Πριν απο καποιους μηνες κυκλοφορησε το 2πλο cd του Γιώργου Νταλάρα <<Σαν τραγουδι μαγεμένο>> απο τις εμφανισεις του περισυ στο μεγαρο μουσικης Αθηνων!Μεσα απο αυτο τον διπλο δισκο γινεται μια εκτενη αναφορα στην ιστορια του ρεμπετικου τραγουδιου!Περιμενω της αποψεις σας!
Ελπιζω την αναφορα στην ιστορια του ρεμπετικου να μην την εχει γραψει η αυθεντια Του, ο Γιωργης, διοτι αν εχει βαλει και εκει το χερι του… ελεος!
Παντως, περα απο την πλακα, μπορει να μην ειναι και η αδυναμια μου ο Νταλαρας, αλλα τουλαχιστον ειναι απο τους ελαχιστους που προσπαθει να προβαλλει το ρεμπετικο και γι’ αυτο του βαζω ενα μπραβο.
Το ότι, βέβαια, με τον τρόπο αυτό προβάλλεται και ο ίδιος, θεωρείται απλά “παράπλευρο όφελος”.
Λένε ότι…“όποιος ασχολείται με πάρα πολλά και δύσκολα πράγματα, σπάνια καταφέρνει να κάνει κάτι από αυτά με εξαιρετικό τρόπο”!
Ο Νταλάρας έχει έναν δικό του “πολύ ελαφρύ” τρόπο να ερμηνεύει, ο οποίος είναι ευπρόσδεκτος όμως, από ένα μεγάλο και “ελαφρύ στις προτιμήσεις του” κοινό…
Πιστεύω ότι γενικά, γι’αυτό είναι γνωστός…
Τον παραδεχομαι παρα πολυ στον τροπο με τον οποιο ξερει να χρησιμοποιει τη φωνη του!Ειναι απιστευτα καλος σε αυτο!Επισης οι ενορχηστρωσεις στις ηχογραφησεις του!Εξαιρετικες!Η αγαπη του για το ρεμπετικο τραγουδι!
Στη σειρά των εμφανήσεων του και στην κυκλοφορία των << τραγουδιών με ουσίες>> με είχε αιφνιδιάσει ευχάριστα ιδίως με το ρεπετόριο και την γερή και δυναμική ενορχήστρωση των κομματιών.(Βεβαια μερικά φάουλ υπήρξαν αλλά μην τα θέλουμε όλα).
Δυστηχώς αυτη η δουλειά( Σαν τραγουδι μαγεμένο) μου θύμησε τον παλιό Νταλάρα με τις Κονσέρβες ενορχηστρώσεις και την καθιερωμένη ερμηνεία.Ηταν σαν ενα best off απο όλα τα τραγούδια που επανεκτέλεσε σε ολη τη καριέρα του.
Αναγνωρίζω οτι στηρίζει χρόνια το Ρεμπέτικο και ελπίζω σε μία πιο γερή δουλειά μιας και έχει το όνομα και τα μέσα να το προωθήσει.
Y.Γ Ο Στόκας να πάει να παίξει καμια μπαλάντα με το κοψοφλέβικο πρώην συγκρότημα του και να μην δοκιμάζει τις αντοχές μας τώρα που πέρασε η μπογιά του αντε τώρααΑΑΑΑΑΑΑ:mad:.
Το επόμενο βήμα ποιο θα είναι;;;;;;Να δούμε το Σάκη να τραγουδάει Δελιά;;;;;;;;;;:019::019::019:
Να φύγετε κύριοι να πάτε αλλού…
Εννοείται ότι με αυτόν τον τρόπο προβάλλει αποκλειστικά τον εαυτό του σε τραγούδια τα οποία θα έχουν σίγουρη επιτυχία και προβάλλωντάς τα με τον συγκεκριμένα τρόπο (Μέγαρα και αλλού) τα κάνει και “εμπορικά” σε ώφελός του.
Δεν συμφωνώ με αυτό, απεχθάνομαι (για να μην χρησιμοποιήσω άλλη λέξη) την φωνή του και τον γενικότερο τρόπο αντιμετώπισης που έχει προς το ρεμπέτικο, αλλά… έστω κι έτσι, πολύς κόσμος έχει πάρει μια ιδέα και μια γεύση από αυτά τα τραγούδια και μπορεί να τα ψιθυρίσει και να ασχοληθεί περαιτέρω μαζί τους και αναφέρω το εξής παράδειγμα διηγώντας σας τον πόνο μου:
Βρέθηκα τον Αύγουστο στο εξοχικό ενός φίλου, σε μια ένα μίνι-παρτυ με τους πιο κοντινούς του φίλους (καμιά 20αριά άτομα). Πήρα και το μπουζούκι μαζί μου, ήταν και άλλο ένα παιδί κιθάρα και φωνή. Όλο το κοινό και οι μουσικάντηδες ήμασταν αταίριαστοι…
δηλ.
στην αρχή ο κιθαρίστας τραγούδαγε μόνος του κάτι Κατσιμίχες, κάτι ππυξ-λαξ κάτι βαρδήδες και δώστου “σε αγάπησα στον μέγιστο βαθμό” και τέτοια, ενώ πριν από αυτό τα περισσότερα παιδιά ως περήφανοι νεο-έλληνες χόρευανε κάτι κλαμπίστικα ντάπα-ντούπα και λίγο αργότερα χορεύανε νεο-ελληνίστικα “λαϊκά” (ο Θεός να τα κάνει), Βίσση κλπ (*** Κρατήστε ότι χορεύανε και τραγουδούσαν το Απόψε στις ακρογιαλιές από live της Βανδή)
Μετά που έπιασα το μπουζούκι ξεκινήσαμε με κάτι Πουλοπουλους και Πλέσσες και όλα οκ. Όπως πέρνουσε όμως η ώρα είχα αρχίσει να παρασύρομαι και άρχισα να περνάω σε πιο παλιά και πιο άγνωστα στο ευρύ κοινό εκτός από τα ρεμπέτικα και λαϊκά που κάτι ψιλοψυθίριζαν που έγιναν γνωστά από επανεκτέλεσεις Νταλάρα, Γλυκερίας, Αλεξίου κλπ.
(*** Όταν έπαιξα το Απόψε στις ακρογιαλιες κανείς δεν το τραγούδησε, χόρεψε και δεν έδειξαν να το ξέρουν!!! Και για να σας προλάβω το έπαιξα “κανονικά” γιατί ο κιθαρίστας το κατάλαβε και ακολούθησε)
Συνεπώς, έστω κι έτσι, και πάλι καλά να λέμε που μερικά τραγούδια με τον έναν ή άλλον τρόπο γίνονται γνωστά στο ευρύ σύγχρονο κοινό.
Τώρα θα μου πείτε τέτοιο που είναι το κοινό, χίλιες φορές να μην τα μάθαινε καθόλου.
Δίκιο έχετε θα σας απαντήσω…
Οντως!Ο Στοκας δεν κολαει πουθενα!
Όχι Φώτη, δεν θα συμφωνήσω μαζί σου.
Το Ρεμπέτικο είναι ένα είδος τραγουδιού που απαιτεί να το προσεγγίσεις ολοκληρωμένα. Δεν αρκεί να «έχεις πάρει μιαν ιδέα και να μπορείς να τα ψιθυρίσεις», αν μάλιστα αυτή η «ιδέα και γεύση» είναι ψεύτικη και βιωμένη σε ψεύτικο περιβάλλον, όπως και εσύ εύστοχα το παρουσίασες. Το έχω αυτό επανειλημμένα βιώσει πολύ καθαρά, όταν σε κάποια άσχετη παρέα μου ζητάν να τους παίξω τη Φραγκοσυριανή και, μόλις έρχονται αντιμέτωποι με το τραγούδι, παιγμένο βέβαια όπως το πρωτοηχογράφησε ο Μάρκος το 35, παγώνουν και τα πρόσωπά τους δείχνουν να λένε «-Αυτή είναι η Φραγκοσυριανή; Να τη βράσω τότε, χάλια είναι». Αν μάλιστα, κανα - δυό ενθουσιώδεις ετοιμάζονταν να το χορέψουν, παθαίνουν ό τι και οι δικοί σου με το Απόψε στις ακρογιαλιές: απλά, δεν το ξέρουν το τραγούδι.
Δεν αρκεί να έχεις ακούσει το Γιοβάν Τσαούς απʼ το Νταλάρα ή (πολύ πολύ χειρότερα) τους Πέντε μάγκες του Περαία από τη Βίσση, να μη σου πώ μάλιστα ότι έχεις πάθει και ζημιά από πάνω. Το Ρεμπέτικο χρειάζεται να το ψάξεις από όλες τις μεριές του, βλέποντας πρωτίστως και την κοινωνική του διάσταση και όλα, να μάθεις να το ακούς κανονικά. Και μη μου πεις ότι, εδώ στην Ελλάδα οι νέοι, αλλά και ο οποιοσδήποτε, το ευρύ σύγχρονο κοινό που λές και εσύ, δεν έχουν τις ευκαιρίες να αναζητήσουν και να δεχτούν τα κατάλληλα ερεθίσματα. Μόνο που ακριβώς αυτά τα ερεθίσματα λειτουργούν ως ένα φίλτρο που απομονώνει τους ακατάλληλους για μύηση και αφήνει μόνο τους «ώριμους» να ξεκινήσουν τη μυσταγωγία. Το προτιμώ έτσι, και ας μειωθεί το πλήθος των δυνητικά ενδιαφερομένων, γιατί είναι ο φυσιολογικά σωστός τρόπος. Σε διαβεβαιώ ότι όταν, λίγο μετά τη μεταπολίτευση, ήρθε ξαφνικά εκείνο το ογκώδες κύμα της «ρεμπετομόδας» νοστάλγησα την εποχή που οι ελάχιστοι «μύστες» του είδους ονομάζαμε τους εαυτούς μας τυμβωρύχους αλλά τη βρίσκαμε κανονικά, και εμείς αλλά και όσοι άσχετοι τύχαινε να μας ακούνε άθελά τους εκείνες τις στιγμές.
Αφήστε το Μάρκο στην ησυχία του, έλεγα τότε. Μη τον βεβηλώνετε! Και συνεχίζω να το λέω, ευτυχώς όχι εδώ μέσα τουλάχιστον.
Καλύτερα αγαπητέ φιλε να μην ακούγονται τα ρεμπέτικα παρά να τα επανεκτελούν συνεχώς ορισμένοι που δήθεν τα αγαπάνε με μόνο σκοπό τη δικιά τους προβολή μέσω αυτών…στην τελική όποιος θέλει να ακούσει κάτι το ακούει όταν το θέλει αυτός οχι επειδή καποιοι του το επιβάλλουν σαν “κουλτούρα”…αυτό πιστεύω εγώ…και πάντα νομίζω ο απλός κόσμος άκουγε τα ρεμπέτικα στις ταβέρνες με ζωντανή και οχι μόνο μουσική…τουλάχιστον αυτή την εμπειρία έχω εγώ…:230:
Έχω συμφωνήσει μαζί σας κ. Πολίτη, ήδη από το προηγούμενο μύνημά μου. Ευχαριστώ που ορθά αιτιολογήσατε την παραπάνω γνώμη.
Μα, και βέβαια είδα πως είχες συμφωνήσει, Φώτη, είπα μόνο να αναφέρω και εγώ κανα δυό πράγματα…
ΠΛΑΓΙΟΣ ΗΧΟΣ …:088:
Μιλαμε για Νταλαρα που βεβαια τα παιρνει χοντρα -αυτο ειναι το ζητουμενο- η το οτι ειναι μαυρα …
ποσως με ενδιαφερει διοτι εγω ειμαι νομιμος πολιτης και φορολογουμαι μεχρι δεκαρας (παλιας) …
ας κοιταξει η εφορια να βρει την ακρη με ολους τους “Νταλαρες” …:089:
Αλλο ειναι το ρεζουμε , οι υπολοιποι μουσικοι που επανεκτελουν και μπαινουν στη δισκογραφια
με συνθεσεις παλιων τραγουδιων ειναι αξιοκατακριτοι ? Αν ειναι δυνατον !
Μη μιζεριαζουμε αδελφια , ελεος … ΑΞΙΟΙ ειναι , που πολεμουν με τον ιδρωτα τους και μας δινουν
προς τερψιν την ωραια δουλεια τους . Εβγαλε δυο σιντις ο πατριωτης μου ο Δ.Μυστακιδης , οπου
ακουγονται ευλαβικα δωσμενα τραγουδια και οργανικα παλαιων συνθετων … Καλα εκανε !!!
Και στην τελικη , κανενας δεν υποχρεωνει κανεναν να προμηθευτει τον μοχθο του …:026:
Το σεμνά πατηθηκε κατα λάθος στον λαϊκό τραγουδιστή.
Να με συγχωρεί…
(καλά τα iPhone αλλά πολύ μικρά …)
ειμαι λάτρης των παλιών εκτελέσεων (και προτιμώ τα σχήματα που μένουν πιστά σ αυτές ) ωστόσο όταν πηγαίνω στα στέκια που παίζουν αυτή τη μουσική με φίλους (που μου κάνουν το χατήρι να με συνοδεύσουν…) μου λένε " καλοι μουσικοί αλλά άγνωστα τα τραγούδια…", και… το σκέφτονται να με ξανασυνοδέψουν…! γι αυτό δεν διαφωνώ με τις επανεκτελέσεις που φέρνουν κοντά αυτά τα αριστουργήματα σε κοινό που δεν τα γνωριζει ! Όταν δε η επανεκτέλεση (ή διασκευή…) γίνει με γνώση, ταλέντο και σωστό συναίσθημα (πχ Κοκαινοπότης με Παπίου, που αναφέρθηκε και άλλο ποστ) διαπιστώνω ότι οι "μεγάλες μουσικές¨είναι διαχρονικές και παγκόσμιες !
Ο Γιώργος Νταλάρας κουβαλάει μέσα του το DNA του ρεμπέτη και νιώθει - θέλω να πιστεύω - σεβασμό για το ρεμπέτικο. Εγώ προσωπικά, μεγάλωσα με τον Γιώργο. Από τον Νταλάρα άκουσα Κουγιουμτζή, Καλδάρα, Λοίζο, Άκη Πάνου - ήμουν παιδάκι τότε. Από τον Νταλάρα πρωτοάκουσα ρεμπέτικο (“50 Χρόνια ρεμπέτικο”, “Τα ρεμπέτικα της Κατοχής”, τα χασικλίδικα από τη “Ζωντανή ηχογράφηση στον Ορφέα”). Μέσα από τις επανεκτελέσεις έμαθα να αγαπάω το ρεμπέτικο και άρχισα να αναζητώ τις πρώτες εκτελέσεις. Η Βανδή, δεν πρόκειται να τραγουδήσει ποτέ ρεμπέτικο γιατί, α) δεν τό ‘χει" και β) το κοινό που απευθύνεται “ανατριχιάζει” με τέτοια τραγούδια. Άλλωστε, το ρεμπέτικο δεν είναι και πολύ “πιασάρικο” είδος στις μέρες μας, γιατί ν’ ασχοληθεί μαζί του; Είναι δεδομένο ότι ο Νταλάρας, τα τελευταία χρόνια, έχει “κουράσει” τον κόσμο και έχει δεχτεί πολλή κριτική (άλλες φορές δικαίως άλλες φορές όχι). Έχει, όμως την πολυτέλεια, να λέει, πλέον, ό,τι θέλει χωρίς να υπολογίζει την εμπορική επιτυχία. Και το γεγονός ότι επιλέγει, μεταξύ άλλων είναι αλήθεια, να τραγουδήσει ρεμπέτικο, περιορίζοντας ουσιαστικά το αγοραστικό του κοινό, για μένα λέει κάτι.
Υ.Γ. Δεν ξέρω αν η τοποθέτησή μου, προσφέρει κάτι στη συζήτηση αλλά το είδα ως ευκαιρία να “επανακάμψω” στις δραστηριότητες του Φόρουμ, μετά από αρκετό καιρό απουσίας. Καλώς σας (ξανα)βρήκα αδέρφια !! 
Συνεχίζοντας τις προσωπικές αφηγήσεις, πριν απο χρόνια επισκέπτης σε κάποιες φοιτητικές εστίες καθως περνούσα τον διάδρομο άκουσα απο ενα δωμάτιο τον Καϊκτσή σε σύγρονη εκτέλεση.Τρελάθηκα ήταν απο τον Σφακιανάκη.Χτυπάω την πόρτα, ανοίγει μια πολύ όμορφη κοπελίτσα και το μόνο που ήθελα να της πω οτι είναι του Χατζηχρήστου απο το 1937; νομίζω, να το ψάξει να το βρει.
Ε λοιπόν να το βράσω αν ακούει τον Καϊκτσή κάποιος απο τον κάθε καημένο.Είναι σίγουρο πως κοιτάει προσωπικά οφέλη και αλλάζει τα φώτα στα τραγούδια.Δεν προσφέρει κάτι.Συν οτι μπορεί να νόμιζε οτι το τραγούδι ήταν του 2000.Καινούργιο χιτάκι ξέρετε.Έλεος.Οχι
Και στο κάτω-κάτω ο Νταλάρας αν ήθελε και είχε ως σκοπό να αδράξει οσο πιο πολλά χρήματα μπορούσε, θα μπορούσε να θεωρήσει οτι το ρεμπέτικο δεν ακούγεται πια και να στραφεί σε άλλα είδη μουσικής για να βγάλει τον “επιούσιο”.
Δεν το έκανε όμως.'Εμεινε πιστός σε αυτο που ήθελε ακόμα και αν μερικές φορές δεν του αποφέρει οσο πραγματικά κέρδος θα ήθελε.
Ξέρεις ο κόσμος στην Ελλάδα γενική δική μου εκτίμηση, αγαπάει τον ήχο του μπουζουκιού.το θέμα είναι οτι κάποιοι δεν μπορούν να ακούσουν(δεν γουστάρουν-δεν τους αρέσει) για παράδειγμα ο Βαμβακάρης ή ο Δελιάς.Επειδή ίσως να μην τους κολάει ο ήχος.Σκέψου τι καλά που δίνεται σερβιρισμένο απο τον κάθε Νταλάρα…Κέρδη βγαζει.Για τον Νταλάρα μιλάμε.Τα δίνει τα ίδια τραγούδια με αλλο ήχο συγχρονο,τωρινό, που πιο εύκολα ακούγεται απο κόσμο που κρατάει μια απόσταση απο το παλιό λαϊκό τραγούδι.Ο κόσμος του Χατζιδάκη θα πάει στο μέγαρο να ακούσει Νταλάρα να τραγουδάει τη Φραγκοσυριανή.Δεν θα βάλει σπίτι του να ακούσει όμως Χρόνια μέσ στη Τρούμπα…Εγω όμως που τα ακούω σπιτάκι μου,τα παίζω σπιτάκι μου,τα γλεντάω κιώλας,να μου λείπει ο Νταλάρας.Αυτα!!!
Αξίζουν συγχαρητήρια στο Γιώργο, γιατί με τις επανεκτελέσεις του μας θύμισε κάποιες άλλες, σε στούντιο όμως, της δεκαετίας του '70. Είναι πραγματικά πρωτότυπος, εφευρετικός και καινοτόμος, ειδικά με τη χρήση του ρυθμικού ντρουν-ντρουν στις κιθάρες και ντουμ-ντουμ στα κρουστά. Δεν πιστεύω, επίσης, πως κάνει αυτές τις επανεκτελέσεις για λόγους εμπορικούς, στην πορεία του στο χώρο - άλλωστε- δεν έδειξε ποτέ κάτι τέτοιο. Ποτέ ο Γιώργος δεν κυνήγησε το χρήμα.
ΥΓ: αν είναι δυνατόν!!!
ΥΓ2: το μπράβο πριν μπήκε κατα λάθος και δε φεύγει όσο κι αν προσπαθώ.