Θα ήθελα να ζητήσω την άποψή σας πάνω σ΄αυτό το θέμα.
Δηλαδή τι κατά τη γνώμη σας θα πρέπει να διδάσκεται ένα παιδί προκειμένου να μάθει (σωστά) μπουζούκι και μουσική γενικότερα.
Θα πρέπει να δωθεί έμφαση στην θεωρία, στην πράξη, στη δεξιοτεχνία, στα ταξίμια, στους δρόμους, σε ασκήσεις ??? και με ποια σειρά ?
Δεν με ενδιαφέρει να δώσω εγώ κατεύθυνση στη συζήτηση, γι΄αυτό και δεν συνεχίζω. Με ενδιαφέρει να ακουστούν όσο το δυνατόν περισσότερες και διαφορετικές γνώμες.
Όσοι πιστοί προσέλθετε…
και απο ποια ηλικια ειναι καλο να μαθει ενα παιδι καποιο οργανο?
Άρη Κ,
αν και νομίζω ότι εσύ ξέρεις καλύτερα να σου πώ τα εξής:
-
Η λέξη κλειδί στο παραπάνω πόστ σου είναι βεβαίως (του Θεμιστοκλέους βεβαίως-βεβαίως) το ΠΑΙΔΙ!
-
Αν λοιπόν ήταν (που είναι) να μάθω εγώ μπουζούκι (που λέω πως μαθαίνω) που μόνο παιδί δεν είμαι (που καταβάθος είμαι) δεν μ’ενδιαφέρει τί θα μάθω πρώτα, αλλά θέλω έναν δάσκαλο που μόλις μου δείχνει κάτι να το μαθαίνω αμέσως χωρίς να χρειάζεται να σπαταλήσω δυό χρόνια ασκήσεων, τρία θεωρίες, ένα για σολφέζ, δύο για δρόμους, κλπ. (αν γελάει κανείς θα τα πάρω:112:).
-
Για το παιδί μου ΟΜΩΣ, θέλω πρώτα ν’ αποκτήσει τουλάχιστον τις στοιχειώδεις γνώσεις μουσικής γενικά, μετά να καταλάβει από που πηγάζει η Ελληνική μουσική και να διδαχθεί τους δρόμους και ταυτόχρονα να κάνει ασκήσεις για να λυθούν τα χέρια του στο όργανο. Τα δεξιοτεχνικά κόλπα, ταξίμια, κλπ θα τ’αποκτήσει μόνος του αν το ταλέντο του τον οδηγήσει να γίνει…βιρτουόζος.
Φιλε Άρη,
Προσωπικά νομίζω οτι δεν γίνεται να δώσεις “έμφαση” σε κάτι απο την αρχή.
Για μένα πρέπει να ξεκινήσει ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΗ και ΙΣΟΠΟΣΗ εκπαίδευση -και στα χέρια και στα αυτιά και στο μυαλο.
(Το συναίσθημα ή το έχεις ή δεν το έχεις, δεν διδάσκεται, νομίζω . . .)
Στην πορεία (έχοντας δη που χωλαίνει ο συγκεκριμένος μαθητής) τότε θα “χαλάρωνα” εκεί που βλέπω οτι πάει καλά, και θα έδινα “έμφαση” εκεί που χωλαίνει.
ΥΓ1. Με ένα 4χορδο δάσκαλο που έμπλεξα ένα φεγγάρι, το πρόγραμα ήταν κάπως έτσι . . .
ΣΤΗΝ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ
- Ασκήσεις γιά τα δάχτυλα και την πένα -σε όλες τις χορδές.
- Θεωρητική ανάλυση μιάς κλίμακας -ακόρντα, αρμονικοί κύκλοι κλπ.
- Ασκήσεις δεξιοτεχνίας (ανεβοκατεβάσματα κλπ) στην συγκεκριμένη κλίμακα -σε όλες τις χορδές, και όλη την έκταση του μπράτσου.
- Ένα κομάτι -στην κλίμακα που μελετάμε. (Για να γουστάρουμε κιόλας).
ΣΤΗΝ ΕΞΕΤΑΣΗ - Έπρεπε να παίξω τις ασκήσεις γιά τα δάχτυλα και την πένα.
- Έπρεπε να παίξω τις ασκήσεις δεξιοτεχνίας της κλίμακας.
- Έπρεπε να παίξω το κομάτι -με τον δάσκαλο να βαράει ακόρντα, και μετά να παίζω ακόρντα ή αρπισμούς -ενώ παίζει το κομάτι ο δάσκαλος.
- Έπρεπε να παίξω για ένα 3λεπτο, αυτοσχεδιασμούς στην κλίμακα -με τον δάσκαλο, πότε πότε, να βαράει σε χαλαρό τέμπο ακόρντα.
- Για να είμαστε σίγουροι οτι εμπέδωσα την κλίμακα και οτι μαθαίνω καλά το μπράτσο, έπρεπε να ξαναπαίξω μερικές φορές το κομάτι κάνοντας το transpose σε 2-3 διαφορετικές τονικότητες. (Αυτό με πήδαγε, γιατί συνήθως μου “τέλειωνε” το μπράτσο, και αναγκαζόμουνα σε διαφορετική δακτυλοθεσία κάθε φορά).
Φυσικά κάναμε κύκλους. Απο καιρού εις καιρόν, ξαναγυρνάγαμε και ξανακάναμε τις ίδιες κλίμακες, με σταδιακά αυξανόμενο βαθμό δυσκολίας -και στην ταχύτητα, και στην πενιά, και στην δακτυλοθεσία που απαιτεί το κομάτι. Δυστυχώς, έκοψα τον δάσκαλο μόλις ξεκινήσα να μαθαίνω “δεύτερες φωνές”.
Λαμβάνοντας υπ’όψη οτι είχα κάποια βασική θεωρητική κατάρτηση στην μουσική, τα μαθήματα ξεκίνησαν και τέλειωσαν μ’αυτή την μέθοδο.
Φαντάζομαι αν ξεκίναγα απο το μηδέν, θα χρειαζόμουνα (αρχικά τουλάχιστον) κάποια “έμφαση” στις θεωρητικές βάσεις της μουσικής, και ταυτόχρονα μέχρι να πήξουν λίγο τα δάχτυλα και να πατάνε μια κάποια “έμφαση” στις ασκήσεις γιά τα δάχτυλα και την πένα.
ΥΓ2. Μιά (άσχετη αλλά σχετική) κουβέντα που μού’λεγε συχνά ο δάσκαλος, όποτε του έκανα τα παραπονάκια μου . . .
" Γιά να είμαι σωστός δάσκαλος, κάθε τι που σου δείχνω, ΠΡΕΠΕΙ να σου φαίνεται βουνό.
Και’συ για νά’σαι σωστός μαθητής, μετά απο 3 μέρες που θα ξανάρθω, ΠΡΕΠΕΙ να μου το παίζεις νεράκι.
Διαφορετικά, άστο ρε αδερφέ. Εκτός απ’τα λεφτά σου, χαλάς τζάμπα και τον δικό μου χρόνο, και τον δικό σου"
Φιλικά, Γιώργος.
Έχω την εντύπωση οτι ταλέντο (δεξιοτεχνία και καλλιφωνία) δεν είναι και πολύ απαραίτητο, τουλάχιστον όσον αφορά το ρεμπέτικο ( πριν το 1950). Η προσωπική και διαπροσωπική εμπειρία μου λέει οτι η κάψα για να παίξεις ένα τραγούδι είναι προσωπική και περιλαμβάνει τις “λάθος” θέσεις στο μπουζούκι, το “λάθος” κράτημα της πένας, το να μη γνωρίζει ή να μην πρέπει να γνωρίζει κανείς δρόμους και νότες. Όλα αυτά, μπορεί να φαίνονται παράλογα, αλλά ίσως συνιστούν τη μοναδική ταυτότητα αυτού που παίζει το μπουζούκι. Οι περισσότεροι που γνωρίζω που παίζουν τρίχορδο έχουν μάθει μόνοι τους και έχουν αυτό το προσωπικό παίξιμο, το οποίο είναι προϊόν καθαρά εμπειρίας.Η κάθε πενιά του καθενός έχει την ταυτότητά του πάνω, κάτι που μάλλον δεν θα το είχε, τουλάχιστον όχι σε αυτόν τον ευδιάκριτο βαθμό, εαν αυτοί παρακολουθούσαν μαθήματα και έμπαιναν σε “καλούπια” με σωστή καθοδήγηση.Εξάλλου αμφιβάλλω αν ο Μάρκος ή ο Μπάτης ή ο Δελλιάς είχαν πάει σε δάσκαλο… Και όσον αφορά την ηλικία, η επιθυμία είναι η καταλληλότερη ηλικία. Γειά σου Άρη!
Φίλε Μάντη,
δεν νομίζω οτι διαφωνεί κανένας, χοντρικά, με αυτά που λές.
Απλά η ερώτηση του Άρη είναι ποιά νομίζουμε οτι πρέπει να είναι η μέθοδος διδασκαλείας του μπουζουκιού.
Γιά την περίπτωση δηλ. που κάποιος θέλει να πάει σε δάσκαλο να μάθει.
Εσύ τι απαντάς σε αυτό ?
“Πάρτε ένα μπουζούκι, και αρχίστε να βαράτε στον βρόντο, μέχρι να μάθετε μόνοι σας, γιατί έτσι μάθανε (αυτοδίδακτοι) τόσοι και τόσοι μεγάλοι” ? ? ?
Φιλικά, Γιώργος.
Κατ’αρχήν μιλάω για μπουζούκι και ρεμπέτικα, και όχι γενικά μουσική. Αυτά είναι δουλειά άλλων. Μου φαίνεται περίεργο ένα παιδί να θέλει να μάθει τρίχορδο και ρεμπέτικα. Από τον κύκλο τους συνήθως πάνε προς κιθάρα ή αρμόνιο ή κάτι τέτοιο. Ίσως ο μπαμπάς του να θέλει να μάθει τρίχορδο. Και γω θέλω αλλά τα δικά μου ακούνε Shakira, ελπίζω όμως, αν ξέρει κανείς να μου πει πως θα τα γυρίσω να μου το πει. Πάντως και γω στην ηλικία τους Beatles άκουγα, αν και είχα ακούσματα από λαϊκά.
Ωραία όλα αυτά με τις δεξιοτεχνίες και το εξαντλητικό πέρασμα των δρόμων. Νομίζω όμως ότι είναι σημαντικό παράλληλα με όλα αυτά ο μαθητής να αρχίζει να μαθαίνει και κανένα εύκολο τραγουδάκι. Η εμβάθυνση θα έρθει σιγά σιγά.
Μην ξεχνάμε ότι η αγάπη για το τραγούδι τον έκανε να πιάσει το μπουζούκι. Έχει την εντύπωση, καλώς ή κακώς, ότι πιάνοντας το μπουζούκι θα παίξει με σχετική ευκολία το αγαπημένο του τραγούδι. Αν τώρα τον πιάσει ο δάσκαλος και τον αρχίσει στους δακτυλισμούς και στην θεωρία έτσι ξερά σίγουρα θα απογοητευθεί. Έχω δει μαθητή να κάνει σχεδόν ένα χρόνο μπουζούκι και μην έχει καταφέρει να παίξει ουτε την Ευδοκία. Φυσικά, τα παράτησε…
Επίσης, επειδή μιλάμε για ρεμπέτικο, νομίζω χρειάζεται λίγο καθοδήγηση στο αυτί, αν γίνεται κάτι τέτοιο. Και αυτό έρχεται βέβαια με τον χρόνο, αλλά τελικά θέλει να μάθει τραγούδια, μην το ξεχνάμε αυτό, και δεν νομίζω να χρειάζεται να παίζει τον κάθε δρόμο πάνω, κάτω, δεξιά και αριστερά για να μάθει να παίζει την φραγκοσυριανή.
Κατά την γνώμη μου, το σημαντικότερο που μπορείς να κάνεις σαν γονιός ούτως ώστε να «σπρώξεις» το παιδί σου να μάθει ένα λαΐκο όργανο είναι να ακούς ρεμπέτικα στο σπίτι. Θυμάμαι την δική μου εμπειρία:
Εμένα ο πατέρας μου άκουγε συνέχεια ρεμπέτικα, είτε στο σπίτι, είτε στο αυτοκίνητο όταν πηγαίναμε κάπου. Τουλάχιστον υποσυνείδητα τα ρεμπέτικα είχαν περάσει μέσα μου. Έτσι, όταν κάποια στιγμή με ρώτησε αν θέλω να με γράψει στο ωδείο να μάθω ακορντεόν ενθουσιάστηκα.
Με πήγε λοιπόν η μάνα μου στο ωδείο της γειτονιάς και μέ 'γραψε, πρώτη δημοτικού (μουσική προπαιδεία, μεταλλόφωνα και τέτοια). Ο διευθυντής του ωδείου στην πρώτη του γνωριμία με το κάθε μαθητή του ζητούσε να του πει ένα τραγουδάκι. Του είπα και εγώ ένα λοιπόν.
Δύο λεπτά μετά έφυγε σφαίρα προς την μάνα μου για να της πει κατάπληκτος: «Κ. Βαμβακά κάτι τρέχει με το παιδί. Όλα τα παιδάκια μου λένε το χάρτινο το φεγγαράκι ή το φεγγαράκι μου λαμπρό ή κάτι αντίστοιχο. Ο γιος σας μου είπε ένα τραγούδι που λέγεται στου λινάρδου την ταβέρνα…»
Το ότι ακούγονται συνέχεια ρεμπέτικα στο σπίτι και στο αυτοκίνητο, είναι γεγονός! εύχομαι να ποτίσουν, για να δούμε τι θα γίνει…
Με το προηγούμενο Post μου πάντως ήθελα να πω ότι εν ολίγοις “τρώγοντας έρχεται η όρεξη”…
Να με συμπαθάτε ρε παιδιά, αλλά νομίζω οτι τα μπερδεύουμε τα πράγματα.
Άν πάμε με την λογική του αυτοδίδακτου - να μαθαίνουμε μόνο κομμάτια κλπ, τότε γιατί να μην πάμε με την ρήση του Μάρκου (αν δεν με απατάει η μνήμη μου) που είχε πεί . . .
“Μιά φορά και ένα καιρό, γιά να κρατάς μπουζούκι έπρεπε να είσαι κάποιος. Γιά να καταλάβεις, μπουζούκι άς πούμε, κράταγε ο κουμπάρος μου (ξάδερφος ?) ο Τάδε. Ο άνθρωπος κοίταγε τα λουκέτα, και αυτά ανοίγανε μόνα τους ! ! !”
Άς παρατήσουμε λοιπόν τα όργανα, και να προσπαθήσουμε πρώτα να γίνουμε “κάποιοι”.
Η ερώτηση του Άρη νομίζω οτι ήταν σαφής.
Πώς γίνεται να μάθει κάποιος αδαής (ένα παιδί είπε) σωστά μπουζούκι και μουσική γενικότερα.
Αυτό, άν καταλαβαίνω καλά, πάει να πη οτι ο συγκεκριμένος άνθρωπος έχει (με οποιονδήποτε τρόπο) αποκτήσει ήδη την θέληση, να μάθει να παίζει μουσική με το μπουζούκι. Και (όπως σε πολλές τέχνες -καλές και μη) έχει αποφασίσει να μαθητεύσει κοντά σε κάποιον δάσκαλο, ώστε να διδαχθεί απ’αυτόν.
Σίγουρα “καλό είναι” τα παιδιά μας να τα σπρώχνουμε πρός τα κει. Μιλάμε γιά κληρονομιά, που είναι στα χέρια μας και έχουμε “χρέος” να την πάμε παρακάτω.
ΥΓ. Και μιάς και γίνεται πολύ κουβέντα περί “ρεμπέτικου” κλπ. (κάτι σαν διαχωριστική γραμμή μου φαίνεται) να πω κάτι και γι’αυτό.
Τρίχορδο και τετράχορδο σίγουρα σηματοδοτούν δυό διαφορετικά κεφάλαια, ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΒΑΣΗ ΟΜΩΣ.
Ανεξαρτήτως αριθμού χορδών λοιπόν, άν κάποιος θέλει να διδάξει έναν “άσχετο” μουσική με το μπουζούκι, νομίζω οτι εκτός απο τις θεωρητικές βάσεις στην μουσική, και εκτός απο την κατάκτηση των τεχνικών παιξίματος του συγκεκριμένου οργάνου, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΙΔΑΧΘΕΙ ΚΑΙ ΝΑ “ΠΕΡΑΣΕΙ” ΟΛΟ ΤΟ ΡΕΠΕΡΤΟΡΙΟ ΤΟΥ ΜΠΟΥΖΟΥΚΙΟΥ, απο καταβολής του μεχρι και σήμερα. (Ή τελωσπάντων αντιπρωσωπευτικά κομμάτια - ανά εποχή).
Δεν θα πω ποτέ ολοκληρωμένο μπουζουξή πχ. ένα τετράχορδο που δεν παίζει αυτά που έπαιζε “η ξακουστή 4άς του Πειραιώς”, ή έναν τρίχορδο που δεν παίζει το “Γεννήθηκες γιά την καταστροφή” του Μπιθικώτση επειδή γράφτηκε σε τέσσερις χορδές.
Ο δάσκαλος μου έχε προτείνει (και έτσι κάναμε) να μελετάμε όχι οτι κομμάτι μας κατεβαίνει στο μυαλό, αλλά να μου διδάξει ένα ρεπερτόριο ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ.
Ξεκινήσαμε απο τα παλιά δηλαδή (τα περισσότερα των οποιων ούτως η άλλως είναι πιό λιτά και έχουν απλούστερες αρμονικές δομές κλπ) και φτάσαμε πολύ αργότερα στους τετράχορδους συνθέτες (πολυπλοκώτερες αρμονίες κλπ).
Φιλικά, Γιώργος
Ακριβώς. Ο Jojos έχει κατανοήσει ακριβώς πως έβαλα το θέμα.
Για τη διδασκαλία του μπουζουκιού μίλησα κι όχι πως θα κάνουμε ένα παιδί να ακούει και να παίζει ρεμπέτικα.
δε νομιζω πως ειναι ευκολο να διαχωρίσουμε αυτα τα δύο, κυρίως ελείψη κλασσικής μεθοδολογίας και οργανωσης της μουσικής γύρω απο το μπουζούκι.
Συνήθως σε κατι τετοιες προσπάθειες, βλέπουμε εναν δεξιοτεχνικο παραλογισμο, απο τα διαφορα μουζουξιδικα υπερσολα(βλεπε Λεμονόπουλος) μέχρι τις χειρότερες διαστροφες στο έργο του Παγκανίνι που ούτε ο ίδιος δεν φανταζόταν.
Το ύφος διδάσκεται, το χρώμα επίσης. Αλλα δυστυχώς δεν ειναι μονο λίγα τα χρόνια του μπουζουκιου(για να προλαβει να αφομιωθεί απο ενα ακαδημαϊκό σύστημα) αλλα και το ίδιο το σύστημα στην Ελλάδα που έχει χιλιάδες προβλήματα και κυρίως που -σχεδον παντα- αντιμετώπιζε το μπουζούκι ως τον θλιμμένο μασ συγγενή.
Πάντως τα τελευταία χρόνια εχουν γίνει αρκετες αξιόλογες προσπάθειες στα λαϊκα και παραδοσιακά όργανα(που μάλιστα δίνουν καρπους).
Νομίζω πως οι εμπειρίες των μουσικών εδω που ασχολούνται με τη διδασκαλία θα μας ήταν πολύτιμες για να βγάλουμε πιο σαφή συμπεράσματα.
Δεν ξέρω τι κάλεσμα υπάρχει από την πολιτεία. Συνήθως, όταν καλεί η πολιτεία τα κάνει μούτι.
Aris_k μου φαίνεται, σαν ν’αναζητάς την διδασκαλία του μπουζουκιού κατά τα πρότυπα των Ωδείων, της κλασικής κιθάρας ας πούμε. Προσωπικά, άντεξα αυτή την διδασκαλία δύο χρόνια, στον τρίτο του είπα να με αφήσει ήσυχο και να μου μάθει ακοπανιαμέντα, προς μεγάλη του απογοήτευση γιατί ήμουνα και καλός.
Η παραπάνω παρέμβασή μου, ίσως δεν έγινε κατανοητό, αλλά εκφράζει το γεγονός ότι πιστεύω ότι είναι διαφορετική η πορεία εκμάθησης ενός κλασικού οργάνου και αυτή ενός παραδοσιακού. Για να μην πω τίποτα άλλο (για την ώρα) νομίζω ότι η πορεία εκμάθησης ενός παραδοσιακού οργάνου πρέπει να είναι και να μείνει διαφορετική, μακριά “απο τα διαφορα μουζουξιδικα υπερσολα(βλεπε Λεμονόπουλος) μέχρι τις χειρότερες διαστροφες στο έργο του Παγκανίνι που ούτε ο ίδιος δεν φανταζόταν”.
Να ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον τόπικ…
Ας πω κι εγώ τη γνώμη μου από την πλευρά του “νέου” μαθητή…
Είτε σε ωδείο πάει κανείς είτε κατ’ οίκον, σημασία έχει ποιος είναι ο δάσκαλος… ( αυτό το λέω για να τονίσω ότι σημασία δεν έχει ο χώρος που γίνονται τα μαθήματα, γιατί κάποιοι βγάζουν σπυριά όταν ακούσουν "πάω ωδείο για μπουζούκι…)
Όσον αφορά στο περιεχόμενο του μαθήματος… καλό είναι να συνδυάζει τα παρακάτω τμήματα… πχ…αν διαρκεί μία ώρα το μάθημα:
- 10 λεπτά ζέσταμα και ασκήσεις για τα δάκτυλα
- 20 λεπτά έλεγχος του προηγουμένου μαθήματος
- 20 λεπτά δρόμοι και ασκήσεις πάνω σε αυτούς
- 10 λεπτά τραγούδι
Το πρόβλημα με τους μαθητές του μπουζουκιού είναι ότι θέλουν (θέλουμε) να μάθουμε σε ένα χρόνο 1000 τραγούδια… ενώ πιστεύω πως ο σωστός δρόμος περνάει πρώτα μέσα από τους δρόμους και τις ασκήσεις πάνω σε αυτούς…
Τώρα, αν κάποιος θέλει να τελειοποιήσει τη δεξιοτεχνία του, μπορεί να ζητήσει από το δάσκαλο ασκήσεις για την ταχύτητα, αλλά και κάποια θεωρητικά μαθήματα, ώστε να έχει ένα πιο στέρεο μουσιό υπόβαθρο, να μπορεί να διαβάσει καμια παρτιτούρα ή και να γράψει ένα κομμάτι που ακούει…
Όσον αφορά στα μικρά παιδιά, έχω παρατηρήσει ότι συνήθως έρχονται για μάθημα υπό την άμεση ή έμμεση προτροπή του γονιού, το οποίο δεν ξέρω αν είναι και το καλύτερο…Δεν είναι ανάγκη να πιέζεται το παιδί να κάνει κάτι που μπορεί να μην του αρέσει…ίσως να το αναζητήσει μόνο του λίγο αργότερα στη ζωή…
Γιά τις ασκήσεις: Όποιος δεν καταλαβαίνει την χρησιμότητα των ασκήσεων νομίζω οτι είναι μακρυά νυχτωμένος.
Τά χέρια που δεν ξέρουν (πώς, που, και πόσο) να πατάνε τις χορδές, μέσω ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΟΜΕΝΗΣ ΑΣΚΗΣΗΣ μαθαίνουν να πατανε.
Και όταν μάθουν (πρίν αρχίσεις να παίζεις) χρειάζονται “ζέταμα” και “τέντωμα”. Πρώτα “χαλαρώνεις” τα χέρια με ασκήσεις, και μετά παίζεις.
Γιά τους δρόμους: Νομίζω χρειάζεται ΕΚΤΕΤΑΜΕΝΗ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ σε κάθε μάθημα, σε κάθε τραγούδι, σε κάθε ευκαιρία.
Το γεγονός οτι παίζω σε 5φθογγους και 4φθογγους δρόμους μου πήρε πάααααααααααααααααααρα πολύ καιρό να το αντιληφθώ. Το πήρα χαμπάρι παίζοντας ταξίμια, ένα βράδυ που ήμουνα πίτα, χρόνια μετά που ξεκίνησα αυτοδίδακτος, να παίζω τραγούδια.
Και γιά να καταλάβω ότι ξεκινώντας απο την 5η του Νιαβέντ άν πάω όλο ίσια κάτω παίζω τήν Χιτζαζκιάρ της 5ης, έπρεπε να ψαχτώ σε κάτι sites με ανατολίτικα μακάμια. Μέχρι που βρήκα το βιβλίο του Χαράλαμπου Παγιάτη “Λαικοί δρόμοι” (εκδόσεις FAGOTTO, το συνιστώ ανεπιφύλακτα σε όλους) και κάπως ξεστραβώθηκα. Μετά έψαξα γιά δάσκαλο, γιατί άρχισα να καταλαβαίνω οτι είναι “χάος”. Για να διαπιστώσω, εκ των υστέρων οτι δυστυχώς, ούτε ο δάσκαλος είχε το ανάλογο θεωρητικό υπόβαθρο.
Και επειδή παρόλο που περάσαν πολλά χρόνια απο τότε, συνεχίζω και έχω απορίες (ακόμα δεν έχω καταλάβει πώς του’ρθε του “μάστορα”, και ενώ ξεκινάει σε Καρτζιγάρ στην εισαγωγή το γυρίζει σε Νιαβέντ στο τραγούδι) άν υπήρχε Ωδείο τέτοιο, που διδάσκει τέτοια θεωρία, μπορεί και να πήγαινα γιά κανα μάθημα, μπάς και μου λυθούν οι απορίες.
Φιλικά, Γιώργος.
Ενδιαφερον !!
Αν θες φιλε πες μας που κανεις μαθημα, αν υπαρχει διδασκαλια εκει 3χορδου=ρεμπετικου μπουζουκιου και τι χρηματα δινεις ;;
Επισης αν θες ποσο καιρο κανεις και τι προοδο βλεπεις (στο παιξιμο σου εννοειται);;
Να προσθεσω κι εγω κατι
Τον τελευταιο καιρο μου ζητησαν δυο παιδεια να τους κανω μαθηματα και ειδα κ στοις 2 περιπτωσης οτι τα παιδεια εχουν ακουση τραγουδια, αλλα απο σολο μπουζουκι ,δεν ηξεραν τιποτα.Ετσι λοιπον τους εγραψα δισκακια με οσα περισοτερα ορχηστρικα με μπουζουκι ειχα.Στουραιτη,ιορδανη,παπο,χιωτη,ζαμπετα,μπεμπη,τσιτσανη,λεμονοπουλο κ.τ.λ,ολους τους μεγαλους(δυστηχως βαμβακαρη,παπαιωανου κ μερικους αλλους παληους δεν εχω)για να γεμιζη το αυτι τους,να αποκτουν ακουσματα.Ειναι πιστευω πολυ βασικο.
Επισης ειναι πολυ βασικο να ξερης να διδαξης σωστο χειρισμο πενας κ δαχτυλων στο παιδι.
Τα παιδια ειχαν μαθη σε αλλον δασκαλο καποια τραγουδια αλλα ηταν δραμα και οι δαχτυλισμοι τους και η πενα τους.
Και ασφαλως δρομους.
Και τι εγινε ;;
Τα παρατησαν ;;;
:019:
Γεια σας ολους,
Πρωτα, σαν πρωτο μου ποστ, πρεπει να πω συγχαρητηρια για ενα πολυ καλο φορουμ, και πλουσιο σε πληποφοριες, γνωμες και συμβουλες.
Εγω δεν μπορω να απανδησω την αρχικη ερωτηση επειδη δεν εχω καμια πειρα με το μπουζουκι (δυστυχως!). Σαν Αγγλος στην Αγγλια, που και να βρεις ενα εδω γυρω. Μου ενδιαφερεται ομως το θεμα γιατι μ’αρεσει πολυ ολη η μουσικη. Εγω εμαθα κιθαρα αυτοδιδακτως, παρκολουθωντας τραγουδια των groups ( Beatles, rock music κλπ) που γουσταρα τοτες, οπως παρα πολλοι στην ηλικια μου. Ο γιος μου τωρα μαθενει κιθαρα (μπασσο) μονος του. Χρησιμοποιει τα μεσα που βρισκει μπροστα του. Tabs στο ιντερνετ, ακουει συνεχεια τα τρακς που θελει να μαθει κλπ. Παραλληλα ομως, κανει κανονικα μαθηματα σε πιανο. Εκει, μαθενει θεωρια, ασκεισεις στα δαχτυλα, και να διαβαζει μουσικη. Ολα νομιζω τον βοηθουν να γινει καλυτερος σε μουσικη. Μου φαινεται οτι το μπουζουκι, μπορει να ειναι ειδικη περιπτωση λογω των δρομων. Για την υπαρξη δρομων δεν ηξερα μεχρι προσφατα. Παρακολουθωντας links απο δω σε σαιτ για δρομους, φαινεται αναποφευκτος παραγοντας στην μαθηση ελληνικης παραδωσιακης μουσικης. Και δυσκολο μου φαινεται χωρις καποια σωστη διδασκαλια. Μπορει να κανω λαθος αλλα ετσι φαινεται. Καλα νεα ομως, ο γιος μου ο Tom, θελει τωρα να αποκτησει μπουζουκι τωρα! Ωραια, μα που να μαθει σωστα εδω στο Colchester!
Αγαπητέ Γεράρδε καλώς ήρθες στο φόρουμ.
Μη μασάς καθόλου για το που θα μάθει ο γιός σου Tom μπουζούκι. Το πρώτο βήμα είναι να του πάρεις ένα και στη συνέχεια θα τη βρει αυτός την άκρη. Οπότε όταν έρθεις στην Ελλάδα η πρώτη σου δουλειά θα είναι αυτή.:088: