Κάνεις λάθος! Δεν υπήρχαν πάντα οι καλαμπόρτζηδες στα μαγαζιά! Κάποτε ο μουσικός είχε Αδεια αξασκήσεως επαγγέλματος και ανανεονόταν κάθε χρόνο στο αστυνομικο τμημα!!! Το αίσχος άρχισε τη 10ετία του 90 με την “απελευθέρωση” των κλειστών επαγγελμάτων και την έκρηξη των σκυλάδικων με τις πουτάνες! ΣΥγχρόνως με το να επιτρέψουν στον οποιοδήποτε … σουβλατζίδικο καφετερια ψησταρια μπαρακι καφενείο ξενοδοχείο ενοικιαζομενα κλπ κλπ να έχει ανεξέλεγκτα “ζωντανη μουσική”! Τα παιδιά που λές συμφωνώ, είναι όμως μειοψηφία και κακοαμοιβόμενη αναγκαζόμενοι μάλιστα να παίζουν και να τραγουδούν ΣΚΕΤΑ για 5-6 ώρες!!!
κάπου εδω πήγαινα να καταλήξω. Ο ερασιτέχνης εκ των πραγμάτων έχει αλλού δουλειά.
δε συμφωνώ με τον @γιάννης_σπηλιόπουλος οτι κάνει ζημιά. Και δεν τον βλέπω ως εχθρό.
Θα πω πως ζω εγώ το επάγγελμα, στο εξωτερικό:
Ειμαι κλασικός μουσικός, οι συνθήκες του επαγγέλματος είναι σκληρές και τα μεροκάμματα δεν ανεβαίνουν αλλά έχουμε ενα σωματείο το οποίο ορίζει τις συνθήκες εργασίας μας. Και φυσικά αν θέλω να δοκιμάσω 1 πρόγραμμα θα βρω μια εκκλησία να με φιλοξενησει δωρεάν προκειμένου να προετοιμαστώ κάπου αλλά όταν βγω για δουλειά, σχεδόν δεν είναι στο δικό μου χέρι να κάνω εκπτώσεις: κάθε οργανισμός που λειτουργεί νόμιμα θα πρέπει να με πληρώσει τουλαχιστον ότι ορίζει το σωματειο.
Παράλληλα, χαζοπαίζω παραδοσιακά με παρέες.Κάποιοι απο μας έχουμε αλλες δουλειές και κάποιοι είναι αποκλειστικά λαϊκοί μουσικοί. Τα λεφτά που βγαίνουν είναι αστεία, γιατί δεν υπάρχει ούτε κοινό ούτε γενικότερες σοβαρές συνθήκες. Προσωπικά, επιμένω να βγουν τα λεφτά και συνήθως δεν τα ακουμπάω, προκειμένου οι λαίκοί μουσικοί τουλάχιστον να πάρουν κάτι.
Ως κλασικός, ίσως δεν θα πρεπε να δέχομαι να βγαίνω να παίζω λαϊκά απλήρωτος σε περιβάλλον που δεν αμοίβει γιατί χαλάω την πιάτσα…αλλά απο την άλλη αυτή είναι η κατάσταση και ειτε δεν θα παίξω ποτέ τίποτα είτε θα το πάρω απόφαση και θα κάνω το κέφι μου όπως μπορώ.
Θέλω να καταλήξω στο εξής: ένα δυνατό σωματείο θα μπορούσε να θέσει κάποιους όρους και στο μαγαζάτωρα αλλά και στο επιπεδο των μουσικών. Αντί να δαιμονίζουμε τον ερασιτέχνη ισως πρέπει να αναρωτηθούμε για το αν υπάρχει εκεί χώρος για βελτίωση
Και ένα τελευταίο: Αυτη τη βδομάδα πηρα άδεια απο την ορχήστρα και έβαλα έναν έκτακτο για αντικαταστάτη. ο άνθρωπος είναι γιατρός αναισθησιολόγος και παίζει καλύτερα απο μένα. Θα έπρεπε να μην του δώσω τη δουλειά γιατι βγάζει απο αλλού; Η να αποδεκτώ πως εφοσων θέλει και μπορεί να την κάνει, να του δώσω τις ωρες που αξίζει ως μουσικός;
Για μένα κακώς δεν πληρώνεστε κανονικά και στα παραδοσιακά. Εδώ πάντως υπάρχει σωματείο και χρόνια προσπαθούμε να επαναφέρουμε την συλλογική σύμβαση εργασίας. Μέχρι τότε φροντίζουμε να ζητάμε τουλάχιστον το κατώτατο μεροκάματο και το ένσημο για το οποίο παλεύουμε (μαζί με ωράρια και λοιπές παροχές) και φυσικά η ποιότητα της δουλειάς μας να δικαιολογεί αυτή την απαίτηση.
3 «Μου αρέσει»
Φυσικά κακώς! Πρακτικά όμως, είτε δεν θα παίξουμε ποτέ τίποτε είτε θα παίξουμε κάπως εξαθλιωμένοι στο πολύ μικρό κοινό που ενδιαφέρεται να πατήσει. Που τραβάς τη γραμμή και λες: ΟΚ έτσι είναι, ας βγω να παίξω μπας και βελτιωθώ και λίγο;
Θα μπορούσε να γίνει με δικιά σας διοργάνωση, ή μέσω κάποιου συλλόγου / μη κερδοσκοπικού σωματείου (ίσως να γίνεται ήδη έτσι). Με την έννοια, ότι το πρόβλημα είναι κυρίως όταν κάποιο μαγαζί καρπώνεται τα κέρδη που εσείς παράγετε.
Προσωπικά πιστεύω ότι το θέμα θα μπορούσε να λυθεί μόνο μέσω του σωματείου των μουσικών. Πολύ απλά όποιος δεν είναι μέλος δεν παίζει αμειβόμενος. Ο ΠΜΣ έχει αποδείξει ότι κάνει πολλή καλή δουλειά και προσπαθεί να βελτιώσει τις συνθήκες για τους μουσικούς. Αν οι μαγαζάτορες ήταν υποχρεωμένοι να διαπραγματεύονται μόνο μαζί του για τις ορχήστρες, δεν θα ήταν έτσι η κατάσταση.
1 «Μου αρέσει»
Θα μπορούσε (υποθετικά) το σωματείο να κλείσει ή να βάλει πρόστιμο σε μαγαζί που δεν ακολουθεί τον κανονισμό;
Πρόστιμο όχι απαραίτητα αλλά θα μπορούσε να μην αφήσει μουσικούς μέλη του , να παίξουν εκεί. Τα σωματεία έχουν βρει τρόπους να αντιμετωπίσουν τέτοιες καταστάσεις. Εξάλλου έχουμε ήδη παραδείγματα για δεδουλευμένα που καταβλήθηκαν μετά από παρεμβάσεις του σωματείου.
Και για να γίνω πιο συγκεκριμένος. Όχι την δουλειά του άλλου δεν μπορείς να την κλείσεις, μια χαρά θα δουλέψει χωρίς μουσική, αλλά μπορείς να την αποκλείσεις με τρόπους που θα αποφασίσεις.
1 «Μου αρέσει»
Λοιπόν εδώ έχουμε 2 διαφορετικά θέματα…
Το ένα είναι το κρατικό κενό που επιτρέπει την μαύρη και ανασφάλιστη εργασία σε όλα τα επίπεδα. Κι το άλλο είναι ερασιτέχνες ή νέοι μουσικοί που θα παίξουν και με μικρότερο μεροκάματο.
Προσωπικά δεν έχω γνωρίσει κάποιον που δεν έριξε ή δεν ξεκίνησε με χαμηλό μεροκάματο για να ψηθεί . Ταυτόχρονα δεν νομίζω να εμποδίστηκε κάποιος άξιος μουσικός να σταδιοδρομήσει εξαιτίας κάποιου που «χάλασε» την πιάτσα.
Εδώ στα ξένα όπως λέει και ο Αλέξανδρος είμαστε
κάπως διαφορετικά… μιας και δεν υπάρχουν παιξίματα τύπου σκάβω για 8 ώρες σε ταβέρνα χωρίς ήχο κτλ Υπάρχει μια κοινότητα ανθρώπων μουσικών και κοινού που μοιράζονται το ίδιο σκοπό…Μπορεί να βγει σοβαρό μεροκάματο αλλά επιλέγουμε τις περισσότερες φορές να έχουμε ορχήστρες 4-5 ατόμων με ρίσκο φυσικά το χαμηλό μεροκάματο.
Προσωπικά το πιο δύσκολο που βρίσκω εδώ σε σχέση με την Ελλάδα είναι ότι τα περισσότερα παιξίματα εάν όχι όλα είναι θεματικά. Που σημαίνει κάθε εβδομάδα μπορεί έχεις νέο ρεπερτόριο , με άλλους μουσικούς , πρόβες και χρόνος που δεν υπάρχει…
Κλείνοντας κι εγώ θα συμφωνήσω με τον Μπάμπη ας αφήσουμε όλους τους μουσικούς να ανθίσουν. Η ίδια η ζωή ή πιάτσα ξεσκαρτάρει από μόνη της.
Εκείνα ακριβώς τα χρόνια που λες, είχα κάνει ένα σύντομο (για έναν χρόνο) πέρασμα από την πιάτσα, παίζοντας μπαγλαμά σε μια κομπανία. Είχαμε ΠΣβρ-Κμεσ στάνταρ σ’ ένα μεζεδοπωλείο, συν ό,τι έκτακτο προέκυπτε.
Δε θα έλεγα ότι ήμασταν καλαμπόρτζηδες, ήμασταν όμως περιορισμένοι. Με την έννοια ότι:
-όποιος ερχόταν συνεχόμενα και Παρασκευή και Σάββατο και Κυριακή εκεί που παίζαμε, είχε μάθει όλο μας το ρεπερτόριο
-όποιος πέταγε μια παραγγελιά, όχι κατ’ ανάγκην άσχετη, υπήρχαν πιθανότητες να μην την ξέρουμε
-τουλάχιστον εγώ προσωπικά δεν είχα την ετοιμότητα/δεξιότητα να κάνω αυτόματη μεταφορά σε άλλους τόνους, πέρα από τους 2-3 πιο στάνταρ, και μπορει όχι για κάθε τραγούδι. Για πιο σπάνιους ή έπρεπε να κάτσω να το δουλέψω ή το θεωρούσα εντελός έξω από τις δυνατότητές μου
-κλπ, καταλάβατε τι εννοώ.
Αυτά ως προς το επίπεδο. Ως προς το καθεστώς, όλα μαύρα και κατήμαυρα.
Όμως, σε αρκετά στέκια της Αθήνας έπαιζαν κομπανίες συνομηλίκων μας (20-25), όλοι με το ίδιο καθεστώς και όλοι λίγο-πολύ σε παρόμοια μουσικά επίπεδα. Μπορώ να σας πω ότι το αποτέλεσμα ήταν πολύ καλό: είχε κόσμο που πραγματικά γλεντούσε, ευχαριστιόταν, μεράκλωνε. Κι εμείς περνάγαμε καλά. Έρχονταν φίλοι συνάδελφοι ν’ ακούσουν και σιγά σιγά έμπαιναν μαζί μας και παίζαν, μέχρι που καμιά φορά έπαιζαν μόνο εκείνοι, και το ίδιο κάναμε κι εμείς τις μέρες που δεν παίζαμε και έπαιζαν άλλοι. Ε, φυσικά είχε και βραδιές αποτυχημένες, ή βραδιές που αγανακτούσαμε από τη βαβούρα, αυτά είναι μες στο πρόγραμμα.
Για τον πελάτη, η άλλη εναλλακτική ήταν το κανονικό ρεμπετάδικο, με πάλκο, ήχο και καθιερωμένους μουσικούς τύπου Γκολέ. Σε άλλες τιμές βέβαια.
Μέσα από κείνη την ευρύτερη μουσική μας παρέα αναδείχτηκαν κάποιοι που από τότε τους ξεχωρίζαμε ως καλύτερους, και σήμερα είναι κορυφαίοι (αλλά όχι «καθιερωμένοι»: ακόμη βιοπορίζονται κυρίως από χαμηλού πρεστίζ εμφανίσεις).
Σήμερα, αν βγαίναμε να γυρέψουμε δουλειά με τα τότε προσόντα μας, αμφιβάλλω αν θα μας έπαιρνε και υπαίθριος κουλουρτζής.
Σωστά. Στην πόλη μου κάναμε πριν χρόνια, μια προσπάθεια με σωματείο μουσικών και με το σύλλογο μαζικής εστίασης ήρθαμε ΑΜΕΣΩΣ σε ρήξη γιατί τους χαλάσαμε το μπάχαλο με τα μεροκάματα! Το αμέσως επόμενο βήμα, ήταν τι να κάνει το ΔΣ όταν παρουσιάζονταν καλαμπόρτζια που θέλαν να καταχωρηθούν στο σωματείο σαν μουσικοί ή τραγουδιστές/τραγουδίστριες οργανοπαίχτες κλπ! Η Επιτροπή Ακροάσεων του σωματείου ΟΛΟΙ- ΟΛΕΣκαταξιωμένοι καλλιτέχνες με θητεία σε μεγάλα μαγαζιά Αθηνας-Θεσσ/νίκης και δίπλα σε βαριά “ονόματα”… ήταν σε μετεωρισμό για το αν θα έπρεπεπ να “νομιμοποιήσει” ερασιτέχνες ή βαρεμένους ατάλαντους σαν ισάξιους “συναδέλφους” εμπειρότατων μουσικών ΚΑΙ στα παραδοσιακά!! Δεν πέτυχε το εγχείρημα τα μαγαζιά έβαζαν μέσα ότι φθηνότερο υπήρχε στα αζήτητα της περιοχής μέχρι και φοιτητές για ένα πιάτο φαϊ “αρκεί να βαρανε μωρε”…
81-86 είμασταν στην Πλάκα! 5νθήμερη εργασία με 2 ρεπό 9-3 το ωράριο 25-35.000 το μεροκάματο με ένσημο (όποιος ήθελε) και όταν είχε εκδηλώσεις (πιτες, χορους, γαμους κλπ) κατόπιν συμφωνίας, όπου η ταρίφα ήταν απο 50.000 και πάνω (συν τη χαρτούρα εννοείται). Ηταν οι καλές εποχές που στα περισσότερα μαγαζιά υπήρχαν σχήματα εξαιρετικά και αρχίσαμε τότε κάποιους “παλιούς δασκάλους” να στήνουμε τα πρώτα ρεμπέτικα ρεπερτόρια μέσα στα ελαφρολαικα-λαικά προγράμματα με αποκορύφωμα τη Μεγάλη Σχολή, τη Στοα των Αθανάτων… Ωραία χρόνια…
Καταλαβαίνω την αγανάκτησή σας αν και δεν ανήκω στο χώρο των μουσικών.Στα περισσότερα επαγγέλματα κάτι έχει στραβώσει από τη δεκαετία του 80 που είπατε μέχρι σήμερα.
Το να επιμένετε όμως να τους αποκαλείται καλομπορτζήδες,ατάλαντους,βαρεμένους και φτηνούς τους ερασιτέχνες σε κάθε ποστ δεν είναι ευγενικό.
Ειδικά έτσι όπως έχουν γίνει τα πράγματα είναι και θέμα επιβίωσης.Άλλοι πάνε και κλέβουν 5 10 ευρώ από όποιον βρούνε δεν θα πάει ο άλλος να παίξει μουσική για 25 και 30 ευρώ και ας παίζει ότι να ναι?Αφού κάποιος του τα δίνει θα πάει να δουλέψει να τα πάρει.
Εντελώς φιλικά σας τα γράφω αλλά σας βλέπω έχετε πολύ θυμό.
2 «Μου αρέσει»
Όχι τους ερασιτέχνες συλλλήβδην. Εκείνους τους ερασιτέχνες που είναι καλαμπόρτζηδες. (Τώρα θα μου πεις, ποιος βάζει τα όρια μεταξύ καλαμπορτζίας και μουσικής επάρκειας; Υποκειμενικό σίγουρα, αλλά υπάρχουν και οι καλαμπόρτζηδες, πώς να το κάνουμε.)
Ο καθένας κρίνει ανάλογα με το τι έχει να συγκρίνει. Ο Γιάννης είναι στην πιάτσα τουλάχιστον από το ‘81, πάνω από σαράντα χρόνια. Ίσως βλέπει τα ίδια πράγματα μ’ εμάς τους νεότερους διαφορετικά απ’ ό,τι τα βλέπουμε όσοι το '81 πιναμε γάλα.
(Από την άλλη, υπάρχει βέβαια και η πανανθρώπινη τάση να εξωραΐζουμε τις νεανικές μας αναμνήσεις. Κι αυτά που πέρασα εγώ και περιγράφω στο #30 ήταν σούπερ, γιατί ήμουν χοντρά χοντρα 20 χρονών και έτοιμος να κατακτήσω τη ζωή και τον κόσμο. Πιο παλιά δεν ήταν σούπερ, γιατί δεν ήμουν εκεί και δε με νοιάζει!)
Όταν το κοινό έρχεται με το όργανό του:
Και στο μέγαρο 
ε και; τι είναι αυτό; μια χαρά και μακάρι να γίνονται και εδω τετοιες εκδηλώσεις Αλλο όμως αυτό και άλλο το να πληρώνεσαι σε βάρος του επαγγελματία καταβαραθρώνοντας την αμοιβή του !
Δεν ξέρω πόσοι το γνωρίζετε το συγκεκριμένο χώρο, οι νεώτεροι σίγουρα οχι! Μουσικός Ναός, σημείο αναφοράς, μέγιστο σχολείο πανδαισία ήχων - μουσικής - τραγουδιστων/τραγουδιστριών, δημιουργών! Σε αυτους τους χωρους όταν έχεις συμμετάσχει επ αμοιβη με συναδέλφους ΜΟΥΣΙΚΑΡΕΣ δεν εξωραίζεις τα νιάτα σου φιλε μου! Περιγράφεις το σημερινό σκουπιδαριό και την ηχορύπανση. Αν οι λέξεις φαίνονται βίαιες σε κάποιους, η πραγματικόπτητα ΔΕΝ αλλάζει! Η γελοία νεοφερμένη θέση της αστικήςευγένειας ή του Political Correct εμενα προσωπκά με αφήνουν παγερά αδιάφορο. Δεν γενίκευσα. Λέω όμως οι καλαμπορτζαίοι ερασιτέχνες, γιατροί, δικηγόροι, φαναρτζήδες και λοιποί πικραμένοι ΕΞΩ απο τα μαγαζιά. Το αποτέλεσμα… εξοικειώνεται ο κόσμος με την ΚΑΚΗ μουσική την φαλτσαδούρα και το σκυλολόι.
Νομίζω τα ελληνικά μ ου είναι αρκετά καλά! ΔΕΝ γενίκευσα! Αναφέρομαι βέβαια σεόλους τους κακούς ερασιτέχνες καλαμπόρτζηδες που μπήκαν στα μαγαζιά με εξευτελιστικές αμοιβές χωρίς ένσημα και ωράρια! Η περιγραφή αισχρής πραγματικότητας δεν υπόκειται σε κανόνες αστικής ευγένειας φίλε ούτε ωραιοποιείται με ευγενικές λέξεις! Και ο κλεφτης απο ανάγκη κλεβει και σκοτώνει ας είμαστε ευγενείς ετσι; ΦΙλικα και εγω τα γράφω
Φυσικά και είναι αξιέπαινο.
Η αλήθεια είναι ότι δεν το έβαλα για να συμβάλω στη συζήτηση. Έτυχε να το δω στο ΥΤ λίγο αφότου είχα γράψει για τους φίλους που έρχονται στο μαγαζί που παίζει ο άλλος και παίζουν κι αυτοί, και το έβαλα για πλάκα (εδώ οι φίλοι είναι χιλιάδες και αποτελούν το 100% του «κοινού»).
Ας συνεχίσουμε…
1 «Μου αρέσει»