Υπάρχουν κάποιοι πλούσιοι που κυριολεκτικά επενδύουν τα λεφτά τους σε όργανα αντί σε μετοχές, ράβδους χρυσού κλπ. Αυτό γίνεται π.χ. με τα βιολιά στραντιβάρι κλπ που οι τιμές τους έχουν κυριολεκτικά ξεφύγει, και αυτός που το αγοράζει το «δανείζει» σε κάποιο σολίστα για να παίζεται το όργανο, αλλά γίνεται και με όργανα που οι τιμές τους είναι λιγότερο αστρονομικές, αυτό που είπε ο Νίκος πιο πάνω.
Και κάποιοι μελετητές οργανολογίας κλπ συμπληρώνουν το εισόδημα τους κάνοντας παράλληλα «διακίνηση». Κάτι τέτοιες συμπεριφορές ανεβάζουν τις τιμές των οργάνων, σε βαθμό που ένας καλός νέος παίχτης που θέλει να ασχοληθεί με το τάδε είδος μουσικής του 19ου αιώνα ή των αρχών του 20ου δε μπορεί πλέον να αγοράσει ένα παλιό όργανο.
Επίσης υπάρχει μια τάση υπερεξειδίκευσης : παίζω ισπανική μουσική με κιθάρα από κέδρο, και Μπαχ με κιθάρα από έλατο κλπ .
Εγώ έχω διάφορα όργανα που τα άφησα για κάποια χρόνια, μετά τα ξανάπιασα, είναι ενθύμια από διάφορες φάσεις της ζωής μου. Κάποια τα δάνεισα σε φίλους για 1-2 μέρες, άλλα για μήνες ή και χρόνια. Στην «μοναχική» μου περίοδο έστησα ένα home studio της πλάκας οπότε έχοντας διάφορα όργανα μπορούσα να ΄«ενορχηστρώνω». Στην κοινωνική μου περίοδο, όταν διασκευάζω κάτι και γράφω π.χ. πάρτες για μαντολίνο, μπορώ να τις δοκιμάσω κι όλας με το μαντολίνο μου της πλάκας και να δω τι έγραψα, πριν να τις δώσω σε κάποιο σοβαρό παίχτη αυτού του οργάνου.
). Όσο κι αν είναι προφανές ότι η προσωπική σου αλήθεια είναι …προσωπική, ανεξάρτητη από του κάθε άλλου, ωστόσο πάντα κάπου παίζει και το ερώτημα «είναι φυσιολογικό γιατρέ μου;». Πάνω στη συζήτηση λοιπόν ανταλλάσσονται εμπειρίες, οπτικές, βλέπεις τι συμβαίνει σε κάποιον άλλο που γράφει για τον εαυτό του ή σε άλλους που κάποιος τρίτος τούς περιγράφει, και φυσικά δεν παίρνεις απάντηση στο κεντρικό σου ερώτημα αλλά ξέρω γω; μπορεί και να συμπληρώσεις κάπως καλύτερα την εικόνα σου για το όλο θέμα.