Υπαρχει ευθυνη μουσικων για τα προγραμματα που παιζωνται στα μαγαζια.....η οχι?

φιλοι συμφορουμιτες,πιστευω πως υπαρχει,και αν λαβουμε υποψιν καποιες φορες την αγνοια των μουσικων γυρω απο την γνωση (οχι τεχνικα η μουσικα,το επισημανω αυτο)αλλα ιστορικα,εστω και απλα ερευνητικα…και μαλιστα οχι για ερασιτεχνες αλλα για επαγγελματιες,και μαλιστα στο ειδος αυτο που υπηρετουμε…τοτε τα πραγματα γινονται δυσκολα.περιοριζωνται οι περισσοτεροι στα αναλωσιμα τραγουδια,παρολο που θα μπορουσαν να σπασουν αυτην την (σουπα) με κομματια πιο λιγο ακουστα,εξισου μελωδικα και ισαξια με τα αλλα σε σημεια του προγραμματος που…δεν κανουν<<ζημεια στη ροη του προγραμματος>>οσον αφορα τους καταστηματαρχες.Αν η πλειονοτητα των μουσικων λειτουργουσε καπως ετσι,καποια πραγματα θα ηταν απο βαση λιιιιιιιγο διαφορετικα.Υπαρχουν μαγαζια που χωραει αν εχουμε ψαχτει λιγακι που μπορουμε να κανουμε μικρες επαναστασεις…χωρις ιδιαιτερο ιδεολογικο κοστος,αλλα απλα με λιγη γνωση,και διαθεση πανω στη μουσικη που παιζουμε και αγαπαμε…ευχαριστω.

Υπάρχει ευθύνη των μουσικών για τα προγράμματα που παρουσιάζουν στα διάφορα μαγαζιά, αλλά σίγουρα αυτό δεν είναι απόλυτο, αφού αυτό που κυρίως ενδιαφέρει τον κάθε επιχειρηματία είναι το κέρδος και άρα, από τη στιγμή που λόγω κρίσης η έξοδος περιορίζεται σε Παρασκευή-Σάββατο (άντε και Πέμπτη ή Κυριακή μεσημέρι στην καλύτερη περίπτωση), προσπαθεί να γεμίσει το μαγαζί του και προτιμά τα γνωστά τραγούδια που τα ξέρει ο περισσότερος κόσμος και τα πιο “χορευτικά” (να πέσει και κανένα λουλουδικό, να ανοίξει και κανένα μπουκάλι παραπάνω…). Γι αυτό και οι μουσικοί συνήθως βγάζουν τα δικά τους μεράκια τις μικρές ώρες, αφού έχουν φύγει οι “άσχετοι” …(και οι μαγαζάτορες βάζουν και μια …καθημερινή για το “ειδικό” κοινό που θέλει συγκεκριμένη μουσική και χαλαλίζει τον ύπνο του για να ακούσει αυτά που γουστάρει!).
Αυτό που θα μπορούσαν να κάνουν οι μουσικοί, κατά την άποψή μου, είναι να προσθέτουν σε κάθε τους πρόγραμμα και μερικά όχι πολύ γνωστά τραγούδια ώστε να μυείται σιγά-σιγά και το “άσχετο” κοινό. Πάντως επειδή η κρίση χειροτερεύει και τα πράγματα θα γίνονται πιο δύσκολα για τους μουσικούς, θα πρέπει και εμείς να στηρίζουμε κάθε καλή προσπάθεια…

Συμφωνώ με την tountas ,και θα πρόσθετα ότι, θα μπορούσαν κάποιοι πιο καταξιωμένοι στο χώρο καλλιτέχνες, να ʽʼεπιβάλουνʼʼ με τον τρόπο τους κάποια κομμάτια .στη διάρκεια του προγράμματος .

Για μένα η ευθύνη του ερμηνευτή είναι ακριβως αυτή, να διατηρήσει την παράδοση της ερμηνείας της μουσικής που αντιπροσωπεύει ζωντανή, οπότε ναι, συμφωνώ υπάρχει ευθύνη στο να κρατάμε το ρεπερτόριο που πιστεύουμε οτι αξίζει ζωντανό. Απο την άλλη ίσως τελικά ο ερασιτέχνης μουσικός έχει μεγαλύτερη δύναμη απο τον επαγγελματία σε αυτή την περίπτωση. Ο επαγγελματίας σπάνια θα έχει ευκαιρία να οργανώσει το πρόγραμμα απόλυτα σύμφωνα με αυτά που πιστεύει και αντιπροσωπεύει. Ο ερασιτέχνης απο την άλλη παίζει ακριβώς ότι νιώθει.
Το αισθάνομαι πολύ τώρα τελευταία: τον τελευταίο μήνα ηχογραφώ κομμάτια κλασσικής μουσικής που μου είναι εντελώς αδιάφορα(τα συγκεκριμένα κομμάτια, όχι η κλασσική γενικότερα) για να πληρώσω το νοίκι μου και γυρνωντας σπίτι μαθαίνω κούτσα-κούτσα Τσιτσάνη και το χαίρομαι. Καμιά φορά το μεροκάματο γίνεται η κατάρα του ερμηνευτή.

Το μαγαζί πληρώνει για να βάλει την μουσική που θέλει. Μιλάει με τον επικεφαλής της ορχήστρας και ορίζει το είδος της μουσικής, όχι το πρόγραμμα. Δεν λέει, βάλε αυτό το τραγούδι αλλά εκείνο μην το βάλεις.
Όταν λοιπόν, ένα μαγαζί θέλει ρεμπέτικο τότε η ορχήστρα παίζει ρεμπέτικο. Τώρα ποια τραγούδια από όλα τα ρεμπέτικα θα παίξει, είναι θέμα των μουσικών. Είναι αναγκαίο μάλιστα, να παιχτούν και τραγούδια πολύ γνωστά στο ευρύ κοινό, τα “σουξέ” που λέμε…όπως Δαχτυλίδια, Πριν το χάραμα κ.λ.π.

Στην Πριγκηπεσσα ακουσα τους Σκούτα - Μηταράκη , οι οποιοι εμενα προσωπικα με εντυπωσιασαν , εκτος απο τις φωνες τους
και με το ρεπερτοριο τους που περιελαμβανε τραγουδια απο “επαγγελματα” και άλλα πιο σπανια στην κυκλοφορια τους …

Σε ενα “αυθεντικο” ρεμπεταδικο , κανενας ιδιοκτητης , που λογικα αγαπα το ειδος , δεν επιβαλλει η προσπαθει να αλλαξει ενα
προγραμμα και μαλιστα οσο αυτο διανθιζεται με καινουργια κομματια , τοσο το καλυτερο για την πελατεια του!

Ποτέ λοιπον σε μια Πριγκηπεσσα η και παλιοτερα ακομα στην Ομορφη Νυχτα , δεν γινεται και δεν γινονταν κατι τετοιο …
Ισως να οφειλεται στο γεγονος , οτι οι ιδιοι οι ιδιοκτητες ειναι μουσικοι και λατρεις του ρεμπετικου …

Ξεχνάμε τον παράγοντα τι αρέσει σε αυτούς που τα παίζουν.Έχω ζητήσει τραγούδι σε μαγαζί που παίζουν γνωστοί μου και μου είπαν δεν μου αρέσει και δεν το ξέρω άρα.
Αν απλά δεν το ξέρει μπορεί να κάτσει και να το βγάλει την επόμενη φορά.
Θυμάμαι μια άλλη φορά που είχα πάει να ακούσω δυο άλλους γνωστούς μου και είχαν παίξει φοβερά τραγούδια(βοηθούσε και το μαγαζί) και τα γουστάρανε. (οχι δαχτυλίδια και πριν το χάραμα).
Ακόμα και να σηκώνει το μαγαζί πολύ γλέντι,λουλούδια και ζεμπεκιές, αν πάτε στο Ρεμπέτικο στην Καρδίτσα θα δείτε αυτό που συζητάμε.Φοβερό ρεπερτόριο με ολα αυτα που παρουσίασα να μην επιρεάζουν καθόλου το πρόγραμμα

Σε μαγαζιά που εχουνε κόσμο που θέλει και πάει να ακούσει εντάξει είναι τα πράγματα.Αν απο κάτω ειναι μαζεμένοι κάφροι και ασχετοι θαμωνες και θελουν να κάνουν το κομμάτι τους ( ρε συ παίξε το καινούργιο ρεμπέτικο του Καρρά τη Πριγκηπέσσα) αντε να βγάλεις άκρη,αντε να βγάλεις άκρη.

Υ.Γ Και για να μην ξεφεύγουμε απο το θέμα και βέβαια υπάρχει ευθύνη μουσικών, όλοι μας εχουμε ακούσει απίστευτα πράγματα αυτά τα χρόνια,…

Θα ηθελα να τονισω επισης οτι εχω ενα μικρο παραπονο…θα ελεγα.Πολλοι συναδελφοι μουσικοι εχουν αναλωθει μονιμος στο να ενδιαφερονται μονο για τα του προγραμματος και της δουλειας.θα ηταν αρκετα κερδισμενοι αν εκτος απο τις αναγκες της δουλειας ,διαβαζαν,ψαχναν,μαθαιναν,ενδιαφεροταν, περισσοτερο για την μουσικη μας,το ρεμπετικο και λαικο τραγουδι,και να μην παιζουν απλα για να παιζουν ,αλλα να παιζουν επειδη θελουν και να ξερουν.Ουτε ημιμαθεια λοιπον ουτε αγνοια…μονο γνωση.

Αν οι μουσικοί που ξέρουν το κάτι παραπάνω δεν παίξουν το μη ευρέως γνωστό, οι πολλοί και συνήθως με περιορισμένη γνώση πως θα τα μάθουν; δεν λέμε όλο το πρόγραμμα, ένα δυο κομμάτια.

Δεν καταλαβαινω γιατι γινεται τοσος θορυβος. Ο καθε οργανοπαιχτης και … μεροκαματιαρης ανθρωπος, παιζει αυτα που εχει συμφωνησει με το σχημα του και με τον μαγαζατορα. Και γι’αυτον ακριβως το λογο δεν ειναι αναγκη να ξερει την ιστορια πισω απο τα κομματια. Δυστυχως τωρα πια, η ιστορια μετραει μονο στο σχολειο. Τον μουσικο τον ενδιαφερει να βγαλει τα προς το ζην του και τιποτα παραπανω. Κατα τη γνωμη μου αυτο δεν βλαπτει κανεναν, μια και ο αλλος αν αρχισει να λεει “αυτο γραφτηκε τοτε, απο τον ταδε, και προερχεται απο μια αστεια ιστορια. μια βραδια λοιπον πηγε ο αλλος να φαει τυροπιτα και μπλα μπλα”. Αν ειναι να μιλα στο κοινο 10 λεπτα για ενα τραγουδι που κρατα 2 λεπτα… το χασαμε το παιχνιδι!

Η γνωση της ιστοριας των κομματιων δεν απαιτειται για να την αφηγειται ο μουσικος στους ακροατες…Χρειαζεται για να αποδωσει ο ιδιος τα κομματια στο καταλληλο υφος. Κατα τη γνωμη μου ειναι καλο να υπαρχει, αλλα οχι απαραιτητη για να κανεις τη δουλεια σου!

παντως εγω παιδια για να σας πω και τον πονο μου πολλες φορες παιζω κομματια που απαιχθανομαι αλλα τι να κανουμε δουλεια ειναι και δεν αισθανομαι να εχω καμια ευθηνη γι αυτο ουτε οτι κανω κατι λαθος.α και δεν εσθανομαι οτι υπηρετω καπιο ιδος παρολο που οταν δεν δουλευω παιζω κυριως χσικλιδικομουρμμουρικα δεν βρισκω κανενα λογο να αλλαξω τα μουσικα πραγματα στα μαγαζια προς το ρεμπετικο με κινδυνο να χασω τη δουλεια μου.δλδ και ο κινδυνος να μην υπηρχε παλι δεν θα με ενδιεφεραι περα απτο γεγονος οτι θα βρισκα πιο ευκολα δουλεια επειδη τα ρεμπετικα τα παιζω καλυτερα.

Υπάρχει ευθύνη, αλλά όχι των σημερινών μουσικών. Τη μεγαλύτερη ευθύνη τη φέρουν αυτοί που καθορίζουν τα in και τα ‘‘out’’ της μόδας. Αλλά αυτό είναι προσωπική υποκειμενική άποψη, επειδή εγώ γουστάρω κάποια συγκεκριμένα πράγματα. Αν ο κόσμος θέλει γαύγισμα αυτό του αξίζει να παίρνει και ο μουσικός πρέπει να δουλέψει να ζήσει. Δεν είναι όλοι νταλάρες κ.λ.π. να καθιερώνουν ρεπερτόρια και πάει λέγοντας. Ο Ευριπίδης από πάνω έχει αναγκαστεί αρκετές φορές να παίξει κομμάτια που σιχαίνεται πολύ απλά για να μπορεί να δουλέψει.

Κοίταξε, εάν θεωρήσουμε ότι ένας μουσικός κάνει υποχώρηση και παίζει μη ποιοτικά πράγματα ή πράγματα που δεν τον εκφράζουν αισθητικά, έχει ευθύνη. Όταν στο μαγαζί που δουλεύω παίζω το κάθε σκυλοτράγουδο και ντάρι ντάρι που μου ζητάνε, ε, μετά έχει διαμορφωθεί κλίμα στο μαγαζί, οι πιο ποιοτικοί (και αριθμητικά λιγότεροι ίσως) ακροατές, έχουν λακίσει…
Συγκεκριμένα, με τα ρεμπέτικα και κυρίως τα χασικλίδικα και τα αρρωστοθανατικά, ο κόσμος που δεν τα ξέρει τα βλέπει ως κάτι δυσάρεστο, σοκαριστικό. Δεν μπορεί να πας σε μια λαϊκή οικογενειακή ταβέρνα Κυριακή μεσημέρι και να παίξεις τον Πόνο του πρεζάκια. Ενώ το να παίξεις το “εκεί που καίγομαι πολύ” ίσως και να πέρναγε… Αυτή είναι η κοινωνία μας γενικά.
Αλλά νομίζω ότι, ένα καλοδουλεμένο και ωραία παιγμένο πρόγραμμα, με βασικό κορμό τα ρεμπέτικα, με λίγο λιγότερα βαρειά, κι εμπλουτισμένο με λίγα καλά λαϊκά είναι μια χαρά παντού.

Όχι κατ’ ανάγκην. Πολύ συχνά κάνεις μια συμφωνία αλλά στην πράξη εμφανίζονται συνθήκες που εκείνη την ώρα δεν τις είχες προβλέψει. Δε χρειάζεται να είναι κανείς συνεπής απλώς και μόνο για χάρη της συνέπειας.

Λοιπόν. Μια φορά είδα σ’ ένα μπλογκ φωτογραφία του εαυτού μου από μια συναυλία, να βαστάω ένα όργανο και να μιλάω. Ο ανεβάστορας, που γενικά ήταν πάρα πολύ θετικά διατεθειμένος ως προς αυτό που σχολίαζε, είχε παρατηρήσει: «Είναι χαρακτηριστικό αυτού του είδους μουσικών [που παίζουν παραδοσιακά χωρίς να είναι παραδοσιακής προέλευσης οι ίδιοι] ότι έχουν την τάση να εξηγούν». Δεν το είχα ξαναδεί ποτέ μέσα από τα μάτια ενός άλλου. Μέχρι τότε το θεωρούσα αυτονόητο -όχι να γίνεται η συναυλία διάλεξη, αλλά πάντως να λες και πέντε κουβέντες, σαν αυτές που θα άκουγες σε μια ραδιοφωνική εκπομπή ή θα διάβαζες στο ένθετο ενός δίσκου. Ούτε είχα σκεφτεί ότι είναι χαρακτηριστικό ορισμένου είδους μουσικών.
Μετά από αυτό το σχόλιο άρχισα να σκέφτομαι ότι τα πολλά λόγια δείχνουν έλλειψη εμπιστοσύνης στην ίδια τη μουσική.
Από την άλλη πλευρά, όταν ο ίδιος είμαι ακροατής σε παρόμοιες συναυλίες θέλω ν’ ακούσω και πέντε πληροφορίες. Οπότε, προκειμένου για συναυλίες, χωράνε και οι δύο απόψεις.
Σε μια ταβέρνα όμως όχι. Πέρα από το να πεις 2-3 φορές σ’ ένα πρόγραμμα “το επόμενο τραγούδι είναι του Τάδε”, καθετί άλλο περισσεύει. Στην τελική αν ο ακροατής θέλει να μάθει, στο δίπλα τραπέζι κάθεσαι, μπορεί να σε ρωτήσει. Στην ταβέρνα ο μουσικός δεν κάθεται καν σε σημείο που να τον καθιστά διαχειριστή του δημόσιου λόγου -δεν υπάρχει δημόσιος λόγος, πέρα από τα τραγούδια. Αν τον ρωτήσεις, θα τον ρωτήσεις κατ’ ιδίαν και θα σου απαντήσει κατ’ ιδίαν.

στην παραπάνω παράθεση νομίζω αναφέρθηκε αρχικά η ανάγκη (?) κάποας “βαθύτερης γνώσης” του αντικειμένου, και δεν αναφέρεται πουθενά σε “πληροφορία προς ακροατήριο”.
Ίσως ο χρηστος1970 εννοεί ότι αυτή η γνώση εξυπηρετεί πρώτα τον ίδιο τον μουσικό / ερμηνευτή, για να ξέρει όσο καλύτερα μπορεί τι παίζει (και ίσως κατόπιν και πότε, σε ποιόν και για ποιό λόγο) - κι αν είναι έτσι συμφωνώ απόλυτα - χωρίς απαραίτητα να αισθάνεται κάποιος ότι πρέπει να “ενημερώσει” το ακροατήριό του. Σε μένα τουλάχιστον έχει τύχει ουκ ολίγες φορές να στήνω κουβέντα για τις επιλογές μου στο πατάρι (ακόμα κι επι τόπου, αν με παίρνει) αντλώντας επιχειρήματα απ’ όσες λίγες γνώσεις έχω (τραγούδια, συνθέτες - συντελεστές - ιστορία κλπ.).

Και οταν πας να κλεισεις δουλεια,σε μαγαζι που ψαχνει ρεμπετικα-παλια λα’ι’κα και σου ζηταει τη ‘‘Πριγκηπεσσα’’ του Καρρα (οχι του Μαλαμα) και ακομη χειροτερα τον ‘‘Αετο’’ του Σφακιανακη και εσυ κρατας το τριχορδο τι γινεται? Τωρα αν εγω εχω το ‘‘Μπουζουκι μου διπλοχορδο’’ ή τον ‘‘Τεκε της Μαριγως’’ ειναι αλλο θεμα…και προφανως δε θα επιμεινω τοσο σκληροπυρηνικα αλλα σε καποιους που ζητανε ρεμπετικο σχημα τους φαινεται βαρυ μετα απο λιγο να ακουσουν και το ‘‘Βουνο’’ ή τη ‘‘Συννεφιασμενη Κυριακη’’…ασε εκεινο με τον Καζαντζιδη…αν δεν παιξεις το ‘‘αγριολουλουδο’’ και το ‘‘μερτικο’’ ειναι σα να μη ξερεις μπουζουκι…εγω προσωπικα οπου μου ειπαν για αετους και περιστερια εφυγα…στη τελικη ρε φιλε αμα με το τριχορδο επαιζα 10.000 τραγουδια απο ρεμπετικα μεχρι καρασκυλαδικα θα ημουν σε πιστα και θα επαιρνα μεροκαματο που εσυ στη ταβερνα σου δε θα δωσεις ποτε…ας προσγειωθουν και οι μαγαζατορες (αναλογικα πλεον οπως προσγειωσαν και τα μεροκαματα που μας δινουν).

Α Γεια σου!!!
Απαντηση που τσακιζει!!! και σε ταβερνιαρηδες αλλα και σε θαμωνες που με ενα μισοκιλο που θα παραγγειλουν σ ενα μαγαζι, νομιζουν οτι πρεπει να τους κατσουμε κιολας!!!..συγγνωμη για το κατσουμε!!!

μπαμπη η οποιος αλλος εχει την ιδια αποψη μπορεις να μου πεις ποιος καθοριζει τι ειναι ποιοτικο η οχι?και οταν ο μαγαζατορας βαζει ως προηποθεση να παιξω σκυλαδικα και (εντεχνα που με χαλανε παρα παρα πολυ περισσοτερο) αλλοιος δεν παιζουμε, θα κατσω να τα παιξω, ενοητε πως οταν εχω περιθωρια βαζω οσο ποιο πολα αρωστοθανατικομουρμμουρορεμπετικα μπορω.