Μήπως ξέρει κανείς ένα τραγούδι που άκουσα σ’ ένα ρεμπετάδικο και έχει τους εξής στίχους? :
" Μου νι…μου νι…μου νίκησες τα πάντα…
Κολώ…κολώ…κολώνα θα σου στήσω…
Γαμή…γαμή…γαμήλιο ταξίδι…
Βυζά…βυζά…βυζαντινός σκοπός.
Κι εμείς τον μπου…τον μπου…τον μπούσουλα εχάσαμε…
Θάνατος ή Λευτεριά… "
Όποιος το ξέρει ας μου στείλει ποιό είναι παρακαλώ…
Aν κρινω απο τους στιχους μονο ρεμπεταδικο δεν ηταν!!!
Το τραγουδι αυτο δινει και μια συμβουλη!!!Και εχει τον τιτλο:
[b]Μην ξαναπατησεις εδω μεσα μαγκα μου!!!:089:
ΥΓ.Μηπως πρεπει να ψαξεις για αλλο ρεμπεταδικο??
[/b]
Τί να σου πω ρε φίλε…δεν το ξέρω το τραγούδι και γι’ αυτό το ψάχνω. Πάντως αφού το άκουσα στο συγκεκριμένο μαγαζί δε νομίζω να είναι και κάτι άλλο… 
Aγαπητη δεσποινις Χριστινα μου αραδιαζετε ενα καρο στιχους του κ…!! και μου βαζετε και σεμνα!!! θα σας μαλωσω!!! χι χι χι
Χίλια συγνώμη αξιότιμε colectorgram, αλλά το Σεμνά το φάγατε τζάμπα κι άδικα…για τον κύριο neapolioti πήγαινε και το πάτησα σε 'σας από κεκτημένη ταχύτητα…
Πάντως καταλαβαίνω οτι φαίνεται περίεργο το να ζητάω ένα τέτοιο τραγούδι, αλλά δε χρειάζονται “κακιούλες”…και αυτό πάει και στους δύο… 
Χριστινα αν νομιζεις οτι πρεπει να μου χαρισεις το μπραβο σου,μην δισταζεις!!!
Αλλα νομιζα και ειχα την εντυπωση οτι θα καταλαβαινες με πιο υφος γραφω!!!
Με αυτα που σου εγραψα προσπαθω να σου πω,οτι αυτο το μαγαζι μονο σοβαρο ρεμπεταδικο δεν ειναι!!!
Παντα με καλη καρδια!!!
καμια κακιουλα καλη μου!Απλα εκτος απο 2 αμανεδες του 1911 κανενα δισκογραφημενο και αρα γνωστο ‘‘ρεμπετικο’’ δεν τα λεει τοσο χυμα!! Ενω υπαρχουν απειρα ελευθεριαζοντα παραδοσιακα, το ‘‘ρεμπετικο’’ κατα κανονα ηταν σεμνο τραγουδι,εκτος ισως απο καποια που συνηθως παιζανε μικρες αντρικες παρεες. Αλλα και σαν στιχουργικη- μετρικη δομη το αναφερομενο δυσκολο να’ναι ρεμπετικο…Παντως αφου τραγουδηθηκε ,καπου θα υπαρχει…καλο ψαξιμο!!!
Καταλαβαίνω τι εννοείς και συμφωνώ απόλυτα μαζί σου οτι είναι λίγο παράξενο αυτό το τραγούδι να συγκαταλέγεται στα ρεμπέτικα. Και ούτε φυσικά ακούγοντας το μου βγαίνει ο καημός, ο πόνος και η “πόρωση” (αν μου επιτρέπεται η έκφραση), που νιώθω όταν ακούω π.χ. Βαμβακάρη, Τσιτσάνη ή Παπαϊωάννου. Απλά είχε την πλάκα και το χαβαλέ του και ήθελα να μάθω μήπως το ξέρει κανείς.
Απλά ένιωσα οτι εσείς με παρεξηγήσατε και δεν κατάλαβα το γιατί.
Δεν πειράζει όμως… Όπως λες κι εσύ, ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΚΑΛΗ ΚΑΡΔΙΑ φίλε μου.
Υπάρχουν και καλύτερα τραγούδια χριστινάκι
Χριστίνα
Η φλογερή σ’ αυτή ματιά
και το γλυκό σου γέλιο
μου ‘χουν ραγίσει την καρδιά-Χριστίνα μου
μ’ έκανες και σε θέλω
Έχεις μεγάλη τσαχπινιά
κι όλους μας φοβερίζεις
με τη γλυκιά σου ομορφιά-Χριστίνα μου
πολλές καρδιές ραγίζεις
Ψαράδες και μανάβηδες
στην αγορά πειράζεις
σ’ αρέσουν κι οι χασάπηδες-Χριστίνα μου
και τους γλυκοκοιτάζεις
Σκέψου και γνώμη άλλαξε
και πρόσεξε λιγάκι
γιατί ο κόσμος χάλασε-Χριστίνα μου
τρελό μου Χριστινάκι
Μπορεί να λέει μπορεί και να μη λέει και τίποτα βρε παιδιά αυτό το τραγούδι, αλλά τόοοοση σεμνοτυφία αίφνης;
Επ ευκαιρία το άλλο το ξέρετε που λέει
Να 'μουνα τι να μουνα
Γύρος του φουστανιού σου
Να έσκυβα και να 'βλεπα
Την τρύπα του μουνιού σου
;;;
Είναι ηχογράφηση του 1911 του Γιάγκου Ψαμαθιανού.
Η καταγραφή των στίχων εδώ, από μένα, είναι του 2009.
Τα άλλα τα ξέρετε τα αποκριάτικα, που έχει καταγράψει ηχητικά η Δόμνα Σαμίου;
Λχ Ο Γιάνναρος επόθανε (απ’ τα αγαπημένα μου του τριωδίου):
"Ο Γιάνναρος επόθανε
Ο Γιάνναρος μπαμ μπαμ μπαμ μπουμ
Ο Γιάνναρος επόθανε
Ο Γιάνναρος επόθανε κι ήφησε διαθήκη
Του διαβόλου ο γιός
Κι ήφησε διαθήκη
Να μην τον θάψουν μπαμ μπαμ μπουμ
Να μην τον θάψουν σ’ εκκλησιά
Να μην τον θάψουν σ’ εκκλησιά μήτε σε μοναστήρι
Του διαβόλου ο γιός
Μήτε σε μοναστήρι
Μονάχα να τον μπαμ μπαμ μπουμ
Μονάχα να τον θαψουσι
Μονάχα να τον θάψουσι πάνω σε σταυροδρόμι
Του διαβόλου ο γιός
Πάνω σε σταυροδρόμι
Ν’ αφήσουν και τη μπουμ μπουμ μπουμ
Ν’ αφήσουν και τη μπουμ μπουμ μπουμ
Ν’ αφήσουν και την πούτσα του τρεις πιθαμές απάνω
Του διαβόλου ο γιός
Τρεις πιθαμές απάνω
Για να περνά ο μπαμ μπαμ μπουμ
Για να περνά ο βασιλιάς
Για να περνά ο βασιλιάς να δένει τ’ άλογό του
Του διαβόλου ο γιός
Να δένει τ’ άλογό του
Τρεις καλογριές τ’α μπαμ μπαμ μπουμ
Τρεις καλογριές τ’ ακούσασι
Τρεις καλογριές τ’ ακούσασι και παν να τονε 'ούσι
Του διαόλου ο γιός
Και παν να τονε 'ούσι
Η πρώτη φέρνει μπαμ μπαμ μπουμ
Η πρώτη φέρνει το κερί
Η πρώτη φέρνει το κερί κι η άλλη το λιβάνι
Του διαβόλου ο γιός
Κι η άλλη το λιβάνι
Κι η τρίτη ξε ξε ξεξεξε
Κι η τρίτη ξε ξε ξεξεξε
Κι η τρίτη ξε ξε ξεξεξε
Κι η τρίτη ξεβρακώνεται
Κι η τρίτη ξεβρακώνεται να πάει να κάτσει πάνω
Του διαβόλου ο γιός
Να πάει να κάτσει πάνω"
Έχει κανένα νόημα να πει κανείς ότι το
μεν “με τέτοιους στίχους μόνο ρεμπέτικο”, και το άλλο
“μόνο παραδοσιακό δεν είναι”;
Δεν είναι θέμα σεμνοτυφίας είναι θέμα αισθητικής,
Απο το:
προτιμώ το
σε είδα στο ποδήλατο κουνιόσουν όλο τρέλα
ύστερα κατάλαβα πως έλειπε η σέλα
(Παξιμαδοκλέφτρα)
Βέβαια περί ορέξεως κολοκυθόπιτα ο καθένας τη βρίσκει όπως γουστάρει 
Αν ηξερε τι θα τραβηξει στα παλκα η ‘‘παξιμαδοκλεφτρα’’ (ΗΣΟΥΝΑ ΞΥΠΟΛΗΤΗ) ο Κωστης, ισως να μην την εγραφε ποτε!!!
ΟΚ Διόνυσος.
Απλώς μού φάνηκε υπερβολική η αντίδραση και ίσως υπερέβαλα κι εγώ λίγο.
Εννοώ, ότι αν κάποιος ρωτούσε:
“άκουσα σ’ ένα ρεμπετάδικο ένα τραγούδι με τα λόγια:
να 'μουνα τι να 'μουνα κλπ
μήπως ξέρει κανείς τίνος είναι”
η πιο φυσιολογική απάντηση θα ήταν πρώτα απ’ όλα:
Ψαμαθιανός από ηχογράφηση του 1911, κι όχι όλα αυτά που γράφτηκαν.
Με συγχωρείτε κορίτσια, γειά σας κοπέλες!
Αν προσεξετε σ’ενα σημειο λεει ''γεια σας π’τανες!!! Αντε ρε Γιαγκουλη αθανατε!!
Μάρκος Βαμβακάρης…
Αμα σας πω οτι όπου κι αν έχω πάει δεν το ξέρει κανείς το τραγούδι αυτό?? Ο μόνος που το ήξερε γύρισε και μου είπε…αυτό του Κοντογιάννη?? Αμαρτία…
Υ.ΣΤ. Αναφέρομαι στο “Χριστίνα” του αθάνατου Βαμβακάρη, που έγραψε πιο πάνω ο φίλος Διόνυσος.
κλπ κλπ
Το σκέφτηκα - το ξανασκέφτηκα κι αυτό και πλέον πρέπει να πω ότι αν το κουμπί της επεξεργασίας λειτουργούσε και μετά από μέρες, θα είχα σβήσει το παραπάνω μήνυμα, με τη σημείωση:
“Στο σημείο αυτό από αντίδραση σε μερικά από τα παραπάνω σχόλια, είχα παραθέσει τους στίχους κάποιων σκωπτικών τραγουδιών, τους οποίους σβήνω, γιατί σκέφτομαι πως η -με αυτόν τον τρόπο και κάτω από αυτές τις περιστάσεις- καταγραφή τους μετατοπίζει το ήθος τους σε άλλη ποιότητα από αυτή που τους ανήκει και, έτσι, τελικά το αναιρεί”.
Μετά από αυτό θα μπορούσε να συζητήσουμε για το ήθος και το μη - ήθος των τραγουδιών, αλλά έτσι κι αλλιώς δεν λειτουργεί το κουμπί της επεξεργασίας, οποτε όλα αυτά παραμένουν απλή υπόθεση εργασίας, ας πούμε. :043:
Οταν καποια τραγουδια εχουνε επιβιωσει μεσα στους αιωνες σημαινει πως εχουν δικο τους ηθος και ηθικη περα απο τις κατα καιρους ψευτοηθικες των ακμαζοντων και παρακμαζοντων κοινωνιων! Η παραδοση ουτε κρινεται ουτε λογοκρινεται!!
Παραδοσιακότατο είναι και «το άλλο», Άγη μου, μόνο που μάλλον σου ξέφυγε κάποια λεπτομέρεια: τα αποκριάτικα τραγούδια εντάσσονται σε μία εποχή του χρόνου όπου οι παραδοσιακές κοινωνίες όχι μόνο δέχονταν, αλλά και επεδίωκαν τη βωμολοχία και γενικότερα την υιοθέτηση συνηθειών που κανονικά δεν επιτρέπονται (μασκάρεμα, γυναικοκρατία κλπ.) σε μία πανάρχαια, όσο και ο άνθρωπος, προσπάθεια να εξορκιστεί το κακό και να επανέλθει η γονιμότητα της γής, που το χειμώνα είχε χαθεί. Αλλά μόνο αυτή την εποχή θα τραγουδούσαν αυτά τα τραγούδια. Η Δόμνα Σαμίου, πριν δέκα χρόνια που παρακολουθούσα μαθήματά της, μας έλεγε για μία γριά σε κάποιο χωριό, που την παρακαλούσε να της τραγουδήσει κάποιο αποκριάτικο και εκείνη αρνούνταν με το σκεπτικό «δεν γίνεται κοπέλα μου, δεν έχει ανοίξει το Τριώδιο και θα γεμίσει ψείρες το μʼνί μʼ αν το τραγουδήσω».
Την εποχή που ηχογραφούσε ο Ψαμμαθιανός, στο αστικό περιβάλλον της Πόλης αυτές οι συνήθειες είχαν κάπως ατονήσει.
Δε διαφωνώ στα παραπάνω.
Αλλά να, ίσως γιατί κάτι μέσα μου δεν μού επιτρέπει να “πειθαρχήσω” στην πλήρη “καθαρότητα” του λόγου (εννοώ το AZAX που “τα κάνει αόρατα”, όπως έλεγε η παλιά διαφήμηση), δεν μπορώ να μην επισημάνω και το ότι, παρ’ όλα αυτά, αυτήν ακριβώς την απάντηση η “γριά στο κάποιο χωριό” την έδωσε όταν ΔΕΝ ήταν απόκριες.
Εν πάση περιπτώσει, από τη μιά ίσως δεν είναι καλό να μας στενεύουν τόσο τα κοστούμια που ραβόμαστε, από την άλλη επίσης υπάρχει η γνωστή καραμέλα (πλην όμως είναι και αλήθεια) ότι “δεν υπάρχουν χυδαίες λέξεις κλπ κλπ”, αλλά εν τέλει έβαλα το παραπάνω ποστ επειδή είχα τη διαρκή εντύπωση ότι η συγκεκριμένη χρήση των στίχων που έκανα, ήταν κατά βάθος χυδαία, κι αυτό όχι γιατί δεν ήταν απόκριες αλλά γιατί ήταν κατά κάποιο τρόπο χρησιμοθηρική.