθυστερημένη/πρόωρη, άλλο να μπορείς να ελέγχεις το τέμπο χωρίς σταδιακές ανεπαίσθητες επιταχύνσεις. Όλα αυτά ανήκουν στην αντίληψη του ρυθμού. Σ’ αυτά, δε νομίζω ότι υπάρχει όργανο που να σε βοηθήσει περισσότερο και άλλο λιγότερο.
Aκριβώς: ή τον έχεις μέσα σου το μετρονόμο, ή όχι. Αν όχι, θα κρέμεσαι απ’ τον κιθαρίστα μέχρι να χειραφετηθείς.
Εδώ θέλει εξάσκηση με μετρονόμο ή να παίζεις με ηχογραφήσεις, ή το καλύτερο, με/για άλλους. Αν επιταχύνεις σαν κιθαρίστας θα σου το πει ο μπουζουξής ότι π.χ. η πρώτη εισαγωγή βγαίνει χαλαρά ενώ την δεύτερη φορά δεν προλαβαίνει να παίξει τις νότες. Αν παίζεις για χορό, θα σου το πούν οι χορευτές .Και η ηχογράφηση είναι χρήσιμο εργαλείο, ειδικά αν προσπαθήσεις να ηχογραφήσεις ντουέτα με τον εαυτό σου, σε υποχρεώνει να ακούσεις τον εαυτό σου όπως τον ακούν οι άλλοι.
Σωστός διαχωρισμός. Η αλήθεια πάντως είναι ότι με δουλειά γίνονται “θαύματα” και από την άλλη μερικοί άνθρωποι τα έχουν έμφυτα.
Αυτό το έχω ξανακούσει, είναι και λίγο challenge και μάλλον είναι ο μουσικός καθρέφτης για να βλέπουμε τα λάθη μας. Αλλά θέλει εξοπλισμό…
Υ.Γ.Χρήστο sorry που στο νήμα σου ρώτησα άλλα για άλλα.
Θα το διαχώριζα λίγο. Ναι μεν ακούς τον εαυτό σου όπως τον ακούν οι άλλοι, αλλά ο ζωντανός συμπαίκτης ανταποκρίνεται: άμα π.χ. πας να τρέξεις. ή θα παρασυρθεί κι αυτός ή θα σε συγκρατήσει. Ενώ ο ηχογραφημένος δεν έχει δυνατότητα πρωτοβουλιών: ό,τι και να κάνεις εσύ ο ζωντανός, εκείνου οι επιλογές έχουν γίνει από πριν!