Ταχύτητα εμπέδωσης νέων κομματιών

Συνέχιση της συζήτησης από το Κάτω απ' το ραδίκι:

1 «Μου αρέσει»

δεν υπάρχει απάντηση σε αυτό, ο καθένας έχει τους ρυθμούς του. αυτό που πρέπει να σε απασχολεί είναι ό,τι μαθαίνεις να το μαθαίνεις εξαρχής σωστά για να μην τρέχεις να διορθώνεις αργότερα (που έχει τον διπλάσιο κόπο).

4 «Μου αρέσει»

Κατά περίπτωση.

Έναν καιρό έκανα μαθήματα σαζιού, για τρία χρόνια. Ήδη έπαιζα μπαγλαμά αρκετά ικανοποιητικά. Μετά από δυο-τρία το πολύ μαθήματα γενικής γνωρίμίας με το όργανο, κλίμακες κλπ., αρχίσαμε τα κομμάτια. Άλλοτε περνάγαμε στο επόμενο μετά από ένα μάθημα, άλλοτε μετά από 2-3 μαθήματα. Πότε δεν μπόρεσα να παίξω ολοκληρωμένα ένα κομμάτι όσο παρέμενε στην τρέχουσα ύλη. Παρά ταύτα έμαθα, καθώς ο σκοπός δεν ήταν να μάθω να παίζω ολοκηρωμένα το τάδε ή δείνα κομμάτι (μέσα στους πρώτους μήνες που είχα πιάσει το όργανο!!), αλλά να μάθω το όργανο. Όταν μετά από κάνα χρόνο ήμουν πλέον σε θέση να παίξω τα παλιά κομμάτια, τα καινούργια είχαν ανέβει σε δυσκολία.

Υποθέτω όμως ότι αν σε κάποιο άλλο μάθημα τεθεί, εκτός των άλλων, και ο στόχος να βγάλει ο μαθητής κομμάτια (ανάλογης, προφανώς, δυσκολίας με το επίπεδο που έχει εκάστοτε κατακτήσει), να μαζέψει δηλαδή ρεπερτόριο, αυτό θα γίνεται με ταχύτερους ρυθμούς κι όχι ένα χρόνο αργότερα!

1 «Μου αρέσει»

Εννοείς Περικλή όλες τις φράσεις ενός κομματιού, το κομμάτι στην κανονική του ταχύτητα ή και τα 2 αυτά;

Η δυσκολία σχετικά με το επίπεδο πως πάει; Μάλλον το επίπεδο πως ορίζεται, και το λέω ειδικά για την περίπτωσή μου. Σίγουρα τα χέρια πάνε πιο εύκολα σε σχέση με πριν μισό χρόνο αλλά δεν είμαι σε θέση να πω ΄΄σε αυτό το σημείο που έφτασα βρίσκονται τα ανάλογα κομμάτια σε δυσκολία’'.
Γενικά, πάντα όταν πάω να βγάλω ένα νέο κομμάτι, είμαι σίγουρα μεταξύ 7-8 και το πως ακριβώς καταλήγω σε κάποιο δεν το ξέρω, όπως μου βγει εκείνη την ώρα, ασχέτως δυσκολίας κλπ, μάλλον από το ύφος των εκτελέσεων*.

*Μπόνους έχουν όσων η μελωδία τα παίρνει να παιχτούν με άλλο τρόπο ή υπάρχουν ήδη παιγμένα από το Βραχνά οπότε θα προσπαθήσω να τον ακολουθήσω.

Να το παίξω από την αρχή μέχρι το τέλος χωρίς να διακόψω / μπερδευτώ / χάσω το τέμπο.

Ναι αλλά εδώ μιλούσαμε για μάθημα. Δεν μπορείς να το πεις, αλλά ο δάσκαλος μπορεί.

Στο μάθημα που έκανα τα κομμάτια χρησιμοποιούνταν ως ασκήσεις. Ήταν πάντα πιο πέρα από το επίπεδό μου, γιατί ο σκοπός που τα κάναμε ήταν να μάθω κάτι που δεν ήξερα να κάνω (την τάδε πενιά, τον δείνα δακτυλισμό…).

Το να βγάζω κομμάτια ως κομμάτια, για ρεπερτόριο και όχι για άσκηση, ήταν δικιά μου δουλειά, εκτός μαθήματος. Ε, δοκιμάζοντας έβρισκα κατά πόσον το Α ή Β κομμάτι που μ’ άρεσε ήταν μέσα στις δυνατότητές μου ή τις ξεπερνούσε.

Στην διδασκαλία και στην μελέτη δεν νομίζω ότι υπάρχει ενας μπούσουλας.
Για παράδειγμα εγώ έκανα 8 μαθηματα κλίμακες και ασκησεις και σε 2 μαθηματα μου εδειξε ο δασκαλος 6 τραγούδια πανω σε αυτες τις κλίμακες.
Επισης μπορεί να βγάλω 5 τραγουδια σε μια εβδομαδα ή και κανένα.
Εμένα με βοηθάει να εχω λίστα με το ποια τραγουδια παίζω σωστά (καθαρές νοτες, σωστος ρυθμός κ.τ.λ.) και μια λιστα με αυτα που καπως τα εχω βγάλει αλλά δεν τα εχω δουλέψει αρκετά.
Οπως και να έχει θεωρώ στην μουσική δεν είναι ανάγκη να κρίνουμε την εξέλιξη μας μονο απο αριθμούς (τραγουδιων, ταχύτητας κ.τ.λ.) και το λεω εγώ που κρατάω ενα excel και ενα word αρχειο για την μελέτη μου. :slight_smile:

3 «Μου αρέσει»

Σίγουρα, όσα και να έχεις αν είσαι εκτός ρυθμού ή το παίζεις λάθος δεν έχει νόημα.
Ωστόσο μπήκα σε αυτή τη διαδικασία να κάνω μια τέτοια συγκεκριμένη ερώτηση γιατί προσωπικά δεν θεωρώ ότι ένα κομμάτι μπορείς να το φτάσεις στο ‘‘τοπ’’ του και τέλος. Ακόμα και αυτά που τα παίζω ‘‘σωστά’’ σε ρυθμό, ταχύτητα κτλ δεν θα μπορούσα να τα κατατάξω σε τέτοια κατηγοριοποίηση γιατί πέραν του βασικού κανόνα, αναλόγως τα κέφια θα το παίξω είτε πιο αργά, πιο βαριά, πιο έτσι και πιο αλλιώς. Όσο το παίζεις κάτι θα βελτιώσεις, τη μια φορά ίσως κάνεις αλλιώτικη πενιά και σου αρέσει παραπάνω, την άλλη κάτι άλλο κλπ. Μια μόνιμη εξέλιξη δηλαδή.
Και για να επανέλθω και να το συνδέσω με τα προλεγόμενα, αναφερόμουν στο '‘πέρασμα΄΄ του κομματιού πάνω στο όργανο μονάχα, από κει και μετά ξεκινά μια άλλη διαδικασία κατ’ εμέ που δεν τελειώνει καμιά φορα.

1 «Μου αρέσει»

Ασφαλώς δεν τελειώνει ποτέ (βασικά, τελειώνει όταν αρχίσεις να τα βαριέσαι αντί να σε φτιάχνουν).

Νομίζω όμως ότι όταν για πρώτη φορά παίξεις ένα κομμάτι χωρίς λάθη, και χωρίς να χρειαστεί να διακόψεις για να αποφύγεις το λάθος, ούτε να σπάσεις τον ρυθμό, μπορείς να πεις «το 'βγαλα». Μέχρι αυτή την πρώτη φορά, ήσουν στο στάδιο «το βγάζω (αλλά θέλει ακόμα)». Μπορεί να μην είναι καμιά πολύ γοητευτική, ψαγμένη εκτέλεση, μαθητική είναι, είναι όμως σωστή και πλήρης.

Από κει και πέρα αρχίζει η άλλη διαδικασία που λες, όπου πια σιγά σιγά το κομμάτι το κάνεις δικό σου και ζείτε παρέα και εξελίσσεστε μαζί! (Ή, τέλος πάντων, ίσως όχι μόλις πρωτοβγάλεις το κάθε κομμάτι, αλλά έστω μόλις φτάσεις συνολικά στο σχετικό επίπεδο…)

2 «Μου αρέσει»

Και κατά την οποία κολλάς ακόμα παραπάνω πιστεύω. Μερικά κομμάτια πλέον μπορώ να τα βγάνω με 2-3 διαφορετικούς τρόπους με τα γεμίσματα κτλ και το ένα με το άλλο έχουν διαφορές στο ηχητικό αποτέλεσμα παρά το ότι οι νότες που παίζονται είναι ίδιες.

*Μου φαίνεται πλησιάζω κάπως την πενιά που κάνει ο Κηρομύτης στο Τώρα τα παίρνω και βγάζει ένα ιδιαίτερο ηχόχρωμα, σαν να παίζει μια θέση και κατά την άρση σηκώνει την πένα και χτυπάει τις χορδές από κάτω προς τα πάνω.
Δεν μπορώ να το περιγράψω ούτε και είμαι σίγουρος ακόμη ότι γίνεται κάτι τέτοιο, αλλά κάνω αυτό τον τρόπο σε άλλα κομμάτια και θυμίζει αυτό που λέω, βγαίνει εκείνο το στυλ

βασικά αυτό που λέει ο περικλής είναι το πιο σωστό: να κυλάει ο ρυθμός και να μην κομπιάζει το κομμάτι. εξάλλου αν βγάλεις την πενιά του χασάπικου και του ζεϊμπέκικου (έστω το καμηλιέρικο με την αργή πένα) τότε έχεις ρεπερτόριο ήδη το μισό πειραιώτικο, και σιγά-σιγά πηγαίνεις και σε πιο δύσκολους ρυθμούς. αν μάθεις δηλαδή ένα χασάπικο και ένα καμηλιέρικο, έχεις την πένα και εκεί πάνω χτίζεις ό,τι θέλεις. αν μάθεις και τους βασικούς δαχτυλισμούς μερικών δρόμων έχεις ένα σωρό κομμάτια που μπορείς να βγάλεις εύκολα.

3 «Μου αρέσει»