Περί οργανοποιών ο λόγος

Μουσικά Όργανα Αγορά
1

Σε μια κουβέντα που είχα πρόσφατα με τον Χρήστο Σπουρδαλάκη μου είπε τα εξής:

[i]" … Σήμερα μεταξύ των περισσοτέρων οργανοποιών επικρατεί η εμπορική άποψη. Δηλαδή τα όργανα που κατασκευάζουν να εντυπωσιάζουν άμεσα τον πελάτη με τον ήχο τους, ώστε να θέλει να το αγοράσει και έτσι αυτοί να αυξήσουν τις πωλήσεις τους. Φτιάχνουν λοιπόν όργανα με λεπτά μέρη (κυρίως λεπτό καπάκι) ώστε να πάλλονται περισσότερο. Όμως αυτό έχει ως αποτέλεσμα το όργανο να ζεί λίγα χρόνια αφού μακροπρόθεσμα αδυνατίζει φυσικά, με αποτέλεσμα να χάνει διαρκώς την ποιότητα του ήχου του.

Αντίθετα η δικιά μου άποψη (του Χ. Σπουρδαλάκη) είναι ότι τα όργανα πρέπει να κατασκευάζονται για να ζούν για πάντα (όπως εκείνα των μεγάλων κατασκευαστών βιολιού). Τα όργανα που κατασκευάζονται με αυτή τη λογική βελτιώνονται με τη παρέλευση του χρόνου και το παίξιμο. … "[/i]

Δεν ξαίρω αν συμφωνούν και οι οργανοποιοί της παρέας με την άποψη αυτή αλλά, αν είναι έτσι, εξηγείται γιατί χρειάζεται χρόνος και στρώσιμο για να πάρουμε το 100% των δυνατοτήτων των καλών οργάνων.

2

φίλε καλά τα λέει ο Σπουρδαλάκης και ο κάθε Σπουρδαλάκης στη θεωρία και στο μπλα-μπλα. Το θέμα είναι ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟ ΟΡΓΑΝΟ. Έχω δει μπουζούκι του συγκεκριμένου κατασκευαστή το οποίο είναι 5-6 χρονών και όχι μόνο δεν στρώνει αλλά είναι όλο τριξίματα και σκευρώματα.
Θέλω να πώ δηλαδή ότι σε όποιον και να πας θα σου πεί τα ίδια (αφού έχει γίνει ανέκδοτο το να ακούς κάθε μάστορα πως “δεν θέλει να κλέψει τον κόσμο” και πως “βάζει τα καλλίτερα ξύλα” και πως “δεν θα σου σκευρώσει ποτέ” και, και, και,και).
4 χρόνια για να στρώσει μπουζούκι δεν μπορώ να το πιστέψω. 4 μήνες, 8 μήνες ναι.
Ας μην είμαστε και πολύ φανατικοί με τα μπουζούκια μας (κάποιες φορές νομίζω ότι ξεχνάμε να μιλάμε για μουσική) και επιεικείς με τους κατασκευαστές, αφού τους σκάμε ένα μάτσο λεφτά !

(όλοι φτιάχνουν και καταπληκτικά όργανα, δεν το συζητάμε αυτό έτσι;)

3

Ωρες-ώρες ακούμε ό,τι λάχει! Θα γίνω λοιπόν λίγο κακός.
Δεν είμαι επαγγελματίας μουσικός (δεν μπορώ καν να θεωρήσω τον εαυτό μου μουσικό), αλλά ασχολούμενος από μικρό παιδί με το ρεμπέτικο είχα τις ευκαιρίες να πιάσω αρκετά μπυζούκια στα χέρια μου. Ετσι θεωρώ (κι ας είναι λίγο εγωιστικό) ότι είμαι σε θέση να διακρίνω αν ένα όργανο είναι καλό ή όχι, σε γενικές γραμμές βέβαια κι όχι σε απόλυτη λεπτομέρεια.
Εχω πιάσει στα χέρια μου και κάμποσα όργανα (σίγουρα διψήφιο αριθμό) του Σπουρδαλάκη. Κατατάσσοντας λοιπόν το Σπουρδαλάκη στους καλούς οργανοποιούς και συγκρίνοντάς τον με αυτούς, έχω φτάσει (μέχρι στιγμής, γιατί όλα στη ζωή …κυλούν) σε μερικά συμπεράσματα.
Αν βαθμολογούσα τα χαρακτηριστικά των οργάνων με άριστα το 10 και έχοντας σαν βάση ένα “μεσαίο” μπουζούκι, τα όργανά του Σπουρδαλάκη παίρνουν:
Οσον αφορά τον ήχο, αρκετά πάνω από τη βάση.
Οσον αφορά την εμφάνιση, επίσης.
Οσον αφορά της σχέση value for money, τη βάση.
Οσον αφορά την ευπάθειά τους, κάτω από τη βάση.
Δεν μπορεί λοιπόν να έρχεται ο εν λόγω οργανοποιός και να μας λέει …ιστορίες. Γιατί το κακό είναι πώς έχει απόλυτο δίκιο γι’ αυτά που λέει! Αλλά να τα λέει αυτός; Σαν να βγαίνει ο εκπρόσωπος της Mercedes και να μας λέει ότι “καλά είναι τα πολυτελή αυτοκίνητα, αλλά θα πρέπει να έχουν λογικές τιμές για να μπορεί να τ’ αγοράζει ο μέσος καταναλωτής”! Ημαρτον!
Και μιας και το 'φερε η ευκαιρία, συμφωνώ απόλυτα με αυτό που είπε ο Μπάμπης. Δεν μπορεί να περιμένεις ένα όργανο τρία χρόνια για να …στρώσει. Τι κόλπα είναι αυτά; Δηλαδή του ΠαπαΙωάννου του 'φτιαχνε μπουζούκι ο Ζοζέφ και του ‘λεγε “παίξτο καναδυό χρόνια και βλέπουμε”; Θεωρώ ότι για κάποιον που παίζει το μπουζούκι έστω και δυο-τρεις ώρες τη βδομάδα, ένα διάστημα έξη μηνών είναι υπεραρκετό για στρώσιμο.
Δε συνάντησα ποτέ μου μπουζούκι που να μην ήταν καλό και να …έγινε καλό μετά από …τρία χρόνια! Αν π.χ. το μπουζούκι τρίζει μετά από ένα χρόνο κι αφού έχει περάσει τα απαραίτητα σέρβις, το μπουζούκι δεν είναι καλό ή ο μάστορας που το …σερβίρει δεν ξέρει τη δουλειά του. Βαρέθηκα ν’ ακούω μπουζούκια που γύρισαν από το μάστορα και τρίζουν!!! (Γιώργο μου).
Και σε τελευταία ανάλυση, μη μου πει κανείς ότι το ξύλο χρειάζεται καιρό για “νά 'ρθει”… Ενα εξάμηνο είναι υπεραρκετό. Εάν συνεχίζει το ξύλο να έχει παράξενες συμπεριφορές, τότε πάλι φταίει ο μάστορας που δεν το διάλεξε σωστά ή που δεν το είχε κομμένο έγκαιρα (παλαιωμένο). Γιατί άμα έκοψες προχθές το δέντρο, χθες του κόλλησες την κόντρα και σήμερα βάζεις το μανίκι στο σκάφος, με συγχωρείτε αλλά παπάρια μπουζούκι φτιάχνεις.
Το ζήτημα να μη θεωρηθεί προσωπικό. Αλλωστε, τι διαφορές να έχω εγώ με το Σπουρδαλάκη; Μιλάω για όλους τους οργανοποιούς ανεξαιρέτως.

4

Ελεος με τους κατασκευαστες. Παιρνουμε ενα οργανο, δινουμε ενα σκασμο λεφτα ,και πρεπει να εισαι σουπερ ειδικος για να ξερεις τι πηρες, τι θα σου βγει στο μελλον, και ποσο θα αντεξει.
Και τι θα κανει ενας απειρος οργανοπαιχτης αν θελει να παρει ενα μπουζουκι? Θα ρισκαρει 1500€, και δεν θα αρκει μονο να το ακουσει, να το δει, και να το παιξει, αλλα να προβλεψει και τι θα γινει και στο μελλον, μην του βγει δηλαδη πατατα και χασει τα λεφτακια του.
Γιατι καλα ολα αυτα που λενε οι κατασκευαστες περι εφορου ζωης service και φροντιδας αλλα αμα ειναι στο εξαμηνο να τριζει και να σκευρωσει παει ρε φιλε ξενερωσα!

5

Babis
Παίρνω ως δεδομένο ότι η απάντησή σου έγινε με καλή διάθεση, γιατί να πω την αλήθεια μένω λίγο έκπληκτος από τo ύφος της και για το πως κατάλαβες ότι εγώ είμαι … φανατικός (???) με το … μπουζούκι μου (που σε διαβεβαιώ δεν έχω) και … επιεικής (???) με τους κατασκευαστές.

Εγώ απλώς μετέφερα μια άποψη του συγκεκριμένου οργανοποιού για να την τσεκάρω με τυχόν διαφορετικές απόψεις από τους υπόλοιπους οργανοποιούς του Φόρουμ, μιας και δεν γνωρίζω πολλά πράγματα από οργανοποιία. Προσωπικά δεν έχω μπουζούκι του Σπουρδαλάκη και γενικά όταν παίζω (γιατί παίζω πολύ λίγο) χρησιμοποιώ ένα φτηνό μπουζούκι “Νo Name”. Τον ίδιο τον Σπουρδαλάκη τον συνάντησα μόνο μια φορά στο πλαίσιο της έρευνάς μου για τους οργανοποιούς και ομολογώ ότι οι εντυπώσεις μου από τη συνάντηση αυτή, είναι πολύ θετικές.

Τώρα, το κατά πόσον ο κάθε οργανοποιός είναι καλός ή κακός κατασκευαστής, νομίζω ότι εξαρτάται από πολλά και πολλές φορές διαφορετικά πράγματα. Και ο κάθε ένας από μας μπορεί να έχει διαφορετική γνώμη πάνω σε αυτό (που μάλιστα μπορεί να αλλάζει και με το χρόνο). Το γεγονός ότι κάποιοι μεγάλοι μουσικοί τον προτιμούν και τον συστήνουν ανεπιφύλακτα, ίσως παίζει κάποιο ρόλο και είναι ένα στοιχείο που πρέπει να το λαμβάνει κανείς υπόψη του (στο βαθμό που δεν είναι μόνο θέμα μαρκετινγκ). Ακόμα, την οργανοποιία του Χ. Σπουρδαλάκη την αναγνωρίζουν και αρκετοί από τους άλλους οργανοποιούς (πράγμα σπάνιο για το συνάφι).

Είναι νομίζω κοινά αποδεκτό, ότι όσο καλός είναι ο οργανοποιός, τόσο περισσότερα καλά όργανα θα βγαίνουν από τα χέρια του. Αλλά ότι υπάρχουν και αποτυχημένα όργανα και από αυτούς τους καλούς κατά τα άλλα οργανοποιούς, νομίζω ότι δεν το αμφισβητούν ούτε οι ίδιοι. Μάλιστα οι περισσότεροι θεωρούν μεγάλη επιτυχία να φθάσουν το 70-80% της ποιότητας που επιθυμούν.

Ο Σπουρδαλάκης πάντως έχει την εξής εμπορική πολιτική. Ο αγοραστής έχει δικαίωμα οποιαδήποτε στιγμή στο μέλλον (και εφ’ όρου ζωής του οργάνου) αν αλλάξει γνώμη, να το πάει πισω και να διαλλέξει άλλο ίδιας αξίας, ή ακριβότερο πληρώνοντας μόνο τη διαφορά. Και νομίζω ότι θα ήταν κουτό για κάποιον που δεν είναι ικανοποιημένος από το όργανό του, να μη αξιοποιήσει αυτή τη δυνατότητα.

6

φίλε μου PaKag
συγγνώμη εάν παρεξηγήθηκα. σαφώς και δεν είχα κακή πρόθεση ούτε προς εσένα ούτε προς κανέναν . Δεν έχω τίποτα προσωπικό με τον σπουρδαλάκη, (έχω ζηλέψει και όργανά του!), ούτε αναφερόμουνα σε σένα όταν μίλαγα για φανατισμό.
κάθε μπουζουξής παινεύει τον κατασκευαστή του/το όργανό του (και κάθε οργανοποιός τα μπουζούκια του) κι αυτό δεν βοηθάει τους 'νεότερους" στο να επιλέξουν αντικειμενικά.

ετοιμάζω κάτι επ’ αυτού, ίσως να βοηθήσει.

τα λέμε
μπάμπης

7

Νομίζω φίλοι μου, ούτε τα καλά ξύλα ούτε η τεχνική και το φινίρισμα αρκούν από μόνα τους’ το καλό όργανο πρέπει να έχει μέσα του λίγη από τη ψυχούλα του κατασκευαστή του… αυτό βέβαια είναι λίγο σπάνιο και δεν κοστολογείται!
Και βέβαια το καλό όργανο, για να βγάλει και καλό ήχο, πρέπει να παίζεται όχι μόνο με μυαλό και χέρια, αλλά με ψυχούλα επίσης…

8

Μην κολλάτε στα ονόματα! Προσωπικό δεν έχουμε με κανέναν οργανοποιό. Κάποιοι είναι φίλοι, κάποιοι απλά γνωστοί, κάποιους δεν τους γνωρίζουμε προσωπικά. “Εχθρό” όμως δεν έχουμε κανέναν. “Εχθροί” είναι μόνο αυτοί που δεν κάνουν καλά μια δουλειά για την οποία πληρώνονται αδρά.
Κι έχει απόλυτο δίκιο ο φίλος παραπάνω. Εμείς εδώ στο φόρουμ και γενικότερα στην παρέα έχουμε τη δυνατότητα να πάρουμε δυο-τρεις απόψεις προτού αγοράσουμε ένα μπουζούκι. Ο κάθε πρωτόπειρος ερασιτέχνης κυριολεκτικά σημειώνει στο …χιόνι!

ΥΓ1. Ενας δικός μας, πριν μια δεκαετία, ακούμπησε σε οργανοποιό 750.000 δρχ. για ένα τετράχορδο λίγο παραπάνω από μέτριο!!! Τότε που τα καλύτερα μπουζούκια των γνωστότερων μαστόρων κυμαίνονταν στα 300-400 χιλιάρικα… Να το πω κι αλλιώς: Πέντε χιλιάδες ευρώ για ένα μέτριο τετράχορδο! Κι ο τύπος δεν είναι καν φίρμα…
Νομίζω ότι το Ρεμπέτικο Φόρουμ έχει παίξει ένα σημαντικό ρόλο στο θέμα της αγοράς μπουζουκιού. Αν π.χ. το παραπάνω περιστατικό γινόταν σήμερα, ο συγκεκριμένος μάστορας θα ξεφτιλιζόταν κυριολεκτικά διεθνώς.
Θα μου πεις: “Θα ίδρωνε τ’ αυτί του;”.
Δεν ξέρω. Πάντως την ξεφτίλα θα την έτρωγε.
ΥΓ2. Ρε συ Γιώργο, δεν είναι καιρός να πάρεις την …εκδίκησή σου;

9

Αυτή είναι πολύ σωστή απάντηση στο θέμα (κατά την γνώμη μου).
Σίγουρα δίνουμε πολλά λεφτά στους μαστόρους και απαιτούμε κάποια ποιότητα,
Σκεφτήκατε ποτέ την ποιότητα των παλιών μπουζουκιών?
Αμφιβάλω αν είναι καλύτερη από αυτή των νεωτέρων επωνύμων κατασκευαστών (πάντα για το μπουζούκι αναφέρομαι)
Θα μου πείτε γιατί τα παλιά μπουζούκια δεν τρίζανε? =
γιατί ήταν στον ουρανό οι χορδές,
γιατί στα παλιά μπουζούκια δεν καθόταν το καπάκι? =
γιατί είχαν χοντρά καπάκια,
γιατί τα παλιά μπουζούκια δεν σκεβρώνανε=
γιατί τα μανίκια τους ήταν πολύ χοντρά,
γιατί τα παλιά μπουζούκια δεν ήταν ακριβά? =
ήταν πιο ακριβά σε σχέση με το σήμερα γιατί τότε χρησιμοποιούσαν μόνο Ελληνικά ξύλα και πλαστικά απλά σχέδια,ενώ τώρα περισσότερο ακριβά υλικά rosewood,ebony,όστρακα, ακριβά κλειδιά, περισσότερο περίτεχνα σχέδια, ΦΠΑ στο φουλ, ακριβά ενοίκια κτλ…
Το σημαντικότερο βέβαια αγάπη και μεράκι για ένα καλό αποτέλεσμα.

Ταπεινή μου γνώμη είναι να μην κατσαδιάζουμε τους κατασκευαστές και τόσο πολύ γιατί αν δε υπήρχαν και αυτοί οι κακομοίρηδες (γιατί για κακομοίρηδες πρόκειται) τώρα δεν θα παίζαμε μπουζούκι αλλά το πουλί μας.

Μουσική με μεράκι και νταλκά μπορούμε να παίξουμε όπως οι παλιοί?
Αυτό είναι το σημαντικότερο και ας αφήσουμε τα θαψίματα…

10

[quote=“totis,post:9,topic:6294”]

Μάλλον φίλε Τότη δεν έτυχε να δεις παλιά καλά μπουζούκια. Και δικαιολογημένα, γιατί παλιά φτιάχνονταν πολύ λιγότερα μπουζούκια και συνεπώς λίγα από τα καλά κατάφεραν να φτάσουν στις μέρες μας.
Αν θεωρείς νορμάλ ένα μανίκι με διάμετρο …δύο πόντους, τότε, ναι, είχαν χοντρά μανίκια.
Αν τα καπάκια τους ήταν χοντρά και παρόλα αυτά έβγαζαν τον ήχο που έπρεπε, τότε καλά έκαναν και τα ‘φτιαχναν χοντρά. Να μην ξεχνάμε ότι πριν πεντέξι δεκαετίες οι μπουζουξήδες έπαιζαν σε κατοστάρια μαγαζιά χωρίς ρεύμα. Λέτε τα μπουζούκια τους να ήταν …μουγγά;
Υπάρχουν καλά παλιά μπουζούκια στα χέρια γνωστών που μπορείς να τα δεις. Δύο έχει ο Δημητριανάκης, ένα ο Γ. Κοντογιάννης, δύο ο Στέλιος Βαμβακάρης και αρκετοί άλλοι.
Εχω την τύχη να έχω σπίτι μου ένα παλιό μπουζούκι, ηλικίας καμιά 60αριά χρόνων (σαρανταπέντε χρόνια το έχει ο πατέρας μου, ο οποίος το αγόρασε παλιό). Κατασκευή μάλλον Τσακιριάν. Λέω “μάλλον” γιατί στη θέση της ταμπέλας του κατασκευαστή (ή πάνω από αυτή) έχει μια φωτογραφία της έφηβης Άννας Φόνσου με μαγιό! Εχω δει πάντως ένα δίδυμο αδερφάκι του, ίδιας περίπου ηλικίας, με την ταμπέλα του Τσακιριάν μεσ’ στο σκάφος.
Το μανίκι του έχει πάχος όσο τα σημερινά στάνταρ τρίχορδα (άντε να ‘ναι και δυο χιλιοστά φαρδύτερο).
Για το καπάκι του τι να πούμε; Το πιο ψιλό καπάκι που έχω δει σε σύγχρονο μπουζούκι έχει σίγουρα το διπλό πάχος.
Την απόσταση ανάμεσα στις χορδές και την ταστιέρα κάνεις προσπάθεια για να τη διακρίνεις.
Τις τελευταίες τέσσερες δεκαετίες δεν έχει πάει ποτέ για σέρβις. Εχει μια “ανοιγμένη” ντούγια πίσω, αλλά ουδόλως το επηρεάζει. Εχει ένα σπασμένο καράβολο (από πέσιμο) που κολλήθηκε με ατλακόλ και κάθε δύο χρόνια ξεκολλάει και ξανακολλιέται. Αυτά. Κανένα άλλο πρόβλημα. Ο πατέρας μου μάλιστα φτάνει στα άκρα, αφού του αλλάζει χορδές κάθε …τετραετία!
Και παίζει καλά!
Αυτή η “κατάρριψη του μύθου” των παλιών οργανοποιών χρησιμοποιείται απ’ όλους σχεδόν τους σύγχρονους οργανοποιούς. Δεν ξέρω αν είναι συνέπεια ζήλειας ή προσπάθεια να κρύψουν αδυναμίες των σύγχρονων οργάνων. Ομως με τους περισσότερους παλιούς μπουζουξήδες που έχω μιλήσει, τους έχω ακούσει ν’ αναπολούν τον μπουζούκαρο που είχαν κάποια στιγμή πριν 30-40 χρόνια και που έκαναν τη χαζομάρα να πουλήσουν ή να παρατήσουν για ένα καινούργιο.

ΥΓ1. Δεν “κατσαδιάζουμε” τους οργανοποιούς. Κατσαδιάζουμε τους οργανοποιούς που δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους, είτε αυτό έχει να κάνει με την κατασκευή είτε με την τιμή πώλησης.
ΥΓ2. Κάποιοι οργανοποιοί μού θυμίζουν τους μηχανικούς αυτοκινήτων πριν από 20 χρόνια. Εκανες γενική επισκευή στον κινητήρα και το αμάξι κάπνιζε. Φυσιολογικό για καμιά 500ριά χιλιόμετρα, μέχρι να “πατήσουν” τα ελατήρια. Οταν όμως πέρναγαν 5.000 χιλιόμετρα και συνέχιζες να συμπληρώνεις δύο λίτρα λάδι από αλλαγή σε αλλαγή, δεν πήγαινες στο μάστορα να τον πλακώσεις στις χριστοπαναγίες, ενίοτε και στις μπουνιές;
ΥΓ3. Συγχωρέστε με για την έλλειψη μετριοφροσύνης στο θέμα του μπουζουκιού μου, αλλά τα διαμάντια υπάρχουν για να τα θαυμάζεις, ακόμα κι αν είσαι ιδιοκτήτης τους!
:230:

11

Γειά σου Άρη. Για ανέβασε καμμιά φωτό.

Τώρα τί να πείς για τα μπουζούκια. εγώ το μόνο που έχω καταλάβει έιναι ότι λόγω εποχής και βλακείας που μας δέρνει πάμε και χώνουμε ένα κάρο λεφτά για ένα “καλό” όργανο.

Πάντως εγώ οι δύο καλύτεροι παίχτες που έχω δεί στη ζωή μου έπαιζαν με “κατ’ εμάς” απαράδεκτα όργανα και ΣΚΟΤΩΝΑΝ:
ένας ήταν ο Κάρολος Μιλάνος, και ο άλλος ο Θύμιος (χρόνια του πολλά να ζήσει να χαιρόμαστε να τον ακούμε.)

Στα πλαίσια του καταναλωτισμού, μας τον πιάνουν κανονικά οι κατασκευαστές με ενίοτε καλά και άλλοτε μέτρια αποτελέσματα.

12

Οι παλιοί και οι καινούργιοι οργανοποιοί πραγματικά δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν. Και αυτό διότι οι παλιοί είναι πεθαμένοι και οι καινούργιοι είναι ζωντανοί. Βεβαίως οι καινούργιοι οργανοποιοί, είναι κατά κάποιο τρόπο… υποχρεωμένοι να προσπαθούν να καταρρίψουν παλαιούς μύθους προκειμένου να χωρέσει το όνομά τους στο “βιβλίο των μυθικών οργανοποιών”.

Ειδικά για τους επαγγελματίες οργανοποιούς (αυτούς δηλαδή που πληρώνουν ένα μέρος των λογαριασμών του σπιτιού τους από την κατασκευή και την πώληση οργάνων), ειδικά για αυτούς, δεν πρέπει να ξεχνάμε την… επαγγελματική τους διάσταση.

Αυτοί έχουν κάθε δικαίωμα να παριστάνουν κάπου - κάπου τους ερασιτέχνες, ότι αυτή τη δουλειά την κάνουν για το κέφι τους και άλλα τέτοια. Εμείς όμως, οι πληρώνοντες τοις μετρητοίς, δεν έχουμε κανένα λόγο να τα ακούμε όλα αυτά. Διότι όταν η κουβέντα φτάνει στην τιμή πώλησης του οργάνου, τότε ανακαλύπτουμε κατά πόσο είναι όντως “ερασιτέχνες” και αν όντως δουλεύουν μόνο για το κέφι τους.

Δεν αμφιβάλλω ότι για να βγεί καλό αποτέλεσμα πρέπει να βάλει λίγο απ’ την ψυχή του ο κατασκευαστής. Μόνο που αυτό δεν ισχύει αποκλειστικά και μόνο για τους κατασκευαστές μουσικών οργάνων. Αφορά το σύνολο των εργαζομένων ανθρώπων του πλανήτη Γη. Ας μην καλλιεργούμε μύθους. Κι εμείς ματώνουμε στη δουλειά 12 ώρες την ημέρα, 350 μέρες το χρόνο. Δεν το κάνουμε και θέμα.

Και θα πει κανείς, που είναι το κακό ως εδώ; Πουθενά δεν υπάρχει κακό ούτε κακή κουβέντα. Δεν προσπαθώ να προσβάλω κανέναν. Όλοι οι οργανοποιοί μου είναι εξαιρετικά αγαπητοί και κάποιοι εξ αυτών περισσότερο απ’ όσο πρέπει, ίσως λόγω συμβατότητας χαρακτήρων. Περιέργα πράγματα.

Απλά προτείνω να μην ενδίδουμε σε μύθους και να διατηρούμε την κουβέντα σε επαγγελματικό επίπεδο.

Οταν αγοράζεις ένα μπουζούκι, δύο πράγματα οφείλεις να σκέπτεσαι: (α) Ποιό είναι το αρχικό κεφάλαιο που επενδύεις και (β) ποιες είναι οι αναμενόμενες αποδόσεις. Για να διαπιστώσεις δηλαδή αν η δοσοληψία είναι συμφέρουσα, κοιτάς μέσα στην τσέπη σου να δεις πόσα μπορείς να διαθέσεις για αυτό το εργαλείο και κάνεις μερικούς λογαριασμούς για να μετρήσεις το πόσα περιμένεις να πάρεις πίσω και σε ποιο βάθος χρόνου.

Κατά τη σύνταξη αυτού του “κρίσιμου” λογαριασμού, μπαίνουν ορισμένοι παράγοντες, εκ των οποίων κάποιοι είναι εξαιρετικά καθοριστικοί. Δεν θα τολμήσω να υπεισέλθω σ’ αυτούς λεπτομερέστερα, διότι ο Αρης επιχειρηματολόγησε πεντακάθαρα πάνω στην ΚΥΡΙΑ μεταβλητή του προβλήματος: Τα αναμενόμενα έτη χρήσης του οργάνου (του εργαλείου). Τι νόημα έχει να συζητάμε ΚΑΝ για απόσβεση, αν τα χρόνια του είναι “από χέρι” ελάχιστα ή αν χρειάζεται δύο τέρμινα για να “στρώσει” ή αν κάθε τόσο είναι “πίσω” και ταστάρει;

Από κει και πέρα, ξεκινάμε να κάνουμε λογαριασμούς με τους υπόλοιπους παράγοντες, στην προσπάθειά μας να μετρήσουμε την απόσβεσή του και τα πιθανά “κέρδη”. Βέβαια, αυτό μετριέται πολύ δύσκολα (εξατομικεύεται σε μαγάλο βαθμό), και έχει να κάνει με το πως είναι διαμορφωμένα τα μεροκάματα του μπουζουξή και πόσα ελπίζει να κάνει στα επόμενα χρόνια ζωής του οργάνου, το σύνολο του κόστους των “εργαλείων” δουλειάς του: εκτός απ’ το μπουζούκι, παπάκι - αυτοκίνητο, βιβλιογραφία, κασέτες, δίσκοι, mp3, προσβάσεις και γνωριμίες κ.λπ. Σταματώ εδώ επειδή πρόκειται για ένα πολύ δύσκολο θέμα, και αν δεν είσαι επαγγελματίας (εγώ δεν είμαι) δεν μπορείς να συνεκτιμήσεις όλους τους παράγοντες.

Ας γράψουν οι επαγγελματίες αν θέλουν.

Πάμε στον ερασιτέχνη: Τι είδους απόσβεση κάνει ο ερασιτέχνης (όπως εγώ) που δεν παίζει για χρήματα; Μα, δεν υπάρχει απάντηση! Και αυτό το εκμεταλλεύονται όλοι όσοι μπορούν και έχουν το απαραίτητο “λέγειν”. Δεν χρειάζονται διευκρινήσεις νομίζω.

Αυτό που γνωρίζω όμως, είναι ότι αν η αγορά ενός συγκεκριμένου μπουζουκιού συμφέρει τον επαγγελματία, θα συμφέρει και τον ερασιτέχνη. Οσες φορές από ανόητο εγωισμό ή από (ερασιτεχνική) παρόρμηση αγνόησα αυτόν τον στοιχειώδη παράγοντα, κατέληξα να πληρώνω πολύ χρήμα για παλιόξυλα που τώρα πια, ούτε να τα βλέπω δεν θέλω.

13

Αρη, διόρθωσε, αν μπορείς την απάντησή σου γιατί στην παράθεση οι οι απόψεις του Totis χρεώθηκαν σε μένα…

14

Θα συμφωνησω με την σειρα μου σε αυτα που ειπε παραπανω ο αρης Οι κανουργιοι οργανοποιοι δεν εχουν σεβαστει στο ελαχιστο την παραδοση των παλιων μαστορων [ζοζεφ,παναγης ,λαζαριδης,αγγελιδης κ.α]Εχω παιξει ολων των παραπανω οργανα και διακρινω οχι απλες μονο διαφορες αλλα ριζικοτατες αλλαγες που εχουν γινει απο σημερινους μαστορες και Κατάρχας το πιο σημαντικο το σπασιμο στο καπακι το οποιο καταργηθηκε το 1960 και επικρατει μεχρι σημερα να τα κανουν ολα flat και μη μου πει κανενας για κινδυνους στο καπακι γιατι ολα τα οργανα που ειδα σωζονται σε αριστη κατασταση .Αν πιασουμε τον ηχο εκει ειναι η μερα με την νυχτα .Δεν υπαρχει καμια συγκριση σε θεμα ηχοχρωματων δεν μιλαω μονο ειδικα για δυνατο ηχο.Μετα λυπης λεω οτι πολλοι απο αυτους επρεπε να ντρεπονται που πιανουν στο στομα τους τον ζοζεφ και τους αλλους γιατι ας επιαναν στο ελαχιστο τον ηχο τον παλιο και μετα να μιλουσαν με καποια επιχειρηματα ομως οι κατηγοριες πανε και ερχονται στην πλειοψηφια δυστυχως .Τελος πιστευω οπως φταιει η αλλαγη τριχορδου σε τετραχορδο που εφερε σοβαρες επιπτωσεις και στο πάιξιμο ετσι και στην οργανοποιια .Ασ αναρωτηθουν λοιπον οι κυριοι οργανοποιοι γιατι δεν μας αρεσουν τα σημερινα κατασκευασματα τους μηπως θα επρεπε να αρχισουν να σεβονται τις παραδοσεις αιωνων τωρα και οχι κανοντας τους εξυπνους.

15

πριν ένα μήνα είδα και έπαιξα σε οργανοποιό με τρίχορδο το οποίο έκανε 4000 ευρώ. Κι απλά είπα, δεν αγοράζω ένα πιάνο καλύτερα !!

16

Για ακόμη μια φορά άνοιχτηκε το γνωστό και αγαπημένο θέμα του φόρουμ…

Τα μπουζούκια ως όργανο λαϊκής μουσικής κρίνεται σα να μιλάμε για το μοντέλο χ της υ αυτοκινητοβιομηχανίας… δυστύχως δε γίνεται κύριοι επείδη είδατε κάποια στιγμή ένα κακό όργανο του τάδε να μαυρίζεται όλα του τα όργανα δεν μιλάμε για βιομεχανοποιημένες παραγωγές… και ποιος μου λέει ότι ο κάτοχος του όργάνου δεν το πάρατησε δίπλα σε ένα καλοριφέρ η σε ένα πορτπαγκαζ για δέκα μέρες… ξύλο είναι όχι τανκς… και μετά λέτε τρίζουνε τσιρίζουνε κελαηδάνε… πόσοι από όσους μιλάνε ξεχωρίζουνε τους ήχους των ξύλων… άλλο η καρυδιά και άλλο ο παλίσανδρός… ε?? πόσοι βλέπουνε μήπως το όργανο είναι μπουκομένο από τα πολλά λούστρα…

για τον ήχο ναι… ο άρτιος ήχος συνήθως βγαίνει από δεξιότητα και όχι απο τύχη να και αυτό μπορεί να συμβεί…

και ας κάνω έγω τον κακό… απο τους μισούς που ξέρω ή διαβάζω από εδώ μέσα παράγγειλαν ή αγόρασαν όργανο με τα μάτια και όχι με τα αυτιά… και όποιος κατάλαβε κατ’αλαβε…

17

Στην ουσία η συζήτηση που γίνεται αφορά την ποιότητα των οργάνων.
Νομίζω ότι το θέμα είχε συζητηθεί και παλιά αλλά επειδή παρατηρώ κάποιο άγχος, όχι αδικαιολόγητο, θα προσπαθήσω να πώ τις απόψεις μου με την όποια πείρα διαθέτω στην κατασκευή των μουσικών οργάνων της οικογένειας
του μπουζουκιού.

Προτού ξεκινήσω θα ήθελα να διαβεβαιώσω τους φίλους του φόρουμ ότι οι απόψεις μου δεν έχουν σκοπό να μειώσουν ούτε να υπερεκτιμήσουν τις ικανότητες κανενός κατασκευαστή, αλλά βασιζόμενος στην εμπειρία που έχω αποκτήσει όλο αυτό τον καιρό ασχολούνενος με την οργανοποιία και παρατηρώντας και εξετάζοντας την πορεία οργάνων άλλων κατασκευαστών παλαιωτέρων και νεωτέρων στον χρόνο, αλλά και ασχολούμενος για καμιά τριανταριά χρόνια με την τεχνική του μπουζουκιού, χωρίς να είμαι δεξιοτέχνης, νομίζω ότι έχω το δικαίωμα να προσπαθήσω να επισημάνω απλά τα σημεία για το τί στην πραγματικότητα είναι ένα καλό όργανο.

  1. Θα πρέπει να έχει φωνή όπως λέμε, να μιλάει. Όχι μόνο ένταση αλλά και ποιότητα στο ήχο. Εδώ βέβαια υπεισέρχεται και ο παράγοντας της υποκειμενικότητας. Για να είναι σε θέση κάποιος να εκτιμήσει ένα όργανο ως προς την ποιότητα του ήχου του και να είναι περισσότερο αντικειμενικός, θα πρέπει να έχει ακούσει και παίξει αρκετά όργανα πριν για να χορτάσει το αυτί του όπως λέμε.
  2. Θα πρέπει τα υλικά να είναι καλής ποιότητας. ( σκάφη, καπάκι, ταστιέρα, πλαστικά, κλειδιά, όστρακα, φινίρισμα, λούστρα κλπ)
    Και η επιλεγμένη καρυδιά είναι καλό ξύλο και η μουριά και ο σφένδαμος και ο παλίσσανδρος και ο έβενος.) Το να χρησιμοποιηθεί το ένα ή το άλλο ξύλο θα έχει επιπτώσεις στην εμπορική ποιότητα του οργάνου.
  3. Να μή είναι ευμετάβλητο στις καιρικές συνθήκες. Δεν υπάρχει όργανο που να μή επηρεάζεται από την υγρασία πχ, αλλά οι μεταβολές αυτές να είναι όσο το δυνατόν μικρότερες.
  4. Να είναι μαλακό όπως λέμε στο παίξιμο, να μή ταλαιπωρούνται ούτε τα δάχτυλα, ούτε να σκαλώνει η πένα στις χορδές.
  5. Να μη βουλιάζει το καπάκι από την πίεση του καβαλάρη. Αυτό έχει σχέση και με την κατασκευή του καπακιού, δεν χρειάζεται να έχει κλίση όπως τα μαντολίνα παλιά, να έχει κάποια κλίση το όχι κατά μήκος του άξονα του μπράτσου αλλά κατά πλάτος, αλλά έχει σχέση και με το ύψος του καβαλάρη. Αυτό εξαρτάται από τη σχέση του επιπέδου του μπράτσου με το επίπεδο του καπακιού.
  6. Να μήν ξεκουρντίζεται, πράγμα που κυρίως έχει σχέση με την κατασκευή του καπακιού και όχι τόσο με τα κλειδιά.
  7. Να αντέχει στον χρόνο. Μπουζούκια που έχουν πολύ λεπτό καπάκι μπορεί να μιλάνε για κάποιο διάστημα αλλά συνήθως είναι όργανα καταδικασμένα.
    Δέν αντέχουν στο χρόνο.
  8. Να μήν είναι φάλτσο.

Εάν τηρούνται όλες αυτές οι προυποθέσεις, τότε μπορούμε να μιλάμε για καλό όργανο.
Βέβαια, για να μπορέσει κάποιος να εκτιμήσει αυτά τα χαρακτηριστικά σε κάποι όργανο, δεν θα πρέπει να είναι αρχάριος αλλά να έχει μια σχετική ενασχόληση με το όργανο. Υπάρχουν περιπτώσεις που ενώ κάποιο όργανο είναι άριστο, στα χέρια κάποιου να πνίγεται η φωνή ενώ στα χέρια κάποιου άλλου να κελαιδάει.

Η οργανοποιία είναι μια τέχνη που εξελίσεται με το πέρασμα του χρόνου.
Και παλιά υπήρξαν καλοί οργανοποιοί και τώρα υπάρχουν νέοι καλοί οργανοποιοί. Κατά τη γνώμη μου, εάν δεχθούμε τις παραπάνω αρχές για την ποιότητα των οργάνων, θα πρέπει να δεχθούμε ότι οι σημερινοί οργανοποιοί φτιάχνουν καλύτερα και ποιοτικότερα όργανα από τους παλαιότερους.

Ώρα τώρα μια και είναι Παρασκευή σήμερα να πάμε να πιούμε καμιά μπύρα,
Amstel ή Mythos, γιατί πως να το κάνουμε, παντού υπάρχει ένας μύθος.

18

Συμφωνώ βέβαια με σχεδόν όλα όσα γράφει παραπάνω ο φίλος ο Κώστας, μιλώντας απ`τη μεριά του οργανοποιού.

Θα πρέπει επιπλέον, να προσθέσω, ένα όργανο να μην είναι προϊόν μοντάζ ( όπως το 90 τοις εκατό της Ελληνικής μπουζουκοποιίας ), για να δικαιολογεί την υπογραφή ( και το κόστος ) του κατασκευαστή που φέρει .

Θα ήθελα να μεταφέρω, επιπλέον, αυτούσιο ένα κομμάτι από παλιότερό μου μήνυμα σε άλλη συζήτηση του φόρουμ, γιατί νομίζω ότι αφορά και αυτήν.

« … Η οργανοποιία σαν βιοπορισμός είναι κακή δουλειά…Διάβασα διάφορες παλιές συζητήσεις στο φόρουμ που με στεναχώρησαν, μια και κάποιος άσχετος , θα έβγαζε από αυτές περίπου το συμπέρασμα πως ο οργανοποιός είναι ένας τυπικός απατεώνας που κοιτάζει πως θα ρίξει το υποψήφιο θύμα του…Μία ερώτηση: Πέστε μου αλήθεια, πόσους, ακόμα και από τους πιό επιτυχημένους οργανοποιούς είδατε να είναι πλούσιοι η έστω να ζουν εύπορα; Απλοί βιοπαλαιστές είναι οι περισσότεροι , που αμείβονται σαν χειρόνακτες και ούτε καν σαν ειδικευμένοι τεχνίτες, πολλώ μάλλον σαν καλλιτέχνες δημιουργοί ( όταν καταφέρνουν να ανάγουν σε καλλιεχνική δημιουργία την τέχνη τους )…

Η μόνη μου ένσταση προς τους Έλληνες οργανοποιούς, είναι ότι ακόμη δεν κατόρθωσαν να δώσουν οι ίδιοι την πρέπουσα αξία στην Τέχνη τους!

Και αν οι ίδιοι δεν το κάνουν, κανείς δεν θα το κάνει γι`αυτούς… »

Να προσθέσω και το εξής:
Έχοντας αναλώσει περισσότερη από τη μισή μου ζωή μέχρι τώρα, προσπαθώντας να γνωρίσω όσο το δυνατόν βαθύτερα από όλες τις πλευρές της αυτή την Τέχνη ( και εδώ να σημειώσω πως οργανοποιία δεν είναι μόνον η μπουζουκοκατασκευή ), ας με συγχωρήσετε αλλά - έχοντας όλο το σεβασμό στούς παλιότερους μεγάλους μάστορες - δεν βρήκα Ιερά τέρατα !
Βρήκα μόνον καλούς μάστορες, που εξέλιξαν την τέχνη τους, αλλά όχι κάποια κορυφαία μορφή, που κάνει την κάθετη τομή και παραμένει αξεπέραστος.
Γιατί…ο Στραντιβάρι ήταν Ιταλός !

Και για να μην κατηγορηθώ εύκολα για…ιεροσυλία, όσα είπα μπορώ και να τα τεκμηριώσω. Φοβάμαι όμως πως θα χρειαστεί πολύ ηλεκτρονικό…μελάνι.
Τέτοιες συζητήσεις, είτε γίνονται σε στρογγυλό τραπέζι κάποιου Συνεδρίου, είτε σε ορθογώνιο κάποιου ταβερνείου ( μετά ρητινίτου ), με το μόνο κίνδυνο αν υπάρχουν εκειγύρω και όργανα να εκτραπεί σε …γλέντι !

Κι αυτή τη στιγμή που εγώ γράφω ( γιατί δεν κατάφερα να πάω ) κάποιοι από δω…θα το γλεντάνε !!!
Τι να κάνουμε; Την άλλη φορά…

19

Πότε, αλήθεια, ωριμάζει ο ήχος ενός καινούργιου οργάνου;

Διαβάζω διάφορα - γιά μένα - εξωφρενικά, έστω και ως ζητούμενο, για κάτι λίγους μήνες!!!:019:

Φυσικά έχω ολοκληρωμένη άποψη σαν οργανοποιός, που δε θα παραθέσω
κυρίως γιά το λόγο οτι δεν μπορώ επί του παρόντος να την υποστηρίξω με αντικειμενικά, επιστημονικά δεδομένα ( συγκριτικές μετρήσεις ) που ακόμη δεν υπάρχουν.

Γιά να μη φανούν, λοιπόν, τερατολογίες αυτά που εγώ και άλλοι συνάδελφοι απο την πολύχρονη εμπειρία καλά γνωρίζουμε,παραθέτω εδώ έναν πίνακα. Προέρχεται από το βιβλίο « The violin - Makers of the Guarneri family, 1626-1762 » των μεγαλύτερων ίσως Βρετανών κατασκευαστών, μελετητών και εκτιμητών βιολιού, της οικογένειας των Hill (Wiliam Henry, Arthur, Alfred Ebsworth ), σελ.111 . Αφορά την εκτίμηση του χρόνου που χρειάζεται για να φτάσει ο ήχος ενός βιολιού την πλήρη οριμότητα, ανάλογα φυσικά με το μοντέλο και την τεχνολογία ( πάχος ξύλου ) που είναι αυτό κατασκευασμένο.

Στάινερ …από 10 έως 15 χρόνιαΑμάτι, μέσο παράδειγμα …20 - 25 μεγαλύτερος και πιό στιβαρός τύπος …30 - 35Στραντιβάρι,τύπος Αμάτι …30 - 35 μεγάλο, μη- Αμάτι… 40 - 50 ετών 1710-36… 50 - 60Γκουαρνέρι Ντέλ -Τζεσού, μικρό από 1726-36 …40 - …πιό αντιπροσωπευτικό…50 - 60μασσίφ,1737-43… 60 - 80Κάρλο Μπεργκόνζι, μέσο …40 - 60πιό μασσίφ …60 - 80Είπατε τίποτα ;:080:

Γιατί να μη συμβαίνει - όχι το ίδιο, αλλά κάτι ανάλογο - με τα Ελληνικά λαουτοειδή ;

Έτερον εκάτερον βέβαια, τα περί σκεβρώματος, τριξίματος κ.λ.π.

Υ.Γ. Έφτιαξα αυτόν τον πίνακα, και στην προεπισκόπηση έγινε…Ρώσικη σαλάτα !
Ίδρωσα για να τον φέρω σε κάποια παραδεκτή μορφή!
Ούφ…:108:

1 «Μου αρέσει»
20

Διαβαζωντας τα οσα λεγονται απο του παραπανω φιλους οργανοποιους διαπιστωνω αλλη μια φορα οτι ακριβως ακουω απο ολους του συγχρονους οργανοποιοιυς .Το τελικο τους συμπερασμα ειναι αλλη μια φορα οτι γενικα οι σημερινοι φτιαχνουν καλυτερα οργανα απο τους παλιους μα πως ρε παιδια?.Να με συγχωρειτε και παλι αλλα συνεχιζω να εχω την απορια ως προς ποιαν αποψη δηλαδη οι σημερινοι ειναι καλυτεροι απο τους παλιους.Εχω μιλησει με πολλους παλιους και νεους παιχτες και ολοι τους εξεφραζαν αυτο το παραπονο δηλαδη πρωτον οτι δεν ειναι ευχαριστημενοι καθολου με τα οργανα που εχουν και μιλαμε για παιδια που παιζουν αρκετα χρονια τωρα και αυτο ειναι σημαντικο και οταν τους ετυχε να πιασουν ενα παλιο οργανο διαπιστωσαν ενα τελειως διαφορετικο κοσμο απο αυτον που ηξεραν.Δεν εχω δει ουτε ενα μπουζουκι απο το 1850-1960 που να μην εχει το cross over [σπασιμο στο καπακι] ναι μεν ειναι τεχνικη που την βλεπουμε στα μαντολινα αλλα μην ξεχζναμε οτι την εκαναν και σε αλλα οργανα και το μπουζουκι ειναι και αυτης της οικογενειας σαφως.Οι σημερινες ευκολιες πιστευω οτι εχουν ενα σημαντικο ρολο στο να μην μπορει να επιτευχθει ο παλιος ηχος επισης.Ποιος μπορει σημερα να μου βγαλει τον ηχο ενος παναγη η ζοζεφ η τον ηχο του βενιου στο ουτι δυστυχως οπως και ειπα πιο πανω σημερινοι οργανοποιοι δεν σεβονται την παλιοτερα παραδοση αντι να προσπαθουν να την μιμηθουν και να μαθουν απο αυτη βεβαια ολη μου η αποψη ειναι απλα προσωπικη γατι εχει τυχει να δω αρκετους μουσικους να μοιραζονται ακριβως την ιδια. τυχαιο δεν ειναι π.χ οτι ο γιαννης παπαβασιλειου[ βλαχος] παιζει χρονια τωρα με ενα παλιο ζοζεφ που εχει μια μοντερνα προσοψη το οποιο απλα δεν αποχωριζεται γιατι λεει οτι δεν μπορει να βρει ενα ιδιο.Το ιδιο και ο ιορδανης με το τσακιριαν του ,το ιδιο και ο στελιος βαμβακαρης που εχω μιλησει μαζι του αρκετα σε αυτο θεμα και αλλοι που μπορω να αναφερω να με συγχωρειτε αλλα σιγουρα αυτοι οι ανθρωποι οι παλιοι οργανοποιοι μπροστα στην σημερινη πραγματικοτητα μπορουν να θεωρηθουν μυθοι με ολοι την σημασια της λεξεως .Επισης βλεπω ενα κολλημα σε ολους τους οργανοποιους οταν αναφερομαι στην καθετη τομη γιατι ρε παιδια δεν μπορω να καταλαβω πιστευω οτι ειστε ελευθερα πνευματα γιατι να πρεπει να υιοθετησουμε μια παραδοση 50 ετων και να αποριψουμε μια 400 ισως και παραπανω εφοσον δεν ειμαστε ευχαριστημενοι.Για το στρωσιμο των οργανων θα αναφερω δυο παραδειγματα .Ο ζοζεφ ειχε αυτο που λεγανε τοτε ετοιμοπαραδοτο ηχο δηλ ο ηχος ηταν ετοιμος στρωμενος απο την ωρα που επαιρνες το μπουζουκι αντιθετα ο παναγης σου ελεγε παιχτο δυο-τρια χρονια να δεις πως θα ανοιξει ο ηχος για αυτο κιολας ο ζοζεφ εκανε γρηγορα μεγαλο ονομα, τωρα οσο για τον ζοζεφ σαν επισκευαστη ας τον κρινει ο θεος, προσωπικα και κατα αλλους ηταν ο χειροτερος αφου κατεστρεφε τα ιδια του τα οργανα με αποτελεσμα σημερα να μην βρισκεις να ακουσεις κανενα αυθεντικο δικο του. Αγαπητε νικο φρονιμοπουλε σε περιμενω να ερθεις να δεις το σταθοπουλο που εχω και να συζητησουμε πολυ σε αυτο το θεμα γενικα.