Το κλίμα σε κουτούκι

Γεια σας Αδερφια…Εχω ενα κουτουκι στο κεντρο του Ηρακλειου εδω και 7 χρονια…Απο την αρχη το εκανα Ρεμπετοκουτουκι. Το προβλημα ομως ειναι πως οταν εχω Live αυτο γινεται χωρις ενισχυτες και κονσολες. Οταν παιζουν τα παιδια απλα το κανουν (γιατι ετσι γουσταρουν πιο πολυ) σκετα, απλα σκετα…Το θεμα ομως ειναι οτι οταν πιουν παραπανω και περασει κανα δυο ωρες μετα απο τους καρσιλαμαδες τα ζειμπεκικα και τα τσιφτετελια αρχιζουν να μιλανε καποιες παρεες μεταξυ τους και μερικοι εκνευριζονται γιατι δεν ακουν πολυ καθαρα μεσα στα 90 τμ του μαγαζιου…
Ερωτηση πρωτη. Τη προτηνετε να κανω?
Ερωτηση Δευτερη. Ποιο πιστευετε οτι πρεπει να ειναι το καταληλο κλιμα μεσα σε ενα κουτουκι?
Ερωτηση Τριτη. Ποιο ειναι το μενου της αρεσκιας σας που θα θελατε μεσα σε ενα κουτουκι?

Υ.Γ. Δεχομαι γνωμες για την καλητερη λειτουργια του και την καλητερη εμφανιση…:109:

Καλησπέρα Μήτσο…
Όταν λες μενού τι ακριβώς εννοείς; Μουσικό ή γαστριμαργικό; Γιατί δυσκολεύομαι να κατάλάβω…:slight_smile:
Λογικό ακούγεται σε εμένα οι παρέες να αρχίσουν να συζητούν μεταξύ τους και να γίνεται μια ψιλοχάβρα…
Το τι θα κάνεις εξαρτάται από εσένα, δηλαδή αν είσαι διατεθιμένος να χώσεις χρήματα.
Μπορείς να πάρεις δικό σου εξοπλισμό τον οποίο θα χρησιμοποιούν οι εκάστοτε μουσικοί.
Αν δεν θελεις να πάρεις κάτι τραβηγμένο, με κονσόλες και ιστορίες, πάρε πολύ απλά ένα ενισχυτή και δύο μικρόφωνα…
Βάλε και 2 ηχειάκια και τελείωσες… Βέβαια δεν μπορώ να σου εγγυηθώ την ποιότητα του ήχου.
Κάτι πιο ακριβό θα ήταν να βάλεις κανονικές κονσόλες που να έχουν μικρόφωνα, να συνδέονται με τα ηλεκτρικά μπουζούκια κτλ… Βέβαια αυτό θα είναι ανώφελο αν τα όργανα σου δεν είναι ηλεκτρικά.

Δεν ξέρω η μπάντα που βρίσκεται στο μαγαζί. Είναι σε κάποιο κεντρικό μέρος; Κάθεται σε κανονικό τραπέζι ή σε κάποιο υψωματάκι τύπου “πάλκο”;

Επίσης αν έχεισ στάνταρ κόσμο, τότε θα ξέρεις ποιοι είναι αυτοί που γουστάρουν τα όργανα, και ποιοι είναι οι “κουτσομπόληδες”…:):):slight_smile:

Ίσως να το μόνταρες έτσι ώστε οι παραπονούντες να κάθονται εξ’αρχής πιο κοντά στα όργανα…

Δεν ξέρω αν σε βοήθησα…

Παρεπιπτόντως να σε ρωτήσω κάτι;
Πως λέγεται το μαγαζί σου; Στις 3 του Αυγούστου κατεβαίνω Ηράκλειο και θα ήθελα να το επισκεφτώ… Αλήθεια, ποιες μέρες έχεις ζωντανή μουσική;

  1. Κουδούνα, φίλε μου, κουδούνα! Μόλις παρεκτρέπονται βάρα την γερά και ζήτα τους να μιλάνε σιγότερα, υπάρχουν θαμώνες που θέλουν ν’ ακούσουν. Πάνε στα παλιατζίδικα, βρες την πιο φωναχτή κουδούνα και δώστου να καταλάβει!
  2. Το κατάλληλο κλίμα είναι θέμα χημείας του κόσμου που βρίσκεται στο μαγαζί και κάθε βραδιά είναι ξεχωριστή. Κάθε βραδιά είναι μια άλλη βραδιά.
  3. Αφού είσαι στην Κρήτη δώσε βαρύτητα στις απλές καλές κρητικές συνταγές του τόπου. Τι θες δηλαδή, να σου πώ κάνε μπουγιουρντί ή μοσχαράκι Ορλώφ; Ε, και; Σιγά το πράγμα! Βάρα τους ντάκους αλλύπητα, δώσε καλή γραβιέρα στον πελάτη να φάει, να πλαντάξει. Εκεί εσείς έχετε και σκαλτσούνια και μπουμπουριστούς και απ’ όλα τα καλά. Αξιοποίησε τα! :089:

Τώρα για το θέμα της εμφάνισης, τι να πω; Σάμπως το έχουμε δει το μαγαζί;

ΚΑΛΕΣ ΔΟΥΛΕΙΕΣ!

Χασκίλ λές να βάλει την κουδούνα και να την βαράει έτσι στο άσχετο; Πλάκα θα έχει…
Μήπως να βάλει και ταμπέλα “η κουδούνα” και να γίνει το μαγαζί διάσημο από αυτό;;;;

Όσο για το φαί έχεις απόλυτο δίκιο… Χοχλιοί να υπάρχουν και ντάκος… Τίποτα άλλο…
Α…και κανένα ζυγούρι δεν θα με χάλαγε!!!

Και κάτι τελευταίο…τι είδους κόσμο μαζεύεις; όλων των ηλικιών ή φοιτητές και γενικά νεότερες ηλικίες;

Ε, όχι και στο άσχετο! Όχι και στο άσχετο! Θέλει μέτρο το πράμα.
Μόλις αρχίζουν να παρεκτρέπονται “ηχητικώς”, τότε πέφτει κουδούνα. Τελεία και παύλα. “Κυρίες και κύριοι, ησυχία στο ακροατήριο!”

Έχεις δίκιο… Και να βάλει και ταμπέλα που να λέει
τύπου “όταν καπνίζει ο λουλάς ή βαράει η κούδούνα εσύ δεν πρέπει να μιλάς…”
ή

'Οταν βαράει o κουδουνάς εσύ δεν πρέπει να μιλάς…"

Πάντως δεν μπορώ να πώ. Είναι πιασάρικο… τουλάχιστον για τις μικρότερες ηλικίες…

Μαγκες εμεινα εκπληκτος…την κουδουνα δεν την ειχα δοκιμασει…:019::019::019:

Λοιπον το μαγαζι λεγετε Αλλα κι Αλλα ειναι 90 τμ μαζευει απο φοιτητες εως και παλεμαχους μουσικους και νεους…Το μενου ηδη ειναι με μαγηρευτα τυπου κοκκινιστο, μπεκρη μεζε, ντολμαδακια, πανσετα, απακι, λουκανικο, κλπ…Απο ποτα Ρακομελο, Κρασι, Μπυρα,Ουζο, Ρακι, κλπ…απο παλκο δεν παιζει και γενικοτερα η μπαντα που εχω το προτυμαει οπως παλια χωρις μικροφωνα και καλλοδια και οποιος γουσταρει ακουει…
Εχω δοκιμασει το τσικαλι και την κουταλα αλλα χαζομαρα γιατι εκεινει την ωρα η θα παιζουν η θα ξενερωσω τον λαο…
Παρεπιπτοντος, γιατι μολις πεσει το ‘‘Σκυλα με εκανες και λιωνω’’ του Βαμβακαρη ολες οι Κοπελες γουσταρουν και ξεσηκωνοτνε ???:slight_smile:

Γιατί θα ήθελαν να τρέχουν οι άντρες πίσω τους. Η “σκύλα” του Μάρκου είναι πρότυπο γι’ αυτές.

Και συνονόματε…προσοχή με τις τιμές!!! Η κατανάλωση φέρνει το κέρδος:089:

Φοβερό! Να ‘χει παντού την ταμπέλα στο μαγαζί. Οπως γράφανε παλιά “Απαγορεύεται το σπάσιμο” ή “Μην πτύετε καταγής” κλπ. Παντού ταμπέλες “Οταν βαράει ο κουδουνάς εσύ δεν πρέπει να μιλάς”. Θα το προτείνω σε μερικούς γνωστούς μου. Άμα μάλιστα το καθιερώσουν κάμποσα μαγαζιά ίσως να γίνει και μόδα (με την καλή έννοια). Να δημιουργηθεί κατηγορία μαγαζιών τα “κουδουνάδικα”, όπου θα μπορεί ν’ ακούει κανείς μουσική με την ησυχία του, παρά τις κουδούνες.
:slight_smile:
Πέρα από την πλάκα. Θυμάμαι παλιό ρεμπετάδικο όπου ο τραγουδιστής-μαγαζάτορας έλεγε από μικροφώνου στις φωνακλάδικες παρέες: “Ε… εσείς στη γωνία. Σκασμός”. Δε γίνεται όμως έτσι δουλειά. Μου θυμίζει τη ρήση “η βία δεν καταργείται με βία”. Πόσο μάλλον η φασαρία με φασαρία.
Τα μαγαζιά όπου μπορεί κανείς ν’ ακούσει μουσική είναι λίγα. Και τους ξεσαλωμένους από αυτούς τους χώρους τους έχει διώξει ο χαρακτήρας αυτών των μαγαζιών (πάντα βέβαια υπάρχουν οι ηλίθιοι που θα παίξουν το ρόλο της εξαίρεσης). Πρωταρχική είναι η στάση του μαγαζάτορα, ο οποίος μπορεί με τον τρόπο του να δείξει φιλικός ή εχθρικός. Να δείξει δηλαδή στις παρέες ότι τις γουστάρει ή δεν τις γουστάρει στο μαγαζί του. Και βέβαια είναι και οι μουσικοί ή ο μουσικός. Στο “εικοσιπενταράκι” για παράδειγμα, όταν παίζει ο Βλάχος υπάρχει ένα σχετικά ήσυχο κλίμα και μπορείς ν’ ακούσεις άνετα μια κιθάρα κι ένα μπουζούκι χωρίς καμιά ενίσχυση. Σίγουρα υπάρχουν άλλα 2-3 παρόμοια μέρη. Μην ψάχνετε για παραπάνω. Τόσο αντέχουν αυτοί οι χώροι.
Και μια κι ανέφερα το ρόλο του μουσικού:
Στον παλιό Πίκο, όταν -σπανιότατα- ανέβαινε στο “πάλκο” ο Ιορδάνης γινόταν πανζουρλισμός! Φωνές “Τζόρνταν, Τζόρνταν”, συνθήματα, ουρλιαχτά, σφυρίγματα, σαν σε ροκ συναυλία. Με το που ακουγόταν το πρώτο “ντραμ” του μπουζουκιού, ο τόπος μετατρεπόταν σε εκκλησία. Συχνά έπιανα τον εαυτό μου να κρατάει την ανάσα του. Αλλά δυστυχώς ένας ήταν ο Ιορδάνης.

Καλά τα λες, ρε Άρη, αλλά πρέπει να είναι Ιορδάνηδες οι μουσικοί για να ακουστούν στο παλιοκούτουκο τη σήμερον ημέρα??? (ρητορική απορία)

Κανένας δεν έρχεται στη θέση των (σκέτων και μη) μουσικών τη σήμερον ημέρα. Εδώ γκοτζάμ “Πριγκηπέσσα”, με το καλύτερο μικροφωνικό σύστημα στη Βόρεια Ελλάδα (τουλάχιστον απ’ όσο ξέρω) και πάλι ο κόσμος παραμένει παγερά κάφρος.

Και επ’ αυτού δεν σηκώνω ούτε μύγα, ούτε κουνούπι.

Για να επανέλθω στο αρχικό ερώτημα, ο ταβερνιάρης από τη στιγμή που κατέχει το είδος και γουστάρει κι αυτός, καλά θα κάνει να στηρίξει και να αβαντάρει τους μουσικούς του μαγαζιού. Στο κάτω-κάτω, για το καλό του ίδιου του του μαγαζιού το κάνει. Δίνει ξεκάθαρα το στίγμα της μουσικής ταβέρνας και περνάει σιγά-σιγά το μήνυμα ότι το φαγητό εδώ πάει με τη μουσική πακέτο. Μάγκες θα τα απολαύσετε και τα δυο και θα πείτε κι ένα (5-10) τραγούδι(α). Και να τονίσω ότι δεν μίλησα για κουδουνάκια, αλλά για κουδούνα βροντερή-βροντερή. Τα κουδουνάκια είναι για να πάρεις κάποιον στο ψιλό ή για να φωνάξεις το λόρδο στο τραπέζι. ΤΕΛΟΣ

αμ!δε!φίλε Αρη που φεύγουνε οι άσχετοι των χώρων(που εμείς χτυπιόμαστε να βρούμε)λόγω χαρακτήρα μαγαζιού και κλίματος!χαμπάρι δεν παίρνουνε!ακόμα?αναρωτιέμαι γιατί μπαινουνε?δεν ξέρουνε:βλέπουν φώς!δεν υπαρχει αλλη εξήγηση…για το φαγητό?αποκλείεται!φαγάδικα ενα σωρό!για τη μουσική?αστιευόμαστε?!!εμείς την πληρώνουμε πάντα ,ο μαγαζάτορας που ονειρευότανε αλλιώς το χώρο…προκαλούνε τα νεύρα μας ,μας τη σπάνε…όσοι αντέχουμε περιμένουμε να φύγουνε?ρίχνουμε κανένα άγριο βλέμμα…λύση?ο καθένας(μαγαζάτορας)θα βρεί τον τρόπο ή θα πάει με το κύμα…θα παρακαλάει ευγενικά να σταματήσουνε και θα διακιολογήται στους υπόλοιπους…ή!θα τους κόψει την όρεξη να ξαναμπούνε στο μαγαζί(γίνεται αυτό?γίνεται…αλλα΄…το μεροκάματο μειώνεται…)
Μήτσο που βρίσκεται το μαγαζί σου?ποιές μέρες παίζετε?

Μια χαρά τα λές, αλλά για να σε πείσει η ορχήστρα πρέπει να την αφήσουν να παίξει.Και άν παίξει θα πρέπει να σου επιτρέψουν να την ακούσεις.Και κακά τα ψέματα ,όσο επαγγελματίας και να είσαι ,αν δεν σ ακούει κανείς, δεν μπορείς να παίξεις.

Το μενού είναι περίεργη υπόθεση.
Εγώ θα ξεχώριζα την τροφή σε τρεις κατηγορίες:
Α. Μεζέδες για να πιείς
Β. Τροφή για να χορτάσεις
Γ. Πιάτο ημέρας εκτός καταλλόγου (μιλητό).
Στην Α κατηγορία πρέπει να έχεις πολύ νόστιμα, λιπαρά και αλατοπιπερωμένα πράγματα σε μικρά πιάτα (απάκι, ψιλόψαρα, όστρακα, κ.λπ.) Εδώ μπορείς να βάλεις και τον “κράχτη”, δηλαδή μια λιλιπουτεια ψηστιέρα ΕΞΩ απ’ το μαγαζί με δυο ποδάρια χταπόδι επάνω. Να μαζεύεις κόσμο με τη μυρωδιά.
Στη Β κατηγορία πρέπει να βάλεις μεγαλύτερα πιάτα, πιο χορταστικά (κρέατα, μαγειρευτά, μακαρονάδες, πατσά, ομελέτα κ.λπ.) Στόχος είναι να χορτάσουν αυτοί που πίνουν λίγα και ακριβά πράγματα.
Στη Γ κατηγορία πάνε τα “σπιτικά”, π.χ. κατσικάκι με ρύζι, κόκκορα κρασάτο με χοντρό μακαρόνι, φέτα ξιφία ή πέρκα στο ταψί κ.λπ. Στόχος είναι να αξιοποιείς ό,τι καλύτερο εποχικό βρίσκεις στην αγορά ή ό,τι σου κάνει εντύπωση και θες να το δοκιμάσεις.

Είναι χρήσιμο να είναι πάντα πολύ συγκεκριμένο το μενού και να αλλάζει μόνο μια - δυο φορές το χρόνο. Ετσι ελέγχεις τη ποιότητα των υλικών, τις τιμές αγοράς, τελειοποιείς - επιταχύνεις την παρασκευή, μειώνεις το κόσμο στη κουζίνα, έχεις λιγότερες σκοτούρες, περισσότερη καθαριότητα κ.λπ. Δεν χρειάζεται μεγάλο μενού. Οι υπερβολές είναι για ειδικά μαγαζιά με πολύ προσωπικό και πολύ αλμυρές τιμές.

Επίσης χρειάζεται ειλικρίνεια. Να τους λές στα ίσια ότι π.χ. “χόρτα δεν βάζω στο μενού γιατί κανείς δεν τα καθαρίζει σωστά και θα πάθετε καμιά σαλμονέλα”, ή “σήμερα δεν έχει γαρδουμπάκι γιατί πήγα το πρωί να πάρω εντόσθια και δεν βρήκα κάτι καλό”. Να αισθάνεται ο άλλος ότι πήγε σε ένα μπάρμπα του να του κάνει το τραπέζι.

Από τρόπο παρασκευής, θα απέφευγα πάση θυσία το τηγάνι γιατί είναι βρόμικο πράγμα, είναι ποιοτικά άθλια και ασύμφορα τα ψευτο-“λάδια”, είναι δύσπεπτο το αποτέλεσμα και σκεπάζονται οι γεύσεις απ’ την τηγανίλα. Υπάρχουν εξίσου γρήγορες και φτηνές λύσεις με κατσαρόλα ή ψηστιέρα, ακόμα και η μεγάλη επαγγελματική τοστιέρα ανοιγμένη στα δύο κάνει θαύματα αν τη μάθεις. Μια καλή λύση είναι τα μαγειρευμένα απ’ το πρωί και το ξαναζέσταμα στα μικροκύματα.

Από ηχητική εγκατάσταση δεν ξέρω πολλά, όμως στο “Παλιό μας σπίτι” στη Καιραριανή είχαν μια πυκνωτική εγκατάσταση πολύ όμορφη, τα μικρόφωνα κρυμμένα μέσα σε μπουκέτα λουλουδιών “σημάδευαν” τα όργανα και το αποτέλεσμα ήταν άριστο και εξίσου φυσικό. Μου λένε ότι είναι ακριβά πράγματα αυτά. Ισως είναι έτσι, αλλά τόσα μαγαζιά κλείνουν. Από μια χρυσή ευκαιρία ίσως βρεις κάτι μεταχειρισμένο.

Οι κουδούνες έχουν τη πλάκα τους στην αρχή αλλά από ένα σημείο και μετά σου σπάνε τα ούμπαλα. Μόνο πυροσβεστικά (μία στο τόσο…) μπορούν να λειτουργήσουν, ή μόνον σαν “ανακοίνωση” ότι ΑΡΧΙΖΕΙ ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ. Θα κάνω ησυχία αν με πείσει η ορχήστρα ότι αξίζει την προσοχή μου. Δε πα να βαράνε οι καμπάνες του Big Ben, αν παίζουν χειρότερα από μένα ή είναι απελπιστικά απροβάριστοι, σιγά μην κάνω και ησυχία. Οπως με γράφουν αυτοί, τους γράφω κι εγώ. Το κλειδί είναι ότι για να παίξουν καλά, πρέπει να πληρώνονται καλά. Εδώ είναι το σημείο που δεν χωράνε ερασιτεχνισμοί και μετριότητες. Τουλάχιστον 25 - 50 % πάνω απ’ τις τιμές της πιάτσας. Μη πω και παραπάνω. Μη φοβάσαι, σε βάθος χρόνου θα τα πάρεις στο πολλαπλάσιο πίσω τα λεφτά σου - στο υπογράφω και με τα δυο μου χέρια.

Αυτά από μένα.

Αν θέλεις Mistos Alla Ki Alla έρχομαι εγώ, μια και είμαι και κοντά, να βαράω την κουδούνα. Και αν χρειαστεί και στην κεφάλα τους.:slight_smile:

Πάντως, επειδή και εγώ είχα και έχω πρόβλημα με τους μόνιμα οχλούντες, καθότι και χαμηλόφωνος και δεν ακούγεται το τραγούδι μου, σκεφτήκαμε με την υπόλοιπη παρέα σε κάθε διακοπή από τραγούδι να τους βάζουμε να λένε ένα δυο ανέκδοτα να τους περνάει η κάψα της κουβέντας και μέχρι την επόμενη διακοπή για ανέκδοτο, ΜΟΚΟ όλοι τους.

το να μην σου αρέσει η ορχήστρα,αυτό σου δημιουργεί διάθεση να κάνεις φασαρία?(να φωνάζεις,γενικά να ακούγεσαι περισσότερο από εκείνους?για να μην τους ακούς?μπορείς να φύγεις…(δεν γνωρίζουμε όλοι μουσική και δεν μας χαλάει πάντα μια όχι και τόσο καλή μουσική ομάδα)έχω μπεί σε μαγαζί και ήτανε απαράδεχτοι:)'εφαγα γρήγορα,ένα κρασάκι και έξω από την πόρτα!έχω πάει επίσης σε μπουζούκια πρώτο τραπέζι πίστα(λόγω γενεθλίων φίλης)και όταν η τραγουδίστρια ερχότανε εκεί έβαζα χέρι στους υπόλοιπους που δεν '‘χαμογαλάγανε’'στην κοπέλα και είχανε πλάτη!δεν ξαναπήγα…αλλα΄όταν μπαίνεις σε ένα (οποιοδήποτε)χώρο(δεν πάς δεμενος βέβαια)μήπως να σέβεσαι και λιγάκι το ότι ο αλλος δουλεύει.δεν σου αρεσει,δεν πας…είναι απλό.έχω πρόβλημα γενικά να καταλάβω,δεν καταλαβαίνω!γιατί διαλέγουνε οι άνθρωποι να πηγαίνουνε σε χώρους,που έχουνε κατι να παρουσιάσουνε και γράφουνε εντελώς!και εκείνους και τους υπόλοιπους που γι αυτό το λόγο μπήκανε στο χώρο.γιατί καλέ μου άνθρωπε?(γενικά μιλώ τώρα)να πάω εγώ σε μαγαζί για ναακούω τις φωνές σου και τα γέλια σου και γενικά να ασχολούμαι με οτιδήποτε άλλο εκτός από το λόγο για τον οποίο διάλεξα να βρεθώ εκεί?!γιατί να διαλέγω να μη βγαίνω εγώ?θα απομονωθούμε όσοι δεν ενοχλούμε?μετά απορούνε κάποιοι για ένα '‘σκασμός’'που θα ακουστεί?είναι αγένεια?κι αυτό που κάνουνε εκείνοι πως λέγεται?η ντροπή είναι εκείνων που δεν ενοχλούνε μόνο?

ΜΠΡΑΒΟ, ρε Άννα! Το πιο ωραίο κείμενο που είδα γραμμένο μέχρι τώρα εδώ μέσα! Ν’ αγιάσει το στόμα σου!

Eγώ συμφωνώ λίγο πολύ με τον Kostas ™…

Όσον αφορά αυτό με την κουδούνα περισσότερο θα γίνεται για την πλάκα παρά σοβαρά, γιατί όντως μετά από λίγο καιρό θα αρχίσει να την βαράει στα νεύρα των πελατών…

Όσον αφορά το φαγητό συμφωνώ απόλυτα… Δεν μπορούσε να τα πεις καλύτερα…
Όσο για την ιστορία με την ψησταριά και το χταπόδι δεν είμαι απόλυτα σίγουρος, γιατί το μαγαζί θα είναι ανοικτό το βράδυ…Αν ήταν πρωί θα σου έλεγα ναι με τα μπούνια

Πάντως πολύ καλή ιδέα Κώστα… Μια Κυριακή πρωί πήγαινα με τον πατέρα μου στην Πετρούπολη.Όπως ανεβαίναμε την Πετρουπόλεως έπιασε η μύτη μας χταπόδι στα κάρβουνα… Και αρχίσαμε να ψαχνόμαστε από που βγαίνει η μυρωδιά. Τελικά η μυρωδιά ερχόταν από μία καφετέρια στην οποία ο μαγαζάτορας είχε βγάλει έξω απο το μαγαζί (καφετέρια, ούτε κάν ουζερί) ψησταριά και έψηνε χταπόδια. Ε…αυτό ήταν!!! Όπως ήταν αφήσαμε το αυτοκίνητο στην άκρη και πήγαμε να τσιμπήσουμε…:):):slight_smile:

Όσον αφορά αυτό που λες Κώστα, ότι αν οι άλλοι δεν είναι τέλειοι ή καλύτεροι από εσένα δεν μπορείς να τους ακούσεις, το θεωρώ λάθος. Δηλαδή, αν εσύ ήσουν επαγγελματίας μπουζουξής και έπαιζες παπάδες δεν θα πήγαινες σε μαγαζί που κάποιος παίζει χειρότερα απο εσένα μεν, αλλά ικανοποιητικά (κατα γενική ομολογία) δε;

Και κάτι άλλο Δημήτρη… Πραγματικά πες μας μέρες ώρες και μέρος που βρίσκεται το μαγαζί σου… Κατεβαίνω σε λίγο καιρό

Χασκίλ δεν είναι το πιο ωραίο κείμενο…
Τα ωραία κείμενα έχουν παραγράφους…:):slight_smile:
Και γενικά είναι πιο καλα μορφοποιημένα…:019::019:

Μείνε στην ουσία, Γεώργιε, μείνε στην ουσία. (Σε κάθε αστείο υπάρχει μια δόση αστείου, ρώσικη παροιμία)

Το “Κάνω ησυχία αν η ορχήστρα παίζει καλά” στέκει μέχρι ενός (κοντινού) σημείου. Δεν πάει παραπέρα.
Πρώτο, γιατί (όπως ειπώθηκε παραπάνω) αρκετούς από τους πελάτες ουδόλως τους απασχολεί τι παίζει (ακόμη και εάν παίζει) η ορχήστρα. Θα περνούσαν το ίδιο καλά είτε είχαν πάει στα μπουζούκια είτε σε καφετέρια είτε στα Γκούντις.
Δεύτερο, υπάρχει η ατάκα της τραγουδιάρας στους “Δέκα μικρούς Μήτσους”: “…ψηλός, ξανθός, γαλανομάτης, εμένα δεν μ’ αρέσει…” ή αλλιώς το “περί ορέξεως κολοκυθόπιτα”. Πράγμα που σημαίνει ότι μπορεί π.χ. να είναι στο πάλκο ο Κώστας Παπαδόπουλος και να παίζει τους “Χαρταετούς” και από κάτω ο τύπος να σου λέει: “Ποιο είναι το γεροντάκι που παίζει και τι σκaτά είναι αυτό το τραγούδι που δεν έχει λόγια; Ή μήπως έχει αλλά ο τραγουδιστής δεν τα ξέρει;”.
Αυτά για τη δική μας στάση ως πελάτες.
Θα επιμείνω σε αυτό που είπα νωρίτερα. Ο μουσικός δίνει το κλίμα. Το αν θα μπορέσει να το επιβάλει, βασίζεται στην απόφαση του μαγαζάτορα. Γνώμη μου είναι ότι αξίζει το ρίσκο (γιατί περί ρίσκου πρόκειται) να προσβληθούν κάποιοι πελάτες, ακόμη και με άσχημο τρόπο όταν χρειάζεται, στο στυλ “υπάρχει σουβλατζίδικο δίπλα” ή “παρακάτω παίζει ο Notis”. Αυτά βέβαια μπορούν να γίνουν μόνο σε μεγάλες πόλεις. Σε μια πόλη 50 χιλιάδων και κάτω, εάν παρεξηγηθούν 3-4 παρέες, η “βρώμα” που βγαίνει παραέξω είναι δύσκολο να συντηρήσει το μαγαζί.
Υπάρχει κι ένα ακόμη πρόβλημα στα μαγαζιά χωρίς ηχητικά, που θυμίζει φαύλο κύκλο:
Για να ακούγεται η ορχήστρα πρέπει να είναι καλοί μουσικοί που “κοπανάνε” με εμπιστοσύνη τα όργανα και τραγουδούν δυνατά. Για να έχεις τέτοιους μουσικούς πρέπει να πληρώνεις καλά. Για να πληρώνεις καλά, χωρίς να τσεκουρώνεις τους πελάτες, πρέπει να έχεις μεγαλύτερη κατανάλωση, δηλαδή μεγαλύτερο μαγαζί. Αρα και μεγαλύτερο χώρο που πρέπει να καλύψουν οι μουσικοί, καθώς και μεγαλύτερη φασαρία. Στο “Παλιό μας σπίτι” για παράδειγμα, γύρω στο ‘90, έμπαινες κι ήταν …εκκλησία. Έπαιζαν 4-5 εξαιρετικοί μουσικοί, ο χώρος ήταν πολύ μικρός (καμιά 50ριά άτομα πρέπει να έπαιρνε) και για ένα κρασί και μία ντολμαδάκια-κονσέρβα πλήρωνες περισσότερα από μια φιάλη ουίσκι στου Βοσκόπουλου! Η δε εγκατάσταση με πυκνωτικά, που αναφέρθηκε πιο πάνω, για να δουλέψει σωστά κοστίζει πολύ και λειτουργεί μόνο σε μικρούς χώρους.
Μπορούμε να μιλάμε ώρες για το θέμα, καθώς δε μας απασχολεί μόνο για τα μαγαζιά όπου πάμε ν’ ακούσουμε, αλλά και για τις ταβέρνες όπου πάμε με την παρέα να παίξουμε. Πείτε με απαισιόδοξο, αλλά η λύση είναι "μακροπρόθεσμη και βρίσκεται σε δύο κύρια σημεία:
Πρώτο, διαφορετική νοοτροπία στους μουσικούς και ακροατές της νέας γενιάς. Αν νομίζεις ότι τα ζεϊμπέκικα πρέπει να παίζονται σε πίστες “τύπου Ρομέο” με ενίσχυση 30KW, αν νομίζεις ότι μουσική=ξεσάλωμα, τότε δεν γλιτώνεις ποτέ.
Δεύτερο, στο ανέβασμα του πολιτιστικού επιπέδου του κόσμου. Πρέπει κάποια στιγμή το αφτί των ανθρώπων ν’ αρχίσει ν’ αρνείται τον ήχο των σκουπιδιών που προσφέρονται και παράλληλα να μπορεί να εκτιμάει ό,τι ποιοτικό παράγεται. Το “Περί ορέξεως …κολοκυθόπιτα” είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο ότι δεν μπορεί να ισχύσει παντού. Κάποια πράγματα ή έχουν αξία ή δεν έχουν.

Εκείνο που διαπιστώνεται δυστυχώς και στο θέμα της διασκέδασης είναι αυτό το τεράστιο έλλειμμα παιδείας.
Και δεν έχει να κάνει μόνο με την αισθητική καλλιέργεια, αλλά και με την ευπρεπή συμπεριφορά και με το σεβασμό προς το συνάνθρωπο.
Αναρωτιόμουν, τις προάλλες, πως είναι δυνατό ο κόσμος να … τρώει καλαμπόκια και να φωνάζει τους γνωστούς του σε μια συναυλία για τον Άκη Πάνου, όπου έχει την τελευταία ίσως ευκαιρία στη ζωή του να δει έναν Παπαδόπουλο και έναν Καρνέζη να παίζουν μαζί και μάλιστα ερμηνεύοντας τέτοιες επιτυχίες;;;
Πώς γίνεται, άραγε;

Όσον αφορά στα κέντρα, Θα πρότεινα να λειτουργούμε …αντισυμβατικά.
Επειδή - για την πλειονότητα - διασκέδαση σημαίνει υποχρεωτική έξοδος ειδικά το Σαββατόβραδο, όπου έξοδος ακριβώς για την πλειονότητα σημαίνει να με δει ο κόσμος και να δω κόσμο, να κάνω επίδειξη (συνοδών, ενδυμασίας, κόμμωσης κ.λπ.) και κυρίως να κάνω χαβαλέ, αν είναι δυνατό ας αποφύγουμε τη συγκεκριμένη μέρα.
Στο ίδιο στέκι και με το ίδιο μουσικό σχήμα, μια καθημερινή - Πέμπτη για παράδειγμα - τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά, με πολύ περισσότερη ευπρέπεια από μέρους του κοινού.
Επίσης, ας αποφεύγουμε όσο γίνεται τα “in” στέκια, τουλάχιστον τις μέρες εξόδου των υπόλοιπων.
Διαφορετικά, οι παρέες γράφουν ιστορία και στη διασκέδαση, έστω και με λάθος ακόρντα και με παραφωνίες…