Εντάξει δικαιωμά σου.
Ίσως να εννοείς αυτά τα σημεία δεν ξέρω …που εμένα μου φαίνονται απλά γνώμη…όπως και 'γω έχω διαφορετική γνώμη απο τη δική σου.Τέλος πάντων καθένας έχει δικαίωμα στη γνώμη του και μπορεί να τον χαρακτηρίζει όπως θέλει, όπως νομίζει.
λοιπόν…
το νημα λέει.
“Περί Μάρκου Βαμβακάρη”
και το’φερε η κουβέντα “περι μαγκα”.
δεν πειράζει, να πουμε περι “μαγκα”.
μη ψάχνεται στα γραπτά “λογίων” και “αστών”. αυτοι δεν εχουν πλήρη εικόνα της έννοιας .
απλά γράφουν.
σε μενα εχει μείνει η αντίληψη, οτι μάγκας ειναι κάποιος που έχει πολυ λίγα αρνητικα στον χαρακτήρα του γενικώς.
κανει οτι κανουν και οι άλλοι, αλλα αυτος τα κάνει καλύτερα. πιο σωστά.
διαβάστε αυτη την ανάμνηση μου.
πριν 20 χρονια περίπου, στην ταβερνοπαρέα μας(με τραγούδια και γλέντια εδω στα Τρίκαλα ), γνώρισα τον Γιώργο Πασκώνη, τραγουδουσε καλα και γνώριζε και σπανια, ξεχασμένα τραγούδια.
αυτος μου εμαθε το “τρεις θα’ναι οι ωρες σου” του Τσιτσάνη.
δεν το ειχα ξανακούσει.
κανει ο Γιώργος ενα σχόλιο “ωραιο μάγκικο τραγούδι” μου λέει.
και συνεχίζει.
–ξερεις τι θα πει μαγκας; μου λεει.
και απαντάω με ολα αυτα που γράφονται εδω παραπάνω.
–μάγκας θα πει" αρχηγός " μου λέει. (ο Γιώργος ηταν Βλάχικης καταγωγής ).
–οταν πάμε κάπου για δουλειά, ρωταμε
–ποιος ειναι ο μάγκας εδω;
(ποιος ειναι ο αρχηγός ο επιστάτης, ο προϊστάμενος.)
καμια σχεση με τις "διφορούμενες " έννοιες που συναντάμε στα τραγούδια.
Ε ναι, γνώμη είναι. Αλλά τι σου φταίω αν από το #7 παραθέτεις το «είναι πολύ μάγκας» και παραλείπεις όλο το σκεπτικό που καταλήγει σ’ αυτή τη γνώμη; Και με βάζεις να ανεβοκατεβαίνω τις σκάλες (62 πατώματα μέχρι στιγμής, χωρίς ασανσέρ) να το βρω μόνος μου;
Όσο για το «πάνω από μία φορά νομίζω», το ίδιο με το #7 ξανάγραψα και εδώ:
Λοιπόν αυτά. Αν είναι να συνεχίσουμε, πιο ενδιαφέρον βρίσκω αυτό που λέει ο κ. Σπύρος:
Σαφώς και δεν είναι αυτή η τρέχουσα έννοια μεταξύ του σημερινού γενικού πληθυσμού, και νομίζω ούτε μεταξύ των μάγκικων κύκλων στον καιρό του Μάρκου. Μοιάζει όμως σαν να είναι επιβίωμα από την αρχική σημασία, τη μάγκα (=είδος οργανωμένης ομάδας).
Edit: Όχι, συγγνώμη. Αφηρημάδα. Εκεί που παραθέτω το σημείο με τον ηθικά ακέραιο δε λέω το ίδιο όπως στο #7, είναι δύο διαφορετικές αιτιολογήσεις.
Δεν μου έφταιξες και σύγνώμη αν σου προκάλεσα τόση κούραση με το ανεβοκατέβασμα απλά είπα να πάρω το ‘‘ζουμί’’ και όχι όλλα,
έτσι το είδα. Αφού ομως είναι κουραστικό με τα ανεβοκατέβασμα σκέφτηκα να το παραθέσω όλο το μηνυμά σου για να μην είμαι κουραστικός.
''Δε θυμάμαι τη συγκεκριμένη ιστορία, αλλά ο Μάρκος έχει στην αυτοβιογραφία του αρκετές ιστορίες που δεν τον τιμούν ιδιαίτερα. Ως αφηγητής, είναι ξεκάθαρο ότι το αντιλαμβάνεται αυτό, δεν έρχεται από κανέναν άλλο πλανήτη όπου τα άσχημα να είναι ωραία. Τα λέει όμως. Δεν τα κρύβει, δεν κάνει καμία προσπάθεια εξωραϊσμού ή δικαιολόγησης, ούτε όμως και το αντίθετο, να εκφράζει ενοχές και αυτοκατηγόριες. Σαν να στέκεται απέναντι από τον εαυτό του, να τον παρατηρεί και να καταγράφει.
Αν θέλετε τη γνώμη μου, είναι πολύ μάγκας.
(Φυσικά δεν ήμουν εκεί να ξέρω τι είναι αλήθεια, ή τι άλλο μπορεί να έγινε και να μην το λέει. Μιλάω πιο πολύ για τη στάση του Μάρκου-αφηγητή προς τον μάρκο-ήρωα της αφήγησης.)‘’
Εδω να πω, οτι σαυτο που λεει ο Μαρκος, το δεν πειραξε ποτε κανεναν, εννοει οτι ειναι καποιος που ΜΠΟΡΕΙ να ασκησει βια ή να κανει διαφορα, αλλα συνειδητα προσπαθει να μην το κανει. Ετσι ειναι μαγκας. Αλλιως ειναι ενας ακομα που τον κανουν οτι θελουν. Αυτο εξαγω εγω.
Καλως ή κακως δεν ειναι χριστιανικος ορος ο μαγκας και σε γενικες γραμμες ξερουμε τι εννοουμε. Αλλα δεν εχει και μια εννοια.
π.χ.
‘‘Εκανε μια μαγκια στην εφορια με εναν δικο του και βολευτηκε’’
‘‘Μου πουλησε μαγκια και του εδειξα ποιος ειναι παλικαρι’’
‘‘Μαγκια κλανια και εξατμιση’’
‘‘Αυτος δεν πειραξε κανεναν, ειναι μαγκας’’
‘‘Προσεχε τι λες μπροστα σαυτους τους μαγκες, δε σηκωνουν πολλα’’
κλπ κλπ κλπ.\Ο ορος δεν εχει μια καθαρη σημασια, αλλα συνηθως ειναι καλος. Οχι παντα ομως.
Κι ομως αυτο που ειπε ο Σπυρος ειναι πολυ συχνο. Και τωρα. Μολις σημερα στο μαγαζι που δουλευω, ακουστηκε ακριβως η ατακα ποιος ειναι ο μαγκας εδω.
Εγω προσωπικα θεωρω μαγκα το Νικο Ρωμανο π.χ. Οχι της ΝΔ χαχαχαχα
Δεν ξερω αν ο Μαρκος ηταν ηθικα ακεραιος και μα την αληθεια δεν το πιστευω καθολου. Και δεν ειναι μαγκας οποιος ειναι ηθικα ακεραιος. Ειναι ηθικος. Ειχε παρεδωσε με γυναικες που ηταν νταβατζης, επινε μαυρο και εκανε παρεα με τα καλλιτερα παιδια.Κατηγορηθηκε και για δολοφονια μιας πορνης καποτε στη θεσσαλονικη. Δεν ξερουμε τιποτα για την ηθικη του Μαρκου στην πραγματικη ζωη βασικα. Πιστευουμε οτι θελουμε. (και γω πιστευω οτι ηταν καλος ανθρωπος και μαγκας χαρακτηρας)
Για μένα οι λέξεις μάγκας και καπάνταης κάποτε ήταν συνώνυμες. Εννούσες γενικά το ίδιο πράγμα.
Εδώ παραθέτω ορισμένα ενδιαφέροντα από το μάγκας και νταής - SLANG.gr
1.“.Η λέξη μάγκας είναι αλβανική. Προέρχεται από τη magje που σημαίνει τη σκάφη, ειδικότερα τη σκάφη όπου ζύμωναν ψωμί. Πέρασε στη νεοελληνική από τα αρβανίτικα. Οι άταχτοι αρβανίτες κλέφτες και οι συνεργαζόμενοι με τους Οθωμανούς αρματωλοί ήταν οργανωμένοι σε ομάδες που είχαν ως σημείο αναφορά τη συγγενική σχέση (αδέλφια, ξαδέλφια, γαμπροί κλπ) ή αποτελούνταν από μη συγγενείς. Η πρώτη περίπτωση είναι η φάρα (Μποτσαραίοι, Γριβαίοι). Η δεύτερη είναι η μάγκα. Στις πολεμικές ομάδες ο μικρότερος ήταν επιφορτισμένος να κουβαλάει στην πλάτη του τη σκάφη και να ζυμώνει το φωμί για τους υπόλοιπους. Ετσι σημείο αναφοράς ήταν η μάγκα, αυτό τους ένωνε.
2.” Συμπληρωματικῶς παραθέτω καὶ τὰ παρακάτω, ἀντιγράφοντας ἐπὶ λέξει ἀπὸ τὸ «Σιωπητήριο» στὸ Capital.gr:
«Το μάγκας βγήκε στη Σμύρνη, όταν οι ναυτικοί έβγαιναν κατά ομάδες για να γνωρίσουν την πόλη και να διασκεδάσουν. Ναυτικοί γαρ, καβγατζήδες, θύμιζαν τις άτακτες ομάδες των Αλβανών πολεμιστών. Έτσι, έλεγαν οι Σμυρνιοί: «Πέρασε χτες μία μάγκα», εννοώντας μία ομάδα ναυτικών. Και με τον καιρό οι άνθρωποι του λιμανιού κέρδισαν το «μάγκας», ο καθένας για τον εαυτό του…»"
3." Ο τούρκος εδώ μας λέει ότι η λέξη manka το 1560 σήμαινε πάγκος κάτεργου, για να εμφανιστεί το 1656 με τη σημασία ομάδα κωπηλατών και να ξαναμανακαταγραφεί το 1876 ως manga πλέον, σημαίνοντας την ομάδα ναυτών που συγκεντρώνονται γύρω από το συσσίτιο. Προς επίρρωσιν, μας λέει ότι πρόκειται βασικά για ναυτικό ιδιωματισμό ο οποίος το αργότερο αρχές του 20ου αιώνα είχε περάσει και στον στρατό ξηράς (τον τούρκικο εννοείται).
Μέσω ενός μεσαιωνικού ελληνικού μάγκος (mangos), που εγώ τουλάστιχον δεν μπόρεσα να εντοπίσω, [πιθανόν να παίζει εδώ και κάποιο λάθος και να εννοεί (μ)πάγκος, αλλά γιου νέβερ νόου, αν το βρει κάποιος ας μιλήσει], ανάγει τη manka στο ιταλ. banco = κάθισμα, το οποίο με τη σειρά του βγαίνει από το αρχ. γερμαν. banch, που μας δίνει μεταξύ διάφορων κιμβρογκαελογαλλουαλικών και το αγγλ. bench.
Η αρχική σημασία ήταν καμπύλωμα, ανασήκωμα του εδάφους, και λόγω της ομοιότητας με το σχετικό έπιπλο πήρε τη σημασία του τραπεζιού στο οποίο καθόταν ο δικαστής ή ο τραπεζίτης για να καταλήξει στην τελική σημασία κάθισμα, πάγκος."
Οπως τα γραφεις παντως, νιωθω οτι θες να ακουσεις κατι συγκεκριμενο.
Μπορει καποιος που τρεχει στα 4 μαστουρης, να ειναι μαγκας. Πιο μαγκας απο πολλους καθωσπρεπει. Αυτο ειμαι σιγουρος!
Είναι ξεποδαριασμός, όπως και να το κάνεις! 
Όχι αγαπητέ, δε θέλω να ακούσω κάτι συγκεκριμένο.
Αν αποδεχτούμε τα παρακάτω ως πράξεις ενός “μάγκα”, τότε έχεις απόλυτο δίκαιο ότι “Μπορει καποιος που τρεχει στα 4 μαστουρης, να ειναι μαγκας.”
Και θα συμπληρώσω ότι είναι πολύ δύσκολο έως ακατόρθωτο για έναν “καθωσπρέπει” να πράξει έτσι, οπότε ίσως πάλι να είναι σωστό αυτό που λες “δεν ειναι μαγκας οποιος ειναι ηθικα ακεραιος”. Είναι δηλαδή αντίθετες έννοιες.
Και αν εντάξουμε τις παρακάτω πράξεις στη ζωή ενός “μάγκα”, τότε ΝΑΙ ήταν μάγκας, αφού έζησε σε συμφωνία με αυτά.
Ένας “πολύ μάγκας” όμως που δεν θα ήθελε να είναι απλώς “μάγκας” θα έκανε τα ίδια σε μεγαλύτερο βαθμό.
Δεν ειναι μαγκας οποιος ειναι ηθικα ακεραιος, εννοω οτι δεν ειναι καταναγκην τελειως αλληλενδετα. Οχι οτι μαγκας=ανηθικος…Η εννοια της ηθικης ακεραιοτητας ειναι απολυτη. Κανενας ανθρωπος δεν ειναι απολυτως ηθικα ακεραιος ή εστω εχει υπαρξει παντα ετσι. Ειναι ιδεατο τελειως. Εγω μιλησα για το περιβαλλον του Μαρκου, δεν ειπα ουτε εχω αποδειξεις οτι ΔΕΝ ηταν ηθικα ακεραιος, ειπα δεν το πιστευω. Μαγκας ειπα για ποιους λογους ηταν. Επεβαλλε την μουσικη του υπαρξη σε ενα κατεστημενο τελειως διαφορετικο, το υποστηριξε και οσο και αν χαλαει καποιους, ειναι ο μεγαλος Δασκαλος. Γιαυτο ειναι μαγκας για μενα ο Μαρκος.
Τελος, να σου πω, οτι η μαιευτικη σου ειναι λιγο λαθος κατευθυνομενη. Δεν ειμαι εγω αυτος που πρεπει να αποδειξω οτι ο Μαρκος δεν ειναι μαγκας. Εξ αρχης αντιπαρατεθηκα γιατι εσυ ειπες οτι δεν ειναι για τους χψ λογους. Μαλλον ακομα καλυτερα, οτι δεν μπορουμε να εχουμε αποψη για το τι ειναι μαγκας απο ανθρωπους ‘‘τοιουτους’’. Καταλαβαινεις ποιος πρεπει να μας πει τι ειναι μαγκας δλδ εδω και ωρα.
Πηρες απαντησεις πολλες και ποικιλλες που βλεπεις πως συμφωνουν σε καποια μερη, εξηγησε μας τωρα εσυ γιατι ο Μαρκος δεν μπορει να εχει αποψη για τη μαγκια.
‘‘Ένας “πολύ μάγκας” όμως που δεν θα ήθελε να είναι απλώς “μάγκας” θα έκανε τα ίδια σε μεγαλύτερο βαθμό.’’ Ε πως μπορουμε να βγαλουμε ακρη οταν λεω Γιαννης και ακους Σπαρκυ…
Η ένα απλό παράδειγμα ενός μάγκα που θεωρείς εσύ Τέλη αρκεί να καταλάβουμε και οι υπόλοιποι προς τα πού είσαι σαν ερμηνεία.
Ο κατά Μάρκον μάγκας (από την Αυτοβιογραφία)
-Ήμαστε μάγκες, μάγκες ιππότες. Κονομάγαμε με τον ιδρώτα μας. Δεν είχαμε σχέση με τους αλανιάρηδες, που κλέβανε και κάναν διάφορες ατιμίες
-Είναι ήσυχος, πολύ ήσυχος άνθρωπος. Δεν πειράζει κανένα. Άμα είναι καλός άνθρωπος εννοείται. Άμα είναι παλιάνθρωπος, θα ’ναι παλιάνθρωπος. Οι μάγκες ήταν σοβαροί. Εγώ ήμουνα μάγκας. Δεν επείραζα άνθρωπο […] Δεν μ’ ενδιέφερε τι έκανε ο καθένας. […] εμείς οι μάγκες δεν πειράζαμε κανέναν κι ούτε θέλαμε άλλοι να μας πειράζουνε. Δουλεύαμε πολλοί σε σκληρές δουλειές και με τον ιδρώτα μας τρώγαμε το ψωμί μας και κάναμε τα γούστα μας […]
-Ή κουτσαβάκης, ή μάγκας, ή δερβίσης, όλα αυτά είναι ένα. Με τη διαφορά ότι ανώτερος απ’ όλους είναι ο δερβίσης […] Βέβαια υπήρχαν και μάγκες και κουτσαβάκηδες που δεν ήταν εργάτες, δεν βγάζαν το ψωμί τους με τον ιδρώτα αλλά π.χ. με τη διάρρηξη.
-Πάντως οι μάγκες τότες, εκτός απ’ αυτούς που ήταν αιμοβόροι, ακόμη κι αυτοί που ήταν κλεφταράδες, ήταν άνθρωποι καλοί. Ήσυχοι, μερακλήδες, τους άρεζε το χασίς και το όργανο […]
Ρωτησα εναν κυριο γνωστο να μου πει τι ειναι μαγκας για να δω την αποψη του, ετσι για πλακα.
Μονορουφι ειπε:
Λοιπον μαγκας ειναι ο κιμπαρης, ο μπερμπαντης, ο αλητης, ο αυταρεσκος, ο ανεξαρτητος, ο ευγενης, ο αρχηγος.
Βγαλε ακρη. Και κατα περιεργο τροπο, καπως συμφωνω χαχαχαχα
Όσα δεν διαβάστηκαν, έχουν ειπωθεί παρά ταύτα. Πολλά τα σχόλια, δικαιολογημένο να μην τα θυμάται κανείς όλα ταυτόχρονα, αλλά δε βλέπω ούτε καινούργιες ερωτήσεις ούτε, στην ουσία, καινουργιες τοποθετήσεις.
Κατά τη γνώμη μου δεν οδηγεί πουθενά η αντιπαράθεση γύρω από το ηθικολογικό στοιχείο της έννοιας του μάγκα, που έτσι κι αλλιώς δεν είναι κάτι το μονοσήμαντο.
Επίσης η αναφορά (στο πρώτο ποστ) σ’ εκείνο το σημείο της αυτοβιογραφίας, καθώς είναι από μνήμης, είναι ελαφρώς παραποιημένη και οδηγεί ίσως σε εσφαλμένες εντυπώσεις.
Ο Μάρκος δεν λέει ότι “άρχισε να τρέχει στα τέσσερα σα σκυλί και να ανηφορίζει τρελαμένος”, αλλά ότι έπεσε κάτω μη μπορώντας να περπατήσει και μη μπορώντας το σώμα του να τον υπακούσει, και μόνο σέρνοντας μπρούμητα κατάφερε σιγά-σιγά ν’ ανέβει την πλαγιά.
Και βέβαια το αναφέρει αυτό το στιγμιότυπο όχι σαν μαγκιά και “παράδειγμα προς μίμηση”, αλλά σαν προσωπική εμπειρία από τα δυσάρεστα της χασισοποσίας, όταν τυχόν συμβεί και “σε τσιμπήσει ο αργιλές”, όπωςλέει.
Κατά τη γνώμη μου επίσης, το αξιόλογο σε αυτό το σημείο της αυτοβιογραφίας, -ακόμα και το παραδειγματικό, από μια άποψη-, είναι η παρρησία αυτής της αφήγησης και η απόστασή της από ορισμένα σημερινά εξωραϊστικά και “μονόπλευρα” στερεότυπα περί “ευφορικότητας” και “ψυχαγωγικότητας” του χασίς, τα οποία συνοδεύουν την επιδίωξη της εμπορευματικής ένταξης του στην “κανονικότητα” του καταναλωτισμού, αγνοώντας γι’ αυτό το σκοπό μαρτυρίες σαν κι αυτήν και ευρύτερα αγνοώντας τη “σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού” όσον αφορά τον ανθρώπινο ψυχισμό.
Πράγματα που δεν αγνοούνταν κάποτε, ακόμα και την εποχή όπου δεν είχε “καθιερωθεί” η παρανομία, και αυτό -νομίζω- είναι εμφανές ακόμα και στα πιο παραδοσιακά τραγούδια αυτής της θεματολογίας, αλλά και σε τραγούδια του ίδιου του Μάρκου όπου ο χασικλής έρχεται αντιμέτωπος με τα πιο βαριά κι ασήκωτα συναισθήματα συνδεόμενα με τη “ρεμπελεμένη” ζωή του και τον κόσμο που βρέθηκε, συνδεμένα με την κοινωνική του ύπαρξη και το προσωπικό του ήθος - με διαφορετικά λόγια…
Ενα παραδειγμα για το ηθικα ακεραιος-μαγκας.
Μια φορα ενας μαγαζατορας, απειλησε με πιστολι τον Μπαγιαντερα μια φορα. Τωρα, θα επραττε λαθος ενας ανθρωπος υπο την απειλη οπλου να υποχωρησει, να συμβιβαστει, να υπακουσει για να σωσει τη ζωη του ή να μην εχει ασχημους μπελαδες? Οχι. Θα τον εκανε λιγοτερο ηθικο ή ακεραιο να υποχωρησει υπο την απειλη οπλου? Οχι. Ε, ο Μπαγιαντερας του ειπε βαλτο μεσα γιατι θα στο βαλω καπου. Και αυτο ειναι μαγκια. Και μια αλλη φορα πλακωσε τον Τρελακια στις μαπες επειδη τον εσσμπρωξε με τη γυναικα του. Και αυτο ειναι μαγκια, ο αλλος ηταν φονιας και οποφορουσε. ΚΑι ο Αντωνιτσης του ειπε δε θα πεις ποτε και ορκισου και δεν ελεγε κουβεντα στα γεραματα. Μαγκας! Υπηρετησε την πατριδα το 40 στο χειροτερο μετωπο. Οταν τυφλωθηκε βγηκε να ταισει τα παιδια του. Αψογος συνθετης κλπ. Και επινε χασισι. Και? Τον κανει λιγοτερο καθωσπρεπει ή ηθικα ακεραιο? O Σαιξπηρ, ο Κεννεντι και ο Κολομβος λεει πινανε. Δε θα πεσανε ποτε στα γονατα λιποθυμοι δηλαδη… 
Να ένα καλό αντιπαράδειγμα: ο Τρελάκιας ήταν «της φάρας», ήταν νταής, θα ήταν φαντάζομαι και χασικλής, είχε από την άλλη και δημιουργικές ανησυχίες (στιχουργός), αλλά μάγκας δε φαίνεται να ήταν, αν είναι ακριβής η εικόνα που έχω σχηματίσει απ’ όσα έχω διαβάσει και θυμάμαι.
Μια χαρά μάγκας ήταν ο Νίκος Μάθεσης ή Τρελάκιας. Μην σου πω ότι με την συμπεριφορά του όριζε καλύτερα από τον Μάρκο, την έννοια του μάγκα εκείνα τα χρόνια.
Απλά επειδή τα έβαλε με τον Μάρκο, εμάς δεν μας αρέσει.
Ειχε μαγκια ναι, αλλα ειχε και πολλα λαθη στο ενεργητικο και ηταν αρκετα δυστροπος και περιεργος. Συναχης… Ο Μαρκος τον φοβοτανε και τον απεφευγε. Αλλα ο Μαθεσης ενιωθε οτι του χρωσταγε ο Μαρκος…
Ιστορια απο εγκυρη πηγη: Μια φορα ενας Καλαματιανος, εδωσε ενα γλειφιτζουρι σε ενα παιδι στον πειραια και μια κοπελα τον ειρωνευτηκε για κωλομπαρα-μπινε. Αυτος την χαστουκισε και η αλλη του λεει, ξες ποια ειμαι εγω? Ειμαι η γκομενα του Τρελλακια. Θα δεις εσυ. Και οντως το εμαθε ο Μαθεσης και πηγε σε ενα καφενειο με καλαματιανους να τον βρει, μπηκε μεσα οπλοφορωντας και ειπε:
-Σημερα γ***ω Καλαματιανους.
Τελικα, ο καλαματιανος τον μαχαιρωσε στην κοιλια. Ο Μαθεσης εζησε και σβηστηκε το μεταξυ τους προβλημα, καθως παραδεχτηκε πως εχασε. Πως να το κανουμε, υπαρχει μαγκια στην υποθεση. Δε μου αρεσει το περιστατικο φυσικα, αλλα.
Οταν του την επεσαν στη λαικη ηταν δυο αποσο ξερω. Και εζησε και νικησε. Θελει κοτσια. Και ας ηταν περιεργος.
Ωραίοι τύποι όμως κι οι τρεις, Καλαματιανός - γκόμενα - Τρελάκιας.
Μια εκλεκτή ανθοδέσμη οι τρεις τους.
Ο άλλος να μαζεύει τα άντερά του με το χέρι λέγοντας «οκέι, κέρδισες» (σίγουρα; μήπως να το συζητήσουμε ακόμα;), ο άλλος που του τα σκόρπισε να του λέει «ντάξει φιλαράκι, κανένα πρόβλημα, περασμένα ξεχασμένα»… Από τους τρεις θα 'θελα να 'μουν ο τέταρτος, ο πιτσιρικάς που πήρε το γλειφιτζούρι.