Καταρχήν: τα χρόνια εκείνα για να παίξεις/τραγουδήσεις π.χ. Μοστρου-Στοα Αθανάτων-στην Πλάκα-Μπουάτ της εποχής, Ζυγό κλπ κλπ αλλά και στα μαγαζιά στην Καλλιθέα Τζιτζιφιές Φάληρο κλπ “περνούσες” απο τον μαέστρο ΠΡΩΤΑ και απαράβατα, εφόσον ήσουν οκ, έκανες δοκιμαστικη με τους υπο΄λοιπους και ΜΕΤΑ έπαιρνες παραμάσχαλα για μελέτη τα ντοσιέ με τους οδηγούς των κομματιών για τα 2 ή 3 ή και 4 προγράμματα που είχε το μαγαζί! Αρα καλαμπορτζία ΜΗΔΕΝ! Τα χρόνια εκείνα επίσης, ΔΕΝ υπήρχε η προκλητικη άποψη που εκφράζεται και εδω στο φορουμ ότι δηλαδή “ερασιτέχνης είμαι και αν μου δώσει το μαγαζί έστω και χαμηλό μεροκάματο θα πάω για δουλειά”!!! ΤΙ ΛΕΣ ΡΕ;; Σοβαρά;;
ΟΧΙ! Πολλές φορές δεν παίζαμε με ένσημο με ΔΙΚΗ μας όμως πρωτοβουλία ή θέληση! Γι αυτό και βλέπεις σήμερα αμέτρητους καλλιτέχνες/μουσικούς της εποχής να μην έχουν σύνταξη γιατί δεν έχουν ένσημα…
Στα πρώτα παιξίματά μας (μετα τα θεωρητικά όσοι κάναμε) ΔΕΝ ανεβαίναμε σε πάλκα ούτε κάναμε εξάσκηση ηχορύπανσης στις ταβέρνες με ξεφτιλισμένα μεροκάματα ΔΙΟΤΙ ΣΕΒΟΜΑΣΤΕ, είχαμε αυτογνωσία και αξιοπρέπεια. Υπήρχαν δάσκαλοι πρόθυμοι να δείξουν αλλά χρειαζόταν χρόνος και μελέτη για να μπορέσεις να “χτυπήσεις πόρτες” με αξιώσεις! Βέβαια τα χρόνια εκείνα υήρχε και το πανυγηρι! Η παιδικη χαρά της καλαμπορτζίας με τα άπειρα λεφτα… πλήν εξαιρέσεων!
Τέλος, ναι η μουσική δεν χωρά ελιτισμούς ΑΠΑΙΤΕΙ όμως μουσικούς και όχι ηχορυπαντές…
Γιάννη νομίζω ότι αυτό που περιγράφεις έχει μια βαθιά δόση εξωραϊσμού και αναπόλησης εκείνης της εποχής…
Πρώτα απ’όλα δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι η πρώτη φορά που έπαιξες μπροστά σε κόσμο ήταν κατευθείαν στην Στοά των Αθανάτων για παράδειγμα. Τουλάχιστον η πλειοψηφία των μουσικών δεν έχει νομίζω την ίδια αφετηρία. Επίσης γνωρίζω ότι την εποχή του 70 + είχαν ρεμπέτικα ακόμα και στα περίπτερα. Οπότε λογικά και εκείνη την εποχή θα υπήρχαν " Καλαμπόρτζιδες" όπως λες…μιας και δεν θα υπήρχε μαέστρος για ορχήστρα παντού αλλά ο ταβερνιάρης που θέλει να βάλει μουσική.
Για παράδειγμα σήμερα εάν θέλω να πάω να παίξω στο Ποσειδώνιο λογικά θα περάσω από ακρόαση…και ίσως να με απορρίψουν γιατί δεν θα είμαι κατάλληλος για το επίπεδο της ορχήστρας εκεί και θα πάρουν κάποιον άλλον καλύτερο από εμένα. Εάν είναι να παίξω στον “Έλατο” στην Δραπετσώνα την ακρόαση θα την κάνει ο κόσμος…Εάν δεν μπορώ να σταυρώσω νότα λογικά θα με διώξουν.
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι δεν κινδυνεύει ο καλός επαγγελματίας από τον ερασιτέχνη μιας και στις δύο περιπτώσεις ο κόσμος θα κρίνει. Αντιστρόφως έχω δει ερασιτέχνες ΜΟΥΣΙΚΑΡΕΣ και επαγγελματίες για τα μπάζα…αλλά αυτή είναι άλλη κουβέντα.
Όμως αυτή η κουβέντα πιστεύω πως είναι αδιέξοδη γιατί αυτό που περιγράφουμε έχει το ένα σκέλος της έλλειψης ελεγκτικών μηχανισμών, νομοθεσίας (μαύρα μεροκάματα, ενιαία σύμβαση) και το δεύτερο αστυνομία αισθητικής ( που ΚΑΛΩΣ δεν υπάρχει).
Επίσης αυτή η κουβέντα μου έφερε στο μυαλό τους ερασιτέχνες ή μαύρους επαγγελματίες οργανοποιούς vs επαγγελματίες με μαγαζί,εφορία κτλ…Στην ουσία όμως ένας καλός επαγγελματίας δεν κινδυνεύει από αυτόν που φτιάχνει δυο μπουζούκια στην ταράτσα του σπιτιού του… Άλλωστε οι περισσότεροι οργανοποίοι έτσι ξεκίνησαν. Μιας και απευθύνονται σε διαφορετικό κοινό.
Τα μικρομάγαζα ΔΕΝ έβαζαν μουσικη γιατί δεν είχαν να πληρώσουν και γιατί δεν τους έδιναν άδειες! Απαγορευόταν. Την εποχή εκείνη οι ταβέρνες ήταν για χουζούρι στις φτωχογειτονιές, γιοματάρι, ρεφενε, ξεροσφύρι άντε και νάμπαινε κανένας οργανοπαίχτηςε για ένα πιάτο φαγάκι να παίξει λίγο. Αλλά υπήρχαν πολλά Κοσμικά Κέντρα τότε (μεγάλες ταβέρνες με μουσική). Δεν μπορούσες να παίξεις μουσική τότε όπου νάναι γιατί είμαστε υποχρεωμένοι να έχουμε Αδεια Μουσικού (εξασκήσεως επαγγέλματος) και την ζουτούσαν σε όλα τα μαγαζιά!
Νομίζω ο Γιάννης εξάντλησε περιθώρια ανοχής και υπομονής όλων μας, ενημερώθηκε πολλές φορές, ας παγώσει λίγο η συζήτηση μέχρι να αναλάβει ο διαχειριστής.
Το νήμα κλειδώνει προσωρινά.
το θέμα είναι πολύ ενδιαφέρον και είναι κρίμα να παραμένει κλειδωμένο.
Παρ’ όλα αυτά, ενώ η διαφωνία και η συζήτηση είναι δεκτές και καλοδεχούμενες, στο φόρουμ μας δεν ανεχόμαστε προσωπικούς χαρακτηρισμούς.
@γιάννης_σπηλιόπουλος θα σου πρότεινα να διαβάσεις και άλλα παλιότερα θέματα στον χώρο όπου ενώ μπορεί μέλη μας να διαφωνούν μεταξύ τους, ακόμα και έντονα, κάνουμε όλοι μια προσπάθεια να κρατάμε ψηλά το επίπεδο των συζητήσεών μας. Έχεις ήδη προσβάλει δύο μέλη του φόρουμ με χαρακτηρισμούς χαμηλού επιπέδου. Την επόμενη φορά που αυτό θα συμβεί, δυστυχώς δεν θα έχουμε άλλη επιλογή από το να σε αποκλείσουμε από τις συζητήσεις μας.
Τα μηνύματα με τους προσωπικούς χαρακτηρισμούς αφαιρέθηκαν (καθώς και οι καθ’ όλα ευγενικές απαντήσεις σε αυτά), και ελπίζω η -πολύ ενδιαφέρουσα- κουβέντα να μπορέσει να συνεχιστεί χωρίς παρεκτροπές τέτοιου τύπου.
Γεια σας παιδιά, είμαι καινούριος στο φόρουμ και τα τελευταία 2 χρόνια έχω ξεκινήσει να παίζω μπουζούκι για το μεράκι μου (μένω εξωτερικό). Δυστυχώς ζούμε σε εποχές που τα θέλουμε όλα γρήγορα και δωρεάν. Είμαστε πρώτοι στη λεζάντα αλλά τελευταίοι να βάλουμε το χέρι στην τσέπη. Έχω μεγάλο σεβασμό για τους μουσικούς και τους οργανοπαίκτες γενικά αφού είναι κομμάτι της κουλτούρας και του πολιτισμού μας. Αισθάνομαι ντροπή όταν τους ανταμείβουν με ψίχουλα, αφού αυτό θα έχει άμεσο αντίκτυπο στο τι παράγουμε. Οι ερασιτέχνες είναι ΟΚ για λίγη διασκέδαση αλλά η παρακαταθήκη σε 10-20-30 χρονιά θα είναι μηδαμινή και αυτό είναι κάτι που με ανησυχει.
Παιδιά ολοι κρινονται σε καθε δουλειά (δε μιλάω μονο για μουσική). Παντου και παντα καποιος θα ειναι καλυτερος και καποιος χειρότερος. Ολοι χωράνε στη δουλειά εκτος αν απειλούνται ανθρώπινες ζωες. Ναι πρεπει να υπαρχει ενα ελαχιστο επιπεδο αλλά πιστευω παντου υπάρχει ή τελος παντων μπαινει καπως.
Στην μουσική (και σε καθε τεχνη) τα πραγματα ειναι λιγο πιο θολά και υπάρχουν πελάτες που μπορει να διασκεδαζουν με “παγίδες” (…it’s a trap…) ή και με κάθε είδους πιθανή “ηχορυπανση” οποτε ο νομος της αγορας (προσφορά και ζητηση) καθορίζει πως θα παει αυτο. Δεν ειναι ουτε καλο ουτε κακο, ειναι φυσιολογικό.
Εγω προτιμώ να εστιαζω στο “δασος” που εχει καλούς μουσικούς στην πλειοψηφία τους (για μενα ειναι ξεκαθαρο αυτο) και οχι σε μερικα παραφωνα “δεντρα”. Αυτά θα τα διαχειριστεί η ζωη οπως πρέπει.
Πρόσφατα είχα την ατυχία να παίξω με έναν μπουζουξή μεγάλης ηλικίας που καυχιόταν ότι είχε παίξει με πρώτα ονόματα του ρεμπέτικου και του λαϊκού, τόσο καλαμπόρτζης που αμφιβάλλω αν πέρασε ποτέ από οποιοδήποτε δοκιμαστικό με μαέστρο. Νότες πιο μασημένες κι από τον Παούρη, μηδέν αισθητική και μουσικότητα, μόνο φλυαρία και επίδειξη με προκάτ φράσεις. Εν τω μεταξύ τον πέτυχα ως συνθέτη σε κάτι σκυλέ τσιφτετέλια, αλλά και ως μέλος ρεμπέτικου σχήματος που έπαιζε ίσα-ίσα ανάμεσα στους στίχους (με τον μαγνήτη πιο δυνατά απ’ όλους) και χαλούσε τον ήχο.
Κρατάω μια επιφύλαξη μήπως τους πέτυχε δεκ. '80 στην δύση της καριέρας τους σε τίποτα δευτερότριτες πίστες, γιατί είχε όλα τα χαρακτηριστικά του σκυλάδικου. Σε κάθε περίπτωση, ας μην εξιδανικεύουμε το παρελθόν, ας μην απαξιώνουμε το παρόν, και ας μην προδικάζουμε το μέλλον.
ΥΓ: Σόρρυ που ανέστησα το πολύπαθο νήμα, ήθελα να πω τον πόνο μου.
Να συμπληρώσω και εγώ μιας κα ήμουνα και ε΄γω στο συγκεκριμένο μέρος που αναφέρεται ο Νίκος. Ο μπουζουξής όντως μέγαλης ηλικίας. έπαιζε τρίχορδο με λογική τετράχορδου. Τα δάχτυλα του πηγαίναν πολύ γρήγορα ναι μεν αλλά με λογική να βάζω γρήγορα γεμίσματα ανάμεσα στα λόγια τυποποιημένα. Αυτό που μου έκανε άσχημη εντύπωση πέρα από την υπερβολή να δείξεις ότι μπορείς να παίξεις πολύ γρήγορα, ‘‘φορτώνε’’ τα κομμάτια με πολλά περίτεχνα κόλπα με αποτέλεσμα αυτά που έπαιζε να μην υποστηρίζουν πλέον το ρυθμό. Για τα δικά μου γούστα όταν χορεύεις ζειμπέκικο πρέπει τόσο το όργανο που σολάρει όσο και η φωνή να υποστηρίζουν το ρυθμό. Σε οργανικό κομμάτι ‘‘χώρα’’ βάλε ρε φίλε ότι θες, μα όταν παίζεις ζειμπέκικο και θέλει να χορέψει ό αλλος, πρέπει να τον σεβαστείς και να υποστηρίζεις τον ρυθμό σωστά. Αυτό είναι το βασικό χαρκτηριστικό θα μπορούσα να πω των σκυλάδικων. Αν αφαιρέσεις την ρυθμική αγωγή από τα drums και το μπάσο, ακούγοντας μόνο την μελωδία και την φωνή δεν μπορείς ουσιαστικά να καταλάβεις τι ρυθμός είναι το τραγούδι. Δείτε όλα σχεδόν τα ρεμπέτικα. Χωρίς κρουστά η ίδια η μελωδία, ο τονισμός των λέξεων πατάει πάνω στον ρυθμό του ζειμπέκικου. Αντίθετα στα περισσότερα σκυλάδικα, ‘‘πετάνε’’ μέσα γεμίσματα για να γεμίσει το μέτρο και να φτάσει στα 9/8.
Εδώ όμως πέφτετε στην παγίδα και στην λούπα που θέλετε να αποφύγετε…
[Δικηγόρος διαβόλου]
Γιατί δηλαδή κατακρίνετε ποιοτικά έναν ηλικιωμένο συνάδελφο που δεν έχει την δική σας αισθητική; Δηλαδή οι “σκυλάδες” τρίχορδοι δεν είναι συνάδελφοι; Αυτοί δεν πρέπει να φάνε φαϊ αν βιοπορίζονται από αυτό; Και που ξέρετε αν ο “σκυλάς” νοιώθει καλά με έναν ρεμπετοκιθαρίστα που παίζει μπασοκίθαρο, ενώ θέλει να ακούει ωραία σκυλάδικη ρούμπα/σκούπα σε ηλεκτρική κιθάρα; Μπορεί πράγματι να είχε πάιξει σε άπειρα ρεμπετάδικα το 90 που ήταν μέτριες ποιοτικά οι ορχήστρες… και μπορεί να είχε περάσει από μαέστρους… σιγά το γκαραντί, υπάρχουν και καλοί και κακοί μαέστροι !!!
Έπειτα, φίλε Σάκκαλη, άλλος θα σου πει:
"Κι εγώ ναούμ θέλω να παίζει ο μπουζουκσής 14000 νότες το δευτερόλεπτο ναούμ αμα χορεύω ζειμπέκικο, να μην κάνει τις χορδές ντραγκα ντράγκα σαν κάτι χασικλοτρίχορδους… "
[τέλος δικηγόρος διαβόλου]
Ποιός κρατάει το “αισθητικόμετρο” ; Ποιός κρατάει το “τεχνικόμετρο”;
Κανένας, αν ήταν έτσι θα έπαιζε κάθε όργανο μόνο ένας άνθρωπος στον κόσμο…
Στο χώρο εργασίας της μουσικής πρέπει να υπάρχει μεταξύ των εργαζομένων αλληλεγγύη, όρεξη για ανταλλαγή αισθητικής, προσαρμογή στο στύλ του άλλου. Αλλά ούτε αυτά είναι δεδομένα…
Αν η συνεργασία έγινε με τους σωστούς εργασιακούς όρους για όλους τους μουσικούς από τον εργοδότη, να λέμε και ευχαριστώ…
Ο μπουζουξης δεν ειναι συναδελφος μου εκτος αν ειναι και αυτος χημικος μηχανικος γιατι απεχω πολυ απο το να ειμαι εγω μουσικος.
Ο ανθρωπος προς τιμη του ηρθε με την παρεα του και επαιξε αμισθι σε εκδηλωση μη κερδοσκοπικου σωματειου. Απο τα λιγα που τον ακουσα εκτος παλκου σε συζητησεις μου φανηκε συμπαθης ανθρωπος.
Τεχνικα ητανε σιγουρα δυνατος, αλλα το αποτελεσμα δεν ειναι του γουστου μου.
Το μεροκαματο το θεωρω ιερο. Αν καποιος δουλευει τιμια για να ταισει την οικογενεια του χαιρει της εκτιμησης μου ασχετως αν αυτο που επαγγελεται με αφορα ή οχι. Δεν πρεπει λοιπον κατακρινουμε καποιον που δουλευει για το ψωμι του.
Και για να κλεισω, η αισθητικη ειδικα στον τομεα της τεχνης ειναι κατι προσωπικο. Απο τις ελαχιστες φορες που εχω βρεθει σε χωρους σκυλοπανυγυριωτικους με πονεσανε τα αυτια μου, δυσανασχετισα μα εν τελει χαρηκα τους αλλους θαμωνες που σε αντιθεση με εμενα περναγανε καλα οσο και αν αυτο μου φαινοτανε περιεργο. Ας χαιρομαστε στην χαρα του αλλου.
Για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους: τεχνικά δεν ήταν επαρκής, το δεξί χέρι σφιγμένο τέρμα και στην ταστιέρα τα δάχτυλα απομακρύνονταν υπερβολικά. Επίσης, συναδελφικά δεν φέρθηκε με την έννοια ότι υποτιμούσε τους συνεργάτες του (και το κοινό) και επίσης ήθελε να ακούγεται πιο δυνατά απ’ όλους.
Και για να μην παρεξηγηθώ, την ηλικία την ανέφερα μόνο και μόνο επειδή είχε προφτάσει κάποια μεγαθήρια του παρελθόντος. Δεν ήταν τόσο μεγάλος που να δικαιολογεί δυσκολία στο παίξιμο, ήταν καθαρά θέμα αντίληψης και προσέγγισης των τραγουδιών και του οργάνου γενικότερα.
