Συμφωνα απολυτα με τον TROUBAS γαι την επιλογη του, αλλα καπου ξεχασε τον Γιωργο τον ΝΤΑΛΑΡΑ, δεν ειναι γνησιος Ρεμπετης, φυσικα ειναι τελειος εκτελεστης, αμα δεν ηταν ομως αυτος να εκδοσει: τω 1972 τα Ρεμπετικα-Λαικα του Αποστολου Καλδαρα, τω 1975 τα 50 Χρονια Ρεμπετικο Τραγουδι και τω 1978 τα Ρεμπετικα της Κατοχης, θα γνωριζαμε αραγε οι σημερινοι νεοι τι ειναι Ρεμπετικο Τραγουδι ?
Μετα απο αυτες τις κινησεις του ξεφυτρωσαν οι Ρεμπετικες Κομπανιες, τα Ρεμπεταδικα, οι διασκευες Ρεμπετικων απο νεωτερους, με φυσικο επακολουθο ΣΗΜΕΡΑ να συζηταμε, να ψαχνουμε και να μελεταμε τα ΓΝΗΣΙΑ …
Σιγά ρε παιδιά με τον Απ. Νικολαϊδη!Όντως “ξέθαψε” πολλά σημαντικά τραγούδια, όντως βοήθησε και μένα να ασχοληθώ με τα Ρεμπέτικα, αλλά να μην ξεχνάμε ότι οι ερμηνίες του αποκλίνουν συχνότατα από τις αυθεντικές! Μεγαλώνοντας υποψιάζομαι ότι ο Νικολαϊδης είναι βασικός υπεύθυνος της σύγχυσης που επικρατεί στους λιγότερο μυημένους Ρεμπέτικο = Μαγκιά, Κλανιά και …(ότι θες συμπλήρωσε)!Το μόνο που έχω να προσθέσω είναι ότι όσοι “καλλιτέχνες” ασχολήθηκαν σοβαρά με τα ρεμπέτικα όλοι εχουν από κάποιο μερίδιο (μικρό ή μεγαλύτερο) στην προσπάθεια διάδοσης του είδους! Ας μην ξεχνάμε επίσης ότι ένας σημαντικότατος λόγος αναβίωσης είναι το γεγονός ότι τα ρεμπέτικα ποιοτικως ξεχωρίζουν στο Ελληνικό μουσικό στερέωμα όπως ένας λευκός στην Ουγκάντα! Δηλαδή θεωρώ ότι ήταν και θέμα χρόνου να βγουν στην επιφάνεια! Τέλος, όλοι μας έχουμε τις προσωπικές μας προτιμήσεις, ας μην καταλήγουμε όμως σε καθολικά συμπεράσματα!
Ο Αποστολης δεν ξεθαψε τα Ρεμπετικα για τον απλουστατο λογο οτι ο ιδιος ηταν Ρεμπετης 100 % και μαθητευσε διπλα στους παλιοτερους απο αυτον, και το Ρεμπετικο γιαυτον και για τον κυκλο του ποτε δεν ειχε πεθανει
Οι δε ερμηνιες του ειναι καθαρα ΡΕΜΠΕΤΙΚΕΣ και αυθεντικες, οπως ηταν και η ζωη του
.
Μιλας για συγχυση (μαγκια κλανια κλπ) που επικρατει λογω Αποστολη
.
Οχι φιλε μου, κανεις λαθος
Ο Αποστολης ηταν γνησιος μαγκας, πιστευε σε αυτο που εκανε, και σαν καλλιτεχνης ηταν πραγματικος ογκολιθος.
Ας μου επιτραπεί να μη δευτερολογήσω για τον “ογκόλιθο”, παραπέμποντας όσους θυμούνται στην πρώτη τοποθέτησή μου προ πολλού καιρού.
Για δε τον Ντ., ως οργανοπαίκτη τον παραδέχομαι, ως τραγουδιστή δεν νομίζω ότι πρόκειται για κάτι special(ενδεικτικά μπορεί κανείς να συγκρίνει την α΄ εκτέλεση του “Ο ουρανός φεύγει βαρύς” από τον Γ. Γερολυμάτο το 1968, με αυτήν του Ντ., ή να συγκρίνει γενικώς Ντ. και Σμοκοβίτη, για να αντιληφθεί βεβαίως γιατί εξηφανίσθη από προσώπου εταιριών ο Σμοκοβίτης και έκτοτε επαγγέλλεται τον τεχνικό του ΟΤΕ…).
Στο κυρίως θέμα τώρα του ρόλου που έπαιξε στην αναβίωση, νομίζω ότι οι προλαλήσαντες υπερεκτιμούν τον Ντ. και παραβλέπουν τα εξής (ανακαλώ στη μνήμη πρόχειρα και δεν κάνω πλήρη καταγραφή):
1966: συναυλίες που οργανώνει ο Σχορέλης στο “Κεντρικόν”
1968: έκδοση των “Ρεμπέτικων τραγουδιών” του Πετρόπουλου και ταυτόχρονες ρεμπετοσυναυλίες στο Χίλτον οργανωμένες από τον ίδιο.
1972: οι θάνατοι Μάρκου και Παπαϊωάννου πυροδοτούν την αναβίωση. Ακολουθούν βιογραφίες κλπ. Δημιουργείται η “Ρεμπέτικη Κομπανία” (πριν κάνει ρεμπετοδίσκο ο Ντ.), κάνει δίσκο το 1975 (ίδια χρονιά με τον Ντ., και αξίζει τον κόπο μία συγκριτική συνακρόαση με τα “Μπλέ παράθυρα” από άποψη ύφους και ήθους στην όλη πρόσληψη και εκτέλεση του ρεμπέτικου)και ακολουθεί τα επόμενα χρόνια το κύμα των υπολοίπων κομπανιών κλπ κλπ
Έπαιξε λοιπόν κάποιο ρόλο στην αναβίωση, όχι όμως ΤΟΝ ΡΟΛΟ…
Ελληνικη Underground μπαρα στην Αστορια Νεας Υορκης, ημαστε πιωμενοι και φτιαγμενοι (κοινως ταπα) και κανουμε επιλογες στο «Ηλεκτροφωνο» : Στελαρα, Αποστολη, Διονυσιου, Πολυ κλπ
…
Καποιος στην σουρα του απανω, ξηγιεται τα Latin του Νταλαρα
.
Αυτοματα οι σπανιολιτσες που εχουμε στην παρεα φτιαχνονται και αρχιζουν την Salsa
Mi amore της λεω αυτος ο μαγκας που τα ριχνει συμβαινει να ειναι Ελληνας
…
Yo no te creo !!! Se parese a Julio Eglesias
Δεν σε πιστευω, αυτος μοιαζει με τον Julio Eglesias Ηταν η απαντηση της
…
Ο ανθρωπος ειναι παγκοσμιο φαινομενο, και η φωνη του σωστο μουσικο οργανο
.
Ισως δεν μπορω να σουρωσω με τα τραγουδια του, ισως εχει μπει για τα καλα στο Star System, ισως να μην ειναι Ρεμπετης, σιγουρα ομως σαν εκτελεστης αγγιζει την τελειοτητα
Νομιζω οτι μεταξυ των επιζωντων του Λαικου μας τραγουδιου αποτελει την κορυφαια μορφη, τοσο σε τεχνικα προσοντα οσο και σε λαικη αποδοχη και ειναι ο μονος που μπορει να συνεχισει την βαρεια κληρονομια του Στελιου και του Στρατου
Πολύ μου αρέσει η τροπή της συζήτησης.
Ειδικά τούτες οι αγαπησιάρικες οιμωγές για τον ακατονόμαστο.
Τελευταία το υπόψη άτομο - δε ξέρω τι έπαθε - δεν πολυακούγεται και… σα να έχει γίνει πιό ωραίος ο κόσμος.
να με συγχωρισεις αλλα ο Julio Iglesias δεν ειναι
ο καλλιτερος τραγουδιστης να κανεις συγκριση, προ παντων αν θεωρεις τον Γ.Νταλαρα μεγαλο καλλιτεχνη.
Αντιθετα, δυνατα προκειται να ειναι ο ασχημοτερος
τραγουδιστης της ιστοριας της ισπανικης μουσικης…αν υπηρξε τετοια ισπανικη μουσικη.
Καλα τα Latin ομως, και πολυ καλα η προφορα του, εκτος απο τις -rr- που δεν επιτυχαινει να τα κανει οπως πρεπει ουτε στα ελληνικα νομιζω!
Μια αξια πρεπει να του αναγνωριζω, ειναι μεσω αυτου που πολυς κοσμος αρχιζει να γνωριζει το ρεμπετικο τραγουδι εξω απο την ελλαδα, οπως κι εγω ο ιδιος.Αν και να ειναι μονο για αυτο το λογο αξισει την εκτιμηση μας.
Και δε μου λέτε: Τώρα που κάτω απ’ το topic “ΟΙ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΙ” (τραγουδιστές) αναπτύσσεται κουβέντα για το αν ο Νταλάρας είναι …μέγιστος, τι κάνουμε; Είναι θέμα γούστου; Μπορώ δηλαδή εγώ να βλέπω ένα ποτήρι ως …ποδήλατο, έτσι, επειδή αυτή είναι η άποψή μου;
ΑΝ
Να προσθέσω στις λίστες των αγαπημένων τραγουδιστών το αηδόνι του ρεμπετολαϊκού πενταγράμμου ʼρη Νικολαϊδη (τεως “Σιχαμερό”). Τον πάω πολύ ειδικά όταν μεταξύ πενιάς, λαρυγγισμού και πριμοσεκοντιανής φωνής πετάει στον απεναντίας καθήμενο ταλαίπωρο κιθαρίστα τα “σωστά” ακόρντα.
Όλα τα προαναφερθέντα ταυτοχρόνως και μόνος του, έτσι;
Τελικά μου φαίνεται ότι η λιστολογία των επικείμενων εκλογών έχει διαβρώσει το forumακι…
Χόρχε
Ύψιλο και γάμα.
(Μία γκόμενα Ισπανίδα που είχα όταν ήμουν Αγγλία προ δεκαετίας, μόλις της έβαζα τα Latin γέλαγε μέχρι δακρύων, προς μεγάλη μου απογοήτευση εκείνη την εποχή… Μάλιστα αναφωνούσε: !estan basurros! ήτοι είναι σκουπίδια… Εις το όνομα του Γιωργάκη Ντ. είχε πληρώσει πολλά …μανίκια ! Αααχ, νεανικαί τρέλλαι…
Μια και μιλάμε για τα λάτιν του Ντ., νομίδω ότι αυτόθ ο δίσκοθ είναι ο χειροτερότερόθ του. Και κάποιοθ που αγαπάει τα τραγούδια αυτού του ύφουθ (όπωθ κι εγώ) νομίδω ότι θα κριτικάρει άθχημα τον Ντ. μόνο και μόνο για τη δουλειά του αυτή, γιατί ει μη τι άλλο δείχνει, κατά την ταπεινή γνώμη μου πάντοτε, ότι αυτόθ ο εν πολλοίθ ικανόθ και καλόθ τραγουδιθτήθ, κατέχεται από μη πλήρη επίγνωθη των δυνατοτήτων του, έλλειπθη μέτρου και ματαιοδοκθία να τραγουδήθει τα πάντα, πράγμα απαράδεκτο κατ’ εμέ, για έναν ακθιόλογο καλλιτέχνη.
Χίλιεθ φορέθ οι αφοι Κατθάμπα θτα λάτιν.
ΥΓ: Απόκριεθ είναι κθύπνηθε μέθα μου ο κάτοικοθ τηθ Ιθπανίαθ και των αποικιών τηθ. ΟΛΕ!!!
Τα μεγαλύτερα επιτεύγματα του Νταλάρα, κατά την άποψη μου είναι δύο:
Άλφον: Κατόρθωσε, στο βωμό του marketing, να μετατρέψει τον εαυτό του σ’ ένα ολόγιομο φεγγάρι της ελληνικής μουσικής (ετερόφωτο σώμα δηλαδή) τη στιγμή που θα μπορούσε να είναι ένας ήλιος (ή ένα λαμπατέρ, διαλέξτε και πάρτε).
Βήτον: Είναι ο μοναδικός που κατόρθωσε να κάνει το έτερον μου ήμισυ (που σιχαινόταν μέχρι πρότινος τη λαϊκή μουσική) να αναφωνήσει με πάσα ειλικρίνεια “Γεια σου, ρε Νταλάρα” όταν τον άκουσε να τραγουδά τον αμανέ “είν’ η ζωή μια φυλακή…” στη συναυλία με το Βασίλη Παπακωνσταντίνου.
ΥΓ1. Σε μια παρέα έριξα για χάζι (έτσι νόμιζα) τη σπόντα ότι η επόμενη συνεργασία του Νταλάρα θα είναι με τους “Απέναντι”. Και να φανταστείτε ότι μάλλον είχα δίκιο, γιατί κάποιος είπε ότι έτσι είχε διαβάσει!
ΥΓ2. Παιδιά, προσέξτε μην αδικήσουμε τον Φέρρη για τα Latin.