Πριν ασχοληθώ έστω και ερασιτεχνικά με τη μουσική, έβλεπα γνωστούς μου που έπαιζαν κάποιο όργανο να έχουν 2,3 ή και περισσότερα όργανα. πχ ένας γείτονας μου έχει 5 κιθάρες κλασσικές και ακουστικές και το θεωρούσα τουλάχιστον υπερβολικό. Στο δικό μου το μυαλό που ήμουν ανίδεος θεωρούσα ότι απλά ήταν υπερβολή του συγκεκριμένου ότι κατέχει τόσες κιθάρες. Προσωπικά έχει 1,5 χρόνο που προσπαθώ να μάθω να παίζω με ένα τετράχορδο δώρο της μητέρας μου προ 20ετίας και έναν τζουρά που πήρα ακριβώς έναν χρόνο πριν από τον συμφορουμίτη μας τον Μάνο και ήδη σκέφτομαι ότι ίσως πρέπει να μαζέψω χρήματα για να αγοράσω ένα τρίχορδο με μικρό σκάφος σχετικά ίσως κάτι σαν μισομπούζουκο με κλίμακα 63-64. Γιατί αυτό; όταν πήρα τον τζουρά είχα στο μυαλό μου έναν συγκεκριμένο ήχο για κάποια τραγούδια που νομίζω ότι ακούγονται καλύτερα και όντως αυτά τα 20-30 τραγουδάκια μου αρέσει πολύ όταν ακούγονται στον τζουρά. Ακόμα φυσικά τα εκτελώ με αρκετές ατέλειες και λάθη, αλλά τουλάχιστον το απολαμβάνω. Μερικές φορές όμως μου μπαίνουν στο μυαλό άλλα τραγούδια που όταν προσπαθώ να τα μάθω στον τζουρά, καταλαβαίνω ότι δεν ταιριάζει ο ήχος του οργάνου με το τραγούδι. Επίσης κάποια τραγούδια έχουν κάποιες τεχνικές που στον τζουρά είναι πολύ πιο δύσκολο να εκτελέσεις (πχ τρέμολο). Νιώθω πχ πως τραγούδια προπολεμικά ταιριάζουν άριστα με τον τζουρά ενώ (με εξαίρεση κάποια μεμονωμένα) μεταγενέστερα τραγούδια, πχ του Τσιτσάνη θέλουν άλλο ήχο. Το ερώτημά μου είναι αν όντως υπάρχει αυτή η ανάγκη για αρκετά και διαφορετικά όργανα, το καθένα από το οποίο έχει ένα συγκεκριμένο ρεπερτόριο ή είναι μια επίπλαστη ανάγκη που την φτιάχνουμε εμείς ;
Πιστεύω ότι η απάντηση είναι κάπου στη μέση. Ξέρω ανθρώπους που παίζουν τα πάντα με ένα τζουραδάκι και ακούγονται πολύ καλά. Και ξέρω και ανθρώπους που έχουν πολλά όργανα, ένα για κάθε στυλ μουσικής που παίζουν. Και οι μεν και οι δε μουσικάρες.
Η απάντηση νομίζω πως είναι “ότι έχεις χρησιμοποιείς”.
Σε άλλα θα πηγαίνει περισσότερο σε άλλα λιγότερο. Αυτό όμως που μου έκανε εντύπωση ήταν, ότι ο τύπος με τον τζουρά, κατάφερνε και προσάρμοζε τραγούδια αρκετά μεταγενέστερα στον ήχο - στυλ? του οργάνου.
Πάντως αν έχεις την δυνατότητα να αποκτήσεις αρκετά διαφορετικά όργανα, γιατί όχι?
Χμ έτσι όπως το θέτεις εγώ καταλαβαίνω ότι μπαίνει και το ζήτημα των ικανοτήτων και της βαθιάς γνώσης του οργάνου, αλλά και της μουσικής από τον κάτοχο του οργάνου. Κάποιος δηλαδή που είναι πολύ βαθύς γνώστης μπορεί να προσαρμόσει τα τραγούδια ώστε να ακούγονται όμορφα και με άλλο όργανο; για έναν αρχάριο όμως όπως είμαι εγώ αυτό μπορεί να το κάνει από ελάχιστα έως καθόλου (με επιτυχία τουλάχιστον). Δηλαδή το επιπλέον όργανο μπορεί να είναι απλά ο σύντομος δρόμος σε κάτι που θα μπορούσα να πετύχω και με τον τζουρά μόνο, βελτιώνοντας τις γνώσεις και τις ικανότητες μου; πάντως η αλήθεια είναι πως όσο παίζω το αυτί μου γίνεται και πιο ιδιότροπο. Καταλαβαίνω πλέον πράγματα στον ήχο που 1 χρόνο πριν δεν υπήρχαν για μένα… Δυνατότητα; επειδή δεν έχω κακές συνήθειες (κάπνισμα, αλκοόλ, στοίχημα κλπ) που προκαλούν έξοδα οπότε μπορώ ένα “προσωπικό χαρτζηλίκι” από τον μισθό μου να το κρατάω και να αγοράζω κάθε τόσο εργαλεία, ή εξοπλισμό για πιο δημιουργικά χόμπι και ασχολίες που κάνω. πχ σήμερα παρήγγειλα 2 βιβλία μουσικής και κάποια εργαλεία για ένα δεύτερο χόμπι μου που σχετίζεται και με την δουλειά μου. Οπότε ναι αν πω ότι θέλω να πάρω ένα όργανο ακόμα θα μαζέψω τα χρήματα και σε λίγους μήνες θα το πάρω. Ευτυχώς είμαι από τους τυχερούς που έστω 1 επιθυμία μου μπορώ να καλύψω οικονομικά. Όχι δεύτερη όμως. Το μεγάλο πρόβλημα είναι ο χώρος . Να πω πχ ότι σε συγγενικό σπίτι της γυναίκας μου υπάρχει τετράχορδο παροπλισμένο (ο κάτοχος έχει πεθάνει) επαγγελματικό με πολύ ακριβή τιμή αγοράς, το οποίο 2-3 φορές μου έχουν πει να μου το δώσουν και δεν το παίρνω, γιατί δεν έχω που να το βάλω
Δεν θα έλεγα ότι είναι θέμα βαθιάς γνώσης του οργάνου, (όχι ότι κάτι τέτοιο δεν βοηθάει βέβαια), όσο θέμα αισθητικής.
Στο θέμα της αισθητικής δεν νομίζω ότι έχει ιδιαίτερη σημασία ο χρόνος ενασχόλησης. (Επαναλαμβάνω εδώ, ότι όσο περισσότερο χρόνο ασχολείσαι τόσο καλύτερα, γιατί το πιθανότερο είναι, η αισθητική που θα έχεις διαμορφώσει, να είναι και πιο συνειδητή.)
Εδώ θα ήθελα να αντιστρέψω την ερώτηση σου και να σε ρωτήσω το εξής:
Αν υποθέσουμε ότι το μοναδικό όργανο που θα έχεις ποτέ στη ζωή σου θα είναι ένας τζουράς, τότε θα παίζεις μόνο “τζουραδίστικα” τραγούδια, και αν η παρέα αλλάξει το ρεπερτόριο θα βάλεις τον τζουρά στη θήκη και θα πεις, “παιδιά αυτά δεν παίζονται με τζουρά?”
Επίσης τόνισα το σύντομος δρόμος που λες.
Για μένα δεν είναι θέμα σύντομου δρόμου αλλά απλά και μόνο θέμα επιλογών και δυνατοτήτων. Το να δοκιμάζεις και άλλα όργανα νομίζω ότι σου εμπλουτίζει τις εμπειρίες πάνω στον ήχο και στην μουσική. Σε βοηθάει να δεις κάτω από καινούριο μάτι τα τραγούδια που σου αρέσουν και ακόμα να κατανοήσεις αν θες καλύτερα αυτό που παίζεις.
Δε μπορει η συζυγος να εχει 20 ζευγαρια παπουτσια και 10 τσαντες και εγω ενα μπουζούκι.
Ειναι θεμα ισορροπιων
Επιστροφη στη σοβαρή συζήτηση 
Η ζωή κυλάει σαν το νεράκι, με τις απαιτήσεις μας, τις ανάγκες μας και τα θέλω του καθενός μας. Εσύ τα ορίζεις αυτά και ό,τι και να σου πούμε θα είναι λάθος.
Το να έχεις 10 μπουζούκια μάλλον περισσότερο θα σε αποσπάσει απο το να μάθεις παρά θα σε βοηθήσει. Νομίζω πρέπει να κρατάμε τα όργανα με τα οποία μαθαίνουμε.Εγώ έχω παροπλίσει τα περισσότερα.Τα όργανα κοστίζουν όχι μόνο στην αγορά αλλά και στον τόπο που πιάνουν, στη συντήρηση και κυρίως στο χρόνο που απαιτούν.Αν έχεις λίγη ωρα για μπουζούκι θέλεις να την περνάς αλλάζοντας χορδές και προσπαθόντας να αποφασίσεις που ταιριάζει κάθε 3λεπτο τραγούδι ή θέλεις να την περνάς μελετώντας;
Απο την άλλη, αυτό τον καιρό μαθαίνω ένα νέο όργανο: λαύτα. Βρίσκω πως, μου αρέσει, μου δίνει πρόσβαση σε νέο για μένα ρεπερτόριο, με βοηθάει στην κατανόηση μακάμ κ τρανσπόρτου, μου επιτρέπει να εξασκήσω τη φωνή μου και το κυριότερο: με διδάσκει στοιχεία που μπορω να εφαρμόσω σε όργανα που γνωρίζω καλύτερα,κυρίως λόγω πένας.
Δεν μπορώ να φανταστώ να γρατζουνάω 100 διαφορετικά όργανα αλλά, αν μπορώ να μάθω 2-3 κάπως καλά, τότε το κάθε ένα ίσως βοηθήσει τα υπόλοιπα.
άμα ξέρεις τί να τα κάνεις, ας έχεις όσα όργανα θέλεις και μπορείς. το θέμα είναι να τα αξιοποιείς και να μην κάθονται. προσωπικά προτιμώ να δανείζω όσα δεν χρησιμοποιώ, επίσης θα συμφωνήσω με τον αλέξανδρο ότι είναι καλύτερο να επικεντρώνεις σε ένα όργανο, να το εξερευνείς και να μελετάς. εξάλλου αν αλλάζει το όργανο στο οποίο επικεντρώνεις, σε βάθος χρόνου θα έχεις εμπειρία από αρκετά.
προτιμώ να έχω ένα καλό όργανο από κάθε είδος που παίζω, έτσι κι αλλιώς μαζεύονται ήδη πολλά. το πρόβλημα είναι όταν κάποιος απλά μαζεύει για επίδειξη ή συλλογή στην βιτρίνα ή γιατί νομίζει πως θα μάθει, και τα όργανα κάθονται στην γωνία παραπονεμένα (ενώ υπάρχουν τόσοι άνθρωποι που χρειάζονται όργανο και δεν έχουν).
Εγώ δεν βλέπω το “πρόβλημα”, βλέπω αντίθετα ένα πρόβλημα στον συλλογισμό. Δηλαδή, εάν κάποιος αγοράσει ένα δεύτερο μπουζούκι ή και ένα τρίτο, φθηνό ή ακριβό, γιατί έτσι γουστάρει και μπορεί, το στερεί από κάποιον που δεν μπορεί να το αγοράσει ή δεν έχει όργανο; Έχει να δώσει αναφορά σε κάποιον;
μιλάω για όσους αγοράζουν καλά όργανα χωρίς να τα παίζουνε. θεωρώ πως είναι κρίμα ένα καλό όργανο να κάθεται και να μαραζώνει (τουλάχιστον ωφελείται ο οργανοποιός από την αγορά).
προφανώς και δεν πήγαινε η αναφορά σε σένα ή σε άλλους που έχουν αρκετά όργανα αλλά τα αξιοποιούν κατάλληλα και μπορεί να τα μοιράζονται κιόλας.
μα εγώ δεν έχω αρκετά όργανα άλλωστε
ποτέ δεν είναι αρκετά μπάμπη μου!
τέλος πάντων, για άλλους είναι ανάγκη και για άλλους πλεονεξία. κρίνεται κατά περίπτωση, ή δεν κρίνεται κιόλας.
Σίγουρα δεν κάθονται απραγα. Έχω φτιάξει το πρόγραμμα μου έτσι ώστε τουλάχιστον 5 φορές την εβδομάδα παίζω από ένα δίωρο. Αυτό το σαββατοκύριακο έπαιζα πρωί απόγευμα. Τρεις μπλούζες την ημέρα άλλαζα με την πένα στο χέρι. @alk προφανώς θέλεις να περνάς τις ώρες μελετώντας και έχεις δίκιο σε αυτό. Αυτή την στιγμή με 2 όργανα το πάω μέρα παρά μέρα το καθένα και νιώθω ότι είναι λίγος ο χρόνος.
Από τις ελάχιστες φορές που θα δώσω χύμα σοφία στο λαό 
Kαθείς ότι γουστάρει. Δεν υπάρχει αντικειμενική αλήθεια, μόνο γούστα
Αυτή είναι περίπου η περίπτωσή μου.
Έχω στο σπίτι πάρα πολλά όργανα. Για πολλούς και ποικίλους λόγους:
- Όργανα που όντως παίζω: έναν καλό μπαγλαμά, ένα σάζι, ένα καλό λαούτο, ένα δεύτερο λαούτο που πήγαινε για καλό αλλά τελικά δεν είναι, κλπ.
- Όργανα που ανήκουν στους ίδιους ομόκεντρους κύκλους, λίγο παραέξω: έναν δεύτερο καλό μπαγλαμά, έναν κακό μπαγλαμά που μου χάρισαν, έναν μπαγλαμά που είχε σπάσει το μπράτσο και του έκανα μετατροπή με μπερντέδες (που δεν πέτυχε), ένα μικρό σαζάκι-τζουρά (που δεν είναι σαφή τα όρια να πεις αν ξέρω ή δεν ξέρω να παίζω, πάντως το παίζω καμιά φορά), δυο κιθάρες (δεν παίζω, αλλά μπορεί να περάσει κάνας άνθρωπος - μην εκτεθούμε!), κλπ.
- Όργανα που είχα σκεφτεί ότι μπορεί να καταφέρω να παίξω, ή που με ενδιαφέρουν περισσότερο οργανολογικώς παρά για να τα παίξω αλλά τα γρατζουνώ παρά ταύτα: διάφορες λύρες (μία την έχω φτιάξει περίπου μόνος μου), διάφορα φλογεροειδή και μικροκρουστά όπως όλος ο κόσμος, ένα αρμόνιο που έπαιζα μικρός και μ’ αυτό πρωτοέμπλεξα γενικώς στη μουσική, ένα πιάνο που ονειρευόμουν μικρός και το βρήκα σε ευκαιρία μεγάλος.
- Όργανα που βρέθηκαν εκεί απλώς λόγω της μαγνητικής έλξης που ασκούν τα υπόλοιπα (είπαν: έχει κι άλλους εκεί, πάμε): ένα βιολί, παλιότερα ένα τσαράγκο, παλιότερα επίσης μια …κέλτικη άρπα, ένα τσιμπίσι.
- Διάφορες τσαμπούνες και τμήματα από τσαμπούνες, σε ποικίλους βαθμούς λειτουργικής κατάστασης, που δεν είναι εύκολο να τις μετρήσεις ακριβώς και να πεις «τόσες δουλεύουν, τόσες δε δουλεύουν, τόσες δεν είναι καν όργανα αλλά απλώς μοιάζουν» - είναι πιο ρευστό.
Κατά την προσωπική μου οπτική, που δεν είναι κατ’ ανάγκην σωστή, όλα αυτά τα όργανα, ακόμη κι αν δεν τα παίζω, τα αγαπώ και τα τιμώ. Ναι μεν μ’ αρέσει που στολίζουν και τον χώρο μου, αλλά δεν τα υποβιβάζω σε απλά διακοσμητικά. (Άλλωστε έχω και για τη διακόσμηση μια άποψη: η καλύτερη γίνεται με χρηστικά αντικείμενα, και όχι με απλά διακοσμητικά. Αντικείμενο που να μην έχει κάποια χρηστικότητα και απλώς να διακοσμεί το θεωρώ κιτς, εκτός από την περίπτωση ενός έργου τέχνης.)
Κάποια στιγμή όμως σκέφτηκα ότι στην πραγματικότητα πολλά από αυτά απλώς τα κρατάω αιχμάλωτα, μακριά από χέρια που μπορεί να τα αξιοποιούσαν καλύτερα. Η αφορμή γι’ αυτή τη σκέψη ήταν όταν χάρισα το τσαράγκο σ’ ένα φίλο που είχε ένα παρεμφερές οργανάκι (γιουκαλίλι νομίζω) και του το έκλεψαν. Ο φίλος αυτός είναι ένας τύπος χωρίς ίχνος προσκόλλησης στην ιδιοκτησία, χαρίζει στον καθένα οτιδήποτε νομίζει ότι θα του δώσει χαρά ασχέτως αν ο ίδιος δεν έχει μία στην τσέπη. Δεν μπορώ να το κάνω αυτό εγώ, αλλά δεν παύει να είναι ένα ωραίο ζωντανό δίδαγμα. Έτσι του χάρισα το τσαράγκο, εκείνος χάρηκε πολύ, εγώ χάρηκα που χάρηκε, το έπαιξε κάμποσο καιρό και μετά το χάρισε!
Από τότε είπα: τέρμα η συλλογή. Όσα έχω έχω, καλά είναι, μπορώ κι από αυτά να χαρίσω μερικά αν τύχει πραγματικά κατάλληλη ευκαιρία, και από δω κι εμπρός κανένα καινούργιο, εκτός αν υπάρχει ουσιώδης λόγος.
επειδή βλέπω ότι αρκετοί το πήραν προσωπικά: είχα στο μυαλό μου ότι πολλές φορές μαθαίνω για ένα υπέροχο κομμάτι (είτε από καινούριο μάστορα όπως ο καφετζόπουλος είτε ιστορικό παλιό όργανο) ότι κατέληξε στην βιτρίνα κάποιου φραγκάτου αλλά ξενέρωτου τύπου. εκεί ούτε θα παιχτεί ούτε θα ξαναδεί το φώς της μέρας. δεν είναι κρίμα ρε παιδιά; αυτά είναι όργανα που πρέπει κάπως να τα αξιοποιήσει ο κάτοχος, είτε μέσω παιξίματος, είτε μέσω έρευνας, είτε μέσω μοιράσματος. και αυτό το κάνετε εσείς που μιλάμε εδώ μέσα!
Προφανώς δεν υπάρχει αντικειμενική αλήθεια, γιατί άλλα τα γούστα, αλλά και οι ανάγκες του καθενός. πχ ένας επαγγελματίας θέλει τουλάχιστον δυο ισάξια όργανα για να είναι σίγουρος πως αν κάτι συμβεί δεν θα μείνει ξεκρέμαστος. Κι αν στην ορχήστρα που συνεργάζεται κάποια τραγούδια τα θέλουν με κάτι κάπως διαφορετικό; (πχ αντί για μπουζούκι να παίξει έναν τζουρά). Περισσότερο άνοιξα την κουβέντα όχι για να βρω αντικειμενική αλήθεια, αλλά την προσωπική μου αλήθεια, βλέποντας για ποιους λόγους άλλοι έχουν ή δεν έχουν πολλά όργανα και αν αυτά που σκέφτομαι είναι κάτι που συμβαίνει ή εγώ είμαι απλώς παράξενος και ανικανοποίητος.
αν ρωτάς για σένα προσωπικά, αφού την ιδρώνεις την φανέλα δοκίμαζε όργανα και παίρνε ό,τι σε ψήνει να παίζεις. σωστά προσανατολίζεσαι σε ένα μπουζουκάκι με τέτοια χαρακτηριστικά. παρεμπιπτόντως, τετράχορδο και να μου το χαρίζανε δεν θα το έπαιρνα 
Την προσωπική σου αλήθεια θα την βρεις εσύ αδερφέ! Μέχρι τότε η προσωπική σου αλήθεια είναι ότι λέει η καρδιά σου. Θες πολλά; Πάρε. Θες ένα δύο, πάρε.
Το “πολλά όργανα” μπορεί να έχει πολλές διαστάσεις. Ειναι διαφορετικό να εχεις πολλά όργανα ίδιου τύπου και διαφορετικό να έχεις διαφορετικού τύπου όργανα.
Καλώς ή κακώς υπάρχουν και φτηνά όργανα (σε κάποια είδη). Δεν βλάπτει αν καποιος εχει τη δυνατότητα να παρει εστω και ενα φτήνό να πειραματιστεί. Μπορεί να του αρέσει και να προχωρήσει βαθύτερα. Ποτέ δε ξέρεις.
Το πιο φτηνό μου όργανο είναι ένα τουμπελέκι μικρό. Δεν παίζω κρουστά και ούτε με βλέπω να ασχολούμαι σοβαρά. Δε το μετάνιωσα όμως που το πήρα, ασχολήθηκα λίγο έμαθα μερικούς ρυθμούς και ολα καλά. Ίσως το ξαναπιάσω σε κάποια φάση.