με αφορμή το αφιέρωμα του Exodos αυτής της εβδομάδας (15-22/Φεβρουαρίου) στα “ρεμπετάδικα” της Αθήνας (να γελάς 3 βδομάδες κατά τη γνώμη μου -καλύτερο και από βιβλίο με ποντιακά ανέκδοτα), θα ήθελα να συζητήσουμε/προσδιορίσουμε πώς αντιλαμβανόμαστε/αξιολογούμε εμείς ένα καλό σύγχρονο ρεμπετάδικο.
Φίλε Babis, το θέμα για μένα δεν είναι “τι εστί ρεμπετάδικο” αλλά “τι εστί μουσικός και επιχειρηματίας λαϊκού κέντρου” (ορχήστρα-μαγαζί) .
Αυτό το δίδυμο (μουσικοί & επιχειρηματίες) είναι βάση της συζήτησης.
Σε παραπέμπω σε όλες τις βιογραφίες και αυτοβιογραφίες των “ρεμπετών”.
1ο παράδοξο:
Στη Θεσσαλονίκη έκλεισε ο “ναός”, ήτοι η υπόγα του ΜΙΝΟΥΪ στην Καμάρα, για το οποίο διίσταντο οι γνώμες. Εγώ το έλεγα “κλασσικό καλό λαϊκό μαγαζί”, οι ιδιοκτήτες “ρεμπετάδικο” και ο κόσμος “σκυλάδικο”. Τρέχα γύρευε.
2ο παράδοξο:
Ο Ιορδάνης, εμφανιζόταν στην κυριολεξία όπου λάχει. Από σκυλάδικο (όχι κωλάδικο) κάτω από γέφυρα έως σε μπαράκι εκτός Αθηνών, αλλά και στα κλασίκ ρεμπετάδικα των Εξαρχείων. Οταν η χημεία του Ιορδάνη και του μαγαζάτορα ταιριάζανε, το πρόγραμμα απογειωνόταν. Τι μας νοιάζει λοιπόν τι είναι το ρεμπετάδικο;
έχεις δίκιο Κώστα, ο όρος ρεμπετάδικο δεν ορίζει την ποιότητα.
μπορείς όμως ρεπερτοριακά να διαχωρίσεις κάποια μαγαζιά που λέγονται ρεμπετάδικα από αυτά που είναι.
[αν στο μινουί άκουγες π.χ. μόνο καζαντζίδη και ρούμπες (που λεει ο λόγος), ε, δεν είναι ρεμπετάδικο.εάν το πιο ελαφρύ ήταν το “Ζούλα η Μαριωρή”, σίγουρα ήταν ρεμπετάδικο.]
βέβαια έχει σημασία και πώς παίζονται τα τραγούδια, και από ποιούς κτλ κτλ κτλ…
αυτά είναι που θα ήθελα να αναλύσουμε, πώς θα μας άρεσε να είναι ένα ρεμπετάδικο (όχι λαϊκάδικο, όχι σκυλάδικο), τί θα προτιμούσαμε.
μπάμπης
Εγώ προσωπικά
θα προτιμούσα να πάω σε ένα απόμερο υπόγειο κουτούκι χωρίς ταμπέλα
όπου μαζεύονται τα γερόντια με τα οργανάκια τους και να έχει και βαρελίσια ρετσίνα.
Φυσικά υπάρχουν πολλοί τρόποι να την βρίσκει κανείς ακούγοντας ρεμπέτικα επί του πάλκου την σήμερον ημέραν, ο καθένας επιλέγει εκείνο που του αρέσει, αλλά η πραγματικότητα βρίσκεται σ`εκείνες τις λεπτομέρειες που ορθώς έθεσε ο Κώστας και στα ψιλά γράμματα (ο νοών νοήτω).
Το πιό ενδεδειγμένο ακουστήρι - πάντα κατά την ταπεινή μου άποψη - είναι πλέον τα χαραγμένα και γρατζουνισμένα δισκάκια 45 στροφών με τα αυθεντικά ρεμπέτικα της παλιάς καλής εποχής (μιας και οι παλιοί φωνόγραφοι έχουν εξαφανιστεί) οι κασέττες, και για τους πιό χάι φάι τα σιντιά.
Οι ζωντανές εμφανήσεις δυστυχώς μόνο ζωντανές δεν είναι, χώρια την ποιότητα του ήχου, το παρουσιαζόμενο πρόγραμμα, κλπ.
Πάντα υπάρχουν και εξαιρέσεις στον κανόνα παιδιά, δεν λέω, υπάρχουν και
εκείνοι που το λέει η ψυχή τους, μόνο που είναι μετρημένοι στα δάχτυλα.
Αυτά.
Μετά τιμής
Νικόλας ο ψαράς (κατ` επιλογήν τώρα πιά)
Α, να αγιάσει το… πληκτρολόγιό σου Νικόλα.
Να μη σου πω ότι τις καλύτερες μουσικές φάσεις τα τελευταία χρόνια τις έχω περάσει στη κουζίνα του σπιτιού μου: Μεσημέρι προς απόγευμα κάποιας χαλαρής Τρίτης, απ’ έξω ο ήλιος να βαρυοσέρνεται, ζεστό ψωμάκι απ’ το φούρνο, διάφορα απομεινάρια απ’ το ψυγείο, εμφιαλωμένο κρασί μέτριο προς κακό αλλά χωρίς πονοκεφάλους, λεκιασμένα τετράδια με στίχους από Μπάτη μέχρι Κατσιμιχέους ή Bob Dylan, καθώς και ένα ξεκούρδιστο μπουζούκι (ή εναλλακτικά μια ξεκούρδιστη κιθάρα) να φέρνει βόλτα από χέρι σε χέρι για να συνοδεύει τις γαϊδουροφωνάρες μας. Για τις ενδιάμεσες βαρυσήμαντες φιλοσοφικές συζητήσεις, ένα ραδιοφωνάκι της φωτιάς (ευγενική χορηγία της J&B) καρφωμένο στους 91.1 Θεσσαλονίκης με λαϊκά και αφιερώσεις.
Αυτό δεν το αλλάζω με κανένα ρεμπετάδικο φίλε μου.
Μινιμαλισμός ή άμυνα;
Υπάρχει “χαλαρή” Τρίτη; 
Ωριμότητα… :089: Μαζί σου είμαι!
Θεσσαλονίκη αγόρι μου…
Το ξέρω.
…Αυτοάμυνα, θα έλεγα !
Βραδινές συνάξεις στο σπίτι, με ζεστό ζυμωτό ψωμάκι, μεζεδάκι και κρασί εμφιαλωμένο (ποιος αδειάζει να τρέχει τώρα για σπιτικό βαρελίσιο…), κουβεντούλα και τραγούδι όσο αντέξουμε!
Το πόσο πετυχημένη είναι η βραδιά φαίνεται και απ΄το ότι τελειώνει τις πολύ πρωινές ώρες και από το γεγονός ότι κανείς καλεσμένος δεν είναι σε θέση να γυρίσει οδηγώντας στο σπίτι του αλλά ούτε και οι οικοδεσπότες να τους πετάξουν μέχρι εκεί (χικ…)
Μιλάμε για αυθεντικά πράγματα!
Αυτά είναι Ελένη…
Σωστόοοοοςςςς! Θεσσαλονίκη: η πόλη που γράφεται με δυο σίγμα και προφέρεται με δυο λάμδα! Η Αθήνα ακολουθεί καταϊδρωμένη (και όχι απαραίτητα δεύτερη)… :089:
εγκρίνω, επαυξάνω και αφιερώνω το “Μάγισσα Θεσσαλονίκη” :085:
Γειά σου φίλε μου Κώστα Θεσσαλονικέ
κάποια χαλαρή Τρίτη θα δώσει να βρεθούμε παρέα στην κουζίνα σου για τα περεταίρω, φρόντησε μόνο να υπάρχουν τα απαραίτητα και γω θα φέρω τον μπαγλαμά να άδωμεν.
Φυσικά αν η πρόσκληση υσχύει για τους ναυτιλλομένους και τους ξέμπαρκους ψαράδες της διασποράς.
Επί πλέον υπάρχει και η περίπτωση να βρεθούμε και στην Αθήνα όταν κατέβεις μιας και θα είμαι εκεί μπλεγμένος με τις ηχογραφήσεις από Μάιο μέχρι Ιούλιο.
Θα κάνουμε και μια γύρα στα λεγόμενα στέκια για αποκατάσταση της αλήθειας, αλλά περισσότερο για να αναφωνήσουμε σύσσωμοι
ΑΘΑΝΑΤΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΥΖΙΝΑ !!!
Νικόλας
Οχι απλώς ευπρόσδεκτος, απαραίτητος είσαι.
Μωρέ έλα εσύ και βλέπουμε σε ποιά κουζίνα θα κάτσουμε.
Είναι αυτό που λένε, απο κουζίνες όσες θέτε. Ορεξη να υπάρχει.
(Από κινηματογραφικό διάλογο: Πάει η γυναίκα του νεοέλληνα στο γιαπί που χτίζεται η αντιπαροχή τους. Πιάνει τον εργολάβο στο μπέρδε-μπέρδε: “… Και που θα είναι το καθιστικό και ΠΟΣΑ Wc θα έχει κ.λπ.”. Τη κοιτάει ο εργολάβος στραβά: “Βεσέ είπατε μανδάμ;”. “Ναι καλέ, πόσες τουαλέτες θα έχει;”. Οπότε ο εργολάβος πετάει τη χρυσή ατάκα: “Α! ΟΡΕΞΗ να υπάρχει και από καμπινέδες όσους θέτε μανδάμ.”)