Ν. Μούσχουρη: «Ο Θεοδωράκης δεν κατάφερε ποτέ να γίνει Μάνος Χατζιδάκις»

Δηλώσεις της Ν. Μούσχουρη.

Στη ζωντανή συνέντευξή της στο “Δεύτερο 103,7” η Μούσχουρη δήλωσε:
«Ο Θεοδωράκης δεν κατάφερε ποτέ να γίνει Μάνος Χατζιδάκις» και άναψαν τα τηλέφωνα από οργισμένους ακροατές.
«Δεν υπήρξε αληθινή πηγή έμπνευσης, όπως ο Μάνος. Στηρίχτηκε και στην πολιτική. Σήμερα ελάχιστα τραγούδια του ακούγονται στο εξωτερικό. Δεν θέλω να υποβιβάσω τη δουλειά του, αλλά σε μένα δεν ταίριαζε καθόλου».

Ήταν ένα από τα πολλά, αιχμηρά ή μη, που διηγήθηκε η τραγουδίστρια την Κυριακή το βράδυ στη μαραθώνια ζωντανή της συνέντευξη στο «Δεύτερο 103,7».
Συνομιλητές της on air ο Γιώργος Παπαστεφάνου και ο Γιάννης Πετρίδης, οι δύο κορυφαίες ραδιοφωνικές φωνές, που ύστερα από είκοσι πέντε χρόνια συναντήθηκαν ξανά, μαζί, στα μικρόφωνα. «Με τη Νάνα ξεκινήσαμε την ίδια περίοδο», έλεγε ο Γ. Παπαστεφάνου, νωρίτερα, στην είσοδο της ΕΡΤ. Και από δίπλα, ο Γ. Πετρίδης, κρατώντας μια τεράστια τσάντα με δίσκους και cd της Νάνας. «Κι αυτά είναι μόνο μερικά απ’ όσα έχει κυκλοφορήσει στη Γαλλία». Για δίωρη ξεκίνησε η εκπομπή, τρίωρη κατέληξε με την τρίτη ώρα να την παραχωρεί ευγενικά από το χρόνο του ο Αλέξης Κωστάλας.
…Και για την περιπέτεια του «Επιτάφιου» του Μίκη Θεοδωράκη με τις δύο διαφορετικές εκδοχές του: τη μία, με την ενορχήστρωση του Μάνου Χατζιδάκι και τη Μούσχουρη στο τραγούδι και την άλλη, τη «σχισματική», με το Γρηγόρη Μπιθικώτση. «Ηχογραφούσαμε το άλμπουμ, όταν στο 6ο τραγούδι ο Θεοδωράκης, ο Ρίτσος και κάποιοι μουσικοί εξαφανίστηκαν» θυμήθηκε η Νάνα. «Δύο μέρες μετά, καταλάβαμε γιατί. Κυκλοφόρησε η δεύτερη version με το Γρηγόρη Μπιθικώτση. Ο Θεοδωράκης μάλιστα είπε στις εφημερίδες ότι προτιμούσε τη δική του εκδοχή με το παιδί του κάμπου, παρά εκείνη με το κορίτσι του σαλονιού. Λες και δεν ήμουν κι εγώ ένα απλό κορίτσι. Ποτέ δεν πρόκειται να ξεχάσω αυτή του την κουβέντα».

Και για το Μούτση

Αλλά έβγαλε και το παράπονό της για το Δήμο Μούτση, που δεν έδωσε την άδεια να κυκλοφορήσει τα τραγούδια του στη γερμανική γλώσσα. Κι ας ήταν έτοιμοι ήδη οι στίχοι. «Δεν σκέφτηκε ούτε τον κόπο του παιδιού που έγραψε τα γερμανικά λόγια». Και όλα αυτά, μια εποχή που η Μούσχουρη πουλούσε στη Γερμανία 30 χιλιάδες δίσκους την ημέρα.

Απογοητευμένη από το «αυτοκρατορικό κόμπλεξ στην Ελλάδα όπου οι συνθέτες δεν σέβονται τους ερμηνευτές», η Μούσχουρη είπε κι άλλα πολλά. Για την είσοδό της στο τραγούδι το 1959, για «το Χατζιδάκι που έδωσε ταυτότητα στο ελληνικό τραγούδι και μ’ έμαθε να τραγουδώ και να περιποιούμαι τις λέξεις», για τις συμμετοχές της στα φεστιβάλ τραγουδιού αλλά και τη Eurovision.

http://www.enet.gr/online/online_text/c=113,id=89322780

Χωρίς σχόλια…

Είναι σαν να υποστηρίζει κάποιος, πως μιά κολώνα ιωνικού ρυθμού είναι καλύτερη από μιά δωρική κολώνα.

μα τα σχόλια θα άξιζαν, ειδικά σε περιπτώσεις -όπως εδώ- όπου ο πόνος δεν είναι βουβός …

Έχω την εντύπωση πως όλα αυτά είναι απλά δημοσιογραφικά “τσιτάτα” και ελάχιστη περίληψη των όσων θα είπε η κυρία Μούσχουρη, η οποία είναι πάντα σεμνή και μετρημένη -όσο και να γνωρίζει το μεγαλείο της.
Σίγουρα, η πρόσκλησή της θα έγινε και με την αφορμή τής -πρόσφατης- έκδοσης της αυτοβιογραφίας της (“Το όνομά μου είναι Νάνα” που επιμελήθηκε ο Φώτης Απέργης).

Ναι, η μικρή Νάνα βούρκωσε με το συνθέτη, θύμωσε πολύ… Κι έβαλε πείσμα να γίνει και πιο γνωστή από αυτόν, στα κατοπινά χρόνια. Όπως έκλαιγε και θύμωνε με τους κουβάδες του νερού που άδειαζε όλη τη νύχτα, με κάθε ξαφνικό ψιλόβροχο, στο μικροσκοπικό υπόγειο που μεγάλωνε μέχρι τα 20 της.
Το διάβασα πριν 15 μέρες το βιβλίο. Είναι εξαιρετικό! Χαμηλό τόνων, γραμμένο με ευγένεια και ψυχή. Ήρεμη μα και πονεμένη γραφή. Ένας πόνος που γίνεται βασανιστικός στόχος, για να ξεφύγει από τη μετριότητα και τη μιζέρια. Ένα κορίτσι που λάμπει μέσα του, αλλά όλα το εμποδίζουν. Μέχρι τη μέρα που θα υψώσει μέσα της φωνή και μαγικά όλα θα αλλάξουν !
Ένα ονειρικό παραμύθι, με μουσική υπόκρουση κάποια απ’ τα ωραιότερα τραγούδια της μεταπολεμικής ελληνικής δισκογραφίας.
Ένα πολύ εσωτερικό βιβλίο, πολύ εξομολογητικό και αποκαλυπτικό. Με ντοκουμέντα και υπέροχες ιστορίες από όλη την ελληνική δισκογραφία. Και πολλά παρασκήνια και μοναδικές στιγμές και της διεθνούς καριέρας της εξαίρετης τραγουδίστριας.

Η Μούσχουρη μπορεί να έχει την πολυτέλεια να κρίνει τους συνεργάτες της με άλλη ματιά από τη δικιά μας. Δεν συμφωνείτε;
Και έτσι πρέπει… Μαθαίνουμε με τέτοιες εξομολογήσεις σπουδαία πράγματα…

ΥΓ:
Πώς και ξέφυγε από τους “ειδικούς” μεσημεριανούς δημοσιογράφους, ότι η μάνα του Χατζιδάκι ήθελε να την κάνει νύφη της ;;!!
Μα ξέχασα… Αυτοί δε διαβάζουν… Μόνο βλέπουν με το φακό ! (της κάμερας)
:slight_smile:

Αλληλουια !!!

Ασχετη με το φορουμ μας εντελως η κυρια Νανα …
Ας ειναι συντροφισα Ιωαννα…

Προσφατα ακουσα οτι ειναι μια απο τις εμπορικοτερες τραγουδιστριες της παγκοσμιας δισκογραφιας !!!
(Θελω να πω … τι αναγκη εχει αυτη ;:wink:
Επισης παλι προσφατα ακουσα οτι τραγουδουσε με δυο μονο χορδες (φωνητικες) …
(δεν ξερω και πόσες εχουμε …)

Μελισταλαχτη φωνη ευρωπαικου στυλ με ειδικοτητα στις “ψευτικες”.
Φωναρα στα πρωτα της χρονια στην Ελλαδα, τυποποιημενη ομως αργοτερα στη Γαλλια με τυποποιημενο προγραμμα και παραφωνη στην προπερσυνη της εμφανιση στην Αθηνα σε καποια βραβεια μαζι με τον Αθανασιο Ρουβα.

Η γνωμη της για το Θεοδωρακη πιθανον να ειναι φορτισμενη απο την αποτυχια του “Επιταφιου” με τη φωνη της -η μεγαλη επενδυση της Κολουμπια στα 1958-59 “εναντια” στο φαινομενο Χατζηδακις (εννοω τον Μ.Θ.)- και την μεγαλη επιτυχια στο καπακι του ιδιου εργου με τη φωνη του Μπιθικωτση και το μπουζουκι του Χιωτη …
Πως τα φερνει η ζωη … παλι στο ρεμπετικο καταληξαμε !!

Να προσθεσω ότι η εκπομπη ήταν ζωντανη, μου τη μετεφεραν φίλοι.
Άρα, όλοι άκουγαν από πρώτο χερι τη διεθνή ντίβα μας, δεν αλλοιώθηκαν τα λόγια απο κανενα δημοσιογράρο.
Την ίδια ώρα και μετά τα τηλέφωνα του σταθμου “έσπασαν” από ακροατές που αντιδρούσαν στην απαξίωση του Θεοδωράκη.

Ιωάννα,
η θέση σου τετράγωνη και νομίζω όλοι μοιραζόμαστε ανάλογη εκτίμηση για την Κυρία (πόσο σωστά το έθεσες) Μούσχουρη.
Φυσικά είναι σημαντικότατατη η μαρτυρία της (και οι λεπτομέρειες για την ζωή της) όχι μόνο για όσα βίωσε στο “καλλιτεχνικό γίγνεσθαι”, αλλά κυρίως για όσα με την συμμετοχή της ίδια στα τόσα χρόνια βοήθησε να διαμορφωθούν.
Η βιογραφία της θα βοηθήσει άλλωστε κάθε μελλοντικό μελετητή.
θα ήθελα όμως να είμαι επιφυλακτικός σε αισθητικές συγκρίσεις και αποτιμήσεις για καλλιτέχνες και το έργο τους, ειδικά όταν γίνεται από όσους θετικά ή αρνητικά επηρεάστηκαν απο την δράση των καλλιτεχνών αυτών και προσδιορίστηκε έτσι η δική τους πορεία.
Το έργο κάθε καλλιτέχνη εγκαταλείπει τον δημιουργό του και κάνει δική του διαδρομή ανεξάρτητη απο αυτόν.
Εστιάζοντας εκεί καλό είναι να έχεις κάποια απόσταση ειδικά όταν καταφεύγεις σε παραλληλισμούς και συυγκρίσεις.
Ίσως και η ίδια μετά απο χρόνια διαφορετικά θα τοποθετηθεί ακριβώς στα ίδια γεγονότα και ανθρώπους.

Ο χρόνος δίνει μια προοπτική ματιά διαφορετική…κάτι σαν το γλάρωμα του ξενύχτη που χαράματα, ξεμέθυστος πια, σιγομουρμουρά ακόμη την μελωδία που, χωρίς να τον διασκεδάζει πιά, συνεχίζει να τον ανέβαζει … Τίποτε δεν άλλαξε αισθητικά, ο ίδιος όμως ;

Δεν άκουσα την εκπομπή. Ομως φαντάζομαι πως δεν “την είπε” στο Σπάρτακο, ο οποίος δήλωνε ότι όταν του την πρότειναν για τραγουδίστρια, την απέρριψε επειδή είχε καλή φωνή, ήταν όμως άσχημη…

Ο Βαβουλές τα 'πε όλα: Μελιστάλαχτη φωνή ευρωπαικού στυλ με ειδικότητα στις “ψεύτικες”.
Κι εγώ αυτή την εντύπωση έχω όταν την ακούω (σπανιότατα και μόνο από… σπόντα). Σαν τις Αρβανιτοτσαλιγοπούλες (προς Θεού, δεν κάνω καμιά σύγκριση).
Και μια και το 'φερε η συζήτηση:
Πώς τη λένε τη διάσημη κωλομεγλυφάτη τραγουδίστρια της κάντρι; Αυτή μου 'ρχεται στο μυαλό όταν ακούω τη Μούσχουρη.

ΥΓ. Δεν είναι θέμα δογματισμού. Περί ορέξεως πρόκειται. Αν χαϊδεύουν τ’ αυτιά σου οι μπάσες, τραβάς ζόρι με τις ψιλές. Εδώ με κουράζει καμιά φορά η Νίνου!

Περί ορέξεως…Καρβέλας!

Αλλά δεν καταλαβαίνω προς τι η χολή και η εμπάθεια που βγάζει η Μούσχουρη κατά του Θεοδωράκη;
Δεν είχε δίκιο ο Θεοδωράκης στο θέμα του «Επιτάφιου»;
Το σπαραγμό της μάνας μπροστά στην άδικη δολοφονία του μοναχογιού, το τελικό μήνυμα της μετουσίωσης του πόνου σε αγώνα ζωής και προοπτική ελπίδας ήταν δυνατό να τα δώσει η φωνή της Μούσχουρη; Εδώ δεν χρειαζόταν μια λυρική βερσιόν σαν τη δική της, αλλά μια στιβαρή φωνή, χωρίς φιοριτούρες, που να βγάζει συναίσθημα, πόνο, αλλά όχι ηττοπάθεια.
Ο Θεοδωράκης δεν είναι μόνο μεγάλος συνθέτης, είναι και ιδιοφυής άνθρωπος και αυτό το κατάλαβε. Η εξέλιξη των πραγμάτων με την ανταπόκριση του κόσμου τον δικαίωσε.
Όσον αφορά στις άλλες κρίσεις της για το Θεοδωράκη απαξιώ να ασχοληθώ!

Για τη Μούσχουρη:
Προτιμώ να την ακούω στις παλιές, αυθεντικές εκτελέσεις των τραγουδιών που την έκαναν γνωστή, του Χατζηδάκι, στο «Χάρτινο το φεγγαράκι» ή στον «Υμηττό».π.χ.
Έχω όμως να παρατηρήσω ότι εδώ και αρκετά χρόνια δεν μιλά ελληνικά πια. Γαλλοελληνικά, σύμφωνοι, με αξάν και βερσιόν γαλλική, θα συμφωνήσω, αλλά ελληνική άρθρωση δεν έχει πια ο λόγος της. Είναι το τίμημα της διεθνούς καριέρας; Ίσως, επιλογή της είναι, αλλά εμένα τουλάχιστον με απωθεί.
Και μια καινούρια σχετικά δουλειά της, το «Μόνη περπατώ» δεν μου άρεσε καθόλου. Και δεν είναι μόνο τα γαλλοελληνικά της, αλλά δίνει ένα συνονθύλευμα 17 τραγουδιών χωρίς καμμιά κοινή αισθητική. Το μοναδικό κοινό τους σημείο είναι η δική της ερμηνεία.

Αχ, Ελένη, θα σ’ ερωτευτώ στο τέλος…
Όλη την ουσία την είπες.
Γι αυτό κι εγώ θ’ αντιπαραθέσω τρία-τέσσερα “δεν”, στα τρία-τέσσρα "μεν που ακούστηκαν.

  1. Η Νάνα τραγούδησε τα “Παιδιά του Πειραιά” πρώτη στη Γαλλία, μα το σουξέ το έκανε η Νταλιντά! (δεν περιέχει καμμιάν αιχμή, πλην του “γαλλικού” που είπε η Ελένη).
  2. Στις 25 Μαρτίου 1968, τραγούδησε στον χορό της Ελληνικής πρεσβείας, προς τιμήν της “επαναστάσεως”… (Ήσαν κι άλλοι - λίγοι, μα δε θα πω ποιοί, γιατί ήσαν απολίτικοι).
  3. Αν την ακούσετε με τον Χάρρυ Μπελαφόντε στο “Καταραμένο φίδι” του Χατζηδάκι, θα ξεραθείτε…
  4. Η “χοντρή κυρία” όπως έγραψε ο Σπύρος Μελάς γιά να την αποκλείσει από την Επίδαυρο όπου θα τραγουδούσε ως “Κορυφαία” στη Λυσιστράτη, ξεκίνησε με τον Μίμη Πλέσσα σε Ελληνική κι αμερικάνικη τζαζ, κι έκανε παρέα με το “Τρίο Καντσόνε”.
  5. Καλά, έ; Είμουν εκεί, στο μαγαζί, τη βραδυά που την κουβάλησαν τα διαπλεκόμενα “κορίτσια” των δημοσίων σχέσεων, γιά να… ερωτευτεί τον Σάκη Ρουβά! Οι παραφωνίες, δεν ήταν μόνο στη φωνή…

Και τέλος πάντων, κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να συμφωνήσει μαζί μου, αλλά γιά πάρτη μου, δε θα επιτρέψω ποτέ στον εαυτό να έχω την πολυτέλεια να μη μου αρέσει ο Καζαντζίδης, και ν’ ακούω… Μούσχουρη!

Μια που βρισκόμαστε ήδη λιγάκι εκτός θέματος, δεν πιστεύω να με παρεξηγήσει κανείς αν παραθέσω μερικά κλιπάκια με τη (εξ Αιγύπτου) τραγουδίστρια Dalida, όταν τραγουδάει “Τα παιδιά του Πειραιά”:

Brunette version: http://www.youtube.com/watch?v=BtJk9qwejwg

Blonde version: http://www.youtube.com/watch?v=lQqnQoAEHQc

Greek version: http://www.youtube.com/watch?v=fO1xiNX2B0Q

Εύα

Φίλε μου ΓιώργοΒ, αντί να μας λες (συνεχώς) “πιθανόν”, θα πρότεινα να διαβάσεις πρώτα τη βιογραφία για να μας πεις το δικό σου συμπέρασμα.
Ίσως νομίζεις -“πιθανόν” !- πως εγώ σαν γυναίκα έκανα “γυναικεία” ανάγνωση…
Θα ήθελα και τη δική σου ματιά στο κείμενο. Το οποίο, πίστεψέ με, είναι σπουδαίο.

Γιάννη, ίσως δεν κατάλαβες… Λέγοντας “τσιτάτα” αναφέρομαι στην επικέντρωση του ενδιαφέροντος του κάθε δημοσιογράφου σε “πιασάρικα θέματα”, “σουξέ”. Είναι συνηθισμένο φαινόμενο, αν έχεις παρατηρήσει. Ίσως από έλλειψη χώρου στον τύπο !
Ουδέποτε είπα για αλλοίωση των λεγόμενων, αλλά έκανα την επισήμανση στα “περί δένδρου και δάσους” -για να μην επεκτείνομαι…

Άρη, στο βιβλίο τα “χώνει” σε όλους όσοι την “απέρριπταν” μόνο και μόνο για τα λίγα -για την εποχή- περιττά κιλά της. Και ρίξε μια ματιά στις νεανικές φωτο της. Μια υπέροχη δεσποινίς! Πανέμορφο, ευφυές πρόσωπο. Σεμνό βλέμμα, αλλά συνάμα γοητευτικό, ανήσυχο και σπινθηροβόλο.
Η Μούσχουρη ήθελε να είναι καλλιτέχνης και όχι γκόμενα. Καταπίεσε την γυναικεία της πλευρά τόσα χρονια στο χώρο, γιατί είχε μόνο μια αγάπη, μόνο μια αρρώστια: το ίδιο το τραγούδι -κι όχι τα παρατράγουδα. Τα λέει μόνη της, τόσο εξομολογητικά και αυτοκριτικά όλα… Μιλάει και για τα δικά της “παραστρατήματα” με πολλή ειλικρίνεια.

Ελένη, με συγχωρείς αλλά δεν είσαι καλά πληροφορημένη… Ή το αποσιωπάς… Γιατί, σε αυτό εδώ το φόρουμ, έχει γραφτεί ουκ ολίγες φορές το σχετικό θέμα. Η μουσική ιδιοφυία και ο ριζοσπαστικός νους για την απόδοση του “λαϊκού” έργου του ποιητή Ρίτσου, ήταν ο ίδιος ο Τάκης Β. Λαμπρόπουλος της Κολούμπια και όχι ο νεαρότατος-άπειρος συνθέτης. Ο Λαμπρόπουλος “υποχρέωσε” τον Μίκη και του “φόρτωσε” και τον Μπιθικώτση και τον Χιώτη. Ο Μίκης ακόμα δεν ήξερε πώς να μετράει τα 9/8…
Και η επιλογή της νεαρής Μούσχουρη ήταν του Μάνου Χατζιδάκι, που αυτός επιμελήθηκε, σενιάριζε και ενορχήστρωνε το έργο, που αυτός θα παρουσίαζε στο ελληνικό κοινό τον νεαρό συνθέτη από το Παρίσι. Η όλη “κόντρα” ήταν δισκογραφική. Του Χατζιδάκι και του Θεοδωράκη. Του Πατσιφά και του Λαμπρόπουλου. Και όλα επιτρέπονται σε οξυδερκείς, ιδιοφυείς ανθρώπους με τόσο ευαίσθητες κεραίες !
Δεν είναι τότε μόνο το ίδιο το έργο, “Επιτάφιος”, που γίνεται αφορμή για σοβαρές πια συζητήσεις -τα τελευταία χρόνια της δεκαετίας του '50- της πορείας του ελληνικού τραγουδιού, που μέχρι τότε αντιμετωπιζόταν ως ελαφρό θέμα. Ήταν η ώρα της ωρίμανσης και του πολυεπίπεδου προβληματισμού για ουσιαστικές συζητήσεις πνευματικών και κοινωνικών ζητημάτων, με όλο και εντονότερες πολιτικές προεκτάσεις.

Τα περί ορέξεως και μενού είναι πασίγνωστα. Και μιας κι εγώ (όπως καλά γνωρίζετε) είμαι του …Καρβέλα, ας συνηγορήσω…

Τελευταία διαπιστώνω πως και μόνο για “την αντίδραση” γενικώς παρεκτρεπόμαστε…
Οι προκλητικές νότες δεν αρμόζουν στη “μουσική μας σοβαρότητα”, που έχω την εντύπωση πως διατυμπανίζουμε τελευταία.
Αλλά εδώ πια, η πρόκληση είναι τέρας !

Αντί να αναρωτηθούμε, να προβληματιστούμε και να αναζητήσουμε το λόγο και την τεκμηρίωση στα λεγόμενα κάποιου, αρχίζουμε ασύστολα να ρίχνουμε ΛΑΣΠΗ ! Ναι, λασπολογούμε χωρίς στοιχεία ! Εμείς εδώ, που λέμε πως στόχος μας είναι η έρευνα και η επαλήθευση …
Τι κάνει τον Παπαϊωάννου, τον Ζαμπέτα, τον Μάρκο, τον Τσιτσάνη, τον Καλδάρα… όλους, να τα βάζουν με τον κάθε “έντεχνο” Θεοδωράκη; Αυτό προ ετών το αναλύαμε διεξοδικότατα και για πολύ καιρό. Ψάχνω να τα βρω μα δεν υπάρχουν όλα…
Τότε -και μέχρι πρόσφατα- οι κατηγορίες (πάμπολλες και άδικες και ακραίες) ήταν για τον Μίκη.
Τώρα, επειδή η Μούσχουρη δεν είναι Αριστερή, πρέπει να πέσει στην πυρά; Και από την άλλη, να κάνουμε χρόνια την πάπια όταν ο (μέγας) Μίκης αποκαλούσε γενίτσαρους τους Κνίτες;
Η σημείωση του Φέρρη στα περί “επαναστάσεως” είναι τραγική και άδικη! Όλα αυτά τα έχει περιγράψει με τον καλύτερο-αξεπέραστο τρόπο ο Ζαμπέτας στη βιογραφία του. Όλοι Κώστα μου, εκεί ήσαν… Και Αριστεροί και Δεξιοί και Μαέστροι και Σκηνοθέτες και Εαυτούληδες και Τιπότενιοι. Δεν θα επεκταθώ…

Καλό θα είναι, για τον κάθε συντελεστή τού πολιτισμού μας, να υπερασπιζόμαστε τα καλά τους -και όχι απαραιτήτως τα κακά τους.

Κι όλα αυτά τα σημειώνω όχι σαν “φανατική” της Μούσχουρη, -αν και θα υποκλιθώ σε πάμπολλες ερμηνείες της, τα αγαπημένα μου: “Πίσω απ’ τις τριανταφυλλιές”, “Κάπου υπάρχει η αγάπη μου”, “Έλα πάρε μου τη λύπη”, “Κυπαρίσσι”…- αλλά, σεβόμενη το άοκνο έργο της, τόσες δεκαετίες, για τον πολιτισμό και την πατρίδα μας.
Εδώ δεν με “κεντάει” η Νίνου (όπως είπε και ο Άρης) και είμαι της σχολής των μέτζο : Νταίζης, Γεωργακοπούλου και Χασκήλ… Δεν έχω τέτοιο λόγο στην όλη θέση μου… !

Και κάτι ακόμα…
Ας αρκεσθεί, λοιπόν, η Μούσχουρη στον θαυμασμό της από τους: Μάνο Χατζιδάκι, Μαρία Κάλλας, Ζορζ Μπρασένς, Κουίνσι Τζόουνς, Μισέλ Λεγκράν, Μπελαφόντε, Νίκο Γκάτσο, από τα 300.000.000 πωλήσεις των δίσκων της, από το θαυμασμό και την αγάπη όλου του κόσμου για τις δραστηριότητές της ως Πρέσβειρα Καλής Θέλησης της Unisef και ας μείνει με πίκρα για τις δικές μας προτιμήσεις και …κολοκυθόπιτες !
:slight_smile:

Ιωάννα μου, υποκλίνομαι. Νόμιζα πως μόνον εγώ ακούω αυτήν την αηδία …

Χαλαρά…

  1. Η βιογραφία σχεδόν ποτέ δεν είναι αντικειμενική.
    Το βιογραφούμενο πρόσωπο εκ προοιμίου θα παρουσιαστεί ωραιοποιημένο, εξιδανικευμένο και κατά κανόνα θα υπάρξουν «πιασάρικες» λεπτομέρειες για το αδηφάγο αναγνωστικό κοινό.
  2. Οι δηλώσεις της ήταν ξεκάθαρες, μην επιστρέφουμε σ΄αυτό πάλι. Κανένα θέμα δημοσιογραφικής επικέντρωσης, ήθελε και είχε σχεδιάσει να τα πει, δεν τα εκμαίευσε κανένας δημοσιογράφος.
  3. Για τον «Επιτάφιο»: Ο Θεοδωράκης τον μελοποίησε από το ΄59.
    Δεν ήξερε, αλήθεια, τα 9/8 ο Μίκης;
    ΨΥΧΡΑΙΜΙΑ, παιδιά!! Ποιος του τα έμαθε; Μήπως ο Χατζιδάκις; Ερχόμενος στην Ελλάδα, οι δισκογραφικές του επέβαλλαν το Χατζιδάκι και ο Χατζιδάκις ενορχήστρωσε το έργο, δεν έγραψε τη μουσική και επέβαλλε τη Μούσχουρη. Από εκεί και πέρα, ο δίσκος κυκλοφόρησε και για τους λόγους που είπα σε προηγούμενο post πήγε ΑΠΑΤΟΣ!. Οι δισκογραφικές που ξεκάθαρα έβλεπαν μόνο το κέρδος, όχι βέβαια την ουσία, αλλά κυρίως ο Θεοδωράκης που ΔΕΝ ήταν δική του επιλογή η Μούσχουρη έκαναν τη δεύτερη πετυχημένη απόπειρα προσφέροντάς μας ένα έργο πραγματικά διαχρονικό.
  4. Η δική μου αντίδρασή είναι στις συγκεκριμένες άδικες, αψυχολόγητες, δηλώσεις της: (αποκλείστηκε από ένα έργο, σύμφωνοι, δεν έβλεπε – βλέπει – ότι ήθελε άλλη αισθητική;)
  5. Λάσπη ρίχνω εγώ;;
    Μια κριτική έκανα επάνω στο έργο της. Είπα ποια μουσική της περίοδος με ικανοποιεί αισθητικά (το “Πίσω απ΄ τις τριανταφυλλιές” και μένα μ΄αρέσει), επισήμανα τις αλλαγές της και φωνητικές (καμιά αντίρρηση επ΄αυτού;) και άσκησα κριτική πάνω σε καινούριες ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ δουλειές της.
  6. Στο συγκεκριμένο τόπικ ας μην μπερδέψουμε τις πολιτικές θέσεις του Θεοδωράκη, δεν έχουν καμιά δουλειά στην κουβέντα μας.
    Ας ανοίξουμε άλλο τόπικ γι΄αυτές.
  7. Και ας αποφύγουμε την ισοπέδωση: «δεν ήταν ΟΛΟΙ εκεί», πώς να το κάνουμε; Μπορεί ο συμπαθής μας Ζαμπέτας να περηφανεύεται για την καπατσοσύνη του και κάποιων άλλων, αλλά αυτή η στάση δεν αφορούσε όλους.
  8. Την προσφορά της Μούσχουρη στην πατρίδα μας δεν την πολυκατάλαβα. Μήπως ότι μια ελληνίδα με φωνή γαλλοελληνική, καλή βέβαια, έκανε καριέρα στο εξωτερικό;
    Συγγνώμη, αλλά εμένα προσωπικά δεν μου φτάνει. Η Αρβελέρ θα έλεγα ότι προσέφερε και στο εξωτερικό και στην Ελλάδα, με τα τέλεια δουλεμένα ελληνικά της και με την παιδεία της.
    Ας μην είμαστε υπερβολικοί, όταν μιλάμε για μεγάλη προσφορά.

Ιωάννα,
όλα αυτά πολύ φιλικά, δεν χρειάζεται φανατισμός, ας μην ταυτιζόμαστε με τις απόψεις μας!

Ιωάννα μου, υποκλίνομαι. Νόμιζα πως μόνον εγώ ακούω αυτήν την αηδία …[/QUOTE]

Χαίρομαι που σας (γιατί και σε μένα) αρέσει.

Ομως έχω πολλές ενστάσεις για Μούσχουρη, Θεοδωράκη κ.λπ. και ακολουθούν σε επόμενο μήνυμα.

Αγαπητή Ιωάννα ,
απο την απάντηση σου θα κρατήσω το “φίλε” γιατί πραγματικά με τιμά.
Επι της ουσίας : δεν θεώρησα την ματιά σου γυναικεία , ούτε την αντιμετώπισα σαν τέτοια. Χαίρομαι φυσικά γιατί διαλέγομαι (ψηφιακά) με μιά γυναίκα Φυσικά θα διαβάσω την βιογραφία της, όπως και όσες κυκλοφόρησαν μέχρι σήμερα για ομότεχνους της, απλά γιατι με ενδιαφέρει η προσωπική πλευρά των πραγμάτων.
Όσα έγραψα ήταν απλά μια διατύπωση επιφύλαξης για την διαφορά μεταξύ έργου και δημιουργού. Ειδικά όταν οι τελευταίοι εμπλέκουν τίς προσωπικές τους “εμπειρίες” με το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα, το έργο.
Όλα είναι πιο εύκολα όταν ξεκαθαρίζει η εικόνα και μένει μονο το έργο…

Το “ίσως” που διάβασες στο μήνυμα μου (και όχι πιθανόν!!!) ήταν για να αναγνωρίσω ένα ποσοστό αστοχίας στην δική μου πλευρά στην εκφορά μια “καταδικαστικής” θέσης για την Ν. Μούσχουρη, και να εξασφαλίσω δρόμο διαφυγής στην ίδια απο το ανάθεμα.

ΥΓ. Αλήθεια η γυναικεία ματιά δεν θα με ξένιζε καθόλου και σε καμιά περίπτωση δεν θα στο καταλόγιζα σαν ατέλεια. Άλλωστε δεν θα έπαυε να είναι δική σου…Η όποια κριτική θα είχε να κάνει με την θέση και μόνο. Στο κάτω κατω τα επιχειρήματα μετρούν.
Σου χρωστώ μιά άποψη για όταν θα διαβάσω το βιβλιο.
Φιλικά
Γιώργος

  1. Ακριβώς, ισχύει και αυτό. Γιαυτό πολλοί έχουν εξιδανικεύσει τους συντελεστές του ρεμπέτικου.

  2. Οι δηλώσεις-συζήτηση ήταν πλήρης. Καθώς και η παρουσίαση στην εφημερίδα.
    Μιας και αποσιώπησες δυο παραγράφους από το κόπι-πέιστ, να τις παραθέσω :
    Οταν έχεις συνεργαστεί με πλήθος μεγάλους συνθέτες, από τον Μάνο Χατζιδάκι ώς τον Κουίνσι Τζόουνς και τον Μισέλ Λεγκράν κι έχεις την αναγνώριση εκατομμυρίων ανθρώπων σ’ όλο τον κόσμο, δεν έχεις πρόβλημα να δηλώνεις πως αμφιβάλλεις για την αξία κάποιας πλευράς του Μίκη Θεοδωράκη.
    Η Νάνα Μούσχουρη, με πενήντα χρόνια στη μουσική και περισσότερα από 1.500 δισκογραφημένα τραγούδια σε πέντε ηπείρους, δεν μάσησε τα λόγια της προχθές το βράδυ στο ραδιόφωνο. Με την, όπως και να 'χει, ακραία άποψή της για τον Μίκη να εγείρει αντιδράσεις. Ηταν ένα από τα πολλά, αιχμηρά ή μη, που διηγήθηκε η μεγάλη τραγουδίστρια την Κυριακή το βράδυ στη μαραθώνια ζωντανή της συνέντευξη στο «Δεύτερο 103,7».

    Είπε για τις συνεργασίες της με μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα του παγκόσμιου τραγουδιού: Χάρι Μπελαφόντε (την έλεγε soul sister), Μισέλ Λεγκράν και αμέτρητοι άλλοι. Τέλος, αναφέρθηκε και στη Μαρία Κάλλας, που, όταν πήγαινε στον Αστέρα με τον Ωνάση, της ζητούσε το «Over The Rainbow» της Τζούντι Γκάρλαντ. «Καλύτερα να είσαι μια καλή τραγουδίστρια ελαφρού τραγουδιού παρά μια μέτρια σοπράνο», της έλεγε χαρακτηριστικά. Κι αυτή ήταν ακόμα μία κουβέντα που δεν ξέχασε ποτέ. Αλλά τη θυμάται τόσο διαφορετικά…

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 27/2/2007


  1. Για την ιστορία:
    ο “Επιτάφιος” μελοποιήθηκε το Μάιο του 1958, όταν ο Ρίτσος έστειλε το κείμενο στον Μίκη, στο Παρίσι. (ας το τονίσω κι εγώ…)
    Περί 9/8 : Αμφισβητείς ΚΑΙ τα ντοκουμέντα δηλαδή; Γνωρίζεις κάποια πράγματα που δεν τα έχουμε υπόψη μας; Ξέρεις κάτι -μόνον εσύ- από τον ίδιο τον Τ. Β. Λαμπρόπουλο ή τον Χιώτη;
    Περί κέρδους: Ρώτα και τους υπόλοιπους Λαμπροπουλαίους για τις καλλιτεχνικές κινήσεις του Τάκη Β. !!!
    Περί εκτελέσεων: Ο Μίκης πολύ σύντομα, έκανε και την τρίτη εκδοχή τού έργου, με σύνολο εγχόρδων και την Μαίρη Λίντα και τον Χιώτη, να “πιάσει” και τους αστούς.
    Και καλά έκανε !

Κρίνεις και την άποψη του Μάνου Χατζιδάκι ; Έτσι το ήθελε το έργο ! Σιγανό και λυγμικό…
Αλλο η κρίση μας για το πώς εισπράττουμε ένα έργο και τη δική μας αισθητική και άλλο η αβαθής κριτική σε μεγαλοφυίες !
6.
Εχει εξαντληθεί το θέμα. Κάνε αναζήτηση στα παλιότερα. Θα βρεις πολλά, πάρα πολλά… Εκτός αν θέλει κι εκεί κάποια συμπληρωματικά.
7.
Εχεις να μας παραθέσεις τα ντοκουμέντα; Να μάθουμε -επιτέλους- ποιοί απουσίαζαν ;

Περί Αρβελέρ: Πολύ “ελιτίστικη” η πρότασή σου… Θα πικραθεί και θα νιώσει άβολα ο απλός λαός της Γερμανίας, της Ιαπωνίας, της Ουγκάντα, της Ελλάδας… που δεν γνωρίζει την σπουδαία καθηγήτρια.

ΥΓ1:
Ε όχι και “συμπαθής” ο Ζαμπέτας !!!

ΥΓ2:
Το “χαλαρά” δεν το σχολιάζω…

Μήπως θα άξιζε να δούμε τι λέει για το συγκεκριμένο συμβάν και ο Μ. Θεοδωράκης στο “Χρέος” του ;
Κανένας με καλή μνήμη ; (η δικιά μου ξεφτίζει σιγα σιγά…)

Ασχετο: Αληθεύει οτι “έγραψε” σε 25 λεπτά μέσα όλα τα τραγούδια του ΕΠΙΤΑΦΙΟΥ, πάνω στο τιμόνι του αμαξιού του περιμένοντας τη γυναίκα του να βγεί απο το supermarket ;

Αφου δεχόμαστε ότι ο “Επιταφιος” μελοποιήθηκε από το Θεοδωράκη, τότε αν δεν ήξερε τα 9/8, σε τι ρυθμό το μελοποίησε;
Μήπως του τον έμαθε ο Χατζιδάκις,αργότερα, όταν κάθισαν στο πιάνο;
Ελένη, για τον “Επιτάφιο” έχεις κανει μελετη. Που είναι;
Καιρος να την δουμε!
Επίσης Ελένη έχεις ενα ντοκουμέντο από επιστολή του Μίκη σε φιλικό του πρόσωπο που περιγραφει πώς τον “έτρωγε” η εκτέλεση με την άχρωμη (συγχωρέστε με) Μούσχουρη. Για να δουμε όλα τα στοιχεία!

Τελικά η συζήτηση πάει σε ισοπέδωση και του Μίκη!
Κρίμα…

Η Αρβελέρ μπήκε στην κουβεντα - πιστεύω - σαν σύγκριση, μια και καταπιαστήκαμε με την “προσφορά στον πολιτισμό”!