Οταν συναντιούνται οι φίλοι…
Δύο ραντεβού δίνει με τους φίλους του ο Γιώργος Νταλάρας. Ενα στο Polis Theatre, όπου θα εμφανίζεται από αύριο μαζί με την Πίτσα Παπαδοπούλου. Κι ένα δισκογραφικό, αφού κυκλοφορούν ήδη τα 15 καινούργια τραγούδια του
Μια παλιά εκκρεμότητα κλείνει ο Γιώργος Νταλάρας με τις εμφανίσεις που ξεκινάει από αύριο στο Polis Theatre: η παρουσία της Πίτσας Παπαδοπούλου στο σχήμα υλοποιεί μια εκατέρωθεν επιθυμία πολλών χρόνων.
[[IMG]http://s.enet.gr/resources/2009-12/21-9-thumb-medium.jpg[/IMG]](http://s.enet.gr/resources/2009-12/21-9-thumb-large.jpg) Και μάλιστα με τους καλύτερους όρους: όχι μόνον γιατί ο Ηλίας Μαροσούλης ανέλαβε την παραγωγή και την πλήρη αναδιαμόρφωση του χώρου με τη λιτή αισθητική του Μανώλη Παντελιδάκη, αλλά και γιατί οι δύο παλαιότεροι τραγουδιστές, θα έχουν μαζί τους τον Κρητικό λυράρη, τραγουδοποιό και εφάμιλλο ενός «εκπληκτικού φλαμενκίστα» Μιχάλη Τζουγανάκη, τη νεαρή καλή τραγουδίστρια Ασπασία Στρατηγού και μια πραγματικά κορυφαία λαϊκή ορχήστρα.
Ο τίτλος του προγράμματος «Εκεί που οι φίλοι συναντιούνται» κλείνει το μάτι στη συνάντηση των συντελεστών, αλλά και στον καινούργιο δίσκο «Γι' αυτό υπάρχουνε οι φίλοι» του Γιώργου Νταλάρα, που έτσι εγκαινιάζει τη συνεργασία του με τη «Legend»: «Προσπαθούμε να βρίσκουμε ανθρώπους που κατανοούν ό,τι κάνουμε», σχολίασε ο Γιώργος Νταλάρας αναφερόμενος στον Κώστα Γιαννίκο, που εν προκειμένω βοήθησε μαζί με τον παλιό παραγωγό Γιώργο Μακράκη ακόμα και στην επιλογή του υλικού.
Πολυσυμμετοχικός ο δίσκος περιλαμβάνει 15 τραγούδια κι ανάμεσά τους ορισμένα «που περίμεναν ακόμα και 20 χρόνια», όπως είπε ο Νταλάρας. Καθένα έχει την ιστορία του. Π.χ. το «Δάκρυ με το Δάκρυ» είναι ένα τραγούδι που ο Σταύρος Ξαρχάκος και ο Νίκος Γκάτσος σκόπευαν να συμπεριλάβουν αρχικά στα «Κατά Μάρκον». Ενα άλλο τραγούδι, το «Εγινες Πουλί», ήταν μια δημιουργία του λυράρη Γιάννη Τριανταφυλλίδη που ήταν μόλις 12 ετών όταν τον πρωτογνώρισε ο Νταλάρας στην Τιφλίδα. Εκεί πρωτάκουσε αυτό το «σπαρακτικό τραγούδι που μίλαγε για το χαμό του Ελληνισμού». Με διαφορετικούς στίχους τώρα (του Λευτέρη Χαψιάδη), που κι αυτοί όμως μιλούν για την ξενιτειά, το τραγούδι ηχογραφήθηκε με τη συμμετοχή του Ματθαίου Τσαχουρίδη στη λύρα, ενός «εκπληκτικού μουσικού που μαζί με τον πιανίστα αδελφό του κάνει καριέρα στο Λονδίνο».
Από τον κατάλογο των τραγουδιών δεν λείπουν οι δημιουργίες των μεγάλων στιχουργών μας, όπως του Λευτέρη Παπαδόπουλου (με τις μελοποιήσεις των Λάκη Παπαδόπουλου και Μάριου Στρόφαλη) και του Μάνου Ελευθερίου (σε μουσική Στέλιου Γαργάλα), οι απρόβλεπτες «συναντήσεις», όπως π.χ. του μουσικού της «Εστουδιαντίνα» Ανδρέα Κατσιγιάννη με στίχους που μας «κληροδότησε» ο Ηλίας Κατσούλης, αλλά και με άλλους που έγραψε ο Ισαάκ Σούσης, οι επανεκτελέσεις όπως η «Κρυφή Αφή» των Μιχάλη Τερζή-Δημήτρη Λέντζου («τραγούδι που είχε πρωτοπεί εξαιρετικά ο μεγάλος Γιώργος Μπαγιώκη») ή το «Απόψε Γίνε» του πρώην «Λαθρεπιβάτη» Γιάννη Νικολάου, σε στίχους Οδυσσέα Εισαγγελέα. Υπάρχουν επίσης τραγούδια που «φαινομενικά είναι από άλλη σχολή», όπως το «Είναι τραγούδια που πονάνε» των Τάκη Μπουγά-Γιάννη Καλαμίτση ή τραγούδια νέων δημιουργών, όπως ο Γιώργος Σαμπάνης, που «παρ' ότι εμφανίζεται σε χώρους "διαφορετικούς" απ' τους δικούς μας, είναι εξαιρετικός». Οι Μίλτος Σελλάς, Ηρακλής Παντόπουλος, Νίκος Μωραΐτης, Κωνσταντίνος Βελλιάδης, Τέρπανδρος, Βαγγέλης Μαχαίρας, Γιάννης Χριστοδουλόπουλος, Γιάννης Γούνας συμπληρώνουν την παρέα των δημιουργών.
Απ' την άλλη παρέα των συνεργατών του Polis, ο Γιώργος Νταλάρας έχει καλά λόγια για όλους, αλλά και ένα λόγο να συγκινείται: 17χρονος στην Πλάκα είχε ακούσει για πρώτη φορά την Πίτσα Παπαδοπούλου. «Επαθα σοκ που ένα απλό καθημερινό κορίτσι μπορούσε να τραγουδάει έτσι. Μέχρι τότε νόμιζα πως αυτό ήταν προνόμιο για τις "θεές" Καίτη Γκρέυ, Γιώτα Λύδια...». Το όνειρο της συνεργασίας τους («το περίμενα όλη μου τη ζωή», είπε και η κ. Παπαδοπούλου) πραγματοποιείται ακόμα και στις πρόβες. «Κάθε φορά εκείνη τραγουδάει», επισήμανε ο Νταλάρας, «σαν να το κάνει μόνο για τον εαυτό της και τις μνήμες της. Αλλά κάνει τους άλλους να κλαίνε. Βλέπω τους μουσικούς...».
Αλλωστε ένα μέτρο για τη μεγάλη ερμηνεία και το καλό τραγούδι («που είναι γροθιά, ιστορία, μουσική» κι όχι «μαξιλαράκι σάχλας για να αράζουμε»), είναι ότι μπορεί να μας κάνει να συγκινούμαστε βαθιά, όσες φορές κι αν το ακούσουμε. «Μπορεί να μην το δείχνω, αλλά κι εγώ», εξομολογήθηκε ο Γιώργος Νταλάρας, «κλαίω συχνά ακούγοντας τον Μπιθικώτση, τον Καζαντζίδη, τη Νίνου ή τη Χαρούλα».
(από την εφημερίδα Ελευθεροτυπία)