Ποιά θα πρέπει να είναι η διδασκαλία του μπουζουκιού;

Η γνώμη μου: Αφού μαθητής με μαθητή διαφέρει, το πρόγραμμα πρέπει να διαφέρει κι αυτό…

Ο τρόπος διδασκαλίας στον μαθητή πρέπει να αλλάζει, και όχι το πρόγραμμα.Δηλαδή σε 'ολα τα σχολεία διδάσκουν διαφορετικά μαθήματα;Πρέπει κάποια στιγμή να συμφωνήσουν όλοι οι δάσκαλοι,ότι το τάδε τραγούδι π.χ.όποιος το κατέχει,έχει επάρκεια 1ης τάξης,όποιος κατέχει το δείνα 3ης κ.λ.π. και στο τέλος των σπουδών να δίνεται έμφαση στους μεγάλους παίκτες,ως προς το ύφος τους , ταξίμια τους κ.α.

Δηλαδή αν ο μαθητής πει στον δάσκαλο, θέλω να μου μάθεις το ‘χ’ τραγούδι επειδή το άκουσα χθες και μ’άρεσε ο δάσκαλος θα πρέπει να πει οτι το πρόγραμμα λέει πως θα το μάθεις μετά απο 6 μαθήματα? Δεν διαφωνώ απόλυτα μαζί σου αλλα το μπουζούκι όπως και να το κάνεις δεν είναι φυσική… Απο το πρόγραμμα θα ξεφύγεις και όσο για το ύφος, ο καθένας έχει το δικο του. Κι εσύ καλά τα λες φίλε Νίκο αλλά πιστεύω πως καλύτερα να πούμε κορμός αντί του προγράμματος.
Περιμένουμε λοιπόν να δούμε το περιβόητο πρόγραμμα :088:

φίλε γκόγκο,
μην λέμε τα αυτονόητα.
κι αν ακούσει ο μαθητής το “μινόρε του τσιτσάνη” στο δεύτερο μάθημα και θέλει να το παίξει, πρέπει ο δάσκαλος να αρχίσει να του το δείχνει ?
το πρόγραμμα σπουδών βγαίνει με βάση την αντίληψη που μπορεί ένας φυσιολογικός άνθρωπος να αναπτύξει. Τα παιδιά “φαινόμενα” είναι ελάχιστα και στη μουσική.
όσον αφορά το “ύφος”, διαμορφώνεται,ανάλογα με τα ερεθίσματα και την ψυχοσύνθεση. Δεν γενήθηκε ο κάθε Πάππος έτοιμος Πάππος !
θέλω να πω ότι πιστεύω πολύ στην ύπαρξη προγράμματος, φτιαγμένου από τους κατάλληλους ανθρώπους, ώστε κάθε παιδί να πάρει την μουσική παιδεία που θα το βοηθήσει να αναπτύξει —έχοντας όσα ερεθίσματα χρειάζεται— τον μουσικό του κόσμο.

Διάβασα και εγώ για την πρωτοβουλία συστηματοποίησης της σπουδής του μπουζουκιού, από το site του σοβαρού μπουζουξή Γρηγόρη Βασίλα ή ίσως από το “λαικό τραγούδι”, δεν θυμάμαι ακριβώς. Δεν θέλω επιπόλαια να συμφωνήσω ή να διαφωνήσω με τους φίλους και τους πολέμιους της πρωτοβουλίας αυτής.

Φοβάμαι, και αντιλαμβάνομαι βέβαια, ότι το μπουζούκι, που είναι ένα λαικό όργανο, με καταβολή πολύ υπόγεια, μυστήρια και ανατρεπτική, ότι χάνει σιγά σιγά το αλήτικο του χαρακτήρα του. Ωστόσο και η διδασκαλία του (όσοι θέλουν να μάθουν ή να διδάξουν) έχουν ανάγκη να χρησιμοποιήσουν κάποια μέθοδο, πιο “οξυζενέ”, αποστειρωμένη, ακαδημαική, αλλά που θα δίνει έστω ένα Α αποτέλεσμα, κοινώς αποδεκτό και πρακτικό.

Πάντως θα πάρει χρόνο να κατασταλάξει το πράγμα, διότι υπάρχουν απόψεις που ακούς γύρω γύρω και απέχουν έτη φωτός, η μια από την άλλη. Για παράδειγμα ο ένας λέει “τι καλαμπόρτζης ήταν ο Ιορδάνης”, ο άλλος “γιατί να παίξουν τα νέα παιδιά σαν τον Παπαιωάννου, πάει πάλιωσε αυτό, ξεπεράστηκε”. Και τα λένε και μουσικοί, που ζούν από το μπουζούκι και αγνοούν ότι αν δεν ήταν ο Παπαιωάννου και ο κάθε άλλος ογκόλιθος, για να φτιάξουν ένα λαικό ρεπερτόριο, που θα καθιερωνόταν στην κοινή συνείδηση, σίγουρα δεν θα έπαιζαν αυτοί σήμερα μπουζούκι, δεν θα επιβίωναν από το όργανο αυτό, δεν θα ασελγούσαν.

Τι είδους σύγκλιση μπορεί να υπάρξει ανάμεσα σε αντίθετες αντιλήψεις, τι κοινό θα βρούν πχ ο Κώστας Παπαδόπουλος και ο Χάρης Κωστόπουλος?

Φίλε ΓΚΟΓΚΟ.Αν κάποιος μαθητής ζητήσει κάποιο τραγούδι πιο δύσκολο απο το επ’ιπεδό του συνήθως γίνεται μια συζήτηση μεταξύ δασκάλου και μαθητή όπου ο δάσκαλος εξηγεί τις δυσκολίες του τραγουδιού και αν ο μαθητής νομίζει ότι μπορεί τότε του το δίνει.Αυτό το έχω βιώσει κατ’επανάληψη,με τον γυιό μου όπου έχει ζητήσει διάφορα κομμάτια από τον δάσκαλό του του βιολιού.Το ίδιο έχει γίνει και με την δασκάλα του του ταμπουρά.Είναι συχνό φαινόμενο.ΥΠΑΡΧΕΙ ΟΜΩΣ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ή ΚΟΡΜΟΣ δεν θα τα χαλάσουμε στην ονοματοδοσία.Όσο για το ύφος ναι ο καθένας έχει το δικό του, η δυσκολία όμως είναι η έκφραση του προσωπικού ύφους πάνω στο όργανο.Το θέμα είναι πως κατέχεις την τεχνική του να εκφράζεσαι.Γιατί και αυτό τεχνική είναι.Βλέπεις σήμερα παίχτες δεξιοτέχνες,πολυβόλα σκέτα,(τουρτούρες τους αποκαλούσε ο ΜΑΡΚΟΣ απο τα πολυβόλα της κατοχής τα υδρόψυκτα) καθαροί λαμπικαρισμένοι αλλά από έκφραση και προσωπικό στίγμα τίποτα.
Είναι πραγματικότητα αυτό που λέει ο φίλος ΤΣΙΤΣΙΜΠΙΔΑΣ ότι το όργανο χάνει τον αλήτικο και ρομαντικο χαρακτήρα του,αυτό όμως είναι μια εξέλιξη κοινωνική, και πρεπει να δούμε τι θα κάνουμε σήμερα.
Και εγώ περιμένω το πρόγραμμα με ενδιαφέρον έχω όμως εμπιστοσύνη στον ΣΠΥΡΟ και είμαι βεβαιος ότι θα κάνει εξαίρετη δουλεια.

Φίλε Νίκο,Συμφωνώ! Κάθε προσπάθεια για καλό γίνεται και αυτοί που την κάνουν όλο και κάτι παραπάνω ξέρουν!Απλά απο τη μία κανείς δεν πάει για ‘‘πτυχίο’’ στο μπουζούκι μα απο την άλλη χωρίς οργανωμένη μελέτη δεν γίνεται τίποτα!!Αυτό μόνο ήθελα να πω!:088:

Μια χαρά τα λέτε παιδιά, αλλα μην ξεχνάτε…ο μπουζουξής δεν είναι μουσικός, είναι οργανοπαίχτης και κατα συνέπεια βασίζεται στην παράδοση για να αναπτύξει το προσωπικό του στύλ και ύφος. Οι επιρροές του ξεκινάνε από τη βυζαντινή μουσική, περνάνε από το δημοτικό τραγούδι και το κλαρίνο και καταλλήγουν στον Τσιτσάνη και το Μάρκο.
Αλλοιώς ας τα παρατήσουμε τα τρίχορδα και ας πιάσουμε τις μπουζουκοκιθάρες των αδερφών Κατσάμπα…

Χρειάστηκα πολλή ώρα για να διαβάσω όλα τα μηνύματα, ειπώθηκαν κουβέντες με ενδιαφέρον. Μπήκα στον πειρασμό να απαντήσω σε πολλά αλλά κρατήθηκα. Για το παραπάνω όμως…έλεος!!!
Δηλαδή, ερωτώ, ο οργανοπαίχτης δεν είναι μουσικός? και τι είναι υδραυλικός? Και δεν εννοώ μουσικός κατ’ επάγγελμα. Αυτός που παίζει πιάνο-βιολί-κιθάρα… δεν είναι μουσικός? Ή μήπως μόνο ο μπουζουξής δεν είναι μουσικός.

Και σε ποια παράδοση βασίζεται? Ένας μπουζουξής για παράδοση έχει τον Μάρκο,Χατζηχρήστο,Παπαϊωάννου,Περιστέρη,Τσιτσάνη κ.λ.π. Επαναλαμβάνω, ένας μπουζουξής (και ο ρεμπέτης κιθαρίστας βέβαια).

Οι κατσάμπα δεν έχουν αυτές τις επιρροές επειδή παίζουν κιθάρες? Ένας κλαρινίστας τις έχει? Ή μόνο οι μπουζουξήδες, και μάλιστα τριχορδάδες, έχουν το προνόμιο. Όταν αγοράζεις τρίχορδο, σου κάνουν δώρο και τις επιρροές?

Ο άνθρωπος ρώτησε ποιο σχέδιο μαθήματος θεωρούμε καλύτερο. Επ’ αυτού, έχεις άποψη? Διαφορετικά, θεωρώ χαμένο το …"ξεθάψιμο του θέματος.

Υ.Γ. Εμένα με κάλυψαν κάποιοι περσινοί.

Δημήτρη πριν λίγο καιρό ο Πάρης ο Μήτσου είχε στην εκπομπή του καλεσμένους τους “ΔΡΟΜΟΣ”. Λοιπόν εκει ο Νώε ο Ζαφειρίδης λέει κάποια στιγμή στον Πάρη <<εγώ δεν είμαι μπουζουξής, μουσικός είμαι>> σε αντίθεση με τον Βασίλα τον Γρηγόρη που έλεγε ότι <<εγώ είμαι μπουζουξής>>.Θέλω να πω με αυτό ότι ισως να έχουν κάποια βάση αυτά που λέει ο φίλος που στράβωσες μαζί του.

Είναι απολύτως φυσικό ένας “παίκτης” σαν τον ΝΩΕ να έχει αυτή την τοποθέτηση.Κατ’αρχήν ο ΝΩΕ είναι διπλωματούχος της κλασσικής κιθάρας από το ΕΘΝΙΚΟ ΩΔΕΙΟ.Και μόνο γι αυτό τον λόγο δικαιούται να μην θεωρεί τον εαυτό του μόνο μπουζουκτσή.(Και μιλάμε για τον ΝΩΕ ο οποίος είναι τρίχορδος ,και με εξαίρετη αίσθητική τρίχορδου παίκτη, και το λέω αυτό γιατί οι πιό πολλοί κιθαριστές που παίζουν και μπουζούκι ,παίζουν τετράχορδο,και μάλιστα με κάπως κιθαρίστικο τρόπο.) Εδώ όμως θεωρώ ότι γίνεται ένα λάθος.
Τί σημαίνει μουσικός και τι μπουζουκτσής;Μήπως ο μπουζουκτσής δεν είναι μουσικός; Η μήπως οι μη έχοντες σπουδάσει μουσική δεν είναι μουσικοί;( ενω κάποιοι απο αυτούς είναι κορυφαίοι στον χώρο) Γιατί εμένα μου φαίνεται ότι κάτι άλλο υπάρχει πίσω από αυτές τις τοποθετήσεις.
Η υπερβολική αγάπη για αυτό το φαινόμενο (ΡΕΜΠΕΤΙΚΟ-ΜΠΟΥΖΟΥΚΙ κ.λ.π) μας οδηγεί σε κάποιο είδος φανατισμού. Και αυτό δεν είναι καλό γιατί μας αποπροσανατολίζει.

Να καταθέσω κι εγώ την άποψή μου, μια και γι’ αυτό βρισκόμαστε σ’ αυτό το χώρο, χωρίς παρεξήγηση και με σεβασμό στην άποψη του καθενός.
Επιδή γρατζουνάω μια κιθάρα και λέω 5 τραγουδάκια, δεν θεωρώ τον εαυτό μου μουσικό, γιατί δεν έχω σπουδάσει το αντικείμενο. Μετά βίας ξεχωρίζω το κλειδί του σπιτιού μου από το κλειδί του σολ, που δε ξέρω καν αν είναι απλό ή ασφαλείας. Έχω παίξει και τραγουδήσει σε κάποια κουτούκια (χωρίς ένσημα). Ούτε αυτό με κάνει επαγγελματία ή μη μουσικό ή κιθαρίστα ή τραγουδιστή.
Αυτό που μπορώ να πω είναι ότι είμαι ηλεκτρονικός, έχοντας περάσει δουλέψει σε σχεδόν όλη τη γκάμα των ηλεκτρονικών συσκευών, από το 1977, ενώ τα τελευταία 26 χρόνια, δουλεύω σε ιατρικά μηχανήματα. Τώρα αν κάποιος επειδή μπορεί και μοντάρει ένα κιτ ηλεκτρονικών, αποκαλέσει τον εαυτό του ηλεκτρονικό, θα γελάσω από μέσα μου (αν θέλω να είμαι ευγενικός) ή κατάμουτρα (αν δε θέλω).
Θέλω να πω με αυτό ότι θεωρώ ότι προσβάλω, τους μουσικούς αν δηλώσω μουσικός ή κιθαρίστας ή τραγουδιστής και είναι κάτι που δε θα ήθελα να κάνω, γιατί σέβομαι τα χρόνια που μελέτησαν στα ωδεία και το κόπο τους, για να φτάσουν όπου βρίσκονται σήμερα ο καθένας τους.

Κι εγώ διαχωρίζω τον μπουζουξή από τον μουσικό, με την έννοια ότι κάποιοι μπουζουξήδες είναι τόσο “ορθόδοξοι”, αυθεντικοί, μαγκιόροι ως παίκτες, με πενιά σοβαρή, όλο σωστά “κόλπα” που λές, να, αυτός είναι μπουζούκαρος. Γεννήθηκε για να παίζει μπουζούκι και μόνο σε αυτό εκφράζεται στο έπακρο.

Απ΄την άλλη, έχεις έναν παίχτη που παίζει ό,τι θέλει με άνεση, μπορεί να μιμηθεί όποιο μπουζουκικό ύφος θέλει (ρεμπέτικο, έντεχνο, λαϊκό…) και απλά λες, να αυτός είναι τρομερός μουσικός.

κάποιος μπουζούκαρος, αν μελετήσει ΘΑ γίνει και άριστος μουσικός.
ένας τέλειος μουσικός, όσο κι αν μελετήσει έχει πιθανότητες να μην γίνει ΠΟΤΕ μπουζούκαρος.

κάτι τέτοιο, τελωσπάντων:)

1 «Μου αρέσει»

Μα τι ενδιαφέρον θέμα??? Πειρασμός να γράψω κι εγω κάτι τι.
Κατ’ αρχάς ανεπιφύλακτα υπέρ του δασκάλου. Εγώ ότι γρατσούναγα μόνος μου χρόνια, τα έμαθα σε 6 μήνες στο δάσκαλο. Τώρα το πως το που κλπ κλπ είναι μάλον προσωπικό θέμα κι έχει σχέση με το τι ψάχνει και τι ταιριάζει στον καθένα. Συμαντικό ρόλο βέβαια παίζει η προπόνηση. Ο δάσκαλος μου μου έλεγε πως αν κάτι δεν σου βγαίνει αφησέ το για λίγο και ξαναπιάστο αργότερα. Τα δάχτυλα έχουν θυμιτικό. Θέλω να βάλω και την παράμετρο της παρέας. Η παρέα παρακινεί. Όμοιος ομοίω…υποσυνείδητα ξεστραβώνει κλπ. Για τους νεαρούς της παρέας, ας μη σας χαλάνε κάποια γραφόμενα στο forum με τα οποία δεν συμφωνείτε. Αξιολογήστε, κρατήστε ότι σας κάνει και πάμε παρακάτω. Φίλε προ-προλαλήσαντα (PeVen)… σε πάω για το χιούμορ σου.

Αξίζει να διαβάσετε το “χώσιμο” που ρίχνει ο Γρηγόρης Βασίλας στο προσωπικό του blog σε εκπαιδευτικό όμιλο εκμάθησης μπουζουκιού:

   http://vasilasgr.blogspot.com/2008/01/blog-post_5246.html

Πέτρο, αυτά περίπου σκεφτόμουν να γράψω κι εγώ αλλά με πρόλαβες.

Σε όλες τις τέχνες ή τις τεχνικές (οι επιστήμες εξαιρούνται γιατί τροφοδοτούν γνωσιολογικά τις τεχνικές) για να παραχθεί το τελικό προϊόν, εμπλέκονται ξεχωριστές αρμοδιότητες με διαφορετικούς τίτλους.

Ο μπετατζής είναι ικανότατος στο να καρφώσει τα σανίδια για να στήσει τον ξυλότυπο λ.χ. μιας δοκού 25x75, μονάχα που δεν έχει την παραμικρή ιδέα για το πως προέκυψε το 25x75 ή για ποιό λόγο δεν είναι 20x60 ή κάποια άλλη διάσταση. Απ’ την άλλη, ο πολιτικός μηχανικός που γνωρίζει πολύ καλά τα πώς και τα γιατί των διαστάσεων της δοκού, (αφού αυτός το υπολόγισε σύμφωνα με τους κανόνες της τεχνικής που κατέχει) δεν ξέρει ούτε από που να ξεκινήσει το καλούπωμα μιας δοκού, πόσο μάλλον για το σύνολο των δομικών στοιχείων του έργου.

Εχουμε δηλαδή δύο εκπαιδευμένους ανθρώπους / ειδικότητες που συνεργαζόμενοι παράγουν κοινωνικό αγαθό (οικοδομή) για να στεγαστεί ο κόσμος.

Ο παραλληλισμός με τον “μουσικό” και τον “δεξιοτέχνη - σολίστ” (μπουζουξή) είναι προφανής:

“Μουσικός” είναι αυτός που έχει επαρκή εκπαίδευση ή / και σχετική εμπειρία για να παράξει, να συγγράψει μουσική αν το θελήσει, αν το επιτρέπουν οι καιροί και αν υπάρξει… έμπνευση. “Σολίστ - Δεξιοτέχνης” απ’ την άλλη, είναι αυτός που έχει επαρκή δεξιοτεχνία ή / και εκπαίδευση για να αποδώσει σωστά τις μουσικές των… “μουσικών”.

Ο “σολίστ” μπορεί ακόμη και να στρογγυλεύει κατάλληλα την μουσική του “μουσικού” για να γίνει περισσότερο αρεστή στο κόσμο δεδομένου ότι - συνήθως - οι “σολίστ” έχουν καλύτερα οξυμένο τα “λαϊκό” αισθητήριο ή διαίσθηση. Αυτό δεν τον ανακηρύσσει σε “μουσικό”.

Απ’ την άλλη, ο “μουσικός” μπορεί να παίζει εξαιρετικά καλά κάποιο όργανο. Αυτό δεν τον ανακηρύσσει σε “σολίστα - δεξιοτέχνη”.

Ασφαλώς υπάρχουν πάμπολλα παραδείγματα προσώπων στα οποία συστεγάζονται και οι δύο “ειδικότητες”, αυτές του συνθέτη μαζί με του σολίστα. Μάλιστα δε, αυτά τα πρόσωπα δώσανε τις πιο ενδιαφέρουσες λαϊκές δημιουργίες, αν και σε πιο “κάθετες” μουσικές σχολές αυτό δεν είναι σύνηθες. Όπως υπάρχουν και πολλά παραδείγματα ακόμη και από την περίοδο του ρεμπέτικου, όπου η ολοκληρωμένη μουσική προσωπικότητα του “συνθέτη-σολίστ” έκρινε για το συγκεκριμένο Χ κομμάτι ότι είναι δεξιοτεχνικών αξιώσεων και ότι έχει ανάγκη από βαφτισμένο - καραμπινάτο δεξιοτέχνη για να βγει σωστά, διαφορετικά θα θαφτεί.

Αυτή η άποψη, θεωρώ, ότι είναι λάθος.Και ΔΕΝ είμαι μπουζουξής.

Ο Νώε δεν φαίνεται να εννοεί όμως, ότι ο Βασίλας δεν είναι μουσικός επειδή παίζει μπουζούκι, απλά δεν δηλώνει μπουζουξής.Ούτε ο Βασίλας λέει ότι δεν είναι μουσικός ο ίδιος, αν και μπουζουξής.
Δεν είναι μουσικός ο Βασίλας? Φυσικά και είναι μουσικός(μουσικάρα) και πιο συγκεκριμένα μπουζουξής(μπουζουκάρα).

Συμφωνώ μαζί σου.

Νομιζω ότι το πας μακρυά το πράγμα. Όχι ότι διαφωνώ με αυτά που λες αλλά είναι άλλο κεφάλαιο.
Μουσικός, λέγεται, για μένα, αυτός που παράγει μουσική με κάποιο όργανο ή με την πένα του(συνθέτης). Δεν έχει σημασία αν παίζει/γράφει άσχημα, καλά, ή εξαιρετικά.
Αν παίζει καλά, είναι καλός μουσικός. Αν παίζει άσχημα, είναι κακός κ.λ.π.

Η ικανότητα δεν αναιρεί την ιδιότητα.

Και θεωρώ, ότι αυτή την ιδιότητα δεν στην παρέχουν μόνο οι επίσημες σπουδές και τα πτυχία. Μουσικός είναι και αυτός που έμαθε μόνος του και παίζει στα πανηγύρια(και παίζουν κάτι αρμονίστες και κάτι κιθαρίστες!!!)
Μουσικός δεν είναι μόνο ο σπουδαγμένος ή όποιος ζει από την μουσική, ο επαγγελματιάς.

Επομένως, ο μπουζουξής είναι μουσικός γιατί παίζει μουσική. Διαφορετικά, είναι σαν να λέμε ότι συνθέτης είναι μόνο αυτός που ξέρει να γράφει τη μουσική του σε πεντάγραμμο και οι άλλοι όχι.

Φίλε PeVen, εγώ είμαι επαγγελματίας μουσικός και παίζω, ας πούμε, πολύ καλά και εσύ είσαι ερασιτέχνης μουσικός και παίζεις, ας πούμε, λιγότερο καλά. Και οι δύο, όμως, είμαστε μουσικοί όταν κρατάμε τις κιθάρες και παίζουμε.

Ο καθένας μπορεί να αποκαλεί των εαυτό του όπως θέλει(και όχι μόνο μουσικά).

Φίλε Δημήτρη. Την άποψή μου την είπα παραπάνω (που συμπίπτει με του Kostas™, ο οποίος την περιέγραψε και με παραδείγματα) και ξαναλέω ότι σεβαστές είναι οι απόψεις όλων.
Τώρα αν με πεις μουσικό, μόνο ως φιλοφρόνηση μπορώ να το πάρω, που με τιμάει. Εγώ πάντως δε θεωρώ τον εαυτό μου μουσικό, ούτε και τολμώ να δηλώσω κάτι τέτοιο. Ακόμα και σε αγγελίες όταν ψάχνω συνεργάτη μπουζουξή, αναφέρομαι σαν κιθαρίστας που τραγουδάει, μόνο και μόνο για να περιγράψω την ιδιότητα αυτού που βάζει την αγγελία.

Πέτρο, είπα ήδη ότι ο καθένας βάζει την ταμπέλα που του αρέσει και τον εκφράζει.
Χρησιμοποίησα την άτυπη σύγκριση, μόνο και μόνο για να τονίσω ότι όταν κάποιος παίζει ένα όργανο, είναι μουσικός για την στιγμή εκείνη. Αφού παίζει μουσική.
Δεν λες τον εαυτό σου μουσικό επειδή δεν είσαι επαγγελματίας ή επειδή δεν παίζεις άριστα?
Ένας επαγγελματίας μπουζουξής είναι μουσικός ή όχι, μιας και αυτό είναι το θέμα.

Είπε κανέις κάτι τέτοιο??? Απλά είπα ότι ο ένας δηλώνει ΔΗΜΟΣΙΑ μουσικός και ο άλλος δηλώνει ΔΗΜΟΣΙΑ μπουζουξής. Δηλαδή πως να το κάνουμε τώρα να το αλλάξουμε? Και στο έγραψα αυτό για να μην είσαι απόλυτος σε ότι λες.